Κατά πόσον χρειάζεται να διαβάζουμε Έλληνες συγγραφείς για να γράφουμε εφ+φ;

[wordsmith]

Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξωγήινοι (ή δαίμονες, ή ξωτικά) στην Άνω Ραχούλα πχ είναι γελοίο ενώ σε ένα βλαχοχώρι της Αλαμπάμα είναι κουλ. Για τους εξωγήινους (αν είναι πολύ ανεπτυγμένοι σε σχέση με τους ανθρώπους κι όχι με τεχνολογία και πολιτισμό 1,2...10 αιώνες πιο μπροστά) θα είναι το ίδιο και το αυτό.

 

Διότι ενδεχομένως οι Αμερικάνοι αναγνώστες έχουν συνηθίσει όλα τα υπερφυσικά να συμβαίνουν στις ΗΠΑ, οι εξωγήινοι και τα κάθε είδους τερατάκια να μιλάνε αγγλικά κλπ. Ενώ τους Έλληνες άντε να τους πείσεις ότι, αν συμβεί κάτι περίεργο υπάρχει πιθανότητα να διαλέξει την Άνω Ραχούλα. Αλλά ίσως το συνηθίσουμε κι εμείς κάποτε, ποιος ξέρει.

[northerain]

 Π.χ. αν δεν έχεις couleur local δεν υπάρχει περίπτωση να εκδοθείς στο εξωτερικό, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος κλπ.

 

I got news for you.

 

Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξωγήινοι (ή δαίμονες, ή ξωτικά) στην Άνω Ραχούλα πχ είναι γελοίο ενώ σε ένα βλαχοχώρι της Αλαμπάμα είναι κουλ. Για τους εξωγήινους (αν είναι πολύ ανεπτυγμένοι σε σχέση με τους ανθρώπους κι όχι με τεχνολογία και πολιτισμό 1,2...10 αιώνες πιο μπροστά) θα είναι το ίδιο και το αυτό.

 

Είναι γελοίο μόνο για το Ελληνικό κοινό. Για τον Αμερικάνο είναι κάτι άγνωστο, οπότε και δεν του φαίνεται αστείο.

[Nihilio]

Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξωγήινοι (ή δαίμονες, ή ξωτικά) στην Άνω Ραχούλα πχ είναι γελοίο ενώ σε ένα βλαχοχώρι της Αλαμπάμα είναι κουλ. Για τους εξωγήινους (αν είναι πολύ ανεπτυγμένοι σε σχέση με τους ανθρώπους κι όχι με τεχνολογία και πολιτισμό 1,2...10 αιώνες πιο μπροστά) θα είναι το ίδιο και το αυτό.

Γιατί σαν παραδείγματα έχουμε μόνο το Βουτσά και το Κάκό... Στα χέρια ενός καλού συγγραφέα ο Κίτσος εναντίον ντόπιου Τσουπακάμπρα γίνεται μία σοβαρότατη ιστορία τρόμου.

[Simitsakis]

Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξωγήινοι (ή δαίμονες, ή ξωτικά) στην Άνω Ραχούλα πχ είναι γελοίο ενώ σε ένα βλαχοχώρι της Αλαμπάμα είναι κουλ. Για τους εξωγήινους (αν είναι πολύ ανεπτυγμένοι σε σχέση με τους ανθρώπους κι όχι με τεχνολογία και πολιτισμό 1,2...10 αιώνες πιο μπροστά) θα είναι το ίδιο και το αυτό.

Συμφωνώ απόλυτα!

 

Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εξωγήινοι (ή δαίμονες, ή ξωτικά) στην Άνω Ραχούλα πχ είναι γελοίο ενώ σε ένα βλαχοχώρι της Αλαμπάμα είναι κουλ. Για τους εξωγήινους (αν είναι πολύ ανεπτυγμένοι σε σχέση με τους ανθρώπους κι όχι με τεχνολογία και πολιτισμό 1,2...10 αιώνες πιο μπροστά) θα είναι το ίδιο και το αυτό.

 

Διότι ενδεχομένως οι Αμερικάνοι αναγνώστες έχουν συνηθίσει όλα τα υπερφυσικά να συμβαίνουν στις ΗΠΑ, οι εξωγήινοι και τα κάθε είδους τερατάκια να μιλάνε αγγλικά κλπ. Ενώ τους Έλληνες άντε να τους πείσεις ότι, αν συμβεί κάτι περίεργο υπάρχει πιθανότητα να διαλέξει την Άνω Ραχούλα. Αλλά ίσως το συνηθίσουμε κι εμείς κάποτε, ποιος ξέρει.

 

Έχουμε όμως την ομάδα Ε που εύκολα την βάζεις σε Ε.Φ. Άλλο θέμα που μπορείς να πιάσεις είναι: Τι έγινε εκείνο το πλοίο που συμμετείχε στο πείραμα της Φιλαδέλφειας και τελικά κατέληξε κάτω από την  Πεντέλη; Πιάνεις και Ελλάδα και Αμερική, και σε κανέναν δεν φαίνεται περίεργο

[WILLIAM]

Εκείνο το πλοίο είχε καλές προοπτικές για μυθιστόρημα αλλά το δώσαμε πίσω, κρίμα.

 

 

Όπως και άλλοι πριν από εμένα πιστεύω ότι για να γράψουμε καλά πρέπει να διαβάζουμε Έλληνες συγγραφείς όχι για τη θεματολογία τους τόσο όσο για τη χρήση της γλώσσας και καλό θα ήταν να μην αγνοούμε και τους πιο κλασσικούς ( και ας μην χρησιμοποιούμε πολλές λέξεις που θα βρούμε στον Παπαδιαμάντη ) μας φέρνει σε πιο εκτεταμένη επαφή και με την εξέλιξη της γλώσσας που σίγουρα βοηθάει στον εμπλουτισμό της γλώσσας που θα χρησιμοποιήσουμε.

 

Στη θεματολογία τώρα. Τα φαντασίας στήνονται συνήθως σε φανταστικούς κόσμους που δημιουργούν οι συγγραφείς ή σε αυτούς που άλλοι συγγραφείς έστησαν. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν έχει να κάνει με το Ελληνικό σκηνικό αλλά κάλλιστα μπορεί να δανειστεί στοιχεία - όπως έχουν κάνει πολλοί συγγραφείς και στο χώρο του φανταστικού κυκλοφορούν κένταυροι και σφίγγες - όπως το βάνδον που ανέφερε ο Κάρολος που θα δώσουν άλλον αέρα ( το λάβαρο ωστόσο είναι επίσης βυζαντινός όρος ).

Επιστημονικής φαντασίας πιστεύω ότι με καλό χειρισμό θα μπορούσε να στηθεί στην Ελλάδα, υστερούμε σε υπηρεσίες ίσως για να εμπλακούν σε μια υπόθεση με εξωγήινους αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι καλό για το δραματικό ύψος μιας ιστορίας. Από πλευράς τεχνολογιών σίγουρα υστερούμε από το εξωτερικό αλλά το χάσμα κλείνει με γοργούς ρυθμούς και στο άμεσοι μέλλον θα είναι ακόμα πιο μικρό πιστεύω. Εξάλλου το ότι δεν υπάρχουν κάποια πράγματα εδώ ίσως θα μας έκανε και χώρο κατάλληλο για τη δοκιμή μιας νέας τεχνολογίας ας πούμε που ένας επιστήμονας θα ήθελε να δοκιμάσει και θα θυμόταν την πατρίδα του για το λόγο αυτό ( έχουμε πολλά δικά μας λαμπρά μυαλά έξω ), 

Στα παραφυσικά το σκηνικό θα μπορούσε να είναι Ελληνικό με ευκολία πιστεύω, η παράδοσή μας βρίθει από νεράιδες, αερικά και στοιχειά μέχρι και ιστορίες ανθρώπων που συνάντησαν το Χάρο! Άφθονο υλικό για να στηριχθεί μια ιστορία, (όσοι έχετε διαβάσει τη Χιμαιρα του Μανφρέντι, τι θα εμπόδιζε μια τέτοια ιστορία να εξελίσσεται στην Ελληνική ύπαιθρο; ). Κάποιος ήδη ανέφερε και παράδειγμα για τον τρόμο, είναι ο τομέας που είμαι λιγότερο εξοικειωμένος αλλά πιστεύω ότι και τέτοιες ιστορίες θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στα καθ' ημάς. Πάντα με την προϋπόθεση ότι όποιος το επιχειρήσει θα το κάνει με σοβαρότητα και προσοχή.

 

Σχετικά με τις ξένες λέξεις. Καλό θα είναι εφόσον γράφουμε Ελληνικά να αποφεύγουμε τις ξένες ορολογίες όσο είναι δυνατόν αλλά χωρίς να καταφεύγουμε σε ακραίες καταστάσεις, το laptop δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην το πούμε φορητό υπολογιστή, απλό και κατανοητό αλλά υπάρχουν και όροι που δεν μπορείς να τους μεταφράσεις εύκολα και που μια τέτοια προσπάθεια θα μπέρδευε τα πράγματα, τότε τους αφήνεις ως έχουν. Αυτό ισχύει και για κάποιες που έχουν καθιερωθεί πλέον στην γλώσσα μας. ( και μια τελευταία παρατήρηση, το εγχειρίδιο είναι Ελληνική λέξη και διαφέρει από ένα μαχαίρι, κυρίως ως προς το γεγονός ότι το μαχαίρι συνήθως κόβει από τη μια το εγχειρίδιο όμως και από τις δύο όψεις )

[AlienBill]

Να πώ και κάτι ακόμη σχετικά με το πολιτισμικό σοκ της ένταξης του φανταστικού στην ελληνική πραγματικότητα.

 

Συζητούσα με κάτι φίλους που ήταν φαν των αμερικάνικων βαμπιροσίριαλ, για το ενδεχόμενο να γυριστεί ελληνικό σίριαλ με βαμπίρ.

 

Όλοι λέγανε ότι βρίσκουν την ιδέα ηλίθια για πολλούς και διάφορους λόγους (κάποιοι εκ των οποίων ήταν δικαιολογημένοι). Ακούστηκε όμως το επιχείρημα, ότι "το να ακούς τους βρυκόλακες να μιλάνε ελληνικά είναι ηλίθιο".

 

Τους είπα το εξής: Οτι η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που είχε βαμπιρικούς θρύλους και μύθους. Επομένως, το να μιλάνε τα βαμπίρ ελληνικά, κάθε άλλο παρά "ηλίθιο" είναι. Ίσα-ίσα εγώ θεωρώ ότι το να μιλάνε με τη χαρακτηριστική προφορά των Αμερικάνων της επαρχίας είναι ακόμη πιο γελοίο.

 

Έτσι κι αλλιώς -είπα- η βαμπιρική παράδοση, όντας κάτι καινούργιο και σχετικά ξένο προς την αμερικάνικη κουλτουρα, οδήγησε στην διαπραγμάτευση αυτού του μύθου με μορφή αισθηματικών ρομάντζων και κωμικών σαπουνοπερών, γεμάτα  από μοντέρνα βαμπιρ που βάφουν το μαλλι τους ανταύγειες, που συχνάζουν στα κλαμπάκια και που όλο κλαίγονται γιατί είναι αθάνατα (!!!???)

 

Δηλαδή πόσο πιο "αστεία" από αυτό μπορεί να είναι μια ένταξή τους στην ελληνική πραγματικότητα (που άλλωστε αποτελούν κομμάτι της παράδοσής της);;;

 

Βλέπετε λοιπόν πώς το μάρκετιγκ κάνει πλύση εγκεφάλου στον κόσμο....

Edited January 15, 2014 by alien666

[Nihilio]

Επειδή κάποιος το σκέφτηκε:

http://www.youtube.com/watch?v=kAkSPuW3IJ8

[AlienBill]

Επειδή κάποιος το σκέφτηκε:

 

Ναι!!! Περι αυτού είχε γίνει η συζήτηση!

[Simitsakis]

 

Επειδή κάποιος το σκέφτηκε:

 

Ναι!!! Περι αυτού είχε γίνει η συζήτηση!

 

ΣΟΚ!!! 

Χρηματοδοτήθηκε τελικά; Πολύ θα ήθελα να το δω! Όχι πως έχω δει τα αμερικάνικα,αλλά αυτό θέλω να το δω!

Εννοείται πως θα το παρακολουθούσα. Με τα τούρκικα και τις αηδίες που παίζονται, ίσως είναι ένας καλός λόγος να ανοίξει κανείς τηλεόραση (Αν και υπάρχουν μερικά καλά προγράμματα εδώ κι εκεί)

Edited January 17, 2014 by Simitsakis

[Witch King of Angmar]

Ενδιαφερουσα ιδεα να υπαρχει μια σειρα με βαμπιρ. Απο την πλευρα μου εχω σκεφτει επισης ενα σηριαλ επιστημονικης φαντασιας εμπνευσμενο απο την αρχαια και μεσαιωνικη ιστορια της μεσογειου και να εχει σχεση με δυο αυτοκρατοριες -η μια οικονομικη και η.αλλη βασισμενη στην βυζαντινη αυτοκρατορια

[Eanorel]

Εγώ χρειάστηκε από νωρίς να αντιμετωπίσω αυτό το θέμα γιατί γράφω ακριβώς στα είδη που έχουν το σχετικό "πρόβλημα". Όποιος θελήσει να γράψει κάτι σε θρίλερ/τρόμο/περιπέτεια κ.λ.π. θα πρέπει συνήθως να χρησιμοποιήσει ένα "μεγάλο" θέμα στην ιστορία του. Έναν κίνδυνο που αφορά σε μεγάλη κλίμακα, ένα χωριό, μια πόλη, μια χώρα ή ακόμα και ολόκληρο τον πλανήτη. Π.χ. εξωγήινους, τέρατα, ιούς, κ.λ.π.

 

Επίσης, συχνά αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει εξίσου "μεγάλους" ήρωες για να αντιμετωπίσουν το εν λόγω πρόβλημα, π.χ. στρατιωτικούς, τυχοδιώκτες, ανθρώπους με υπερφυσικές δυνάμεις, κ.λ.π.

 

Όλα αυτά συνήθως ξεπερνάνε τη ελληνική πραγματικότητα, πολύ απλά γιατί η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα και αδύναμη πολιτισμικά και οικονομικά.

 

Αν συμβεί κάτι παράξενο στην Ελλάδα δεν θα ασχοληθούν ιδιαίτερα οι άλλες χώρες. Επίσης, αν θέλαμε να γράψουμε ρεαλιστικά, δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε την ελληνική αστυνομία ή τον στρατό και ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό στη χώρα μας να αντιδρά αποτελεσματικά σε μια οποιαδήποτε απειλή οπότε δεν μας βολεύει συνήθως στην ιστορία μας. Εδώ μια έντονη βροχόπτωση έχουμε και παραλύει το σύμπαν και πνίγονται άνθρωποι και δεν ιδρώνει αφτί, δεν έχει ευθύνη κανένας.

 

Αν γίνει κάτι στις ΗΠΑ για παράδειγμα ή έστω σε μια "μεγάλη" χώρα όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, κ.λ.π. τότε κινητοποιείται σύμπαν και μας φαίνεται φυσιολογικό. Σηκωνονται ελικόπτερα, πέφτουν ρουκέτες, αναδύονται υποβρύχια και γενικά γίνεται χαμός και λέμε φυσικά, αντιδρά ο στρατός. Αν η ιστορία γινόταν στην Ελλάδα θα λέγαμε "Ναι, σιγά μην ξεκουνιώταν ο υπουργός να κάνει κάτι" ή "ποιο υποβρύχιο πήγε; Αυτό που γέρνει;" Δεν είναι δηλαδή ρεαλιστικό γιατί γενικά είμαστε μπάχαλο.

 

Επίσης, τα "μεγάλα" γεγονότα, όπως π.χ. εισβολή εξωγήινων, θα γινόταν σε μια ισχυρή χωρα όχι στην Άνω Κρύα Βρύση του πλανήτη, δηλαδή στην Ελλάδα γιατί αν έρχονταν εδώ οι εξωγήινοι δεν θα το έπαιρνε κανένας χαμπάρι.

 

Εγώ που θέλω να γράφω τέτοια αλλά θέλω κιόλας να έχω έλληνες ήρως και γενικά επαφή με το ελληνικό στοιχείο (ελληνίδα είμαι, το κέρατό μου!) μέχρι τώρα κάνω το εξής: Βάζω μερικούς έληνες ήρωες που ίσως και να δουλεύουν στο εξωτερικό (σε ερευνητικά ιδρύματα, πανεπιστήμια, κ.λ.π.) ή έλληνες της διασποράς και συμπληρώνω με άλλες εθνικότητες έτσι ώστε να εμπλέκω και την Ελλάδα αλλά και να μεταφέρω και την δράση εκεί όπου με βολεύει για μπορώ να δημιουργώ χαμό και μεγάλες αντιδράσεις και συνέπειες.

 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η γραφή να είναι κάπως μεικτή, δηλαδή όταν μιλάνε οι "ξένοι" ήρωες μιλάνε πιο "αμερικάνικα" ή "αγγλικά" ή ανάλογα με το από που είναι και το κείμενο θυμίζει ξένα μυθιστορήματα αλλά όταν μιλάνε οι έλληνες μεταξύ τους μιλάνε κανονικότατα ελληνικά και λένε όλες τις εκφράσεις και τις βρισιές που λέμε κάθε μέρα μεταξύ μας όπως π.χ. "τι μου τσαμπουνάς εδώ πέρα;" ή "πάρε το αυγό και κούρευτο" κ.λ.π.

 

Εν κατακλείδι, αφού το ελληνικό θρίλερ/τρόμος/περιπέτεια είναι σε γενικές γραμμές ένα σχετικά νέο φρούτο (δεν έχει την ιστορία αιώνων που έχει σε άλλες χώρες ούτε και την προβολή/πλύση εγκεφάλου που κάνει το χόλιγουντ) ορίστε πεδίο δόξης λαμπρό για να δημιουργηθεί το "ελληνικό στυλ". Όσο για την γλώσσα, δεν καταλαβαίνω γιατί οι ήρωες θα πρέπει να μιλάνε ελληνικά. Ναι μεν γράφουμε στα ελληνικά αλλά μπορεί να είναι κάτι σαν μετάφραση γιατί με ένα πολυεθνικό γκρουπ ηρώων δεν θα μπορούσαμε να γράφουμε σε 1500 γλώσσες! Εκείνοι μιλάνε στην δική τους τη γλώσσα και ο συγγραφέας απλά γράφει τα πάντα στα ελληνικά. Αυτό κάνω κι εγώ στους "Βολέγκαρους".

[Nihilio]

Εγώ χρειάστηκε από νωρίς να αντιμετωπίσω αυτό το θέμα γιατί γράφω ακριβώς στα είδη που έχουν το σχετικό "πρόβλημα". Όποιος θελήσει να γράψει κάτι σε θρίλερ/τρόμο/περιπέτεια κ.λ.π. θα πρέπει συνήθως να χρησιμοποιήσει ένα "μεγάλο" θέμα στην ιστορία του. Έναν κίνδυνο που αφορά σε μεγάλη κλίμακα, ένα χωριό, μια πόλη, μια χώρα ή ακόμα και ολόκληρο τον πλανήτη. Π.χ. εξωγήινους, τέρατα, ιούς, κ.λ.π.

 

Επίσης, συχνά αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει εξίσου "μεγάλους" ήρωες για να αντιμετωπίσουν το εν λόγω πρόβλημα, π.χ. στρατιωτικούς, τυχοδιώκτες, ανθρώπους με υπερφυσικές δυνάμεις, κ.λ.π.

 

Όλα αυτά συνήθως ξεπερνάνε τη ελληνική πραγματικότητα, πολύ απλά γιατί η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα και αδύναμη πολιτισμικά και οικονομικά.

 

Αν συμβεί κάτι παράξενο στην Ελλάδα δεν θα ασχοληθούν ιδιαίτερα οι άλλες χώρες. Επίσης, αν θέλαμε να γράψουμε ρεαλιστικά, δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε την ελληνική αστυνομία ή τον στρατό και ακόμα περισσότερο την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό στη χώρα μας να αντιδρά αποτελεσματικά σε μια οποιαδήποτε απειλή οπότε δεν μας βολεύει συνήθως στην ιστορία μας. Εδώ μια έντονη βροχόπτωση έχουμε και παραλύει το σύμπαν και πνίγονται άνθρωποι και δεν ιδρώνει αφτί, δεν έχει ευθύνη κανένας.

 

Αν γίνει κάτι στις ΗΠΑ για παράδειγμα ή έστω σε μια "μεγάλη" χώρα όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, κ.λ.π. τότε κινητοποιείται σύμπαν και μας φαίνεται φυσιολογικό. Σηκωνονται ελικόπτερα, πέφτουν ρουκέτες, αναδύονται υποβρύχια και γενικά γίνεται χαμός και λέμε φυσικά, αντιδρά ο στρατός. Αν η ιστορία γινόταν στην Ελλάδα θα λέγαμε "Ναι, σιγά μην ξεκουνιώταν ο υπουργός να κάνει κάτι" ή "ποιο υποβρύχιο πήγε; Αυτό που γέρνει;" Δεν είναι δηλαδή ρεαλιστικό γιατί γενικά είμαστε μπάχαλο.

 

Επίσης, τα "μεγάλα" γεγονότα, όπως π.χ. εισβολή εξωγήινων, θα γινόταν σε μια ισχυρή χωρα όχι στην Άνω Κρύα Βρύση του πλανήτη, δηλαδή στην Ελλάδα γιατί αν έρχονταν εδώ οι εξωγήινοι δεν θα το έπαιρνε κανένας χαμπάρι.

 

Εγώ που θέλω να γράφω τέτοια αλλά θέλω κιόλας να έχω έλληνες ήρως και γενικά επαφή με το ελληνικό στοιχείο (ελληνίδα είμαι, το κέρατό μου!) μέχρι τώρα κάνω το εξής: Βάζω μερικούς έληνες ήρωες που ίσως και να δουλεύουν στο εξωτερικό (σε ερευνητικά ιδρύματα, πανεπιστήμια, κ.λ.π.) ή έλληνες της διασποράς και συμπληρώνω με άλλες εθνικότητες έτσι ώστε να εμπλέκω και την Ελλάδα αλλά και να μεταφέρω και την δράση εκεί όπου με βολεύει για μπορώ να δημιουργώ χαμό και μεγάλες αντιδράσεις και συνέπειες.

 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η γραφή να είναι κάπως μεικτή, δηλαδή όταν μιλάνε οι "ξένοι" ήρωες μιλάνε πιο "αμερικάνικα" ή "αγγλικά" ή ανάλογα με το από που είναι και το κείμενο θυμίζει ξένα μυθιστορήματα αλλά όταν μιλάνε οι έλληνες μεταξύ τους μιλάνε κανονικότατα ελληνικά και λένε όλες τις εκφράσεις και τις βρισιές που λέμε κάθε μέρα μεταξύ μας όπως π.χ. "τι μου τσαμπουνάς εδώ πέρα;" ή "πάρε το αυγό και κούρευτο" κ.λ.π.

 

Εν κατακλείδι, αφού το ελληνικό θρίλερ/τρόμος/περιπέτεια είναι σε γενικές γραμμές ένα σχετικά νέο φρούτο (δεν έχει την ιστορία αιώνων που έχει σε άλλες χώρες ούτε και την προβολή/πλύση εγκεφάλου που κάνει το χόλιγουντ) ορίστε πεδίο δόξης λαμπρό για να δημιουργηθεί το "ελληνικό στυλ". Όσο για την γλώσσα, δεν καταλαβαίνω γιατί οι ήρωες θα πρέπει να μιλάνε ελληνικά. Ναι μεν γράφουμε στα ελληνικά αλλά μπορεί να είναι κάτι σαν μετάφραση γιατί με ένα πολυεθνικό γκρουπ ηρώων δεν θα μπορούσαμε να γράφουμε σε 1500 γλώσσες! Εκείνοι μιλάνε στην δική τους τη γλώσσα και ο συγγραφέας απλά γράφει τα πάντα στα ελληνικά. Αυτό κάνω κι εγώ στους "Βολέγκαρους".

Διαφωνώ σε πάρα πολλά σημεία. Ναι, αν θες να μιμηθείς το Αμερικάνικο μπεστσελλερ η Ελλάδα δε σου κάνει, μια χαρά όμως small town horror γράφεις με φόντο την Ελληνική κωμόπολη. Σκέψου πχ χιόνια στα βουνά, χωριό αποκλεισμένο και το τέρας να κάνει περατζάδα. Ή. ακόμα καλύτερα, την Αθήνα με χιόνια (που παραλύει το σύμπαν με 5 πόντους χιόνι) και τα τέρατα να σουλατσάρουν.

[aScannerDarkly]

Και γιατί οι εξωγήινοι θα πρέπει να σκάσουν μύτη στο Μανχάταν (άσε που δεν έχει και χώρο να προσγειωθούν); Τέλος πάντων, νομίζω ότι είμαστε έτσι κι αλλιώς εκτός του θέματος.

Edited February 1, 2014 by aScannerDarkly

[wordsmith]

Δε νομίζω ότι είμαστε εκτός θέματος - για ελληνικά στοιχεία στο φάντασυ λέμε. Έχει δίκιο σε μερικά σημεία η Eanorel, αλλά δεν αποκλείονται όλα τα είδη, όπως λέει και ο Nihilio. Απλώς να αναφέρω ότι τα περί εξωγήινων στην Ελλάδα μού θυμίζουν το διήγημα "Σκληρή Πραγματικότητα" του khar, που είναι και στην Αθήνα. 

 

edit: Οκ, Άννα, έτσι κι αλλιώς δεν είχα το διήγημα (μακάρι!), ήταν απλώς λινκ προς το προφίλ και μάλλον δεν το παίρνει σαν topic link.

Edited February 2, 2014 by wordsmith

[Cassandra Gotha]

Κέλλυ, δεν δουλεύει το λινκ που έβαλες.

[Nhrhida]

Πιστεύω πως παίζουν ρόλο και οι προσλαμβάνουσες που έχει καθένας. Οπότε μέχρι ένα βαθμό επηρεάζουν τα αναγνώσματα. Αν διαβάζω συνεχώς για αμερικάνικα τοπία και καταστάσεις είναι πιο πιθανό να μου έρθει ανάλογη ιστορία στο μυαλό.

  Πχ έγραψα ένα διήγημα που από την πρώτη στιγμή το "είδα" στην έρημο Μοχάβε.   Όχι γιατί δεν θα μπορούσε να συμβεί σε έναν ερημικό επαρχιακό δρόμο εδώ, μα γιατί εκεί το φαντάστηκα εξαρχής, το σκηνικό εκείνου του μέρους με ενέπνευσε. Αν δοκίμαζα να το μεταφέρω εδώ δε θα έβγαινε καλό γιατί δεν ήταν έτσι μέσα στο μυαλό μου και δεν θα έγραφα απλά αυτό που "είδα" αλλά συνεχώς θα προσπαθούσα να κάνω ένα είδος "αντιστοίχισης" τύπου: οκ εκεί βλέπω άμμο και κάκτους εδώ τι κολλάει; Να βάλω γαιδουράγκαθα και κοκκινόχωμα; Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τα μέρη αλλά και τους χαρακτήρες, τις υπηρεσίες κλπ.

Γι' αυτό νομίζω πως τελικά δεν έχει να κάνει με το αν μπορεί να υπάρξει τέτοια ιστορία στο Άνω Κατσικοχώρι της Ελλάδος ή κολλάει μόνο στο goat village των ΗΠΑ. Αν ο συγγραφέας την πιστεύει και την γράψει καλά μπορεί να γίνει πιστευτή σε οποιοδήποτε μέρος κι αν την τοποθετήσει.

Οπότε, για εμένα, το θέμα είναι πως την έχει ο ίδιος μέσα στο μυαλό του.

[Eanorel]

 

Διαφωνώ σε πάρα πολλά σημεία. Ναι, αν θες να μιμηθείς το Αμερικάνικο μπεστσελλερ η Ελλάδα δε σου κάνει, μια χαρά όμως small town horror γράφεις με φόντο την Ελληνική κωμόπολη. Σκέψου πχ χιόνια στα βουνά, χωριό αποκλεισμένο και το τέρας να κάνει περατζάδα. Ή. ακόμα καλύτερα, την Αθήνα με χιόνια (που παραλύει το σύμπαν με 5 πόντους χιόνι) και τα τέρατα να σουλατσάρουν.

 

Δε νομίζω οτι διαφωνούμε σε τίποτα. Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Ότι γενικά αν θέλεις να γράψεις κάτι σε μεγάλη κλίμακα σε μεγάλο βαθμό περιορίζεσαι από την ελληνική πραγματικότητα αλλά και πάλι μπορείς να βάλεις ελληνικό στοιχείο στην ιστορία. Αλλά αν θέλεις να γράψεις κάτι σε μικρή κλίμακα και πιο ατμοσφαιρικό μια χαρά τοποθετείται στην ελλάδα. Και μάλιστα είπα ότι ακόμα και σε ιστορίες πιο "μεγάλες" που έχουν πιο "πολυεθνικούς" ήρωες πάλι μπορείς να γράφεις "ελληνικά", να δημιουργήσεις δηλαδή το δικό σου "ελληνικό στυλ". Άρα συμφωνούμε απόλυτα.

 

Περιμπιπτόντως, συμφωνώ και με τη Nhrhida. Αν ο έλληνας συγγραφέας θέλει να γράψει με φόντο την ελλάδα και με έλληνες ήρωες, ας το κάνει. Αλλά αν πάλι θέλει να γράψει κάτι τελείως έξω από την ελληνική πραγματικότητα, ας το κάνει κι αυτό. Αν θέλει να γράψει σε στυλ αμερικάνικο μπεστ σέλερ ή σαν ρωσικό μυθολογικό έπος, γιατί όχι; Δε νομίζω ότι θα πρέπει κανείς να βάζει τέτοιους περιορισμούς στη φαντασία του.

Edited February 3, 2014 by Eanorel

[aScannerDarkly]

Παιδιά, ενδιαφέροντα αυτά, αλλά το νήμα δεν έχει θέμα το ελληνικό σκηνικό σε εφφτ. Αν θέλετε να προχωρήσει η κουβέντα, μπορείτε να ανοίξετε το ανάλογο τόπικ.

[Eanorel]

Μα νομιζω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι αυτό ρωτάει η wordsmith που άνοιξε το θέμα. Αν μπορεί να σταθεί εφ και φ ιστορία στην ελληνική πραγματικότητα ή αν είναι ξενερωτικό αυτό και, αν ναι, αν είμαστε αναγκασμένοι να γράφουμε "ξενικά" επηρεασμένοι από άλλες (αγγλοσαξονικές κατά βάση) κουλτούρες με μεγαλύτερη παράδοση στο είδος.

 

Άλλωστε η ίδια η wordsmith πιο πάνω λέει ότι δεν είμαστε εκτός θέματος.

Edited February 3, 2014 by Eanorel

[aScannerDarkly]

Το θέμα ρωτάει κατά πόσο χρειάζεται να διαβάζουμε Έλληνες συγγραφείς (και δεν απευθύνομαι σε εσένα συγκεκριμένα, η συζήτηση είχε λοξοδρομήσει από πιο πριν).

Edited February 3, 2014 by aScannerDarkly

[wordsmith]

Μπα, δεν πειράζει, άλλωστε δεν υπάρχει άλλο τόπικ πιο σχετικό με το ελληνικό στοιχείο στην εφφ λογοτεχνία γενικά.

[Oberon]

To αρχικό ποστ της Κέλλυς έχει πολύ περισσότερες ερωτήσεις από αυτή του τίτλου του τόπικ. Π.χ. ρωτάει 

 

 

Εσείς διαβάζετε καθόλου Έλληνες συγγραφείς ή τους βαριέστε; Έχουν επίδραση στο γράψιμό σας; Σας ενδιαφέρει να είναι τα κείμενά σας πειστικά και από αυτήν την άποψη; Θα γράφατε για "νταβραντισμένες σαρανταποδαρούσες"; (άπαιχτε!) Αυτό εννοώ, τη γλώσσα και το ύφος (τουλάχιστον), δεν εννοώ τα ονόματα να είναι οπωσδήποτε Μήτσος και Βρασίδας και η περιοχή Κουκουβάουνες και Δώθε Παναγιά.



Θα γράφατε/θα διαβάζατε κάτι εφ+φ γραμμένο με ελληνικό ύφος, που δε θα χρησιμοποιούσε το ελληνικό στοιχείο για να κάνει πλάκα με το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να γράφεται εφ+φ σε ελληνικό ύφος (ο βοσκός με τα πρόβατα συναντάει πράσινα ανθρωπάκια, που λέγαμε παραπάνω);

 

 

Σωστό, κατ'εμέ πως το παρόν τόπικ δεν αφορά στην ανάλυση της ελληνικής σκηνής της φάνταζυ κλπ, αλλά η Εanorel νομίζω απάντησε στις ερωτήσεις κυρίως που έθεσε η Κέλλυ στο αρχικό της ποστ, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του τίτλου οπότε δεν νομίζω πως είναι εκτός. Αν θεωρείτε πως το τόπικ κάνει "παρακλάδια" και  χρειάζεται να μεταφερθεί αλλού, απλά ανοίξτε το άλλο τόπικ που λέγατε. Αν ο τίτλος θεωρείται παραπλανητικός, μπορεί να αλλάξει πολύ εύκολα.

Edited February 3, 2014 by Oberon

[Count Baltar]

Απλώς, ρε παιδιά, έλεος πια με τους άσχετους τίτλους στα νήματα. Τώρα αυτό, ήδη υπάρχει το άλλο νήμα με τίτλο "Βιβλία που θέλουμε να δούμε στα ελληνικά", πας να διαβάσεις για αναγνωστικές επιθυμίες και πέφτεις σε δελτία τύπου βιβλίων που δημοσιεύονται ή θα δημοσιευτούν λίαν προσεχώς. Πείτε με ψείρα, αλλά νισάφι πια. Αν θέλετε να μιλάτε για κάποια θέματα ανοίξτε αντίστοιχα νήματα.

[elgalla]

Αν χρειάζεται να διαβάζουμε Έλληνες συγγραφείς. 

Ανάλογα, θα έλεγα. Σίγουρα, χρειάζεται να δίνουμε ευκαιρίες σε Έλληνες συγγραφείς. Όχι μόνο είμαστε ή προσπαθούμε κι οι ίδιοι να γίνουμε και, ιδανικά, θα θέλαμε κάποιος καλός άνθρωπος να αγοράσει και τα δικά μας βιβλία μεθαύριο, αλλά και επειδή πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι για τη σκηνή στη χώρα μας. Προσωπικά, πάντα διάβαζα περισσότερη μεταφρασμένη λογοτεχνία παρά ελληνική διότι, εκ των πραγμάτων, ακόμη κι αν αναλογικά βγάζουμε τον ίδιο αριθμό διαμαντιών/σκουπιδιών με το εξωτερικό σε βάθος χρόνου, αριθμητικά, έχουμε πολύ λιγότερα διαμάντια για να επιλέξουμε. Όμως σίγουρα είναι βλακώδες να απορρίπτουμε χωρίς να δοκιμάζουμε και, προσωπικά τουλάχιστον, ακόμη και στο είδος έχω διαβάσει αξιόλογα πράγματα από Έλληνες συγγραφείς. Τελευταία όχι τόσο γιατί είμαι μόνιμα εξωτερικό, όμως έχουν πέσει στην αντίληψή μου κάμποσα που θα ήθελα να διαβάσω ή που μου έχουν προτείνει να διαβάσω. 

Θυμάμαι ότι μια από τις αγαπημένες μου σειρές φαντασίες στα πολύ νιάτα μου ήταν η τετραλογία (+1 spin off) του Ιππότη. Μάλιστα τόσο πολύ τα είχα αγαπήσει που για χρόνια πίστευα, εξαιτίας του ψευδωνύμου Le Chevalier Leon, ότι ήταν ξένα! Τυχαία ανακάλυψα ένα-δυο χρόνια πριν ότι ο συγγραφέας, Γιώργος Προκοπίου, ήταν Έλληνας και στα βιβλία αναφέρεται ως μεταφραστής. Φυσικά, δεν έχω ιδέα πώς θα μου φανούν αν τα διαβάσω σήμερα, αλλά έχω σκοπό να το κάνω το πείραμα κάποια στιγμή. Επίσης, στις συλλογές Ωρόρα είχαν υπάρξει μερικές πολύ αξιόλογες δουλειές, π.χ. οι ιστορίες του Μαστακούρη με τον Ιάσονα Δούκα ή η ιστορία του Θανάση Βέμπου, Ποιος Πληρώνει τον Βαρκάρη - άνετα τα έβλεπα να στέκονται σε συλλογές έξω. Κι άλλα βιβλία που διάβασα πιο πρόσφατα ήταν ωραίες δουλειές ή, τουλάχιστον, αξιοπρεπείς. Φυσικά και υπάρχουν φόλες, αλλά έξω νομίζετε δεν υπάρχουν; Περισσότερες απ' ότι ελληνικές, γιατί, όπως είπαμε, η παραγωγή είναι αριθμητικά μεγαλύτερη γενικά, άρα περισσότερα διαμάντια *και* περισσότερα σκουπίδια. Εδώ τελειώνουμε με το πρώτο σκέλος: πρέπει να ξέρουμε το scene, πρέπει να διαβάζουμε για να κρίνουμε, πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες γιατί αύριο θα θέλουμε κι εμείς να μας δώσουν ευκαιρίες.

 

Δεύτερο σκέλος τώρα. Από τη στιγμή που επιλέγουμε να γράψουμε στα Ελληνικά κι όχι στα Σουαχίλι, οφείλουμε να ξέρουμε καλά Ελληνικά. Μόνο μέσα από τη λογοτεχνία; Όχι βέβαια! Λογοτεχνία, Τύπος, διαδίκτυο, ποίηση, όλα συμβάλλουν. Ναι, αυτό συμπεριλαμβάνει και τη μεταφρασμένη λογοτεχνία γιατί οι καλοί μεταφραστές γνωρίζουν τη γλώσσα εξαιρετικά καλά. Και η Ελλάδα έχει πολύ αξιόλογους μεταφραστές. Πού σταματάει ο καλός χειρισμός της γλώσσας και πού ξεκινάει η λογοτεχνία; Αυτό είναι λίγο διαισθητικό, πιστεύω, για κάθε έναν από εμάς. Έχω ένα φίλο που διάβαζε το μυθιστόρημα που γράφω και μου έλεγε ότι ξέρω εκνευριστικά σωστά Ελληνικά κι αυτό χαλάει τη ροή του κειμένου (το επιχείρημά του ήταν ότι στο διάλογο δεν έχουμε πάντα σωστή στίξη, όπως έκανα εγώ). Έχω έναν άλλο ο οποίος μου έλεγε πως δεν πρέπει να βρίζω στα κείμενά μου γιατί δεν είναι λόγιο. Στο τέλος, γράφουμε αυτό που έχουμε μέσα μας, όπως το έχουμε, ελπίζοντας ότι θα μιλήσει έστω και λίγο στους ανθρώπους γύρω μας. Οπότε, τα σωστά Ελληνικά σε πάνε μόνο μέχρι ενός σημείου, τα υπόλοιπα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου. 

 

Τρίτο σκέλος: κανείς δεν γεννήθηκε με ένα μολύβι κι ένα χαρτί στο χέρι. Αν θέλουμε να γράφουμε, πρέπει να διαβάζουμε άλλους που έχουν γράψει. Δεν είναι υποχρεωτικό να τους διαβάσουμε όλους, δεν είναι υποχρεωτικό να μας αρέσουν όλοι. Ok, ναι, μ'αρέσει ο Λένος Χρηστίδης και βαριέμαι τον Παπαδιαμάντη και προτιμώ να διαβάζω Έλληνες ποιητές απ' ότι Έλληνες πεζογράφους. Δεν είναι έγκλημα και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι "αν δεν έχεις διαβάσει τον χ δεν μπορείς να γράφεις ελληνική λογοτεχνία". Αλλά αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι ακόμη κι οι συγγραφείς που δεν γουστάρουμε, είναι σχολείο. Μας δείχνουν αυτά που δεν θέλουμε να κάνουμε. Άλλοι μπορεί να θέλουν, αλλά εμάς μας διαμορφώνουν το λογοτεχνικό κριτήριο και, κατά συνέπεια, το συγγραφικό κριτήριο. Φτιάχνουμε ένα continuum που λέει ότι ο Χ είναι θεός και ο Ψ είναι φτου, φτου, μακριά από μας, προσθέτουμε και λίγο από τον εαυτό μας μέσα και τσουπ, να το πώς διαμορφώνεται η γραφή μας. 

 

Τέταρτο σκέλος: δεν πρέπει να είμαστε ελιτιστές. Πρέπει να διαβάζουμε τα πάντα γιατί τα πάντα είναι σχολείο. Ακόμη και το Άρλεκιν, που θα το σνομπάρουμε, είναι σχολείο.

 

Οπότε, όχι μόνο εφφ, όχι μόνο ελληνική λογοτεχνία, όχι μόνο λογοτεχνία, όχι μόνο ελληνική εφφ λογοτεχνία. Πρέπει να διαβάζουμε τα πάντα, ό,τι πέφτει στα χέρια μας. My two cents που κατέληξαν σεντόνι.