gismofbi Posted September 23, 2013 Share Posted September 23, 2013 Είδος: Ηρωική mainstream ιστορία με φανταστικές προσθήκες θα το βάφτιζαΒία; ΝαιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων:2995Αυτοτελής; Ναι Σχόλια Η συμμετοχή μου για τον 34ο Διαγωνισμό ιστορίας, που όπως έχω αναφέρει λόγω έλλειψης χρόνου δεν την έγραψα τώρα αλλά στα δεκαέξι μου και απλά επειδή ταίριαζε στο concept και επειδή δεν ήθελα να χάσω τον επετειακό, τη σουλούπωσα και την ανέβασα για να τη διαβάσει κάποιος μετά από δέκα χρόνια στο συρτάρι Ο τελευταίος βασιλιάς Ένα βαρύ λευκό πέπλο σκέπασε τη γη ενώ δαντέλες και γιρλάντες από χιόνι διακοσμούσαν ένα απομονωμένο ξύλινο σπιτάκι σ’ ένα λοφίσκο στην πλαγιά ενός δεντροντυμένου βουνού. Τα αστέρια είχαν κρυφτεί πίσω από τις χοντρές νιφάδες που χόρευαν στο ρυθμό του αέρα ενώ ο σκοτεινός ουρανός φωτιζόταν από τις αντανακλάσεις του σεληνόφωτος πάνω στη λευκή επιφάνεια του χιονιού. Μέσα στο σπιτάκι, το ζεστό τζάκι έσπαγε την ψύχρα του χειμώνα και πρόσφερε μια θερμή αύρα που βουτούσε ως το μεδούλι κι έκανε τους δυο κατοίκους της να μυρμηγκιάσουν από τη θαλπωρή. «Παππού, δεν θέλω να κοιμηθώ από τώρα. Θέλω να μου πεις μου μια ιστορία». «Χμ…, καλά αλλά μόνο μία. Ποια θες;» «Θέλω να μου πεις την σπουδαιότερη ανακάλυψή σου ως αρχαιολόγος…» «Ω… τι μου θύμισες… Πέρασαν πενήντα τέσσερα χρόνια. Ήταν όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Ήθελα να γίνω ο καλύτερος αρχαιολόγος του κόσμου, να γράφουν όλες οι εφημερίδες το όνομά μου. Ερρίκος Σταυριανός , ο μεγαλύτερος αρχαιολόγος… Και τα κατάφερα, από την πρώτη κιόλας υπόθεση… Ήμουν στην Μακεδονία…» ξεκίνησε ο παππούς και έφερε στο νου του παλιές αναμνήσεις κρυμμένες στα δάκρυα που κυλούσαν στο αυλακωμένο του πρόσωπο… Παρόλη την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού στην Πέλλα, τουλάχιστον εκατό αρχαιολόγοι, οι καλύτεροι από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη, έκαναν ανασκαφές σ΄ ένα χώρο ίσαμε μια πλατεία. Είχαν πληροφορίες ότι ο μεγαλύτερος αρχαιολογικός θησαυρός κρυβόταν εκεί… «Τι γίνεται, Πέντρο, βρήκαμε τίποτα;» ρώτησε ένας Ιταλός αρχαιολόγος σ’ έναν άλλο. «Ακόμη όχι αλλά κάπου εδώ κρύβεται, το μυρίζω. Προς το παρών έχουμε τριάντα πέντε κομμάτια σε μέγεθος γροθιάς από ασβεστολιθικές πλάκες με επίπεδα υγρασίας που αποπέμπουν στο 360-320π.Χ.». «Αδύνατον… Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;» γούρλωσε τα μάτια του ο Ιταλός. «ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ!» ούρλιαξε ένας Γερμανός αρχαιολόγος και όλοι έτρεξαν προς τα κει. Ήταν ένα σφαιροειδές πέτρινο αντικείμενο με επένδυση χρυσού και επικάλυψη σμάλτου. Τα ρουμπίνια γυάλιζαν ακόμη μετά από τόσα χρόνια, ανάμέσα στους σβώλους χώματος. Παρόλο που κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν, ήταν σίγουρο πως φαινόταν κάτι μεγαλοπρεπές. «Καλά ξυπνητούρια, μωρό μου», ψιθύρισε ο Ερρίκος βλέποντάς το. Μετά από εννιά ώρες ξεθάφτηκε από αιώνες απραξίας μέσα από τα χώματα τόσων χρόνων. Είχε το μέγεθος ενός μικρού τραπεζιού και έμοιαζε με κουτί με σφαιροειδές καπάκι. Ήταν πέτρινο με χρυσή επικάλυψη στις γωνίες και τις ακμές του ενώ ρουμπίνια και σμαράγδια στόλιζαν τις σμιλεμένες καμπύλες του. Αρκετά κομμάτια ήταν σπασμένα όμως ήταν προφανές πως τα αρχικά πέτρινα τμήματα που βρέθηκαν ανήκαν σ’ αυτό το αντικείμενο. Είχε λυγίσει από το βάρος τόσων σκοτεινών χρόνων. Κανείς δε γνώριζε για τι επρόκειτο αλλά δέος καθρεφτιζόταν στα μάτια όλων. Ήξεραν πως ήταν κάτι αυτοκρατορικό. Πέντε ημέρες ατελείωτης εργασίας απέδωσε καρπούς! Όλα τα κομμάτια που έλειπαν κολλήθηκαν πάνω στο κουτί, αλείφτηκε με υγρό συντήρησης, τμήματα αποκαταστάθηκαν και το αποτέλεσμα έγινε εντυπωσιακό. Ένα χρυσό αέτωμα σε σχήμα κεφαλής αλόγου στήριζε το πάνω μέρος με το κάτω και κάτω από αυτό διαφαινόταν ξεκάθαρα η σμαλτωμένη επιγραφή: ‘’Θαμμένο αλλά ξεχασμένο έξω καρδιάς αν ηδονισμένοι άρπαγες δοκιμάσουν ασπίλωση αφύλακτου βιβλίου. Αλλιώς κι από οποιονδήποτε μοχθήσει, αυτός αμέσως να εκλάβει κεκτημένα. Άδολος κόπος αν είναι θα ανταμειφθεί’’. Οι αρχαιολόγοι αρχικά σκέφτηκαν να ανοίξουν το κουτί με εργαλεία, με προσοχή βέβαια, γιατί υπήρχε περίπτωση να χαλάσει το εύρημα αλλά ο Ερρίκος είχε διαφορετική άποψη. Πίστευε πως αν προσπαθήσουν να το παραβιάσουν θα καταστρεφόταν το περιεχόμενο του. Θυμήθηκε πως οι Σπαρτιάτες αντάλλασσαν μεταξύ τους μηνύματα μέσα σε κοκάλινους κυλίνδρους με κλίμακες. Όποιος γνώριζε τον κωδικό, έβαζε τα επίπεδα στη σωστή σειρά και έβγαζε την περγαμηνή· αν κάπου παράπεφτε ο κύλινδρος και προσπαθούσαν να τον σπάσουν ή να τον ανοίξουν αλλιώς, ένα φιαλίδιο με ξύδι έσπαζε μέσα στον κύλινδρο και έπεφτε στο δέρμα που έλιωνε καταστρέφοντας το μήνυμα. Ανάλογο τρόπο γραφής είχαν και οι Μακεδόνες. Έγραφαν αυτό που ήθελαν –τη μία λέξη κάτω από την άλλη- σε μια λεπτή λωρίδα περγαμηνής και με ειδικές κοκάλινες θήκες, προσάρμοζαν το δέρμα στις χαρακιές και τα διάσπαρτα γράμματα έμπαιναν σε μια λογική σειρά σχηματίζοντας λέξεις και προτάσεις. Έγραψε τις λέξεις τη μία κάτω από την άλλη: ΘΑΜΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΕΞΩ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΝ ΗΔΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΡΠΑΓΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΝ ΑΣΠΗΛΩΣΗ ΑΦΥΛΑΚΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΛΛΙΩΣ ΚΙ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΜΟΧΘΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΕΚΛΑΒΕΙ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΑΔΟΛΟΣ ΚΟΠΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΑΝΤΑΜΟΙΦΘΕΙ Αφού δοκίμασε κάποιους συνδυασμούς, αντιλήφθηκε πως διαβάζοντας τα δεύτερα γράμματα κάθετα, σχηματιζόταν η πρόταση ‘’ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΝ’’» Έτσι, αποφάσισε σε κάθε λέξη να πατάει δυνατά το δεύτερο γράμμα! Μόλις πάτησε και το τελευταίο γράμμα, ακούστηκε ένα ‘’κλικ’’ και το κουτί άνοιξε… Μέσα υπήρχε ένα βιβλίο… Μισοκατεστραμμένο… Αποδείχτηκε πως ήταν το ημερολόγιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η αυτοβιογραφία του. Δυστυχώς όποιος το έβαλε μέσα δεν κατάφερε να το σώσει ολόκληρο, μόνο αυτό που αναφέρεται σ’ ένα μέρος της ζωής του. Τότε που ήταν δεκαοχτώ χρονών… Ο Ερρίκος ξεκίνησε να διαβάζει… Ξημέρωσε. Το φως του ήλιου ξεπρόβαλλε από την κορυφογραμμή των θεόρατων βουνών που αχνοφαινόταν στην καρδιά του ορίζοντα μέσα στην πρωινή καταχνιά. Σιγά-σιγά η ομίχλη διαλύθηκε και το όρος Πάικο φαινόταν μεγαλόπρεπο. Οι δέσμες φωτός διατρυπούσαν τα αραιά φυλλώματα και στόλιζαν με το χρυσό τους χρώμα τα γεμάτα με δροσοσταλίδες φυλλαράκια. Σήμερα γιόρταζα τα δέκατα όγδοα γενέθλιά μου. Ενηλικιωνόμουν. Είχα ξυπνήσει με το πρώτο λάλημα των πετεινών, ντύθηκα γρήγορα και βγήκα για πεζοπορία στο βουνό. Σε λίγες ώρες θα άρχιζε η καθημερινή μου εκπαίδευση. Γυμναστική και προσομοίωση μάχης. Περνάμε από κάτι που μοιάζει με στίβο μάχης. Εξάσκηση με τα δόρατα τεχνητούς στόχους, μάχες σώμα με σώμα με σπαθιά και αποστήθιση τακτικών και σχηματισμών μάχης. Παρόλο που ο πατέρας μου με έχρισε επικεφαλή και στρατηγό του στρατού, εδώ και ένα χρόνο, δεν ήθελα να ξεχωρίζω από τους συμπολεμιστές μου. Στη μάχη δεν υπάρχει στρατηγός και στρατιώτης· είναι μόνο γενναίος και δειλός. Το μόνο που ήθελα ως στρατηγός ήταν να εξασκήσω την συναδελφικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ τους ώστε στη μάχη να μην υπερασπίζονται από καθήκον τους συμπολεμιστές τους αλλά από αγάπη τους αδερφούς τους. Σήμερα στον ύπνο μου μού σφηνώθηκε μια απίθανη τακτική που θα τη δίδασκα στους συμπολεμιστές μου σε λίγες ώρες. Είναι τρεις μέρες που οι Γέττες προκαλούν στο χώρο μας γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε σε ετοιμότητα για ανά πάσα επίθεση. Έφτασα στο αγαπημένο μου μέρος του βουνού. Μια όμορφη κοιλάδα που μικρός ονόμασα ‘’κεφάλι του γίγαντα’’. Η οροσειρά θύμιζε αδιαπέραστο φράγμα που χώριζε δυο κόσμους, ραχοκοκαλιά ξαπλωμένου γίγαντα βυθισμένου στη γη· η κοιλάδα έμοιαζε με το κεφάλι του. Ήταν πλούσιο σε μεγάλα αειθαλή δέντρα ενώ ένα κρυστάλλινο ποταμάκι που κελάρυζε στο κέντρο έμοιαζε με χωρίστρα στα μαλλιά-δέντρα του γίγαντα. Ένιωσα ένα χέρι πάνω στον ώμο μου. Τρόμαξα και γύρισα απότομα… «Πατέρα!» «Έλα μαζί μου να σου δείξω κάτι», είπε απλά ο πατέρας μου και κατευθύνθηκε προς ένα ξέφωτο. Τον πήρα στο κατόπι σιωπηλός. Άκουσα δυνατά χλιμιντρίσματα και είδα ένα πελώριο μαύρο άλογο δεμένο σε ένα δέντρο. «Ο Βουκεφάλας, το δώρο των γενεθλίων σου. Μην το βλέπεις όμορφο, είναι ατίθασο…» Το κοίταξα έκπληκτος. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο άτι. Ψηλό, περήφανο, πανέμορφο. Τα μάτια του σε διαπερνούσαν ενώ η πλούσια μαύρη χαίτη του ανέμιζε κάθε φορά που τιναζόταν, κάνοντάς την να μοιάζει με μαύρο χείμαρρο που κυλά στο λαιμό του. Το σώμα του γεροδεμένο και γεμάτο μύες ενώ το τρίχωμά του γυαλιστερό και καθαρό. Είχε δυνατές οπλές, χοντρά πόδια και μακριά ουρά... «Ευχαριστώ, πατέρα, είναι τέλειος». «Τώρα πρέπει να πάρεις και το τελευταίο σου δώρο…» και κατευθύνθηκε προς ένα φυσικό φράχτη από συστάδες θάμνων. Έβαλε το χέρι του σε ένα σημείο μέσα σε κάτι κλαδιά και το τράβηξε δυνατά. Η φυλλωσιά εκεί έπεσε αποκαλύπτοντας μια δρύινη πόρτα σφιχτά δεμένη σε δυο κορμούς. Μπήκε μέσα και τον ακολούθησα. Έμοιαζε με τούνελ από φυτά. Περπατήσαμε μέσα του για είκοσι τουλάχιστον μέτρα ώσπου ξαφνικά σταματήσαμε. Κάτι βρισκόταν μπροστά μας στα σκοτεινά, μέσα στις σκιές των φυτών και μας έκλεινε το δρόμο. Ήταν κάτι σαν κουτί. Χρυσό στις άκρες, με στρώσεις σμάλτου στο κέντρο ενώ το σήμα κατατεθέν του ήταν το θολωτό καπάκι του που το στόλιζε μια χρυσή κεφαλή αλόγου… «Ξέρεις τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό το σεντούκι, Αλέξανδρε; Είναι θησαυρός· φυλαγμένος εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια και διατηρημένος από πατέρα σε γιο τόσες χιλιετίες. Εγώ ήμουν ο τελευταίος φύλακας. Δουλειά μου είναι να παραδώσω αυτόν το ρόλο στο γιο μου μόλις ενηλικιωθεί. Απώτερος σκοπός είναι να δοθεί στον τελευταίο βασιλιά, τον εκλεκτό των προφητειών… »Οι προφητείες λένε για κάποιον που μέσα σε λίγα χρόνια θα κατακτήσει με το στρατό του ολόκληρη την οικουμένη και θα διαδώσει το Ελληνικό στοιχείο παντού· αυτός θα είναι ο τελευταίος πραγματικός βασιλιάς που θα υπάρξει στη γη και με τις ενέργειές του θα αναδειχθεί. » Αλέξανδρε, πιστεύω πως εσύ είσαι αυτός! Άνοιξε το κουτί». Με τρεμάμενα χέρια έπιασα το καπάκι και το άνοιξα. Είδα κάτι διάφανο, γλιστερό και απαίσιο να περιέχεται στο κουτί με έντονη απροσδιόριστη μυρωδιά που έκαιγε τα ρουθούνια. Λίπος. Χοντρά τεμάχια ζωικού λίπους και μέσα του κάτι διακρινόταν αμυδρά. Έβγαλα το μαχαίρι μου και το έκοψα σε δυο σημεία καθαρίζοντας αυτό που βρισκόταν μέσα στο ζελατινοειδή όγκο. Τα έβγαλα. Ήταν ένα τόξο, ένα σπαθί και μια ασπίδα… Το λίπος τα συντηρούσε και τα προστάτευε από φθορές εδώ και τόσους αιώνες. «Είναι το τόξο του βασιλιά Οδυσσέα της Ιθάκης, το ξίφος του Ηρακλή και η ασπίδα του Αχιλλέα…» Τώρα τα όπλα φαίνονταν πιο μαγικά και απόκοσμα. Τα παρατήρησα. Το τόξο ήταν κατασκευασμένο από χοντρό κέρατο γυαλισμένο με σμάλτο στις άκρες και ραβδώσεις αργύρου ενώ η λαβή του, κάπως λιωμένη από τα αριστερά λόγω των βελών που εκτοξεύτηκαν, είχε σκαλισμένο το σχήμα λιονταριού με μάτια από κόκκινα ρουμπίνια. Το ξίφος ήταν τεράστιο και βαρύ και ήταν φανερό πως το κουβαλούσε κάποιος πολύ δυνατός άνθρωπος. Είχε πλατιά και κοφτερή λάμα ενώ λεπτή δουλειά είχε και η λαβή, δυνατή σε σχήμα αετού όπου τα χρυσά φτερά σκέπαζαν και συγκρατούσαν τη λεπίδα ενώ το κεφάλι του πουλιού βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος για να μη γλιστράει το χέρι. Και η ασπίδα πανέμορφη. Τεράστια κι επιβλητική, κατασκευασμένη από ορείχαλκο, τουλάχιστον ένα μέτρο ψηλή και πέντε εκατοστά χοντρή. Στην εσωτερική πλευρά της, ένας χοντρός δερμάτινος ιμάντας στεκόταν έτοιμος να γραπωθεί από κάποιο γυμνασμένο χέρι. Η εξωτερική πλευρά ακόμη πιο μεγαλειώδης. Ήταν ζωγραφισμένη μια μελανόμορφη παράσταση που απεικόνιζε τη σύγκρουση δυο λιονταριών ενώ αμέτρητες χαρακιές έδειχναν ότι πολλές μάχες αποκρούστηκαν χάρη σ’ αυτό το μέταλλο. Φύγαμε από κει για το παλάτι ενώ το νου μου στριφογύριζαν ακόμη τα γεγονότα αυτά… «Βασιλιά, μας επιτίθενται», ούρλιαξε ένας αναστατωμένος στρατιώτης στην αίθουσα του παλατιού που γινόταν η τελετή μύησης του νέου βασιλιά. «Εισβολείς στα βόρεια τείχη του παλατιού». «Αλέξανδρε», φώναξε ο πατέρας μου απελπισμένα καθώς ένας από τους υπηκόους του τον μαχαίρωνε με μανία σε όλη την πλάτη… «Πατέρα!» τσίριξα ενώ ο φονιάς ξέφευγε από μια έξοδο του κάστρου. Έτρεξα να τον πιάσω αλλά άκουσα τον πατέρα μου να ψελλίζει το όνομα μου. Σταμάτησα κι έσκυψα πάνω στο πληγωμένο του σώμα. «Αλέξανδρε… είσαι… ο βασ… ιλιάς τώρα…» Του έκλεισα τα μάτια δακρυσμένος κι ορκισμένος να πάρω εκδίκηση γι’ αυτήν την προδοσία… «Άντρες, στα όπλα», ούρλιαξα κι αμέσως οι εκατό άντρες που βρίσκονταν στην αίθουσα όρμισαν προς τα έξω. Εγώ κατευθύνθηκα φουριόζος προς τον πέτρινο διάδρομο απ’ όπου δραπέτευσε ο δολοφόνος του πατέρα μου, παρασύροντας σημαίες και λάβαρα στο πέρασμα μου. Πέρασα από την αίθουσα οπλισμού δίπλα από μια μεγάλη αψίδα στην πρόσοψη μιας δρύινης πλάκας του τοίχου. Είδα ανοιχτή μια μικρή έξοδο και βρήκα έξω μα δεν είδα κανέναν και κατάλαβα ότι οι εχθροί δραπέτευσαν από κει, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής. Κάλεσα τους άντρες μου και τους εξήγησα τη στρατηγική μου. Είκοσι διμοιρίες των εξήντα ατόμων. Θα τους χτυπούσαμε οργανωμένα. Ήξερα που ήταν το άντρο τους. Ένα παλιό φυλάκιο χτισμένο πάνω στα ερείπια ενός αρχαίου κάστρου στην άλλη πλευρά του βουνού Πάικο δίπλα από το δάσος Αλμωπία, χτισμένο στην κοίτη ενός παραπόταμου του Αλιάκμονα. «ΗΡΘΑΝ!» ακουστήκανε οι απελπισμένες κραυγές των στρατιωτών. «Καιρός ήταν», ψιθύρισε μέσα από τα δόντια του ο Παυσανίας, ο ‘’πιστός’’ υπήκοος του πατέρα μου, ο δολοφόνος του και ανέβηκε τις σκάλες κατευθυνόμενος προς τις επάλξεις του κάστρου. Είδε τουλάχιστον χίλια τρεμάμενα φώτα στη σκοτεινιά του δάσους, σαν φωτεινά μάτια άγριων ζώων. Οι δάδες των στρατιωτών πάνω στα άλογα… «Αρχηγέ, να ετοιμάσουμε τους τοξότες;» άκουσε τον διμοιρίτη του πεζικού. «Μετά θα ελευθερώσουμε από την κεντρική πύλη το ιππικό. Το πεζικό, θα φρουρεί το κάστρο…» «Θα ήταν καλό σχέδιο αλλά κάτι δεν πάει καλά. Ο Αλέξανδρος, παρόλο που είναι μικρός, έχει εξυπνάδα και κότσια και πιστεύω ότι δεν θα ήταν τόσο ανόητος για κατά μέτωπο επίθεση, όσο θυμωμένος κι αν ήταν λόγω της δολοφονίας του Φίλιππου». «Τα άλογα πλησιάζουν, τι θα κάνουμε;» «Φέρε τους μισούς τοξότες εδώ πάνω και τους υπόλοιπους έτοιμους για ενίσχυση. Το μισό πεζικό να φυλάει το κάστρο και το άλλο μισό συν ιππικό να είναι έτοιμοι για έξοδο από τις πλαϊνές πύλες…» Σε διάστημα δέκα λεπτών όλα ήταν έτοιμα για σύγκρουση. «Τοξότες! Στοχεύσατε! Πυρ!» Μια θάλασσα βελών κάλυψε το φεγγάρι κόβοντας το μοναδικό φως που έσπαγε τη βραδινή μαυρίλα… Μερικές φλόγες από τα άλογα του στρατού μου έπεσαν στο χώμα δημιουργώντας εστίες φωτιές. Η ανταπόκριση όμως ήρθε από τα σκοτάδια, αφήνοντας αρκετούς τοξότες του Παυσανία νεκρούς. «Είναι παγίδα…» ούρλιαξαν μερικοί τοξότες. «Βρίσκονται στα πλάγια!» «Μην κουνηθείτε!» πρόσταξε ο Παυσανίας. «Θα πάμε σύμφωνα με το σχέδιο. Ελευθερώστε από τα πλάγια όλο το ιππικό!» Ο Παυσανίας είχε καταλάβει το σχέδιο μου. Είχα βάλει οχτακόσια άδεια άλογα να παρελαύνουν κατά μέτωπο, εκατό κρυμμένους τοξότες στα πλάγια και… «Άρχοντα, μας χτυπάνε από την πίσω πλευρά…» «Να πάει το ιππικό πίσω και στα πλάγια το πεζικό. Οι τοξότες κι αυτοί πίσω για κάλυψη». Οι στρατιώτες τσακίστηκαν να εκτελέσουν αλλά η απελπισία τους νίκησε. Έπεφταν δέκα δέκα από τα αντίπαλα βέλη και οι ζωντανοί, ανήμποροι να αποκρούσουν τις επιθέσεις, έτρεχαν πάνω στα τείχη, πατώντας σ’ ένα χαλί από κουφάρια και βουλιάζοντας ως την κνήμη σε ένα ρυάκι αίματος. Το πεζικό βρήκε διέξοδο από τα πλάγια αλλά τους την είχαν στημένη οι τοξότες μου. Όσοι έκαναν να βγουν θερίζονταν από τα βέλη των αντρών μου. Όσο για το ιππικό που έφτασε στον όχλο των οπλιτών μου, δεινοπάθησε… Οι σπαθιές των αντρών μου έπεφταν στα κεφάλια των εχθρών σαν κεραυνοί. Το μόνο που ακουγόταν στη ζοφερή νύχτα ήταν το κροτάλισμα των ατσαλιών που σμίγονταν με μανία δημιουργώντας σπίθες και το κριτσάνισμα των λεπίδων που μπήγονταν στην ανθρώπινη σάρκα. «Άρχοντα, τώρα μας χτυπάν από μπροστά. Εμφανίστηκαν από το πουθενά. Σπάνε την κεντρική πύλη». «Τον υποτίμησα τον Αλέξανδρο», είπε ο Παυσανίας κι άρπαξε ένα κράνος από ένα νεκρό στρατιώτη και το φόρεσε. Κράτησε σφιχτά το σπαθί του κι όρμισε έξω με μίσος στα μάτια του… Η γη κάτω από τα πόδια μας έτρεμε σαν να περνούσαν χίλια βόδια και η σκόνη μας δυσκόλευε την όραση. Ασπίδες και λόγχες κροτάλιζαν μεταξύ τους, έσπαζαν στη μάχη ενώ παντού υπήρχαν μέλη διασκορπισμένα μέσα στη λάσπη από αίμα και χώμα. Το σπαθί μου, το σπαθί του Ηρακλή, ήταν καταματωμένο και το ένιωθα βαρύ, σαν να το βάραιναν οι ψυχές αυτών που σκότωσε… Ο διπλανός μου, ο Πολύνεικος, ήταν ο φύλακας άγγελος μου· του εμπιστεύτηκα την ασπίδα του Αχιλλέα. Είχε αποκρούσει πάμπολλες σπαθιές σώζοντας μου αντίστοιχες φορές τη ζωή. Με την άκρη του ματιού μου έπιασα μια μαύρη σκιά πίσω μου. Έσκυψα και με μια περιστροφική κίνηση ξεκοίλιασα τον αντίπαλο μου. Τώρα τρεις εχθροί έρχονταν κατά πάνω μου. Ήμουν χωρίς ασπίδα, ακάλυπτος. Ο Πολύνεικος βρισκόταν πενήντα μέτρα μακριά μου και πάλευε μέσα από φλόγες και σίδερα να με πλησιάσει. Άρπαξα το τόξο μου κι άφησα δυο βέλη να φύγουν. Το ένα κατέληξε στα αριστερά πλευρά του ενός και το δεύτερο θρυμμάτισε την χάλκινη περικεφαλαία του άλλου. Έκανα να πέσω στον τρίτο μα είδα ότι ο Πολύνεικος με χρειαζόταν. Βρήκα κάτω έναν πέλεκυ. Έσκυψα γρήγορα, τον άρπαξα και τον εκτόξευσα δυνατά προς τον τρίτο που μου επιτιθόταν. Τον βρήκε στο στέρνο τινάζοντας τον πίσω και κάνοντας ένα χοντρό πίδακα αίματος να πασαλείψει τη σκονισμένη πανοπλία του. Όρμισα χωρίς κάλυψη προς τον Πολύνεικο, θερίζοντας στο πέρασμα μου όσα κεφάλια στράφηκαν προς το μέρος μου. Έφτασα εκεί αλλά ήταν ήδη αργά. Ήταν νεκρός από τα αντίπαλα βέλη. Δεν πρόλαβα… Σκέπασα με την ασπίδα το άψυχο κορμί του. Του ανήκε… Γύρισα πίσω μου. Εκεί στεκόταν ο Παυσανίας χαμογελώντας σατανικά. «Επιτέλους συναντιόμαστε ξανά», είπε κι έκανε να μου κόψει το κεφάλι αλλά έσκυψα και κάρφωσα την αιχμή του ξίφους μου στο πόδι του, διαπερνώντας την πατούσα του. Αυτός σαν αντίδραση έφερε το σπαθί του στο στήθος μου, σκίζοντας το ως τα πλευρά μου. Έπεσα κάτω υποφέροντας από έναν οξύ πόνο… Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ένιωθα το σώμα μου ασήκωτο. Ξάπλωσε επάνω μου παλεύοντας να μου κόψει το λαιμό μα την τελευταία στιγμή πρόταξα το σπαθί μου. Τα δυο σπαθιά βρίσκονταν λίγα εκατοστά από την καρωτίδα μου. Έβαλα δύναμη όμως αισθανόμουν τα χέρια μου μουδιασμένα. Άφησα το ένα χέρι μου να γλιστρήσει στη ζώνη μου ενώ με το άλλο κρατούσα κόντρα. Έβγαλα από τη φαρέτρα ένα βέλος και το κάρφωσα απότομα στην κοιλιά του! Το σπαθί του έπεσε από τα χέρια, τα μάτια του γούρλωσαν ενώ αίμα έσταζε από το στόμα του. Στούμπηξα το βέλος όσο πιο βαθιά μπορούσα ώσπου έφτασε στην πανοπλία της πλάτης του… Έσπρωξα το τρεμάμενο κορμί του από πάνω μου. Με όσες δυνάμεις μου απέμειναν σήκωσα το σπαθί του Ηρακλή και το κατέβασα με μίσος και λύσσα… Το κεφάλι του ξεκόλλησε από το ψόφιο κουφάρι του και κύλισε στα πόδια μου. Κάρφωσα το ξίφος κάτω και προσπάθησα να σηκωθώ. Οι στρατιώτες μου με είδαν και ήρθαν να με βοηθήσουν. Τελικά έμεινα όρθιος. Κλότσησα δυνατά το κομμένο κεφάλι κι έπεσα αναίσθητος… Η μάχη τελείωσε! «Τι έγινε μετά, παππού;» «Οι υπόλοιπες σελίδες δεν διασώθηκαν αλλά…» «Τα όπλα τι απέγιναν;» «Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να κοιμηθείς, είναι αργά», απάντησε και σκέπασε τον εγγονό του, τον φίλησε κι έσβησε το φως. Κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του κι άνοιξε τη ντουλάπα του. Μέσα από ένα μπόγο κουβερτών έβγαλε ένα μεγάλο πέτρινο κουτί με θολωτό καπάκι και μια κεφαλή αλόγου για πόμολο… Το άνοιξε… Είδε ένα υπέροχο αστραφτερό σπαθί, μια οριχάλκινη βαριά ασπίδα κι ένα γυαλιστερό κοκάλινο τόξο… Τα όπλα του λιονταριού της Ελλάδας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του μεγαλύτερου βασιλιά όλων των εποχών. Μειδίασε και ψέλλισε: «Κάποτε θα γίνεις εσύ ο φύλακας του μυστικού, μικρέ μου Γιωργάκη, εσύ. Θα κρατήσεις στα χέρια σου τα όπλα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του μεγαλύτερου κατακτητή του κόσμου, του πιο θαυμαστού ανθρώπου που γέννησε η γη, του επίγειου θεού, του τελευταίου βασιλιά…! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 27, 2013 Share Posted September 27, 2013 Ένα άλλο κατά μια έννοια ιστορικό διήγημα (βλέπε “Η άκρη της Ουράς”). Το ενδιαφέρον για μένα σε αυτό το διήγημα είναι ότι είναι μια ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία. Η ιστορία του παιδιού Η ιστορία του αρχαιολόγου Η ιστορία του Μ. Αλέξανδρου Το μόνο που μου ξίνισε ήταν ότι ο τρόπος αφήγησης ήταν ακριβώς ο ίδιος και στις 3 ιστορίες. Σαν να τις αφηγείται ένας άνθρωπος κι όχι τρεις. Ειδικά το ημερολόγιο του Μ. Αλέξανδρου δεν θα περίμενα να ήταν τόσο λεπτομερές και γλαφυρό. Όμως η γλαφυρότητα και οι λεπτομέρειες είναι ένα από τα θετικά γενικά στη γραφή σου. Ειδικά αν το έγραψες σε τόσο μικρή ηλικία. Μπράβο! Καλή τύχη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 27, 2013 Share Posted September 27, 2013 (edited) Εδώ, όπως μας λες, έχουμε να κάνουμε με ένα κείμενο που έχει γραφτεί πολύ παλιά. Στα θετικά στοιχεία του, το ελληνικό περιβάλλον και στην τρέχουσα και στην εγκιβωτισμένη ιστορία, καθώς και η ανάμιξη του μυθολογικού με το ιστορικό και με το αρχαιολογικό στοιχείο. Στα αρνητικά τώρα, δυσκολεύομαι να επεκταθώ, με την έννοια ότι δεν απευθύνομαι σε σένα, αλλά στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου. Δεν θα πω λοιπόν πάρα πολλά, πέρα από το ότι -ίσως και λόγω στενότητας χρόνου- φαίνεται στο κείμενο πως αυτό έχει γραφτεί από κάποιο άτομο που έχει κέφι και φαντασία αλλά του λείπει η εμπειρία. Μερικά παραδείγματα: Εκατό αρχαιολόγοι δεν μπορεί να σκάβουν στο χώρο μιας πλατείας. Φαίνεται εντελώς παράλογο. Ο Αλέξανδρος μιλάει για μέτρα. Έπρεπε να χρησιμοποιεί κάποια άλλη μονάδα μήκους. Εμφανίζεται στο ημερολόγιό του όρος "Σήμα κατατεθέν". Πώς θα μπορούσε ο Αλέξανδρος να ξέρει με τόση λεπτομέρεια τι γινόταν στο στρατόπεδο του Παυσανία; Αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουμε πάντα όταν μπαίνουμε σε πρωτοπρόσωπη διήγηση και θέλουμε να περιγράψουμε γεγονότα στα οποία ο ήρωας δεν θα μπορούσε να είναι παρών. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς ένας παππούς μπορεί να σηκώνει ένα πέτρινο κουτί που έχει μέσα κάτι τόσο μεγάλο όσο η ασπίδα του Αχιλλέα. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ήταν ασήκωτο. Και πώς κατέληξε να το έχει στο σπίτι του; Δεν έσκαβε μόνος του, μυστικά. Θα έπρεπε όλα αυτά τα αντικείμενα να βρίσκονται σε ένα μουσείο. Τελικά η πύλη ήταν το κουτί που ανοίγει ανά τους αιώνες ή η πόρτα που πέρασε με τoν πατέρα του; edit: typo Edited September 28, 2013 by Tiessa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ad Noctum Posted September 27, 2013 Share Posted September 27, 2013 Τρεις ιστορίες έχουμε εδώ και δυστυχώς για εμένα, δεν δούλεψε. Βρήκα τον τρόπο που διηγείται ο παππούς πολύ "επίσημο" για να απευθύνεται σε παιδί, ενώ το ημερολόγιο του Μ. Αλέξανδρου πολύ λεπτομερές, μεχρί και επιφωνήματα θυμόταν... Πρόταση μου είναι να βγάλεις εντελώς την ιστορία παππού-εγγονού και να κάνεις το ημερολόγιο να μοιάζει σαν ημερολόγιο. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 28, 2013 Share Posted September 28, 2013 Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα στον χειρισμό της γλώσσας, κυρίως γραμματικά και έκφρασης. Δεν ξέρω αν αυτά οφείλονται στο ότι το διήγημα είναι παλιό, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά σ’ αυτόν τον τομέα. Το κείμενο έχει αρκετά ζητήματα αληθοφάνειας. Ο ηγετικός ρόλος του Ερρίκου στην ανασκαφή αν και ήταν πρωτάρης, και το γεγονός ότι έχει κρατήσει στην κατοχή του τέτοια αντικείμενα είναι μόνο δύο από αυτά. Η περιγραφή του Αλέξανδρου περιέχει αδόκιμες εκφράσεις και λεκτικούς αναχρονισμούς, όπως «τους την είχαν στημένη», «μέτρα», «κόντρα». Επίσης, πώς ξέρει ο Αλέξανδρος, που είναι ο συγγραφέας των σελίδων εκείνων, τι διαμείφθηκε ανάμεσα στον Παυσανία και τους άντρες του για να μας το μεταφέρει; Όταν γράφουμε για μια άλλη εποχή, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με εκφράσεις που σήμερα ακούγονται φυσικές, αλλά για τότε είναι αταίριαστες. Π.χ. δεν νομίζω ότι οι τοξότες ανοίγουν «πυρ». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 28, 2013 Share Posted September 28, 2013 Αυτό το κείμενο έχει πολλά προβλήματα, και η μικρή του σχέση με το θέμα του διαγωνισμού είναι το μικρότερο. Προβλήματα γλωσσικά, οι τρεις πλοκές που καμιά τους δεν αναπτύσσεται, προβλήματα λογικής και αναληθοφάνειες. Αν θα ήθελες να το ξαναπιάσεις, να το ξαναγράψεις από την αρχή, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να αποφασίσεις τι θέλεις να πεις, τι δηλαδή είναι αυτό που σε κάνεις να πεις αυτή την ιστορία. Ο εμφανής ενθουσιασμός σου για τον Αλέξανδρο δεν αρκεί, όσο το κείμενο εστιάζει σε αυτόν το θαυμασμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 28, 2013 Share Posted September 28, 2013 Η ιστορία σου με προβλημάτισε κάπως. Ενώ έχει πολλά στοιχεία που μπορούν να την αναδείξουν, τις εντυπωσιακές μάχες, τις ανακαλύψεις, την επαφή με γνωστά ιστορικά πρόσωπα, παρόλ’ αυτά, δεν μπορεί να με πείσει για το σκοπό που έπρεπε να γίνουν τα όσα συνέβησαν. Δηλαδή, τα διάφορα κομμάτια της ιστορίας μοιάζουν κάπως ασύνδετα μεταξύ τους, σαν να πιάνεσαι από κάποια μικρή λεπτομέρεια για να συνεχίσεις. Αυτό δεν δουλεύει συχνά. Μου έλειψε το φανταστικό στοιχείο στην ιστορία σου. Αν, πραγματικά, τα όπλα άνηκαν σε αυτά τα μυθικά πρόσωπα, αλλά δεν φαίνεται πουθενά αυτό. Ίσως αν είχαν κάποιες μαγικές δυνάμεις. Επίσης, δεν είναι ξεκάθαρο το γιατί έπρεπε να δοθούν στον τελευταίο βασιλιά. Είναι απλά ένας φόρος τιμής; Συνήθως, οι προφητείες είναι πιο βαρυσήμαντες. Το ότι το ημερολόγιο του Αλέξανδρου δεν μοιάζει ακριβώς με ημερολόγιο, καθώς και το ότι δεν θα μπορούσε να γνωρίζει τι γινόταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, αν και σ’ τα είπαν και οι άλλοι, να πω ότι κι εγώ τα βρήκα λάθος. Τέλος, δεν ξέρω αν ο Γιωργάκης είναι κάποιος που αξίζει να λάβει αυτά τα μυθικά όπλα, ή αν, απλά, ο παππούς ήταν κάποιος αρχαιοκάπηλος. Αν είναι κι αυτός φύλακας, τότε η προφητεία δεν έχει εκπληρωθεί; Γενικά, η ιστορία έχει αρκετά σημεία που είναι δυνατά, αλλά κάπως ανεξάρτητα και ασύνδετα μεταξύ τους. Θα πρέπει να την κάνεις να σταθεί πιο καλά στα πόδια της, κι εφόσον είναι μια παλιά ιστορία, μπορείς να τη δεις με διαφορετικό μάτι πλέον. Οπότε, θα περιμένουμε για την καινούρια εκδοχή. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 Τι μου άρεσε… Όλη αυτή η μυθοπλασία, χρησιμοποιώντας στοιχεία πολυεπίπεδα, δίνοντας μια δική σου άποψη για την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βατή γραφή, ευανάγνωστη, μοιάζοντας λίγο με παραμύθι. Τι δεν μου άρεσε… Δεν ενθουσιάστηκα, δηλαδή δεν υπήρχε κάτι που να με εντυπωσιάσει περισσότερο από το κανονικό. Η αρχή του μου άρεσε και με αγκίστρωσε, αλλά μόλις είδα παρακάτω πως αφορά ένα γνωστό ιστορικό πρόσωπο, εκεί λίγο ξεφούσκωσα. Δεν είμαι από αυτούς που περιμένουν τις πρωτοτυπίες τις φοβερές και την παρθενογένεση, γιατί ξέρω πως δεν υφίσταται ή τη βρίσκεις σπάνια. Ήθελα, όμως, κάτι πιο δυνατό. Καλή επιτυχία… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 Ακόμα ένα ιστορικό διήγημα στον διαγωνισμό. Μια ενδιαφέρουσα ηρωική ιστορία με κάποια όμως κενά… Ο Φίλιππος ισχυρίζεται ότι ήταν ο τελευταίος φύλακας και τα όπλα θα δίνονταν στον τελευταίο βασιλιά – τον εκλεκτό των προφητειών, δηλαδή τον Αλέξανδρο. Πως από τον Αλέξανδρο έφτασαν στον παππού του και τον Γιωργάκη; Αφού τα όπλα εκείνα προορίζονταν μόνο για βασιλιάδες…; Είναι τελικά ο Γιωργάκης κάποιος εκλεκτός (αν ναι, δεν μπορώ να φανταστώ το γιατί και σε ποιο τομέα είναι εκλεκτός). Στα θετικά της ιστορίας η χρησιμοποίηση πραγματικών ιστορικών προσώπων στην προσπάθεια του συγγραφέα να την κάνει πιο αληθοφανή. Καλή η σκέψη με τις 3 διαφορετικές ιστορίες σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά για να λειτουργήσει καλύτερα θα έπρεπε η κάθε μια να έχει το δικό της διαφορετικό στυλ αφήγησης. Αφού η ιστορία αυτή έχει γραφτεί πριν τόσα χρόνια, και σίγουρα ο συγγραφέας θα έχει ωριμάσει από τότε, θα ήθελα πολύ, και μετά τις παρατηρήσεις - εισηγήσεις που θα λάβει ο συγγραφέας από αυτό τον διαγωνισμό, να την δω ξαναγραμμένη αφού το θέμα είναι από τα αγαπημένα μου. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 (edited) Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι θέλει πολλή δουλειά ακόμα αυτό το κείμενο και σε πολλούς τομείς, γλώσσας, αληθοφάνειας, δομής. Επίσης είναι εκτός θέματος και δεν έχει κάτι για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Θα έλεγα ότι βάζεις ένα στόχο πολύ υψηλό, να διηγηθείς μια τέτοια τριπλή ιστορία με κάποιον κοινό άξονα και να την κάνεις και συγκινητική και ενδιαφέρουσα, αλλά τελικά το διήγημα δεν πετυχαίνει τον στόχο του. Edited October 1, 2013 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted September 30, 2013 Share Posted September 30, 2013 (edited) -Δεν έμεινα ευχαριστημένος. -Στα συν η ιδέα για τρεις ιστορίες σε μία. Στα μείον η εκτέλεση. -Μου άρεσαν οι πληροφορίες για τις κρυπτογραφικές μεθόδους της αρχαιότητας. -Θα ήθελα μια καθαρότερη εικόνα του αντικειμένου που ανακάλυψαν. ''Παρόλο που ο πατέρας μου με έχρισε επικεφαλής και στρατηγό του στρατού, εδώ και ένα χρόνο, δεν ήθελα να ξεχωρίζω από τους συμπολεμιστές μου. Στη μάχη δεν υπάρχει στρατηγός και στρατιώτης· είναι μόνο γενναίος και δειλός.'' -Φαίνεται επίσης και σαν ένας πολύ έξυπνος τρόπος να καβατζωθείς, ώστε να μην ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους δικούς σου στα μάτια των αντιπάλων. Το κομμάτι της δολοφονίας του πατέρα του ήταν πολύ προβληματικό κατά τη γνώμη μου. Εξηγούμαι: -Παραήταν γρήγορο για τα γούστα μου, ειδικά στην έναρξη και στο κλείσιμο. Υποθέτω αυτοί που μπαίνουν από τα βόρεια τείχη κάνουν αντιπερισπασμό. Το πρόβλημά μου λοιπόν, ήταν ότι το άλμα από αυτόν τον αντιπερισπασμό ως το μαχαίρωμα, έγινε μέσα σε δυο σειρές. -Επίσης, στο κυνήγι το δολοφόνου του πατέρα του, ομολογώ ότι μπερδεύτηκα. Δες: ''Εγώ κατευθύνθηκα φουριόζος προς τον πέτρινο διάδρομο απ’ όπου δραπέτευσε ο δολοφόνος του πατέρα μου, παρασύροντας σημαίες και λάβαρα στο πέρασμα μου. Πέρασα από την αίθουσα οπλισμού δίπλα από μια μεγάλη αψίδα στην πρόσοψη μιας δρύινης πλάκας του τοίχου. Είδα ανοιχτή μια μικρή έξοδο και βρήκα έξω μα δεν είδα κανέναν και κατάλαβα ότι οι εχθροί δραπέτευσαν από κει, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής.'' το άλμα πάλι ήταν το πρόβλημα. Άλλον κυνηγάει στην αρχή κι άλλον (άλλους) στο τέλος. -Τέλος, η τελευταία παράγραφος αυτής της ενότητας με πέταξε τελείως έξω. Προφανώς, η εμπλοκή μου έχει να κάνει με το ότι (μετά το άπραγο κυνήγι) αποφασίζει από το πουθενά να την πέσει σε κάποιους για τους οποίους ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο τμήμα που παρουσιάζεται η μάχη: Με ξένισε φυσικά το γεγονός ότι γράφει τους διαλόγους των αντιπάλων του (σαν να μην πρόκειται για την αυτοβιογραφία του, αλλά για διήγημα). Βρήκα το κλείσιμο κάπως άνευρο και σίγουρα αναληθοφανές. Δλδ, έκαναν ανασκαφή οι 100 καλύτεροι αρχαιολόγοι του κόσμου και τελικά ο Έλληνας καβάτζωσε το εύρημα; Κι άντε και το βούτηξε... το καλύτερο που σκέφτηκε ήταν να το βάλει στη ντουλάπα κάτω από τις κουβέρτες; Κι άντε και το έβαλε... δεν το βρήκε κανείς τόσο καιρό; :) εντιτ: προσθήκη Ο τελευταίος βασιλιάς.doc Edited September 30, 2013 by dagoncult Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted October 1, 2013 Share Posted October 1, 2013 Λοιπόν, δεν του λείπει η ιδέα. Όμως έχει τα θεματάκια του, εννοείται ότι παίζει ρόλο και η ηλικία που το έγραψες. Βασικά μας παρουσιάζεις έναν Μ.Αλέξανδρο με συγγραφικές ικανότητες, ανάμεσα στις άλλες χάρες που διαθέτει. Επίσης μπαίνεις στο κυρίως θέμα πολύ απότομα και κλείνεις εξίσου απότομα. Σίγουρα θα ήθελες μεγαλύτερη έκταση για να αναδείξεις την ιστορία καλύτερα. Αυτό είναι κάτι που και εγώ κάνω πολλές φορές, μάλλον από υπερβολικό ενθουσιασμό. Επίσης, ως προς την αληθοφάνεια του έργου, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι αρχαιολόγοι προσπάθησαν να σπάσουν με εργαλεία το κουτί. Συνήθως αυτοί είναι πολύ "ψείρες" για κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον, ένας αρχαιολόγος φίλος μου έτσι το είχε αναφέρει κάποτε. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν με ταξίδεψε η ιστορία σου. Ήταν μια καλή προσπάθεια. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nantia Posted October 2, 2013 Share Posted October 2, 2013 Μου άρεσε η πρώτη παράγραφος, όμορφες ζωντανές εικόνες. Επίσης μου άρεσε η ιδέα με τις τρεις ιστορίες σε μία. Στην πρώτη, βιαστική ανάγνωση που έκανα όταν ανέβασες το διήγημα: Με ενόχλησε που στην αυτοβιογραφία του ο Μ. Αλέξανδρος αφηγείται παραστατικά το τι συμβαίνει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Στην δεύτερη αρκετά πιο προσεκτική ανάγνωση μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες: Α) Αρχικά αναρωτήθηκα πως γίνεται να ‘’καβατζώσεις’’ ένα τόσο σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα, με το όνομά σου γραμμένο στις εφημερίδες και εκατό απ’ τους καλύτερους αρχαιολόγους για συνεργάτες. Μετά όμως ανακάλυψα ότι αυτό που βρήκε ο Ερρίκος (μαζί με τους άλλους εκατό) δεν ήταν τα όπλα αλλά ένα βιβλίο. Τα όπλα ο Ερρίκος τα βρήκε μετέπειτα (απ’ ό,τι καταλαβαίνω) ίσως με την βοήθεια του βιβλίου που βρήκαν. Απλώς θα ήτανε καλό να μας πεις πώς ή έστω να το αναφέρεις.Β) Στην αυτοβιογραφία αναφέρει: Δεν πρόλαβα…Σκέπασα με την ασπίδα το άψυχο κορμί του. Του ανήκε…Γιατί η ασπίδα βρέθηκε τελικά στο κουτί;Γ) Θα ήθελα μια μικρή διευκρίνιση ως προς το πια είναι η πύλη, (της γνώσης υποθέτω;) Είναι ωραία ιδέα που θα άξιζε να την ξαναγράψεις απ’ την αρχή, προσέχοντας λίγο παραπάνω τις λεπτομέρειες, δημιουργώντας έτσι ένα ωραίο, ευχάριστο διήγημα. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 3, 2013 Share Posted October 3, 2013 Α) Αρχικά αναρωτήθηκα πως γίνεται να ‘’καβατζώσεις’’ ένα τόσο σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα, με το όνομά σου γραμμένο στις εφημερίδες και εκατό απ’ τους καλύτερους αρχαιολόγους για συνεργάτες. Μετά όμως ανακάλυψα ότι αυτό που βρήκε ο Ερρίκος (μαζί με τους άλλους εκατό) δεν ήταν τα όπλα αλλά ένα βιβλίο. Τα όπλα ο Ερρίκος τα βρήκε μετέπειτα (απ’ ό,τι καταλαβαίνω) ίσως με την βοήθεια του βιβλίου που βρήκαν. Απλώς θα ήτανε καλό να μας πεις πώς ή έστω να το αναφέρεις. Ναι, αλλά το βιβλίο το βρήκαν μέσα στο κουτί. Και το κουτί είναι στη ντουλάπα του Ερρίκου, μαζί με τα όπλα. Οπότε, απ' ότι φαίνεται, ο τύπος στην πραγματικότητα καβάτζωσε τα πάντα (εκτός ίσως από το βιβλίο, το οποίο δεν αναφέρεται στο τέλος). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nantia Posted October 3, 2013 Share Posted October 3, 2013 Α) Αρχικά αναρωτήθηκα πως γίνεται να ‘’καβατζώσεις’’ ένα τόσο σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα, με το όνομά σου γραμμένο στις εφημερίδες και εκατό απ’ τους καλύτερους αρχαιολόγους για συνεργάτες. Μετά όμως ανακάλυψα ότι αυτό που βρήκε ο Ερρίκος (μαζί με τους άλλους εκατό) δεν ήταν τα όπλα αλλά ένα βιβλίο. Τα όπλα ο Ερρίκος τα βρήκε μετέπειτα (απ’ ό,τι καταλαβαίνω) ίσως με την βοήθεια του βιβλίου που βρήκαν. Απλώς θα ήτανε καλό να μας πεις πώς ή έστω να το αναφέρεις. Ναι, αλλά το βιβλίο το βρήκαν μέσα στο κουτί. Και το κουτί είναι στη ντουλάπα του Ερρίκου, μαζί με τα όπλα. Οπότε, απ' ότι φαίνεται, ο τύπος στην πραγματικότητα καβάτζωσε τα πάντα (εκτός ίσως από το βιβλίο, το οποίο δεν αναφέρεται στο τέλος). Μου φαίνεται ότι έχουν κάποιες διαφορές τα κουτιά στην α’ περίπτωση με την β’… γι’ αυτό έβγαλα αυτό το συμπέρασμα .. Μάλλον θα μάθουμε ακριβώς μετά τις 17 του μηνός Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Havoc Posted October 3, 2013 Share Posted October 3, 2013 Μ’ αρεσε πολύ η ιδεα σου. Πραγματικα είναι πολύ εξυπνη. Αυτό το δειγμα και μιγμα ιστοριας και φαντασιας, όπως δινεται σαν αρχαιολογικη ανακαλυψη εχει φοβερες προοπτικες. Αν ως δεκαεξαχρονος δεν ειχες ακομα τη συγγραφικη δεινοτητα, θα σου προτεινα να δουλεψεις την ιστορια αυτή για κατι μεγαλυτερο, μολις νιωσεις ετοιμος. Από εκει και περα, η παρουσα εμφανιση εχει πολλα προβληματα, όπως ότι η αφηγηση είναι σε όλα τα κομματια η ιδια. Δηλαδη τα σημεια του ημερολογιου, ας πουμε δεν είναι λογικο να περιλαμβανουν διαλογους, αφου αποτελουν αναμνησεις του Μεγα Αλεξανδρου. Επισης, η μεταβαση από το ένα κομματι στο άλλο είναι καπως αποτομη και με αφησε να απορω για πολλα πραγματα, όπως πως βρεθηκε εκει η πυλη; Πως συλλεχθηκε το περιεχομενο της; Το ανακαλυψε μετα ο παππους ή η σπουδαια ανακαλυψη ηταν το ημερολογιο; Μοιαζει δηλαδη το διηγημα να αποτελει την περιληψη ενός εκτενεστερου μυθιστορηματος για παραδειγμα. Σαν να μας παρουσιαζεις δηλαδη μερικα αποσπασματα για να παρουμε μια ιδεα. Παντως, μολις δημιουργηθει αυτό το εκτενεστερο εργο, θα ηθελα πολύ να το διαβασω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 7, 2013 Share Posted October 7, 2013 Εμ, κοίτα τώρα, το καταλαβαίνω ότι ήσουνα δεκαέξι χρονών όταν το έγραψες αυτό και καταλαβαίνω επίσης και την έλλειψη χρόνου (την νιώθω στο πετσί μου σου λέω, κανονικότατα, και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θα είμαι μάλλον σκληρή μαζί σου, έτσι; Επειδή ακριβώς, έλλειψη χρόνου έχει και ο αναγνώστης σου και όπως προείπα, δεν είσαι πια δεκαέξι κι άρα άνευ ευθυνών :P) Αλλά καταλαβαίνεις επίσης ότι δεν το άφησες να φύγει από τα χέρια σου και να μας το δείξεις τότε, το άφησες τώρα, οπότε και προφανώς δε μπορώ κι εγώ να μιλήσω σε έναν δεκαεξάχρονο και να του εξηγήσω τα αυτονόητα –πράγμα που φυσικά και ευχαρίστως θα έκανα, όπως και όλοι μας- χώρια που είναι η δεύτερη ιστορία σου που διαβάζω και ξέρω ήδη ότι μπορείς πολύ πολύ πολύ καλύτερα. Παρόλα αυτά, όταν μας τη δίνεις να τη διαβάσουμε σε αυτή τη μορφή, πρέπει να σου πούμε κάτι για αυτή τη μορφή, τα πράγματα δηλαδή που ήδη ξέρεις. Έτσι δεν είναι; Δε θέλω να κάτσω λοιπόν να το κάνω αυτό, γιατί δε βρίσκω πως έχει νόημα. Τα ξέρεις, τα ξέρουμε, το ξέρουμε ότι τα ξέρεις. Θα σταθώ μόνο σε δύο πράγματα που εγώ τα θεωρώ πολύ θετικά και θα ήθελα, αν την ξαναέγραφες κι αν μπορούσες, αυτά να τα κρατήσεις: Το ένα είναι η ιστορία μέσα στην ιστορία. Όχι ότι είναι πρωτότυπο ή δεν το εχουμέ ξαναδεί κτλ, αλλά είναι ένας πάρα πολύ όμορφος τρόπος να το αφηγηθείς αυτό που έχεις εδώ. Πολύ ταιριαστός. Το άλλο είναι το ότι αυτή η ιστορία έχει έναν ενθουσιασμό που πραγματικά ξεχειλίζει. Θα ήταν πάρα πολύ ωραία να μπορούσες να την ξαναγράψεις με τον ίδιο ενθουσιασμό (εντάξει, τιθασεύοντας τον για να σου κάνει τη δουλειά που θέλεις, αλλά τόσο πολύ ξέχειλο και πάλι). Κατά τα άλλα, αν θα την ξαναγράψεις αυτήν εδώ την ιστορία θα πρέπει πρώτα να ξέρεις ποια είναι η ιστορία. Δεν εννοώ ποια από τις τρεις, φυσικά και όχι, εννοώ όμως σίγουρα το ποιοι είναι αυτοί και το πού θα καταλήξει η αφήγηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted October 14, 2013 Share Posted October 14, 2013 Η ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα, μου άρεσε ιδιαίτερα η εξήγηση της επιγραφής/γρίφου, αλλά όπως ειπώθηκε παραπάνω, το ημερολόγιο ειδικά του Μ. Αλεξάνδρου δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να αναλύει τις σκέψεις του Παυσανία ή οποιουδήποτε άλλου με τέτοιο τρόπο. Αυτό κάπως με έβγαλε απο το ρυθμό του παραμυθιου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 18, 2013 Share Posted October 18, 2013 Γενικά: Δυστυχώς η ιδέα της διήγησης μέσα στη διήγηση είναι κάπως κουραστική και δε δουλεύει καλά. Πολύ καλύτερα θα ήταν (γνώμη μου, έτσι;) αν άφηνες και το βουνό με τα χιόνια στην αρχή και τον παππού με τον εγγονό μετά και μιλούσες κατευθείαν για τον Αλέξανδρο. Η ιδέα του ημερολογίου δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα. Μου άρεσε: Η φρεσκάδα της αφήγησης. Το ότι ανατρέπεις τα όσα ξέρουμε για τη σχέση Αλέξανδρου-Φίλιππου (ένας μέθυσος που συμπεριφέρεται στο γιο του σαν αν είναι σκουπίδι, κι ένας έφηβος πεπεισμένος για το συμπαντικό του μεγαλείο, που δε διστάζει να σκοτώσεις τον ίδιο του το γονιό). Δε μου άρεσε: Περίπου αυτά που είπα και πριν. Η γλώσσα της αφήγησης και οι αλλαγές στην οπτική γωνία, δεν δικαιολογούν το «ημερολόγιο». Επίσης, το θέμα της πύλης μου φάνηκε πολύ αδύναμο. Με μπέρδεψε αυτό που λέει ο Ιταλός στην αρχή, περί υγρασίας και χρονολόγησης. Ψιλοπράγματα: 1) δε μπορείς να έχεις φεγγαρόλουστη νύχτα και χιονόπτωση ταυτόχρονα, 2) δεν ξέρω τι θα πει ασπίλωση, αλλά μάλλον σπίλωση ήθελες να πεις. 3) ο Αλέξανδρος δε θα ήξερε το βουνό ως Πάικο, η λέξη είναι σλάβικη. Κι επιπλέον η φράση «σήμα κατατεθέν» είναι μάλλον αναχρονισμός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 21, 2013 Share Posted October 21, 2013 Ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά για το αν το διήγημα αυτό ήταν τόσο εντός θέματος όσο και εντός είδους, ώστε να μπορεί να συμμετάσχει στον διαγωνισμό. Επειδή όμως δεν μπορούσα να το θεωρήσω και 100% εκτός, θεώρησα ότι έπρεπε να παραμείνει εντός συναγωνισμού. Πιστεύω ότι, ιδανικά, ένα κείμενο οφείλει να μη δείχνει την ηλικία του συγγραφέα: να διαθέτει ωριμότητα, σαν να το έχει γράψει μεγάλος άνθρωπος, και σπιρτάδα σαν να το έχει γράψει πιτσιρικάς. Δυστυχώς, εδώ φαίνεται πολύ έντονα ότι έχει γραφτεί από έναν έφηβο. Υπάρχουν ζητήματα αληθοφάνειας, πχ πέντε μέρες ανασκαφής θεωρώ ότι είναι πολύ λίγες, όπως και ο χώρος της «μιας πλατείας». Πάρα πολλά γλωσσικά λάθη και αστοχίες, καθώς και αναχρονιστικές εκφράσεις. Ζητήματα με την οπτική γωνία της αφήγησης (Ο Αλέξανδρος δεν μπορεί να γνωρίζει τι συμβαίνει μέσα από το τείχος). Θεωρώ ότι δεν έχεις καταφέρει να συνδέσεις τις τρεις γραμμές αφήγησης με τέτοιον τρόπο, ώστε να συγκροτείται μία δεμένη ιστορία. Το φανταστικό στοιχείο βρίσκεται στο περιθώριο, η πύλη ακόμα περισσότερο. Απευθύνομαι φυσικά σε ένα παρελθοντικό σου εαυτό, αλλά αυτόν έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή. Αυτό που κρατάω λοιπόν είναι ο ενθουσιασμός σου για να αφηγηθείς αυτήν την ιστορία. Το πώς όμως θα την αφηγηθείς δείχνει πως χρειάζεται (ή χρειαζόταν) ακόμα δουλειά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gismofbi Posted October 24, 2013 Author Share Posted October 24, 2013 Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας και το χρόνο που διαθέσατε για να ασχοληθείτε με την ιστορία μου. Ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά. Ήξερα ότι η ιστορία είναι λίγο πρωτόλεια και με αρκετά λάθη αλλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο χάλι. Συμφωνώ με όλες τις επισημάνσεις που μου κάνατε σχετικά με την έλλειψη αληθοφάνειας, την περιγραφή του αντιπάλου στρατοπέδου από τον Αλέξανδρο, τους αναχρονισμούς και τις διάφορες αστοχίες. Επειδή δεν το πολυκατέχω με τα quote θα διευκρινήσω ότι: 1) η πύλη ήταν αυτή που διάβηκε ο Αλέξανδρος με το Φίλιππο για να βρουν τα όπλα 2) ο Ερρίκος βρήκε τα όπλα αργότερα με τη βοήθεια του βιβλίου και τα κράτησε 3) γράφω ασπίλωση και όχι σπίλωση γιατί δεν μπορούσα αλλιώς να δημιουργήσω την αποκρυπτογράφηση 4) η προφητεία ότι τα όπλα θα δοθούν στον τελευταίο βασιλιά εκπληρώθηκε με τον Αλέξανδρο. Το ότι θα τα πάρει κάποια στιγμή ο εγγονός του Ερρίκου έγινε (ανεπιτυχώς) για εντυπωσιακό τέλος. Πάντως έγινε αυτό που πρόβλεψα στην αρχή που είπα θα το ανεβάσω κι ας βγω τελευταίος. Δεν μπορώ να πω ότι δε με πείραξε αλλά δεν μπορώ επίσης να πω ότι τα υπόλοιπα κείμενα δεν ήταν καλύτερα. Την ιστορία θα την αφήσω έτσι και δε θα τη διορθώσω. Έτσι τη φαντάστηκα τότε και θεωρώ ότι το πρέπον είναι να μην επέμβω. Τελικά μπορεί τα λάθη να ήταν περισσότερα από ότι περίμενα αλλά αυτός ήταν ο σκοπός του διαγωνισμού και του ανεβάσματος της ιστορίας. Να εντοπίσεις όσα πιο πολλά λάθη μπορείς και να τα διορθώσεις. Πολλά λάθη=μεγάλη βελτίωση. Συγχαρητήρια σε όλους τους διαγωνιζόμενους και στον νικητή. Υ.Γ. Ο δεκαεξάχρονος μέσα μου πείσμωσε και έδωσε εντολή στον εικοσιεξάχρονο να φτιάξουν μαζί ένα μυθιστόριμα με ωριμότητα μεγάλου και σπιρτάδα έφηβου για το Νανορίμο σε λίγες μέρες. Τα λέμε εκεί! 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted October 24, 2013 Share Posted October 24, 2013 Καταλαβαίνω τι εννοείς. Το πέρασα και εγώ αυτό. Μπορεί να μην είχα το χρόνο να γράψω την ιστορία για τον διαγωνισμό, όμως από την μικρή εμπειρία που είχα μέχρι τώρα στο ίδιο σκεπτικό κατέληξα. Προσωπικά το έριξα στο διάβασμα μιας και είχα ελάχιστες αναγνώσεις μέχρι την στιγμή που έγραψα μετά από χρόνια στο φόρουμ. Παίζει και αυτό ένα ρόλο. Το να συγγράφει κανείς είναι μια άλλη διαδικασία. Σίγουρα όμως το γράφει κάποιος συνεχώς, και το σημαντικότερο, βλέποντας ποιά είναι τα λάθη του είναι ότι καλύτερο για τον ίδιο και για την μελλοντική βελτίωση του. Το σημαντικό είναι πως σε αυτό το φόρουμ το επίπεδο είναι πολύ πολύ υψηλό με το σύνολο των μελών του άριστα καταρτισμένο. Αυτό είναι ένας σημαντικός παράγοντας αυτοδιόρθωσης που δρά παρακινητικά σε όλες τις προσπάθειες γραφής. Αυτές είναι μερικές προσωπικές σκέψεις. Καλή συνέχεια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.