Συναλλαγή

[KELAINO]

Όνομα Συγγραφέα: Τζόρτζια
Είδος ποιήματος: Φάνταζι, ψιλοντάρκ

Αριθμός Στίχων: 57
Σχόλια: Για τον 6^ο διαγωνισμό ποίησης με θέμα Μνήμη/Ανάμνηση.

 

 

 

Μαύρο μετάξι τα μαλλιά, μαύρη φωτιά τα μάτια

Μαύρος βραχνάς στο στήθος της μπήγει τα μαύρα νύχια.

Να πάρει ανάσα πνίγεται, φωνή να βγάλει τρέμει.

 

«Τι να σου δώσω ακριβό, καλέ μου, να μ’ αφήσεις;

Θες τ’ ασημένιο χτένι μου, θες το χρυσό καθρέφτη,

Ή μήπως το στεφάνι μου το διαμαντοπλεγμένο;»

   «Κράτα τα μπιχλιμπίδια σου, δεν θέλω τα χρυσά σου.

   Μονάχα δώσ’ μου θύμησες να φάω να χορτάσω

   και τότε φεύγω από δω κι ούτε με ξαναβλέπεις»

«Τι είδους μνήμες μου ζητάς, τι θέλεις από μένα;»

   «Όποιες νομίζεις δώσε μου, εγώ τις τρώω όλες.»

«Θυμάμαι του πατέρα μου το γιορτινό σακάκι.

Μύριζε ούζο και καπνό, κερί και ναφθαλίνη.»

   «Αυτό δεν είναι τίποτα, δεν φτάνει να χορτάσω.»

«Θυμάμαι που στον αργαλειό η μάνα μου καθόταν

και τραγουδώντας ύφαινε, κι εγώ στα γόνατά της.»

   «Άμα δε βρεις καλύτερες, δεν φεύγω από δω χάμου.»

«Θυμάμαι το αδέρφι μου να φεύγει για τη μάχη

κι εγώ στον κόρφο φυλαχτό τού βάζω να γυρίσει.»

   «Να βρεις καμιά καλύτερη αν θέλεις να χορτάσω»

«Δεν φτάνουν τόσες; Πόσες θες να φας για να χορτάσεις;»

   «Ετούτες που μου έδωσες φτάνουν για μεζεδάκι.

   Μου άνοιξαν την όρεξη, δώσε μου τώρα κι άλλες.»

«Θυμάμαι που συνάντησα στ’ αμπέλια τον καλό μου.

Σαν ήταν τρύγος και γιορτή ήρθε να με φιλήσει.»

   «Δε φτάνει, κι άλλες δώσε μου, εγώ πεινάω ακόμα.»

«Λυπήσου με, δε χόρτασες; Όλες θα μου τις πάρεις;»

   «Δώσε μου μέχρι να σου πω πότε να σταματήσεις.»

«Θυμάμαι πού ’πινε κρασί στο γάμο ο κουμπάρος

και μεθυσμένος πάλεψε με το ψητό γουρούνι.»

   «Πεινάω ακόμα, δώσε μου κι άλλες να με χορτάσεις.»

«Μη μου ζητάς, δε γίνεται, δεν έχω να σου δώσω.»

   «Ψέματα λες, μη με γελάς, έχεις πολλές ακόμα.»

«Για ξέσκισε το στήθος μου και φάε την καρδιά μου

μα άλλες μνήμες μη ζητάς να δώσω, δεν αντέχω.»

   «Εγώ δεν τρώω εντόσθια, δεν θέλω την καρδιά σου

   Δώσε μου κι άλλες θύμησες να φάω να χορτάσω.»

«Θυμάμαι πού ’ταν άνοιξη κι οι πασχαλιές ανθίζαν

κι εγώ λεχώνα έπινα φασκόμηλο στον κήπο

και δίπλα είχα το μωρό στη δαντελένια κούνια.»

   «Καλά τα πας, συνέχισε, κοντεύω να χορτάσω.»

«Τι σού ’κανα αχόρταγε, γιατί με βασανίζεις;

Γιατί ήρθες και στο στήθος μου έμπηξες μαύρα νύχια;»

   «Για άσ’ τ’ αυτά και δώσε μου θύμησες τώρα κι άλλες.»

«Κακιά κατάρα να σε βρει, ψόφο κακό να έχεις.»

   «Όσο εσύ χασομεράς, τόσο εγώ πεινάω.»

«Θυμάμαι να σοδειάζουνε στον κάμπο το κριθάρι

κι εμείς καταμεσήμερο στης καρυδιάς τον ίσκιο

νά ’χουμε μέλι και ψωμί, καρύδια με τα σύκα.

Και η Μυρτούλα μάζευε τα ψίχουλα στη χούφτα

και τα πετούσε στην αυλή να τρων τα χελιδόνια.»

   «Εντάξει φτάνει, χόρτασα, άλλες ας μη μου δώσεις.»

 

Ένα προς ένα ξέμπηξε τα ματωμένα νύχια

κι από μπροστά της χάθηκε βαρύς και χορτασμένος.

Σηκώνεται ξανάλαφρη και πιάνει τον καθρέφτη.

Βλέπει πως είν’ μελαχρινή, πως είναι μαυρομάτα,

βλέπει και στα χειλάκια της έν' άδειο χαμογέλιο.

 

 

 

 

[Cassandra Gotha]

Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που μεταφέρεις τη γραφή σου σε οποιοδήποτε είδος λογοτεχνίας. Αυτόν τον μισοαστείο - μισοσοβαρό, ακομπλεξάριστο, τόσο εύκολο και οικείο τρόπο να μας λες μια ιστορία.

 

Αυτό το ποίημα είναι, είσαι εσύ, και το λάτρεψα από τον πρώτο στίχο.

 

(Περιέγραψες ΤΕΛΕΙΑ την ψυχανάληση, παρεμπιπτόντως. )

 

edit: ξέχασα ένα "σου".

Edited November 12, 2013 by Cassandra Gotha

[Vanessa Van Hault]

εχω μείνει άφωνη..... απλά υπέροχο!

[Elli Sketo]

γουάο... 

[Tiessa]

Να πάρει! Με ανατρίχιασες!

Πολύ καλό, ρε συ!

[Mesmer]

Θα συμφωνήσω κι εγώ πως είναι πολύ καλό. Αν κάτι με χάλασε είναι οι συχνές επαναλήψεις των λέξεων χορταίνω-πεινάω, που θα μπορούσαν να παραληφθούν ή να παραφραστούν κάποιες φορές.

 

Καλή επιτυχία!

[laas7]

Ειναι οντως αυτο που φανταζομαι πως "εισαι" (καθως δεν εχουμε συναντηθει ποτε, ειναι μοναχα η αισθηση αυτων που γραφεις που υπαρχει για μενα-πολυ ποιητικο ακουστηκε αυτο).

Μου αρεσει το ακομπλεξαριστο σου στιλ (οπως λεει η αννα) πλην (ή συν) χθονιο κατα την γνωμη μου (οχι καταχθονιο για να μην παρεξηγηθω, χθονιο - δεν μπορω να σκεφτω καταλληλοτερη λεξη ελπιζω να με καταλαβαινεις). Φανταζομαι παντα μαγισσες να χορευουν σε κυκλους και να κανουν επικλησεις στις θεοτητες τους οταν διαβαζω αυτα τα ποιηματα σου...

Αλλα νομιζω πως πρεπει να ειμαι "αυστηρη" (μιας και δεν βλεπω κανεναν αλλον να θελει να το κανει). Νομιζω πως απλα δεν προλαβες να το δουλεψεις κι αλλο... πιστευω πως μπορουσε να εκτιναχθει και να μενει αξεχαστο (σαν ενα αλλο δικο σου με κατι αλογα αν δεν κανω λαθος που μου ειχε κανει μεγαλη εντυπωση).

Ειναι αν θελεις το που πας τον πηχη και θα ηθελα ολοι μας παντα να τον σπρωχνουμε πιο ψηλα. Καλη επιτυχια!

[Nienor]

Για Μπάμπη και Νεράιδα: Δεν μπορώ να είμαι και πάρα πολύ αντικειμενική (εντάξει, πώς μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς κανείς με την ποίηση; Υπάρχει όντως τρόπος;) γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το θέμα του. Κάθε παραλλαγή του ίδιου πράγματος, και ο κρύσταλλος κι εκείνο το στοιχειό και επιπλέον είμαι και προκατειλλημένη γιατί από τα στοιχειά και του δικού μου κόσμου αγαπώ μάλλον πιο πολύ από όλα τους θαλασσινούς δαίμονές μου που κάνουν το ίδιο πράγμα. Γενικότερα οτιδήποτε το ταϊζεις μνήμες κι εσύ τις χάνεις το λατρεύω.

 

Μόνο για Μπάμπη: Τέλειο. Δεν ξέρω έτσι κι αλλιώς ποτέ πώς να βοηθήσω την ποίηση να γίνει καλύτερη, αλλά αυτό εδώ, το βρίσκω τέλειο. Ήταν και το πρώτο που διαβασα κι επειδή ακριβώς είχα να πω μόνο αυτό, δεν είχα αφήσει τις δυο μου κουβέντες και στα υπόλοιπα ποιήματα.

 

Τέλειο!

[wordsmith]

Καλά, είναι σαν να βγήκε από συλλογή λαϊκών ποιημάτων, σαν να ακούω να το τραγουδάνε σε γάμο με παραδοσιακές στολές και φλουριά στο μέτωπο κλπ. Φοβερό παναπεί το γράψιμο. Αλλά, αυστηρά κρίνοντας, δεν υπάρχει ιστορία-υπόθεση. Είναι απλώς μια περιγραφή: αυτός ζητάει αναμνήσεις, αυτή του τις δίνει και τις περιγράφεις πολύ ωραία και dark-fantasy-ατμοσφαιρικά. Αλλά φτάνει αυτό για να λέγεται ιστορία/παραμύθι/σειρά γεγονότων; (και η Περσεφόνη με τα μπικουτί και το λάπτοπ που περίμενα, πού είναι; )

[Cassandra Gotha]

Κέλλυ, είναι ποίημα. Δεν υπάρχει "φτάνει ή δεν φτάνει" στο ποίημα, νομίζω.

[Cyrano]

Μου άρεσε. Η γλώσσα, ο ρυθμός, το ύφος, το νόημα. Αναφέρεται στην παράδοση, αλλά δεν είναι μουσείο, είναι ζωντανό. Οι πρώτες δύο αναγνώσεις με μπέρδεψαν, η τρίτη με προβλημάτισε. Για να πω την αμαρτία μου, τελικά συμβιβάστηκα και το απόλαυσα (στερεώνοντάς το νοηματικά μέσα μου) αφαιρώντας ένα στίχο και μια φράση. Τα «Εντάξει φτάνει, χόρτασα, άλλες ας μη μου δώσεις.» και δύο στίχους μετά, το 'βαρύς και χορτασμένος'. Αλλά αυτό είναι θέμα ερμηνείας.

   Είναι πολύ καλό.

[odesseo]

Πολύ ενδιαφέρον. Καλή άσκηση στη δημοτική στιχοπλοκία.

Απόφευγε τις χασμωδίες, αδυνατίζουν την εκφορά (ακόμη και στην εσωτερική ανάγνωση.)

[Myyst]

Σαν ξόρκι μάγισσας. Απλές λέξεις, ξεκάθαρες προθέσεις, ασταμάτητη ροή που συντελούν σε ένα στοιχειωτικό ποίημα. 

[Drake Ramore]

Έχει πολύ καλή τεχνική το ποίημα σου Γεωργία. Φέρνει μνήμες από σχολείο όταν διαβάζαμε τον Διγενη Ακρίτα ή ποίηση του Βαλαωρίτη. Έχει την σκοτεινιά αλλά και την θαλπωρή της επαρχίας και του χωραφιού, της αγροτιάς και των μικρών χαρών της ανέμελης ζωής. Ακριβώς για αυτό κάποια σημεία χτυπάνε περισσότερο αταίριαστα από άποψη λεξιλογίου. Πχ η λέξη μεζεδάκι με πετάει από το κλίμα του ποιήματος.Είναι πιο σύγχρονη η έκφραση που χρησιμοποίησες σε εκείνον τον στίχο, από τις εκφράσεις προηγουμένως.

 

Μου λείπει επίσης η κλιμάκωση της έντασης στο τάισμα του τέρατος. Περίμενα όσο πλησιάζουμε προς το τέλος να δίνει η ηρωίδα σου μνήμες πιο προσωπικές, πιο βαθιές, πιο σκοτεινές ή μνήμες που σηματοδοτούν κάτι (πχ μια γέννηση, ένας θάνατος κλπ). Μου έλειψε αυτό επειδή μου φάνηκε πιο δυνατή η μνήμη που δίνει σχετικά νωρίς για τον αδερφό της που πάει στον πόλεμο, από την μνήμη που δίνει προς το τέλος για το σόδειασμα. Για να δικαιολογηθεί το κλείσιμο σου χρειάζεται να χάσει πιο σημαντικά πράγματα.

 

Δεν θέλω να δεις αυτό το ψείρισμα, σαν κάτι παραπάνω από ψείρισμα. Το ποίημα είναι πάρα πολύ καλό.

[Nienor]

Μου λείπει επίσης η κλιμάκωση της έντασης στο τάισμα του τέρατος. Περίμενα όσο πλησιάζουμε προς το τέλος να δίνει η ηρωίδα σου μνήμες πιο προσωπικές, πιο βαθιές, πιο σκοτεινές ή μνήμες που σηματοδοτούν κάτι (πχ μια γέννηση, ένας θάνατος κλπ). Μου έλειψε αυτό επειδή μου φάνηκε πιο δυνατή η μνήμη που δίνει σχετικά νωρίς για τον αδερφό της που πάει στον πόλεμο, από την μνήμη που δίνει προς το τέλος για το σόδειασμα.

 

Εγώ εκεί αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δίνει και τον εαυτό της, δηλαδή πλέον όλα. Αυτή είναι το σόδιασμα, αυτή το μέλι, το ψωμί, τα καρύδια και τα σύκα. Η ανάμνηση δηλαδή του εαυτού της, και τη δίνει αφού έχει δώσει όλες τις άλλες.

 

 

Υ.Γ. Δεν διαφωνώ προφανώς (δε θα μπορούσα εξάλλου, έχει να κάνει απλά με το πώς το είδε ο καθένας μας) απλά ήθελα να καταθέσω το τι κατάλαβα και μου έδωσες πάτημα.

[Andkand]

 

 Πολύ dark και πολύ Μπάμπης αυτό το ποίημα. Μου άρεσε και η σύλληψη αλλά και η εκτέλεσή του. Είχε ρυθμό και αυτό είναι θετικό. Τώρα, αν ο «μαύρος βραχνάς» με νύχια και ομιλία κατατάσσουν το ποίημα στην κατηγορία του φανταστικού, η απάντηση είναι μάλλον οριακά, ναι. Καλή επιτυχία Τζόρτζια! 

 

[niceguy0973]

Τι μου άρεσε...

Ένας συνδυασμός φαντασίας, λαϊκού τραγουδιού, ποιήματος, ακόμα και τρόμου. Μου άρεσε πολύ. Είχε μουσικότητα, ροή, εικόνες και συναίσθημα, σαφώς και το χιούμορ που ποτέ δεν λείπει από τα γραπτά σου και τα κάνουν ιδιαίτερα.

 

Τι δεν μου άρεσε...

Το μόνο που μπορώ να πω είναι κάποιες φράσεις που μου έκαναν ελαφρά ενοχλητικές επειδή επαναλαμβάνονταν συχνά μέσα στο ποίημα.

[Lady Nina]

Μπάμπη,

μου άρεσε πολύ η ιδέα πάνω στην οποία βασίστηκε το ποίημα σου. Στην πλειοψηφία τους, οι στίχοι (δεκαπεντασύλλαβοι, οι αγαπημένοι μου για αφηγηματικά ποιήματα-τραγούδια) είχαν ρυθμό και η ιστορία κυλούσε σαν νεράκι.

Δεδομένου ότι το έγραψες εν μέσω του νανορίμου, είναι πολύ πετυχημένο.

Αν όμως θελήσεις να το δουλέψεις περισσότερο ώστε να το απογειώσεις, συνοψίζω κάποιες από τις παρατηρήσεις των προλαλήσαντων που θα σου τις πρότεινα κι εγώ.

Πρώτον, προσπάθησε να αποφύγεις τις λέξεις που επαναλαμβάνονται, και κυρίως το "χορτάσω". Από κάποιο σημείο και ύστερα χτυπάει πολύ στο μάτι, πόσω μάλλον στο αυτί, παρ`όλο που η επανάληψή του δίνει έμφαση στην ίδια την ιστορία.

Επίσης, και αυτό αφορά κυρίως στο περιεχόμενο των αναμνήσεων που αποχωρίζεται η ηρωίδα, αυτές μου φαίνονται πολύ 'καθημερινές'. Βέβαια, να μου πεις, αυτές είναι που μας συνθέτουν σαν ανθρώπους, η καθημερινότητα είναι αυτή που προδίδει το ποιοι είμαστε και όχι μερικές μεμονωμένες σημαντικές περιστάσεις. Επειδή όμως μιλάμε για ένα ποίημα, που είναι αρκετά μικρό σε έκταση, και πρέπει να προκαλέσει αρκετά έντονα συναισθήματα, εμένα προσωπικά θα μου άρεσε καλύτερα αν αποχωριζόταν κάποια πιο δυνατή ανάμνηση, όπως μια γέννηση ή ένας θάνατος, όπως πρότεινε και παραπάνω ο Ντρέικ, ή κάτι πιο σκοτεινό, πιο συνταρακτικό τέλος πάντων.

 

Καλή επιτυχία!

[KELAINO]

Χαίρομαι πάρα πολύ που σας άρεσε παρ' όλα τα πολλά του κουσούρια (αναμενόμενα. Γράφτηκε ανάμεσα στις συμπληγάδες του νανόριμου από τη μία και της ρλ από την άλλη).

 

Βασικά, αυτό:

 

 Νομιζω πως απλα δεν προλαβες να το δουλεψεις κι αλλο...

Ειναι αν θελεις το που πας τον πηχη και θα ηθελα ολοι μας παντα να τον σπρωχνουμε πιο ψηλα.

 

 Δεν πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα.

Βέβαια, ο πήχης είναι σε δυσθεόρατα ύψη, σε τροχιά, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού. Μιλάμε ότι προσπαθώ να μιμηθώ κάτι που έχει περάσει από επεξεργασία ξανά και ξανά, όχι από έναν/μία ταλαντούχο δημιουργό αλλά πολλούς/ές, ξανά και ξανά, για δεκαετίες, ίσως και αιώνες, μέχρι που να φτάσει σε ύψη τελειότητας αδιανόητα για τον μέσο Μπάμπη.

Το παλεύουμε όμως.

 

 

Μου λείπει επίσης η κλιμάκωση της έντασης στο τάισμα του τέρατος. Περίμενα όσο πλησιάζουμε προς το τέλος να δίνει η ηρωίδα σου μνήμες πιο προσωπικές, πιο βαθιές, πιο σκοτεινές ή μνήμες που σηματοδοτούν κάτι (πχ μια γέννηση, ένας θάνατος κλπ). Μου έλειψε αυτό επειδή μου φάνηκε πιο δυνατή η μνήμη που δίνει σχετικά νωρίς για τον αδερφό της που πάει στον πόλεμο, από την μνήμη που δίνει προς το τέλος για το σόδειασμα. Για να δικαιολογηθεί το κλείσιμο σου χρειάζεται να χάσει πιο σημαντικά πράγματα.

 

Ορθώς περίμενες και υπάρχει όντως κλιμάκωση. Οι μνήμες δεν γίνονται όλο και πιο δυνατές ή (μελο)δραματικές, αλλά πιο πολύτιμες. Σκέφτηκα ότι για τελευταία θα κρατήσει τη μνήμη της τέλειας στιγμής. Όλοι μας έχουμε μια τέτοια, όταν όλα είναι τόσο γαμημένα τέλεια, ο καιρός, η παρέα, το φαΐ, τα μαξιλάρια, δεν ξέρω τι άλλο. Μια στιγμή που φτάνει σχεδόν να ορίζει ολόκληρη την μέρι τότε και την μετέπειτα πορεία μας, σε φάση που όταν αναρρωτιόμαστε «ποιά είμαι;» να μπορούμε να απαντήσουμε «είμαι εκείνη που καθόταν εκεί, εκείνο το απόγευμα, με τον Τάδε και τη Δείνα και αυτώναμε τα αυτά». Όπως είπε (περίπου) και η Κιάρα, η τελευταία ανάμνηση ήταν ουσιαστικά η ίδια, μια όμορφη μέρα, η αίσθηση της εκπλήρωσης μιας ολόκληρης χρονιάς και η μικρή να κάνει χαριτωμενιές.

(η Μυρτώ είναι η κόρη της, υποτίθεται, ελπίζω να φάνηκε αυτό από κάπου...

 

 

 Αν κάτι με χάλασε είναι οι συχνές επαναλήψεις των λέξεων χορταίνω-πεινάω, που θα μπορούσαν να παραληφθούν ή να παραφραστούν κάποιες φορές.

 

Χμμναι, υποτίθεται ότι θα έμπαιναν πιο ρυθμικά μέσα στο κείμενο, αλλά δεν πρόλαβα καθόλου να ασχοληθώ με αυτήν την πτυχή του πρότζεκτ, το άφησα λίγο στη μοίρα του.

 

 

 

Απόφευγε τις χασμωδίες, αδυνατίζουν την εκφορά (ακόμη και στην εσωτερική ανάγνωση.)

 

Έχει μερικούς στίχους για τους οποίους ψιλοντρέπομαι, η αλήθεια είναι.

[laas7]

Δεν υπαρχουν ορια για ολα οσα θελουμε να ειμαστε (απαντηση για την προσπαθεια του Μπαμπη)

Edited November 26, 2013 by laas7

[Μπόρχες]

Δεν είμαι ειδικός στην ποίηση, αλλά αυτό εδώ είναι πολύ καλό.

 

Σ' ευχαριστώ!