Πεδίο Μάχης

[Μπόρχες]

Όνομα Συγγραφέα:Γιάννης Μαργέτης
Είδος: φαντασία
Βία; Ναι
Σεξ; οχι
Αριθμός Λέξεων:1789
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Το ξέρω ότι έλειψα καιρό, αλλά η οικονομική κρίση δεν αστειεύεται! Επιστρέφω με αυτό το κείμενο φαντασίας. Έχει αρκετά τρωτά σημεία, αλλά θα ήθελα την άποψη σας. Γράφτηκε πριν από δυο χρόνια περίπου. 

 

 

Πεδίο Μάχης

 

 

Ονειρεύομαι διαρκώς το ίδιο όνειρο. Τον ίδιο εφιάλτη. Ξανά και ξανά. Στέκομαι σε κάποιο αποτρόπαιο μεσαιωνικό πεδίο μάχης. Γύρω μου και κάτω από τα πόδια μου εκατοντάδες είναι τα νεκρά ή βαριά τραυματισμένα και ακρωτηριασμένα σώματα. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή, σχεδόν εμετική! Μπορώ να μυρίσω τον ιδρώτα, τη βρωμιά της απλυσιάς, τα στεγνά χνώτα. Μπορώ να μυρίσω το υγρό χώμα. Μπορώ να μυρίσω το αίμα. Μπορώ να μυρίσω τον ίδιο τον θάνατο!

 

Ο ουρανός είναι κόκκινος. Κόκκινος σαν το αίμα που κυλά στην πεδιάδα. Φωτιές εδώ κι εκεί ξεπηδούν από τις εμπρηστικές βολές των καταπελτών. Κάρα πυρπολούνται, άλογα καίγονται, άνθρωποι φλέγονται. Βογκητά παντού. Η μάχη γύρω μαίνεται. Κραυγές πόνου κλυδωνίζουν τον αέρα. Ακούω τις βρισιές από τα στόματα των στρατιωτών. Ακούω την κλαγγή των όπλων. Και πάλι κραυγές πόνου και πάλι κλαγγές όπλων.

 

Φοράω το μεσαιωνικό μου κράνος και τον αλυσιδωτό μου θώρακα. Κρατώ σπαθί και ασπίδα. Η γυαλιστερή όψη του σπαθιού μου είναι πια ανάμνηση. Η ασπίδα μου είναι τσακισμένη. Μάλλον αποτελεί βάρος για μένα, παρά χρήσιμο εργαλείο. Ωστόσο, δεν την πετάω. Προχωρώ ορισμένα βήματα. Τα διασπαρμένα σώματα με παρεμποδίζουν. Σκοντάφτω. Παραπατάω. Ανακτώ την ισορροπία μου και ετοιμάζομαι να αντιμετωπίσω τον επόμενο αντίπαλο, ο οποίος μόλις πριν από λίγο, 4-5 μέτρα μπροστά μου είχε αποκεφαλίσει κάποιον συμπολεμιστή μου. Με κοιτάζει με τα κοκκινισμένα μάτια του μέσα από το κράνος. Στο βλέμμα του διακρίνω φόβο. Πολύ φόβο. Τόσο φόβο που θα αποκεφάλιζε τον οποιοδήποτε! Κραδαίνει τον πέλεκυ του. Προχωρά προς το μέρος μου. Εκστομίζει κάποιες βλαστήμιες-πρέπει να’ ταν βλαστήμιες- στη γλώσσα του που δεν την αναγνωρίζω. Λαμβάνω θέση άμυνας και τον περιμένω. Τη στιγμή εκείνη μπορώ να ακούσω τους παλμούς μου. Νοιώθω το αίμα να συγκεντρώνεται στο κεφάλι μου. Νοιώθω την άνοδο της πίεσης μου.

 

Το πρώτο χτύπημα του το απέφυγα με ευκολία. Το δεύτερο, όμως έπληξε την ασπίδα μου και την έκοψε στα δύο. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, σκέφτηκα, τώρα θα κινούμαι καλύτερα και γρηγορότερα. Τα επόμενα δυο χτυπήματα του έσκισαν τον αέρα. Ήταν τυφλά και βιαστικά. Με την εκδήλωση του τελευταίου χτυπήματος βρήκα την ευκαιρία να μετατοπιστώ στο πλάϊ του. Το σπαθί μου έκοψε το χέρι του από τον αγκώνα κι εκείνος γονάτισε από τον πόνο. Για να μην υποφέρει περισσότερο, μ’ ένα θανάσιμο χτύπημα έθεσα τέρμα στο μαρτύριο του. Το δικό μου έχει συνέχεια ακόμη.

 

Αρπάζω βιαστικά την ασπίδα του αποκεφαλισμένου συμπολεμιστή μου και προχωρώ. Τότε μια βροχή από βέλη ξεσπά. Καλύπτω το σώμα μου κάτω από την ασπίδα, γονατίζω και περιμένω να καταλαγιάσει η «μπόρα». Σε λίγο στέκομαι ξανά στα πόδια μου. Κανένα βέλος δεν με πέτυχε. Αλλά τώρα πρέπει να μονομαχήσω πάλι, για να υπερασπιστώ το άθλιο και καταταλαιπωρημένο κορμί μου, διότι έρχεται καταπάνω μου νέος μαινόμενος εχθρός. Αυτό βέβαια ήταν και το λάθος του. Το μένος, το οποίο ποτέ δεν είναι καλός σύμμαχος στο πεδίο της μάχης. Σου θολώνει την κρίση και σου μειώνει τις ικανότητες. Δεν δυσκολεύτηκα να τον εξουδετερώσω, μιας κι εγώ διατηρούσα την ψυχραιμία μου. Ακόμη τουλάχιστον.

 

Ξεπερνώντας και αυτόν τον αντίπαλο συνεχίζω να είμαι ζωντανός στη μέση μιας μάχης που δεν γνωρίζω. Σ’ ένα πεδίο που δεν το έχω επισκεφτεί ποτέ πριν. Ο πόνος και ο φόβος έχουν κυριεύσει την ατμόσφαιρα. Τους ακούω, τους μυρίζω. Η μάχη μ’ έχει περικυκλώσει. Όλοι μάχονται με όλους. Σπαθιά συγκρούονται με σπαθιά, σπαθιά με ασπίδες, πέλεκυς με σπαθιά και ασπίδες. Βέλη σφυρίζουν. Κοιτάζω αποσβολωμένος τον χαμό. Μέσα από το σιδηρόφρακτο πλήθος ξεπροβάλλει μια γιγάντια σκιά, η οποία διασκορπίζει με τρομερά σε ισχύ χτυπήματα τους γύρω της. Εχθρούς και φίλους. Τελικά, η σκιά γίνεται σάρκα και οστά, μαζί με σίδερο.

 

Ο γιγαντόσωμος άνδρας με το σιδερένιο αγκαθωτό ρόπαλο, τον αλυσιδωτό χιτώνα και το μεταλλικό σαν αυγό κράνος πλησιάζει προς το μέρος μου με αργά, βαριά βήματα. Πίσω του έχει διασπείρει πτώματα με θρυμματισμένα κρανία, διαλυμένα σαγόνια, σπασμένους αυχένες. Το ρόπαλο του έχει το μέγεθος μικρόσωμου ανθρώπου και τα καρφιά που προεξέχουν από την χοντρή άκρη του, από την κεφαλή του, έχουν το μέγεθος ανθρώπινων δακτύλων και είναι κοφτερά σαν ξυράφια. Πρώτη φορά χάνω την ψυχραιμία μου σ’ αυτό το πεδίο μάχης. Η όψη του ροπαλοφόρου δεν με ενθαρρύνει ιδιαιτέρως. Η σωματική του διάπλαση είναι σχεδόν εξωπραγματική, εξωκοσμική. Ύψος άνω τον δυο μέτρων με πολύ μακριά και μυώδη άκρα, στέρνο και πλάτη που θα μπορούσαν να σηκώσουν ολόκληρη άμαξα γεμάτη με ενήλικες άνδρες και γενειάδα μέχρι το στήθος του. Τα μάτια του είναι κόκκινα και σπινθηροβόλα. Τα δόντια του είναι σάπια. Μου τ’ αποκάλυψε το χαμόγελο ικανοποίησης που σχηματίστηκε στα χείλη του, όταν βρέθηκα στο οπτικό του πεδίο. Δεν είμαι βέβαιος τί ακριβώς ήταν αυτό, το οποίο τον είχε ικανοποιήσει. Η σφαγή που είχε διεξαγάγει μόλις πριν ή ότι θα έσφαζε τώρα άλλον έναν αντίπαλο; Εμένα, δηλαδή!

 

Ο ουρανός τώρα είναι ακόμη πιο κόκκινος και μαύρα σύννεφα έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται. Σε λίγη ώρα δεν θα μπορώ να διακρίνω ούτε το κόκκινο, ούτε τον ουρανό. Προτάσσω την ασπίδα μου και λυγίζω τα γόνατα μου. Σφίγγω στην παλάμη μου το σπαθί. Οι σφυγμοί τραντάζουν το στήθος μου. Ο φόβος έχει παγώσει τον ιδρώτα μου. Ο γιγαντόκορμος ροπαλοφόρος με δυο βήματα βρίσκεται από πάνω μου με το ρόπαλο του έτοιμο να μου συνθλίψει το κεφάλι. Ευτυχώς η μεγάλη σωματική διάπλαση έχει τουλάχιστον ένα σημαντικό μειονέκτημα. Τη δυσκινησία. Καταφέρνω έτσι και ξεγλιστρώ σχεδόν από κάτω του. Το ρόπαλο του συναντήθηκε με το έδαφος αντί με το κεφάλι μου. Χωρίς να χάσω πολύτιμα δευτερόλεπτα αντεπιτίθεμαι, αλλά ο αντίπαλος μου δεν ήταν τελικά τόσο αργός όσο νόμιζα. Πρόλαβε να γυρίσει και να αποκρούσει το χτύπημα μου. Το σπαθί μου κομματιάστηκε πάνω στο ρόπαλο του. Μένω αποσβολωμένος. Ο αντίπαλος μου χαμογελάει από ικανοποίηση ξανά, δείχνοντας μου για άλλη μια φορά τα σάπια δόντια του και επιτίθεται. Τούτη τη φορά δεν πρόλαβα να ξεφύγω και κουλουριάζομαι κάτω από την ασπίδα. Η ισχύς του χτυπήματος ήταν τόσο μεγάλη, που έκοψε την ασπίδα μου στα τρία. Πρόλαβα να απαλλαχθώ από τα απομεινάρια της ασπίδας και να κυλιστώ τρία τέσσερα μέτρα μακριά από το πεδίο δράσης του πανύψηλου αντιπάλου μου.

 

Εντωμεταξύ έχω ξεχάσει τη μάχη γύρω μου, αλλά μέσα στον πανικό μου και καθώς προσπαθώ να προφυλαχτώ από τον επίδοξο φονιά μου, αντιλαμβάνομαι ότι η πεδιάδα έχει ησυχάσει απ’ άκρη σ’ άκρη. Ούτε κραυγές, ούτε ουρλιαχτά, ούτε κλαγγές όπλων ακούγονται. Νεκρική σιγή επικρατεί. Οι δεκάδες εκατοντάδες που έβλεπα πριν από λίγο να συγκρούονται σε όλο το εύρος της πεδιάδας έχουν εξαφανιστεί! Συνειδητοποιώ ότι έχουμε μείνει σε τούτη τη μάχη μονάχα οι δυο μας. Εγώ και ο θεόρατος εχθρός μου και τα πτώματα που εξακολουθούν να καλύπτουν το χορτάρι της πεδιάδας. Τουλάχιστον δεν έχουν εξαφανιστεί κι αυτά, πρόλαβα να σκεφτώ. Λέω πρόλαβα, διότι ο τεράστιος άνδρας με τον οποίο μονομαχούσα, με τον οποίο μονομαχώ κάθε φορά σε τούτο το όνειρο, επαναλαμβάνει την επίθεση του εκτοξεύοντας κατά πάνω μου το ρόπαλο του. Θεώρησε πως έτσι όπως είμαι καταγής θα είμαι εύκολος στόχος. Διαψεύστηκε. Τον διέψευσα. Κάθε φορά διαψεύδεται, κάθε φορά τον διαψεύδω. Πάντως, αν είχα καθυστερήσει ένα δευτερόλεπτο να ελιχθώ, να κυλιστώ στο πλάι, το ρόπαλο θα είχε διαλύσει το κρανίο μου.

 

Βρίσκω ένα σπαθί και το σηκώνω, την ώρα που ο αντίπαλος μου βγάζει από βαθιά μέσα του μια κραυγή ανάμεικτη απελπισίας και οργής. Δεν τον αδικώ. Είχε επιχειρήσει, έχει επιχειρήσει, τα καλύτερα χτυπήματα του εναντίον μου δίχως αποτέλεσμα. Βέβαια αγνοεί ότι τούτο το όνειρο είναι δικό μου, οπότε μάλλον και ο αγώνας είναι στημένος! Σπαθί άρπαξε κι εκείνος, όποιο έτυχε μπροστά του. Τώρα όμως έχω εγώ το πλεονέκτημα. Δεν μπορεί να με συναγωνιστεί στη ξιφομαχία, σκέφτηκα. Είχα αυτή την παράξενη εντύπωση μέσα στο όνειρό μου. Ότι δηλαδή είμαι δεινός και αήττητος ξιφομάχος. Κάθε φορά την έχω.

 

Βγάζω το κράνος μου, που από ώρα έχει αρχίσει να μ’ ενοχλεί και περνώ χωρίς χρονοτριβή στην αντεπίθεση. Το ίδιο κάνει και ο γίγαντας. Επιτίθεται! Στη μέση της απόστασης που μας χώριζε συναντήθηκαν τα σπαθιά μας. Ο ήχος που γέννησε η σύγκρουση των δύο όπλων σκέπασε την νεκρική ησυχία που είχε απλωθεί στον κάμπο. Σκέπασε και το ελαφρύ αεράκι, το οποίο μόλις είχε ξεκινήσει να χαϊδεύει τη νεκρή πεδιάδα. Επαναλαμβανόμενες μεταλλικές αντηχήσεις σκέπαζαν την ησυχία γύρω, καθώς τα σπαθιά μας συναντήθηκαν πολλές φορές. Συνεχώς επιτιθόμουν και αντεπιτιθόμουν. Το ίδιο κι εκείνος. Κάθε φορά αυτή η μονομαχία μου φαίνεται ότι διαρκεί ώρες ατελείωτες, όμως διαρκεί μονάχα λίγα δευτερόλεπτα, όσο κι ένα όνειρο. Ακόμη λιγότερο, όσο κι ένα στιγμιότυπο από κάποιο όνειρο.

 

Στην προτελευταία επίθεση μου δεν υπολόγισα σωστά τα δεδομένα του χώρου και του χρόνου κι έτσι βρέθηκα εκτεθειμένος στην επίθεση του γίγαντα. Το σπαθί του κινήθηκε με σκοπό να μου κόψει το κεφάλι στα δύο, από το αριστερό αφτί μέχρι το άλλο ημισφαίριο του κρανίου μου και λοξά προς τα κάτω, αλλά ευτυχώς κινούμαι σ’ αυτό το όνειρο γρήγορα. Αναπάντεχα γρήγορα. Όμως, ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρκετά βέβαιος, ούτε και αρκετά γρήγορος.

 

Η κίνηση αποφυγής ήταν σωτήρια για το κεφάλι μου, αλλά δεν ήταν αρκετή. Η κοφτερή λεπίδα μου χαράσσει το πρόσωπο από τον αριστερό κρόταφο και σύριζα κάτω από το αριστερό μου μάτι μέχρι το άνω χείλος! Το αίμα ξεπηδά κι εγώ πονάω ασύλληπτα. Ουρλιάζω! Πιάνω το τραυματισμένο σημείο και βλέπω το χέρι μου γεμάτο αίματα. Ουρλιάζω και πάλι. Τούτη τη φορά από οργή. Ο γίγαντας γελά και η σάπια οδοντοστοιχία του μού προκαλεί περισσότερη οργή! Κινείται προς το μέρος μου θεωρώντας πως θα με αποτελειώσει. Το ίδιο λάθος κάνει κάθε φορά. Σε κάθε όνειρο. Σε κάθε εφιάλτη. Επιτίθεται χωρίς την απαραίτητη επιφύλαξη, με χαλαρή άμυνα, έχοντας σηκώσει το σπαθί πάνω από το κεφάλι του σαν να θέλει να με χτυπήσει με το ρόπαλο, το οποίο δεν κρατά πια. Δεν περιμένω να πλησιάσει. Φέρνω το σπαθί κι εγώ πάνω από το κεφάλι μου και το εκτοξεύω!

 

Το σπαθί τον πέτυχε κατευθείαν στην καρδιά, αφού πρώτα στριφογύρισε δυο τρεις φορές στον αέρα. Ο γιγαντόσωμος άνδρας σταμάτησε απότομα να κινείται. Κοίταξε γεμάτος απορία το σπαθί στο στήθος του, κοίταξε εμένα απέναντι του στα τέσσερα πέντε μέτρα, έκανε έναν μορφασμό, που δεν μπορώ να ερμηνεύσω αν είναι μορφασμός απογοήτευσης ή πόνου, ή και των δυο μαζί και σωριάστηκε στο ματωμένο έδαφος χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός ήχος από το στόμα του.

 

Τότε ένας κεραυνός σκίζει τον κατάμαυρο πια ουρανό συνοδευόμενος από εκκωφαντικό θόρυβο και η μάχη ολόγυρα ξαναζωντανεύει! Η πεδιάδα είναι και πάλι γεμάτη από πολεμιστές που αλληλοσφάζονται. Είναι πάλι γεμάτη από κραυγές πόνου, κλαγγές όπλων και μυρίζει απ’ άκρη σ’ άκρη φόβο και θάνατο. Στρέφω το βλέμμα μου προς το μέρος που νόμισα ότι έπεσε ο κεραυνός και ένα βέλος μου διατρυπά το κεφάλι!

 

Ξυπνώ κάθε φορά ιδρωμένος. Κοιτάζω το ρολόι και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Ανάβω το φως-με «τυφλώνει» για μια στιγμή-, προχωρώ προς το μπάνιο. Ένα αυτοκίνητο θρυμματίζει, πάντα, την ησυχία της νύχτας. Το μπάνιο είναι σκοτεινό, ψηλαφώντας αναζητώ τον διακόπτη. Πηγαίνω στον νιπτήρα. Ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Η ουλή από τον κρόταφο μέχρι το χείλος είναι ακόμη εκεί!

 

 

 

 

 

 

 

 

[Ροη]

Πολύ όμορφες οι περιγραφές της μάχης, ζωντανές, θα μπορούσαν να είναι κομμάτι σε νουβέλα ηρωικής φαντασίας. Γενικά πολύ καλή χρήση της γλώσσας, όπως πάντα.

Μια ένστανση που έχω είναι στη χρήση των θαυμαστικών, φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Ίσως χωρίς αυτα, σε κάποιες στιγμές, το κείμενο να αποκτούσε ένα πιο μελαγχολικό ύφος.

Επίσης, αν έχει όντως ο ήρωας, το ίδιο όνειρο για συνεχόμενα βράδια, 'χάνει' κάπως η αποκάλυψη της ουλής στο πρόσωπο του στο τέλος. Θα μπορούσε να υπάρχει εκεί απο κάποιο ατύχημα, και απλά να προσπαθεί να εξηγήσει την ύπαρξη της μέσα απο τα επαναλαμβανόμενα όνειρα(το οποίο θα έκανε μια ωραία ιστορία απο μόνο του, αλλά δεν νομίζω πως αυτό θες να πείς εδώ). Ενώ, αν ήταν καινούργιο το όνειρο, θα έδινε πιο αυθεντικό wtf στην αποκάλυψη (ήταν όνειρο, ή πραγματικότητα;).

 

Γενικά ωραα ιστορία, που παίρνει ανάλυση σαν ιδέα, μπορεί να γίνει και μεγαλύτερο διήγημα.

[Διγέλαδος]

Αυτό θα πει όνειρο ε; Κλασσικά το αγαπημένο μου θέμα. Γιάννη δεν χρειάζεται να πω για την άρτια γραφή σου. Οι προτάσεις κυλάνε μια χαρά. Όμως εδώ υπάρχει ένα αλλά. Νομίζω πως η μάχη ήταν πολύ μεγάλη για ένα διήγημα. Αν ήταν κομμάτι ενός βιβλίου θα ήταν μια χαρά γιατί θα ήξερα τον ήρωα και θα είχα μια αγωνία. Αλλά εδώ ξαφνικά με βάζεις να ακολουθήσω έναν ήρωα στην μάχη του χωρίς να ξέρω ποιος είναι. Φυσικά σαν άσκηση του στυλ "περιγράψτε μια μάχη" είναι μια χαρά και παίρνεις άριστα! Όμως μιλάω περισσότερο αν το κοιτάξεις σαν ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος. Κι εγώ καταλαβαίνω αυτό που καταλαβαίνει η Ροή. Ότι πάντα υπήρχε η ουλή και τα όνειρα υποδεικνύουν ένα μετατραυματικό σοκ. Σε αυτήν την περίπτωση θα ήθελα να υπήρχε μια συνέχεια για αυτόν τον βασανισμένο ήρωα για να δω τι του συμβαίνει. Αν το τέλος ήταν κάπως διαφορετικό από κάθε άλλη φορά και ο τραυματισμός γίνεται για πρώτη φορά όντως θα είχε ένα πιο WTF στοιχείο μέσα! Και μάλλον θα έστεκε και μόνη της ως ιστορία.

 

Κάτι πολύ τεχνικό:

 

 Κάθε φορά αυτή η μονομαχία μου φαίνεται ότι διαρκεί ώρες ατελείωτες, όμως διαρκεί μονάχα λίγα δευτερόλεπτα, όσο κι ένα όνειρο. Ακόμη λιγότερο, όσο κι ένα στιγμιότυπο από κάποιο όνειρο.

 

Τα όνειρα κρατάνε από μερικά λεπτά μέχρι 20 λεπτά. Υπάρχει γενικά ένας μύθος ότι κρατάνε λίγα δευτερόλεπτα ή ότι πάνε πιο γρήγορα, αλλά δεν ισχύει. Νομίζουμε ότι συμβαίνουν πολλά σε ένα 10λεπτο όνειρο (εγώ για παράδειγμα έχω δει να ζω μια μέρα να κοιμάμαι βράδυ και να ξυπνάω και να βλέπω και τη δεύτερη μέρα σε ένα μόνο όνειρο!) γιατί πολύ απλά βλέπουμε στιγμιότυπα. Δηλαδή βλέπουμε σκηνές που είναι κολλημένες σαν κολλάζ η μια δίπλα στην άλλη και μας δίνει την αίσθηση μιας συνέχειας. Συγνώμη για αυτήν την τεχνική παρένθεση, αλλά πιστεύω ότι θα ενδιαφέρει τους αναγνώστες, αλλά και εσένα λόγω του σχετικού θέματος που χρησιμοποιείς στα διηγήματά σου.

 

Περιμένω να δω το επόμενο ονειροδιήγημα!

 

πηγές: http://science.howstuffworks.com/life/inside-the-mind/human-brain/dream3.htm

http://www.faqs.org/faqs/dreams-faq/part1/section-7.html

Edited September 23, 2013 by Διγέλαδος

[Μπόρχες]

Σας ευχαριστώ, κατ' αρχάς, για τον κόπο να σχολιάσετε το κείμενο μου. Αλλά και για τα καλά σας λόγια.

 

Αυτό που ήθελα να πετύχω με το συγκεκριμένο κείμενο ήταν να προκαλέσω, αν ήταν δυνατόν, στην τελευταία πρόταση, έκπληξη στον αναγνώστη. Προφανώς, έπρεπε να το διαχειριστώ κάπως ή αρκετά καλύτερα. 

 

Ωστόσο, γι' αυτό είμαστε εδώ-με την ευρεία έννοια-για να βελτιωνόμαστε.

[Tiessa]

Για κάποιο λόγο, υπήρχαν στιγμές όσο διάβαζα τις περιγραφές μέσα στο όνειρο που φανταζόμουνα ότι πήγαινες να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που έγινε, Δεν ξέρω αν ήταν η αρχική εντύπωση που μου έκανε το μεσαιωνικό τοπίο ή αν είχε να σχέση με το λεξιλόγιό σου, αλλά νόμιζα ότι σε μερικά σημεία χρησιμοποιούσες μια ελαφρώς πιο επίσημη λέξη εσκεμμένα. Π.χ. Εκστόμισε αντί ξεστόμισε, την εκδήλωση του τελευταίου χτυπήματος, λαμβάνω θέση άμυνας κλπ. Νόμιζα λοιπόν ότι έχουμε έναν ήρωα πιο παλιάς εποχής να διηγείται σε άλλους, χρησιμοποιώντας λέξεις του καιρού του κι ότι κάπου θα φαινόταν παρακάτω αυτό. Τελικά ήταν απλώς η ιδέα μου.

Για τη μάχη πάντως, θα ομολογήσω ότι οι σκηνές ήταν πολύ καλές και με τον έναν αντίπαλο και με τον άλλον. Πολύ δυαντό συν.

 

Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω (Ρόη και Διγέλαδο) ότι αφού λες πως το όνειρο επαναλαμβάνεται, η έκπληξη της ουλής στον καθρέφτη κάπου χαλάει στο τέλος, αλλά η ιδέα ότι έχουμε ένα μετατραυματικό σοκ κι ένα μυαλό που πάει να το εξηγήσει είναι καλή προς εξερεύνηση.

Τέλος, θα ήθελα να ήξερα κάτι –έστω ελάχιστο για τον ήρωά σου- για να μπορώ να συμπάσχω μαζί του και στην κανονική του ζωή. Έτσι που μπαίνει από την αρχή μέσα στη μάχη και ξέρουμε πως έχουμε να κάνουμε με όνειρο, αναγκάζομαι και κρατάω λίγο τις αποστάσεις.

 

Σ’ ένα μικρό επιμέρους. Μπορείς να διώξεις αυτή την πρόταση: Στέκομαι σε κάποιο αποτρόπαιο μεσαιωνικό πεδίο μάχης. Έχεις τόσο καλή περιγραφή στις προτάσεις που ακολουθούν και στην επόμενη παράγραφο που αυτά τα λόγια δεν χρειάζονται καθόλου.

[Μπόρχες]

Για κάποιο λόγο, υπήρχαν στιγμές όσο διάβαζα τις περιγραφές μέσα στο όνειρο που φανταζόμουνα ότι πήγαινες να κάνεις κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που έγινε, Δεν ξέρω αν ήταν η αρχική εντύπωση που μου έκανε το μεσαιωνικό τοπίο ή αν είχε να σχέση με το λεξιλόγιό σου, αλλά νόμιζα ότι σε μερικά σημεία χρησιμοποιούσες μια ελαφρώς πιο επίσημη λέξη εσκεμμένα. Π.χ. Εκστόμισε αντί ξεστόμισε, την εκδήλωση του τελευταίου χτυπήματος, λαμβάνω θέση άμυνας κλπ. Νόμιζα λοιπόν ότι έχουμε έναν ήρωα πιο παλιάς εποχής να διηγείται σε άλλους, χρησιμοποιώντας λέξεις του καιρού του κι ότι κάπου θα φαινόταν παρακάτω αυτό. Τελικά ήταν απλώς η ιδέα μου.

Για τη μάχη πάντως, θα ομολογήσω ότι οι σκηνές ήταν πολύ καλές και με τον έναν αντίπαλο και με τον άλλον. Πολύ δυαντό συν.

 

Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω (Ρόη και Διγέλαδο) ότι αφού λες πως το όνειρο επαναλαμβάνεται, η έκπληξη της ουλής στον καθρέφτη κάπου χαλάει στο τέλος, αλλά η ιδέα ότι έχουμε ένα μετατραυματικό σοκ κι ένα μυαλό που πάει να το εξηγήσει είναι καλή προς εξερεύνηση.

Τέλος, θα ήθελα να ήξερα κάτι –έστω ελάχιστο για τον ήρωά σου- για να μπορώ να συμπάσχω μαζί του και στην κανονική του ζωή. Έτσι που μπαίνει από την αρχή μέσα στη μάχη και ξέρουμε πως έχουμε να κάνουμε με όνειρο, αναγκάζομαι και κρατάω λίγο τις αποστάσεις.

 

Σ’ ένα μικρό επιμέρους. Μπορείς να διώξεις αυτή την πρόταση: Στέκομαι σε κάποιο αποτρόπαιο μεσαιωνικό πεδίο μάχης. Έχεις τόσο καλή περιγραφή στις προτάσεις που ακολουθούν και στην επόμενη παράγραφο που αυτά τα λόγια δεν χρειάζονται καθόλου.

 

 

Σ' ευχαριστώ για το σχολιασμό. 

 

Όσον αφορά το λεξιλόγιο είναι προφανής η αδυναμία μου σε κάποιες, ας πούμε, πιο λόγιες λέξεις από τις συνήθεις.

 

Κατά τα λοιπά, θα συμφωνήσω ότι ο ήρωας είναι χάρτινος και εξυπηρετεί άλλον σκοπό. Όπως έγραψα και σε προηγούμενη τοποθέτηση ήθελα να λειτουργήσει για τον αναγνώστη η έκπληξη της ουλής, γι' αυτό και δεν έδωσα βάση στον ήρωα. Ωστόσο, μάλλον δεν κατάφερα ακριβώς αυτό που ήθελα.