Ο θησαυρός του Γιάκωβου

[gismofbi]

Είχα πολύ καιρό να απολαύσω έτσι μια ιστορία, πόσο μάλλον ένα παραμύθι. Στην αρχή πίστευα ότι η γλώσσα θα με κούραζε έτσι στην ας το πούμε καθαρεύουσα αλλά όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αντιθέτως λειτούργησε θετικά. Έδινε μια αυθεντικότητα στο παραμύθι. Μου θύμισε αυτά που μου έλεγε η γιαγιά μου στο χωριό όταν ήμουν πιτσιρικάς για να κοιμηθώ. Η ανάγνωση κύλισε νεράκι, το τέλος ανατρεπτικό και πραγματικά το απόλαυσα τόσο πολύ όσο απολαμβάνει κανείς ένα καλό φαγητό. Ο ενδοιασμός μου είναι μόνο πως χώρεσαν οι λίρες στο δέντρο και πως θα τις έπαιρνε μετά αλλά να σου πω την αλήθεια δεν με νοιάζει. Παραμύθι είναι. Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν ανεξήγητα. Μπράβο σου.

[Nienor]

Υπέροχο! Πέρα από την πανέμορφη γλώσσα (που εντάξει, εμένα αυτό το στυλ είναι και η προσωπική μου προτίμηση, θα με είχες κερδίσει και χωρίς αυτήν την γαμάτη ιστορία!) θέλω να εκθειάσω και τις φανταστικές εικόνες (όχι μόνο του δάσους, αν κι εκει είναι το αποκορύφωμα, αλλά και του γέρου που χαϊδεύει τις λίρες του πριν να κοιμηθεί και γενικά).

 

Μοιάζει με ένα ολοζώντανο πλάσμα τούτο δω το κείμενο, που κινείται, μυρίζει, έχει γεύση και βασικά σε γαργαλάει στο σβέρκο και σε ανατριχιάζει τελικά. Κοίτα μη σε πείσουνε ότι ένα παραμύθι πρέπει να είναι αληθοφανές, εμένα εδώ δώσε σημασία (κατέχω την απόλυτη αλήθεια χαχαχαχα ): όχι δεν πρέπει, είναι τέλειο ως έχει!

 

Καλωσήρθες πίσω, δώσε μας να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα please!

[Tiessa]

Τα καλά νέα: Η ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ. Κι αν λάβουμε υπόψη ότι δεν το έχω καθόλου με τα ιδιώματα και συνήθως δυσκολεύομαι να διαβάσω κείμενα με ντοπιολαλιές, το ότι έφυγε νεράκι, σίγουρα λέει κάτι υπέρ της.

Μου άρεσαν επίσης τα επί μέρους, ας πούμε ότι είχε είκοσι λίρες να κρύψει κι όχι χιλιάδες. Είναι πολύ αληθοφανές. Πόσα λεφτά να έχει μαζέψει πια στο χωριό;

Μου άρεσε που ακόμα και για έναν τέτοιο τύπο, ο γιος έγινε μεγαλύτερος θησαυρός κι εκεί πάτησε και χτίστηκε η ιστορία.

Μου άρεσε που δεν φοβόταν το στοιχειωμένο ξέφωτο. Η ψυχή του ήταν τόσο μονόπλευρα δοσμένη στο θησαυρό του, ώστε να μην χωράει μέσα στο μυαλό του ούτε προειδοποίηση ούτε φόβος για το άγνωστο.

 

Τα κακά νέα: Δεν θα σου πω τίποτα χρήσιμο, καθώς δεν εντόπισα κάτι να με χαλάει (εκτός από μια λεπτομέρεια που παρατήρησε και η Άννα παραπάνω μ’ εκείνη τη φράση που αναφέρει για τα αυτόματα και που δεν είναι πολύ λογικό να υπάρχει μέσα στην ατμόσφαιρα του χωριού.

 

Αν είχα διαβάσει μόνο την ιστορία, θα έμενα σ’ αυτά. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μετά διάβασα και τα σχόλια και άρχισα να αναρωτιέμαι “Μήπως έχουν δίκιο; Μήπως έτσι; Μήπως αλλιώς;” αλλά τελικά κατέληξα ότι δεν έχουν δίκιο, ειδικά εκεί που αναφέρονται στον Γιάκωβο που διάλεξε να κρύψει τις λίρες στο δέντρο και να μην τις έχει προσβάσιμες. Νομίζω ότι σκιαγραφείς εξαιρετικά καλά τον τύπο και ότι οι αποφάσεις του είναι πολύ συνεπείς με τον χαρακτήρα του. Τέτοιοι τύπου, σπαγκοραμμένοι εκ πεποιθήσεως, δεν έχουν απαραίτητα ανάγκη να μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση στα λεφτά τους γιατί πολύ απλά δεν τα ξοδεύουν. Θέλουν μόνο να ξέρουν ότι είναι κάπου εξασφαλισμένα και δεν θα τους τα πειράξει κανείς. Υπ’ αυτή την έννοια, διάλεξε το καλύτερο σημείο. Κι αν ποτέ ήθελε τα λεφτά, σιγά μη λυπόταν το δέντρο.

 

Δηλώνω ενθουσιασμένη και ελπίζω να δούμε κι άλλα σ’ αυτή την θεματική ενότητα που αναφέρεις στην αρχή.

 

[Pooka]

Καλημέρα! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!

 

Nienor, χτες μπήκα σε ένα ταξί. Ο οδηγός ήταν από τη Β. Ήπειρο, και μιλούσε με μια γλώσσα που έμοιαζε πολύ με αυτή που χρησιμοποίησα ("έκαμα", "έδωκα" κλπ). Όταν είπε τη λέξη "αξάδερφη", έλιωσα κυριολεκτικά! Ήθελα να τον μαγνητοφωνήσω σου λέω!