Μια και Μόνη Λέξη

[Tiessa]

Όνομα Συγγραφέα: Βάσω Χρήστου
Είδος: Επιστημονική Φαντασία
Βία; Ελάχιστη και εκτός σκηνής
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2992 (μαζί με τον τίτλο και τα αστεράκια)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Συμμετοχή για τον 34ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτης Ιστορίας
Αρχείο: 0ne Word.doc

 

 

[Πυθαρίων]

Υποταγή και Εμπιστοσύνη. Κι ένας διάλογος γύρω από αυτές τις λέξεις,  αρκετά φιλοσοφικός, νοηματικός και, τελικά, όπως πάντα (ελέω Tiessa), συναισθηματικός (ένα συναίσθημα που εντείνεται σταδιακά και κορυφώνεται στο τέλος).

 

Ειπώθηκαν σχεδόν όλα για την υπόθεση μέσα από αυτόν τον διάλογο, και μόνο έτσι, ίσως, θα μπορούσαν να έχουν ειπωθεί όλα. Αλλιώς, πιθανολογώ, θα χρειαζόταν ένα άλλο, πολύ διαφορετικό, όριο λέξεων.

 

Αυτό βέβαια ήταν, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος  συντόμευσης, που αφαίρεσε χώρο από το περιγραφικό και το αφηγηματικό κομμάτι. Έτσι, μου έλειψαν ο υπερθετικός βαθμός της περιγραφικής μαγείας και η υπερδόση της ονειρικής αφήγησης που χαρακτηρίζουν την Βάσω, και στα οποία είμαι εθισμένος.

 

Βρήκα αντίβαρο στην άλλη Tiessa, που θέτει ενδιαφέρουσες εννοιολογικές προκλήσεις και προβληματισμούς (ένα συναρπαστικό μίγμα μαζί με το συναίσθημα, που με ενθουσιάζει πάντα).

 

Υπάρχει κι εκείνη η λεπτή, εξωτική αίσθηση του φανταστικού, που εισβάλλει στο χώρο του Sci-fi, και θα ήθελα να το υπογραμμίσω σαν στοιχείο απόλαυσης, αφού αποτελεί προσωπική, καινούργια μου αδυναμία.  

 

Χωρίς να με αιφνιδιάσει (με την έννοια του απροσδόκητου), η ιστορία μου άρεσε πολύ.

 

Ευχαριστώ, Tiessa.

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε…

Δυνατή γραφή, ωραίοι διάλογοι, έξυπνη ιστορία. Αυτό, όμως, που πραγματικά με άγγιξε ήταν το συναίσθημα κάτι που λατρεύω να βρίσκω σε κείμενα.

 

Τι δεν μου άρεσε…

Είναι λίγο δύσκολος για μένα ο τρόπος που γράφεις. Βέβαια, γι’ αυτό ευθύνομαι μόνον εγώ γιατί δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω δύσκολα κείμενα.

 

Καλή επιτυχία…

[Mesmer]

Νομίζω ότι δεν έχω να πω και πάρα πολλά γι' αυτό το διήγημα.

 

Άψογη γραφή. Δυνατή ιστορία. Αληθινοί χαρακτήρες.

Μ' αρέσει ο τρόπος που δίνεται η εξέλιξη, μέσω της σχέσης δυο παιδιών που στη συνέχεια ωριμάζουν, όπως και η σχέση τους (κάτι που, όπως φαίνεται, έγινε εν αγνοία τους, αφού είχαν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο. Δυνατή αυτή η ιδέα, για το πώς επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις σχέσεις τους και σε τη βαθμό φτάνει η εμπιστοσύνη τους).

 

Μ' αρέσει ο τρόπος που χρησιμοποιείται η Πύλη. Αντιπροσωπεύει κάτι άγνωστο, στο οποίο πρέπει να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη. Είναι το δόλωμα που κρύβει το αγκίστρι; Ποιος ξέρει; Φαίνεται κι εδώ η αφέλεια και ευκολοπιστία των ανθρώπων.

 

Στο σημείο που δίνονται οι εξηγήσεις μπερδεύτηκα κάπως, επειδή έπεσες πολύ μαζεμένες. Δεν κατάλαβα ακριβώς ποιοι ήταν αυτοί οι άλλοι και τι ήθελαν. Ούτε και ποια ήταν τα οφέλη των ανθρώπων φάνηκε ξεκάθαρα, πέρα του ότι το ιερατείο απολάμβανε κάποια ειδική μεταχείριση. Γενικότερα, μου φάνηκε κάτι πολύ δυνατό για να έχει την απόλυτη εξουσία του το ιερατείο, εφόσον γνώριζαν για τι ακριβώς πρόκειται (σκουληκότρυπα) και δεν ήταν κάτι, φαινομενικά, υπερφυσικής προέλευσης. Γνωρίζοντας τη φύση των ανθρώπων, θα περίμενα κάτι τέτοιο να ήταν κάτω από στρατιωτική εξουσία. Βέβαια, δεν ξέρουμε ως πού φτάνει η δύναμη και η επιρροή του ιερατείου, αλλά δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

 

Καλή επιτυχία!

[gismofbi]

Δυνατή γραφή, πλούσια και περιεκτική αν και λίγο δύσκολη για τα δικά μου γούστα. Έξυπνη πλοκή, καλή ιστορία και μου άρεσε που πέρασες εκτός από συναισθήματα και μηνύματα όπως εμπιστοσύνη, όχι τυφλή υπακοή, αμφισβήτηση προς το άγνωστο κτλ. Περίμενα περισσότερα σχετικά με το ποιοι ήταν οι άλλοι αλλά και το τι θα κέρδιζαν οι άνθρωποι από τον θεό που είχαν τόσο τυφλή υπακοή. Καλή επιτυχία.

[mman]

Άψογη εμφάνιση κειμένου.

Στα αρνητικά:

-Για αισθητικούς και μόνο λόγους, θα προτιμούσα το «Μια» του τίτλου (και όπου αναφέρεται στο διήγημα) με τόνο.

- Κομμάτια της αρκετά σύνθετης πλοκής και κυρίως του ιστορικού της φόντου είναι δυσνόητα στην πρώτη ανάγνωση. Π.χ.

το ότι ήξερε ο Ν ότι ο θεός είναι νεκρός.

- Οι θεοί φαίνεται να ρισκάρουν να μην ανοίξει η Πύλη

(κάτι που τελικά συμβαίνει).

Δύσκολο να άφηναν στους πρωτόγονους μια τέτοια δυνατότητα. Λογικά, θα μπορούσαν να ξανανοίξουν τη σκουληκότρυπα, απλώς πληρώνοντας την «εξωφρενική  ενεργειακή δαπάνη». Και δεν φαίνεται λογικό να πάρει αιώνες για να ξανανοίξει η Πύλη. Δηλαδή την πρώτη φορά που ήρθαν οι θεοί τούς είχε πάρει αιώνες για να την ανοίξουν; Φαίνεται λεπτομέρεια (την οποία, εννοείται, εύκολα παρακάμπτω για να απολαύσω την ιστορία) αλλά, αν δεν αντιμετωπιστεί πειστικά, βλάπτει την πειστικότητα και τον αντίκτυπο της επιλογής της ηρωίδας.

- Ναι, οι εξηγήσεις / προϊστορία πέφτουν μαζεμένες στις σελ. 5-6. Ξέρω ότι είναι θέμα χώρου (τι μου θυμίζει αυτό; :-) ) αλλά.

- Συμφωνώ με την τελευταία παρατήρηση του Mesmer.

 

Στα θετικά (φαίνονται λίγα, αλλά καθορίζουν τη γενική μου εντύπωση):

+ Η πρόωρη χρήση της μιας και μόνης λέξης σε ανύποπτο χρόνο στην πρώτη κιόλας σελίδα (και ξανά αργότερα).

+ Το ποίημα, ειδικά στο τέλος.

+ Η αβίαστη αλλαγή του είδους από Φ. σε Ε.Φ. στη δεύτερη σελίδα.

+ Οι εξηγήσεις - κίνητρα του Ν γιατί δεν τους ξεμπροστίασε.

+ Η τελευταία γραμμή πριν το ποίημα, που κλείνει το διήγημα

("Αψηφώντας την αιωνιότητα")

 είναι εξαιρετικό παράδειγμα σωστά χρησιμοποιημένου κλισέ. Είναι μια κλισέ έκφραση, που όμως χρησιμοποιείται απόλυτα δικαιολογημένη από την υπόθεση, στη σωστή θέση με τον σωστό τρόπο.

+ Γενικά, μια πολύ καλή εκτέλεση, όπως άλλωστε την περίμενα.

 

[Διγέλαδος]

Ένα διήγημα που εμπεριέχει όχι μόνο έναν κόσμο, αλλά περισσότερους όπως το βλέπω εγώ. Δυστυχώς, το όριο των λέξεων δεν σου επέτρεψε να δώσεις περισσότερο χώρο για αυτούς τους κόσμους. Το κείμενο σου είναι πολύ συμπυκνωμένο και να σου πω την αλήθεια χρειάστηκε να το διαβάσω δυο φορές για να καταλάβω όλες τις διαστάσεις του κειμένου, αλλά και να μπω στο βάθος των χαρακτήρων (οι όποιοι έχουν μπόλικο).

Οι μόνες ανάσες που είχα ήταν οι στίχοι, και λειτούργησαν πάρα πολύ καλά όπως και στο τέλος.

 

Αυτό που πρόσεξα ήταν ότι ο τρόπος - το ύφος - αφήγησης ήταν πολύ κοντά, σαν να είχε την ίδια γλώσσα δηλαδή, με τους ήρωες. Σαν να το αφηγούταν μια ιέρεια. Προσέθετε ένα παραπάνω συν, αλλά όμως κάπου κούραζε λόγω του συνδυασμού με το συμπυκνωμένου κείμενο.

 

Αυτά για τώρα! Καλή τύχη Βάσω!

[wordsmith]

Το είχα πει εγώ ότι αυτό το θέμα δε βολεύει για εφ και ορίστε που, για να γίνει εφ, καταφεύγετε σε φάντασυ σκηνικά, ιέρειες, θεούς και άδυτα. Αλλά οκ.

Στο προκείμενο: δυσκολεύτηκα να το καταλάβω και δεν είμαι σίγουρη ούτε τώρα για μερικά σημεία. Μου αρέσει η ιδέα των πλασμάτων που εμφανίζονται σαν θεοί σε κάποιον άλλο λαό λιγότερο προχωρημένο (αυτό θυμίζει και Επικυρίαρχους) και επίσης η διπλή ερμηνεία της τεχνολογίας ως μαγεία και του κωδικού ως ιερή λέξη κλπ. Επίσης πολυ ενδιαφέρουσες οι απόψεις του Ν περί απαγκίστρωσης από τους θεούς. Επίσης ωραίο το ποίημα και μερικές φράσεις όπως "τον ουρανό να γιατρεύεται", "να καταπίνει με τον ύπνο τους αιώνες", "έσπερναν εξέλιξη και θέριζαν συμμάχους".

Το "Γκαλισάν" δε μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι έχει σχέση με το "Ελισσάν"

Με μπέρδεψαν τα πίσω-μπρος στην ιστορία, το πότε η γυναίκα που αναφέρεται είναι η Γκαλισάν και πότε η Μπελένια (και σε ποια ηλικία), πού είναι ακριβώς ο Ντεμιάνχ και πώς κατέληξε εκεί και τι γίνεται με αυτό το μηχανισμό που τους ξανανιώνει, γιατί και πώς συμβαίνει αυτό. Θα έλεγα ότι λέει πάρα πολλά για τόσο μικρή έκταση και αφήνει φλου το σκοπό αυτών των ανώτερων όντων (αν και, βέβαια, αν το κάλυπτε κι αυτό, θα κατέληγε να λέει ακόμα πιο πολλά). Οι χαρακτήρες είναι περισσότερο φορείς αντίθετων απόψεων, "στρατευμένοι", παρά ανεξάρτητες προσωπικότητες, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα, εξαρτάται.

 

Σε αυτό εδώ

το ότι ήξερε ο Ν ότι ο θεός είναι νεκρός.

αναρωτήθηκα για κλάσμα δευτερολέπτου "ποιος είναι ο Ν που

ξέρει ότι ο θεός είναι νεκρός;"

Αλλά μου ήρθε αμέσως η απάντηση:

Ο Νίτσε!

 

[Andkand]

Επιστημονική φαντασία και fantasy μαζί σε ένα πετυχημένο συνδυασμό.

Δυνατό κείμενο με φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Στα θετικά του η ποίηση και τα όμορφα στιχάκια που ενσωματώνονται στο κείμενο.

Νιώθω ότι δεν έχω πολλά να πω. Γενικά μου άρεσε.

 

Καλή επιτυχία Βάσω! 

[Havoc]

Δυσκολο διηγημα, αν και καλογραμμενο. Μ’ αρεσαν τα ονοματα των χαρακτηρων και η προσεγμενη γραφη σου. Επισης, μ’ αρεσαν οι στιχοι που τοποθετεις εμβολιμα. Παρολα αυτά, η γραφη σου και οι διαλογοι σε αρκετα σημεια είναι ξυλινοι και δεν ενιωσα να εκφραζουν συναισθηματα οι πρωταγωνιστες. Αν και είναι πολύ καλα δουλεμενο το κειμενο σε σημεια γινεται δυσνοητο και χρειαστηκα να επιστρεφω και να διαβαζω ξανα και ξανα τα ιδια κομματια για να βγαλω ακρη. Δηλαδη αψογη δουλεια, αλλα χωρις λογο δυσνοητη και μπλεγμενη σε σημειο που με κουρασε, χωρις να μπορεσω να συμπαθησω τους χαρακτηρες. 

[Mindtwisted]

Ααα, μ' αρέσει πολύ να διαβάζω Τιέσσα. Πολύ ωραίες εικόνες κι ένα σιγοβράζον συναίσθημα που εκτονόνωνεται στο τέλος. Το μόνο πρόβλημα που βρήκα ήταν στην αρχή που σε μια στιγμή πας μπρος-πίσω στο παρελθόν και είχα μια δυσκολία στο να καταλάβω ποιος μιλούσε και που βρισκόμαστε κάθε φορά.

 

Μου φαίνεται πολύ ταιριαστό το τέλος. Εγώ τουλάχιστον σκέφτηκα οτι οι "Θεοί" τελοσπάντων μπορεί και να ήθελαν να επιταχύνουν την ανάπτυξη τους και στο τέλος να τους αφήσουν ελεύθερους. Μπορεί και να χάρηκαν δηλαδή όταν είδαν την εμπιστοσύνη. Δεν μου φάνηκε παράξενο που θα πάρει αιώνες για να ξανανοίξει η πύλη, έτσι κι αλλιώς με την λέξη κλειδί πάλι δύο αιώνες έπαιρνε. Γιατί δηλαδή από την αρχή να συμβαίνει αυτό; Ποιος ο λόγος να έχουν τεθεί οι δύο αιώνες μεταξύ των ανοιγμάτων. Μπορεί να χρειάζεται να συγκεντρώσουν ενέργεια, ή μπορει να το βάλανε επίτηδες ώστε να τους δώσουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν μόνοι τους και να ζητήσουν αυτονομία;

Πολύ ωραία ιστορία.

[dagoncult]

Δυνατή ιστορία. Δεν έχω να πω πολλά. Τα ποιηματάκια μου άρεσαν, ειδικά το τελευταίο δίστιχο. Κατά τα άλλα (παρότι αισθάνομαι ότι μ' αυτόν τον τρόπο εξυπηρετείται η ψυχολογική σύνδεση του αναγνώστη με το

μη άνοιγμα της πύλης

) μάλλον θα προτιμούσα να έχει μεγαλύτερη ένταση/νεύρο η ιστορία, κυρίως προς το τέλος. Στα θετικά η μίξη φαντασίας-επιστημονικής φαντασίας. Πολύ καλή προσπάθεια, ψηλά από εμένα.

 

 

Υγ: Ρασάμρα = Σαμσάρα ;

[Myyst]

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο φιλοσοφημένο science fantasy και η "Μια και Μόνη Λέξη" ήταν μία απολαυστική αναγνωστική εμπειρία.

 

Θέλω να κάνω όμως μία ιδιαίτερη μνεία στη ποίησή σου. Τόσο απλή σε σχέση π.χ. με την πανέμορφη κοσμοπλασία σου, όμως τόσο απαραίτητη!

[Ροη]

Η γλώσσα, επιτηδευμένα όμορφη, ταίριαζε στους ήρωες σα γάντι. Η υπόθεση ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη, με αρχή μέση και τέλος. Ειδικά το τέλος, πολύ ατμοσφαιρικο και μελαγχολικό! θα σχολίαζα μόνο, όπως και σε άλλες ιστορίες του διαγωνισμού, πως έπαιρνε και άλλη ανάπτυξη η ιστορία της ίδιας πύλης, που μου φάνηκε πως περιγράφηκέ κάπως βιαστικα.

[Nienor]

Η αλήθεια είναι ότι με διαόλισε το ότι δε χωράς στις λέξεις, γιατί θα ήθελα πάρα πολύ να το διάβαζα για πρώτη φορά στην απλωμένη του εκδοχή (που το ξέρω ότι θα υπάρξει –οκ, αν δεν το έχεις σκοπό θα είμαστε πολλοί αυτοί που θα πρήζουμε οπότε τελικά θα αναγκαστείς να μας κάνεις το χατίρι :P) γιατί θα ζούσα αβίαστα όλη τη μαγεία της ιστορίας, που τώρα σαν να τη ρούφαγα με κάθε ανάσα, λίγο εκβιαστικά.

 

Κατά τα άλλα, εντάξει, είναι μια πανέμορφη ιστορία, έχει παραπάνω από δυο ιδέες μέσα που είναι από τις αγαπημένες μου, λατρεύω αυτούς εδώ τους περίεργους χαρακτήρες, τους λίγο απόμακρους (και μεταξύ τους;) που έχουν μια σχέση με πολύ γερές βάσεις, λίγο μάλλον ξεχασμένη.

 

Γενικά μάλλον θα γίνει μία και αυτή μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες σου (έχουν αρχίσει να μαζεύονται πάρα πολλές, μήπως θα ήταν ώρα να γίνουνε βιβλίο;) όταν θα μεγαλώσει και θα μπορέσω να χαμογελάσω δακρυσμένα σε αυτό το υπέροχο τέλος της. 

[Airbourne]

Tiesa, μάλλον αυτό το θέμα σε ενέπνευσε τόσο όσο χρειάζεται για κάτι νέο εκδοτικά, τι λές; Μια ιστορία που τα έχει όλα. Αρχή, μέση και τέλος, πλοκή και μια κοσμοπλασία έτοιμη για βιβλίο! Προσωπικά θα ήθελα το κείμενο με αρκετές χιλιάδες λέξεις περισσότερες. Το στύλ και το είδος που επέλεξες είναι αυτά που μου αρέσουν ιδιαίτερα και που δύσκολα ο ίδιος θα μπορούσα να γράψω. Καλή συνέχεια και επιτυχία! 

[Cassandra Gotha]

Αυτό το αρχείο το άνοιξα και το έκλεισα πολλές φορές, το διάβασα μισό και το ξανάκλεισα για όταν θα έχω Την Απόλυτη Ηρεμία να το μελετήσω. Πραγματικά δύσκολο, αλλά άξιζε με χίλια μία συγκεντρωμένη ανάγνωση.

 

Υπέροχο, φανταστικό, αλλά για να μην φλυαρώ ακατάσχετα, ορίστε και πιο συγκεκριμένα:

 

Στην αρχή πάει πολύ αργά και δύσκολα, ο αναγνώστης βρίσκεται πραγματικά σε έναν άγνωστο κόσμο και προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να καταλάβει. Όταν γίνονται οι αποκαλύψεις πέφτουν κάπως μαζεμένες. Όμως η κλιμάκωση είναι τρομερή, το τέλος πολύ δυνατό, πολύ δίκαιο

(τη θλίψη του θανάτου εξισορροπεί η δικαίωση του αγωνιστή, του αγώνα. Η νίκη, η ελευθερία, εσύ το έιπες καλύτερα μέσα στο κείμενο). 

Και κατά τη γνώμη μου, είναι ε.φ. μια χαρά. (Λεπτομέρεια αυτό). Το θέμα θρησκεία πάντα θα απασχολεί τη λογοτεχνία (Πάντα; Θα δείξει το μέλλον).

 

Δεν βρίσκω να θέλει πολλά, μόνο να του ξαναδώσεις το χώρο που του έκοψες. Σου σημείωσα και κάποιες σκέψεις που έκανα ενώ διάβαζα (δεν με πείραξε που διέκοπτα για να σημειώνω, γιατί το διάβασα έτσι κι αλλιώς πολύ αργά, φράση-φράση, να την καταλάβω. Όπως σου είπα, στην αρχή είναι πολύ δύσκολο στην κατανόηση, μετά τη μέση αρχίζει κανείς να το απολαμβάνει).

0ne Word σχόλια Άννα.doc

Edited October 16, 2013 by Cassandra Gotha

[Naroualis]

Γενικά: Αντάξιό σου. Λίγο φλύαρο, αλλά αντάξιό σου.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα είναι σίγουρα του γούστου μου. Η σχέση των δυο ηρώων, την εκφράζει εκεί η μία λέξη.

 

Δε μου άρεσε: Όπως είπα είναι φλύαρο. Λέει πολλά, δικαιολογεί πολλά και κορυφώνεται παράξενα, μάλλον υπερβολικά σταδιακά.

[Tiessa]

Σας ευχαριστώ όλους πάρα-πάρα πολύ για την τόσο καλή θέση!

Ήταν μεγάλη τιμή σ' έναν πολύ καλό διαγωνισμό.

 

Πριν γράψω μερικές λεπτομέρειες και εξηγήσεις που χρωστάω, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Άννα

 

[...] Σου σημείωσα και κάποιες σκέψεις που έκανα ενώ διάβαζα [...]

 

για τον κόπο της να μου φτιάξει το αρχείο με τα σχόλια.

 

Θα γράψω/εξηγήσω/υποσχεθώ/ξεμπροστιάσω όλα τα σχετικά θέματα που αναφέρθηκαν το απόγευμα με ησυχία.

[aScannerDarkly]

ΟΚ, το κείμενο ξεχειλίζει μέσα απ' τα ρούχα του. Χρειάζεται χώρο, ρε παιδί μου. Είναι πιεσμένο και ζορίζεται.

Αναμενόμενα καλό, πολύ ωραίο γράψιμο, χωρίς υπερβολές, έντονο συναισθηματικό στοιχείο.

Οι εξηγήσεις πέφτουν όντως μαζεμένες και κάπως βεβιασμένες. Κάποια κομμάτια σχετικά με την προϊστορία και το παρασκήνιο θέλουν λίγο ξεκαθάρισμα για να γίνουν πιο πειστικά. Κάποια πράγματα μοιάζουν να έρχονται λίγο βολικά – πχ, το πώς έμαθε ο Ντεμιάνχ την αλήθεια σχετικά με τον θεό τους.

Γενικότερα, αν και ομολογώ ότι δεν θεωρώ ότι είναι και η πιο δυνατή ιδέα που έχω διαβάσει από σένα, η ιστορία αυτή, με τον κατάλληλο χώρο και χρόνο, μπορεί να γίνει εξαιρετική.

[Tiessa]

Η ώρα για Πολλές και Συντροφευμένες Λέξεις έφτασε

 

1. To whom it may concern (δηλαδή όλους):

 

α) Ναι! Δεν είχα χώρο. Μεγάλη αλήθεια και την παρατηρήσατε όλοι. Ωστόσο, δεν ισχύει ότι είχα μια τεράστια ιστορία στο μυαλό μου, που χρειάστηκε να κόψω, ούτε και μια πλήρη κοσμοπλασία από την οποία άντλησα στοιχεία.

Απλώς, η ιδέα μού ήρθε πολύ αργά και μετά μοιραία έπρεπε να τρέξω για να την γράψω, όπως μπορούσα καλύτερα στο χώρο που (δεν) είχα και κυρίως στον χρόνο που (δεν) είχα.

Πολλά προβλήματα εμφανίστηκαν και λύθηκαν (ή αποσιωπήθηκαν) στην πορεία μέσα σε λίγες μέρες, κι αυτό προφανώς φαίνεται και στο infodump και στο χρονικό μπρος-πίσω.

 

β) Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τον χρόνο σας και τα κάθε είδους σχόλια.

 

2. Μερικές απαντήσεις σε συγκεκριμένα θέματα-ερωτήματα

@Mesmer, @mman:

Το ιερατείο είναι όντως πολύ ισχυρό, απλώς κάπου εμφανίζονται ρωγμές στην εξουσία του, πράγμα που οφείλεται τόσο στην εξέλιξη και την ωρίμανση της φυλής όσο και στην επιρροή του Ντεμιάνχ και άλλων “άπιστων”. Υποτίθεται ότι αυτός είναι ο λόγος που έχουμε και τις ταραχές έξω από τον ναό και τον τραυματισμό του Ντεμιάνχ.

 

@mman:

Η Πύλη-σκουληκότρυπα έχει κάποιον κύκλο, σε συγκεκριμένο μόνο σημείο του οποίου μπορεί να βομβαρδιστεί με ενέργεια και ν’ ανοίξει. Οι ασύλληπτες ποσότητες ενέργειας είχαν να κάνουν με το πρώτο άνοιγμα. Μετά, δούλευε ο two-way μηχανισμός. Αν όμως η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη, και όλη την ενέργεια του σύμπαντος να έριχναν, στου κουφού την πόρτα

Αυτό σημαίνει ότι αφού δεν την άνοιξε η Γκαλισάν, τώρα θα πάρει πολλούς αιώνες για να ξανάρθει η κατάλληλη στιγμή. Γι’ αυτό και δεν έχουν να φοβηθούν κάτι σύντομα. Εντάξει, μη με ρωτήσεις γιατί δεν το είπα. Το είχα πει στο πρώτο draft αλλά ανακάλυψα ότι δεν μου έμενε χώρος για τη μεταστροφή της Γκαλισάν στο τέλος, και προτίμησα να μασήσω λίγο τις επιστημονικές εξηγήσεις μου παρά ν’ αφήσω ανεξήγητα τα κίνητρα των πράξεων της ηρωίδας.

 

Ο Ντεμιάνχ μαθαίνει ότι ο θεός είναι νεκρός μετά τη στιχομυθία στο κρεβάτι της Γκαλισάν. Αν ήταν πριν, ένας τουλάχιστον  από τους δυο θα έλεγε στον άλλον ψέματα. Στα πλαίσια της σχέσης τους, δεν ήθελα να συμβεί αυτό. Ίσως έπρεπε ν’ αποφύγω το πολύ μπρος-πίσω που μπέρδεψε τους περισσότερους αναγνώστες της ιστορίας, αλλά ήθελα να εμφανίσω σχετικά νωρίς το ε.φ. στοιχείο της ιστορίας καθώς και το επίπεδο της τεχνολογίας των ντόπιων και δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο.

 

Χαίρομαι που σου άρεσαν οι στίχοι στο τέλος, γιατί δυσκολεύτηκα πολύ να τους φτιάξω. Εμένα πάντως το αγαπημένο μου τετράστιχο είναι το τρίτο

 

 

Γκαλισάν της φωτιάς, ποιον θεό θα τιμάς

σαν θ’ ανοίξει η Πύλη;

Αδελφή της Σκιάς, όλα όσα αγαπάς

είναι εύφθαρτη ύλη

 

επειδή εκεί μαρτυρά ότι ο Ντεμιάνχ τα ξέρει όλα όταν φεύγει.

 

 

 

@wordsmith, @Mindtwisted:

O λόγος που τα όντα πέρα από την πύλη έκαναν όσα έκαναν είναι ότι “έσπερναν εξέλιξη και θέριζαν συμμάχους”. Εντάξει, δεν ξέρω πόσο χρόνο χρειαζόταν η διαδικασία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως να είχαν και ευγενείς σκοπούς, όπως να τους αφήσουν ελεύθερους, αλλά δεν μπορούμε να το ξέρουμε από τη σκοπιά των ηρώων μας.

 

@wordsmith: Αφού το Γκαλισάν σου θυμίζει Ελισσάν κι όχι Καλίσι, βρισκόμαστε σε καλό δρόμο!

 

@dagoncult: Όχι, Ρασάμρα δεν σημαίνει Σαμσάρα. Όχι απλώς δεν το είχα σκεφτεί, αλλά χρειάστηκε να κοιτάξω και Wikipedia να δω τι είναι αυτός ο όρος που κάπου ακούγεται γνωστός. Θα ταίριαζε, αλλά… δεν είναι.

 

Τέλος, με κάθε ειλικρίνεια, πρέπει να ομολογήσω ότι η δεύτερη θέση ήταν η δεύτερη εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη που μου επιφύλασσε ο διαγωνισμός. Η πρώτη ήταν όσο διάβαζα τα σχόλια και έβλεπα τους περισσότερους να θέλουν κι άλλο. Κι αυτό επειδή θεωρώ την ιδέα πολύ φορεμένη: προηγμένες τεχνολογικά οντότητες επεμβαίνουν στην εξέλιξη ενός άλλου είδους και το παίζουν θεοί. Η μόνη πρωτοτυπία της ήταν ότι εδώ βλέπουμε αποκλειστικά τη σκοπιά των εξελισσόμενων.

Δεν είμαι εντελώς σίγουρη ότι η ιστορία αντέχει μεγάλη επέκταση. Η κυριότερη αντίρρηση που είχα εγώ απέναντι στον εαυτό μου, την οποία όμως ομολογώ ότι χάρηκα που δεν πρόσεξε κανείς, έχει να κάνει με τα όρια αυτού του κόσμου. Προφανώς είναι ένας ολόκληρος πλανήτης, αλλά εμείς βλέπουμε μόνο μια μικρή γωνίτσα του –ιερατείον central. Δεν ξέρω τι γίνεται παραέξω και δεν είμαι σίγουρη ότι η ιστορία αντέχει την παγκοσμιοποίησή της.

Γι’ αυτό το λόγο, δεν μπορώ να υποσχεθώ πραγματικά ένα πιο εκτεταμένο κείμενο. Με βάζετε σε σκέψεις πάντως. Αν λύσω το συγκεκριμένο, μπορεί και να του δώσω τις μερικές χιλιάδες λέξεις που λείπουν και να παρουσιάσω κάτι πιο ολοκληρωμένο.  

Edited October 21, 2013 by Tiessa