Παράξενες Μέρες

[Turambar]

Όνομα Συγγραφέα: Θάνος

Αυτοτελής: Ναι

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Σχόλια: Ίσως να μπορούσε να θεωρηθεί και επιστημονική φαντασία, αλλά δεν σκοπεύω να το αναλύσω. Και το ξέρω ότι οι χρόνοι αλλάζουν κάπου στη μέση του κειμένου, χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Και ίσως να μοιάζει λίγο στρατευμένο, αλλά δεν είναι- αλλα υποθέτω ότι για να το κρίνετε αυτό θα έπρεπε να με γνωρίζετε, οπότε, whatever, θα πρέπει να αρκεστείτε στο λόγο μου. Απλά είμαι πολύυυ τσαντισμένος αυτές τις μέρες και έπρεπε να βγάλω ορισμένα πράγματα από μέσα μου. Οπότε...ναι...αυτά.

 

 

 

 

 

Ο Αριστείδης κατηφόρισε την πλατεία Ναβαρίνου όπως έκανε κάθε μέρα, γυρνώντας από τη δουλειά. Του άρεσε να περπατά ανάμεσα στον φοιτητόκοσμο, του θύμιζε πιο απλούς καιρούς, τότε που τα πιο σημαντικά του προβλήματα ήταν η εξεταστική του και οι σχέσεις. Κάπου εδώ κοντά, σε κάποια καφετέρια, είχε γνωρίσει την Αναστασία, τη γυναίκα που αργότερα θα γινόταν ο μεγαλύτερός του έρωτας. Ασυναίσθητα χαμογέλασε.

Από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο και έβαλε στα αυτιά του τα ακουστικά. Επέλεξε το ραδιόφωνο από το κεντρικό μενού.  Ο πρώτος σταθμός που πέτυχε έπαιζε μπλουζ. Δεν τον άλλαξε. Άλλωστε τα μπλουζ ήταν ότι πρέπει για μια τόσο μουντή μέρα. Φυσικά τον τελευταίο καιρό οι περισσότερες μέρες ήταν μουντές.

Έστριψε στην Τσιμισκή. Του άρεσε επίσης, αν και μερικές φορές γινόταν υπερβολικά θορυβώδης για τα γούστα του. Προχώρησε χαζεύοντας τις βιτρίνες χωρίς να κοιτάζει κάπου συγκεκριμένα.

Ψηλά στον ουρανό, οι ιπτάμενοι δίσκοι ήταν εκεί ακριβώς όπου ήταν και τους τελευταίους έξι μήνες, πελώριοι, μεταλλικοί, ακίνητοι και γεμάτοι αινίγματα.

Στην τσέπη του Αριστείδη- όχι σ’ αυτήν που έχει το κινητό, στην άλλη- υπάρχει ένα ασυνήθιστο βάρος. Ένα μικρό βελούδινο κουτάκι και μέσα ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι, τόσο ακριβό όσο του επέτρεπε ο μισθός του. Θα κάνει πρόταση στην Αναστασία το βράδυ, το έχει αποφασίσει πλέον. Δεν βλέπει την ώρα στην πραγματικότητα κι ας επαναλαμβάνουν οι φίλοι του τα κακόγουστα αστεία περί σκλαβιάς και κρεμάλας. Μ’ αυτή τη γυναίκα ήθελε να περάσει τη ζωή του και ήταν σίγουρος πως δεν θα το μετάνιωνε.

Περνώντας μπροστά από ένα περίπτερο έριξε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Φωτογραφικό υλικό από την αποτεφρωμένη Νέα Υόρκη. Στην Αθήνα η εξέγερση των Μηχανών συνεχίζεται. Αψιμαχίες με τις Μηχανές σε ολόκληρη την πόλη. Οι  νεκροί ανέρχονται στους εκατόν είκοσι.

Έξω από ένα μαγαζί με ρούχα ο Αριστείδης σταμάτησε. Ένα ζευγάρι παπούτσια του τράβηξε την προσοχή. Χρειάζεται ένα ζευγάρι έτσι κι αλλιώς- αυτά που φορά τώρα έχουν αρχίσει να φθείρονται. Δυστυχώς, πέρα από το κινητό και το δαχτυλίδι, οι τσέπες του ήταν σχεδόν άδειες. Θα ξαναπερνούσε αύριο, αποφάσισε. Κάθε μέρα από κει περνούσε έτσι κι αλλιώς. 

Το βήμα του τον έχει φέρει πια έξω από τον χώρο της Έκθεσης. Βλέπει τον ραδιοφωνικό πύργο. Αυτόν που οι εξτρεμιστές είχαν καταλάβει πριν από μία εβδομάδα, και εξέπεμπε πλέον μηνύματα κατά της Κλωνοποιημένης Μεραρχίας. Θάνατος στους Ανθρώπους του Σωλήνα. Θάνατος στους δημιουργούς και στα παιδιά τους.

Συνεχίζει το δρόμο του από τη Λεωφόρο Στρατού. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο απλά γιατί σ’ αυτή τη διαδρομή τον συνήθισε το λεωφορείο. Τα πόδια του τον πηγαίνουν σχεδόν μηχανικά. Είναι η πόλη του σε τελική ανάλυση, εδώ γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε, ξενύχτησε.

Περνώντας έξω από το Μουσείο Βυζαντινής Ιστορίας, σταματά για να ρίξει μια ματιά στις αφίσες. Πού και πού γίνονται μερικές ωραίες συναυλίες εδώ.

Στο ραδιόφωνο τα μπλουζ σταμάτησαν. Ειδήσεις. Η αποξήρανση του Θερμαϊκού, έλεγε ο εκφωνητής, οφείλεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες, στον επηρεασμό της παλίρροιας, απόρροια των εξορυκτικών πειραμάτων στη Σελήνη. Ο Αριστείδης άλλαξε σταθμό. Για μια στιγμή του φάνηκε ότι έπιασε ένα σταθμό που έπαιζε Στινγκ- τον λάτρευε τον Στινγκ- αλλά το σήμα χάθηκε. Έψαξε τις κοντινές συχνότητες, αλλά δεν τον βρήκε πουθενά. Εκνευρισμένος ξανάβαλε το κινητό στην τσέπη του. Έτσι κι αλλιώς είχε φτάσει σχεδόν στο σπίτι του. Έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του και άνοιξε την εξώπορτα. Πριν μπει έριξε μια τελευταία ματιά στους ιπτάμενους δίσκους. Τους έχει συνηθίσει πλέον και η θέα τους δεν του κάνει εντύπωση.

Ανέβηκε τα σκαλοπάτια και κάλεσε το ασανσέρ.

Δεν ήταν ανόητος ο Αριστείδης, ούτε τυφλός. Κι αυτός είχε τρομάξει όταν οι ιπτάμενοι δίσκοι εμφανίστηκαν πάνω από την πόλη. Κι αυτός αναριγούσε όταν περνούσαν από μπροστά του οι πανομοιότυποι, μαυροντυμένοι κλώνοι. Κι αυτός έτρεμε τη στιγμή που θα άνοιγε τον υπολογιστή του για να ανακαλύψει ότι έχει αυτονομηθεί και είχε μείνει εμβρόντητος βλέποντας τα πλάνα από τη Νέα Υόρκη. Δεν ένιωθε καμία ντροπή που τελικά επέλεγε να τα αγνοεί όλα αυτά.  Η ζωή του ήταν εξ αρχής προσχεδιασμένη κι αυτός απλά ακολουθούσε τα βήματα, σαν χορευτής. Και δεν σκόπευε να αυτοσχεδιάσει. Όποιος αυτοσχεδιάζει στο χορό, κινδυνεύει να πέσει. Αντίθετα, θα ακολουθήσει τα βήματα. Θα ανέβει στο διαμέρισμά του και θα ζεστάνει λίγο από το χθεσινό φαγητό. Θα διαβάσει λίγο και θα πέσει για ύπνο. Θα ξυπνήσει το απόγευμα, θα ετοιμαστεί και θα βγει με την Αναστασία. Θα της κάνει πρόταση. Θα είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του- το ξέρει εξ αρχής, είπαμε γνωρίζει τα βήματα. Εκείνη θα πει ναι, λίγους μήνες μετά θα παντρευτούν. Θα κάνουν ένα παιδί, ίσως δύο. Με τον καιρό θα βαρεθούν ο ένας τον άλλο, όπως συμβαίνει πάντα, αλλά είναι κι αυτό μέρος του χορού. Και κάποια στιγμή, έτσι απλά, ο χορός θα τελειώσει. Ο Αριστείδης δεν είναι ανόητος, το ξαναείπαμε. Το ξέρει ότι ζει σε παράξενες μέρες, αλλά τι άλλο μπορεί να κάνει, εκτός από αυτό που ξέρει καλύτερα; Στην τελική, είναι ένας απλός άνθρωπος…

[Nirgal]

ok...

Βλέπω ότι το ανέβασες σήμερα, και από το σχόλιο στην αρχή να υποθέσω, ότι η αδιαφορία του Αριστείδη καθρεφτίζει την αδιαφορία των περισσότερων από εμάς για όλα όσα γίνονται γύρω μας τα τελευταία χρόνια (με κερασάκι τη χτεσινή δολοφονία στο Κερατσίνι).

Αν ισχύει η υπόθεσή μου, τότε μπορώ να καταλάβω και την προσπάθεια να παρουσιάσεις (με μία σχεδόν λανθάνουσα καυστικότητα - στο τέλος όλα μια συνήθεια είναι) την αποστασιοποίηση του πρωταγωνιστή από όλα όσα συμβαίνουν γύρω του. Διαστημόπλοια στον ουρανό, εκκαθαρίσεις κλώνων, εξεγέρσεις μηχανών, κι όμως το ανθρωπάκι συνεχίζει να ονειρεύεται μια πεζή, αφανή ζωή, κρυμμένη, απούσα και στημένη σύμφωνα με το ρητό "δεν ξέρω, δεν απαντώ, αδιαφορώ και απέχω, άρα, δεν κινδυνεύω".

Ως κείμενο θέλει δουλειά. Το έχεις αντιληφθεί κι εσύ εξάλλου.

Ως ιστορία, έχει ενδιαφέρον, αλλά και πάλι θέλει δουλειά. Την κλείνεις σε μέγεθος flash και έτσι δεν καταφέρνεις να περάσεις ξεκάθαρα αυτό που θέλεις. Χωρίς το εισαγωγικό σχόλιο ο αναγνώστης θα έμενε με την απορία. Η ιστορία δεν κορυφώνεται, ακολουθεί μια ευθεία γραμμή.

Αν έχω καταλάβει το κίνητρό σου, θα συμφωνήσω μαζί σου σε όσα θέλεις να πεις. Αλλά αφού θέλεις να γράψεις κάτι για όσα συμβαίνουν γύρω μας, πάτα καλά επάνω στο φλασάκι που έγραψες και δώσε μας κάτι ολοκληρωμένο. Ζουμί υπάρχει. Μονάχα (όπως αναφέρεις κι εσύ) προσπάθησε να μην καταλήξεις σε μια πολεμική, σε ένα στρατευμένο κείμενο. Προσπάθησε να παρουσιάσεις μια σφαιρική εικόνα. Τα καλύτερα μηνύματα περνάνε μονάχα μέσα από κείμενα που δεν προσπαθούν να πείσουν, να διδάξουν.

[mman]

1) Ως ιστορία, έχει ενδιαφέρον, αλλά και πάλι θέλει δουλειά. Την κλείνεις σε μέγεθος flash και έτσι δεν καταφέρνεις να περάσεις ξεκάθαρα αυτό που θέλεις. Χωρίς το εισαγωγικό σχόλιο ο αναγνώστης θα έμενε με την απορία.

 

2) Μονάχα (όπως αναφέρεις κι εσύ) προσπάθησε να μην καταλήξεις σε μια πολεμική, σε ένα στρατευμένο κείμενο. Προσπάθησε να παρουσιάσεις μια σφαιρική εικόνα. Τα καλύτερα μηνύματα περνάνε μονάχα μέσα από κείμενα που δεν προσπαθούν να πείσουν, να διδάξουν.

 

1) +1

 

2) Ακριβώς. Το κείμενο ως έχει είναι αρκετά υποδηλωτικό, δεν κραυγάζει υπέρ του μηνύματος που θέλει να περάσει, κι αυτό είναι καλό. Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον (σε μεγαλύτερη έκταση βέβαια) να δείξεις τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα των δύο τακτικών (αυτού που συμμετέχει / εξεγείρεται και αυτού που απέχει / υποτάσσεται) και να αφήσεις τον αναγνώστη να σκεφτεί. Βλεποντας αυτό το μικρό δείγμα γραφής, νομίζω ότι μπορείς να το κάνεις.

[aScannerDarkly]

Θα προσπαθήσω να σου το εξηγήσω λίγο πιο χύμα. Το νόημα του κειμένου είναι η τελευταία πράγραφος. Και, αν και δεν παίζει κανέναν ρόλο στην αξία του κειμένου, συμφωνώ απολύτως μαζί σου.

 

Όμως δεν το εκφράζεις με λογοτεχνικό τρόπο. Ο προβληματισμός πρέπει να βγαίνει μέσα από την αφήγηση και τις πράξεις των χαρακτήρων, όχι ο συγγραφέας να πετάγεται και να λέει "εγώ πιστεύω αυτό". Ένα λογοτεχνικό κείμενο οφείλει να αναγκάσει τον αναγνώστη να σκεφτεί, να κρίνει τις πράξεις των προσώπων και να καταλήξει μόνος του σε συμπέρασμα. Τη θέση σου πρέπει να την αποδείξεις, όχι να την εκφράσεις στα ίσια. Τότε μόνο έχει αξία, γιατί τότε μόνο, μέσα από τη διαδικασία του προβληματισμού στο οποία θα τον βάλεις, ο αναγνώστης μπορεί να συμπορευτεί μαζί σου αν καταφέρεις να τον πείσεις. Το να παραθέτεις απλώς τη θέση σου δεν βάζει τον αναγνώστη σε αυτήν τη διαδικασία και συνεπώς δεν έχεις την ευκαιρία να τον ψυχαγωγήσεις, με την αρχαιελληνική έννοια, αγωγή της ψυχής.

[Μπόρχες]

Παράξενες Μέρες, παράξενο κείμενο!

 

Λοιπόν, είχες μια καλή ιδέα για να γράψεις μια καλή ιστορία, αλλά μας τα χάλασες στην εκτέλεση.

 

Εγώ θα το θεωρούσα περισσότερο ως προσχέδιο, ως σημείωση αν θες, για κάτι σαφώς εκτενέστερο. Όπως το έχεις γράψει, αφήνεις πολλά κενά στον αναγνώστη, πράγμα, που κατά την άποψη μου, δεν είναι καλό. Σίγουρα σε μια σύντομη ιστορία δεν μπορείς να πεις τα πάντα, αλλά και πάλι πρέπει αυτά που θα πεις να μην είναι ατελή. 

 

Νομίζω ότι βιάστηκες να το γράψεις. Δούλεψε παραπάνω και θα έχεις γράψει στο τέλος μια πάρα πολύ καλή ιστορία!

 

Σ' ευχαριστώ!

[Nirgal]

Όπως βλέπεις όλοι πάνω-κάτω τα ίδια λέμε, και συμφωνούμε, και αρκετοί από εμάς συμμεριζόμαστε τον εκνευρισμό σου και την απογοήτευσή σου με όσα συμβαίνουν γύρω μας και την αδιαφορία των περισσότερων.

Και είναι καλό το γεγονός ότι όλ' αυτά τα έβγαλες από μέσα σου μέσω ενός διηγήματος. Σίγουρα καλύτερα αυτό, παρά μια οργή άσκοπη (ή προς κάποιους συγκεκριμένα), η οποία κάποια στιγμή ίσως οδηγήσει σε λάθος πράξεις.

Στο κάτω-κάτω, με μια καλή ιστορία μπορείς να υποδείξεις στους αναγνώστες έναν καλύτερο δρόμο, μια καλύτερη επιλογή, να βοηθήσεις να βρουν μια λύση, να αποφασίσουν τελικά να δράσουν.

Τέτοιες ιστορίες περιμένουμε να διαβάσουμε. Τέτοιες ιστορίες έχουν δύναμη.

Γράψε λοιπόν. Και μοιράσου το.

[Vanessa Van Hault]

Προσωπικά με κάλυψε το κείμενο. Νομίζω οτι έπρεπε να είναι τόσο όσο. Καταφέρνεις μέσα σε λίγες γραμμές να αποδώσεις τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου που απλά έχει καταθέσει τα όπλα και αποφασίζει να πάει με την μάζα. Με παραξένεψε που κάνεις αυτές τις εναλλαγές στον χρόνο αλλά το βρήκα άκρως γοητευτικό. Για το τέλος έχω να προσθέσω οτι μου άρεσει που είναι ειδωμένο μέσα απο τη ματιά ενός άνδρα. Με προκαλεί να γράψω ένα αντίστοιχο, ειδωμένο μέσα απο μάτια μιας γυναίκας ή ενός παιδιού!

[Turambar]

Ευχαριστώ για τα σχόλια, αν και μάλλον δεν πρόκειται να τα αξιοποιήσω. Το κείμενο είναι αυθόρμητο, βγήκε όπως βγήκε και η ιδέα του να το ξαναακουμπήσω με χαλάει λίγο- σαν να του στερεί την αυθεντικότητα ή κάτι τέτοιο. Όπως και να χει οι συμβουλές είναι συμβουλές και μπορεί να πιάσουν τόπο σε κάτι που θα γράψω στο μέλλον, οπότε και πάλι ευχαριστώ. 

 

Vanessa, ειλικρινά χαίρομαι απίστευτα αν κάτι που έγραψα σου δώσει αφορμή να κάνεις κάτι δικό σου. Περιμένω τη δική σου οπτική γωνία.

[Ad Noctum]

Και εγώ θέλω να σου πω ότι μου άρεσε όπως ακριβώς είναι το κείμενο, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, χωρίς αναλύσεις, χωρίς τίποτα περισσότερο από το μήνυμα που θέλεις να περάσεις. Με κάλυψε όσο έγραψες και είναι ξεκάθαρο ότι είναι όλα όσα ένιωθες εκείνη την στιγμή που έγραφες, αποτυπωμένα στο χαρτί!

 

Τώρα αν όλα αυτά που έγραψες εκφράζονται με λογοτεχνικό τρόπο ή όχι, νομίζω πως κλείνουμε περισσότερο προς το όχι. Αλλά έτσι είναι αυτά τα κείμενα, ιδίως όταν είναι μικρά και όταν γράφονται χωρίς καταπίεση. Δεν νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε σε αυτό, αλλά στην τελευταία παράγραφο που είναι στην κυριολεξία όλο το ζουμί της ιστορίας σου!