Η έπαυλη του Αλρεβές

[wordsmith]

Όνομα Συγγραφέα: Kέλλυ Θεοδωρακοπούλου
Είδος: έλεγα να το βάλω στον τρόμο, αλλά ας πούμε dark fantasy
Βία; στην ουσία όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1600 μετά το σουλούπωμα
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Τα μεταφράζω γιατί δεν είναι spoiler: al reves σημαίνει "από την ανάποδη" και Dios no lo quiera σημαίνει "ο μη γένοιτο". Η ιδέα μού ήρθε όταν διάβαζα την "Μπαλάντα του πανδοχέα" του P.S. Beagle.

Εικόνα όχι εντελώς σχετική αλλά ωραία:

                                                       

 

 

 

                                                                                 Η έπαυλη του Αλρεβές


«Δεν είμαι εγώ το εμπόδιο» είπε η Νατιβιδάδ Κεσάδα ήσυχα. «Θέλετε άλλη μια μπύρα; Κάνει ζέστη σήμερα».
Ο Περέιρα έγνεψε αρνητικά. «Αλλά; Για ποιο λόγο δεν το πουλάτε;».
Η Νατιβιδάδ Κεσάδα αναστέναξε.
«Το πουλάω... Αλλά τι θα το κάνετε; Δε μπορείτε να χτίσετε εκεί».
Ο Περέιρα ένιωσε να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με τον υπερβολικά αργό ρυθμό της συζήτησης, αλλά ήταν πάνω απ' όλα επαγγελματίας και δεν το άφησε να φανεί.
«Γιατί;»

 

Αργά το μεσημέρι. Ο ήλιος έμπαινε από τα παράθυρα της ταβέρνας μαζί με το τερέτισμα των τζιτζικιών, χρύσιζε κόκκους σκόνης στον αέρα πάνω από τους ξύλινους πάγκους και έπεφτε πάνω στις εκατοντάδες ετικέτες μπύρας που είχε κρεμάσει η Νατιβιδάδ Κεσάδα στους ασβεστωμένους τοίχους, μέσα σε φτηνές παλιομοδίτικες κορνίζες. «Όλοι μου οι πρόγονοι είχαν και από μία συλλογή» είχε πει η γριά.
Παρόλο που δεν υπήρχε άλλη ταβέρνα στο Αλρεβές, κανείς πελάτης δεν είχε μπει από την ώρα που ο Περέιρα είχε χτυπήσει την πόρτα και είχε πιάσει κουβέντα με τη γριά. Τους είχε διακόψει μόνο ένας γέρος αγρότης που είχε περάσει να πουλήσει στην κυρά-Νάτι δυο κοκόρια. Ακόμα ακούγονταν να κακαρίζουν από την κουζίνα.

«Η πύλη δεν πρέπει να ανοίξει». Η Νατιβιδάδ Κεσάδα λοξοκοίταξε τον Περέιρα αποφασιστικά.
«Γιατί;» Το είπε λίγο πιο έντονα αυτή τη φορά και κρατώντας τα μάτια του επάνω της.
«Αιώνες τώρα έχει μείνει κλειστή-».
«Γιατί;».
Η Νατιβιδάδ Κεσάδα είχε, μέχρι τώρα, τη συγκαταβατική έκφραση γιαγιάς μπροστά στα εγγόνια της, ξέρω κάτι που δεν ξέρεις. Τώρα την άλλαξε και κοίταξε στα ίσια τον επισκέπτη της:
«Δεν έχω να σας δώσω κάποια εξήγηση που θα τη δεχτούν οι διευθυντές σας ή όποιοι, τέλος πάντων, αποφάσισαν να χτίσουν στο Αλρεβές. Η έπαυλη στο οικόπεδο που θέλετε να αγοράσετε υπάρχει εδώ και αιώνες. Και εδώ και αιώνες οι πρόγονοί μου μεταφέρουν από γενιά σε γενιά το μήνυμα ότι η πύλη της δεν πρέπει να ανοίξει».

 

Ο Περέιρα έπνιξε έναν αναστεναγμό. Ήταν τόσα πολλά αυτά που τον νευρίαζαν σ' αυτή την υπόθεση, που δεν ήξερε τι να κρύψει και τι να χρησιμοποιήσει για να την πείσει. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιόταν μήπως η εταιρεία τον υποτιμούσε θεωρώντας τον κατάλληλο για τέτοιες αποστολές, ενώ αυτός το είχε πάρει σαν αναγνώριση της αξίας του.
«Η οικογένειά μου δεν είναι όποια κι όποια, κύριε Περέιρα. Τραπεζίτες, κτηματίες, στρατιωτικοί, εδώ και αιώνες, σεβάστηκαν τη θέληση των προγόνων τους και άφησαν την πύλη ήσυχη, ακόμα και χωρίς να ξέρουν το λόγο».
«Έχετε δίκιο» είπε απαλά ο Περέιρα «οι προϊστάμενοί μου δε θα μείνουν ικανοποιημένοι με μια τέτοια εξήγηση. Αλλά έχω να σας προτείνω κάτι άλλο».

 

Ο Ντιέγκο Περέιρα ήταν από τους ανθρώπους που δε μπορείς να τους φανταστείς με ανάκατα μαλλιά και τσαλακωμένα ρούχα, να κλαίνε, να αφαιρούνται ή να βρίζουν για κάτι άλλο από τις δυσκολίες της δουλειάς τους. Η Νατιβιδάδ Κεσάδα, πάλι, παρά τα σκούρα ρούχα που την τύλιγαν από την κορυφή ως τα νύχια, μαύρο κλειστό φόρεμα, καφέ σάλι, βαθυκόκκινο τσεμπέρι στα μαλλιά, είχε πάνω της κάτι που δεν ταίριαζε με την εικόνα της παραδοσιακής γριάς χωρικής. Ούτε οι ζάρες στο πρόσωπο της δεν κατάφερναν να σκεπάσουν αυτή την ασυμφωνία, παρόλο που, όσο άκουγε τον άντρα να μιλάει, όλο και βάθαιναν. Άνοιξε το στόμα της να απαντήσει, αλλά εκείνος δεν είχε τελειώσει ακόμη:
«Είναι ο μόνος τρόπος για να με ξεφορτωθείτε. Δε φεύγω χωρίς μια θετική απάντηση ή ένα χειροπιαστό λόγο για τον οποίο αρνείστε».
Για μερικές στιγμές έμειναν να κοιτάζονται αντιμέτωποι, με τα μάτια της γριάς να δείχνουν ότι κάτι εκεί από πίσω έβραζε. Ύστερα μίλησε μέσα από σφιγμένα δόντια:
«Κάνετε μεγάλο λάθος».
Σηκώθηκε όρθια.
«Αλλά αφού είναι ο μόνος τρόπος να σας ξεφορτωθώ...».


«Άλλωστε» δοκίμασε να χαμογελάσει ο Περέιρα βγαίνοντας στην αυλή «οι πόρτες είναι φτιαγμένες για να ανοίγουν».
Η Νατιβιδάδ Κεσάδα γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά τής ταβέρνας χωρίς να τον κοιτάζει:
«Αυτή είναι πύλη».


Το υπηρεσιακό Νισάν του Περέιρα σταμάτησε μπροστά στον πύργο του Αλρεβές. Είχε μπόλικο χώρο για παρκάρισμα εκεί γύρω, και όχι μόνο επειδή το οικόπεδο βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου.
Στη διαδρομή η γριά τού είχε πει ό,τι ήξερε για το μέρος: ότι εκείνος ο Κεσάδα που είχε χτίσει, πριν εφτακόσια χρόνια, την έπαυλη, είχε φήμη αλχημιστή, μάγου, νεκρομάντη, αλλά κατάφερνε να τον φοβούνται αρκετά για να μη δοκιμάζουν να τον κάψουν στην πυρά. Έλεγαν ότι έβγαζε κάτι από τους ανθρώπους, επισκέπτες του που τάχα εξαφανίζονταν μετά, αλλά κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες, ούτε καν κατά πόσον αυτό είχε κυριολεκτική ή μεταφορική σημασία. Για το θάνατό του υπήρχαν ακόμα λιγότερες πληροφορίες και καμία δεν είχε αντέξει στο χρόνο.
«Λοιπόν, σύμφωνοι, κυρία Κεσάδα; Θα με αφήσετε να πάω μέχρι την έπαυλη ο ίδιος».
«...και μόνο αν τα καταφέρετε, θα συζητήσουμε για το συμβόλαιο. Μάλιστα, κύριε Περέιρα».
Ο άντρας βγήκε από το αυτοκίνητο και γύρισε και έριξε άλλη μια ματιά στη γριά.
Μίλησαν και οι δυο μαζί:
«Μην πας, παιδί μου».
«Ήσασταν πάντα ταβερνιάρισσα;».
Η Νατιβιδάδ Κεσάδα αναστέναξε παραιτημένη και έγνεψε αρνητικά.

 

Η μεταλλική πόρτα που έφραζε το οικόπεδο άξιζε πραγματικά να λέγεται πύλη: αν και παμπάλαια και ξεβαμμένη, ήταν πανύψηλη, γερή και το υλικό της φαινόταν αξίας. Τη στόλιζαν ανάγλυφες μορφές δράκων και δαιμόνων που θα είχαν φέρει εφιάλτες σε πολλά παιδάκια του Αλρεβές. Το μηχανισμό που την κρατούσε κλειστή ο Περέιρα δεν τον είχε ξαναδεί σε κλειδαριά, αλλά δε δυσκολεύτηκε να ανοίξει με το κλειδί που του είχε δώσει η γριά.

 

Μπήκε ανασηκώνοντας τα φρύδια του, αυτό ήταν όλο; και άρχισε να ανηφορίζει το πλακόστρωτο δρομάκι. Το μόνο καινούριο που ένιωθε μετά την είσοδο ήταν κάτι μέσα του να φουσκώνει και να στριμώχνεται σαν αφρός κουνημένης μπύρας μέσα σε κλειστό μπουκάλι, αλλά το απέδωσε σε κακή χώνεψη και δεν έδωσε σημασία. Δεν έδωσε σημασία ούτε στο ότι, παρά τη φανερή εγκατάλειψη, η πύλη δεν είχε τρίξει στο άνοιγμα, δεν ήταν καν σκουριασμένη και τον απεριποίητο κήπο δεν τον είχαν αγγίξει τα αγριόχορτα ή οι σαύρες.
Πρόσεξε μόνο ότι δεν έκανε πια ζέστη. Γκρίζα σύννεφα είχαν σκοτεινιάσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον ουρανό, φυσούσε κρύος αέρας και από κάπου μακριά λαλούσαν κοκόρια. Αποκλείεται να ήταν εκείνα που είχε δεμένα η κυρά-Νάτι στην κουζίνα της ταβέρνας της - για να ακουστούν από τέτοια απόσταση θα έπρεπε να ξελαρυγγιάζονται.

 

Η έπαυλη του Αλρεβές ήταν γκρεμισμένη, ένας σχεδόν άμορφος σωρός από βράχια. Δεν υπήρχε τοίχος της διώροφης κατασκευής που να μην του έλειπε έστω ένα μέρος. Πέτρες μολυβένιες στο χρώμα και ακανόνιστες στο σχήμα είχαν κατρακυλήσει από τις θέσεις τους και άφηναν να φαίνονται δωμάτια γυμνά από έπιπλα, υφάσματα και οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ή τα απομεινάρια του. Ούτε καν παράθυρα δεν είχε η έπαυλη, κι αυτό τράβηξε την προσοχή του Περέιρα.

 

Οι σκούρες γκρίζες πέτρες δε θύμιζαν κανενός είδους τούβλα και, παρόλο που ο άντρας δεν ήξερε από αρχιτεκτονικές, δε μπορούσε να φανταστεί τι πρακτικό σκοπό εξυπηρετούσε το σχήμα τους. Γιατί ήταν σίγουρα επίτηδες φτιαγμένες, μάλλον πελεκημένες,για να μοιάζουν με ακατέργαστους βράχους, αδέξια κομμένα κομμάτια ψωμιού και γενικά αφηρημένες μορφές, που εφάρμοζαν ζουληγμένες όπως όπως η μία μέσα στην άλλη για να συναρμολογήσουν τους τοίχους. Τουλάχιστον ήταν λείες στις άκρες και σε κάποια σημεία τους είχαν χαραγμένα κυκλάκια, μεγάλα όσο τα δάχτυλα του Περέιρα.

 

Ίσιωσε το σώμα του, κοίταξε τριγύρω και προσπάθησε να φανταστεί αυτό το οικόπεδο μετά το χτίσιμο του εμπορικού κέντρου που σκόπευε να ανοίξει η εταιρεία του, αλλά δεν τα κατάφερε. Κάθισε στις φτέρνες του και άπλωσε περίεργος το χέρι να αγγίξει μια από τις γκρίζες πέτρες που ήταν πεσμένες στο χώμα.

 

Μια δυνατή βροντή έπνιξε την κραυγή της Νατιβιδάδ Κεσάδα «¡Dios mio!» και σχεδόν την ίδια στιγμή ακούστηκε ένα ουρλιαχτό, που δεν ανήκε ούτε σε δαίμονα, ούτε σε μάγο. Παρά τις χοντρές σταγόνες μιας καταιγίδας που χρόνια είχε να δει το Αλρεβές, όλοι οι χωρικοί που μαζεύτηκαν στα επόμενα λεπτά έξω από την πύλη μπόρεσαν να δουν τον επισκέπτη της κυρά-Νάτι να καταρρέει, ανάσκελα, με έναν τεράστιο κόκκινο λεκέ να απλώνεται στο στήθος του.

 

Οι άγριες φωνές της γριάς και οι απειλές για μηνύσεις περί καταπάτησης ξένης ιδιοκτησίας, ήταν δικηγόρος αυτή στα νιάτα της, το ήξεραν; έφτασαν για να κρατήσουν τους περίεργους μακριά από την πύλη. Αλλά όταν κατέπλευσε η αστυνομία, η κυρά-Νάτι αναγκάστηκε τρέμοντας να αφήσει την πύλη να ξανανοίξει, δεύτερη φορά μέσα στην ίδια μέρα εδώ και αιώνες. Μόνο που επέμεινε να μπει πρώτη εκείνη και να την ακολουθήσουν μόνο αστυνομικοί.

 

Είχε περάσει ήδη αρκετή ώρα από το θάνατο του Περέιρα και ήταν δύσκολο να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Η βροχή και η γριά, που, με τις ρυτίδες της να ξεχειλίζουν δάκρυα, χτυπιόταν και φώναζε ανάμεσά τους και δεν τους άφηνε να αγγίξουν τίποτα άλλο εκτός από το πτώμα, δε διευκόλυναν την κατάσταση.

 

Τους τράβηξαν την προσοχή τρία από τα ακανόνιστου σχήματος τούβλα της έπαυλης του Αλρεβές, γιατί βρίσκονταν μπροστά στο νεκρό, μέσα σε μια λίμνη φρέσκου αίματος, δύο ίδιου μεγέθους μεταξύ τους και ένα μικρότερο. Έμοιαζαν με όλα τα υπόλοιπα, σκούρα γκρίζα, σκληρά, κρύα, με καναδυό κυκλάκια να διαγράφονται επάνω στο καθένα, σαν στόμια βουλωμένων σπηλιών, και βρεγμένα από τη βροχή. Τα φωτογράφισαν, αλλά κατάλαβαν τι ήταν μόνο όταν βγήκε το πόρισμα της νεκροψίας.

Από το σώμα του Ντιέγκο Περέιρα είχαν βίαια αφαιρεθεί η καρδιά και τα πνευμόνια.

    
«Λες και πήδηξαν έξω από μόνα τους» είχε πει ο ιατροδικαστής.

 

Στα μ.μ.ε. δεν ανακοινώθηκε τίποτα, πέρα από έναν θάνατο από ατύχημα, και όλοι υπέθεσαν ότι κάποιος αρχαίος τοίχος θα είχε καταρρεύσει πάνω στο κεφάλι του επίμονου εισβολέα. Μόνο η κυρά-Νάτι κράτησε δυο φωτογραφίες, μια του πτώματος και μια των τριών πετρωμένων οργάνων του. Τις έχωσε στις φτηνές κορνίζες της ταβέρνας της, διπλωμένες πίσω από δυο ετικέτες μπύρας, να έχει να τις δείξει στον επόμενο, ¡Dios no lo quiera!, που θα 'ρχόταν να της πει για την έπαυλη.

 

                                                                                                                                           Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου, 20/9/2013

 

 

Αλρεβές.doc

[Mesmer]

Αρκετά περίεργη, με την καλή έννοια, η ιστορία της έπαυλης του Αλρεβές. Αν και όσα συμβαίνουν μέσα της είναι ελάχιστα, αυξάνουν το μυστήριο που την περιβάλλει, όπως και την ανατριχίλα που σου προκαλεί. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που

εξοντώθηκε ο «εισβολέας» της έπαυλης. Ακριβώς ό,τι έπρεπε για τη μυστηριώδη φύση της.

 

Μου φάνηκε ότι η γριά πείστηκε πολύ εύκολα να πουλήσει την έπαυλη. Εκτός αν το μόνο που ήθελε ήταν να έχει ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Αν και κάτι τέτοιο φαίνεται στο τέλος, δεν ξεκαθαρίζεται αν ήξερε από την αρχή τι επρόκειτο να συμβεί, κι απ’ ό,τι κατάλαβα εγώ, δεν ήξερε.

 

Μένουν πολλά πράγματα ανεξήγητα, τόσο για τον αρχικό ιδιοκτήτη, όσο και για την ίδια την έπαυλη. Δεν με πείραξε και τόσο που δεν τα έμαθα, απλά, συνήθως είσαι εσύ που ρωτάει γιατί συνέβη το ένα και γιατί συνέβη το άλλο Γενικά, πάντως, δεν θα με πείραζε να μάθω μερικά πράγματα παραπάνω, που να εξηγούσαν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά. Απ’ τη μια θα την έκανε πιο ολοκληρωμένη, από την άλλη, ίσως να έχανε κάποιο απ’ το μυστήριό της.

 

Αυτό το κλισέ εφέ που μαζεύονται δυσοίωνα σύννεφα από το πουθενά όταν είναι να γίνει κάτι κακό, δεν μου πολυαρέσει. Νομίζω ότι οι περιγραφές σου για το εσωτερικό της αυλής και πώς αισθανόταν ο Περέιρα ήταν αρκετές για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα· τα σύννεφα είναι περιττά.

 

Καλή επιτυχία!

Edited September 28, 2013 by Mesmer

[Tiessa]

Εδώ βλέπουμε μια ιστορία στα όρια φάντασι και τρόμου, με ένα κλασικό ξεκίνημα από ταβέρνα μέσα στην καλοκαιρινή λιακάδα που καταλήγει γρήγορα σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια.

 

Τι μου άρεσε:

Οι περιγραφές, τα υπονοούμενα, η ατμόσφαιρα που χτίζεις, το τέλος, και όλα αυτά σε μια σύντομη φόρμα που τα περιέχει όλα. Το καλό γράψιμο.

 

Τι δεν μου άρεσε:

Αν έχω κάτι κακό να πω είναι μονάχα ότι ενώ υπάρχει η πύλη, που ανοίγει μετά από αιώνες,

 

 

μερικά πράγματα έγιναν πάρα πολύ εύκολα. Ο τύπος που την πατάει, πάει ντε και καλά και την ανοίγει γιατί έτσι.

Αν, αντιθέτως, η Νάτι προσπαθούσε να τον πείσει να ανοίξει την πύλη επειδή είχε  έρθει η κατάλληλη στιγμή (να πιεί αίμα το κτίριο, να αποκτήσει καινούργια “τουβλάκια”, κάτι τέτοιο τέλος πάντων) μπορεί να έχανες το ωραίο τελείωμα να δείχνει τι έπαθε ο τελευταίος που άνοιξε την πύλη, αλλά θα για μένα θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Επίσης, ο τρόπος που αναφέρεις ότι κρατούσε τις φωτογραφίες για να τις δείχνει, είναι σαν να το έκανε αυτό και άλλη φορά, ενώ στην πραγματικότητα φαίνεται ότι αυτή ήταν η πρώτη. Ή μήπως τα πράγματα έγιναν για πρώτη φορά έτσι επειδή η Νάτι είναι λίγο διαφορετική από τους προγόνους της;

 

 

 

O.T.

off-topic, αλλά θα σκάσω αν δεν το πω! Ήταν η τελευταία ιστορία που διάβασα χτες κι όταν έπεσα για ύπνο σκεφτόμουνα τι θα σου γράψω. Τι είδα λοιπόν στον ύπνο μου; Μα ότι βγήκα απόγευμα από την καγκελόπορτα του εξοχικού των γονιών μου για να πάω στο φούρνο και βρέθηκα σε νύχτα βαθιά, όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή και δεν ακουγόταν γύρω τίποτα. Κι εγώ σκεφτόμουνα ότι έπρεπε να έχω μαζί μου κάτι για να κάνω θόρυβο και να διώχνω τα ζώα, επειδή έξω από το σπίτι είχαν φανεί κάτι λαγοί στο ύψος μου!     Μάλλον καλό για την ιστορία σου αυτό...

 

 

[gismofbi]

Μου άρεσε από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ατμόσφαιρα που έχεις φτιάξει, ο ωραιος τροπος γραφης σου, οι περιγραφές. Μια απορία που είχα είναι πρώτον, αν ήθελαν να κάνουν την έπαυλη να τραφεί γιατί το έπαιζαν δύσκολες στον αγοραστή. Και δεύτερον ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης και γιατί έκανε το κτίριο να σκοτώνει ανθρώπους; Τέλος αυτό με τις πέτρες δεν το είχα καταλάβει και όταν ανέφερες ότι ήταν πετρωμένα όργανα με ανατρίχιασες (με την καλή έννοια). Καλή επιτυχία.

[mman]

Άψογη εμφάνιση κειμένου.

Καλές περιγραφές με ζωντανές λεπτομέρειες.

Το μόνο που μου φαίνεται ότι ζήτησε από τη γριά είναι να ανοίξει την πύλη και να μπει μέσα. Όμως δεν χρειαζόταν να το αποκρύψεις αυτό στον διάλογο μεταξύ τους, αφού έτσι κι αλλιώς γίνεται φανερό αμέσως μετά. Δηλαδή δεν λειτουργεί καλά σαν hook-payoff. Επίσης, η ένσταση της γριάς από την αρχή δεν ήταν μόνο για την πώληση, αλλά και για το άνοιγμα της πύλης. Οπότε δεν θα δεχόταν να ανοιχτεί η πύλη απλώς και μόνο «για να τον ξεφορτωθεί». Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα, αν έκανες σαφές ότι αυτή ήταν η πολλοστή επίσκεψή του στη γριά και την είχε πρήξει επί πολύ καιρό για το θέμα.

Ένα άλλο hook-payoff που δεν είναι αρκετά ισχυρό για να δικαιολογήσει το τρικ, είναι το πρώην επάγγελμα της γριάς, κι αυτό γιατί δεν είναι ανάγκη να είσαι δικηγόρος για να απειλείς με κάτι τόσο γνωστό όπως η καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας.

Το ‘μ.μ.ε.’ δεν μου φαίνεται ο καλύτερος τρόπος να το γράψει κανείς σε λογοτεχνικό κείμενο. Θα προτιμούσα ‘μέσα’ ή την αναλυτική αναφορά τους.

Συμφωνώ ότι οι αναφορά στις κορνίζες υπονοεί επανάληψη, κάτι που δεν ισχύει.

Όλα τα παραπάνω πάντως είναι λεπτομέρειες που διορθώνονται εύκολα. Το βασικότερο πρόβλημα νομίζω κι εγώ ότι είναι το κίνητρο του Περέιρα δεν φαίνεται αρκετά ισχυρό. Τι θα καταλάβαινε δηλαδή αν έμπαινε μέσα; Πίστευε ότι θα έβλεπε φαντάσματα οπότε θα μπορούσε να πείσει την εταιρεία του να κάνει πίσω; Αν ναι, δεν θα έμπαινε. Αν όχι, με το να μπει δεν θα κέρδιζε τίποτα. Από τον διάλογό του καταλαβαίνω ότι ο Περέιρα με την είσοδό του θέλει να κερδίσει μια μετέπειτα σοβαρή κουβέντα με τη Νάτι. Αλλά η Νάτι δεν έχει κανένα σοβαρό κίνητρο να τον αφήσει να μπει. Αν γυρίσει σώος, θα της κατσικωθεί. Αν πάθει τίποτα, ακόμα χειρότερα.

Στα θετικά:

Καλή η ιδέα με τα όργανα-πέτρες.

Καλό στοιχείο η έλλειψη παράθυρών.

Πολύ ομαλή η μετάβαση από εστιασμένο τριτοπρόσωπο αφηγητή (γριά) σε παντογνώστη αφηγητή προς το τέλος. Ούτε που το συνειδητοποιεί κανείς αν δεν διαβάσει προσεκτικά. Αυτό είναι δύσκολο να γίνει χωρίς να σκαλώνει το κείμενο, κι εδώ το έχεις πετύχει ωραία και αβίαστα.

 

Edit: typo

Edited September 30, 2013 by mman

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε…

Γλώσσα πολύ λυτή και ευκολοδιάβαστη. Δεν μπορώ να σου κρύψω πως στην αρχή γέλασα λίγο γιατί με τα ονόματα και τις εικόνες μου ήρθε στο μυαλό μου κάτι σε Βραζιλιάνικη σειρά. Είναι όμως από τις αγαπημένες μου ιστορίες λόγω της απλότητας και της εξυπνάδας της. Λάτρεψα τα σχόλια “σπόντες” που είδα διάσπαρτα στο κείμενο.

 

Τι δεν μου άρεσε…

Το μόνο που θα μπορούσα να σχολιάσω είναι πως ίσως να ήθελα μεγαλύτερο το κομμάτι της πλοκής, από το σημείο που ο Περέιρα μπαίνει στην έπαυλη.

 

Καλή επιτυχία…

[Ροη]

Πολύ καλές περιγραφές με ζωντανη γλώσσα, πολύ καλοί και οι διάλογοι, ήταν σα να βλέπω τους ήρωες μπροστά μου να συνομιλούν.
Δεν περίμενα την πόρτα σα κομμάτι κάποιου χτήματος, και αυτό είναι πολύ καλό, αφού οι αυτόματοι συνειρμοί που κάνει το παράδοξο της υπαρξής της, δεν συνδέονται άμεσα με ένα απλό οικόπεδο στη σύγχρονη εποχή, κάτι δίπλα απο το οποίο περνάνε καθημερινά άνθρωποι.
Το τέλος ήταν αρκούντως ανατριχιαστικό, ιδανική κατακλείδα στο όλο έργο!

[DinMacXanthi]

Συνολικά πολύ καλογραμμένο το κείμενο, ξαναγράφοντας δυο-τρεις προτάσεις που ίσως έχουν υπερβολικά πολλά κόμματα, θα γίνει άρτιο.

Η ατμόσφαιρα είναι πετυχημένη, το pacing της ιστορίας είναι καλό, αλλά νομίζω πως το σημείο από τη στιγμή που ο τύπος μπαίνει μέχρι και το τέλος χρειάζονται περισσότερο χώρο.

Εκείνο το "αυτή είναι πύλη" δεν το κατάλαβα, οφείλω να ομολογήσω. Το ίδιο και το τι συνέβη στον κύριο Περέιρα. Θέλει καλύτερη σκηνοθεσία το σημείο θαρρώ. 

Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο ήταν καλή η επιλογή του εμπορικού. Το μέρος μου δημιούργησε την αίσθηση του απομακρυσμένου, και το εμπορικό μου φάνηκε άστοχο.

Χώρο είχες, δεν ξέρω αν είχες χρόνο, νομίζω η ιστορία θα κερδίσει πολλά όταν την ξαναπιάσεις.

 

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε, αλλά έμεινα πραγματικά με το ποτήρι στο χέρι "μα καλά, τρύπιο ήταν;" Από τη στιγμή που περνάει την πύλη φεύγει νεράκι.

Κάποια πραγματάκια είναι λίγο αόριστα, αλλά δεν με ενόχλησαν γιατί με συνεπήρε η ατμόσφαιρα. Ωραίο αυτό που έκανες εκεί, ξέρεις τώρα, να μη βάζω σπόιλερς.

Οι χαρακτήρες μόνο, κάπως μου φάνηκαν αδούλευτοι, και το κατανοώ πως ήθελες να πρωταγωνιστεί η έπαυλη, αλλά λίγο ακόμα παίδεμα στο ποιοι είναι  (κυρίως η γριά) θα μου άρεσε.

[Andkand]

Πολύ καλές και ζωντανές εικόνες.

Πολύ ατμοσφαιρικό.

Πέτυχε να μας μεταφέρει την αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Στα πολύ θετικά του η ανατριχίλα που μας προκάλεσε η αποκάλυψη ότι τα τούβλα ήταν ανθρώπινα όργανα.

Αν θα έπρεπε να αλλάξω κάτι θα έδινα περισσότερα κίνητρα στον πρωταγωνιστή να μπει στο κτίριο…

Κατά τα άλλα μου άρεσε πολύ.

 

Καλή επιτυχία Κέλλυ

[Ad Noctum]

Ενώ μας πήγες τόσο ωραία μέχρι το άνοιγμα της πύλης, μετά έμοιαζε σαν να σε κυνηγούσε ο χρόνος και μας τα αράδιασες για να τελειώνεις... Πολύ καλογραμμένο, με υπέροχες περιγραφές, αλλά το κείμενο χρειάζεται περισσότερη πλοκή.

[Διγέλαδος]

Α, αυτή η ιστορία πρέπει να πάει στην βιβλιοθήκη τρόμου πιστεύω!

Μ' άρεσαν τα ονόματα που έδωσες στους ήρωες. Μ' άρεσε και η ιδέα. Όμως σαν να έγινε κάπως ξαφνικά το "κακό". Πως και δεν μπαγλαρώσανε την ιδιοκτήτρια, αφού ήταν δίπλα στον νεκρό;

2-3 προτάσεις σου είναι πολύ μεγάλες. Αλλά ωραίες περιγραφές

 

Καλή τύχη Κέλλυ!

Edited October 3, 2013 by Διγέλαδος

[Nantia]

Δεν μπορώ να βρω κάτι που δεν μου άρεσε, οπότε θα αναφέρω τα σημεία που μου φάνηκαν ιδιαίτερα (με τη καλή έννοια) και αυτά που μου άρεσαν.

 

Τα ιδιαίτερα:

-Ο τρόπος που ο Περέιρα πείθει τη Νατιβιδάδ

 

Νομίζω πως επειδή ‘’το κέντρο του κόσμου’’ του διηγήματος είναι η έπαυλη, δεν μου χρειάστηκε η περιγραφή του διαλόγου. Μου έδωσες δύο στοιχεία [α) «Ο Ντιέγκο Περέιρα ήταν από τους ανθρώπους που δε μπορείς να τους φανταστείς με ανάκατα μαλλιά και τσαλακωμένα ρούχα, να κλαίνε, να αφαιρούνται ή να βρίζουν για κάτι άλλο από τις δυσκολίες της δουλειάς τους»(με λίγα λόγια στυγνός διπλωμάτης;) και β) «...και μόνο αν τα καταφέρετε, θα συζητήσουμε για το συμβόλαιο. Μάλιστα, κύριε Περέιρα» (οπότε δεν την έπεισε ακριβώς, απλά κάνανε συμφωνία)] και για μένα ήταν αρκετά.

 

-Τα τούβλα της έπαυλης!

 

Και η ‘’αποκάλυψη’’ ήταν σε τέλειο σημείο τοποθετημένη. (ειδικά αυτά τα κυκλάκια όταν ανακαλύπτεις τι είναι…)

 

 

Τα ωραία:

-Είχε πολύ διάλογο

-Η ‘’σπόντα’’ που πέταξες για εκείνον τον Κεσάδα

-Και γενικότερα όλο το σκοτεινό κλίμα

 

Καλή επιτυχία! 

[Havoc]

Μ’ αρεσαν οι περιγραφες σου και η δομη του κειμενου σου. Καλογραμμενο και προσεγμενο. Το τοπιο που περιγραφεις με την ταβερνα, μου θυμιζει σκηνες από σπαγγετι γουεστερν. Ομορφες περιγραφες και στη συνεχεια που διαβαινει την πυλη. Μου δημιουργησε ωραιες εικονες.

Δεν μου αρεσε που η γρια υποχωρησε τοσο ευκολα στον Περειρα. Εφοσον ειχε ορκιστει να μην αφησει κανεναν να περασει την πυλη και ειχε μεινει κλειστη για τοσους αιωνες, περιμενα καποια εξηγηση από τη γρια ή ακομα και τη χρηση βιας για να αποτρεψει τον ξενο. Οσον αφορα στις πετρες δεν καταλαβα πως ακριβως σκοτωσαν τον Περειρα και τι ακριβως ηταν. Φανταζομαι ότι πιθανον κάθε πετρα είναι καποιο οργανο από επισκεπτες που περασαν την πυλη και πεθαναν στο παρελθον. Σαυτη την περιπτωση ειτε η γρια λεει ψεματα ότι η πυλη δεν εχει ξανανοιξει, επειδη θελει να δει τον περειρα να πεθαινει!  Ή ότι δεν ξερει πως η πυλη ειχε ξανανοιξει στο παρελθον. Παντως, αν κρινω ότι ταραχτηκε στο τελος και ότι ηθελε να προειδοποιησει τον επομενο, υποθετω ότι ισχυει η δευτερη περιπτωση.

Συνολικα, προκειται για ένα επαγγελματικα γραμμενο διηγημα με πολύ δυνατη γλωσσα, αλλα στο περιεχομενο και την πλοκη της ιστοριας σου υπαρχουν αρκετες ασαφειες και κενα που μου αφησαν ερωτηματα. Εχεις την ωραια ιδεα και την πολύ καλη γραφη, το μονο που λειπει είναι να δουλεψεις περισσοτερο την ιστορια σου.  

[dagoncult]

-Καλογραμμένη ιστορία, τον ευχαριστήθηκα τον λόγο σου.

 

-Τα λατινοαμερικάνικα ονόματα έδιναν φρεσκάδα. Αλλά νομίζω πως θα προτιμούσα και κάνα-δυο ακόμα στοιχεία που να τονίζουν κι άλλο το λάτιν περιβάλλον που επέλεξες για να πεις την ιστορία σου (όπως πχ τα κοκόρια).

 

-Εύκολα υποχωρεί η γριά στην πίεση του Περέιρα.

Η πύλη δεν έχει ανοίξει τόσο καιρό, όμως αυτή του δίνει τα κλειδιά και τον αφήνει να μπει.

Μάλλον χρειάζεται ο τύπος να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στη Νάτι.

 

-

Ωραία, αλλά λίγο απότομη η αποκάλυψη για την τύχη των οργάνων του Περέιρα.

 

 

-

Την δεύτερη φορά που ανοίγει η πύλη δεν παθαίνει κανείς τίποτα. Γιατί;

 

[Myyst]

Πολύ όμορφη ιστορία τρόμου-φαντασίας που βασίζεται στην εξαιρετική της ατμόσφαιρα.

 

Κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις:

 

 

 

Μπορώ να δεχτώ την πολύ εύκολη υποχώρηση της γριάς ως προς το άνοιγμα της Πύλης. Κατά τη γνώμη μου είναι στοιχείο που δεδομένου του παρελθόντος της επαύλης ξενίζει μεν, στέκεται δε στο χωροχρονικό πλαίσιο που περιγράφεται στην ιστορία. Μπορώ να καταλάβω γιατί τον άφησε να ανοίξει την πύλη για να τον ξεφορτωθεί εάν η ίδια αμφιταλαντευόταν για την ύπαρξη του κινδύνου.

 

Διάβασα μερικά ακόμη στοιχεία που εξηγούνται μεν, ξενίζουν δε. Π.χ. η αποκάλυψη του επαγγέλματος της γριας ήταν ένα πολύ όμορφο στοιχειο, που είχε προοικονομηθεί, παρουσιάστηκε με ένα ενδιαφέρον παιχνίδι των λέξεων, αλλά τελικά χρησιμοποιείται μόνο για την απειλή των περίεργων (και ατμοσφαιρικά.)

 

 

 

Έχοντας διαβάσει κι άλλες ιστορίες σου, όποτε σκεφτόμουν ότι κάποιο στοιχείο τους δε μ' άρεσει, σκεφτόμουν ότι πιο συγκεκριμένα με ξενίζει.

Υπάρχουν στοιχεία που έχουν εξηγηθεί επαρκώς, που είναι αληθοφανή, που έχουν λόγο ύπαρξης, που δημιουργούν σωστή ατμόσφαιρα, αλλά παρ' όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί ακολούθησαν το μονοπάτι που ακολούθησαν και όχι κάποιο άλλο.

 

Αναρωτιέμαι τελικά μήπως οι ιστορίες σου είναι υπερβολικά συγκεντρωμένες στην αίσθηση που θέλουν να αφήσουν και δεν αφήνουν συναισθηματικά περιθώρια στον αναγνώστη σε κάποια κομβικά τους σημεία. ...τι περίεργος συλλογισμός. 

[Nienor]

Επουδενί* δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει τούτο δω με τη μπαλάντα (και πρόσεξε δεν είναι από αυτά που τα έχω κάνει ένα στο μυαλό μου ή τα έχω μπερδέψει/ξεχάσει/κάτι, αυτό το βιβλίο θα ήθελα να το είχα γράψει και μπορώ να το ξαναγράψω από μνήμης :P)

 

Ασχέτως μπαλάντας, αυτή εδώ η ιστοριούλα μου άρεσε πάρα πολύ. Ναι συμφωνώ στο ότι από κει που πέρασε την πύλη κάπως έτρεξε το θέμα, αλλά μάλλον διαφωνώ λίγο στο ότι ήτανε θέμα χρόνου γιατί, για να είμαι ειλικρινής, αδυνατώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσες να πεις εκεί. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να γίνει.

 

Η αφήγηση εδώ είναι όμορφη και στρωτή, δεν έχει περίεργες εξάρσεις, συμβαίνουν όλα με τον τρόπο που θα περιμέναμε (οκ, όχι ο τρόπος που πεθαίνει ο τύπος, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ, χωρίς ανατροπές, χωρίς ιδιαίτερες εντυπωσιακές εξηγήσεις, χωρίς ιδιαίτερο πλάσιμο στους χαρακτήρες). Έχω την υποψία πως τη θεώρησες χλιαρή αυτή την ιστορία κι έχω να σου πω ότι δεν είναι. Είναι (για μένα πάντα) μια πολύ όμορφη ιστοριούλα, έντεχνη, που σέβεται τον αναγνώστη της και μάλιστα του κλείνει το μάτι αρκετές φορές.

 

Ευχαριστούμε Κέλλυ

 

O.T.

*Τα επουδενί είναι μικρά τριχωτά πλασματάκια, σε αποχρώσεις του μπεζ, του γκρι και του σομόν, με μέγεθος που δεν ξεπερνάει τα 20 εκατοστά σε μήκος (χωρίς την ουρίτσα τους). Έχουν κοντά ποδαράκια και μικρή μουσουδίτσα, όλα χρώματος μαύρου. Τα επουδενί συχνάζουν στις αράδες βιβλίων και κειμένων, με κάποια προτίμηση στα πιο αρχαΐζοντα και πομπώδη έργα πολιτικών και φιλοσόφων. Η επιστημονική κοινότητα δεν είναι ακόμα σε θέση να προσδιορίσει τον ακριβή ήχο των επουδενών, η ζυγαριά αμφιταλαντεύεται επανειλημμένως μεταξύ "σκουίκ" και "τσιουίκ". Παρ' όλο το μυστήριο γύρω από τα επουδενί, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα πιο γλυκά πλασματάκια του κόσμου και να έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας!

[wordsmith]

Και μια εικόνα λίγο πιο σχετική:

 

[Airbourne]

Μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Ήταν από αυτές τις ιστορίες που θα ήθελα να διαβάσω βράδυ, πρίν με πάρει ο ύπνος. Μου προκάλεσε την περιέργεια από πολύ νωρίς και το τέλος της ήταν ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Ο λόγος αν και λιτός, έδινε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειαζόταν. Η έπαυλη του Αλρεβές έχει ένα καλό δόλωμα. Μου θύμισε πάντως (αν και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σε αυτή την ιστορία) την ταινία "Από το σούρουπο στην αυγή", ξέρετε με το μαγαζάκι μπροστά και το χάος από πίσω. Στην ιστορία της Wordsmith, κατά κάποιον τρόπο, η ταβέρνα έλκει και η έπαυλη δρέπει... Ωραία, πολύ ωραία. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία. 

[Naroualis]

Γενικά: ίσως λίγο πιο σύντομο απ’ όσο θα το ήθελα, αλλά διασκεδαστικό.

 

Μου άρεσε: Η γριά, βεβαίως-βεβαίως, η ατμόσφαιρα στην έπαυλη.

 

Δε μου άρεσε: Να το πω λίγο στεγνό; Λίγο άσαρκο; Να πω ότι θα ήθελε λίγο περισσότερο ψαχνό, να το νιώσουμε τον τρόμο στο πετσί μας, βρε παιδί μου;

[wordsmith]

Σας ευχαριστώ όλους για την προτίμησή σας και τα σχόλια, πήρα τη θέση που περίμενα να πάρω (κάποια άλλα δεν πήραν τη θέση που περίμενα, αλλά τεσπά).

Για το διήγημα:

Το στυλ λάτιν είναι επειδή ταυτοχρόνως έβλεπα Breaking Bad και σκέφτηκα "μα δε χρειάζεται να είναι σε φάντασυ κόσμο αυτή η ιδέα, γιατί να μη βάλω ονόματα μεξικάνικα; ". Και μου αρέσουν πολύ τα σπαγγέτι western και χαίρομαι που σε κάποιον (Havoc) θύμισε το διήγημα αυτήν την ατμόσφαιρα. Τα συγκεκριμένα ονόματα τα πήρα από κάποια ιστορία με τον Σκρουτζ και τους Ναΐτες ιππότες ή το Ελντοράντο, δε θυμάμαι, και είναι και τα δύο (Quesada, Pereira) από οικογένειες με ιστορία αιώνων.

Με τη "Μπαλάντα του Πανδοχέα" όντως δεν έχει σχέση (Nienor), απλώς η ιδέα (για το κτίριο το χτισμένο από όργανα) μού ήρθε διαβάζοντάς την, επειδή σε ένα τέτοιο κλίμα μπερδεμένης και σχετικής με το θάνατο μαγείας θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο.

Όντως οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι στα γρήγορα, ίσα ίσα για να πλαισιώσουν την ιδέα, μη σας πω ότι στο τελικό μόνο σουλούπωμα σκέφτηκα να βάλω δυο σειρές για την εμφάνιση του καθενός και τι δείχνει για το χαρακτήρα του. Πριν από αυτό ήταν ακόμα πιο σκέτοι, δηλαδή. Το κίνητρο το βλέπω εκ των υστέρων ότι δεν είναι αρκετά ισχυρό, αλλά αν αφιέρωνα κι άλλο χρόνο/έκταση εκεί, θα έτρωγε το κέντρο βάρους από την ιδέα, δηλ θα άρχιζε κανείς να αναρωτιέται αν όντως το ζήτημα είναι η έπαυλη του Αλρεβές ή οι χαρακτήρες και η ιστορία της ζωής τους. Αλλά τι κίνητρο να βάλω, δηλαδή; Ο Περέιρα ας πούμε μπορούσε να έχει έρθει πολλές φορές να πρήξει τη Νατιβιδάδ. Αλλά εκείνη τι ισχυρότερο κίνητρο μπορούσε να έχει για να τον αφήσει να μπει μέσα, εκτός από το να την αφήσει ήσυχη (που να μην απαιτεί να γράψω άλλες τόσες λέξεις όσο είναι όλο το διήγημα);

Η Νατιβιδάδ Κεσάδα δεν ήθελα να είναι η κλασική γριούλα των υπερφυσικών ιστοριών, λίγο μάγισσα, λίγο καλή γιαγιά και λίγο κλειδοκράτορας τρομερών προαιώνιων μυστικών (κυρίως γιατί δε θα πετύχαινα τον τρόπο ομιλίας μιας γριάς χωρικής). Γι' αυτό είναι και δικηγόρος (Myyst), έστω συνταξιούχος που έχει αποσυρθεί στην ταβερνα κλπ. Η Νατιβιδάδ Κεσάδα δεν ξέρει τι γίνεται με την έπαυλη που έχει κληρονομήσει, απλώς ξέρει ότι την έχουν αφήσει κλειστή τόσους αιώνες για κάποιο λόγο και δεν πρόκειται να σπάσει εκείνη τη συνήθεια αυτή.

Το πανηγύρι δε συμβαίνει μόλις ανοίξει η πύλη (dagoncult), αλλά μόλις κάποιος αγγίξει ένα από τα τούβλα της έπαυλης. Βέβαια γιατί δεν τα άγγιξε και κάποιος από τους αστυνομικούς κλπ; Γιατί θα έπρεπε να γράψω κι άλλα, ότι από κει και ύστερα το έμαθαν όλοι τι συμβαίνει και ήρθαν και τηλεοπτικά συνεργεία να κάνουν εκπομπή αφιερωμένη στα ανεξήγητα μυστήρια, αλλά αυτό πάει εντελώς αλλού την ιστορία.

Το ότι η πύλη είναι πύλη και όχι πόρτα (DinMacXanthi) σημαίνει ότι ο Περέιρα το παίρνει κάπως ελαφρά το πράγμα, "πόρτα είναι κι αυτή και θα ανοίξει", ενώ η Νατιβιδάδ τού θυμίζει ότι δεν είναι απλή πόρτα, είναι μια πύλη με τόσων αιώνων ιστορία και τόσων γενεών σεβασμό και δεν είναι το ίδιο.

Με τα σύννεφα που μαζεύονται έχετε δίκιο ότι είναι κλισέ (Mesmer) και με τις φωτογραφίες που κρατάει μετά η Νάτι έχετε δίκιο ότι αφήνουν να εννοηθεί ότι έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτά ήταν απλώς εμπνεύσεις τις τελευταίας στιγμής, δεν το σκέφτηκα και πολύ πριν τα βάλω και συνήθως αυτά αποδεικνύονται αποτυχημένα. Οκ, θα τα βγάλω.

Ο τρόπος που πεθαίνει ο Περέιρα

 

φαίνεται καταρχάς στο πώς νιώθει μπαίνοντας από την πύλη ("κάτι μέσα του να φουσκώνει και να στριμώχνεται σαν αφρός κουνημένης μπύρας μέσα σε κλειστό μπουκάλι") και στην ατάκα του ιατροδικαστή στο τέλος («Λες και πήδηξαν έξω από μόνα τους»). Πα να πει ένιωθε την καρδιά του και τα πνευμόνια να θέλουν να βγουν έξω μόνα τους από τη στιγμή που πέρασε την πύλη, το οποίο συμβαίνει όταν πια αγγίζει και τα τούβλα. Δε φαίνεται;

 

Α, και το εμπορικό δεν είναι εμπορικό (DinMacXanthi), είναι ταβέρνα. Ακόμα και πολύ μικρά χωριά έχουν κάτι σαν καφενείο για να μαζεύονται διάφοροι αργόσχολοι να πίνουν κλπ. Απλά ήταν άδειο γιατί ήταν νωρίς ακόμα, δεν έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο διαφθοράς το Αλρεβές που να αρχίζουν το μεθύσι από το απόγευμα .

 

Αναρωτιέμαι τελικά μήπως οι ιστορίες σου είναι υπερβολικά συγκεντρωμένες στην αίσθηση που θέλουν να αφήσουν και δεν αφήνουν συναισθηματικά περιθώρια στον αναγνώστη σε κάποια κομβικά τους σημεία. ...τι περίεργος συλλογισμός. 

 

 

Με αυτό δεν είμαι σίγουρη τι εννοείς, αλλά υποθέτω ότι εννοείς πως τα διηγήματά μου ζορίζουν τον αναγνώστη να τα ερμηνεύσει με έναν μόνο τρόπο και δεν τον αφήνουν να υποθέσει/φανταστεί ό,τι θέλει εκείνος. Η απάντηση είναι ότι με νοιάζει πολύ αυτά που γράφω να είναι κατανοητά (αλλά συνήθως όλο και κάποιος δεν καταλαβαίνει, και τρελαίνομαι όταν αυτός είναι ο πρίγκηψ της νεφελώδους γραφής aScannerDarkly ).

 

Οκ, θα βάλω πιο πολλή σάλτσα. Ίσως υποσυνείδητα πήρα την εκδίκησή μου από όλα αυτά τα διηγήματα τρόμου που αδυνατώ να τα καταλάβω επειδή δεν εξηγούν αρκετά, επειδή "ο τρόμος πρέπει να είναι υπαινικτικός" και "το άγνωστο σε τρομάζει περισσότερο και από την πιο τρομακτική περιγραφή".

 

Και άλλο ένα ευχαριστώ στην Eugenia Rose για το editing (ματς-μουτς).

[KELAINO]

 Βέβαια γιατί δεν τα άγγιξε και κάποιος από τους αστυνομικούς κλπ; Γιατί θα έπρεπε να γράψω κι άλλα, ότι από κει και ύστερα το έμαθαν όλοι τι συμβαίνει και ήρθαν και τηλεοπτικά συνεργεία να κάνουν εκπομπή αφιερωμένη στα ανεξήγητα μυστήρια, αλλά αυτό πάει εντελώς αλλού την ιστορία.

 

Νομίζω ότι το λέει ότι η Νάτι χτυπιόταν και δεν τους άφηνε να τα αγγίξουν.

[Cassandra Gotha]

Ρε, εμένα τα σύννεφα που μαζεύονταν μ' άρεγαααν...

[aScannerDarkly]

Αυτό εδώ θα έπρεπε να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του τρόμου. Νομίζω τα μπερδέψατε λίγο σ' αυτόν το διαγωνισμό, πού θα μπει τι.

Στα πολύ θετικά είναι το γράψιμο. Άνετο, χωρίς υπερβολές, με αρκετές όμως μικρές λεπτομέρειες, ώστε να μας βάλει μέσα στο σκηνικό της ιστορίας.

Στα συν, φυσικά, είναι και το μυστικό που έκρυβε η έπαυλη και οι πέτρες της.

Εκεί που υστερεί το διήγημα είναι η ανάπτυξη. Κατ' αρχάς, θα πρέπει οπωσδήποτε να μας δείξεις πώς καταφέρνει ο Περέιρα να πείσει τη γριά να τον αφήσει να μπει, όταν μέχρι τότε του αρνείται σθεναρά. Δίνεις την εντύπωση ότι ξεπερνάς τον σκόπελο σφυρίζοντας αδιάφορα. Και, τελικά, τι κερδίζει μπαίνοντας μέσα; Αυτός να αγοράσει θέλει.

Η αναφορά στο πρώην επάγγελμα της γριάς δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, μάλλον χαλάει την εικόνα του χαρακτήρα που έχουμε σχηματίσει ως τότε στο κεφάλι μας.

Απ' το σημείο που ο Περέιρα πείθει τη γριά, η ιστορία κυλάει λίγο βιαστικά προς το τέλος, αφού κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν, κι εμείς τα παρακολουθούμε. Η πλοκή θέλει μερικές ενέσεις για να ζωντανέψει, και μεγαλύτερη εμπλοκή των χαρακτήρων στα τεκταινόμενα.

[DinMacXanthi]

 

Α, και το εμπορικό δεν είναι εμπορικό (DinMacXanthi), είναι ταβέρνα. Ακόμα και πολύ μικρά χωριά έχουν κάτι σαν καφενείο για να μαζεύονται διάφοροι αργόσχολοι να πίνουν κλπ. Απλά ήταν άδειο γιατί ήταν νωρίς ακόμα, δεν έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο διαφθοράς το Αλρεβές που να αρχίζουν το μεθύσι από το απόγευμα .

 

 

Δεν κατάλαβες τι σημείωσα: Δεν μιλάω για την (τυπική, κλασική) ταβέρνα/καφενείο όπου συνομιλούν οι 2. Αργότερα ο τύπος λέει ότι στη θέση του οικοπέδου θα χτίσουν εμπορικό κέντρο. Ξαναδιάβασε το σχόλιό μου με βάση αυτή τη διευκρίνηση.