spectrum Posted October 6, 2013 Share Posted October 6, 2013 Όνομα Συγγραφέα: ΜιχάληςΕίδος: ΦαντασίαΒία; Μόνο αν η φαντασία του αναγνώστη το θελήσειΣεξ; Μια υποψίαΑριθμός Λέξεων: 1.950Αυτοτελής; Ναι Ο ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΑΣ «Ελάτε κόσμε !!! Η εφεύρεση που αποδεικνύει ότι ο Άνθρωπος έχει ψυχή-πνεύμα-συνείδηση, όπως θέλετε το λέτε. Βαρεθήκατε τη ζωή σας; Θέλετε να ζήσετε για δυο μέρες τη ζωή ενός άλλου; Να κάνετε μια μικρή αλλαγή, με το σώμα ενός άγνωστου; Να μην ξέρετε αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα; Θέλετε να ζήσετε πολλές ζωές; Ελάτε στο μηχάνημα μεταφοράς προσωπικότητας "νέα ζωή στα τυφλά". Μόνο για τολμηρούς...» Τελείωσα την διθυραμβική μου απαγγελία διπλώνοντας την εφημερίδα με το ύφος του νικητή και κουνώντας το κεφάλι με σιγουριά. «Φιλαράκι, δεν πας καλά…». Περίμενα ότι θα μου έσερνε κι άλλα ο Πέτρος, αλλά μάταια. «Και γιατί, παρακαλώ;» Διότι είναι φανερό ότι είναι μούφα η δουλειά. Άμα βλέπεις αγγελίες με τέτοια, είναι φανερό ότι απευθύνονται σε κορόϊδα σαν και σένα. Δεν έχει βρεθεί ακόμα τέτοια μηχανή, Γιωργάκη…» «Ξέρεις ότι πολλά ακούγονται για διάφορα πράγματα που έχουν βρεθεί κι έχουν γίνει: μυστικά φάρμακα για τον καρκίνο, μηχανές απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, πατήσαμε στον Άρη και κάνουμε έργα εκεί. Γιατί λοιπόν να μην…» «Διότι ο κόσμος είναι τόσο απλός και χαζός, όσο φαίνεται. Ξύπνα!» Η αλήθεια ήταν ότι ήμουν ξύπνιος, δυστυχώς. Τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα εδώ και πολλά χρόνια και δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν. Όλα στη ζωή μου φαίνονταν ότι θα κυλούσαν ομαλά, ήρεμα. Πριν δεκαπέντε χρόνια παντρεύτηκα τη Άννα, έναν ήρεμο και ευγενικό άνθρωπο. Τρία χρόνια αργότερα, ήρθε στον κόσμο η κουκλίτσα μας η Ηρώ, η πριγκίπισσά μας. Ήμαστε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι για δυο χρόνια. Μέχρι που – καταραμένη μέρα – πήγα τη μικρή για βολτούλα στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Δεν κατάλαβα τι έγινε τότε, δεν πρόλαβα να δω καν… η μικρή εξαφανίστηκε… σαν μια θολούρα να την κατάπιε. Κινήσαμε γη και ουρανό, ανακατέψαμε τα πάντα, ψάχναμε μέρες και νύχτες χωρίς να κλείσουμε μάτι. Μάταια… Πέρασαν άλλα τρία χρόνια. Από τότε η ελπίδα μου άρχισε σιγά-σιγά να θολώνει, χωρίς να σβήσει ποτέ, βέβαια. Όλα μας τα χρήματα πήγαιναν στα ηρεμιστικά της γυναίκας μου. Η ίδια δεν με κατηγόρησε ποτέ, όμως ήταν ξεκάθαρο ότι το βλέμμα της απέφευγε συστηματικά το δικό μου. Προσωπικά, προσπάθησα να μείνω αξιοπρεπής, πιο πολύ για να δείχνω στον εαυτό μου ότι μπορώ να ελέγξω κάποια πράγματα. Κόπιαζα για να με πείσω ότι τα κατάφερνα, αν και ήμουν σίγουρος ότι οι απέξω έβλεπαν από πάνω μου το μαύρο σύννεφο που έριχνε συνεχώς χοντρές στάλες μελαγχολίας. «Και την Άννα; Που θα αφήσεις την Άννα;», συνέχισε να επιχειρηματολογεί ο Πέτρος. «Δεν θα το καταλάβει. Μόνο δυο μέρες θα κρατήσει.» «Α, έτσι λες… και πού ξέρεις σε ποιον θα πέσει; Λοιπόν, συνοψίζω. Κατ΄αρχήν, δεν είναι αλήθεια…» «Δεν χάνω τίποτα να δοκιμάσω.» «Ακόμα κι έτσι – λέμε τώρα – δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Είναι επικίνδυνο…» «Δεν θα έρθω σε επαφή με κανέναν, μόνο κάτι ακουστικά θα προμηθευτώ. Η ανταλλαγή θα γίνει αυτόματα.» «Είναι επικίνδυνο, έλεγα, γιατί κάποιος θα σου τα φάει χοντρά…» «Είναι δοκιμαστικό και δωρεάν.» «… και εκθέτεις και τη γυναίκα σου. Και, στο κάτω-κάτω, γιατί δεν κάνετε ακόμα ένα παιδί; Νέοι είστε ακόμα…» «Ξέρεις πολύ καλά ότι από τότε ούτε που ακούμπησε ο ένας τον άλλον.» «Ε, αυτός ο παραλογισμός πρέπει να σταματήσει. Κάντε ένα παιδί, όσο πιο γρήγορα γίνεται.» «Έχουμε παιδί.» «Φίλε, ΔΕΝ έχετε. Κατά πάσα πιθανότητα τα όργανα του παιδιού σου κυκλοφορούν γύρω μας. Ίσως το συκώτι του τυπά που κάθεται απέναντι είναι της κόρης σου. Πάρε απόφαση ότι…» Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διέταξα τα αυτιά μου να μην ακούσουν άλλο. Καθώς έβαζα το μπουφάν μου και άφηνα το κέρμα για τον καφέ, η φράση που πέρασε το μπλόκο ήταν «…είμαι ο φίλος σου και μου είπες να σου πω την αληθινή μου γνώμη» «ΕΙΜΑΙ ΞΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;» ούρλιαξα. Όχι για να με νοιώσει ο άλλος, για να φύγω και να μην το ξανασκεφτώ. Η απόφασή μου ήταν οριστική. *** Πρώτη μου ενέργεια, να προμηθευτώ την ειδική συσκευή. Πράγματι, έμοιαζε πιστά με ακουστικά. Στη συνέχεια, επιστροφή στο σπίτι. Ανταλλαγή ενός τυπικού «γεια» και η εξέλιξη του μονότονου και χρόνιου μοτίβου. Κάτω από το ισχνό φως της κουζίνας έφαγα ένα πολύ λικρό πιατάκι μπάμιες. Η Άννα, στην κουνιστή πολυθρόνα, να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Η αιώρηση σταματούσε μετά από κάποια αστραπή. Περίμενε να δει το θαύμα να έρχεται από το δρόμο. Έβαλα τις πιτζάμες μου. Χάζεψα για λίγο στον καθρέφτη το εκ γενετής σημάδι που είχα στον αριστερό ώμο. Το ίδιο ακριβώς είχε και η μικρή μου Ηρώ… αναστέναξα και χώθηκα στο πάπλωμα. Άνοιξα το χαρτί που ήταν μέσα στο κουτί της συσκευής. «Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να φορέσετε τα ακουστικά και να κοιμάστε στις 5 το πρωί. Τότε θα γίνει η ανταλλαγή συνειδήσεων. Θα μπείτε στο σώμα κάποιου άλλου, για δυο μέρες. Η δική σας ηθική και μνήμη θα μείνουν απαράλλακτες και διαθέσιμες σε εσάς. Παράλληλα, θα γίνετε κάτοχος και της μνήμης του νέου σας σώματος. Σε δυο μέρες θα γίνει η αντίστροφη διαδικασία. Η ανταλλαγή γίνεται αποκλειστικά με δική σας ευθύνη. Δεν γνωρίζουμε τον ανταλλαγέα σας, ούτε ευθυνόμαστε για τυχόν ατύχημα κατά τη διαδικασία.» Όποιος κι αν ήταν ο ανταλλαγέας, σίγουρα θα ήμουν καλύτερα για δυο μέρες. Έζησα το χειρότερο που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο. Καιρός για μια απρόσμενη αλλαγή. Έκανα τον κοιμισμένο, μόνο και μόνο για να ρίξω μια τελευταία στοργική ματιά στην Άννα. «Συγχώρεσέ με… για όλα…» ψιθύρισα κι έκλεισα τα μάτια. Πλησίαζε η κρίσιμη ώρα κι έπρεπε να είμαι στις διαταγές του Μορφέα. *** Άνοιξα τα μάτια. Τα έτριψα λίγο, έτσι συνήθιζα πάντα. Όλα ήρθαν πεντακάθαρα στο μυαλό μου. Ήμουν ο Δημήτρης Ναούμογλου, επιχειρηματίας. Παντρεμένος με τη Σοφία και πατέρας δύο παιδιών. Δεν τα πήγαινα καλά με τη γυναίκα μου, μάλλον γιατί ήμουν ζωηρός με το αντίθετο φύλο. Χμμμ… τα είχα με την γραμματέα μου, την Κατερίνα. Τέντωσα το κορμί μου. Θεέ μου, ήμουν πανύψηλος! Και πολύ ωραίος άντρας… σαραντάρης, με γυμνασμένο κορμί και πλούσιος! Τι τον έπιασε τον άλλον και ήθελε να ζήσει τη ζωή μου για δυο μέρες… Επ! η γυναίκα μου, η Άννα μου… στα χέρια ενός γάτου για δυο μέρες… Να γυρίσω πίσω, να ακυρώσω την ανταλλαγή… Αν και είμαι στη Θεσσαλονίκη τώρα. Αλλά, για μια στιγμή… ήρθα εδώ για να ξεφύγω. Ό,τι κι αν ζητήσει ο άλλος, η Άννα δεν είναι σε θέση να αλλάξει σε 48 ώρες. Φόρεσα ένα απίθανο κοστούμι και κατέβηκα στην τραπεζαρία. Η Σοφία φορούσε μια ρόμπα και ήταν εκθαμβωτική. Με κοίταξε παγερά και αδιάφορα. Η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει ταραγμένη. Πώς ήταν δυνατόν να μη συγκινείται ο Δημήτρης από τέτοια ομορφιά; Πριν πολλές απόψεις για τη ζωή γενικά περάσουν από αναθεώρηση, προσπάθησα να φανώ ο καθημερινός Δημήτρης. Έφαγα τα δημητριακά – ποιος; Εγώ…- και βγήκα προς το αμάξι, όπου με περίμενε ένας σωφέρ. Ένα κινητό με περίμενε επίσης. Μέχρι να καλυφθεί η ημίωρη διαδρομή δεν σταμάτησε να χτυπά και να κανονίζει ραντεβού. Βγαίνοντας, έβγαλα από την εσωτερική τσέπη της καπαρδίνας μου ένα προσωπικό μπλοκ. «Δευτέρα, 7 Οκτωβρίου. Όπως κάθε Δευτέρα, σήμερα στις 7 το απόγευμα πρέπει να κάνω το χρέος μου.» Δεν καταλάβαινα το νόημα, όσο κι αν σκάλισα τη νέα μου μνήμη. Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους και βάδισα βιαστικά προς το γραφείο. Το κρύο ήταν τσουχτερό έξω, αλλά μέσα οι συνθήκες ήταν τροπικές. Πολυτέλεια και χλιδή, επίσης. Η Κατερίνα, με τις ατέλειωτες γόβες και τα ατέλειωτα πόδια, μου έφερε τις έξτρα εκκρεμότητες της μέρας. Το βλέμμα καιοι χειρονομίες της μου υπενθύμιζαν ότι είχαμε ραντεβού το βράδυ. Για δεύτερη φορά αναρωτήθηκα τι άλλο ζητούσε από τη ζωή του ο ανταλλαγέας. Δεν έβρισκα ουδεμία λογική εξήγηση. Η μέρα κύλισε γεμάτη ένταση, διαπραγματεύσεις με πωλητές-αγοραστές, αδιάφορες για μένα και μάλλον και για σας. Ίσως αυτό δεν μπορούσε να αντέξει κάποιος με τη ζωή των ενεργών εύπορων, ίσως αποζητά μια πιο γαλήνια αλλαγή. Ήταν αφόρητο για τη δική μου συνείδηση το γεγονός ότι έπρεπε να διαπραγματεύομαι για το καλό της επιχείρησής μου με ανθρώπους που ένα κούνημα από το δακτυλάκι μου μπορούσε να τους καταστρέψει. Το μαρτύριο τέλειωσε στις 5 το απόγευμα. Ένοιωσα πρόσφυγας μπαίνοντας στη λιμουζίνα της σωτηρίας, έτσι την έβλεπα. Μάλιστα, έβαλα τις φωνές στον οδηγό που άργησε να ανοίξει την πόρτα. Για δες, πώς καλομαθαίνει ο άνθρωπος μέσα σε λίγες ώρες… Επιστροφή στο σπίτι. Πάπια με γλυκόξινη σάλτσα είχε το μενού. Ο υπηρέτης την σέρβιρε με την χαρακτηριστική επιβλητική αργοπορία που μόνο σε κάποιες παλιές ταινίες είχα γνωρίσει. Η Σοφία, απέναντι, επιβλητική, έβαφε τα νύχια των ποδιών της με το αγαπημένο μου κόκκινο χρώμα, αφήνοντάς τα να ξεπροβάλλουν μεγαλόπρεπα από τη ρόμπα και αδιαφορώντας για το πεινασμένο βλέμμα μου. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην την αρπάξω στην αγκαλιά μου. Λύτρωση στις 18:55. Όμηρος όντας, πετάχτηκα έξω από την έπαυλη. Καθώς το πολυτελές όχημα σταμάτησε αμέσως μετά την καγκελόπορτα, περιμένοντας τη σειρά του, μια γλυκιά φωνούλα ακούστηκε… «Κύριε Δημήτρη, Δευτέρα σήμερα…» Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με κοιτούσε ικετευτικά. Πραγματικά η ματιά του με τάραξε χωρίς να ξέρω γιατί, ήταν ένα απλό ζητιανάκι. Όχι, η μνήμη δεν έλεγε τίποτα. «Δευτέρα σήμερα» ήταν η απάντησή μου, καθώς το όχημα ξεκινούσε, αφήνοντάς της ένα βαρύ μεταλλικό μουγκρητό. Χε… ζώντας λοιπόν διπλή ζωή, συζύγου και εραστή, έπρεπε να ξαναφάω, με την Κατερίνα αυτή τη φορά. Αστακομακαρονάδα, το κυρίως από τα νέα πιάτα. Μου ξανάρθε στο μυαλό το κίνητρο που θα μπορούσε να έχει ο ανταλλαγέας για την αλλαγή, αλλά γρήγορα έσβησε, μπροστά στις προκλητικές κινήσεις της Κατερίνας. Σύντομα, βρεθήκαμε στο πολυτελέστατο διαμερισματάκι που νοίκιαζα εγώ βέβαια, ο Δημήτρης δηλαδή. Αφέθηκα πρόθυμα στα χάδια της. Σαν έκλεινα τα μάτια, ίσως σκεφτόμουν και τη στοργή της γυναίκας μου, της Άννας και την ανεκμετάλλευτη φλόγα της άλλης γυναίκας μου, της Σοφίας. Ο χρόνος κυλά γρήγορα, σαν είσαι στον παράδεισο. Οι αμφιβολίες για τα κίνητρα του ανταλλαγέα διαλύονταν. Τη θέση τους πήρε η σχεδίαση της επόμενης, πολλά υποσχόμενης μέρας. Διέταξα τον οδηγό να σταματήσει σε ένα σουβλατζίδικο, να φάει ένα σουβλάκι ο άνθρωπος. «Κύριε Δημήτρη, ευχαριστώ, είναι η πρώτη φορά που το κάνετε…» μου είπε με τρέμουλο, καθώς δίπλωνε με επιμέλεια τη νάυλον σακούλα, σαν τυχερή γάτα που σπεύδει να διαφυλάξει το αναπάντεχο και πολύτιμο λάφυρο, τρέχοντας σε ασφαλές μέρος. Φτάσαμε γρήγορα σπίτι, πριν προλάβω να σχεδιάσω τρόπο επαφής με την Σοφία. Κι εκεί, τότε, το όνειρο διαλύθηκε. Πλήθος κόσμου έξω. Ένα νεαρό κορίτσι είχε πεθάνει από το κρύο. Το ζητιανάκι που μου μίλησε, κάποιες ώρες πριν… Το τρύπιο πουλοβεράκι που φορούσε δεν την ζέσταινε πια. Στο γυμνό της αριστερό ώμο, διακρινόταν καθαρά το σημάδι που μόνο η κόρη μου κι εγώ είχαμε… Ήμουν ο Δημήτρης Ορμάνογλου, ήμουν κάποιος… μέσα στη νύχτα, διέταξα εξέταση DNA. Ναι, ήταν η Ηρώ, η κόρη του Γιώργου Παρασκευόπουλου, ενός ταλαίπωρου και έντιμου βιοπαλαιστή. Ήταν η κόρη μου. Η ψυχή της πέταξε στον ουρανό, τη στιγμή ακριβώς που πρόδωσα την Άννα, τη γυναίκα μου και τη Σοφία, την ευκαιριακή γυναίκα μου, για μια Κατερίνα που ούτε κι αυτήν ήξερα. Οι υπάλληλοι με κοίταζαν κεραυνοβολημένοι σαν έδωσα εντολή να ετοιμαστεί το ελικόπτερο, ώστε να είμαι παρών στην κηδεία της κόρης μου στην Αθήνα, σαν θεατής τουλάχιστον. Θέλησα να πω την αλήθεια στη Σοφία, πριν τη πτήση, για να εισπράξω ένα μεγαλοπρεπές «Στην Κόλαση, τρελέ Καραγκιόζη». Στην Αθήνα δεν τόλμησα καν να μιλήσω στην Άννα. Άλλωστε, μετά την κηδεία, δεν καθόταν να δεχτεί τα συλλυπητήρια. Παρών ήταν μόνο ο «πατέρας». Θα ορκιζόμουν ότι μου έκλεισε το μάτι, καθώς του έδινα το χέρι. Δεν πρόλαβα να καταλάβω, καθώς μου φόρεσαν χειροπέδες. Ήμουν ο εγκέφαλος μιας σπείρας που εκμεταλλευόταν παιδιά για επαιτεία. Ισοβίτης τώρα, αναρωτιέμαι κάθε πρωί που ο Ήλιος φωτίζει για 18 λεπτά – ναι, τα μέτρησα – το κελί μου, αν ο πάγος της Άννας έλιωσε από τον επιτήδειο. Αν η Σοφία έφτιαξε τη ζωή της με την τεράστια περιουσία που βρέθηκε στα χέρια της. Αν η Κατερίνα βρήκε άλλον ξενιστή να παρασιτίσει. Αν το αγγελούδι μου, την ώρα της συνάντησης εκεί ψηλά, μου χαμογελάσει και σπάσει τα μάγια του Ανταλλαγέα… Ξένος στην παλιά μου ζωή, ξένος και ανεπιθύμητος στην πραγματικότητα που δημιούργησα. Ο ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΑΣ.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Evanescent Posted October 8, 2013 Share Posted October 8, 2013 (edited) Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα τι έγινε. Σαν ιδέα, η "ανταλλαγή", είναι ενδιαφέρουσα. Αλλά η ιστορία έχει πολλές ασάφειες και ασυνέπειες που την αδυνατίζουν. Η γραφή είναι βατή, χωρίς στολίδια, απλή και καθημερινή. Καλό αυτό βέβαια. Τώρα, 1. «Φίλε, ΔΕΝ έχετε. Κατά πάσα πιθανότητα τα όργανα του παιδιού σου κυκλοφορούν γύρω μας. Ίσως το συκώτι του τυπά που κάθεται απέναντι είναι της κόρης σου. Πάρε απόφαση ότι…» Αυτό, όσο κι αν το δικαιολογείς με την επόμενη φράση «…είμαι ο φίλος σου και μου είπες να σου πω την αληθινή μου γνώμη», δε λέγεται, όχι από φίλο, αλλά ούτε από αδελφό. Σε κάποιον που έχασε το μοναχοπαίδι του από δική του υπευθυνότητα και καταστράφηκε όλη του η ζωή, μένει μόνο συντριβή κι ένα ίχνος ελπίδας. Οπότε αυτή η φράση απλά δε λέγεται. 2. «Δευτέρα, 7 Οκτωβρίου. Όπως κάθε Δευτέρα, σήμερα στις 7 το απόγευμα πρέπει να κάνω το χρέος μου.»Δεν καταλάβαινα το νόημα, όσο κι αν σκάλισα τη νέα μου μνήμη Μα, η ανταλλαγή όπως εξήγησες παραπάνω, είναι τέλεια και ακριβής. Ξέρει όλη τη ζωή του άλλου, ακόμα κι ότι τρώει δημητριακά, αλλά δεν ξέρει τι κάνει κάθε Δευτέρα; Αν δεν αιτιολογήσεις γιατί, όλη η ιστορία πέφτει στο κενό. Αδειάζει κι αντικρούει την ιδέα. 3. «Κύριε Δημήτρη, Δευτέρα σήμερα…» Ωραία. Και; Τι γίνεται τη Δευτέρα; Πουθενά δεν εξηγείς για πιο λόγο είναι σημαντική η Δευτέρα. Επίσης, αυτός ο τύπος δεν έχει απορία που ένα ζητιανάκι τον αποκαλεί με τ' όνομα του και για κάποιο λόγο λέει ότι είναι Δευτέρα; Μόνο επαναλαμβάνει ξερά τη φράση και φεύγει. Δεν έχει λογική. 4. «Ήμουν ο Δημήτρης Ναούμογλου, επιχειρηματίας. ... Ήμουν ο Δημήτρης Ορμάνογλου, ήμουν κάποιος» Έχεις κάνει λάθος τα ονόματα ή έχασα κάτι και δεν κατάλαβα;'' 5. «Ένα νεαρό κορίτσι είχε πεθάνει από το κρύο. Το ζητιανάκι που μου μίλησε, κάποιες ώρες πριν» Δηλαδή τί θα έκανε; Θα της αγόραζε πουλόβερ και δε θα πέθαινε; Λίγες ώρες πριν την είδε μπροστά του και του μίλησε. Δεν είδε ότι υπέφερε; Κι αυτό πάλι, πότε πρόλαβε να πεθάνει..; 6. «Ήμουν ο εγκέφαλος μιας σπείρας που εκμεταλλευόταν παιδιά για επαιτεία.» Όχι απλά δε βγαίνει μέσα απ' το κείμενο, αλλά ακόμα και τώρα που το γράφεις σαν πληροφορία, αδυνατώ να το πιστέψω. Υπερβάλλω για να καταλάβεις πόσο αστήριχτο είναι. 7. «Ισοβίτης τώρα, αναρωτιέμαι κάθε πρωί που ο Ήλιος φωτίζει...» Μα είναι για 2 μέρες η ανταλλαγή. Πώς κατέληξε ισοβίτης..;;; Μάλλον έχει να κάνει με τη φράση, «Αν το αγγελούδι μου, την ώρα της συνάντησης εκεί ψηλά, μου χαμογελάσει και σπάσει τα μάγια του Ανταλλαγέα…» Μα... ποια μάγια;;; Δεν αναφέρεις πουθενά μάγια ή δεν ξέρω και γω τι. Μια ανταλλαγή δυο ημερών αναφέρεις μέσω ενός μηχανήματος... Γενικά, μπλέξιμο, ασυνέπεια, αστοχίες. Πολύ αδύναμη η ιστορία σου Μιχάλη. Συγνώμη αν σε πίκρανα αλλά γράφω ότι διάβασα. Υ.Γ. : Πραγματικά, σε παρακαλώ, θέλω να μάθω τί γίνεται αυτή τη ρημάδα τη Δευτέρα. Μ' έχει φάει η απορία. Εξήγησε μου αν θες. Edited October 8, 2013 by Evanescent 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spectrum Posted October 8, 2013 Author Share Posted October 8, 2013 Καθόλου δεν με πίκρανες, ίσα-ίσα χαίρομαι όταν κάποιος διαβάζει κάτι συγκεντρωμένος όπως εσύ. Η εξήγηση είναι απλή. Την περασμένη βδομάδα πέθανε όντως ένα κορίτσι που το έλεγαν Ηρώ. Δεν την γνώριζα, αλλά για μια ολόκληρη μέρα νόμιζα, λόγω φοβερών συμπτώσεων, ότι ήταν μια γνωστή μου. Αυτή η ξαφνική αλλαγή, σαν έμαθα την αλήθεια ήταν και το κέντρισμα για την ιστοριούλα. Ποτέ δεν έχω ξαναγράψει κάτι τόσο μαύρο. Δεν είχα διάθεση καν να το ξαναδιαβάσω κι έτσι το έστειλα αμέσως. Αποτελέσματα: Δεν έστειλα την τελευταία φράση "Ξένος στην παλιά μου ζωή, ξένος και ανεπιθύμητος στην πραγματικότητα που δημιούργησα. ΤΩΡΑ καταλαβαίνω γιατί δεν με ειδοποίησε η νέα μου μνήμη. Διότι η κόρη μου είχε καταγραφεί στην παλιά… όπως και οι βόλτες μας, κάθε Δευτέρα στις 7..." Έτσι εξηγείται το (3) και το (5) Το (4), φυσικά, οφείλεται στον μη γενόμενο έλεγχο (6) και (7): Έχει περάσει αρκετός χρόνος και δεν μπόρεσε να ξαναγυρίσει στο σώμα του, αφού δεν είχε τη συσκευή. Έγινε και η δίκη... Για το (1) και (2) έχεις απόλυτο δίκιο (και στα υπόλοιπα, δλαδή). Ευχαριστώ πολύ και υπόσχομαι την επόμενη φορά να μην είμαι τόσο επιπόλαιος και πένθιμος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted October 15, 2013 Share Posted October 15, 2013 Για τις παρατηρήσεις με έχει καλύψει απόλυτα ο Evanescent από πάνω, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι. Η ιδέα με το μπέρδεμα ανταλλαγής-πατέρα-κόρης θα μπορούσε να δουλέψει καλά αν έδινες πιο πολλή προσοχή στις λεπτομέρειες που επισημάνθηκαν. Κάπου σαν να ένιωσα ότι η ανταλλαγή δεν ήταν τυχαία, σαν να ήξερε ο Δημήτρης ποια ήταν η Ηρώ και με ποιον έκανε την ανταλλαγή. Αν στηριζόσουν σ' αυτό και δεν το άφηνες στο τυχαίο, ίσως να μπορούσες να βάλεις σε μεγαλύτερες περιπέτειες τον Γιώργο. Επίσης, μια τέτοια μεγάλη σύμπτωση, δηλαδή με μια τυχαία ανταλλαγή να βρει την κόρη του, κάνει την ιστορία να χάνει σε αληθοφάνεια. Και κάτι τελευταίο, με μια εξέταση DNA δεν μπορείς να βρεις τα στοιχεία κάποιου, αν δεν έχεις προηγουμένως δείγμα από το DNA του. Και μιας και μίλησα για συμπτώσεις, πριν από πολλά χρόνια, παίζει και πάνω από 10, είχα γράψει κι εγώ μια ιστορία για έναν «Ανταλλαγέα». Μέχρι και τον τρόπο μεταφοράς με τα ακουστικά πετύχαμε :-P Η δική μου βέβαια, είχε εντελώς διαφορετική εξέλιξη. Αν θέλεις, μπορώ να σου την στείλω όταν ξανανέβω Καβάλα, επειδή τώρα είμαι βόλτα στην Αθήνα. Δεν θέλω να την ανεβάσω, επειδή τότε ήμουν σε πολύ πρώιμο στάδιο συγγραφής και δεν είναι και πολύ για να τη δείχνω Καλή συνέχεια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spectrum Posted October 16, 2013 Author Share Posted October 16, 2013 Βεβαίως και θέλω να την διαβάσω. Φαίνεται ότι στο ξεκίνημα "παίζουν" στο μυαλό κάποιες κοινές γενικές ιδέες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.