Ο ΦΥΛΑΚΑΣ .

[Havoc]

        Όνομα Συγγραφέα: Νίκος Κ. 

Είδος: επιστημονική φαντασία, η συμμετοχή μου στον 34ο επετειακο διαγωνισμο

Βία; Ναι, αλλά λίγη

Σεξ; Όχι ακριβώς

Αριθμός Λέξεων: 2924

Αυτοτελής; Ναι                    

 

 

 

 

 

                                                            Ο ΦΥΛΑΚΑΣ

 

 

 

 

 

   Έσυρε τα πόδια του μέχρι το μεγάλο θρόνο και σωριάστηκε άκομψα, πάνω στο εβένινο κάθισμα του. Ήπιε από την κούπα με την μπύρα και ρεύτηκε δυνατά πριν την αφήσει να πέσει βαριά πάνω σε ένα τραπέζι, όπου ταλαντεύτηκε σα σβούρα και τελικά ισορρόπησε. Φοβόταν ότι τον παρακολουθούσαν και σίγουρα δε θα ενέκριναν τη συμπεριφορά του, αλλά μπορεί και να είχαν πάει για ύπνο. Άλλωστε, έπρεπε και αυτοί να κοιμούνται κάποτε.

   Έτριψε τα γόνατα του που είχαν φαγωθεί απ’ την αρθρίτιδα και αφού έξυσε για λίγο το τριχωτό πιγούνι του, θυμήθηκε ότι η επόμενη ασχολία του ήταν να κοιτάζει για μισή ώρα το δάσος των κωνοφόρων. Στη συνέχεια, μέτρησε τα κωνοφόρα. Ένα έλατο, δυο έλατα, τρία έλατα, αλλά όχι αυτό ήταν κέδρος. Ένα έλατο, δυο έλατα, ένας κέδρος, τρία έλατα και ένας κέδρος και ένα τέταρτο έλατο και μετά ακόμα ένας κέδρος. Το μέτρημα είχε πάει πολύ καλά. Είχε παραστήσει τον ξαφνιασμένο αρκετά πειστικά, όταν είχε κάνει τα καθιερωμένα λάθη στο είδος των δέντρων.

   Απ’ το μυαλό του πέρασε η σκέψη ότι το χιόνι κόντευε να λιώσει πάνω στο νοτερό χώμα και τα σκασμένα χείλη του αποτραβήχτηκαν σε έναν μορφασμό που έμοιαζε με χαμόγελο. Ήξερε πως δε θα αργούσε εκείνη η μέρα που περίμενε όσο τίποτε άλλο.

   Από το τελευταίο σκαλοπάτι της βεράντας του, είχε θέα για τέσσερις σειρές κωνοφόρων μέσα στο δάσος, αλλά τον τελευταίο καιρό τα μάτια του αντιλαμβάνονταν το περίγραμμα μερικών δέντρων πίσω από την τέταρτη σειρά. Εκεί κρυβόταν μια νέα πρόκληση.

«Κάθε κλαδί και ανώτερο επίπεδο», σκέφτηκε χαρούμενα και έφτασε ασθμαίνοντας μέχρι την εξώπορτα του. Μια έξοδος μετά τη δύση του ηλίου μπορούσε να αποβεί μοιραία, το γνώριζε καλά αυτό, κι όμως στάθηκε ανένδοτος απέναντι στα αδιάκοπα ρεύματα και προσπάθησε να διακρίνει κάποια κίνηση. Μια σπασμωδική και άρρυθμη κίνηση που ίσως να σήμαινε κάποια μορφή πανίδας.

   Πάτησε στο ανώτερο σκαλοπάτι της βεράντας, σε σύνολο τεσσάρων. Το πόδι του έτρεμε ελαφρά καθώς κατέβηκε μέχρι το δεύτερο. Οι τέσσερις σειρές των ελάτων και οι υπόλοιπες, ολόκληρο το δάσος είχε συγχωνευτεί σε μια βαθυκύανη ασάλευτη μάζα, ένα μεγάλο πνευμόνι που ρουφούσε τη νύχτα.

   Κι όμως πριν δυο εβδομάδες είχε παρακολουθήσει ένα λαγό καθώς διέσχιζε το δάσος με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ενώ πλατάγιζε τα μεγάλα φτεροαυτιά του κάθε φορά που άλλαζε κατεύθυνση, για να αποφύγει κάποιο έλατο. Και πριν απ’ αυτό ήταν η αρκούδα, που είχε σταθεί δίπλα σε ένα έλατο της δεύτερης σειράς και αφού τα έξι μάτια της το είχαν κοιτάξει για αρκετή ώρα, είχε ορμήσει για να ξετρυπώσει μια φωλιά από μέλισσες. Αλλά εκείνη τη νύχτα το δάσος είχε ξεμείνει από μαγικά.

   Κοίταξε με αγωνία το βρώμικο χιόνι που φωτιζόταν μέσα στη νύχτα απ’ το φεγγάρι. Η επιθυμία που κάποτε είχε ανάψει μέσα του να κατέβει τα σκαλοπάτια και να περπατήσει μέχρι το δάσος είχε σβήσει απότομα μόλις οι διοικητές μετέδωσαν στον εγκέφαλο του την ανάμνηση από το βίαιο θάνατο του προηγούμενου φύλακα. Μερικά βήματα πάνω στο χώμα και ύστερα ανεξήγητες δυνάμεις να βυθίζουν τα πόδια του μέσα στη γη. Στη συνέχεια, η οπτική ανάμνηση είχε θολώσει πιθανόν από δάκρυα και τελικά είχε γεμίσει με χώμα και είχε σβήσει.

«Οι ρίζες τιμωρούν όσους πατούν στο χώμα τους», ήχησε μέσα στο κεφάλι του η φωνή του ενός διοικητή, που από όσο είχε καταλάβει ήταν ο αρχηγός τους. Είχε γέρικη φωνή που βράχνιαζε σε σημεία σα να είχε μιλήσει για ώρες.

«Επανάλαβε μετά από μας: Είμαι φύλακας της πύλης και σκοπός μου είναι να την προστατεύσω από κάθε κίνδυνο».

«Είμαι φύλακας της πύλης», είπε από μέσα του, καθώς επέστρεφε στο καταφύγιο. «Σκοπός μου είναι να την προστατεύσω από κάθε κίνδυνο». Έκλεισε με δύναμη την εξώπορτα και κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα προς το υπνοδωμάτιο του. Πάνω απ’ το κρεβάτι του αντί για κεφαλάρι υπήρχε ένας ολόσωμος καθρέφτης με μεταλλικό πλαίσιο σε σχήμα πόρτας. Διατηρούσε τα παράθυρα του υπνοδωματίου μονίμως κλειστά και αμπαρωμένα για ασφάλεια, αλλά δεκάδες αναμμένα κηροπήγια πλαισίωναν και φώτιζαν τον καθρέφτη. Η προστασία του ήταν ο μοναδικός του στόχος. Θα θυσίαζε ακόμα και τη ζωή του, για να μην αφήσει τους εχθρούς να τον πλησιάσουν.

   Κοίταξε τον καθρέφτη από πάνω και από τα πλάγια και μετά από κάτω. Μια λοξή οπτική γωνία του προκάλεσε ανεξέλεγκτο πανικό. Εξαφανίστηκε για λίγες στιγμές και γύρισε με ένα πέτσινο πανί που είχε βουτήξει σε ένα ασημένιο υγρό. Γυάλισε με δύναμη ένα σημείο του καθρέφτη και απόλαυσε το λαμπερό αποτέλεσμα.

   Στη συνέχεια, πλησίασε το κεφάλι του στο κάτοπτρο στην αρχή γρήγορα, με λαχτάρα και μετά αργά και προσεκτικά. Γύρισε στο πλάι, ώστε τα μάτια του να αντικρίζουν το θόλωμα που άφηνε η αναπνοή του. Κοίταξε τον εαυτό του και το κρεβάτι του και πιο μέσα το υπνοδωμάτιο. Μετά ζόρισε κι άλλο τα μάτια του, για να δουν ακόμα πιο μέσα, πίσω απ’ το γυαλί. Αλλά το γυαλί είχε θολώσει και τα μάτια του είχαν κουραστεί. Ξαφνικά ένιωσε το σώμα του να βαραίνει και απομακρύνθηκε απ’ τον καθρέφτη, πριν σωριαστεί πάνω στο βελούδινο στρώμα.

   Ξύπνησε την ανατολή, μέσα σε μια λίμνη ξεραμένων εκκρίσεων. Έσυρε το αφυδατωμένο σώμα του μέχρι την πύλη και έβγαλε τη γλώσσα του που έτρεμε. Έγλειψε το γυαλί με λατρεία και ύστερα μύρισε την πύλη και τη χάιδεψε με τα χέρια του, γιατί φοβόταν ότι όσο κοιμόταν κάποιος θα μπορούσε να μπει και να την κλέψει. Θήλασε το στιλπνό κάτοπτρο και στη συνέχεια αυνανίστηκε με μανία, ενώ η μύτη του στράβωνε πάνω στη γυάλινη επιφάνεια, καθώς προσπαθούσε να φτάσει όσο πιο κοντά της γινόταν.

   Πολλές φορές τον είχε κυριεύσει η ακατανίκητη επιθυμία να σπάσει τον καθρέφτη. Μια βαριά καρέκλα θα έκανε μια χαρά τη δουλειά. Με μια απλή κίνηση ο καθρέφτης θα ράγιζε και θα μπορούσε να δει πίσω απ’ το γυαλί. Αλλά μαζί με την επιθυμία είχε έρθει η προειδοποίηση. Εκείνοι είχαν προβάλει στο μυαλό του την ανάμνηση ενός από τους πρώτους φύλακες. Τα μάτια του να κοιτάζουν με την ίδια επιμονή τον καθρέφτη πάνω απ’ το ίδιο κρεβάτι. Το πρόσωπο του να πλησιάζει το είδωλο του. Ύστερα, το πρόσωπο να συγκρούεται με την αντανάκλαση του, ξανά και ξανά. Πορφυροί καταρράκτες είχαν θολώσει την ανάμνηση, αλλά αυτή είχε συνεχίσει να προβάλλεται μέσα στον εγκέφαλο του. Μέσα από τη ρευστή θολούρα είχε διακρίνει τα πρώτα θραύσματα του καθρέφτη. Γυάλινες μύτες που είχαν ξεκολλήσει από το κάτοπτρο και είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το φύλακα σαν αιωρούμενα μαχαίρια. Κάθε μαχαιριά έσβηνε λίγο φως απ’ την ανάμνηση, μέχρι που το παρελθόν επέστρεψε στο σκότος. Με την τελευταία εικόνα ο φύλακας θυμόταν πως ο καθρέφτης είχε ξαναγίνει αρραγής. Και κάπως έτσι είχε λατρέψει τον καθρέφτη.

«Εσύ είσαι καλύτερος απ’ αυτόν και από κάθε άλλο φύλακα», του είχαν πει. «Προστάτεψες την πύλη από κάθε κίνδυνο». Αν και δεν είχε εμφανιστεί ποτέ κανένας κίνδυνος, μπορούσε να δεχτεί επίθεση ανά πάσα στιγμή.

«Όταν έρθει η ώρα εσύ θα ανοίξεις την πύλη. Θα περάσεις μέσα της και θα δεις πρώτος τι κρύβει από πίσω».

   Το είχαν υποσχεθεί αυτοί που έβλεπαν με τα μάτια του και άκουγαν με τα αυτιά του. Θα είχε την μέγιστη τιμή που μπορούσε να δοθεί σε άνθρωπο. Αυτός θα εκπλήρωνε την υπόσχεση που είχαν δώσει τόσοι προκάτοχοι του αλλά δεν τα είχαν καταφέρει, γιατί τους είχε προλάβει ο θάνατος. Μετά από τόσους αιώνες αυτός θα ήταν ο εκλεκτός που θα άνοιγε την πύλη. Αυτός θα αντίκριζε πρώτος τα θαύματα που κρύβονταν πίσω απ’ τον καθρέφτη. Και όλος ο κόσμος θα παρακολουθούσε εκείνον να χαϊδεύει την ερωμένη του, τη δική του ερωμένη να ανοίγει με αγάπη και τότε επιτέλους θα διείσδυε πραγματικά μέσα της, θα έβλεπε όσα έκρυβε κάτω απ’ τη λαμπερή της επιφάνεια.

   Άρπαξε ένα μεγάλο καρφί που ακουμπούσε δίπλα στο κρεβάτι του και πήγε στην κουζίνα. Στον μεγάλο ξύλινο τοίχο χάραξε μια βαθιά κατακόρυφη γραμμή και ύστερα πισωπάτησε μέχρι να χωρέσει όλος ο τοίχος στο οπτικό του πεδίο. Είχε ξημερώσει επιτέλους η εικοστή άνοιξη της θητείας του. Μόλις έλιωνε το τελευταίο χιόνι θα ερχόταν η στιγμή να ανοίξει την πύλη.

   Μπήκε ενθουσιασμένος στο λουτρό και φόρεσε τα καλά του ρούχα. Αυτή ήταν ξεχωριστή ημέρα, δε θα ακολουθούσε το συνηθισμένο πρόγραμμα. Γυάλισε καλά τον καθρέφτη και τον επιθεώρησε από κάθε οπτική γωνία. Αυτό το κάτοπτρο σήμαινε πολλά για την ανθρωπότητα. Θυμόταν αμυδρά τον πόλεμο και τις στιγμές που είχε περάσει στα πεδία των μαχών, αλλά οι διοικητές τού είχαν προβάλει επανειλημμένες φορές αναμνήσεις από τον εχθρό. Αυτά τα αλλόκοτα και απειλητικά πλάσματα που είχαν βλέμματα σπινθηροβόλα και πονηρά, έμοιαζαν τόσο διαφορετικά από τον ίδιο. Τους είχε δει στο μυαλό του να διασχίζουν την πύλη και στη συνέχεια την κλοπή της από τους διοικητές και την προσπάθεια τους να την ελέγξουν. Είχε νιώσει την ίδια αγωνία με εκείνους, καθώς παρακολουθούσε ως ανήμπορος θεατής αλλότριες αναμνήσεις από τις άκαρπες προσπάθειες τους. Και ύστερα, είχε θαυμάσει τις φρουρές που φυλούσαν την πύλη, όλα τα ατέλειωτα χρόνια των προσπαθειών, αρχικά να δίνουν ένδοξες μάχες και αργότερα να φθίνουν σε αριθμό και αίγλη, καθώς συσσωρεύονταν στους ώμους τους η απελπισία και ο θάνατος. Κι όμως μετά από τόσους αιώνες, είχαν βρει τον τρόπο να διαβούν την πύλη στη δική του θητεία. Αυτός ήταν ο εκλεκτός και το μυστικό της πύλης ήταν δικό του.

   Οι μπότες του πάτησαν γερά στη μπροστινή βεράντα και ύστερα στο τέταρτο σκαλοπάτι και μετά στο τρίτο. Για τα δυο τελευταία χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλο του ο θάρρος. Βρισκόταν πλέον μια ανάσα από το λασπωμένο χιόνι που έλιωνε ταχύτατα κάτω από τη θέρμη του ζεστού πρωινού. Το ατέρμονο δάσος απλωνόταν μπροστά του και γύρω απ’ το καταφύγιο προς κάθε κατεύθυνση, ως εκεί που μπορούσε να διακρίνει το μάτι. Έσφιξε τα βλέφαρα του και κοίταξε ανάμεσα στα έλατα. Παραλίγο να χάσει την ισορροπία του και να βρεθεί φαρδύς πλατύς πάνω στο χώμα, που είχαν μολύνει οι εξωγήινοι εχθροί. Υποχώρησε στη βεράντα και η καρδιά του βροντοχτυπούσε μέσα στο στήθος του, αλλά το ρίσκο άξιζε. Είχε διακρίνει καθαρά το περίγραμμα ενός κλαδιού απ’ τα δέντρα της πέμπτης σειράς. Το είχε δει και ήταν σίγουρος πέραν κάθε αμφιβολίας.

   Μπήκε στο σπίτι γελώντας σα μικρό παιδί, για μια ημέρα που γινόταν όλο και πιο όμορφη. Πήγε μέχρι το νεροχύτη της κουζίνας, όπου υπήρχαν δυο βρύσες. Άνοιξε την αριστερή βρύση και γέμισε ένα ποτήρι με νερό. Στη συνέχεια, άνοιξε τη δεξιά βρύση και ένα παχύρρευστο υγρό κύλησε αργά και έπεσε πάνω στο πιάτο του. Οι διοικητές είχαν ως συνήθως προβλέψει για το πρωινό του. Πολύ σύντομα θα βρίσκονταν στην κουζίνα του και ίσως μια μέρα να τους έκανε το τραπέζι.

   Η σκέψη ότι οι διοικητές θα ερχόντουσαν στο σπίτι του και θα στέκονταν απέναντι του, του έκοψε την ανάσα. Μπορεί να κατέφθαναν ανά πάσα στιγμή και τα δωμάτια ήταν τελείως ακατάστατα.

   Παράτησε το πρόγευμα του και άρχισε το συγύρισμα. Ξεκίνησε απ’ το υπνοδωμάτιο όπου ανανέωσε τα κεριά και στη συνέχεια τακτοποίησε το καθιστικό και καθάρισε το μπάνιο και την κουζίνα. Μετά, μπήκε στην αποθήκη που βρισκόταν στο πίσω μέρος του καταφυγίου και σκούπισε το πάτωμα και τα δεκάδες ράφια με τα εφόδια και τα όπλα του.

   Όταν έφτασε το δειλινό είχε τελειώσει και αφού επιθεώρησε τον καθρέφτη άλλη μια φορά βγήκε στη βεράντα του και κοίταξε το χιόνι. Οι τελευταίοι λασπωμένοι σωροί είχαν λιώσει όση ώρα εκείνος καθάριζε το σπίτι. Δίπλα στα σκαλοπάτια, στο πιο σκιερό σημείο, οι τελευταίες καφετιές μάζες συρρικνώνονταν και ζάρωναν, μέχρι που τελικά το χώμα έμεινε γυμνό και ελεύθερο κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό.

   Γύρισε στην κουζίνα, όπου οι δυο βρύσες έχυσαν μπύρα και φαγητό. Σέρβιρε το δείπνο για τέσσερις, καθώς δεν ήξερε πόσοι ήταν οι διοικητές, αλλά πάντα φανταζόταν πως θα έρχονταν τρεις μαυροντυμένοι και άκαμπτοι άντρες. Το χιόνι είχε λιώσει γρήγορα και δεν ένιωθε ακόμα έτοιμος να δεχτεί επισκέψεις. Κι όμως τα φώτα είχαν ήδη πέσει πάνω του. Μια εκτυφλωτική δέσμη διέτρεξε τα παράθυρα του καταφυγίου. Έτρεξε στην αποθήκη και αρματώθηκε με τα πιο ισχυρά όπλα που διέθετε. Μετά στάθηκε φρουρός δίπλα στην πύλη, πίσω απ’ το κρεβάτι του.

   Άκουσε τα βαριά βήματα πάνω στα σκαλοπάτια της βεράντας του και την έκρηξη που διέλυσε την εξώπορτα. Αφουγκράστηκε τον ήχο των βημάτων. Τέσσερα ζευγάρια πόδια σήμαιναν δύο άντρες. Συγκέντρωσε το βλέμμα του πάνω στην πόρτα. Αν αυτοί που θα περνούσαν το κατώφλι του δωματίου ήταν οι διοικητές ένα ζεστό δείπνο θα τους περίμενε στην κουζίνα. Αν πάλι ήταν κάτι άλλο, τότε θα γεύονταν το ίδιο τους το εξωγήινο αίμα.

   Τα βήματα ακούστηκαν στο καθιστικό και ύστερα έξω από την πόρτα της κουζίνας, πάνω σε εκείνη τη σανίδα που μονίμως έτριζε. Λίγο πριν το υπνοδωμάτιο σταμάτησαν και αφουγκράστηκαν το θήραμα τους. Ο φύλακας όπλισε και στόχευσε την πόρτα.

   Πρώτα αντίκρισε τα πόδια τους που στάθηκαν στο κατώφλι του υπνοδωματίου. Έμοιαζαν αρκετά με τα δικά του, αλλά λύγιζαν τελείως λάθος στην άρθρωση του γόνατος. Αντί για προσαγωγή και απαγωγή, τα πόδια τους βρίσκονταν εμφανώς σε κάμψη. Και το χειρότερο ο καθένας είχε μόνο δύο. Οι ριπές που εξαπέλυσε το όπλο του χτύπησαν ανελέητα τα τερατόμορφα πλάσματα που υποχώρησαν αιφνιδιασμένα. Όταν είχε ξεμείνει πια από πυρομαχικά και οι λάμψεις των πυροβολισμών είχαν σβήσει τελείως, πέταξε κάτω το όπλο του και έβγαλε ένα μεγάλο μαχαίρι, για να αποτελειώσει τους εισβολείς αν είχαν επιβιώσει.

«Φύλακα άσε κάτω τα όπλα σου», άκουσε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του. Ήταν η φωνή του γέρου διοικητή. Η ίδια που άκουγε τα είκοσι χρόνια της θητείας του, ως φύλακας. Αρχικά δίστασε, αλλά ύστερα αντίκρισε έναν από τους εξωγήινους που τον πλησίαζε με αργά βήματα να ανοιγοκλείνει το μοναδικό στόμα του. Η λαβή του στο μαχαίρι χαλάρωσε. Αυτά τα βδελυρά πλάσματα με τα δυο μάτια, τα δυο χέρια και τα δυο πόδια, ήταν οι διοικητές.

«Τα όπλα αυτά στα δώσαμε εμείς, δεν μπορούν να μας βλάψουν. Αυτός είναι ο πλανήτης μας. Εσύ είσαι ο εξωγήινος».

   Το μαχαίρι γλίστρησε από το χέρι του φύλακα και έπεσε με γδούπο στο πάτωμα.

«Είναι λογικό να έχεις απορίες, αλλά τα πράγματα είναι απλά. Είσαι ο φιλοξενούμενος μας. Βρίσκεσαι σε ένα πάρκο που φτιάξαμε, για να μελετήσουμε τις λειτουργιές σου και τη συμπεριφορά σου».

«Είμαι πειραματόζωο», συνειδητοποίησε ξαφνικά ο φύλακας.

«Μην το βλέπεις έτσι. Απλά θέλαμε να σε απομονώσουμε από το είδος μας».  

«Γιατί με αφήσατε να περιμένω τόσα χρόνια;», μετέδωσε με το μυαλό του, αφού τα δυο του στόματα δεν είχαν λαλιά.

«Σύμφωνα με το δικό μας σύστημα μέτρησης του χρόνου, σε παρακολουθούμε καθημερινά εδώ και σαράντα μήνες, δηλαδή περίπου τρία χρόνια. Τότε έφτασες στον πλανήτη μας. Παρόλα αυτά, η ψευδής πληροφορία ότι είχαν περάσει αιώνες από το τελευταίο άνοιγμα της πύλης έκανε το δέσιμο σου μαζί της πολύ ισχυρότερο».

«Γιατί μου τα κάνατε όλα αυτά;»

«Φαινόσουν διαφορετικός και εμείς ήμασταν περίεργοι, γι’ αυτό σε περιορίσαμε. Τελικά αποφασίσαμε ότι δεν αποτελείς κίνδυνο. Βέβαια τώρα πια έχουμε φέρει το μυαλό σου στα μέτρα μας. Τώρα πια η άλλη πλευρά θα σου φαίνεται ξένη».

   Έδειξε με το χέρι του τον καθρέφτη και στη συνέχεια γύρισε το κεφάλι του στο πλάι, για να κοιτάξει το φύλακα.

«Αν θες μπορείς να περάσεις. Δεν στο συνιστούμε, παρόλα αυτά. Οι αλλαγές θα διαλύσουν τον εγκέφαλο σου. Το πιο πιθανό είναι να τρελαθείς».

   Δεν πίστευε ότι υπήρχε χειρότερη τρέλα από αυτή που ζούσε εκείνη τη στιγμή. Γύρισε και κοίταξε το κάτοπτρο με πρωτόγνωρο δέος.

«Αλλά αν θες μπορείς να μείνεις εδώ μαζί μας», ψιθύρισε ο γέρος διοικητής. «Θα είναι όλα όπως πριν. Και θα έχεις τον καθρέφτη ολοδικό σου».

   Τους κοίταξε διστακτικά και στη συνέχεια πλησίασε τον καθρέφτη με λαχτάρα. Άπλωσε τα τέσσερα χέρια του και χάιδεψε το μεταλλικό πλαίσιο και μετά το ίδιο το κάτοπτρο με τα μάγουλά του.

«Το δάσος», ψέλλισε ο φύλακας. «Θα μπορώ να περπατήσω στο δάσος;»

«Και βέβαια», χαμογέλασε ψεύτικα ο γέρος διοικητής. «Το πάρκο είναι το σπίτι σου. Μπορείς να πηγαίνεις όποτε θες. Σου έχουμε δημιουργήσει παρέα από την πανίδα του κόσμου σου. Όλα υπήρχαν μέσα στο κεφάλι σου, όταν πέρασες την πύλη».

   Περπάτησε γρήγορα μέχρι τη διαλυμένη εξώπορτα και πάτησε προσεκτικά στα σκαλοπάτια της βεράντας. Οι διοικητές τον ακολουθούσαν διακριτικά. Τέταρτο σκαλοπάτι και ύστερα τρίτο και μετά δεύτερο. Και τελικά το πρώτο που το ένιωθε πάντα καυτό, κάτω από τα τέσσερα πόδια του. Το χώμα ανοιγόταν μπροστά του υγρό και απαγορευμένο. Γύρισε και κοίταξε τους διοικητές.

«Μη φοβάσαι. Εμείς είμαστε εδώ».

   Ένα πόδι του αιωρήθηκε στον αέρα και χαμήλωσε μέχρι που ένιωσε το έδαφος να αγκαλιάζει τη σόλα της μπότας του. Καμιά αλλαγή. Σε λίγο βάδιζε στα όρια του δάσους. Φοβήθηκε ότι το χέρι του θα αστοχούσε, καθώς το άπλωνε για να αγγίξει το κλαδί του πρώτου ελάτου.

«Ένα έλατο», ψιθύρισε μεθυσμένος από το άρωμα που ανέδιδε το δένδρο. Οι διοικητές χαμογέλασαν ικανοποιημένοι και επιβιβάστηκαν στη ράμπα του μεταφορικού τους αεροσκάφους.

«Θα σας ξαναδώ;», τους ρώτησε ο φύλακας, ενώ με τα χέρια του προφύλασε τα μάτια του από το εκτυφλωτικό φως των προωθητήρων.

«Θα είμαστε πάντα κοντά σου», μίλησαν μέσα στο κεφάλι του.

«Και η πύλη;»

   Για μερικά δευτερόλεπτα οι διοικητές σιώπησαν.

«Είναι δική σου. Εσύ είσαι ο φύλακας της».

«Αν αποφασίσω να περάσω;»

«Η επιλογή είναι δική σου. Μπορείς να περάσεις όποτε θες. Αλλά δεν θα υπάρξει επιστροφή. Θα χάσεις όσα έχεις και θα χάσεις την πύλη. Θα αναγκαστούμε να την καταστρέψουμε για να μην μπορέσεις να γυρίσεις, αν το είδος σου αποφασίσει να πάρει εκδίκηση. Αν θελήσεις να περάσεις, μπορείς απλά να μας το πεις».

   Η φωνή των διοικητών έσβησε μαζί με το σκάφος που αιωρήθηκε πάνω από το δάσος και ύστερα εξαφανίστηκε με μια δυνατή λάμψη.

   Ο φύλακας χάρηκε το δάσος με τα κωνοφόρα και το βράδυ γύρισε στο υπνοδωμάτιο του και στον καθρέφτη. Στόλισε το μεταλλικό πλαίσιο με πολύχρωμες κορδέλες που βρήκε στην αποθήκη και στάθηκε απέναντι του. Κοίταξε ευχαριστημένος την αντανάκλαση του και ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει.

«Είμαι φύλακας της πύλης. Σκοπός μου είναι να την προστατεύσω από κάθε κίνδυνο». Το μαχαίρι ήταν ακόμα πεταμένο στο πάτωμα. Το σήκωσε και το κάρφωσε στο στήθος του. Πριν κλείσει τα μάτια του είδε ανακουφισμένος ότι ο καθρέφτης είχε παραμείνει καθαρός. 

[Cassandra Gotha]

Αυτό ξεκίνησε με υποσχέσεις αλλά δεν εξελίχθηκε το ίδιο καλά.

 

Καταρχήν δεν χρησιμοποίησες το θέμα του διαγωνισμού επαρκώς, αλλά ένα κόλπο για να το αποφύγεις, πράγμα που θεωρώ λίγο "κλέψιμο". 

 

Η έκφραση καλή (πολύ καλή σε σημεία), αλλά ο ρυθμός αφήγησης άνισος: εκεί που έλεγα ότι σέρνεται στα τέσσερα, ξαφνικά αρχίζει να τρέχει με χίλια και μέσα σε λίγες γραμμές μας δίνεις όλες τις πληροφορίες που μένουν για να τελειώσει η ιστορία. Πλοκή, να πω την αλήθεια, υπάρχει-δεν υπάρχει. Για πολλές παραγράφους έχουμε μόνο σκέψεις και αναμνήσεις και φανταζόμαστε μία πλοκή (θα το κάνει; θα μπει στην πύλη; ή θα συμβεί κάτι άλλο; ναι, αλλά τι; δεν υπάρχει κάποιο θέμα, κάποιο πρόβλημα, μόνο η αναμονή του, για τι ακριβώς δεν γίνεται ξεκάθαρο). Και όταν αποφασίζεις να γίνει κάτι έρχεται ένας καταιγισμός από πληροφορίες δοσμένες χωρίς δράση (σε διάλογο), και αυτό είναι ένα κομμάτι του κειμένου που δείχνει αδούλευτο. Και είναι κρίμα μια ιστορία που ξεκίνησε με τόσο καλή γραφή να τελειώνει έτσι άκομψα.

 

 

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η έλλειψη προοικονομίας για την έκπληξη που μας περιμένει. Αν δεν μας κλείσεις το μάτι, πώς να το ευχαριστηθούμε; Έτσι έρχεται χωρίς να κάνει αίσθηση, προσωπικά με πέταξε έξω κατευθείαν. Τα απίθανα ζώα που περιγράφεις στην αρχή δεν είναι αρκετά γι' αυτό το σκοπό, θα μπορούσαν να σημαίνουν οτιδήποτε άλλο. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν και ο ίδιος ο συγγραφέας ήξερε τι ήθελε μέχρι την τελευταία στιγμή.

 

 

 

[Tiessa]

Χμμμ…

Δυσκολεύομαι να διαχωρίσω σ’ αυτή την ιστορία τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι ενώ έχεις καλές περιγραφές και εικόνες, αυτές οι ίδιες οι εικόνες μπλέκονται μεταξύ τους και δεν καταλαβαίνω πολλές φορές τι ρόλο θα παίξουν.

 

 

 

Στην αρχή κάθεται σ’ ένα θρόνο πιωμένος. Και νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με άρχοντα. Πολύ σύντομα βλέπουμε ότι είναι κάτι σαν φρουρός και ότι ασχολείται με το μέτρημα των δέντρων. Μέχρι το τέλος δεν καταλαβαίνω τι γίνεται και υπάρχει καινούργια σειρά από δέντρα πίσω από την τέταρτη.

Και ενώ γίνονται όλα αυτά ωραία και χαλαρά, ξαφνικά τον πιάνει ένας πανικός με τη φύλαξη της πύλης (ενώ δεν έχει αναφερθεί τίποτα σχετικό νωρίτερα).

Τα κίνητρά του πρωταγωνιστή είναι εντελώς ασαφή. Δεν με προετοιμάζεις για το λόγο που αποφασίζει ν’ αυτοκτονήσει στο τέλος. Έτσι όπως δίνεται, η ιστορία έχει περισσότερες αποκαλύψεις πάνω στον πνευματικό έλεγχο παρά πάνω στην πύλη, την οποία δεν καταλαβαίνω καν για ποιο λόγο να χρησιμοποιήσουν για να εστιάσουν εκεί οι “γήινοι” την έρευνά τους.

 

 

 

Έχεις υλικό για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Νομίζω ότι αξίζει κάποια στιγμή εκτός διαγωνισμού, με την ησυχία σου, να δώσεις τον χώρο και τον χρόνο που  αξίζει στο έργο σου, π.χ. να εξηγήσεις λίγο καλύτερα τους λόγους που χρησιμοποίησαν οι άλλοι την πύλη και την ψευδαίσθηση των χρόνων και θα κάνεις την ιστορία πολύ πιο δυνατή.

 

[Mesmer]

Σε γενικές γραμμές η ιστορία μού άρεσε και την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα. Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην αρχή για να σου τραβήξουν την προσοχή. Παίζεις πολύ καλά με τη ψυχολογία του πρωταγωνιστή σου, το πώς αισθάνεται για την Πύλη, το τι σημαίνει για εκείνον.

 

Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας αποτελείται κυρίως από την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή, δίνοντας λιγοστές πληροφορίες για το τι συμβαίνει. Δηλαδή, πρέπει να περάσουν 5 από τις 7 σελίδες για να γίνει κάτι σημαντικό. Όχι ότι οι άλλες δεν παίζουν το ρόλο τους, αλλά δεν σου αφήνει αρκετό χώρο και το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας «πρέπει» να μας το δώσεις στα γρήγορα.

 

Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που μου έλειψαν κάποιες παραπάνω πληροφορίες. Από πού προήλθε ο καθρέφτης-πύλη; Γιατί καθρέφτης; Είχαν να κάνουν κάτι οι άνθρωποι με αυτό; Γιατί να του αφήσουν την Πύλη, εφόσον υπήρχε έστω και ο ελάχιστος κίνδυνος να αντεπιτεθούν οι εξωγήινοι; Γιατί τον εμπιστεύονταν τόσο; Γενικά, πολλά ακόμη θα μπορούσαν να ειπωθούν. Μετά το πέρας του διαγωνισμού, ελπίζω να δώσεις περισσότερο χώρο στην ιστορία σου.

 

Καλή επιτυχία!

Edited September 28, 2013 by Mesmer

[wordsmith]

Μου αρέσουν συνήθως αυτά τα διηγήματα, όπου δεν υπάρχει δράση και η ανατροπή συνίσταται στο ότι η πραγματικότητα που θεωρούμε από την αρχή δεδομένη είναι διαφορετική. Το συγκεκριμένο είναι και πολύ καλογραμμένο και περίμενα να το πάει κάπου εντυπωσιακά, αλλά μάλλον "ξεφουσκώνει", ενώ η ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη. Συμφωνώ με τους αποπάνω ότι τρως πολύ χώρο/χρόνο για να μας περιγράψεις την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή και να μας δώσεις πληροφορίες που νομίζουμε ότι κάτι ίσως προοικονομούν, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι δε σημαίνουν τίποτα (πχ το είδος των δέντρων και τα ζώα). Ύστερα, σε κάποιο σημείο, συνειδητοποιείς ότι αρχίζουν να σου τελειώνουν οι διαθέσιμες λέξεις, μπαίνεις στο ψητό και ξεμπερδεύεις με την ιδέα και την ανατροπή στο τσακ μπαμ. Το τέλος είναι θεαματικό και καλή ιδέα, αλλά θα έπρεπε κι αυτό να έχει κάπως προοικονομηθεί, από την αρχή να δείχνεις κάπως ότι

του περνάει από το μυαλό να θεωρήσει τον εαυτό του κίνδυνο για την πύλη/καθρέφτη, μια και θέλει τόσο πολύ να περάσει από την άλλη.

 

Προτείνω να αρχίσεις την ιστορία κατευθείαν με αυτόν να προετοιμάζει την επίσκεψη των διοικητών και το πώς περνάει εκεί σαν φύλακας να μπαίνει σε κάποιο φλασμπάκ όπου θα αναπολεί όλον αυτό τον καιρό. Και δώσε μας περισσότερες πληροφορίες για την άλλη πλευρά, τους διοικητές, πώς τον βλέπουν αυτοί κλπ.

 

Πάντως πολύ καλό και δε μπορώ να πω ότι με ενόχλησαν ιδιαιτέρως όλα αυτά. Απλώς φαίνεσαι να έχεις τη συγγραφική δυνατοτητα να τα διορθώσεις. Μπράβο και καλή επιτυχία.

[gismofbi]

Είχες ωραίες περιγραφές και εικόνες και το κείμενο ήταν όμορφα γραμμένο. Δεν κατάλαβα αρχικά ποιος ήταν ο ρόλος του πρωταγωνιστή. Μια στο θρόνο, μια μετρούσε τα δέντρα, μια ετοίμαζε φαγητό και τέτοια που δεν έχουν σύνδεση ούτε προσθέτουν κάτι στην πλοκή. Δεν εξήγησες ποια ήταν τελικά η πύλη αν όχι ο καθρέφτης, πως πέρασε αυτός εκεί και γιατί, δεν μας εξήγησες ποιοι ήταν οι διοικητες, ποιοι οι εχθροί, γιατί πολεμούσαν ο ένας τον άλλο, γιατί αυτοκτονεί στο τέλος. Ενώ το κείμενο είναι καλογραμμένο δίνεις πολύ χρόνο στην περιγραφή της καθημερινότητας του πρωταγωνιστή που επισκιάζει την εμφάνιση των διοικητών που επεξηγούν την κατάσταση. Καλή επιτυχία.

[Ad Noctum]

Σε γενικές γραμμές με κάλυψαν οι προηγούμενοι, αλλά θα πω το εξης: οπωσδήποτε δεν πρέπει να την παρατήσεις έτσι όπως είναι! Δούλεψέ την, μεγάλωσε τη γιατί έχει πολλές προοπτικές.

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό.

Edited September 29, 2013 by Ad Noctum

[mman]

Εδώ κι εκεί υπάρχουν μερικά προβλήματα έκφρασης. Το γράψιμο είναι κάπως ξερό, αλλά η λιτότητα αυτή σε αρκετά σημεία λειτουργεί καλά για μένα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα νομίζω ότι εντοπίζεται στην αληθοφάνεια. Γιατί του το έκαναν αυτό; Τι κέρδιζαν τι ήθελαν να μάθουν; Γιατί τώρα είναι πρόθυμοι να τον αφήσουν να φύγει; Όχι και τόσο αναμενόμενο.  Γιατί τώρα του αποκαλύπτουν την αλήθεια; Γενικά, νομίζω ότι τα κίνητρα δεν είναι αρκετά δεμένα.

Υπάρχουν και άλλες απορίες: Γιατί, ενώ αυτός δεν είναι άνθρωπος αναγνωρίζει ως οικεία τα γήινα δέντρα; Γιατί μετράει τα δέντρα; Γιατί έχει σημασία αν βλέπει την νιοστή σειρά;

Επίσης, δεν είδα μια πειστική έκπληξη όταν έμαθε την αλήθεια.

Στα συν όλες οι σκηνές της έμπρακτης λατρείας του για την Πύλη και το τέλος, το οποίο όμως θα το ήθελα με λίγη περισσότερη έκταση ώστε να μπορεί να του δοθεί το σωστό βάρος.

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε…

Παράξενη ιστορία για την οποία δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν τη λάτρεψα ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Μου αρέσει πολύ η γλώσσα σου και οι περιγραφές σου, παρότι είναι αργές. Μου αρέσουν οι ανατροπές σου και ο περίεργος αυτός κόσμος που δημιούργησε το μυαλό σου. Λάτρεψα το σημείο με τον αυνανισμό.

 

Τι δεν μου άρεσε…

Έχω πολλά αναπάντητα ερωτήματα, αλλά δεν φημίζομαι πως είμαι ψείρας (τουλάχιστον όχι ακόμα) και δεν θα τα αναφέρω. Υπήρχαν πολλά σημεία που είπα: “Γιατί ρε γαμώτο;”, αλλά τα προσπέρασα. Αυτό, όμως, που δεν μου άρεσε ήταν το τελείωμά σου. Θα προτιμούσα κάτι διαφορετικό, κάτι που να αφορούσε ίσως την ίδια την πύλη, που είχε γίνει ολόκληρος ο κόσμος για εκείνον.

 

Καλή επιτυχία…

[Andkand]

Ο συγγραφέας πέτυχε αυτό που ήθελε. Έκρυψε πολύ καλά το μυστικό του (ότι ο ήρωας ήταν εξωγήινος) μέχρι το τέλος.

Μου άρεσε που προς στιγμή παρουσίασε τους ανθρώπους σαν εξωγήινους.

Μου άρεσαν, επίσης, οι περιγραφές, (ειδικά αυτές μπροστά στον καθρέφτη οι οποίες ήταν πολύ ζωντανές) και το στήσιμο της ιστορίας.

Θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για το τι ακριβώς είναι αυτή η πύλη και για το που οδηγεί, για το αν όντως υπήρξαν προηγούμενοι φύλακες, κτλ…

 

Καλή επιτυχία Νίκο!

[Διγέλαδος]

 

Truman Show φάση κι έτσι ε;

 

Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι κάνεις με τις σειρές των δέντρων που μετράει ο ήρωας. Κάπως είναι σαν να δείχνεις τα όρια του

"κελιού" του;

Ότι ο ορίζοντας του ήρωα φτάνει μέχρι εκεί κι έτσι κάπως μας προετοιμάζεις για το τέλος.

Με μπέρδεψε λίγο η πρόταση

"Αλλά εκείνη τη νύχτα το δάσος είχε ξεμείνει από μαγικά."

επειδή για λίγο την πήρα κυριολεκτικά λόγω του φανταστικού χώρου μας, αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήταν στην κατηγορία sci-fi.

Πάντως όλο το σκηνικό μου θύμισε και το σφαγείο νο. 5 (slaughter-house no.5) του  Κουρτ Βόνεγκατ.

 

Εκεί ο ήρωας ξαφνικά βρίσκεται για ένα μικρό διάστημα σε ένα κλουβί ενός ζωολογικού κήπου σε έναν άλλον πλανήτη και περιγράφει πως τον παρακολουθούν οι εξωγήινοι

Αν δεν το έχεις διαβάσει στο συστήνω ανεπιφύλακτα!

Νομίζω με μια προσοχή στην ισορροπία των διαφόρων μερών της ιστορίας θα κυλίσει ακόμα πιο ωραία. Μ' άρεσε αυτό που έκανες με την αποκάλυψη του ρόλου του ήρωα κι όντως ούτε κι εγώ το περίμενα.

 

Καλή τύχη Νίκο!

[Nantia]

Μπορώ να πω πως θα μου άρεσε πολύ η περιγραφή της καθημερινότητας του φύλακα εάν είχες περισσότερο χώρο. Είμαι σίγουρη πως αν δεν είχες τον περιορισμό των 3000 λέξεων, η ‘’αποκάλυψη’’ θα ήταν εξίσου ωραία.

 

Αλλά, όπως ήδη αναφέρθηκε

 

με χάλασε που ενώ διάβαζα με ενδιαφέρον δέχτηκα ‘’μια μπουνιά στο στομάχι’’ στο σημείο: «Τα όπλα αυτά στα δώσαμε εμείς, δεν μπορούν να μας βλάψουν. Αυτός είναι ο πλανήτης μας. Εσύ είσαι ο εξωγήινος». Βέβαια δεν μπορώ να πω πως μου το έδωσες εντελώς ξερό, γιατί λίγο πριν κάτι είπες για 4 ζευγάρια πόδια = 2 άντρες, και δυο ακόμα.

 

Σε μια παράγραφο περιγράφεις μια θολή ανάμνηση για έναν πόλεμο

 

Αν καταλαβαίνω σωστά, αυτή η παράγραφος είχε σκοπό να δώσει μια εικόνα για το πώς και ποιος προστάτευε αρχικά την πύλη. Αν είχες γίνει λίγο πιο συγκεκριμένος εκεί, ίσως να είχα ευχαριστηθεί περισσότερο το υπόλοιπο κομμάτι, αλλά μάλλον τελικά εκεί άρχισα να μπερδεύομαι.

 

Για να μην αρχίσω να πολυλογώ (με πιάνει καμιά φορά), σαν ιδέα μου άρεσε πολύ και επειδή δεν έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο, το βρήκα πρωτότυπο. Πιστεύω ότι δεν περισσεύει τίποτα από αυτά που έγραψες στην αρχή, απλά ότι λείπει κάτι απ’ το τέλος.

Άντε και κάτι τελευταίο που παρατήρησα:

 

Λες κάποια στιγμή «Θα είχε την μέγιστη τιμή που μπορούσε να δοθεί σε άνθρωπο» και γενικά πριν γίνει η ‘’αποκάλυψη’’, ο φύλακας έχει στο μυαλό του της έννοιες ‘’άνθρωπος’’ και ‘’εξωγήινος’’ (καταλαβαίνω ότι πιθανότατα του το φυτέψανε στο μυαλό οι διοικητές) αλλά ίσως θα μου άρεσε περισσότερο, να υποθέτω πως ο φύλακας είναι άνθρωπος, χωρίς να διαβάσω την ίδια την λέξη, έτσι ώστε όταν θα το έπιανα απ’ την αρχή να έλεγα: «Κοίτα να δεις!»

 

Εν τέλει μου άρεσε.

 

Καλή επιτυχία! 

[dagoncult]

-Μου άρεσε ο λόγος σου (αν κι ίσως να είχε λίγα παραπάνω ρήματα απ' ότι θα ήθελα).

 

-Κι εγώ θα προτιμούσα μια διαφορετική διαχείριση του χώρου που είχες για να αναπτύξεις την ιδέα σου (εννοώ την κατανομή των σκηνών στο στήσιμο της ιστορίας). Πιο συγκεκριμένα, κατά τη γνώμη μου το τμήμα από την ώρα που ξυπνάει (2η σελίδα) μέχρι την ώρα που έρχονται οι διοικητές, θα μπορούσε να είναι μικρότερο. Το λέω γιατί σ' αυτό το κομμάτι βλέπουμε κυρίως διάφορα πράγματα που κάνει ο ήρωας μέσα στη μέρα του, δίχως όμως αυτά να προάγουν με κάποιον τρόπο την εξέλιξη της ιστορίας. Επιπλέον, το αναφέρω επειδή έμεινα με την αίσθηση ότι η αποκάλυψη (που ακολουθεί) ήρθε κάπως απότομα/γρήγορα, ενώ εγώ θα ήθελα να έρθει πιο μαλακά και να απλωθεί σε περισσότερες λέξεις (+να υπήρχε από πριν και κάποιου είδους προοικονομία, όπως επισήμανε κι η Cassandra).

 

-Κατά τα άλλα κάποιες εξηγήσεις εδώ κι εκεί δεν θα με πείραζαν (πχ για την Πύλη).

 

-Δεν έπιασα γιατί μετράει τις σειρές των δέντρων.

[Nienor]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που βασικά διαβάζεται ευχάριστα μέχρι το τέλος. Έχει μερικές περιγραφές που είναι εξαιρετικές, αλλά και άλλες οι οποίες είναι φτωχές και επειδή βρίσκονται σχεδόν δίπλα στις άλλες κάνουνε πολύ μεγάλη αντίθεση.

 

Η ιδέα της σχέσης του με την πύλη-καθρέφτη είναι πάρα πολύ καλή και θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχεις δουλέψει όλο το κείμενο επάνω σε αυτή και μόνο την ιδέα. Οι λεπτομέρειες των άλλων ιδεών, για μένα, θα έπρεπε ουσιαστικά απλά να πλαισιώνουν αυτήν.

 

Το ποιος είναι αυτός, το τι θέλουνε από αυτόν, το τι ακριβώς παίχτηκε και τον έβαλαν εκεί εμένα για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αλλά θα ήθελα να έχω καταλάβει γιατί μετράει τα δέντρα γιατί εσύ με έβαλες να ασχοληθώ ουσιαστικά με το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί, πολύ αρχή ακόμα στην ιστορία.

 

Γενικά θεωρώ πως το κείμενο ξεκίνησες να το γράφεις χωρίς να ξέρεις τι πρόκειται να ακολουθήσει και όλα τα υπόλοιπα σου έβγαιναν στην πορεία. Εγώ δεν το θεωρώ καθόλου κακό αυτό, απλά όταν μου συμβαίνει, κι αφού έχει τελειώσει η ιστορία, ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της το ξαναγράφω πριν να διορθώσω. Σκέψου αν θέλεις να ξαναγράψεις έστω την αρχή σου, και αυτή θα σε οδηγήσει λογικά και στο τι να κάνεις με τις μαζεμένες πληροφορίες στο τέλος. Πάντως θεωρώ πως η ιστορία αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί της και να την κάνεις να δουλεύει στην εντέλεια, έχει ωραίες ιδέες και πράγματα να πει.

[Ροη]

Μου άρεσε η ιδέα της ιστορίας, το τουιστ ήταν αναπάντεχο και έξυπνο σαν ιδέα. Παρότι καλογραμμένη όμως η ιστορία, με άφησε να θέλω κι άλλη ανάπτυξη, λιγότερο tell, περισσότερη παρουσίαση του ήρωα και των συναισθημάτων του - ίσως μικρά στοιχεία στην αφήγηση που να μας προιδεάζουν για την αποκάλυψη του τέλους. Αυτό βεβαίως, κάτι που θα μπορούσε να γίνει μόνο πέρα απο τα όρια του διαγωνισμού.

[Airbourne]

Καλή περιγραφή, πολύ καλή εισαγωγή μετά κάνει κοιλιά και τα δίνει όλα για το απροσδόκητο τέλος. Ναι, μου άρεσε δε μπορώ να πώ. Η ιδέα σου ήταν έξυπνη και την αποτύπωσες καλά στο ηλεκτρονικό χαρτί. Έχω  μια αδυναμία στις ιστορίες με plot-twist (καταραμένο Outer Limits)...και η δική σου δεν αποτελεί εξαίρεση. Θα χρειαζόταν βέβαια μεγαλύτερη έκταση για να αποδώσεις σωστά όλες τις λεπτομέρειες, πχ, πως έφτασε εκεί, από πού ποιόν κόσμο,γαλαξία...κτλ. Βολικό το γεγονός ότι τα είχε όλα μέσα στο κεφάλι του και οι άνθρωποι τα ανασύνθεσαν για να τον μελετήσουν, ταυτόχρονα πιστεύω ότι αποτελεί και αδυναμία στο κείμενο. Εντάξει, εντάξει μη βαράτε είναι ε.φ. Πέρασα καλά όμως διαβάζοντας την και αυτό είναι που μετράει. Καλή επιτυχία λοιπόν... 

[Naroualis]

Γενικά: Πόσο ωραίο ήταν ως τη μέση! Μετά μου τα ψιλοχάλασες. Τίποτε που να μη μπορείς αν το φτιάξεις καλύτερο, υποθέτω, αλλά τι να πω, μου τα ψιλοχάλασες.

 

Μου άρεσε: Μέχρι και την εμφάνιση των διοικητών ήταν εκπληκτικό. Είχε σωστό ρυθμό, είχε μέρος από την τρέλα που περίμενα να νιώθει ο φύλακας. Είχες τόσο τρυφερή σχέση με τον ήρωά σου!

 

Δε μου άρεσε: Η εμφάνιση των διοικητών δεν είναι κακή, αλλά μετά κατρακυλάς στο δια ταύτα. Είναι κάπως διεκπεραιωτικό, παρά το δυνατό κι αναμενόμενο τέλος του.

[aScannerDarkly]

Θα ξεκινήσω με το εξής: Πολύ καλά κάνεις και ψάχνεις τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις, δεν αρκείσαι στην προφανή επιλογή, αλλά υπάρχουν αρκετές στιγμές που η επιλογές σου είναι άστοχες. Είτε εκτός κλίματος, είτε και λέξεις λανθασμένες.

Θα πρέπει να πω επίσης ότι μυρίστηκα από την αρχή τι συμβαίνει. Όχι ότι δίνεις στοιχεία, αλλά μου ήταν αρκετά εμφανές ότι απέφευγες σκόπιμα κάποιες περιγραφές. Οπότε, υπό αυτήν την έννοια, είναι καλό ότι η έκπληξη που μας επιφυλάσσεις δεν έχει να κάνει

μόνο με τη φύση του πρωταγωνιστή, αλλά και με τα σχέδια των διοικητών για αυτόν.

 

Η ιστορία σου είναι έντονα ανισοβαρής. Πολύ μεγάλο το πρώτο μέρος, με την καθημερινότητα του φύλακα (στο οποίο δίνονται κάποια στοιχεία απολύτως απαραίτητα και πετυχημένα, υπάρχουν όμως και κάποια που μένουν μετέωρα, πχ τα δέντρα), πολύ συνοπτικό το δεύτερο. Ως αποτέλεσμα, το τέλος δεν κατάφερε να με πείσει. Πρέπει να δώσεις ισχυρά κίνητρα σε όλους, ώστε η ιστορία να δέσει.

Edited October 21, 2013 by aScannerDarkly

[Havoc]

Αρχικα, θελω να ευχαριστησω ολους τους συγγραφεις που μπηκαν στον κοπο να διαβασουν και να σχολιασουν το διηγημα μου. Οι παρατηρησεις που ελαβα θα με βοηθησουν παραπολυ να ββελτιωθω στο γραψιμο μου. Οι συμμετοχες ηταν αρκετες και το προσεχτικο διαβασμα που χρειαζεται για τα περισσοτερα σχολια δειχνει οτι αφιερωσατε αρκετο απ το χρονο σας.

Συγχαρητηρια στο νικητη και στους πρωτους επιλαχοντες!

Στο δια ταυτα τωρα..

 

 

@cassandra gotha: θα ελεγα οτι ξεγελασα τον αναγνωστη οχι οτι εκλεψα. Δηλαδη προσπαθωντας να το δω καπως αντικειμενα μου φαινεται οτι ειμαι αρκετα εντος θεματος. Για το σημειο των αποκαλυψεων επειδη κι αλλους προβληματισε απλα δεν μπορουσα να σκεφτω αλλο τροπο να αποκαλυψω τις αληθειες για το τι συμβαινει μεσα στο οριο των λεξεων. Ισως σε μια μετεπειτα εκδοχη να μην εμφανιζονται καθολου οι διοικητες και αφηνω τον ηρωα να βρει μονος του την αληθεια ή κατι τετοιο.

 

@tiessa: για το μετρημα των δεντρων που επισης προβληματισε αρκετους, το καταλαβε πολυ καλα ο Διγελαδος! Ενας φυλακισμενος που δν μπορει να βγει απτο σπιτι-φυλακη για 4 χρονια εφευρισκει τροπους να γεμισει το χρονο του. Ανουσιους τις πιο πολλες φορες. Αν το παρουμε αλληγορικα αυτο θα μπορουσε να ειναι μια μικρογραφια της πραγματικης ζωης οπου η ρουτινα μας ωθει να κανουμε ανουσια πολλες φορες πραγματα που ομως μεσα απο την αφελεια του περιορισμενου χωρου μας τα θεωρουμε σημαντικα. Για τους διοικητες που ηταν καποιου ειδους ερευνητες επιστημονες, ολο αυτο ηταν ενα πειραμα. Υπεβαλλαν τον εξωγηινο σε διαφορες δοκιμασιες γιαν δουν αν αντιδρα οπως και εκεινοι. Στον περιορισμο και στην προσηλωση σε ενα στοχο που ηταν η φυλαξη της πυλης. Αυτο το εκαναν γιατι πιθανον ηταν ο πρωτος εξωγηινος που τηλεμεταφερεται στη γη του μελλοντος και οι ανθρωποι απο παντα το διαφορετικο το μελετουν μεσα απο πειραματα. Το συμπερασμα ειναι οτι κατι που εξωτερικα φαινεται ξενο και διαφορετικο στην πραγματικοτητα μπορει να μοιαζει μαζι μας και εχει τις ιδιες αναγκες και αδυναμιες.

Για το θεμα του χρονου, υπαρχει η ψευδαισθηση του φυλακα οτι περιμενει εικοσι εξωγηινα χρονια, ενω με τα γηινα μετρα περιμενει τεσςερα. Με αυτο οι διοικητες θελουν να νιωσει ακομα εντονοτερη την αναμονη και να νιωσει πιο οικεια με το περιβαλλον του.

 

@mesmer: τα ερωτηματα σου εχουν βαση απλα οπως λες δεν μπορουσαν να απαντηθουν στα πλαισια του διαγωνισμου και θεωρησα οτι δεν αλλοιωνουν τη βασικη ιστορια, γιαυτο επελεξα να μεινουν αναπαντητα για να μην βαρυνει με tell πιο πολυ η ιστορια. Παντως δεν τον εμπιστευονται τοσο γιαυτο τον εχουν περιορισει και δεν του εχουν θυμησει πως να λειτουργει την πυλη. Υπαινισςοναι οι διοικητες οτι μονο ο ιδιος ειχε στο κεφαλι του πληροφοριες για να χειριστει την πυλη και πλεον αυτες τις διαθετουν μονο οι διοικητες.

 

@wordsmith: μαρεσει η προταση σου και θα την ακολουθησω μολις ξαναγραψω το διηγημα οπως και την οπτικη γωνια των διοικητων. Ολα αυτα οπως ειναι προφανες δεν μπορουν να γινουν σε 3000 λεξεις.

 

@μμαν: το βαρος που δινω στην καθημερινοτητα του πρωταγωνιστη εχει στην ιςτορια την ιδια σημασια με την πυλη, γιατι η ζωη του φυλακα αποτελει μια μικρογραφια της καθε ζωης, οπως την αναπαριστουν οι διοικητες. Οσο σημαντικοι ειναι οι βασικοι στοχοι ενος ατομου (εδω το ανοιγμα της πυλης) τοσο ειναι και η ρουτινα. Ειχα ως στοχο να δειξω τα συναισθηματα του εξωγηινου για το ποσο μεγαλη διαφορα κανουν μικρες αλλαγες στη ρουτινα του, οπως τις βιωνουν αλλωστε και οι ανθρωποι στην πραγματικη ζωη.

Το οτι αναγνωριζει τα γηινα δεντρα, μπορει να ερμηνευτει με δυο τροπους. Ειτε τα δεντρα στον πλανητη του μοιαζουν αρκετα και δεν καταλαβαινει διαφορα το μπερδεμενο μυαλο του. Ειτε οι διοικητες που μπορουν να παιξουν αρκετα με τις αναμνησεις του του εμφυτευσαν οτι ετσι ειναι τα δεντρα. Ενας συνδυασμος των δυο ειναι ακομα καλυτερος.

 

Διγελαδε την καταλαβες την ιστορια πολυ περισςοτερο απτους αλλους και σε ευχαριστω εξηγησες πολλα πριν απο μενα.

Δεχομαι τις παρατηρησεις για την ανισορροπια του πρωτου και δευτερου μερους με τις αποκαλυψεις και πιθανον αυτο το διηγημα να θελει περισςοτερο χωρο για να αναπτυχθει πληρως. Ελπιζω να μηνπαρελειψα να απαντησω σε καποια απορια. Ευχαριστω και παλι για ολα τα σχολια και προσδοκω να συμμετεχω συντομα και σε αλλους διαγωνισμους.

Edited October 21, 2013 by Havoc