Εφημερία

[giorgos lagonas]

Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Λαγκώνας
Είδος: τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; ...μόνο μπανιστήρι!
Αριθμός Λέξεων: 3739
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: το πιο πρόσφατο διήγημα που έγραψα. Στο τέλος υπάρχουν σημειώσεις που διευκρινίζουν διάφορες (ιατρικής φύσεως) λεπτομέρειες, στα αντίστοιχα νούμερα. Γραμμένο με μορφή κινηματογραφικού σεναρίου
 

Εφημερία

 

[Ανοίγει το πλάνο από την οπτική γωνία του γιατρού. Ο διάδρομος της κλινικής είναι άδειος. Πλησιάζει το γκισέ των νοσηλευτών. Από πίσω του κάθεται η κοπέλα που καλύπτει την νυχτερινή βάρδια. Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφη, αλλά παρόλα αυτά είναι νέα, ελκυστική και με επιμελημένη εμφάνιση. Όταν βλέπει τον γιατρό, ένα διακριτικά παιχνιδιάρικο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της]

 

- βρε, καλώς τον γιατρό μας… πως είμαστε σήμερα;

- πώς να είμαστε ρε Τζενάκι, εφημερία πάλι και δεν την παλεύω καθόλου. Για λέγε, τι έχουμε σήμερα;

[κοιτάζοντας τους στοιβαγμένους φάκελους ασθενών πίσω από τον γκισέ] - εντάξει, καλά είμαστε σήμερα, μια χαρά. Με τα εξιτήρια της Παρασκευής καθαρίσαμε, από το απόγευμα και μετά έχουμε μείνει με 3 ασθενείς, αλλά είναι βαριά… [συνοφρυώνεται ελαφρά, κοιτάζει τον γιατρό, επιστρέφει το βλέμμα στα χαρτιά της, τα ξεφυλλίζει] …λοιπόν, είναι η Σωτηροπούλου, ο Παπαδόπουλος και ο Κοκκίνης…

- …μια ομορφιά! Μας έμειναν δηλαδή αμανάτι όλα τα σαπίδια!

[η νοσηλεύτρια χαμογελάει κάπως αμήχανα]

- ρε, σοβαρά τώρα. Αυτά τα γερόντια έχουν να πούμε πάνω τους τη μισή χειρουργική και τη μισή παθολογία! Στην επίσκεψη κάθε φορά που ρωτάει ο διευθυντής τι παίζει με αυτούς, σου λέω δεν έχει νόημα πια να του απαντήσεις! Πιο πολύ λέει να πάρεις από έναν τόμο παθολογία και από έναν τόμο χειρουργική και νταν! [χειρονομεί, χτυπάει τα δυο χέρια στον γκισέ] να τους σκάσεις στο τραπέζι και να του πεις : από αυτό εδώ, [δείχνοντας το ένα βιβλίο, εκεί που υποτίθεται ότι είναι ακουμπισμένο] έχει ΟΛΑ από αυτή την σελίδα και πάνω. Από το άλλο βιβλίο [δείχνοντας από την άλλη μεριά] έχει ΟΛΑ από αυτή τη σελίδα και κάτω. Και καθάρισες. Σωστός;

[η νοσηλεύτρια γελάει. Η κάμερα παραμένει πρώτο πρόσωπο. Ακούγεται και το δικό του γέλιο, πιο σύντομο και ανόρεχτο. Σαν να έχει επαναλάβει αυτές τις ατάκες αρκετές φορές και πλέον αποτελούν πολυειπωμένο αστείο για αυτόν]

- λοιπόν. Εγώ πάω στο εφημερείο να ξαπλώσω λίγο, είμαι πολύ κουρασμένος. Λέω να παραγγείλω, θες εσύ κάτι;

- όχι μωρέ, έχω φάει μεσημέρι και το βραδινό το αποφεύγω. Είναι και αργά…

- έτσι λοιπόν εξηγείται αυτό το κορμί το φιδίσιο! [η νοσηλεύτρια γελάει, κοιτάει στο πλάι, σαν να ντρέπεται] λοιπόν εντάξει, αφού δε θες εσύ χάνεις. Θα βγω σε λίγο, όταν φτάσουν τα σουβλάκια. Μέχρι τότε να είμαστε ήσυχα, ε;

- για να δούμε, μακάρι να έχουμε ήσυχη νύχτα…

 

[αλλαγή πλάνου. Στατική λήψη, δείχνει ένα μικρό τμήμα του διάδρομου από πλάι. Ο γιατρός έχει ήδη γυρίσει την πλάτη, διακρίνεται φευγαλέα, για λίγες στιγμές το πρόσωπο του προφίλ, πριν προσπεράσει με σίγουρο βήμα την κάμερα. Διασχίζει το διάδρομο. Βγάζει ένα κλειδί από την τσέπη της ποδιάς του, ξεκλειδώνει μια πόρτα στο τέρμα της κλινικής. Αλλαγή πλάνου. Είμαστε στο εφημερείο, που ουσιαστικά είναι ένα μικρό δωμάτιο της κλινικής που έχει διαμορφωθεί για να κοιμάται ο γιατρός. Λιτό σκηνικό, ένα κρεβάτι νοσηλείας κολλημένο στον τοίχο, ένα παλιό γραφείο με εφημερίδες της περασμένης και της προπερασμένης εβδομάδας ξεχασμένες πάνω του, ένα τραπεζάκι, παράλληλα στο κρεβάτι που πάνω του έχει μια μικρή πλάσμα τηλεόραση, από τις φτηνές, χωρίς μάρκα. Στο κομοδίνο βρίσκονται τα κοντρόλ για την τηλεόραση και το air condition, όπως και ένα σταθερό τηλέφωνο γκρίζο με μαύρα πλήκτρα, από τα πρώτα ψηφιακά που είχαν βγει. Ένα καλοριφέρ λαδιού εμφανώς λερωμένο ανάμεσα στις φέτες του, βρίσκεται παράλληλα και ανάμεσα στο κρεβάτι και το τραπεζάκι της τηλεόρασης. Πλησιάζει το πλάνο στο τηλέφωνο. Το χέρι του γιατρού σηκώνει το ακουστικό και με το άλλο σχηματίζει ένα νούμερο στα πλήκτρα. Με αυτή την αφορμή βλέπουμε πρώτη φορά καθαρά το πρόσωπό του, καθώς σκύβει πάνω από το τηλέφωνο. Είναι περίπου τριάντα πέντε ετών αλλά δείχνει μεγαλύτερος. Ατημέλητη εμφάνιση. Ύφος βαριεστημένο]

 

- έλα παλίκαρε, μια παραγγελία θέλω να κάνω…

[οι απαντήσεις ακούγονται σαν ακαταλαβίστικο μουρμουρητό, πνιγμένο σε παράσιτα]

– λοιπόν, βάλε δυο πίτα καλαμάκι χοιρινό με απ’ όλα, βάλε μια πίτα σουτζούκι όλα, μια πατάτες με λιωμένο τυρί και μπέικον και δυο μπυρίτσες. Θα τα φέρεις στο νοσοκομείο Ε… α, που είσαι, τις μπυρίτσες όπως πάντα βαλ’ τες σε αδιαφανή σακούλα, μη μας δει κανείς και μας κρεμάσουν κουδούνια οκέι;

[από την άλλη άκρη της γραμμής το παράσιτο έχει χροιά ερώτησης]

– όχι, εντάξει είμαστε. Στις πίτες βάλε τζατζικάκι, όχι από αυτές τις σως γιαουρτιού. Αυτά είναι να πούμε για τις γκόμενες και για τους τζιτζιφιόγκους, έτσι;

[γέλιο χαμένο στα παράσιτα]

– αυτά. Λοιπόν, πες στο παιδί να μου κάνει μια αναπάντητη στο 9683…. μόλις φτάσει στην πύλη για να κατέβω να τα παραλάβω. Εντάξει;

[σύντομη κοφτή κατάφαση, πάντα μέσα από παράσιτα]

– όμορφα. Περιμένω. Καληνύχτα.

 

[αλλαγή πλάνου. Ο γιατρός κάθεται στο κρεβάτι, αντικρίζει την τηλεόραση. Η κάμερα τοποθετημένη πάνω και πίσω από τον δεξί του ώμο. Πιάνει το τηλεκοντρόλ, την ανοίγει, αλλάζει κανάλια. Νυχτερινά δελτία ειδήσεων, σήριαλ και τηλεπαιχνίδια σε επανάληψη. Καθώς αλλάζει τα κανάλια, οι κινήσεις του γίνονται πιο ανυπόμονες. Ξεφυσάει αγανακτισμένος, εμφανώς δυσαρεστημένος από αυτά που δείχνει η τηλεόραση. Πέφτει στο μέσο ενός αγώνα ποδοσφαίρου]

- ω ρε μάγκα και το ξέχασα, παίζει η ομαδάρα σήμερα… [μουρμουρίζοντας] γαμώ την εφημερία μου μέσα γαμώ…

 

[χτυπάει το ασύρματο του τηλέφωνο. Βλέπει τον αριθμό στην οθόνη, αναγνωρίζει το τηλέφωνο του γκισέ των νοσηλευτών. Φέρνει την συσκευή στο αυτί του και πατάει το κουμπί]

 

- έλα παιδί μου

- Νίκο, ο Παπαδόπουλος πονάει…

- ε, χαίρω πολύ, αυτός όλο πονάει, δεν κάνει και τίποτα άλλο…

- να του δώσω κάτι;

- δώσ’ του μωρέ κάτι για να φύγει από το κεφάλι μας… ξέρω ‘γω, κάν’ του εκεί μια apotel ενδομυϊκά… ή μάλλον, ρίξε του την στον ορό απευθείας, να τον πιάσει γρηγορότερα και να ησυχάσει, εντάξει;

- όκει… [κλείνει το τηλέφωνο. Εκείνος μονολογεί]

- αρχίσανε κιόλας τα όργανα…

 

[χτυπάει το κινητό του τηλέφωνο για λίγο και μετά σταματάει. Κοιτάζει την οθόνη, άγνωστο νούμερο, καταλαβαίνει ότι είναι η αναπάντητη από τον ντελιβερά. Σηκώνεται αγκομαχώντας και φεύγει από το δωμάτιο. Στο μέσο του πλάνου μένει για λίγες στιγμές η τηλεόραση που μεταδίδει τον αγώνα. Fade out]

 

[fade in, μπροστά στον γκισέ. Η νοσηλεύτρια κάθεται από πίσω, όπως ακριβώς στο πρώτο πλάνο, αλλά δείχνει πιο βαριεστημένη σε σχέση με πριν. Η κάμερα πάντα από την οπτική γωνία του γιατρού. Ακουμπάει μια ιδρωμένη σακούλα δεμένη κόμπο στον γκισέ. Πάνω της γράφει Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ με μεγάλα, παχιά κεφαλαία γράμματα. Το λογότυπο του σουβλατζίδικου είναι μια καρικατούρα που απεικονίζει ένα γουρούνι ντυμένο γιατρό, ζωσμένο με ενέσεις – καλαμάκια, να τρέχει πάνω σε ένα δίκυκλο υβρίδιο σκούτερ και ασθενοφόρου, ενώ από πίσω του ανεμίζουν δυο γύροι προσαρμοσμένοι σε σετ ορού. Ο γιατρός έχει κρύψει σε κάθε τσέπη της ποδιάς του από ένα κουτάκι μπύρα. Οι τσέπες φουσκώνουν έντονα, προεξέχουν από την ποδιά, γενικώς βγάζουν μάτι. Έχουν ποτίσει από την υγρασία του παγωμένου κουτιού]

 

- ήρθανε και τα σουβλάκια. Είσαι σίγουρη ότι δε θες ένα μεζεδάκι;

[η νοσηλεύτρια χαμογελάει] – όχι, όχι, ευχαριστώ…

- όκει. Για λέγε, έχουμε τίποτα νέο;

[τον κοιτάει κουρασμένα] – πονάνε. Όλοι τους… δεν ζήτησαν ακόμα τίποτα, αλλά δεν το βλέπω να κοιμούνται εύκολα σήμερα…

- εντάξει μωρέ, αυτά είναι φυσιολογικά. Οι δυο παππούδες είναι μετά από χειρουργείο, η γριά θα μπει ξανά μέσα άμα δεν ενεργηθεί άμεσα, αυτή βασικά μετά την εντερεκτομή και τη στομία πρέπει να έχει κάνει ειλεό. Δεν έχει βγάλει τίποτα ακόμα, ε;

- όχι [κοιτώντας τα χαρτιά της] πέντε μέρες τώρα…

- ναι, ναι ξέρω. Έχει πρηστεί και η κοιλιά της, τούμπανο είναι, χάλια. Γεμάτη σκατό.

- καρκίνο έχει η καημένη ε;

- ε βέβαια καρκίνο έχει. Βγάλαμε πριν μια βδομάδα κομμάτι από το παχύ έντερο, κλείσαμε το ορθό και από την άλλη μεριά το βγάλαμε στην κοιλιά. Παρά φύση έδρα, καπάκι, τα κακά στο σακουλάκι και τα λοιπά και τα λοιπά. Λοιπόν. Για να κοιμηθούν οι μπέμπηδες και η μπέμπα μας… για δες έχουμε καθόλου Tavor-άκια;

- του ενός ή των δυόμισι μιλιγκράμ;

- τι με ρωτάς βρε; Εννοείται το μεγάλο μαντζούνι!

- κάτσε λίγο να δω…

[η νοσηλεύτρια σηκώνεται από τον γκισέ. Η κάμερα την ακολουθεί καθώς περνάει στο διπλανό δωμάτιο που αποθηκεύονται τα φάρμακα και το υγειονομικό υλικό. Ηχητική επένδυση : τα τακούνια της να χτυπάνε στο πάτωμα. Είναι κοντούλα και με πιασιματάκια, αλλά σέξι. Φοράει κολλητό λευκό παντελόνι. Ξεχωρίζει από μέσα το εσώρουχό της. Σκύβει και ανοίγει ένα χαμηλό συρτάρι. Η κάμερα ζουμάρει στον τροφαντό πισινό της. Στον φόντο ακούγονται οι σκέψεις του γιατρού]

Αυτά είναι. Έτσι έτσι, σκύψε ευλογημένη. Ω, ρε μάγκα, φοράει κίτρινο στριγκάκι μέσα από το κολλητό το παντελόνι και τρελαίνομαι. Κωλάρα μου εσύ…

 

- μονάχα από τα γενόσημα έχουμε. Τι να κάνω;

- δεν πειράζει. Λοιπόν, κερνάμε tavor-άκια όλο το μαγαζί να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Πάω για μάσες. Σίγουρα δεν θες ένα μεζέ;

[χαμόγελο στα χείλη, γνέφει αρνητικά. Ο γιατρός χαιρετάει με μια αδέξια κίνηση του χεριού και επιστρέφει στο εφημερείο. Fade out και η εικόνα περνάει σε μαύρο πλάνο. Πάνω του με άσπρα γράμματα σχηματίζεται η φράση «ΜΙΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ» Ειρωνικά, οι τόνοι είναι μικροί κόκκινοι σταυροί. Fade in σε πλάνο πάνω και πίσω από τον δεξί ώμο του γιατρού. Το παιχνίδι έχει τελειώσει και στο τηλεοπτικό πλατό οι παρουσιαστές του αγώνα σχολιάζουν. Κάτω δεξιά του πλάνου διακρίνεται η αδειανή σακούλα και πεταμένα χαρτιά με το όνομα και τη στάμπα του σουβλατζίδικου, λερωμένα με κέτσαπ και τζατζίκι. Ο γιατρός πιάνει την κοιλιά του. Ξεφυσάει. ΠΡΟΣΟΧΗ - Η επόμενη ατάκα προφέρεται σαν μια λέξη, κατά την εκπνοή]

- …ωρεσαμπούστηςέφαγα… πίκρα το παιχνίδι, κουβάς το στοίχημα και σήμερα. Τζάμπα τα λεφτά ρε γαμώ…

[χτυπάει το ασύρματο τηλέφωνο. Κοιτάει το νούμερο, είναι από το γκισέ]

- έλα παιδί μου.

- Νίκο, δεν έχουν κοιμηθεί ακόμα. Όλοι τους διαμαρτύρονται. Η Σωτηροπούλου πονάει πάρα πολύ.

- α, καλά…

- θα έρθεις να τους δεις;

- τι να δω μωρέ; Λοιπόν, δε γίνεται, θα βάλω μπρος τα μεγάλα μέσα. Κερνάς το μαγαζί Akineton, Zuledine, Aloperidin. Βάλ’ τα σε σύριγγα εικοσάρα, το υγρό από τα φιαλίδια δεν θα σου χωρέσει σε πιο μικρή…

[έκπληκτη και λίγο ανήσυχη] - όλα μαζί;

- όλα μαζί ρε, μην κολλάς.

- βρε Νίκο, μην πάθουν τίποτα, μεγάλοι άνθρωποι είναι και μετά από χειρουργείο…

- δεν παθαίνουν τίποτα μη φοβάσαι. Ρε σου μιλάει εδώ κοτζάμ Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα της Ιατρικής!

[αμήχανη σιωπή από το τηλέφωνο]

- έλα ρε ξεκόλλα είπαμε! [το επόμενο, με επιτηδευμένα επαρχιακή προφορά] Trust me, I’m a doctor!

[ξεφυσώντας] – εντάξει ρε Νίκο, εσύ ξέρεις…

[κλείνει το τηλέφωνο. Εκείνος επιστρέφει στην τηλεόραση. Αμέσως το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Το κοιτά και ξεφυσά εκνευρισμένος]

- έλα

- Νίκο, το κοκτέιλ να το κάνω σε όλους τους ασθενείς;

- όλους όλους…

[μικρή παύση] – εντάξει. Ευχαριστώ. [κλείνει το τηλέφωνο]

- άντε μπας και ησυχάσουμε σήμερα…

 

[Fade out και η εικόνα περνάει σε μαύρο πλάνο. Πάνω του με άσπρα γράμματα σχηματίζεται η φράση «ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ» Ακούγεται το χτύπημα του ασύρματου τηλέφωνου. Fade in με πολύ κοντινό πλάνο στο ακουστικό]

 

- Νίκο έχουμε πρόβλημα με τη Σωτηροπούλου. Πονάει πολύ. Κλαίει. Της άνοιξα τις γάζες. Νίκο νομίζω ότι δεν έχει ειλεό. Πρέπει να είναι κοπρόλιθος. Ένας κοπρόλιθος έχει φράξει τη στομία. Η κοιλιά της έχει πρηστεί πάρα πολύ…

[ο γιατρός ακούγεται νυσταγμένος, προφανώς το τηλέφωνο τον ξύπνησε] – αυτό μας έλειπε. Λοιπόν, κατάλαβα…

- θα έρθεις να την δεις;

- όχι ρε, τι να δω, ξέρω. Συμβαίνουν αυτά, έφραξε το έντερο και τώρα βγήκε στην επιφάνεια της τρύπας. Και εμείς φοβόμασταν για ειλεό. τέλος πάντων… κάνε της μια ένεση…

- βρε Νίκο, δεν μπορείς να βάλεις μια λαβίδα να της βγάλεις τον κοπρόλιθο; Αμέσως θα ανακουφιστεί η καημένη…

- όχι μωρε, πού να μπλέξουμε τέτοια ώρα… άσε που με το που θα βγάλουμε την πέτρα θα πλημμυρίσουμε στο σκατό. Ας το δει αύριο πρωί πρωί ο ειδικός γιατρός που την έχει ευθύνη του. Δε θα κάτσω τώρα εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα…

- Μα βρε Νίκο, είναι χάλια, θέλει να σε δει. Μπορείς να έρθεις λίγο;

[μιλώντας πιο απότομα] – βρε κούκλα μου, δες το και έτσι : εσύ τα κακά σου μπορείς να τα κρατήσεις μια μέρα αν χρειαστεί; Ε, αυτό ακριβώς θα κάνει και η Σωτηροπούλου. Σου λέω μια χαρά θα είναι, πες της εκεί ότι ο γιατρός είπε να κάνουμε μια ένεση και όλα θα πάνε καλά. Λοιπόν. Κάτσε να σκεφτώ. Πιάσε μια εικοσάρα και βάλε μέσα μια αμπούλα Zantac, μια Apotel, μια Voltaren και μια… πώς το λένε μωρέ αυτό που κάνει… αυτό το κολοκύθι μωρέ, το σπασμολυτικό του εντέρου;

- Buscopan;

- ναι μωρέ, αυτό. Ξεχνάω συνέχεια πώς το λένε. Λοιπόν κάνε της αυτά και θα γίνει περδίκι.

[με μια νότα παράδοσης, αλλά απρόθυμα] - εντάξει…

 

[ο γιατρός κλείνει το τηλέφωνο, γυρίζει πλευρό και πέφτει ξανά για ύπνο. Fade out, καθολική συσκότιση που παραμένει για λίγα δευτερόλεπτα. Fade in στην ίδια σκηνή. Ο γιατρός έχει αλλάξει στάση στο κρεβάτι. Προφανώς κοιμάται κάμποση ώρα. Ο φωτισμός της σκηνής είναι κατά έναν τόνο σκοτεινότερος, παραπέμποντας στο προχωρημένο της ώρας. Χτυπάει το ασύρματο τηλέφωνο. Αλλαγή πλάνου. Πολύ κοντινό ζουμ στο ηχείο από όπου βγαίνουν τα λόγια της νοσηλεύτριας]

 

- Νίκο ξύπνα, η Σωτηροπούλου πέθανε…

[ο γιατρός ακούγεται χαμένος, αποπροσανατολισμένος] – εεε, τι, τι έγινε;

- η Σωτηροπούλου προφανώς πέθανε. Δεν αναπνέει. Με ειδοποίησε η κόρη της. Κοιμόταν δίπλα της, ξύπνησε, της έπιασε το χέρι και ήταν παγωμένο.

- όχι ρε πούστη… [σκέφτεται] …λοιπόν, έρχομαι. Φέρε το καρδιογράφημα και βγάλε την κόρη από το δωμάτιο. Πες της ότι [χασμουρητό] έρχεται ο γιατρός για να κάνει πρώτες βοήθειες.

[zoom out στο σκοτεινό δωμάτιο, δίπλα στο κρεβάτι. Ο γιατρός σηκώνεται αγκομαχώντας. Ντύνεται αργά, βάζει την ποδιά του και ανοίγει την πόρτα. Αρρωστιάρικο φώς από τον διάδρομο της κλινικής μπαίνει στο δωμάτιο. Fade out]

 

[Fade in στο δωμάτιο της Σωτηροπούλου. Η πόρτα είναι κλειστή και οι κουρτίνες τραβηγμένες. Από τη μια μεριά του κρεβατιού ο γιατρός. Από την άλλη, η νοσηλεύτρια παλεύει με τα μπερδεμένα καλώδια του καρδιογράφου. Εφαρμόζει τις απαγωγές σε μια εμφανώς νεκρή παχύσαρκη ηλικιωμένη γυναίκα. Το δέρμα της πρησμένης κοιλιάς της γύρω από τις γάζες που καλύπτουν το τραύμα της, φαίνεται ερεθισμένο και κόκκινο. Η νυχτικιά της είναι ανοιχτή στο πάνω μέρος. Τα στήθια της βαριά χύνονται πάνω στον θώρακα και την κοιλιά της. Η νοσηλεύτρια σηκώνει το αριστερό στήθος της νεκρής που μοιάζει με ξεχειλωμένη σακούλα γεμάτη νερό. Εφαρμόζει από κάτω του ένα βεντουζάκι του καρδιογράφου και άλλα πέντε μοιρασμένα δεξιά και αριστερά του. Καθώς σκύβει, προβάλλει το δικό της στήθος μέσα από το άνοιγμα του πουκάμισου. Η κάμερα ζουμάρει στα πλούσια κάλλη της και στο τελείωμα της μαύρης δαντέλας του σουτιέν της. Στον φόντο ακούγονται οι σκέψεις του γιατρού]

 

Μωρό μου εσύ! Βυζάρες μου!

 

Η νοσηλεύτρια βάζει σε λειτουργία τον καρδιογράφο. Αυτό ξυπνάει τον γιατρό από το ρεμβασμό του]

 

- τι κάνεις βρε;

- καρδιογράφημα. Δεν θα της κάνουμε καρδιογράφημα και πρώτες βοήθειες;

- όχι ρε πλάκα κάνεις; Αφού η γιαγιά έχει πεθάνει. Κάτσε λίγη ώρα να φανεί ότι κάτι κάνουμε εδώ και μετά θα πω στην κόρη το γνωστό ποιηματάκι. Ότι κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά η καρδιά της δεν άντεξε, ότι ήταν πολύ ταλαιπωρημένη και τα πράγματα εξαρχής ήταν πολύ δύσκολα, ότι τουλάχιστον πλέον ησύχασε και τα λοιπά.

[η νοσηλεύτρια αμήχανη] - και με το καρδιογράφημα τι κάνω;

- αχ εσείς τα μικρά, πότε θα μάθετε; Δες βρε εδώ πώς γίνεται. Αυτή αν έχει πάρει στο χειρουργείο τίποτα ατροπίνες, αδρεναλίνες και τα σχετικά, μπορεί να φαίνεται ακόμα παράσιτο στο καρδιογράφημα κι ας έχει πεθάνει. Και άμα είναι να περιμένουμε πότε το παράσιτο θα πέσει, φέξε μου και γλίστρησα. Απλά τα πράματα. Αποσυνδέεις την ασθενή [τραβάει με έμφαση τα βεντουζάκια και τις απαγωγές των άκρων] και βγάζεις ένα μέτρο ωραιότατο flatline, όσο χρειάζεται για το πιστοποιητικό θανάτου. Και καθάρισες.

 

[πατάει το κουμπί του καρδιογραφήματος και βγαίνει ένα καρδιογράφημα που φυσικά αποτελείται από μια απόλυτα ευθεία γραμμή]

 

- είδες; Αλφάδι! [αφότου βγει ικανοποιητικό μήκος χαρτιού, το κόβει με μια κοφτή κίνηση από το μηχάνημα. Βγαίνει έξω για να ενημερώσει την κόρη της Σωτηροπούλου. Fade out]

 

[Αλλαγή πλάνου, στο εφημερείο. Πάνω στο γραφείο είναι απλωμένα καρμπόν και τα αντίτυπα του πιστοποιητικού θανάτου, τριπλότυπο, διπλή κόλλα Α4 διπλής όψεως. Ο γιατρός κοιμάται του καλού καιρού πάνω στα χαρτιά, τον πήρε ο ύπνος συμπληρώνοντάς τα. Μια λεπτή γραμμή σάλιου έχει τρέξει από το στόμα του και μουτζουρώνει το μελάνι. Fade out]

 

[Fade in στην σκηνή του ονείρου. Ο γιατρός τρέχει πανικόβλητος σε ένα χαοτικό γκρίζο τοπίο, σπαρμένο με ξαπλωμένες μορφές που αγκομαχούν. Γέροι, γυναίκες και παιδιά, με τα πρόσωπα συσπασμένα από τους πόνους και την αγωνία. Ο γιατρός τρέχει ξέφρενος σαν να προσπαθεί να γλιτώσει από κάτι, αλλά όπου και να πάει πέφτει πάνω σε έναν άρρωστο που χρειάζεται την βοήθειά του. Από τις αντιδράσεις και τον αποτροπιασμό του γίνεται εμφανές ότι ανέκαθεν τρέχει να γλιτώσει από τους ασθενείς του. Η αντίδρασή τους είναι καθολική, όλοι κρατούν από ένα νυστέρι και φωνάζοντας, βογκώντας και παρακαλώντας του το προσφέρουν τείνοντας την λάμα προς το μέρος του. Ο γιατρός αγωνιά, ιδρώνει και παραπατάει. Δεν μπορεί και δεν θέλει να σηκώσει το φορτίο της ευθύνης, τον κόπο, την δέσμευση που οφείλει. Η αντιδράσεις του είναι σπασμωδικές, αδέξιες, αντανακλαστικές. Παίρνει το νυστέρι από τα χέρια των αρρώστων και τους το μπήγει στο σώμα, αφήνοντάς το εκεί και φεύγει μακριά, μόνο και μόνο για να πέσει στον επόμενο και η διαδικασία να επαναληφθεί στο διηνεκές. Τα σώματα που τρυπιούνται με το νυστέρι παγώνουν, χάνουν τη ζωντάνια και την ευλυγισία τους, μεταμορφώνονται σε συσσωματώματα σαν αγάλματα από κιμωλία που συνεχίζουν να ουρλιάζουν μέχρι να διαλυθούν από τους ανέμους του ονειρικού τοπίου που κονιορτοποιεί και σκορπίζει τη σκόνη στον γκρίζο ορίζοντα. Στο τέλος το έδαφος καλύπτεται πλήρως από την σκόνη, όλο το σκηνικό γίνεται και αυτό σαν φτιαγμένο από κιμωλία, χωρίς χρώματα αλλά μονάχα σκληρές αποχρώσεις του λευκού κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Zoom out σε πανοραμική θέα του τοπίου. Ο γιατρός γίνεται μικροσκοπικός, χάνεται ανάμεσα στους πετρωμένους ασθενείς του, καλύπτεται από τη σκόνη των σωμάτων που κολλάει πάνω του. Συσκότιση.]

 

[Μαύρο φόντο. Μοναδικό ηχητικό υπόβαθρο : ήχος από παράσιτα (της τηλεόρασης; Του τηλεφώνου;) Γρήγορες εναλλαγές μεταξύ εκτυφλωτικού φωτός και απόλυτου σκότους που διαρκούν καθ’ όλη τη διάρκεια της σκηνής. Στο χειρουργικό κρεβάτι είναι ξαπλωμένος ο γιατρός, δεμένος με χοντρά λουριά. Ξυπνά, προσπαθεί να λυθεί, χτυπιέται, το κρεβάτι τρίζει και κουνιέται δίχως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Zoom in στα μάτια του που τα ανοιγοκλείνει και κοιτάει τριγύρω του με αγωνία. Οι φωνές του χάνονται στα παράσιτα. Αλλαγή πλάνου, πάνω και πέρα από το ξαπλωμένο σώμα του γιατρού προς το βάθος του δωματίου. Μέσα στο σκοτάδι, μια μορφή διαγράφεται. Ο Παπαδόπουλος – ένας χλωμός ξερακιανός γεράκος, γυμνός, κρύβει το χαμόγελό του πίσω από μια μάσκα χειρουργείου. Απλώνει τα χέρια, τα δάχτυλά του έχουν αντικατασταθεί από μεγάλες σύριγγες που ξεχειλίσουν από υγρά διάφορων δυσάρεστων χρωμάτων. Σωματίδια διακρίνονται να επιπλέουν μέσα τους. Με ασταθές βήμα πλησιάζει και μπήγει τις βελόνες στο σώμα του γιατρού. Δίπλα του εμφανίζεται ο Κοκκίνης, ένας παχύσαρκος ηλικιωμένος άντρας, γυμνός και αυτός, ντυμένος μονάχα με μια ξεκούμπωτη ιατρική μπλούζα. Τα χέρια του τριγυρίζουν στο τραύμα της κοιλιάς του, σκαλίζουν την πληγή του, λύνουν τα μαύρα χοντρά ράμματα και τα τραβάνε. Η ροδαλή τομή του Κοκκίνη αναλύεται σε κόκκινο καθώς η κοιλιά του ανοίγει. Τελευταία έρχεται η Σωτηροπούλου. Καθώς περπατάει το σεντόνι με το οποίο ήταν τυλιγμένο το σώμα της χαλαρώνει και πέφτει στο πάτωμα. Στο θώρακά της διακρίνονται ακόμα τα σημάδια που άφησαν οι βεντούζες του καρδιογράφου. Έχει ανοίξει τις γάζες της. Κρατάει το ελεύθερο κομμάτι του εντέρου της στο ένα χέρι, ενώ με το άλλο πασχίζει να το βγάλει ακόμα περισσότερο από το άνοιγμα της κοιλιάς. Η άκρη του είναι υγρή και στάζει. Πλησιάζει. Πλάνο από την οπτική γωνία του γιατρού. Το έντερο πλησιάζει την κάμερα, χάσκει ένα μαύρο κενό ανάμεσα σε λευκούς και ροζ χρωματισμούς. Το προσαρμόζει στο στόμα του ενώ οι άλλοι δυο ασθενείς ράβουν με την υγρή κλωστή που ακόμα βγαίνει και ξετυλίγεται από το άλλο τραύμα]

 

Εμπορική ονομασία της φαρμακευτικής ουσίας παρακεταμόλη. Αναλγητικό και αντιφλεγμονώδες

Το χειρουργείο που περιγράφεται εδώ λέγεται κολοστομία. Σημαίνει εκτροπή της αποχετευτικής οδού του πεπτικού σωλήνα. Συνήθως γίνεται σε καρκίνο του παχέος εντέρου. Το πάσχων κομμάτι αφαιρείται και το υπόλοιπο υγιές έντερο αποκαθίσταται ανάλογα με το μέγεθος που το απομένει. Κατά την κολοστομία τα κόπρανα δε βγαίνουν πια από τον πρωκτό αλλά από κάποιο, ενδιάμεσο, σημείο του παχέος εντέρου που εκβάλλει διά του κοιλιακού τοιχώματος. Για αυτόν το σκοπό διανοίγεται και δημιουργείται ένα νέο, "παρά φύση", στόμιο απ' όπου, στο εξής, θα εξασφαλίζεται η τελική αποχετευτική λειτουργία του εντέρου.

Tavor. Εμπορική ονομασία την ουσίας λοραζεπάμη. Ανήκει στην χημική ομάδα των βενζοδιαζεπινών. Χρησιμοποιείται κυρίως σαν υπνωτικό και ηρεμιστικό.

κουβάς. Στην αργκό αυτών που παίζουν στοιχήματα θα πει ένα χαμένο δελτίο. Περιφραστικά σημαίνει ότι το δελτίο κατέληξε στον κουβά των αχρήστων

Zuledine. Εμπορική ονομασία της ουσίας χλωροπρομαζίνη. Είναι από τα παλιότερα αντιψυχωσικά και πλέον έχει αντικατασταθεί από πιο μοντέρνα και ασφαλή σκευάσματα. Έχει ισχυρή κατευναστική δράση.

Aloperidin. Εμπορική ονομασία της ουσίας αλοπεριδόλη. Ανήκει και αυτό στην κατηγορία των κλασικών αντιψυχωσικών φαρμάκων. Έχει ισχυρή κατασταλτική δράση.

Akineton. Εμπορική ονομασία της ουσίας βιπεριδένη. Είναι αντιχολινεργικό φάρμακο και χρησιμοποιείται κυρίως σαν αντιπαρκινσονικό, αλλά και σαν προφυλακτική αγωγή για ασθενείς που παίρνουν αντιψυχωσικά, κυρίως κλασικά. Αυτή η πρώτη γενιά αντιψυχωσικών, επειδή απέκλειε χωρίς διάκριση τους υποδοχείς της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, δημιουργούσε συχνές και σοβαρές παρενέργειες, με κυριότερη την νόσο του Πάρκινσον και συγγενικά με αυτή σύνδρομα και συμπτώματα.

Ο συνδυασμός Akineton, Zuledine & Aloperidin είναι ένα μέχρι πρόσφατα ένοχο μυστικό της καθημερινής ιατρικής πράξης. Προκαλεί άμεση και ισχυρότατη καταστολή. Φυσικά είναι πολύ επικίνδυνος συνδυασμός φαρμάκων για την υγεία, ιδιαίτερα για ένα άτομο μεγάλο σε ηλικία και καταπονημένο από διάφορες καταστάσεις (νόσοι, χειρουργεία). Χρησιμοποιήθηκε από ασυνείδητους γιατρούς κατά τις εφημερίες τους για να κοιμίζουν τους πιο «προβληματικούς» ασθενείς που δεν κάθονταν ήσυχοι με πιο συμβατικά μέσα (πχ υπνωτικά). Όσο και αν φαίνεται απίθανο, μέχρι πριν είκοσι χρόνια, η χορήγησή του αποτελούσε σχετικά συνηθισμένη τακτική. Σταμάτησε και «απαγορεύτηκε» μετά από σκάνδαλο σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της χώρας μας με αφορμή τον θάνατο ενός ασθενή. Η διοικητική εξέταση μετά από μελέτη των φακέλων νοσηλείας κατέληξε σε έναν ειδικευόμενο γιατρό που είχε πάγια τακτική να ναρκώνει όλους αδιακρίτως τους ασθενείς του ορόφου για να έχει ήσυχη εφημερία και να μην του διακόπτουν τον ύπνο. Ο συγκεκριμένος γιατρός τιμωρήθηκε με στέρηση της άδειας άσκησης επαγγέλματος.

 Zantac. Εμπορική ονομασία της ουσίας ρανιτιδίνη. Χρησιμοποιείται για την θεραπεία του πεπτικού έλκους και της γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης. Επίσης, χορηγείται σε συνδυασμό με άννα φάρμακα για να προστατεύει το βλεννογόνο του στομαχιού από τις αλληλεπιδράσεις τους.

Voltaren. Εμπορική ονομασία της ουσίας δικλοφαινάκη. Είναι μη στεροειδές αντιφλεγμονώδες με σημαντικές αναλγητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.

Buscopan. Εμπορική ονομασία της ουσίας υοσκίνη. Είναι σπασμολυτικό των λείων μυϊκών ινών όπως αυτές που υπάρχουν στο έντερο και στο στομάχι και χορηγείται μεταξύ άλλων για την καταπολέμηση του σπασμού των παραπάνω οργάνων.

 

 

 

 

Εφημερία.doc

[Διγέλαδος]

Πολύ ωραίο μέχρι τη σκηνή του ονείρου. Κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο ο ζωντανός διάλογος και υπήρχαν σκηνές που γέλασα πολύ. Λίγο κάπως με παραξενεύει που ο γιατρός είναι τόσο "επιφανειακός; ότι να 'ναι;" Δεν τους έχω συνηθίσει έτσι τους γιατρούς (αχ αθώε Διγέλαδε) Αλλά ευτυχώς κρατάς την αληθοφάνεια καλά με τις ιατρικές ορολογίες. ΌΜΩΣ δεν καταλαβαίνω πως συνδέεται το τέλος με όλο το υπόλοιπο σκηνικό. Είναι η τελευταία παράγραφος η συνέχεια του ονείρου που ξεκινά στην προτελευταία παράγραφο; Δεν το ένιωσα σαν κλείσιμο γιατί δεν υπήρχε build-up μέχρι εκείνη την τρομακτική σκηνή. Σίγουρα η ίδια η σκηνή ήταν πολύ τρομακτική και ήταν η καλύτερη δικαίωση. Αν ήταν αληθινό θα μου άρεσε περισσότερο σίγουρα, αλλά πως ξέρω πως είναι και γιατί να το πιστέψω. Αν δεν είναι, μετά από το όνειρο τι έγινε; Κατάλαβε ότι τον κυνηγούν οι ενοχές; Θα κάνει κάτι για αυτό; (Επίσης θα περίμενα μιας και είναι κινηματογραφικό σενάριο να έχει και λίγο διάλογο στο τέλος. Εξαρτάται από το πως θα το ξαναέγραφες το τέλος)

 

(Επιτυχημένο το λογότυπο του "Γιατρός της πείνας" έσκασα στα γέλια!)

Edited November 2, 2013 by Διγέλαδος

[giorgos lagonas]

Δεν τους έχω συνηθίσει έτσι τους γιατρούς (αχ αθώε Διγέλαδε)

 

εγώ δυστυχώς τους έχω και τους παραέχω συνηθίσει τους γιατρούς... γιατρός γαρ και εγώ...

 

ΌΜΩΣ δεν καταλαβαίνω πως συνδέεται το τέλος με όλο το υπόλοιπο σκηνικό.

 

είναι μια ματιά εκ των έσω στην ψυχολογία του συγκεκριμένου γιατρού. Το νυστέρι που του τείνουν οι ασθενείς του, (αυτό είναι κάπως ψυχαναλυτική σκέψη, δεν περιμένω να το καταλάβουν όλοι) είναι οι ευθύνες του που δεν τις θέλει και για αυτό τις ξεφορτώνεται επιστρέφοντάς τες πίσω (καρφώνει τους ασθενείς του αντί να τους χειρουργήσει και να τους θεραπεύσει κανονικά) και με το να είναι απόλυτα διεκπεραιωτικός και ελπίζοντας με την παρουσία του και μόνο να λυθούν (φυσικά στο πόδι και προσωρινά) τα προβλήματα του προκύπτουν. 

 

Είναι η τελευταία παράγραφος η συνέχεια του ονείρου που ξεκινά στην προτελευταία παράγραφο; Αν ήταν αληθινό θα μου άρεσε περισσότερο σίγουρα, αλλά πως ξέρω πως είναι και γιατί να το πιστέψω. Αν δεν είναι, μετά από το όνειρο τι έγινε; 

 

αυτό το άφησα φλου επίτηδες. Αντί να κάνω railroading τον αναγνώστη, είπα να τον αφήσω να κάνει αυτή την επιλογή μόνος του. Για αυτό και ενώ διευκρινίζω πότε συγκεκριμένα αρχίζει η σκηνή του ονείρου, δεν διευκρινίζω το πότε τελειώνει

 

Δεν το ένιωσα σαν κλείσιμο γιατί δεν υπήρχε build-up μέχρι εκείνη την τρομακτική σκηνή.

 

βασικά, η προτελευταία παράγραφος είναι το buildup της τελευταίας

 

[Nihilio]

Μου άρεσε πολύ η εισαγωγή και το characterisation του Ελληνάρα γιατρού. Σταδιακά όμως ο γιατρός γινόταν όλο και πιο καρικατούρα και προσχηματικός, ενώ ο λογικός άνθρωπος μέσα μου έλεγε: "Μα καλά, δεν τον έχουν κλείσει ακόμα μέσα το μαλάκα;")

Η κατάληξη μου φάνηκε μάλλον αδύναμη και εύκολη αν και το φινάλε είναι δυνατό σα σύλληψη.

 

ΥΓ: Πάντως ο γιατρός αυτός θα έλεγε πολύ ως πρωτραγωνιστής σε zombie apocalypse ταινία, σκέψου το το ενδεχόμενο

[Dark desire]

Μεχρι την τρομακτικη σκηνη η μονη μου σκεψη ηταν "δε θα πεσει στα δικαστικα μου claws ενας τετοιος μ@@@κας? Θα τον κανω να παρακαλαει για κολονοσκοπηση με σωληνα αποχετευσης-πιο λιγο θα πονεσει" (ισως επειδη απο το ιδιο πραγμα που πεθανε η Σωτηροπουλου ξεκινησε η περιπετεια υγειας ενος δικου μου ανθρωπου). Ενιωσα δικαιωση με την εκδικηση της τελευταιας σκηνης

[giorgos lagonas]

αυτό που με διασκεδάζει πιο πολύ σε αυτή την ιστοριούλα, είναι οι αντιδράσεις των αναγνωστών σχετικά με την εικόνα του γιατρού! 

 

οι περισσότεροι σοκάρονται και πολλοί εξοργίζονται και ασφαλώς αυτό είναι κάτι απόλυτα δικαιολογημένο και φανερώνει το πόσο ισχυρά και μπλεγμένα μέσα μας είναι κάποια πρότυπα που ξεφυτρώνουν παντού και κυρίως εκεί που δεν το περιμένουμε. 

 

όλοι μας θεωρούμε (θέλουμε, απαιτούμε!) τον γιατρό να είναι τουλάχιστον επαρκής νοητικά, σε σοβαρότητα και σε κατάρτιση. Εγώ, σαν γιατρός για αρκετά χρόνια και απασχολούμενος αποκλειστικά σε νοσοκομειακούς χώρους, ξέρω ότι δυστυχώς δεν είναι τα πράγματα έτσι, αλλά φυσικά αυτό είναι μια αλήθεια που όλοι όσοι είναι στο κόλπο την ξέρουν και κανένας δεν την ομολογεί.

 

Η απλή αλήθεια είναι ότι ο γιατρός, όσο και αν ακούγεται απογοητευτικό αυτό, δεν διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο.

 

Κουράζεται, βαριέται, έχει τις κακές του μέρες, υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που δεν ξέρει ή δεν θυμάται,

 

ενίοτε (ή και σχεδόν πάντα!) δεν την παλεύει και συχνά αντιπαθεί τον ασθενή του, άλλοτε από δική του παραξενιά και άλλοτε για τους ίδιους λόγους που όλοι μας μπορεί να αντιπαθήσουμε έναν άλλο άνθρωπο.

 

Και μπορεί να κάνει και κάτι που δεν το επέλεξε με την καρδιά του, αλλά να τον ανάγκασαν άλλοι παράγοντες (πχ γονείς) ή στην πορεία να άλλαξε γνώμη και να μην του αρέσει πια η δουλειά του και να συνεχίζει, καθαρά διεκπεραιωτικά, για ευνόητους βιοποριστικούς λόγους, μην έχοντας πλέον λύσεις στο τι άλλο να κάνει με την ζωή του

 

...ίσως αυτό να είναι που εξοργίζει (υποσυνείδητα δηλαδή τρομάζει) τους περισσότερους που διαβάζουν την "Εφημερία"...

 

Εξάλλου, αν το προσέξατε και στο παράρτημα στο τέλος του διηγήματος, η ιστορία εμπνεύστηκε από πραγματικό γεγονός... 

[alucardos]

Οταν ειδα πως το κειμενο ειναι γραμμενο με κινηματογραφικο τροπο, δεν ενθουσιαστηκα και για να ειμαι ειλικρινης δεν μου αρεσει. Ωστοσο ο τροπος που ανεπτυξες τον γιατρο ηταν κατι παραπανω παραδειγματικος. Απεκτησε ουσια και ζωη γιατι τον μισησα με ολη μου την ψυχη, και θα ηθελα να ημουν στην τελευταια σκηνη να του πω και εγω μερικα πραγματα. Δεν ξερω τι εκανες για να ξετυλιξεις τον χαρακτηρα αλλα αν το κανεις με ολους σου τους χαρακτηρες, θα εχεις ενα πολυ ζωντανο κειμενο...