Η βιογραφία του Ε.

[Andkand]

Όνομα Συγγραφέα: Ανδρέας Καπανδρέου (Andkand)
Είδος: Κάπου στα βόρεια σύνορα μεταξύ Φαντασίας και Τρόμου
Βία; Όχι
Σεξ; Λυπάμαι που θα απογοητεύσω μερικούς, όχι, αλλά καθόλου σεξ
Αριθμός Λέξεων:1186
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Συμμετοχή στον 34ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτικης Ιστορίας, Κατηγορία ΓΕΝΙΚΟΣ (Επετειακός) -  τιμής ένεκεν για τα 10χρονα του sff.gr

 

 

Η βιογραφία του Ε.

 

Ο Ε., γεννήθηκε προ αμνημονεύτων χρόνων σε ένα πολύ όμορφο και μακρινό βασίλειο, όπου επικρατούσε μόνιμα η ειρήνη και η ευημερία. Ήταν ένα ξανθό και πανέμορφο μωρό με σπινθηροβόλα γαλανά μάτια, και από την πρώτη μέρα της γέννησής του έδειξε πόσο ζωηρό και σκανδαλιάρικο θα ήταν στη συνέχεια. Μεγάλωνε πλουσιοπάροχα με τ’ αδέρφια και τον πατέρα του και παρόλο που δεν γνώρισε μητέρα, δεν του έλειψε απολύτως τίποτα. Γρήγορα ξεχώρισε ανάμεσα στα άλλα παιδιά για την οξυδέρκεια και τις ικανότητές του. Από μικρός ήταν πολύ περίεργος και ρωτούσε να μάθει για το κάθε τι. Ο πατέρας του ήταν περήφανος γι’ αυτόν και του έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία ξεχωρίζοντάς τον από τα υπόλοιπα παιδιά του.

 

 

Ο Ε., έμαθε πολύ εύκολα γραφή και ανάγνωση ενώ έδειξε ιδιαίτερη κλίση στη φιλοσοφία και τα θρησκευτικά. Εκεί που δεν τα πήγαινε πολύ καλά – και αυτό ήταν κάτι που τον εκνεύριζε αφάνταστα - ήταν η μουσική και ιδιαίτερα το παίξιμο της λύρας στην οποία τα αδέρφια του ήταν ξεφτέρια. Ο πατέρας του, πάντως, φρόντισε να τον στείλει στα καλύτερα σχολεία του βασιλείου και φιλοδοξούσε, όταν μεγαλώσει, να τον έχει δίπλα του για να τον βοηθά στη διακυβέρνηση.

Λόγω της ευφυΐας και του ανήσυχου πνεύματος που είχε, ο Ε., σύντομα άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα γύρω του. Πίστευε ότι ήταν εξυπνότερος από τα αδέρφια του και ένιωθε υπεροχή απέναντί τους, ενώ φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει αυτός τον πατέρα του στη βασιλεία. Είχε ριζοσπαστικές ιδέες για το πώς έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα στο παλάτι και πίστευε ότι ο πατέρας του δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει με τα παλιά μυαλά και τις αντιλήψεις που κουβαλούσε. Έτσι, μια μέρα, πήγε αιφνιδιαστικά με κάποιους φίλους και αφού ακινητοποίησαν τους φρουρούς κατέλαβαν την αίθουσα του θρόνου. Άλλαξε κλειδαριές στις πόρτες και ανάλαβε αυτός τη διακυβέρνηση. Ήθελε να φέρει ένα νέο αέρα στο βασίλειο και να το αναπτύξει όπως αυτός νόμιζε καλύτερα με τις καινοτόμες ιδέες του…

 

 

Ο πατέρας, όμως, και τα υπόλοιπα αδέρφια του δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Ο γέρο βασιλιάς ανασύνταξε τη φρουρά του και κατάφερε με τη βοήθεια των υπόλοιπων του παιδιών να εισβάλει στην αίθουσα του θρόνου, την ίδια κιόλας μέρα, και να ανακαταλάβει το στέμμα. Απογοητευμένος και πικραμένος από τον Ε. και την αχάριστη και εγωκεντρική του συμπεριφορά του, τον αποκλήρωσε και τον εξόρισε μαζί με τους συντρόφους του μακριά, σε άλλη γη. Τους καταδίκασε μάλιστα να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά στο βασίλειό του.

Ο Ε. που θεώρησε ότι έγινε μεγάλη αδικία σε βάρος του, από τότε αντιμάχεται όπως μπορεί τον πατέρα του, έστω και από μακριά. Ο Εωσφόρος και η παρέα του, έχουν πλέον σαν στόχο την επικράτησή τους απέναντι στο καλό που πρεσβεύει το βασίλειο από το οποίο εξορίστηκαν! Προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλουν το κακό και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν ώστε να επικρατήσουν στον κόσμο, προετοιμάζοντας την μεγάλη αντεπίθεση στο βασίλειο του πατέρα του E., του Θεού.

 

Οι φήμες λένε ότι τα κέρατα και η ουρά που έχει σήμερα, φύτρωσαν από το κακό του, μετά την εκδίωξή του από τον ουρανό. Μερικοί, μάλιστα, υποστηρίζουν πως είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που οι φτερούγες του από άσπρες έγιναν μαύρες… Εγώ πάντως, έτσι τον γνώρισα!

Όταν πρωτοφανερώθηκε σε μένα, μου έκανε εντύπωση η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία του. Στην αρχή μου χάριζε ό,τι του ζητούσα χωρίς κανένα αντάλλαγμα: χρήματα, υλικά αγαθά, επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη, φήμη, αναγνωσιμότητα, τα πάντα! Εγώ από την άλλη, σαν κοινός θνητός, είχα τα χαρακτηριστικά που έχουμε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Ήμουν ματαιόδοξος και ανικανοποίητος! Όσα περισσότερα μου έδινε, τόσα περισσότερα ζητούσα. Ήμουν ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι μπορούσα να έχω οτιδήποτε ήθελα, ό,τι περνούσε από το μυαλό μου, φτάνει απλά να του το ζητούσα…

Κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η ικανότητά του να μεταφέρεται αστραπιαία από ένα σημείο σε ένα άλλο, χιλιόμετρα μακριά. Όπου κι αν βρισκόταν, πάντως, μόλις τον φώναζα, ερχόταν αμέσως για να με βοηθήσει. Μπορούσε, όπως μου εξήγησε, να ταξιδεύει όπου θέλει μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων αλλά δεν μπορούσε να είναι πανταχού παρόν όπως ο πατέρας του (τον οποίο πλέον αποκαλεί «πρώην πατέρα»). Μου είπε πάντως ότι προσπαθεί πολύ και πως σύντομα ελπίζει να αποκτήσει και αυτός, όλες τις θεϊκές ιδιότητες.

 

Μετά από κάποιο διάστημα, ο Ε. άρχισε να μου μιλά αόριστα και να προσπαθεί να με βολιδοσκοπήσει:

«Θεωρείς ότι είμαστε φίλοι;», με ρώτησε ξαφνικά μια μέρα.

«Φυσικά!», απάντησα εγώ αυθόρμητα. Άλλωστε, Πού θα μπορούσα να βρω καλύτερο φίλο που θα μου έκανε όλα τα χατίρια;

«Αν σου ζητούσα και εγώ κάτι, θα το έκανες;», ρώτησε με περίεργο ύφος.

«Αν μπορώ θα το κάνω με ευχαρίστηση», απάντησα εγώ ο αφελής!

Τότε ο Ε. μου διηγήθηκε την ιστορία της ζωής του. Από τότε που τον δημιούργησε ο «πρώην πατέρας» του, ο Θεός, μέχρι την πτώση του. Με έκανε κοινωνό της αδικίας την οποία δέχτηκε και μου αποκάλυψε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του.

Από μένα ζήτησε απλά να υπογράψω μια σύμβαση που έλεγε ότι θα του είμαι πιστός και πως ακόμα και όταν πεθάνω, επιθυμώ η ψυχή μου να παραμείνει μαζί του.

«Μετά από τόσους αιώνες, πλησιάζει επιτέλους η στιγμή που θα ανοίξει ξανά η επουράνια πύλη για μένα και όσους θα με ακολουθήσουν», προσπάθησε να με δελεάσει…

Όταν με είδε επιφυλακτικό μου τόνισε πως πρέπει να επιλέξω! Ή μαζί του θα είμαι ή με τους «άλλους»! Φρόντισε, μάλιστα, να μου υπενθυμίσει πόσα έκανε αυτός για μένα και ότι οι «άλλοι» ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά για τις δικές μου ανάγκες. Μου ξεκαθάρισε πως αν υπέγραφα θα ήταν πάντα δίπλα μου και θα μου έδινε ό,τι ζητούσα, ενώ σε αντίθετη περίπτωση, όχι μόνο θα με εγκατέλειπε, αλλά, θα έπαιρνε πίσω και όσα μου χάρισε! Όταν τόλμησα να τον χαρακτηρίσω εκβιαστή, αυτός με αποκάλεσε εγωπαθή και χαραμοφάη. Με κατηγόρησε ότι τα θέλω όλα δικά μου χωρίς να είμαι έτοιμος να ανταποδώσω μια χάρη στο φίλο μου, όταν και αυτός  με έχει ανάγκη.

 

Μέσα μου από εκείνη τη μέρα παλεύει το καλό με το κακό… Αυτά που έμαθα από το σχολείο, το κατηχητικό και τους γονείς μου από τη μια, και ο πλουσιοπάροχος τρόπος που συνήθισα να ζω τα τελευταία χρόνια, αλλά και η πρόταση του Ε. από την άλλη… Αμφιταλαντευόμουν πολύ για το ποια απόφαση θα έπρεπε να πάρω.

Έκανα πολλά βράδια να κοιμηθώ κανονικά. Σε αυτό συνέτεινε και ο Ε. που φρόντιζε να με επισκέπτεται κάθε νύχτα αυτοπροσώπως ή να μου στέλνει δικά του δαιμόνια να μου υπενθυμίσουν ότι έπρεπε, επιτέλους, να πάρω μια απόφαση.

Το δίλημμα είναι τεράστιο. Προσπαθήστε να μπείτε για μια στιγμή στη θέση μου και απαντήστε ειλικρινά. Εσείς τι θα αποφασίζατε;

Ειλικρινά όμως!

 

***

 

Η πρώτη παράγραφος της σύμβασης την οποία συνέταξε και υπέγραψε ο ίδιος ο Ε. και την οποία μου πρότεινε να αποδεχτώ και να συνυπογράψω, αρχίζει ως εξής:

«Ο υπογράφων ως αποδέκτης της παρούσας σύμβασης δηλώνει ανεπιφύλακτα ότι συστρατεύεται μαζί Μου και ότι επιθυμεί να με ακολουθήσει όταν ανοίξει ξανά για Εμάς η πύλη του ουρανού. Δίπλα μου θα κερδίσει την αιώνια ζωή και την εύνοιά Μου. Παραχωρεί, σαν αντάλλαγμα, την ψυχή του στην υπηρεσία Μου. Υποχρεούται, επίσης, να δημοσιεύει σε κάθε ευκαιρία τη βιογραφία Μου, ώστε να κάνει γνωστή την παρουσία και τους σκοπούς Μου…».

 

Αρχίζω, λοιπόν σήμερα, ενημερώνοντας εσάς αγαπημένοι μου φίλοι…

Η βιογραφία του Ε.docx

[Mindtwisted]

Και μου άρεσε και δε μου άρεσε. Ήταν ενδιαφέρον, κυρίως επειδή ο τρόπος γραφής ήταν άμεσος και μου κινούσε την περιέργεια να δω τι θα 'ρθει στο τέλος, αν και καταλάβαινα που το πάει από την όλη θεματολογία που είναι πολυειπωμένη. Σκεφτόμουνα οτι θα έχει κάτι, μια ανατροπή πχ που θα μου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, αλλά δεν είχε, αναμενόμενα τελείωσε.

 

Επίσης λίγο χαλαρά μου φαίνεται η ενσωμάτωση του θέματος, γιατί δυστυχώς ακόμα περιμένουμε να ξανανοίξει η πύλη. Πού είναι το δεύτερο άνοιγμα; Το μισό θέμα λείπει.

 

Αυτό που έκανες με το να λες μόνο Ε. και να κόβεις το υπόλοιπο για να κρατήσεις το ενδιαφέρον μέχρι ένα σημείο γενικά δε μ'αρέσει. Είναι σαν κάτι ιστορίες που βλέπεις τους χαρακτήρες να συζητούν για το θέμα, και για να αποφύγουν να αποκαλύψουν πράγματα λένε πχ

"Ωστε, είναι η συγκεκριμένη μυστική οργάνωση"

"Μα φυσικά, κι εκείνος κρύβεται πίσω από το πείραμα"

κτλ κτλ.

Θα μπορούσες να του αλλάξεις το όνομα ίσως σε κάτι που να παραπέμπει, αλλά να μην είναι εντελώς φανερό, αλλά ούτε και κομμένο έτσι.

 

Τέλος το κομμάτι με την σύμβαση και οι συνειρμοί που μου προξένησε, μου άρεσε. Το ίδιο και το απαλό χιούμορ του κειμένου.

[Διγέλαδος]

Χμμ ξεκινάει σαν παραμύθι και καταληγει στο παρόν. Νιώθω οτι κατι της λείπει όμως. Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να το συνεχίσεις σαν παραμύθι. Ξαφνιάστηκα μετην αλλαγή του ονόματος γιατι δεν το περίμενα. Ίσως το αρχικό από μόνο του δεν δούλεψε τόσο καλα. Αν μας προετοίμαζες περισσοτερο για το ονομα που θα μας αποκαλύψεις. Πιστεύω οτι η ιστορία εχει τα φωτα να γινει κατι παρα πολυ καλο. Για παραδειγμα δεν εχουν γραφτει πολλά παραμύθια που βλέπουμε τον κακό από την δική του οπτική γωνία και πόσο αδικημένος ειναι τελικα.

Ο γραπτός λόγος σου ειναι καθαρός και δεν βρήκα κάποιο πρόβλημα. Μάλιστα ταιριάζει και με το ύφος της ιστορίας!

 

Καλή τύχη Ανδρέα!

[Tiessa]

Μια πραγματικά σύντομη ιστορία σε τρεις φάσεις: Παρελθόν ειπωμένο σαν παραμύθι, αποκάλυψη, τρέχουσα στιγμή.

 

Στα θετικά της ιστορίας:

Ο χιουμοριστικός τρόπος με τον οποίο κλείνει η ιστορία και πετάει το μπαλάκι σε μας. Με ξάφνιασε ευχάριστα.

 

Στα αρνητικά της ιστορίας:

Αφού φέρνεις τη βιογραφία του Ε. να ταιριάξει με τα δεδομένα που γνωρίζουμε (ας πούμε) από τη θρησκεία, θα ήθελα ο παραλληλισμός να είναι πλήρης.

 

 

Γυρνώντας στο περιστατικό που κατέλαβε την αίθουσα του θρόνου, δεν έχουμε κάτι ανάλογο σε όσα ξέρουμε. Θα προτιμούσα δηλαδή να τον είχαν πιάσει ενώ ετοιμαζόταν να κάνει κάτι ή θα ήθελα το περιστατικό της εκδίωξής του να είχε να κάνει με γεγονότα που γνωρίζουμε από τα θρησκευτικά μας (π.χ. ο πειρασμός των πρωτόπλαστων ή κάτι τέτοιο).

 

 

 

Τι άλλο μου άρεσε:

Το ότι καταφέρνεις να πεις τόσα πολλά σε τόσο λίγο χώρο. Μεγάλο προσόν!

Μερικές λεπτομέρειες, όπως ότι δεν του άρεσε να παίζει λύρα –κι αναρωτιόμουνα σε χρησιμεύει αυτό; Αλλά βέβαια –το σίγουρο είναι ότι στα μέρη του Ε. δεν παίζουν λύρα. Ακούγονται άλλα όργανα.

[mman]

Καλή εμφάνιση κειμένου.

Βρίσκω την  απόκρυψη του ονόματος με την αναφορά μόνο του αρχικού (Ε.) κάπως ξεπερασμένη. Προσωπικό γούστο. Θα έψαχνα έναν πιο κομψό τρόπο για να αποκρύψω την ταυτότητα του χαρακτήρα, όταν μάλιστα αυτό γίνεται για τόσο λίγο (μόλις 420 λέξεις).

Προφανώς, για να σφετεριστείς ένα βασίλειο δεν αρκεί να αλλάξεις μερικές κλειδαριές. Πρέπει να έχεις φροντίσει για τις σωστές ισορροπίες δύναμης. Οπότε η αναφορά στις κλειδαριές, εφόσον δεν εκλαμβάνεται ως ειρωνεία, είναι ατυχής.

Η αποκάλυψη των ονομάτων

(Εωσφόρος, Θεός)

είναι κάπως αδέξια. Είναι τόσο γνωστή η ιστορία, που θα μπορούσες απλώς να υπονοήσεις για ποιους μιλάς και οι αναγνώστες θα το καταλάβαιναν.

Αφού η ιστορία στην ουσία ξεκινάει μετά την αποκάλυψη αυτή, όλη η εισαγωγή είναι περιττή και καθυστερεί το κείμενο από το να μπει στο ζουμί. Παράλειψε όλη την εισαγωγή. Οι αναγνώστες ξέρουν μέσες άκρες την ιστορία του

Εωσφόρου

, οπότε ξεκίνα κατευθείαν από τότε που γνωρίζει τον αφηγητή.

Φοβάμαι ότι η ιστορία τελειώνει ακριβώς εκεί που περίμενα να αρχίσει. Μέχρι εκεί, στην ουσία είναι όλα ήδη γνωστά, οπότε δεν βρήκα κάτι για να πιαστώ αναγνωστικά.

[wordsmith]

Συμφωνώ με τον Τουχειστρίψει ( ) ότι είναι κάπως εκτός θέματος, η πύλη που πρόκειται να ξανανοίξει δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία.

Το γράψιμο είναι σε σωστή και ευκολοδιάβαστη γλώσσα.

Μερικά πράγματα τα ξαναλές ενώ είναι ήδη γνωστά, πχ "Τους καταδίκασε μάλιστα να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά στο βασίλειό του." Αυτή δεν είναι η σημασία της λέξης "εξορίζω"; Γιατί το ξαναεξηγείς;

Δεν έχεις υπόψη σου προφανώς τον κανόνα συγγραφής "show, don't tell"(για τον οποίο έχουν γίνει πολλές συζητήσεις εδώ μέσα και έχουν πέσει πολλές ηλεκτρονικές σφαλιάρες ). Πα να πει τα δίνεις όλα εντελώς μασημένα στον αναγνώστη και δεν τον αφήνεις να καταλάβει μόνος του τι γίνεται, στην οποία περίπτωση θα το διασκέδαζε περισσότερο. Αυτό προσπαθείς να το μπαλώσεις με την ανατροπή του τι σημαίνει το Ε., αλλά δε φτάνει.

Το μέρος με την προσφορά του Ε. στον αφηγητή ελπίζω να μην το εννοείς ηθικοπλαστικά, το έχεις σώσει κάπως εκεί.

Το τέλος αρκετά ευρηματικό.

Μου έδωσε κι εμένα την εντύπωση ότι δε συμβαίνει τίποτα, ότι όλα αυτά είναι μια αρχή ιστορίας που δε βλέπουμε ποτέ τη συνέχεια. Σίγουρα λείπει η πρωτοτυπία, είναι πολύ δύσκολο να ξαναπείς μια τόσο γνωστή ιστορία με καινούριο τρόπο.

[Mesmer]

Σύντομη και πολύ περιεκτική ιστορία, σαν αυτές που μας έχεις συνηθίσει. Παρά το μέγεθός της και το ότι θα μπορούσε να απλωθεί πολύ παραπάνω και γίνει πλούσια σε λεπτομέρειες και επιπλέον πληροφορίες, δεν της λείπει τίποτα για να χαρακτηριστεί ολοκληρωμένη.

 

Όπως και οι παραπάνω, πιστεύω κι εγώ πως ο τίτλος θα μπορούσε να δοθεί διαφορετικά, καθώς το Ε. είναι λιγάκι κλέψιμο, για να εντυπωσιάσεις τον αναγνώστη όταν θα γίνει η αποκάλυψη. Κάτι όπως το Η βιογραφία ενός εξόριστου, ίσως να δούλευε πιο καλά.

 

Μου άρεσε η άμεση γλώσσα και η απλότητά της, όταν μάλιστα καταπιάνεται με κάτι τόσο μεγάλο. Διαβάζεται άνετα και ευχάριστα, σχεδόν σαν παραμύθι. Και είναι πολύ σωστό που διατηρείς το ίδιο ύφος ακόμα κι όταν σοβαρεύει το πράμα.

 

Επίσης, μου άρεσαν και οι λιγοστές πληροφορίες για τον ίδιο τον Ε. και τη σχέση του με τον πρωταγωνιστή. Είναι κάτι που κάνει το κείμενο πιο ζωντανό.

 

Καλή επιτυχία!

[gismofbi]

Μου άρεσε που απέκρυψες στην αρχή το όνομα του πρωταγωνιστή. Έβλεπα το Ε. και αναρωτιόμουν ποιο ήταν το όνομα του κι αν έχει σημασία ή όχι. Μου άρεσε που το ξεκίνησες σαν παραμύθι αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που το εξέλιξες. Άλλα περίμενα. Προσπάθησες να φτιάξεις κάτι σαν αλληγορία αλλά κάτι έλειπε. Επίσης δεν φτάνει μόνο να αλλάξεις αλυσίδες και κλειδαριές σε ένα παλάτι για να ρίξεις τον βασιλιά. Μου άρεσε που ήταν ευκολοδιάβαστο με μια καμουφλαρισμένη δόση χιούμορ. Γενικά πάνω εκεί που ξεκίνησες να με κερδίζεις, με το που ανέφερες θεούς και δαίμονες και μια ιστορία τόσο αναμασημένη από θρησκευτικά, εκκλησίες, κατηχητικά, βιβλία, με έχασες. Επίσης συμφωνώ με τους άλλους σχετικά με το να μην τα δίνεις όλα έτοιμα στον αναγνώστη αλλά να τον αφήνεις να τα καταλαβαίνει μόνος του. Τέλος, λάτρεψα το τέλος σου. Καλή επιτυχία.

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε…

Πολύ έξυπνη ιδέα και πολύ καλή παρουσίαση. Μου άρεσε πάρα πολύ που χρησιμοποίησες το αρχικό γράμμα Ε. (μου θυμίζει Κάφκα) για παραπλάνηση. Επίσης για μια στιγμή η ιστορία μου θύμισε το αξεπέραστο “Αλίμονο στους νέους” με τον Δημήτρη Χορν. Μικρό, περιεκτικό, εύκολο στην ανάγνωση με ενδιαφέρον φινάλε.

 

Τι δεν μου άρεσε…

Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι πως θα προτιμούσα να κρατήσεις σε όλη την ιστορία το αρχικό του ονόματος (Ε) και να αφήσεις τον αναγνώστη να ανακαλύψει μόνος του την ταυτότητα του ήρωα μέσα από την ιστορία. Θεωρώ πως έτσι θα ήταν ακόμα πιο δυνατό.

 

Καλή επιτυχία…

[Ροη]

Ήταν καλογραμμένο και με ιδανική δόση χιούμορ! Ωραία η απόδοση της ιστορίας του διαβόλου, λίγο πολυ όπως την ξέρουμε, μέσα απο την αφήγηση ενός ακολούθου. Η τελευταία πρόταση ήταν αρμόζουσα χιουμοριστική, βάσει της ατμόσφαιρας που καλλιέργησες καθ'όλο το διήγημα. Μόνη ένστανση, το γεγονός στο οποίο προαναφέρθηκα, ότι δηλαδή, λίγο πολύ αυτή ήταν μια γνωστή ιστορία, έστω και με το καινούργιο στοιχείο του αφηγητή, πλανώδιου τελλάλη/πωλητή βιβλίων.

[dagoncult]

-Δεν έχω να πω πολλά. Σύντομη ιστορία, που για μένα κέρδισε πόντους με την αποκάλυψη και, κυρίως, με την αλλαγή του στυλ από παραμύθι σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση.

 

Δεν το αναφέρω σαν πρόβλημα, ούτε είναι κάτι σημαντικό, αλλά δες τι σκέφτηκα:

''Λόγω της ευφυΐας και του ανήσυχου πνεύματος που είχε, ο Ε., σύντομα άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα γύρω του. Πίστευε ότι ήταν εξυπνότερος από τα αδέρφια του και ένιωθε υπεροχή απέναντί τους, ενώ φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει αυτός τον πατέρα του στη βασιλεία.''

-Ο αφηγητής υποστηρίζει πως η ευφυΐα και το ανήσυχο πνεύμα είναι οι αιτίες της αύξησης του εγωισμού του Ε. Αλλά μόλις λίγο πριν έχει πει:

''Ο πατέρας του ήταν περήφανος γι’ αυτόν και του έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία ξεχωρίζοντάς τον από τα υπόλοιπα παιδιά του''.

Εφόσον ο αφηγητής έχει μόλις αναφερθεί στην ειδική μεταχείριση του Ε από τον πατέρα του, δεν θα ήταν αρκετά πιθανό να συμπεριλάβει κι αυτήν στα αίτια της προβληματικής συμπεριφοράς του Ε;

 

[Nantia]

Λοιπόν με ξάφνιασε (ευχάριστα!) 

 

η αποκάλυψη της ταυτότητας του Ε. -και όταν το ξαναδιάβασα- μου άρεσε το άκρος παραπλανητικό: « Ήταν ένα ξανθό και πανέμορφο μωρό με σπινθηροβόλα γαλανά μάτια,»

 

 

 

Οι τελευταίες 7 σειρές είναι που με έκαναν, τελειώνοντας την ανάγνωση, να πω στον εαυτό μου «γ…το;» !

 

Το μοναδικό που θα μπορούσα να πω που (πιστεύω) θα το έκανε πιο πικάντικο είναι

 

να μην αναφέρεις καθόλου τα ‘’ονόματα’’ Εωσφόρος και Θεός, αφού το: «Οι φήμες λένε ότι τα κέρατα και η ουρά που έχει σήμερα, φύτρωσαν από το κακό του, μετά την εκδίωξή του από τον ουρανό. Μερικοί, μάλιστα, υποστηρίζουν πως είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που οι φτερούγες του από άσπρες έγιναν μαύρες…» τα λέει όλα!

 

 

Πραγματικά το απόλαυσα.

Καλή επιτυχία!

[KELAINO]

Ανήκω σε αυτούς που τους άρεσε το Ε. Μόνο που έπρεπε οπωσδήποτε να το κρατήσεις έτσι, εκείνο το σημείο που αποκαλύπτεις το όνομα κάνει μεγάλη ζημιά.

 

Στο τέλος δεν είμαι σίγουρη τι γίνεται. Υπογράφει ή δεν υπογράφει; Η φράση ''Μέσα μου από εκείνη τη μέρα παλεύει το καλό με το κακό'' φανερώνει ότι ακόμα δεν έχει αποφασίσει, αλλά το ότι μας διηγείται τη βιογραφία, πληρώντας τον όρο του συμβολαίου δείχνει ότι η υπογραφή έχει μπει, οπότε, τι να υποθέσω εγώ η ταπεινή αναγνώστρια, σε ρωτώ.

 

Μ' άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που περνάει αβίαστα από την ιστορία στο πρώτο πρόσωπο, διατηρώντας το ίδιο ύφος. Καθώς και κείνα τα ''εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου''. Κλασικός χόμο σάπιενς, ξέρει ότι πάει να κάνει κουτσουκέλα αλλά θέλει και ηθική δικαίωση.

 

Γενικά, είναι μια πολύ ευχάριστη ιστορία. Το μεγαλύτερό της πρόβλημα, το έχει σε σχέση με το διαγωνισμό. Δεν βρήκα πουθενά την πύλη να έχει ανοίξει πριν από αιώνες, και οι αναφορές στο καινούργιο επικείμενο άνοιγμα είναι στα όρια του μεταφορικού. Η πύλη δεν παίζει κάποιο κεντρικό ρόλο, με την έννοια πως, αν αφαιρεθεί, η ιστορία στέκεται κανονικότατα.

 

 

 

 

 

[Havoc]

Παραξενο το διηγημα σου. Μεσα στο κειμενο διεκρινα καποια σημεια μαυρου χιουμορ που μου αρεσαν ιδιαιτερα, με αποκορυφωμα το τελος του διηγηματος, που είναι αρκετα εξυπνα γραμμενο.

Εφοσον, σε ένα σημειο αποκαλυπτεις ότι αναφερεσαι στον Εωσφορο, μου εκανε εντυπωση που συνεχιζεις μετα να τον αποκαλεις Ε. δεν καταλαβα τι εξυπηρετει αυτό, ισως φοβαται να τον αποκαλεσει με το ονομα του; Επισης, δεν εβαλες αρκετα στοιχεια για το ξανανοιγμα της πυλης, που πρεπει να αποτελει κεντρικο στοιχειο του διηγηματος. Δηλαδη ο Εωσφορος καθημερινα υποτιθεται ότι παρασερνει θνητους στο να τον υπακουουν, αλλα αυτό δεν σημαινει ότι εχει ερθει η ωρα να ανοιξει γι’ αυτόν η πυλη. Δηλαδη ωραιο το υφος που γραφεις μου αρεσει σαν ιδεα, αλλα δε μου φαινεται ότι ταιριαζει όπως το ανεπτυξες με το θεμα του διαγωνισμου. 

[Nienor]

Έχει το κλασικό, απλό (και όχι απλοϊκό) εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο ύφος σου, μετρημένο και όσο ακριβώς χρειάζεται για να πεις μια ιστορία που πραγματικά διαβάζεται σα σφηνάκι. Πραγματικά όμως, μέχρι που σου αφήνει και την γλυκιά κάψα της τεκίλας η τελευταία του γραμμή.

 

Το ξέρω ότι έχουνε ξαναειπωθεί, αλλά επειδή καμιά φορά μετράς και πόσοι καταλάβανε τι, κι εγώ τσίνισα άμα άρχισες να λες ονόματα. Ήθελα κι εγώ να παραμείνει το Ε., ήτανε πολύ πολύ καλύτερο κι επίσης καταστρέφεις την αυτόματη κατανόηση που θα έρθει ελάχιστα πιο μετά που βγάζει κέρατα κτλ Ξέρεις ότι άμα μας τα μασάς μας χαλάς όλη τη γλύκα του να τα μασήσουμε μόνοι μας.

 

Ντάξει, εγώ αυτό με την πύλη, το βλέπω. Οκ, πολύ οριακά, αλλά το βλέπω. Άνοιξε για τον πετάξει έξω, θα ξανανοίξει για να μπει (κάποτε, εδώ είναι και το φάουλ βασικά στο κάποτε, δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός δηλαδή.)

 

Είναι πάντως από αυτές τις ιστορίες, που παρόλο που δεν είναι ούτε πρωτότυπη, ούτε έχει να μας δώσει κάτι καινούργιο, διαβάζεται μονορούφι, χωρίς να σε ενοχλεί κι έχει ένα μικρούλι κι ενδιαφέρον πραγματάκι εκεί στο τέλος για να αποζημιώσεις τον αναγνώστη σου που δεν του είπες κάτι καινούργιο στο υπόλοιπο. Δεν είναι καθόλου κακή.

[Cassandra Gotha]

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για 'μένα ήταν ότι δεν είχα κάτι καινούργιο να διαβάσω. Δηλαδή, όταν αποκάλυψες τα ονόματα, σκέφτηκα "και τώρα γιατί να συνεχίσω να διαβάζω;" Και πράγματι, μέχρι το τέλος δεν βρήκα λόγο που συνέχισα.

 

Ο τρόπος που γίνεται στην αρχή η αποκάλυψη δεν μου άρεσε, καλύτερα να κρατούσες τα ονόματα κρυφά. Επίσης, καλύτερα θα ήταν να ξέραμε

από την πρώτη γραμμή ότι ήταν γιος βασιλιά.

Πολύ σημαντική πληροφορία για να τη μάθουμε στην τρίτη παράγραφο.

 

Η γρήγορη γραφή ( το "tell" που αναφέρει η wordsmith) μου άρεσε εδώ, γιατί ταίριαζε με αυτό που έκανες: βιογραφία (πώς θα μπορούσε μία βιογραφία να ειπωθεί με "show" ; ).

Edited October 9, 2013 by Cassandra Gotha

[DinMacXanthi]

Τι δούλεψε: το πόσο εύκολα ρέει το κείμενο, η γραφή απλή αλλά μεστή και ο χαρακτήρας απολαυστικός. Μου άρεσε ιδιαίτερα το τέλος και το χαμόγελο που αφήνει στον αναγνώστη η ιστορία. Μερικές ατάκες ήταν ιδιαίτερες, ενώ το γεγονός ότι λές πράγματα -αντί να τα δείξεις- δουλεύει μια χαρά στην παρούσα ιστορία, μιας και είναι βιογραφία.

Τι θα μπορούσε να δουλέψει καλύτερα: ήταν πολύ σύντομο! Η ιδέα έχει ψωμί, μπορεί να έχει κάποια στοιχεία που έχουμε ξαναδιαβάσει αλλά πιστεύω θα ευχαριστιόμουν ιδιαίτερα να τη διαβάσω με περισσότερα επεισόδια από τη ζωή Του. Είναι αλήθεια πως η όλη φάση με το Ε. (και τα μετέπειτα ονόματα που ξεπετάγονταν) δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, ίσως να σκεφτόσουν έναν διαφορετικό τρόπος να μας τα φέρεις -ή να τα κρύψεις εντελώς-

Για το θέμα τώρα... οριακά off-side θα σε έβγαζα αν είχα το σημαιάκι αλλά αυτά είναι technicalities. Ήταν ένα ευχάριστο εσπρεσάκι και καλή επιτυχία!

[KELAINO]

 

Ντάξει, εγώ αυτό με την πύλη, το βλέπω. Οκ, πολύ οριακά, αλλά το βλέπω. Άνοιξε για τον πετάξει έξω, θα ξανανοίξει για να μπει (κάποτε, εδώ είναι και το φάουλ βασικά στο κάποτε, δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός δηλαδή.)

 

 

Mα για το επερχόμενο άνοιγμα λέει ξεκάθαρα «Μετά από τόσους αιώνες, πλησιάζει επιτέλους η στιγμή που θα ανοίξει ξανά η επουράνια πύλη για μένα και όσους θα με ακολουθήσουν», προσπάθησε να με δελεάσει… , που είναι μεν εντελώς μέσα στο δεύτερο σκέλος του θέματος, αλλά μοιάζει σα να προστέθηκε ακριβώς για να είναι μέσα στο δεύτερο σκέλος του θέματος. Θα μπορούσε να το πει με οποιόνδήποτε άλλο τρόπο, χωρίς καμιά αναφορά σε άνοιγμα πύλης κλπ, και δεν θα είχε καμία διαφορά στο συνολικό αποτέλεσμα.

 

[Airbourne]

Μια σκοτεινή παραβολή. Έξυπνη ιδέα. Η ιστορία του Φάουστ και του Μεφιστοφελή, ειδικά τροποποιημένη. Είναι λίγο μικρή η παρουσία της πύλης σε αυτή την ιστορία αν και εξυπηρετεί τον σκοπό της. Μου άρεσε αν και θα μπορούσε να είναι περισσότερο σκοτεινή, κάτι που θα ταίριαζε και με το κεντρικό της θέμα άλλωστε. Πολύ ωραία. Καλή επιτυχία Ανδρέα. 

[Naroualis]

Γενικά: Ένα διήγημα που ξεκινάει κλισέ, αλλά καταλήγει δροσερό και διασκεδαστικό

 

Μου άρεσε: Η κατάληξη. Η εύκολη, αβίαστη γλώσσα, χωρίς περιττά στολίδια, αλλά και χωρίς αυστηρότητες.

 

Δε μου άρεσε: Ξεκινάς χωρίς να μας πεις το προφανές: ότι ο Ε. είναι γιος βασιλιά. Όταν μας το σερβίρεις, μερικές παραγράφους πιο κάτω, είναι απότομο. Επίσης η αποκάλυψη της ταυτότητας του Ε. γίνεται κάπως άτεχνα. Προσωπική προτίμηση, αλλά θα μου άρεσε ο κλισέ τρόπος εδώ.

[Andkand]

Γενικά:

 

 

Ευχαριστώ όσους διάβασαν την ιστορία μου και ειδικά όσους μπήκαν στον κόπο να την σχολιάσουν. Να είστε σίγουροι ότι όλα τα σχόλια θα ληφθούν σοβαρά υπόψη!

 

Ειδικά:

 

@ Mindtwisted, Σχετικά με το άνοιγμα της πύλης, θεωρώ ότι η ιστορία είναι μέσα στο θέμα το οποίο λέει «Μετά από τόσους αιώνες, είχε έρθει ο καιρός να ανοίξει ξανά η πύλη» δεν λέει πουθενά ότι η πύλη άνοιξε ή ότι θα πρέπει να ανοίξει μέσα στην ιστορία – έχει έρθει ο καιρός και στη δική μου ιστορία, ο Ε. προετοιμάζεται για αυτό το άνοιγμα… Για την χρήση του αρχικού γράμματος Ε., είναι κάτι που το βλέπω και εγώ, τώρα, και μάλλον θα το αλλάξω εντελώς όταν ξαναγράψω την ιστορία. Χαίρομαι που σου άρεσε το τελευταίο κομμάτι (με την σύμβαση) καθώς και το χιούμορ του κειμένου.

 

@ Διγέλαδος, Έχεις δίκαιο ότι το αρχικό του ονόματος δεν δούλεψε και τόσο καλά, τελικά. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να προετοιμάσω τον αναγνώστη για την αποκάλυψη της ταυτότητας του Ε., αφού βασικός μου στόχος ήταν να αιφνιδιάσω. Χαίρομαι που σου άρεσε η προσέγγιση της ιστορίας από την πλευρά του κακού καθώς και ο γραπτός μου λόγος.

 

@ Tiessa, Ευχαριστώ για τα θετικά σχόλια και για το γεγονός ότι εκτίμησες το χιούμορ της ιστορίας. Σχετικά με το περιστατικό της κατάληψης του θρόνου, όντως δεν αναφέρεται πουθενά στην θρησκεία /  μυθολογία που έχουμε διδαχτεί και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας το αποκρύπτουν! J Χωρίς πλάκα τώρα, λαμβάνω πολύ σοβαρά υπόψη μου τις συμβουλές σου.

 

@ mman, Σχετικά με τη χρήση των ονομάτων έχω πει και στα πιο πάνω σχόλια ότι συμφωνώ. Η αναφορά στις κλειδαριές ήταν κάτι μεταξύ συμβολισμού – ειρωνείας και χιούμορ. Την εισαγωγή δεν θέλω να την παραλείψω επειδή ακριβώς θέλω να οδηγήσω τον αναγνώστη από τα δικά μου μονοπάτια εκεί που θέλω να καταλήξω…

 

@ wordsmith, Για το κατά πόσο είναι ή μέσα στο θέμα του διαγωνισμού, γράφω την άποψή μου στο πρώτο σχόλιο (προς τον Mindwisted). Για το show Vs tell, όπως θα διάβασες στα σχόλια των υπολοίπων, διίστανται οι απόψεις (για τη συγκεκριμένη ιστορία). Συμφωνώ και εγώ ότι στο συγκεκριμένο κείμενο – αφού πρόκειται για βιογραφία – ταιριάζει το tell.

 

 

@ Mesmer, Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την εισήγηση αλλαγής του τίτλου (μου αρέσει αυτό που πρότεινες).

 

 

@ gismofbi, Ευχαριστώ για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου. Σχετικά με τις κλειδαριές απάντησα πιο πάνω (στον mmman) και για το show Vs tell στην wordsmith.

 

@ niceguy0973, Επιτέλους! Και σε κάποιον που άρεσε η χρήση του Ε. J Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. You are a really nice guy!

 

@ Ροη, Ευχαριστώ για τα σχόλια! Ο αφηγητής μπορεί να χαρακτηριστεί τελάλης. Για πλανόδιο πωλητή βιβλίων όμως δεν τον προόριζα… J

 

@ dagoncult, Αυτό που σκέφτηκες, ίσως, χρησιμοποιηθεί – τονιστεί περισσότερο σε μελλοντική διασκευή /  ανάπτυξη της ιστορίας. Ευχαριστώ για τη συνεισφορά!

 

@ Nantia, Ευχαριστώ για τα σχόλια και την πρόταση για τα ονόματα (την οποία θα λάβω σοβαρά υπόψη). Χαίρομαι που το απόλαυσες.

 

@ KAILENO, Το γεγονός ότι ο αφηγητής αποδέχτηκε την πρόταση του Ε., φαίνεται από το γεγονός ότι άρχισε ήδη να εκπληρώνει τον όρο που αφορά την διάδοση της βιογραφίας… Για το θέμα με τις πύλες δες το πρώτο μου σχόλιο (προς τον Mindtwisted). Ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

@ Havoc, Χαίρομαι που σου άρεσε και που εκτίμησες το μαύρο χιούμορ που περιέχει η ιστορία. Το ότι ο αφηγητής φοβάται να αναφέρει ολόκληρο το όνομά του Ε., γι΄ αυτό και συνεχίζει να τον αποκαλεί μόνο με το αρχικό, ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να περάσω. Γράφεις: «ο Εωσφορος καθημερινα υποτιθεται ότι παρασερνει θνητους στο να τον υπακουουν, αλλα αυτό δεν σημαινει ότι εχει ερθει η ωρα να ανοιξει γι’ αυτόν η πυλη». Ναι, ο Εωσφόρος καθημερινά παρασέρνει θνητούς, η επουράνια πύλη όμως η οποία θα τον οδηγήσει στην βασιλεία, θα ανοίξει μια φορά…

 

@ Nienor, Μήνυμα εξήφθη, όβερ! ;)

 

@ Cassandra Gotha, Ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

@ DinMacXanthi, Συμφωνώ μαζί σου ότι επειδή πρόκειται για βιογραφία ταίριαζε καλύτερα αυτό το στυλ γραφής. Πολύτιμες οι συμβουλές και οι εισηγήσεις σου. Θα ληφθούν υπόψη!

 

@ Airbourne, Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

 

@ Naroualis, Σημείωσα με προσοχή τις παρατηρήσεις σου!

[aScannerDarkly]

Νομίζω ότι αυτή η ιστορία ήταν και δεν ήταν εντός θέματος.

Όπως και να 'χει, ήταν σύντομη και ευχάριστη, γραμμένη με εντελώς παλιομοδίτικο ύφος, το οποίο αποδίδεται επιτυχημένα. Αυτό ήταν όμως και το βασικό της μειονέκτημα, καθώς ο πήχης των φιλοδοξιών δεν ανεβαίνει πολύ ψηλά.

Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφέρεις το πλήρες όνομα του Ε. -ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να το καταλάβει από την περιγραφή.

Θα ήθελα επίσης στο τέλος να με πείσεις λίγο περισσότερο για τους όρους του συμβολαίου, συγκεκριμένα για το γιατί ο υπογράφων πρέπει να αφηγείται τη βιογραφία του Ε.

Τέλος, θεωρώ ότι κάνεις κατάχρηση στα θαυμαστικά. Κατά τη γνώμη μου, το θαυμαστικό πρέπει να χρησιμοποιείται όταν δε γίνεται αλλιώς. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, αφήνεις τις λέξεις να μιλήσουν από μόνες τους.