Jump to content

Τα μωράκια


wonderergr

Recommended Posts

Πόσο μου αρέσουν τα μωρά


Στρουμπουλά και ρόζ


Μικρές πατούσες, με δάχτυλα μικρά


Με φτέρνες τρυφερές


Μπουτάκια αφράτα, πεταχτή κοιλιά


Χέρια και μπράτσα ζουμερά


Και μαγουλάκια όμορφα, απαλά


Χαίρεσαι να δαγκώνεις


Το μόνο που δεν μ'άρεσε


Ποτέ από τα μωρά


Είναι το κλάμα τους


Βλέπετε την γειτόνισσα


Συνέχεια ξυπνά,


Το κλάμα το σπαρακτικό τους


Μα αργότερα σωπαίνουν


Στον φούρνο όταν μπούν


Να γίνουνε τροφή μου


Θαρρώ δεν λαχταρούν


Μα πάντοτε γεμίζουν την κοιλιά μου


  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Κατσε ρε Πετρη να συνελθουμε! Στα ειπα και για το Lesser. Πολυ καλο!

Link to comment
Share on other sites

Καλή ιδέα, αδύναμη εκτέλεση (μαντεύει κανείς το τέλος προτού φθάσει στη μέση). Αφού το μοτίβο του τρόμου βασίζεται σε μια "παρεξήγηση" ('πόσο μου αρέσουν τα μωρά' - 'στο φούρνο όταν μπουν, να γίνουνε τροφή μου'), θα ενίσχυες την αίσθηση της ανατροπής, αν δυνάμωνες την ψευδαίσθηση του πρώτου μέρους. Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει να λάβεις υπόψη σου ότι σημασία δεν έχει μόνο τι λέει κάποιος, αλλά και ποιος το λέει. Ο δικός σου αφηγητής είναι 'ουδέτερος', θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Σε κάποιες ιστορίες λειτουργεί αυτό, στη δική σου νομίζω πως όχι. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Αν ο αφηγητής σου είναι μέλος μια φυλής ανθρωποφάγων, τότε η αφήγησή του δεν είναι καθόλου τρομαχτική. Αν είναι ο γείτονάς μας είναι αρκετά τρομαχτική. Αλλά είναι ακόμη πιο τρομαχτική αν π.χ. (μεγιστοποίηση της "παρεξήγησης" μέσω των προσδοκιών του αναγνώστη) ανήκει στους γιατρούς χωρίς σύνορα ή μια καλόγρια που φροντίζει ορφανά του πολέμου.

Link to comment
Share on other sites

Ποθητε, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσες στο ποιήμα μου. Πιστεύω πως δεν έχει τόση σημασία ποιός λέει κάτι (θα μπορούσε όντως να είναι οποιοσδήποτε) αλλά το πού και ποιός το διαβάζει. Δηλαδή αν ο αναγνώστης είναι γείτονας στη φυλή των ανθρωποφάγων, τότε δεν θα του κάνει αίσθηση. Αντιθέτως, ένας φυσιολογικός (μακριά από εμάς) άνθρωπος της Δύσης θα σοκαριζότανε από κάποιον που τρώει μωρά (ειδικά αν έχει και δικά του, όπως εγώ). Επίσης το γεγονός οτι διάβασες το εν λόγω ποίημα στον τομέα "Ιστορίες Τρόμου" του sff και όχι στον τοίχο της τουαλέτας στα δημόσια ουρητήρια της πλατείας ομονοίας, σε έκανε να "υποψιαστείς" εν μέρει το τέλος του, καθιστώντας το αδύναμο. Θα προσπαθήσω πάντως να ενσωματώσω τις (πολύ καλές ομολογουμένως) παρατηρήσεις σου στη επόμενη προσπαθειά μου. Η αλήθεια είναι πως όταν το έγραφα είχα στο μυαλό μου έναν χαρακτήρα βγαλμένο από κόμικ του Ben Templesmith (30 days of night) αλλά μάλλον αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Και πάλι σε ευχαριστώ.

Edited by wonderergr
Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω πως αυτό που σε προϊδεάζει για το τέλος είναι η κατηγορία τρόμου που μπήκε. Αν το διάβαζα καπου αλλού δεν θα έλεγα "α να ένα ποίημα ανθρωποφάγου" οπότε θα με σόκαρε λόγω της αρχικής εντύπωσης που θα σχημάτιζα: πως απλά του αρέσουν τα μωράκια.

 

Και μου αρέσει που είναι σε χαρούμενο ύφος (τουλάχιστον για τον ίδιο τον βρεφοβορο :Ρ) το κάνει πιο ανατριχιαστικό.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Στο μπουτάκια αφράτα στην τριτη γραμμή πάνω κάτω περιμένεις το τέλος.

Αλλά και πάλι ωραίο concept.!

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..