Myyst Posted November 10, 2013 Share Posted November 10, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: MyystΕίδος ποιήματος: λυρικόΑριθμός Στίχων: 17Σχόλια: η συμμετοχή μου για τον 6ο διαγωνισμό ποίησης με θέμα "μνήμη/ανάμνηση" Ψευδαισθήσεις Δεν θυμάμαι τώρα μέρη χαμένα, παλιά και παγερά Δεν γνωρίζω τι θα έβλεπαν μάτια που δεν κοιτούν τα βουνά μαζί μου πια Περπατώ ανάμεσα σε ερείπια αρχαία όπου η θλίψη περπάτησε Όχι πια Σε αλλοτινούς καιρούς μονάχα Όταν το σπίτι μου ήταν εδώ Αλλά δεν νοιάζομαι πλέον για εκείνο Μόνο φοβάμαι… Τι θα μείνει από εμένα Εάν το αίμα μου σταματήσει να κυλά; Γλυκό το αισθάνομαι στις φλέβες σου Τι θα μείνει άμα η καρδιά σου σταματήσει να χτυπά; Είναι περίεργα απόψε Φαντάσματα επιστρέφουν σιωπηλά, τυφλά, τρελά Άγγιξε με· φοβάμαι Όχι πια Είσαι εδώ Edited November 10, 2013 by Myyst 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nostalgist Posted November 11, 2013 Share Posted November 11, 2013 όμορφο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 13, 2013 Share Posted November 13, 2013 Όμορφο ποίημα που σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 16, 2013 Share Posted November 16, 2013 Για μενα ειναι αρκετα μπερδεμενο, δεν μπορω να πω πως πολυκαταλαβαινω τι γινεται. Εχει μια αισθηση φοβου που διαισθανομαι να υποβοσκει και ισως ενα τελος λυτρωση; Μου αρεσαν πολυ οι τρεις τελευταιοι στιχοι που τους φανταστηκα σε ενα λιτο αλλα πανισχυρο χαικου...νομιζω πως ισως ολοι οι προηγουμενοι στιχοι ειναι μια "εισαγωγη" για την καταληξη που ειναι το πραγματικο ποιημα και νοημα οσων ηθελες να πεις. Καλη επιτυχια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted November 20, 2013 Share Posted November 20, 2013 Μου άρεσε πολύ σαν αίσθηση. Δεν κατάλαβα το μπέρδεμα που έχεις εκεί, στη μέση, αλλά αυτότ ο ποίημα έχει έναν ρυθμό ζωηρό, που σπάνια βρίσκω, και κάτι το οικείο. Χωρίς να γίνεται βαρύ και καταθλιπτικό μου έφερε στο νου καταθλιπτικές εικόνες από την Αθήνα. Γκρίζοι τοίχοι, υγρασία μετά από βροχή, ένας δρόμος βρώμικος με ταλαιπωρημένους από τη ζωή ανθρώπους, και αυτή η τρομακτική μοναξιά που νιώθεις μέσα στο πλήθος. Μάλλον αν γράφω σχεδόν όσες λέξεις είναι και το ποίημα, κάτι πήγε καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 21, 2013 Share Posted November 21, 2013 Κι εμένα μελαγχολία μου έφερε στο μυαλό (όχι τρόμο), νοσταλγία μάλλον για κάτι που έχει περάσει και έχει φύγει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted November 23, 2013 Share Posted November 23, 2013 Μελαγχολικό ποίημα που μου άρεσε η αίσθηση που αφήνει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το κατάλαβα πλήρως Στέφανε. Μπερδεύτηκα σε αυτούς εδώ τους στίχους: Τι θα μείνει από εμένα Εάν το αίμα μου σταματήσει να κυλά; Γλυκό το αισθάνομαι στις φλέβες σου Τι θα μείνει άμα η καρδιά σου σταματήσει να χτυπά; Για την ακρίβεια από την μετάβαση από τους δυο πρώτους στους δύο επόμενους. Μέχρι εκείνη την στιγμή καταλάβαινα τι γινόταν, μετά που άλλαξε από πρώτο πρόσωπο σε δεύτερο δεν έπιασα τι έγινε. Τεχνικά είναι καλά στημένο για λυρικό ποίημα και μου άρεσε ιδιαιτέρως το κλείσιμο του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Andkand Posted November 24, 2013 Share Posted November 24, 2013 Όμορφο ποιηματάκι που αφήνει μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας.. Δεν ξέρω αν μου διέφυγε κάτι αλλά το στοιχείο του φανταστικού δεν κατάφερα να το εντοπίσω (εκτός, ίσως από την λέξη «φαντάσματα» στον 14ο στίχο). Καλή επιτυχία Στέφανε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted November 24, 2013 Share Posted November 24, 2013 Τι μου άρεσε... Έχει μια μουσικότητα, ένα μυστήριο, κάτι που σε κάνει να θες να το διαβάσεις πάλι και πάλι. Ο λυρισμός του είναι διάχυτος και το συναίσθημα βαθύ. Τι δεν μου άρεσε... Δεν μπορώ να κρίνω και πολλά από ποίηση πέρα από το συναίσθημα που μου αφήνει όταν το διαβάσω κι αυτό στο έγραψα ακριβώς από πάνω. Το μόνο που θα μπορούσα να πω εδώ είναι πως μου έκανε αρκετά δυσκολονόητο, αλλά θα μου πεις, έτσι είναι η ποίηση. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted November 24, 2013 Share Posted November 24, 2013 Στέφανε, νομίζω πως έγραψες την μόνη συμμετοχή που ήταν πραγματικά ένα ποίημα (και "ποίημα"). Γιατί έτσι είναι τα ποιήματα, εγκλωβίζουν μέσα τους συναισθήματα και εικόνες και, χωρίς να είναι απολύτως κατανοητά από αυτόν που τα διαβάζει, ο κάθε αναγνώστης βουτάει στις δικές του προσωπικές αναμνήσεις και βιώματα. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να προτείνω κάτι για να γίνει καλύτερο. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και κάθε φορά με μαγεύει όλο και πιο πολύ. Όλο το ποίημα γενικά μου έδωσε μια αίσθηση διττότητας, όπου ο αφηγητής του ποιήματος είναι αλληλένδετος με το πρόσωπο στο οποίο μιλάει, όπου το "εσύ" και το "εγώ" διαμορφώνουν ένα όλον, είναι δύο μισά που γίνονται ένα ολόκληρο. Αν λέω κουταμάρες, σε παρακαλώ, σταμάτα με, αλλά αυτή ήταν η αίσθηση που μου άφησε και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ερμηνεύω και το τετράστιχο που ανέφερε ο Ντρέικ. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted November 26, 2013 Author Share Posted November 26, 2013 (edited) Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις και για τα ιδιαίτερα πολύτιμα σχόλια. Αν δεν απαντώ αναλυτικά είναι επειδή δεν θέλω να κουράσω. Υπάρχουν μερικές μεταπτώσεις που είναι οριακές στο ποίημα, που όμως συνέβη ακριβώς επειδή ήθελα να περάσω συναισθήματα διττά (όπως πετυχημένα χρησιμοποιήθηκε η λέξη παραπάνω.) Αν σας μπέρδεψα με συγχωρείτε. Υπόσχομαι σε καθαρό fantasy διήγημα όπου θα εξηγώ περισσότερα. (Αφού όμως τελειώσω με το sffnowrimo, το παιγνίδι του scanner και το διήγημα για το διαγωνισμόεφ μετά. - Γενικά μη το περιμένετε, θα αργήσει.) Edited November 26, 2013 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.