Vanessa Van Hault Posted November 25, 2013 Share Posted November 25, 2013 25/11/13 Χμμμμ... Ενώ πήζω σε γενικές γραμμές με τα 4 light-novel που γράφω και ενώ γενικά δεν γράφω κατά παραγγελία, και γενικότερα αν δεν έχω έμπνευση αποφάσισα να χώσω και άλλο την Αυτοκρατορική μου κ....α στο γράψιμο! Το λοιπόν.. Το κείμενο γράφτηκε για να συμμετάσχει στις Αλλόκοτες περιπτύξεις *αν θεωρείται συμμετοχή, οτιδήποτε τελοσπάντων...* Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω οτι πλέον ισοπεδώνω τελείως τους τόνους και ]να μιλάω τόσο τραγουδιστά και εκφραστικά, πράγμα το οποίο επηρεάζει απίστευτα την γραφή μου και βάζω τόνους σε όλες τις συλλαβές, χαχαχαχ! Ω ναι! Λοιπόν, ο δικός μου συνδυασμός ==> Μεσαιωνική Βρετανία -- παιδάκι που πάσχει απο λευχαιμία -- οι κακοί δεν κερδίζουν ποτέ. Τι να κάνω.. Ειμαι ιδεαλίστρια. Τεσ πα. Δικό σας γιατί άρχισα να πλατειάζω πάλι Το λευκό κρίνο Πλανήτης Γη, Έτος 2137 μ.Χ Χαρούμενες και γεμάτες ανυπομονησία φωνές αντηχούσαν στον αέρα. Οι μαθητές του σχολείου της Νέας Σιαο Πιάνγκ έτρεχαν βιαστικοί προς τα καθίσματα. Ήταν μια εξαιρετικά σημαντική μέρα. Ακόμα πέντε λεπτά και η χρονοκάψουλα που χρονολογούνταν από την Μεσαιωνική Βρετανία θα άνοιγε αποκαλύπτοντας επιτέλους το περιεχόμενό της. Επιτέλους και ο τελευταίος μαθητής κατέλαβε την θέση του. Ήχησε ένα γκογκ και επικράτησε τέτοια ησυχία που μπορούσε να ακούσει κανείς τις ανάσες των μαθητών που δεν τολμούσαν να σηκώσουν τα βλέμματα τους από τη σκηνή διακοσμημένη με τρόπο που άρμοζε στην περίσταση. Ο διευθυντής του σχολείου με χέρια που έτρεμαν από άγχος και ανυπομονησία ακούμπησε την πόρτα της κρύπτης. Όλοι ανασηκώθηκαν με κομμένη την ανάσα παρακολουθώντας τις κινήσεις του. Πλήθος επιστημόνων που στέκονταν παραπέρα σιωπηλό, δάγκωνε ανυπόμονο τις άκρες των χειλιών τους. Ήξεραν καλύτερα απ’οποιονδήποτε πως η σημερινή ημέρα ήταν εξαιρετικά σημαντική για την ανθρωπότητα. Ήταν η μέρα που το μέλλον συναντούσε τοπαρελθόν. Επιτέλους ο Διευθυντής βγήκε από την κρύπτη, η οποία προηγουμένως είχε σκαναριστεί από τα ειδικά μηχανήματα τα οποία επιβεβαίωσαν πως ο χώρος δεν έκρυβε κανέναν κίνδυνο. Με μάτια που έλαμπαν από χαρά σήκωσε τα χέρια του. Στο ένα χέρι κράταγε ένα λευκό κρίνο το οποίο προφανώς είχε διαποτιστεί με κάποια χημική ουσία καθώς έδειχνε ολόφρεσκο, λες και δεν είχε περάσει μέρα από τη στιγμή που είχε εγκαταλείψει το φυσικό του περιβάλλον, ενώ στο άλλο κράταγε ένα μπουκάλι, μέσα στο οποίο κιτρινισμένο από το πέρασμα του χρόνου, βρίσκονταν ένα τσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού. Το χαρτί βγήκε από το μπουκάλι και με χέρια που έτρεμαν ο διευθυντής το ξεδίπλωσε. Πλησίασε το μικρόφωνο και με φωνή που δυνάμωσε σταδιακά άρχισε να διαβάζει. « Με λένε Τζων. Και αυτή είναι η ιστορία μου , η οποία θα ακουστεί ύστερα από τόσο καιρό που ακόμα και η σκόνη από τα κόκκαλα μου θα έχει γίνει σκόνη. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως δεν βρήκα και τον καλύτερο τρόπο να σας τα διηγηθώ, όμως μετά σκέφτομαι ότι δεν είμαι λόγιος και έτσι δεν έχει καμιά σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα αποτυπώσω τα λόγια μου στο χαρτί. Η ιστορία μου ξεκινάει από ένα χωριό όπου γεννήθηκα ύστερα από ένα ιδιαίτερα ξηρό καλοκαίρι. Οι γονείς μου το θεώρησαν κακό σημάδι και τόσο εγώ, όσο και τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη την περίοδο του χρόνου ήμασταν δακτυλοδεικτούμενοι. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία , μόλις έκλεισα τα 4, οι γονείς μου με έδωσαν σε έναν ευγενή που πέρναγε από το χωριό μας. Ο άνθρωπος αυτός αποδείχτηκε χειρότερος από τον διάβολο καθώς χτύπαγε μέχρι λιποθυμίας όλους τους υπηρέτες του . Δεν έκανε καμιά διάκριση είτε επρόκειτο για παιδί είτε για ενήλικο. Απαιτούσε να τον αποκαλούμε Ευεργέτη μας και με την πρώτη ευκαιρία μας υπενθύμιζε πως χάρη σε εκείνον ζούσαμε ζωή χαρισάμενη. Έτσι πέρασαν τρία χρόνια στο πλευρό αυτού του ευγενή, κατά την διάρκεια των οποίων έφαγα τόσο ξύλο όσο δεν είχα φάει από τους γονείς μου ενώ πέρασα άπειρες νύχτες τρέμοντας από πόνο και όντας ημιλυπόθυμος από τις κλωτσιές του. Ώσπου μια μέρα το αφεντικό μου όντας όλως περιέργως σε κέφια αποφάσισε να με πάρει μαζί του βόλτα στην κοντινή πόλη. Στα αυτιά του έφτασε η φήμη πως ένας άγιος θα πέρναγε εκείνη την ημέρα από την πόλη, η φήμη του οποίου είχε ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας και τα θαύματα που έκανε ήταν πέραν των όσων περιέγραφε η Αγία Γραφή. Έτσι το πρωί, αφού εγώ έφαγα ένα κομμάτι μουχλιασμένου ψωμιού και το αφεντικό μου έφαγε το δικό του πλούσιο πρωινό ξεκινήσαμε για την πόλη η οποία απείχε 12 χιλιόμετρα από το αρχοντικό του. Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά όταν φτάσαμε. Όλοι οι κάτοικοι της πόλης είχαν μαζευτεί έξω από την πύλη της πόλης περιμένοντας τον άγιο, φήμες για τον οποίο προηγούνταν της παρουσίας του. Επικρατούσε ένας απίστευτός πανικός καθώς τόσο πλούσιοι όσο και φτωχοί ήθελαν να πλησιάσουν τον άγιο για να ζητήσουν την ευλογία του. Στεκόμουν πίσω από το αφεντικό μου που είχε καταφέρει να βγει μπροστά, άλλοτε σπρώχνοντας και άλλοτε χρησιμοποιώντας το μαστίγιο του πάνω στους περαστικούς όταν στα αυτιά μου έφτασε η κουβέντα δύο πιστών. « Πες μου..» έλεγε ο ένας στον άλλον, « με ποιόν λένε ότι μοιάζει η Αγιότητα του;» Ο άλλος απλά ανασήκωσε τους ώμους του. « Άλλοι λένε πως τους έχει παρουσιαστεί με μορφή Παναγιάς Παρθένας με καταγάλανα μάτια και θείο ανάστημα. Άλλοι πως τους εμφανίζεται σαν σοφότατος γέρος. Άλλοι σαν ένας μαυρομάλλης νέος, μάτια του οποίου λάμπουν με χαρά και σοφία. Αλλά όλοι συμφωνούν πως όπου και αν πάει, συνοδεύεται από δυο χρυσομαλλούσες παρθένες που λάμπουν με απόκοσμο φώς.» Συνεπαρμένος από την κουβέντα τους παραλίγο να χάσω την είσοδο του άγιου όταν ήχησαν οι σάλπιγγες και γύρισα το βλέμμα μου προς την είσοδο αδημονώντας να δω κάτι το οποίο ήταν έξω από τον κόσμο μου. Το αφεντικό μου με έπιασε από τον γιακά και με τράβηξε μπροστά τοποθετώντας με ακριβώς απέναντι από την πύλη . Πλέον μπορούσα να βλέπω τα πάντα πεντακάθαρα χωρίς να χρειάζεται να σκύψω ή να συρθώ ανάμεσα στα πόδια των άλλων. « Ιδού το φως το αληθινό!» βρυχήθηκε το αφεντικό μου και με πέταξε κάτω στη γη. « Προσκύνα τον Άγιο αναιδέστατο παιδί που δεν είσαι άξιος ούτε την σκόνη από τα παπούτσια του να γλύψεις!» Πεσμένος στα γόνατα, νιώθοντας να γίνομαι κατακόκκινος από την ντροπή μπροστά στο πλήθος που έμοιαζε να είχε χάσει κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό, άκουσα τις κραυγές και ουρλιαχτά όσων είχαν δει τον Άγιο να εισέρχεται στην πόλη. « Ο Άγιος! Ο Άγιος!» φώναζε παραληρώντας το πλήθος ενώ εγώ τόλμησα να σηκώσω το κεφάλι μου για να αντικρύσω ένα θέαμα που σίγουρα δεν άνηκε στον επίγειο κόσμο. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου είχε κάνει την εμφάνιση του ένα παιδάκι στην ίδια ηλικία με μένα. Φορώντας ολόλευκα ρούχα , είχε μια μελαγχολική έκφραση προσώπου. Στο κεφάλι του δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα ενώ το κάτασπρο δέρμα του έδειχνε ακόμα πιο λευκό τονιζόμενο από τα ρούχα που φόραγε. Ήταν ξυπόλητος ενώ όπου πάταγε το πόδι του φύτρωναν λευκά κρίνα. Πίσω του σε απόσταση αναπνοής , αριστερά και δεξιά έπλεαν στον αέρα δύο κοπέλες. Με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος έλαμπαν με απόκοσμο φως ενώ τα αέρινα ρούχα τους διέγραφαν τον κάθε πόντο του κορμιού τους. Τα μάτια τους ήταν κλειστά. Τα μακριά, ολόχρυσα μαλλιά τους αφημένα ελεύθερα έδιναν την εντύπωση πως μια πύρινη ουρά συνόδευε αυτή την παράξενη πομπή. Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι από την σχεδόν μαγική εμφάνιση του άγιου ενώ έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει με ορθάνοιχτο το στόμα και χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου το παράξενο θέαμα που θα κράταγα για πάντα φυλαγμένο στην μνήμη μου. Ο άγιος σταμάτησε. Χαιρέτησε το πλήθος με μια κίνηση χεριού και ο αέρας γέμισε με περίεργες πολύχρωμες φούσκες που έβγαζαν περίεργους ιριδισμούς. Αμέσως όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενώ ακούστηκαν φωνές « Και άλλο! Και άλλο!» Το παιδάκι χαμογέλασε. Ένιωσα τα πάντα μέσα μου να παγώνουν καθώς αυτό το χαμόγελο έκρυβε σοφία και μυστικά αιώνων. Σηκώθηκα από το έδαφος και άρχισα να χειροκροτώ και εγώ μαζί με τους άλλους. Όμως μια παλάμη που προσγειώθηκε στο μάγουλο μου με έκανε να ξαναπέσω στο πάτωμα. Το στόμα μου γέμισε αίμα ενώ ο κόσμος άρχισε να γυρίζει σαν τρελός γύρω μου. « Πως τολμάς άξεστε χωριάτη να σηκώνεις το ανάστημα σου μπροστά στην Αγιότητα του;» φώναξε το αφεντικό μου σηκώνοντας την μπουνιά του για να με χτυπήσει άλλη μια φορά. Έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας άλλη μια έκρηξη πόνου να σημειωθεί στο κεφάλι μου αλλά το χτύπημα ποτέ δεν ακολούθησε. Έκπληκτος άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως ο άγιος είχε πλησιάσει το αφεντικό μου και τον κοίταζε με μάτια που έκαιγαν από θυμό. Το αφεντικό μου, αυτός ο παλιάνθρωπος που δεν είχε φοβηθεί τίποτα και κανέναν ποτέ στη ζωή του έτρεμε σαν φύλλο κάτω από το βλέμμα του παιδιού. Χαμήλωσε αρχικά το χέρι του και μετά το κεφάλι του. Το παιδί έβγαλε μια πέτρα από τον αέρα η οποία έλαμπε δυνατότερα απ’όλα τα χρυσαφικά που είχα δει ποτέ μου και την πρόσφερε στο αφεντικό μου. « Είναι δικός μου» είπε με άχρωμη φωνή και αφου με πλησίασε τα μάτια του κοίταξαν τα δικά μου. Απέμεινε σιωπηλός για λίγες στιγμές και ύστερα περιεργάστηκε τα γυμνά μου χέρια και τα γυμνά μου πόδια. Γύρω ο όχλος παρακολουθούσε έκπληκτος το θέαμα κρατώντας την αναπνοή του. Αφου πέρασαν λίγες στιγμές και το παιδί σταμάτησε να περιεργάζεται τις ουλές και τις μελανιές μου , έτεινε το χέρι του προς εμένα. « Σήκω.» βγήκε από τα χείλη του. « είσαι ελεύθερος!» Νιώθοντας πως δεν άκουσα καλά σήκωσα απορημένος το βλέμμα του για να δω πως τα μάτια του είχαν γεμίσει με δάκρυα. « Δεν μας επιτρέπουν να παρεμβαίνουμε στην Ιστορία…» τον άκουσα να λέει καθώς έσκυψε από πάνω μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ. « αλλά ο χρόνος μου τελειώνει και έτσι κανείς δε θα με κατηγορήσει που βοήθησα ένα αδύναμο πλάσμα…» Γύρω ο όχλος παραληρούσε φωνάζοντας και ψάλλοντας εκκλησιαστικούς σκοπούς. Οι φτωχοί φώναζαν διάφορα συνθήματα ενώ γυναίκες έτειναν τα μωρά τους προς το παιδί για να τα ευλογήσει. Το παιδί με έπιασε από το χέρι και χαιρετώντας το πλήθος κίνησε μπροστά. «Ακολούθα με και μη φοβάσαι» είπε με κουρασμένο χαμόγελο καθώς χαιρετούσε πάλι το πλήθος. Αυτή τη φορά αντί για τις πολύχρωμες φούσκες μυρωδιά λουλουδιών πλημμύρισε τον αέρα , ενώ το ενθουσιασμένο πλήθος ξεσπούσε πάλι σε θρησκευτικό παραλήρημα. Ο ήλιος κόντευε να δύσει όταν βγήκαμε από τα όρια της πόλης. Ένιωθα πως ζούσα ένα όνειρο το οποίο δεν ήθελα να τελειώσει. Είχα φάει ένα σωρό νόστιμα φαγητά και είχα χαιρετίσει σχεδόν τον κάθε κάτοικο αυτής της πόλης . Αλλά τώρα που έβλεπα τον ήλιο να δύει, η καρδιά μου σφίχτηκε. « Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν…» ψιθύρισα κοιτάζοντας την πλάτη του μικρού παιδιού που προπορευόταν με τις δύο κοπέλες να πλέουν πίσω του. Εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. Μου χαμογέλασε πλατιά ενώ οι παρθένες του διαλύθηκαν στον αέρα. Σταμάτησε παίρνοντας βαθιές ανάσες ενώ οι ακτίνες του ήλιου που έδυε είχαν δώσει μια κόκκινη απόχρωση στο ρούχο που φορούσε. Με πλησίασε και τα χέρια του έπιασαν το πρόσωπο μου. Ένιωσα πόσο κρύο ήταν το δέρμα του και οπισθοπάτησα τρομοκρατημένος. Και αν δεν ήταν άγιος αλλά ένας δαίμονας που με παρέσυρε στο δάσος για να με φάει μακριά από τους υπόλοιπους; Το αγόρι ξαναχαμογέλασε. Δεν υπήρχε τίποτα το δαιμονικό στην όψη του αλλά η καρδιά μου δεν σταματούσε να χτυπάει δυνατά. « Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι.» είπε το παράξενο αγόρι. « Σε λίγο θα σου πω ποιος είμαι στην πραγματικότητα, αλλά δεν πρόκειται να καταλάβεις ούτε λέξη από όσα σου πω.» Έκανε ένα βήμα πίσω και στα χέρια του υλοποιήθηκε ένας κρυστάλλινος κύβος πάνω στην επιφάνεια του οποίου έτρεχαν διάφορες εικόνες. Πόλεις, περίεργες κατασκευές, άνθρωποι με περίεργο χρώμα δέρματος απεικονίζονταν πάνω στην γυάλινη επιφάνεια. « Δεν καταλαβαίνω…» μουρμούρισα έκπληκτος και σήκωσα το βλέμμα μου. Το αγόρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. « Βλέπεις.. Ήρθα από το μέλλον. Από μια πολύ μακρινή μέρα. Καταφέραμε να εφεύρουμε την μηχανή του χρόνου και να ταξιδεύουμε στον χρόνο με την προϋπόθεση να μην αλλάζουμε την ροή της Ιστορίας. Μπορούμε να παρακολουθούμε, αλλά δεν μπορούμε να επεμβαίνουμε. Όσο για μένα…» και απέτρεψε το βλέμμα του προσπαθώντας να διατηρήσει σταθερό τον τόνο της φωνής του. «Πεθαίνω. Δυστυχώς στο μέλλον δεν έχουν καταφέρει να ιατρέψουν όλες τις ασθένειες και η λευχαιμία είναι μέσα σε αυτές…» Τον άκουγα να μιλάει και καταλάβαινα με πολύ δυσκολία τα όσα μου έλεγε. Μέλλον; Μηχανή του χρόνου; Μακρινό αύριο; Αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν στην καθημερινότητα μου. Ήταν ένας άγγελος, αυτό πλέον δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία. Και ξαφνικά μια σκέψη με διαπέρασε σαν κεραυνός. Σήκωσα τα μάτια μου. « Έχεις τα ίδια χρόνια… Με μένα.» είπα έκπληκτος. « Πεθαίνεις; Θάνατος; Δεν είσαι άγγελος…» Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του με το ίδιο κουρασμένο χαμόγελο που είχα πρωτοδεί όταν με βοήθησε να σηκωθώ από το έδαφος. « Όχι. Είμαι άνθρωπος. Όπως είσαι εσύ. Και αυτές είναι ολογράμματα…» είπε και πίσω του με ένα τρίξιμο ξαναεμφανίστηκαν οι δυο κοπέλες. Έκανα ένα βήμα πίσω έκπληκτος αλλά πλέον ένιωθα πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον φοβάμαι. Το αγόρι μου έτεινε τα χέρια του. Στο ένα κράταγε ένα λευκό κρίνο ενώ στο άλλο μια χούφτα από πολύτιμες πέτρες. « Ο χρόνος μου τελειώνει. Πρέπει να γυρίσω για να δω τους δικούς μου πριν αφήσω αυτόν τον κόσμο » είπε χαμογελώντας ευγενικά. « Πάρε αυτά. Είσαι πλέον ελεύθερος. Σε λίγο η συνάντηση μας θα σου φανεί σαν ένα μακρινό όνειρο. Θέλω να γίνεις καλός άνθρωπος και να θυμάσαι πως οι κακοί δεν κερδίζουν ποτέ , πόσω μάλλον στο μέλλον…» Έκανε ένα βήμα μπροστά και κουνώντας σε ένδειξη αποχαιρετισμού το χέρι του διαλύθηκε στον αέρα. Απέμεινα να στέκομαι αποσβολωμένος ενώ ο χρόνος έμοιαζε να είχε σταματήσει να κυλάει. Μέχρι που σήκωσα το βλέμμα μου και πλέον είχε νυχτώσει. Τρομοκρατημένος στην σκέψη πως ο θησαυρός που μου άφησε αυτό το παιδί μπορούσε να γίνει λεία αδίστακτων ληστών έκρυψα τις πέτρες κάτω από ένα δέντρο , κρατώντας σαν φυλαχτό το λευκό κρίνο και επέστρεψα στην πόλη όπου νωρίτερα είχα ελευθερωθεί από τα δεσμά της δουλείας. Με τη βοήθεια του μικρού θησαυρού κατάφερα σταδιακά να μαθητεύσω σε μια σχολή και να αποκτήσω τις βασικές γνώσεις που με βοήθησαν να δουλέψω σα βοηθός αποθηκάριου σε έναν ευγενή ο οποίος ήταν πολύ καλύτερος άνθρωπος σε σχέση με τον ευγενή που με πήρε από τους γονείς μου. Καμιά φορά σκέφτομαι αν αυτή η παράξενη συνάντηση ήταν κάποιο όνειρο ή ήταν κάποιο παιχνίδι της φαντασίας μου και αν στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα παιδί που με ελευθέρωσε από τον τα δεσμά της δουλείας. Όμως το λευκό κρίνο που δεν μαραζώνει και εξακολουθεί να μυρίζει το ίδιο μεθυστικά, με κάνει να αμφιβάλλω εξίσου για τις αμφιβολίες μου και μου θυμίζει πως καμιά φορά τα όνειρα είναι ακόμα πιο αληθινά από την πραγματικότητα….» ΤΕΛΟΣ 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 26, 2013 Share Posted November 26, 2013 (edited) Αρκετά πετυχημένη η πρώτη Αλλόκοτη Περίπτυξη. Χρησιμοποίησες πολύ καλά τα στοιχεία που δόθηκαν, και ήμουν πολύ περίεργος να δω τι σχέση θα είχε ένα παιδάκι που πεθαίνει από λευχαιμία με τη Μεσαιωνική Βρετανία. Πολύ καλός ο τρόπος γραφής. Δημιουργείς εύκολα εικόνες και μας βάζεις στην ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Ενδιαφέροντα τα όσα μάς διηγήθηκε το παιδί της ιστορίας. Γενικά, μ' αρέσουν οι ιστορίες με χρονομηχανές και παράδοξα του χρόνου, οπότε κι αυτή εδώ δεν θα μπορούσε να μην μου κινήσει την περιέργεια για το τι θα συμβεί. Εκτός από τη μεγάλη αποκάλυψη για το ποιος ήταν τελικά ο άγιος, η ιστορία κύλησε χωρίς πολλά απρόοπτα. Κι απ' τη θεματολογία του, θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές και ενδιαφέρουσες ανατροπές. Μου έμειναν μερικές απορίες από το διήγημα, όπως το ποιοι ήταν οι άγιοι που επισκέπτονταν τις πόλεις. Ήταν απλοί τουρίστες από μια άλλη εποχή ή κάτι παραπάνω; Ήταν πολλοί ή ένας, με διαφορετικές μορφές; Τα θαύματα που έκαναν είχαν σκοπό μόνο να εντυπωσιάσουν ή είχαν άλλο σκοπό; Γιατί επιτρέπουν σε ένα παιδί που πεθαίνει να κάνει αυτό το ταξίδι; Ήταν μια τελευταία επιθυμία ή υπήρχε κάτι διαφορετικό; Επίσης, αφήνεται αρκετά ανοιχτό το πώς προέκυψε η χρονοκάψουλα. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν διαδεδομένες εκείνη την εποχή. Κι επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον, με μια σύντομη έρευνα η πιο παλιά που βρήκα ήταν γύρω στο 1890, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Απ' την άλλη, ίσως ο τρόπος που γνώρισε ο αφηγητής το παιδί να δικαιολογεί κάπως αυτήν την επιλογή. Κάτι άλλο που δεν κατάλαβα είναι το γιατί επιλέγεις να ξεκινήσεις έτσι την ιστορία σου. Η σκηνή εκείνη από το μέλλον δεν παίζει κάποιον ουσιαστικό ρόλο. Μετά τα όσα ακολούθησαν περίμενα να έχει συμβεί κάτι εκεί, μια αλλαγή στην Ιστορία, ένα παράδοξο, κάτι που θα έκλεινε μ' έναν πιο εντυπωσιακό τρόπο την ιστορία. Τέλος, να πω ότι η ιστορία σου ταιριάζει καλύτερα στην Βιβλιοθήκη ΕΦ. Αυτά τα λίγα από μένα. Καλή επιτυχία! Edited November 26, 2013 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted November 26, 2013 Author Share Posted November 26, 2013 Αρκετά πετυχημένη η πρώτη Αλλόκοτη Περίπτυξη. Χρησιμοποίησες πολύ καλά τα στοιχεία που δόθηκαν, και ήμουν πολύ περίεργος να δω τι σχέση θα είχε ένα παιδάκι που πεθαίνει από λευχαιμία με τη Μεσαιωνική Βρετανία. Πολύ καλός ο τρόπος γραφής. Δημιουργείς εύκολα εικόνες και μας βάζεις στην ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Ενδιαφέροντα τα όσα μάς διηγήθηκε το παιδί της ιστορίας. Γενικά, μ' αρέσουν οι ιστορίες με χρονομηχανές και παράδοξα του χρόνου, οπότε κι αυτή εδώ δεν θα μπορούσε να μην μου κινήσει την περιέργεια για το τι θα συμβεί. Εκτός από τη μεγάλη αποκάλυψη για το ποιος ήταν τελικά ο άγιος, η ιστορία κύλησε χωρίς πολλά απρόοπτα. Κι απ' τη θεματολογία του, θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές και ενδιαφέρουσες ανατροπές. Μου έμειναν μερικές απορίες από το διήγημα, όπως το ποιοι ήταν οι άγιοι που επισκέπτονταν τις πόλεις. Ήταν απλοί τουρίστες από μια άλλη εποχή ή κάτι παραπάνω; Ήταν πολλοί ή ένας, με διαφορετικές μορφές; Τα θαύματα που έκαναν είχαν σκοπό μόνο να εντυπωσιάσουν ή είχαν άλλο σκοπό; Γιατί επιτρέπουν σε ένα παιδί που πεθαίνει να κάνει αυτό το ταξίδι; Ήταν μια τελευταία επιθυμία ή υπήρχε κάτι διαφορετικό; Επίσης, αφήνεται αρκετά ανοιχτό το πώς προέκυψε η χρονοκάψουλα. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν διαδεδομένες εκείνη την εποχή. Κι επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον, με μια σύντομη έρευνα η πιο παλιά που βρήκα ήταν γύρω στο 1890, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Απ' την άλλη, ίσως ο τρόπος που γνώρισε ο αφηγητής το παιδί να δικαιολογεί κάπως αυτήν την επιλογή. Κάτι άλλο που δεν κατάλαβα είναι το γιατί επιλέγεις να ξεκινήσεις έτσι την ιστορία σου. Η σκηνή εκείνη από το μέλλον δεν παίζει κάποιον ουσιαστικό ρόλο. Μετά τα όσα ακολούθησαν περίμενα να έχει συμβεί κάτι εκεί, μια αλλαγή στην Ιστορία, ένα παράδοξο, κάτι που θα έκλεινε μ' έναν πιο εντυπωσιακό τρόπο την ιστορία. Τέλος, να πω ότι η ιστορία σου ταιριάζει καλύτερα στην Βιβλιοθήκη ΕΦ. Αυτά τα λίγα από μένα. Καλή επιτυχία! Ευχαριστώ για τον χρόνο σου καταρχήν.... 1) Άγιοι στην συγκερκιμένη περίπτωση είναι μόνο το παιδάκι καθώς πάντα συνοδεέυεται απο 2 ολογράμματα, αλλά φροντίζει να αλλάζει την μορφή του. 2) Άφησα ανοιχτό το θέμα της χρονοκάψουλας δεδομένου οτι και ο τόπος που τοπθετώ την υπάρξή της είναι αρκετά γενικός και αόριστος. 3) Ήθελα μια έναρξη για μια ιστορία που θα ήταν ελαφρυά και ταυτόχρονα με έναν εξίσου επιφανειακό διδακτικό χαρακτήρα οπότε δεν εμβάθυνα το θέμα ιδιαίτερα. Γι'αυτο ο χώρος είναι ένα σχολείο. Αυτά εν ολίγοις! Και ευχαριστώ και πάλι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elli Sketo Posted November 26, 2013 Share Posted November 26, 2013 Κατ’ αρχάς αξίζεις βραβείο και μόνο που ανέβασες τόσο γρήγορα την συμμετοχή σου! Μου άρεσε η ιδέα και ο αβίαστος τρόπος που την έβαλες στο χαρτί. Οι περιγραφές σου είναι απέριττες και εύστοχες – δε κουράζουν τον αναγνώστη αλλά τον τοποθετούν αμέσως στην κατάσταση που θες να περιγράψεις.Στον αντίποδα έχω να παραπονεθώ για την υπερβολική απλότητα της ιστορίας. Ένιωσα σα να πέρασες πάνω από το θέμα και ίσα που το ξεσκόνισες. Ήταν από βιασύνη; Μήπως επειδή κάνεις πολλά ταυτόχρονα; Το διήγημα μου έδωσε την εντύπωση πως δεν έχει δουλευτεί αρκετά. Τέλος, ένα δύο πράγματα για το κείμενο. 25/11/13Στα αυτιά του Η σωστή του γραφή της λέξης είναι αφτί και όχι αυτί. (βλ. Γ. Χατζιδάκη, Μεσαιωνικά και Νέα Ελληνικά, τόμος Β΄, σ.322, Ν.Π.Ανδριώτη, Ετυμολογικό Λεγικό της Κοινής Νεοελληνικής, στο λήμμα αφτί, Γ.Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, στο λήμμα αφτί). 25/11/13ξεκινήσαμε για την πόλη η οποία απείχε 12 χιλιόμετρα από το αρχοντικό του. Πως ήξερε το παιδάκι πόσα χιλιόμετρα ήταν η απόσταση από το ένα χωριό στο άλλο; Ο σωστός υπολογισμός της απόστασης ειδικά εκείνα τα χρόνια ήταν επιστήμη. Μάλιστα έχω μια πολύ καλή ιστορία για το πώς ο Ερατοσθένης χρησιμοποίησε την απόσταση ανάμεσα στην Συήνη και την Αλεξάνδρεια για να υπολογίσει την περιφέρεια της γης αλλά αυτό είναι άσχετο… Πάντως το μέτρο εμφανίστηκε ως όρος το 1800 μ.Χ. καιτα χιλιόμετρα, με τη σημερινή έννοια, αρκετά αργότερα.Ίσως η κριτική μου να είναι υπερβολική. Πάντως είμαι σίγουρη πως θα φαινόταν καλύτερο να βάλεις την απόσταση σε στάδια, ή κάτι που πραγματικά χρησιμοποιούσαν τότε. 25/11/13Το παιδί έβγαλε μια πέτρα από τον αέρα Δηλαδή; Έκανε μια πέτρα να εμφανιστεί; Πως; Αυτό το παιδί από το μέλλον μπορεί να κάνει πολύτιμους λίθους να εμφανίζονται από το τίποτα, έχει ολογράμματα από απόλυτα πιστευτές παρθένες και ταξιδεύει στον χρόνο, αλλά δε μπορεί να θεραπέυσει τη λευχαιμία του; Η θεία μου είχε λευχαιμία πριν πέντε χρόνια και η επιστήμη του σήμερα τη θεράπευσε…Σε κάθε περίπτωση, αυτό το θαύμα τον είναι κάτι ακόμα που δένει καλά με την επόμενη μου παρατήρηση. 25/11/13Καταφέραμε να εφεύρουμε την μηχανή του χρόνου και να ταξιδεύουμε στον χρόνο με την προϋπόθεση να μην αλλάζουμε την ροή της Ιστορίας. Μπορούμε να παρακολουθούμε, αλλά δεν μπορούμε να επεμβαίνουμε. Πως γίνετε να μην αλλάξει ο ρους της ιστορίας αν κάποιος εμφανιστεί με υπέρ-δυνάμεις όπως αυτό το παιδί; Ακόμη και τίποτα να μη κάνει, απλά να γυροφέρνει μαζί με τις παρθένες του, το ότι έχει συγκεντρώσει τόση προσοχή πάνω του είναι επικίνδυνο για την ιστορία. Φαντάσου αυτός ο μικρός να γινόταν διασημότερος από τον Ιησού.Γενικά πολύ καλή δουλειά, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις λίγο να πείσεις τον αναγνώστη. Η συγγραφή σε κάνει θεά σε ένα κόσμο που είναι δικός σου και κατ’ επέκταση κάνεις ότι θες, αλλά δε μας κάνεις να χάψουμε την ιστορία σου, ποιο το νόημα; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted November 26, 2013 Author Share Posted November 26, 2013 Εξαιρετικά εύστοχα τα σχόλια. Παραδέχομαι απόλυτα οτι ποτέ δεν κάνω έρευνα σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις και μόνο για πράγματα που θεωρώ οτι εχουν σημασία για μενα. Φυσικά και είναι πρόχειρο-γραμμένο απο τη στιγμή που δεν είναι κάτι σημαντικό για μενα, αλλα ενα αρκετά ελαφρύ κείμενο με το οποίο δεν ήθελα να εμβαθύνω σε έννοιες και ουσιαστικά πράγματα! Τώρα αυτό για τα πολύτιμα πετράδια είναι ισάξιο του τρόπου που στο τέλος διαλύεται το παιδί. Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο στο κείμενο οτι έχει μαζί του τεχνολογία απο το μέλλον η οποία του βοηθάει να κάνει "θαύματα" τουλάχιστον για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted December 3, 2013 Share Posted December 3, 2013 Μου άρεσε πολύ η ευκολία με την οποία δημιουργείς εικόνες στον αναγνώστη και η ευκολία με την οποία στήνεις τον τόνο την ιστορίας σου. Δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα οι ανακρίβιες που προέρχονται από την απουσία έρευνας. Δεν γράφεις πτυχιακή, γράφεις διήγημα, για το οποίο μάλιστα η διορία είναι μικρή. Αυτό που με πείραξε λίγο είναι η γενική ασυνέχεια μεταξύ των σκηνών σου. Μοιάζει λίγο σαν να πήρες τρεις-τέσσερις καλές ιδέες και τις έβαλες τη μία μετά την άλλη, χωρίς όμως να μπεις στη διαδικασία να τις συνδέσεις σωστά. Παράδειγμα η αρχική σκηνή μοιάζει κομματάκι ξέμπαρκη. Αν έστω και για μία πρόταση στο τέλος επιστρέφαμε στο σχολείο και βλέπαμε τις αντιδράσεις των μαθητών, ίσως να έβγαζε νόημα. Αυτά, κατά άλλα η ιστορία σου μου άρεσε αρκετά. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted December 4, 2013 Author Share Posted December 4, 2013 Μου άρεσε πολύ η ευκολία με την οποία δημιουργείς εικόνες στον αναγνώστη και η ευκολία με την οποία στήνεις τον τόνο την ιστορίας σου. Δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα οι ανακρίβιες που προέρχονται από την απουσία έρευνας. Δεν γράφεις πτυχιακή, γράφεις διήγημα, για το οποίο μάλιστα η διορία είναι μικρή. Αυτό που με πείραξε λίγο είναι η γενική ασυνέχεια μεταξύ των σκηνών σου. Μοιάζει λίγο σαν να πήρες τρεις-τέσσερις καλές ιδέες και τις έβαλες τη μία μετά την άλλη, χωρίς όμως να μπεις στη διαδικασία να τις συνδέσεις σωστά. Παράδειγμα η αρχική σκηνή μοιάζει κομματάκι ξέμπαρκη. Αν έστω και για μία πρόταση στο τέλος επιστρέφαμε στο σχολείο και βλέπαμε τις αντιδράσεις των μαθητών, ίσως να έβγαζε νόημα. Αυτά, κατά άλλα η ιστορία σου μου άρεσε αρκετά. Καλή επιτυχία! Θανκ γιου! Επίσης! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Ήταν ωραίο, κύλησε πολύ άνετα και πάνω απ' όλα με ευχαρίστησε με την αισιοδοξία του, πράγμα για το οποίο σ' ευχαριστώ ειλικρινά. Αλλά ομολογώ ότι απογοητεύτηκα από τον τρόπο της αφήγησης. Αντί να με βάλεις μέσα στην ιστορία σου, επέλεξες να μου τα διηγηθεί κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, (ο διευθυντής του σχολείου, που διαβάζει το γράμμα στα παιδιά). Δεν δένεις το παρελθόν με το παρόν, το σκηνικό με το σχολείο και τη χρονοκάψουλα δεν χρειαζόταν στην ιστορία (δεν υπάρχει κάτι που συνεχίζεται, ή είναι μακροχρόνιο αποτέλεσμα αυτών που διαβάζει ο άντρας στο γράμμα), και τη μεσαιωνική Βρετανία δεν την είδα πουθενά. Αν το παιδί με τη λευχαιμία ήταν συμμαθητής τους; Κάτι τέτοιο θα ζωντάνευε τα πράγματα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted December 5, 2013 Author Share Posted December 5, 2013 Ήταν ωραίο, κύλησε πολύ άνετα και πάνω απ' όλα με ευχαρίστησε με την αισιοδοξία του, πράγμα για το οποίο σ' ευχαριστώ ειλικρινά. Αλλά ομολογώ ότι απογοητεύτηκα από τον τρόπο της αφήγησης. Αντί να με βάλεις μέσα στην ιστορία σου, επέλεξες να μου τα διηγηθεί κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, (ο διευθυντής του σχολείου, που διαβάζει το γράμμα στα παιδιά). Δεν δένεις το παρελθόν με το παρόν, το σκηνικό με το σχολείο και τη χρονοκάψουλα δεν χρειαζόταν στην ιστορία (δεν υπάρχει κάτι που συνεχίζεται, ή είναι μακροχρόνιο αποτέλεσμα αυτών που διαβάζει ο άντρας στο γράμμα), και τη μεσαιωνική Βρετανία δεν την είδα πουθενά. Αν το παιδί με τη λευχαιμία ήταν συμμαθητής τους; Κάτι τέτοιο θα ζωντάνευε τα πράγματα. Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 6, 2013 Share Posted December 6, 2013 (edited) Έχει αρκετά θετικό νόημα, αλλά δυστυχώς δεν με έβαλες όσο θα ήθελα μέσα στον ήρωα. Ειδικά την σωματική του κακοποιήση την περιγράφει σαν να ήταν κάτι πολύ απλό. Και με τις γνώσεις που δεν θα μπορούσε να τις είχε τότε με πετούσες έξω. Πιστεύω ότι αν το περάσεις αρκετά χέρια θα βγάλεις κάτι πολύ καλό. Πάντως κρίμα είναι που δεν είναι τόσο σημαντική η ιστορία για σένα. Σε μένα (ως αναγνώστης) δεν θέλεις να είναι σημαντική; Η παρακάτω πρόταση με παραξένεψε: η σκόνη από τα κόκκαλα μου θα έχει γίνει σκόνη. Να περιμένουμε updated version; Καλή τύχη! Edited December 6, 2013 by Διγέλαδος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted December 7, 2013 Author Share Posted December 7, 2013 Έχει αρκετά θετικό νόημα, αλλά δυστυχώς δεν με έβαλες όσο θα ήθελα μέσα στον ήρωα. Ειδικά την σωματική του κακοποιήση την περιγράφει σαν να ήταν κάτι πολύ απλό. Και με τις γνώσεις που δεν θα μπορούσε να τις είχε τότε με πετούσες έξω. Πιστεύω ότι αν το περάσεις αρκετά χέρια θα βγάλεις κάτι πολύ καλό. Πάντως κρίμα είναι που δεν είναι τόσο σημαντική η ιστορία για σένα. Σε μένα (ως αναγνώστης) δεν θέλεις να είναι σημαντική; Η παρακάτω πρόταση με παραξένεψε: η σκόνη από τα κόκκαλα μου θα έχει γίνει σκόνη. Να περιμένουμε updated version; Καλή τύχη! Xaxaxax! Σε σενα προσωπικα????? Οχι, προτιμω να σε ζαλίζω live! :3 Η αλήθεια είναι οτι όπως είπα και στην εισαγωγή , δεν θεωρώ κάτι σημαντικό αυτό το στόρυ, καθώς η ιδέα κατέβηκε μέσα σε 15' και γράφτηκε σε 2 ώρες! Οπότε, πάιρνω εγώ το βραβείο του πιο βολικού συγγραφέα με διαφορά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 7, 2013 Share Posted December 7, 2013 Άντε ρε, εμένα αυτή η φράση με τη σκόνη από τα κόκκαλα μού άρεσε πολύ. (Είδες τι σου είμαστε; Αλλόφρονες). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted December 8, 2013 Share Posted December 8, 2013 Φαίνεται ότι "το λευκό κρίνο" είναι γραμμένο βιαστικά. Πάντως χαίρομαι που βρήκες έστω και αυτή τη λίγη ώρα να παίξεις μαζί μας, τκαθώς τελικά τα διηγήματα μας μένουν και ακόμη και αν δεν έδωσες σε μία ιδέα σου τη σημασία που ήθελες, είναι σημαντικό ότι την έγραψες στο χαρτί ανέβασες στο φόρουμ. Και μπορεί εσύ να λες γράφεις ότι η ιστορία σου δεν είναι σημαντική για εσένα, αλλά εγώ δεν σε πιστεύω. Όσον αφορά την έλλειψη αληθοφάνειας, εμένα δεν με ενόχλησε τόσο. Δέχομαι ότι μπορεί ένα παιδάκι να τριγυρίσει σαν άγιος στο παρελθόν κάνοντας θαύματα, επεμβαίνοντας κατά το δοκούν στο ρου της ιστορίας, δεν έχει κάποιον επιστήμονα ή κάποιον άλλο μαζί του. (Ένα πρόγραμμα τελευταίας ευχής δεν θα έστελνε ποτέ ένα παιδάκι με λευχαιμεία μόνο του στη Disneyland να κάνει ότι θέλει π.χ. Και το παρελθόν δεν είναι η Disneyland! Σε καμία περίπτωση. Αγνοείς τα χωροχρονικά παράδοξα που μπορούν να συμβούν. Αγνοείς τους προβληματισμούς μίας κοινωνίας ακόμη και στο πρόσωπο των παιδιών ενός σχολείου από μία απροκάλυπτη επέμβαση στο παρελθόν. Ακόμη περισσότερο καθώς προκειται για επέμβαση υπέρ μίας πολύ συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας. Φαντάζεσαι το παιδάκι που πεθαίνει από καρκίνο να ζητούσε να κάνει τον πειρατή ή τον δαίμονα; Τα δέχομαι πάντως καθώς μπορώ να σκεφτώ επαρκείς εξηγήσεις για όλα αυτά τα γενικά αληθοφανή στοιχεία, ακόμη και αν δεν αναφέρονται στο διήγημά σου. Από την οπτική γωνία ενός μέλλοντος όπου πράγματι έχουν γίνει όλα αυτά και το παιδί φυσικά και δεν ασχολείται με τεχνικά θέματα, κατ' αρχάς η μεσαιωνική Βρετανία πέφτει πολύ ρηχή. Μου θύμισε περισσότερο στοιχεία άσχετα μεταξύ τους που προέρχονται μάλλον από το σήμερα παρά από το χτες, δεμένα μεταξύ τους. Οι χαρακτήρες δεν με πείθουν. Η σημαντικότητα του ταξιδιού στο χρόνο για τους μαθητές δεν με πείθει. Ένα άλλο σοβαρό σημείο είναι το ίδιο το γράμμα που αποδίδεται στο παιδί. Με λίγα λόγια: έχεις διαβάσει το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ; Ένα παιδί δεν είναι ανάγκη να γράφει άρτια ή να κάνει οξυδερκείς παρατηρήσεις. Αλλά ένα παιδί μπορεί να γράψει αφιλτράριστα παιρνόντας στο γράμμα του εικόνες που ως ακροατής στο σχολείο δεν άκουσα. Μου θύμισε σχολική έκθεση για το Πολυτεχνείο. Σαν ο ταξιδιώτης στο χρόνο να έγραψε για κάποιο άλλο παιδί. Ουφ, θα σε κούρασα. Γενικά το διήγημα θεωρώ ότι είναι μακριά από το συνηθισμένο σου επίπεδο, αλλά έχει πολλές προοπτικές αν θες να του δώσεις μία ευκαιρία. Υ.Γ.: Θεωρώ την ιστορία ΕΦ και όχι Φ, αν και αυτό δεν έχει τόση σημασία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elli Sketo Posted December 8, 2013 Share Posted December 8, 2013 Υ.Γ.: Θεωρώ την ιστορία ΕΦ και όχι Φ, αν και αυτό δεν έχει τόση σημασία. Είπε ο άνθρωπος που έχει ανεβάσει χιουμοριστικό διήγημα στη βιβλιοθήκη του τρόμου… 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted December 8, 2013 Author Share Posted December 8, 2013 Φαίνεται ότι "το λευκό κρίνο" είναι γραμμένο βιαστικά. Πάντως χαίρομαι που βρήκες έστω και αυτή τη λίγη ώρα να παίξεις μαζί μας, τκαθώς τελικά τα διηγήματα μας μένουν και ακόμη και αν δεν έδωσες σε μία ιδέα σου τη σημασία που ήθελες, είναι σημαντικό ότι την έγραψες στο χαρτί ανέβασες στο φόρουμ. Και μπορεί εσύ να λες γράφεις ότι η ιστορία σου δεν είναι σημαντική για εσένα, αλλά εγώ δεν σε πιστεύω. Όσον αφορά την έλλειψη αληθοφάνειας, εμένα δεν με ενόχλησε τόσο. Δέχομαι ότι μπορεί ένα παιδάκι να τριγυρίσει σαν άγιος στο παρελθόν κάνοντας θαύματα, επεμβαίνοντας κατά το δοκούν στο ρου της ιστορίας, δεν έχει κάποιον επιστήμονα ή κάποιον άλλο μαζί του. (Ένα πρόγραμμα τελευταίας ευχής δεν θα έστελνε ποτέ ένα παιδάκι με λευχαιμεία μόνο του στη Disneyland να κάνει ότι θέλει π.χ. Και το παρελθόν δεν είναι η Disneyland! Σε καμία περίπτωση. Αγνοείς τα χωροχρονικά παράδοξα που μπορούν να συμβούν. Αγνοείς τους προβληματισμούς μίας κοινωνίας ακόμη και στο πρόσωπο των παιδιών ενός σχολείου από μία απροκάλυπτη επέμβαση στο παρελθόν. Ακόμη περισσότερο καθώς προκειται για επέμβαση υπέρ μίας πολύ συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας. Φαντάζεσαι το παιδάκι που πεθαίνει από καρκίνο να ζητούσε να κάνει τον πειρατή ή τον δαίμονα; Τα δέχομαι πάντως καθώς μπορώ να σκεφτώ επαρκείς εξηγήσεις για όλα αυτά τα γενικά αληθοφανή στοιχεία, ακόμη και αν δεν αναφέρονται στο διήγημά σου. Από την οπτική γωνία ενός μέλλοντος όπου πράγματι έχουν γίνει όλα αυτά και το παιδί φυσικά και δεν ασχολείται με τεχνικά θέματα, κατ' αρχάς η μεσαιωνική Βρετανία πέφτει πολύ ρηχή. Μου θύμισε περισσότερο στοιχεία άσχετα μεταξύ τους που προέρχονται μάλλον από το σήμερα παρά από το χτες, δεμένα μεταξύ τους. Οι χαρακτήρες δεν με πείθουν. Η σημαντικότητα του ταξιδιού στο χρόνο για τους μαθητές δεν με πείθει. Ένα άλλο σοβαρό σημείο είναι το ίδιο το γράμμα που αποδίδεται στο παιδί. Με λίγα λόγια: έχεις διαβάσει το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ; Ένα παιδί δεν είναι ανάγκη να γράφει άρτια ή να κάνει οξυδερκείς παρατηρήσεις. Αλλά ένα παιδί μπορεί να γράψει αφιλτράριστα παιρνόντας στο γράμμα του εικόνες που ως ακροατής στο σχολείο δεν άκουσα. Μου θύμισε σχολική έκθεση για το Πολυτεχνείο. Σαν ο ταξιδιώτης στο χρόνο να έγραψε για κάποιο άλλο παιδί. Ουφ, θα σε κούρασα. Γενικά το διήγημα θεωρώ ότι είναι μακριά από το συνηθισμένο σου επίπεδο, αλλά έχει πολλές προοπτικές αν θες να του δώσεις μία ευκαιρία. Υ.Γ.: Θεωρώ την ιστορία ΕΦ και όχι Φ, αν και αυτό δεν έχει τόση σημασία. Νομιζω οτι αυτο που με προβληματισε πιο πολυ απο ολο ειναι το συνηθισμένο μου επίπεδο?? Mon dieu, εγώ που νόμιζα οτι δεν έχω επίπεδο αλλά συγκερκιμένο στυλ γραφής! Υ.Γ.: Θεωρώ την ιστορία ΕΦ και όχι Φ, αν και αυτό δεν έχει τόση σημασία. Είπε ο άνθρωπος που έχει ανεβάσει χιουμοριστικό διήγημα στη βιβλιοθήκη του τρόμου… Χαχα! Γλυκούλα και ετοιμόλογη! Απο μενα μια ψήφος! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.