Elli Sketo Posted November 25, 2013 Share Posted November 25, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: ΈλληΕίδος: Low fantasy post-apocalyptic science fiction Βία: Όχι σε αυτό το κομμάτι Σεξ: Όχι σε αυτό το κομμάτι Αυτοτελής: Όχι. Είναι ένα μικρό κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης ιστορίας. Σχόλια: Αυτό το μυθιστόρημα σαν ιδέα ξεκίνησε από ένα D&D που έκανα DM με δύο φίλους μου. Οι πρωταγωνιστές είναι ο Αλταΐρ και ο αδελφός του ο Αλμίρ. Η ιστορία εξελίσσετε στις ΗΠΑ, μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος άφησε τη Γη σε μια άγονη, αφιλόξενη κατάσταση, ενώ η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός έχουν επανέλθει στο μηδέν. Τα δύο αδέλφια είναι από μία μικρή κοινότητα την οποία λεηλάτησαν και ισοπέδωσαν δουλέμποροι, αφού απήγαγαν τη μικρή αδελφή τους, την Ασά. Η ιστορία ακολουθεί τα δύο αδέλφια στην αναζήτηση της Ασά, η οποία τους οδηγεί στην ανακάλυψη ενός τρομακτικού σχεδίου… -Απόσπασμα από το κεφάλαιο 2- «Τι στο Τσέρνομπιλ ήταν αυτό;» ψιθύρισε ξεψυχισμένα ο άντρας που είχε σηκωθεί πρώτος και πλησίασε τους άλλους τρείς. «Σαν αποτυχημένο stunt αρχαίας ταινίας μου φάνηκε εμένα,» απάντησε με ένα πνιγμένο βογγητό μια κοπέλα και ανακάθισε. «Μόνο εμείς μείναμε;» ρώτησε ένας άλλος. Ο τρίτος σηκώθηκε μόνος, τίναξε τα ρούχα του και φόρεσε τη κουκούλα του για να προστατευτεί από τον άνεμο που, αν και έκοβε εκεί που βρισκόντουσαν, είχε αρχίσει να δυναμώνει. «Πρέπει να κρυφτούμε κάπου,» είπε, αφού έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω του. «Δίκιο έχεις... » απάντησε ο Αλταΐρ και κοίταξε τους κούφιους λόφους από αλάτι που τους περιτριγύριζαν. Ο Αλμίρ ακούμπησε με το χέρι του τον ώμο του φρουρού και ύστερα στράφηκε στους υπολοίπους. «Εμείς είμαστε; » «Έτσι φαίνεται,» μουρμούρισε ο άντρας που είχε σηκωθεί πρώτος.«Εκεί,» είπε ο τελευταίος και έδειξε προς την πλαγιά από όπου είχε πέσει το λεωφορείο. «Μοιάζει με φυσικό σπήλαιο.» «Πάμε να καθίσουμε εκεί λοιπόν, » είπε ο Αλταΐρ βραχνά. Χμμ... Αλλά τώρα το σχέδιο έχει και αυτό κάνει βουτιά στο κενό... Σκέφτηκε ο Αλμίρ και πλησίασε τον γκρεμό. Εκτός και εάν με κάποιον μαγικό τρόπο έχει καταφέρει να σωθεί ο Βανς... Κοίταξε κάτω και το ύψος τον έκανε να ζαλιστεί. Σε ένα ξεραμένο δέντρο που έμοιαζε να εξέχει πεισμωμένα από τα βράχια, ο Αλμίρ εντόπισε τη πόρτα του λεωφορείου. Τα συντρίμμια στη βάση της χαράδρας ίσα που φαίνονταν.«Ακούει κανείς;; » φώναξε στον γκρεμό. Η φωνή του έτρεμε. «...Βάνς;; »«Τι κάνεις εκεί βρε κεφτέ; Κανόνισε να πέσεις όπως πας και να σε ψάχνω μετά» Φώναξε ο Αλταΐρ στον αδερφό του. Ο Αλμίρ ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα λυπημένο χαμόγελο. «Μη κουράζεστε,» ψιθύρισε ο Ρικ και ανασηκώθηκε με δυσκολία. «Φρόντισα καλά για τη μοίρα του.» Κοίταξε γύρω του και ένευσε στον άντρα με την κουκούλα. «Ο Χάλτναθ έχει δίκαιο,» είπε και ξεκίνησε να σέρνει τα βήματα του προς την πλαγία. «Πρέπει να κρυφτούμε. Ανάμεσα στην αμμοθύελλα που πλησιάζει και τους εμπόρους αλατιού, δε ξέρω ποια μοίρα θα ήταν χειρότερη αν μείνουμε και άλλο εδώ.» Ένας ένας οι άλλοι επιβάτες τον ακολούθησαν, αφήνοντας πίσω τα δύο αδέλφια. Ο άνεμος δυνάμωσε και άλλο. Ο Αλμίρ κοίταξε αμίλητος το κενό για μερικές στιγμές. Ύστερα γύρισε και έτρεξε να προλάβει τον Ρικ. «Δεν φταις εσύ. » είπε. Ο Ρικ συνέχισε να κοιτά μπροστά αμίλητος. «Μάλλον δεν σε ενδιαφέρει τι λέω αυτήν την στιγμή, αλλά δεν φταις εσύ. » επανέλαβε χαμηλόφωνα ο Αλμίρ. Ο Αλταΐρ πλησίασε και έριξε μια ματιά γεμάτη αμφιβολία στον Ρικ. «Εγώ δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς συνέβη μέσα στο λεωφορείο προτού πέσει, οπότε αν μπορείς να μας διαφωτίσεις θα ήταν καλά» είπε. Ο Αλμίρ τον σκούντηξε. «Τι είπα τώρα;» Ψιθύρισε εκνευρισμένα ο Αλταΐρ Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι του θλιμμένα. «Τώρα δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε,» είπε δυνατά για να ακουστεί πάνω από τον άνεμο. Ένα βράδυ μέσα σε μια τόσο δυνατή αμμοθύελλα θα τους σκότωνε σίγουρα. Το γκρουπ προχωρούσε αργά και με δυσκολία στον ενάντιο άνεμο και άρχισαν να σκαρφαλώνουν προς το άνοιγμα που είχε εντοπίσει ο Χάλνταθ. «Άμα πεθάνουμε θα είναι πολύ μαλακία γαμώ τον αέρα μου γαμώ,» φώναξε η κοπέλα και στερέωσε ένα μεγάλο ζευγάρι αεροπορικά γυαλιά μπροστά από τα μάτια της. Σα μύγα είναι, σκέφτηκε ο Αλταΐρ και κατέβασε και τα δικά του. «Δε θα πεθάνουμε,» είπε ήρεμα ο Χάλνταθ που σκαρφάλωνε πρώτος. Μόλις έφτασε στο άνοιγμα βοήθησε τον Ρικ που ακολουθούσε και γύρισε να κοιτάξει γύρω του. Ο Αλταΐρ και ο Αλμίρ ανέβηκαν τελευταίοι.Το μεγάλο άνοιγμα αποδείχθηκε πως ήταν σπήλαιο και παρείχε κάποια προστασία από τον άνεμο ενώ στο βάθος του, αν και στένευε, φαινόταν να συνεχίζει βαθιά μέσα στο βράχο.«Λέω να ρίξω μια ματιά,» είπε ο Χάλνταθ. Ο Ρικ ήπιε μια γουλιά από ένα μπουκάλι που είχε στη ζώνη του και τον ακολούθησε. «Θα έρθω μαζί σου,» ψιθύρισε. «Μη με αφήσετε με αυτόν τον ανώμαλο,» έσκουξε η κοπελιά και έτρεξε κατόπι τους. «Όταν σκαρφάλωνα κοιτούσε τον κώλο μου!» «ΔΕ ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!» φώναξε ο άντρας που είχε σηκωθεί πρώτος. «Έρχομαι και εγώ! » λέει ο Αλμίρ »... «χρειάζεται κάποιος να εκπροσωπήσει τη φωνή της λογικής. » ... «Τι;; » ρωτά τους υπόλοιπους που τον κοιτούν αμίλητοι μόλις φτάνει δίπλα τους. Ο Αλταΐρ που μπήκε τελευταίος στο σπήλαιο αναστέναξε και έκανε μερικά βιαστικά βήματα προς τον αδελφό του. «Που πας εσύ;» του είπε λαχανιασμένος από το σκαρφάλωμα. «Εγώ;» «Ναι, εσύ. “Φωνή της λογικής” με την τύχη που σε ακολουθεί θα γίνει καμιά κατολίσθηση ή θα πέσετε πάνω σε τίποτα που δεν θα έπρεπε και θα τρέχουμε» είπε και συμπλήρωσε, κοιτώντας τη κοπέλα με τα αεροπλανικά γυαλιά. «Τώρα, το ανώμαλος ελπίζω να μην πήγαινε σε εμένα. Είναι πολύ καλή ώρα να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Μήπως να ηρεμήσουμε λίγο;» Η κοπέλα σταμάτησε, έβγαλε τα γυαλιά της και κοίταξε τον Αλταΐρ ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της αργά. Ύστερα έβαλε τα γέλια. «Εμένα εννοούσε,» είπε ο άντρας που σηκώθηκε πρώτος και προχώρησε προς τον Ρικ και τον Χάνταλθ σκουντώντας τον Αλταΐρ στο διάβα του. «Είναι θεοσκότεινα εδώ,» παρατήρησε ο Χάνταθ. «Έχω αναπτήρα,» είπε ο τελευταίος άντρας και πέρασε μπροστά ψαχουλεύοντας τις τσέπες του. Μερικά “τσικ-τσικ” αργότερα το σπήλαιο μπροστά τους φωτίστηκε από το αχνό φως του αναπτήρα. «Καλύτερα να το πάρω εγώ αυτό,» είπε ο Χάνταλθ και πήγε να πάρει τον αναπτήρα από τα χέρια του άντρα. «Δεν είμαι ανάπηρος, ευχαριστώ πολύ,» είπε εκνευρισμένος ο άντρας και προχώρησε πρώτος μέσα στο στενό διάδρομο που έμοιαζε να στροβιλίζεται προς τα πάνω. Ο Ρικ μοιράστηκε μια ανήσυχη ματιά με τον Χάνταλθ και τον ακολούθησαν. «Έλα ευέξαπτο αγόρι,» είπε η κοπέλα με τα γυαλιά-μύγα ακουμπώντας το χέρι της πάνω στον ώμο του Αλταΐρ. «Αν είμαστε τυχεροί θα μας φάνε οι νυχτερίδες πριν πεθάνουμε από τη δίψα….» Ο Αλταΐρ γύρισε χαμογελώντας «Εγώ ευέξαπτος;» είπε παριστάνοντας τον πληγωμένο. «Και μη σε μέλει καθόλου. Με τον αδελφό μου στο πλευρό σου δε θα περάσει ξανά από το μυαλό σου η λέξη ατυχία.» Ο Αλμίρ δεν αντέδρασε. Απλά περπατούσε πίσω τους, με το βλέμμα καρφωμένο στο λιγοστό φως που τους παρείχε ο αναπτήρας, χαμένος στις σκέψεις του. Αρκεί να μην είναι μεταλλαγμένες νυχτερίδες σε μέγεθος νυχτερίδων του Βόρνεο... Περισσότερο από αμηχανία και λιγότερο από ανάγκη να μοιραστεί της γνώσεις του, ο Αλμίρ άρχισε να πολυλογεί. «Διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο, για τις τεράστιες νυχτερίδες του Βόρνεο. Το Βόρνεο ήταν ένα νησί πέρα μακριά από τους μεγάλους γκρεμούς...» Η κοπέλα του έριξε μια βαριεστημένη ματιά. «...και οι νυχτερίδες που ζούσαν εκεί είχαν άνοιγμα φτερών όσο ένας άνθρωπος έχει άνοιγμα χεριών!» «Αλήθεια Αλμίρ» τον διέκοψε ο αδελφός του. «Τι σε συναρπάζει τόσο πολύ στο παρελθόν; Ποτέ δεν κατάλαβα. Αν κρίνω από αυτά που μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας, δεν θα ήθελα να τους γνωρίσω.» Ο Αλμίρ κοίταξε τον αδελφό του σιωπηλός για λίγο καθώς ακολουθούσε την υπόλοιπη ομάδα. «Η σημερινή εποχή δεν είναι καλύτερη,» είπε τελικά. «Εμείς δεν είμαστε καλύτεροι. Το πρόβλημα δεν είναι οι αρχαίοι. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη γνώσης που είχαν οι αρχαίοι.»Ο Αλταΐρ κλώτσησε ένα πετραδάκι και κούνησε το κεφάλι του αγανακτισμένος. Δεν είχαν τη πιο βασική γνώση από όλες όμως. Σκέφτηκε. Πώς να μη τινάξουν στον αέρα τον πολιτισμό τους.«Όσο για το τι με συναρπάζει τόσο στο παρελθόν...» συνέχισε ο Αλμίρ, «Δε ξέρω... Υπάρχουν κάποια ψήγματα που δείχνουν ότι υπήρχε ένας άλλος κόσμος τότε. Τέχνη... Επιστήμη... Φιλοσοφία... Τέτοια πράγματα ψάχνω.» «Μπρρρρρρρρρ» είπε η κοπέλα καθώς έσκυβε για να περάσει κάτω από ένα σταλαγμίτη. «Δεν προχωράτε λέω εγώ, αντί να λέτε βλακείες;» μουρμούρισε ο τελευταίος άντρας που ακολουθούσε πίσω από τα αδέλφια. Η κοπέλα μουρμούρισε κάτι σε μια περίεργη διάλεκτο και γύρισε να τον αντικρύσει. «Πως λέγεσαι;» τον ρώτησε. «Γουίνστον,» είπε εκείνος. «Εσείς;» ρώτησε τα δύο αδέλφια που την ακολουθούσαν στο λιγοστό φως που ερχόταν από τον άντρα με τον αναπτήρα. «Με λένε Αλταΐρ και αυτός είναι ο αδερφός μου ο Αλμίρ, εσένα;» «...ποιος λέει βλακείες...» είπε μέσα από τα δόντια του ο Αλμίρ, ενώ η προσοχή του πια ήταν στραμμένη στη σπηλιά. 'Άραγε υπάρχει κανένας εδώ μέσα; Ή ίσως υπήρχε κάποτε; «Σόνυ,» είπε η κοπέλα. «Κάπου βγάζει» ακούστηκε η φωνή του άντρα με τον αναπτήρα από μπροστά. Edited November 26, 2013 by Elli Sketo 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 26, 2013 Share Posted November 26, 2013 Μού φαίνεται πως έχεις καλές ιδέες, ωστόσο από το απόσπασμα δεν μπορώ να συμπεράνω με ασφάλεια. Η γλώσσα σου γενικά είναι προσεγμένη, χωρίς κραυγαλέα λάθη. Πάντως, νομίζω, ότι μπορεί να βελτιωθεί κι άλλο. Αν κάτι με ενόχλησε στην ιστορία σου είναι ότι την τοποθετείς στις ΗΠΑ. Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να χειριστείς καλά την ιστορία σου τοποθετώντας την τοπικά τόσο μακριά; Αν βέβαια, έχεις ζήσει στις ΗΠΑ, όλα καλά, αλλά αν όχι, θεωρώ πολύ επικίνδυνο να τοποθετείς την ιστορία σου μέσα σε τόπο που δεν γνωρίζεις. Ωστόσο, ομολογώ ότι ο χρόνος κατά τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία σου σού επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις όποιον τόπο θες, αλλά και πάλι δηλώνω επιφυλακτικός. Συνέχισε την καλή προσπάθεια. Σ' ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted November 26, 2013 Share Posted November 26, 2013 Επισυνάπτω σχόλια και παρατηρήσεις - είναι πιο βολικό Οι καιροί ου μενετοί - σχόλια.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted November 26, 2013 Share Posted November 26, 2013 (edited) Χαίρομαι που βλέπω τα session μας να εξελίσσεται σε όμορφη μυθιστορηματική γραφή. backstage story από τη δημιουργία της ιστορίας: Εγώ ήμουν η φωνή της λογικής. - Είχε γίνει και παρατσούκλι μου για λίγο καιρό. Ενδιαφέρον απόσπασμα. Από τα αγαπημένα μου, αν και όχι πολύ αντιπροσωπευτικό. Η χρήση "αρχαίων" λέξεων και εννοιών (Τσέρνομπιλ, ταινίες, κ.λ.π.) πρέπει να υποστηρίζονται στην ιστορία. Ξέρω ότι το έχω ξαναπεί και ότι το προσέχεις (περισσότερο από εμένα), απλώς είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το είδος της ιστορίας όπως έγραψαν και οι συνσχολιαστές. Edited November 26, 2013 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elli Sketo Posted November 30, 2013 Author Share Posted November 30, 2013 Αν κάτι με ενόχλησε στην ιστορία σου είναι ότι την τοποθετείς στις ΗΠΑ. Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να χειριστείς καλά την ιστορία σου τοποθετώντας την τοπικά τόσο μακριά; Αν βέβαια, έχεις ζήσει στις ΗΠΑ, όλα καλά, αλλά αν όχι, θεωρώ πολύ επικίνδυνο να τοποθετείς την ιστορία σου μέσα σε τόπο που δεν γνωρίζεις. Ωστόσο, ομολογώ ότι ο χρόνος κατά τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία σου σού επιτρέπει να χρησιμοποιήσεις όποιον τόπο θες, αλλά και πάλι δηλώνω επιφυλακτικός. Σ' ευχαριστώ. Έχω ζήσει στις ΗΠΑ και αν συνεχίσω να πλουτίζω τόσο έξαλλα εδώ στην Ελλάδα θα πάω και δε θα ξαναγυρίσω… Έχω επενδύσει αρκετό χρόνο στην σωστή τοποθέτηση της ιστορίας, ωστόσο θα ήθελα να επισκεφτώ τα μέρη που εξελίσσετε κάποια στιγμή στη ζωή μου (για παράδειγμα το χωριό του Αλμίρ, το οποίο είναι χτισμένο πάνω από μία υπόγεια αποθήκη πυρηνικών απόβλητων στη Νεβάδα (ή Νεβάντα…), το οποίο μάλιστα σταμάτησε να λειτουργεί την περίοδο που άρχισα να γράφω την ιστορία. Πιστεύεις πως δεν αποδίδω πιστά το ύφος; Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη σημερινή εποχή που, όπως είπες, δεν έχει τόση σημασία η τοποθεσία. Επισυνάπτω σχόλια και παρατηρήσεις - είναι πιο βολικό «Σαν αποτυχημένο stunt αρχαίας ταινίας μου φάνηκε εμένα,» απάντησε με ένα πνιγμένο βογγητό μια κοπέλα και ανακάθισε. Η πρώτη μου αναφορά στο Τσέρνομπιλ ήταν άσχετη και ίσως πρέπει να τη βγάλω. Η Σόνυ όμως, η οποία αναφωνεί τη συγκεκριμένη πρόταση έχει πολλές γνώσεις πάνω στην αρχαία τεχνολογία, κάτι που φανερώνετε πολλά κεφάλαια πιο κάτω. Αφήνω πολλά hint για τις γνώσεις της στο κείμενο. Επίσης έχει την ικανότητα να “διαβάζει” τη σκέψη συγκεκριμένων ανθρώπων, κάτι που την κάνει να πετάει εύστοχα σχόλια σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Τι κάνεις εκεί βρε κεφτέ ; Το κεφτές στην Αμερικάνικη αργκό σημαίνει ηλίθιος, αλλά επίσης είναι ένας υποτιμητικός όρος που αναφέρετε στους Ιταλούς (όπως εμείς λέμε μακαρονάς) και το κράτησα σαν Inside joke στον εαυτό μου, καθώς οι ρίζες του Αλμίρ και του Αλταΐρ είναι Ιταλικές (αν και αυτό είναι κάτι που δε φανερώνετε πουθενά, ούτε και έχει καμία σημασία…) Όλα τα υπόλοιπά σχόλια που κάνεις είναι πολύ εύστοχα και θα τα δουλέψω όσο πιο συστηματικά μπορώ. Ίσως ο Στέφανος έχει δίκιο – δε διάλεξα και πολύ αντιπροσωπευτικό κομμάτι της ιστορίας, αλλά ξεχώρισες κάτι που μου είχε διαφύγει. Στην προσπάθειά μου να μείνω πιστή στις πράξεις που έκαναν οι παίχτες μου στο παιχνίδι, τους άφησα απείραχτους και, όπως είπες δεν έχουν δουλευτεί αρκετά. Ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που αφιερώσατε και οι δύο, με τιμάει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.