Turambar Posted December 3, 2013 Share Posted December 3, 2013 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Θάνος Είδος: Cthulhu Mythos Fantasy αν και το αποτέλεσμα είναι λίγο H.P. Lovecraft meets Carl Sagan. Αλλά δεν το λέμε πουθενά. Βία: Όχι Σεξ: Όχι Αριθμός Λέξεων: 1.954 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Η συμμετοχή μου στις Αλλόκοτες Περιπτύξεις #1. Οι επιλογές μου είναι: Ρ'λυέ, παιδάκι που πεθαίνει από λευχεμία, οι κακοί δεν κερδίζουν ποτέ Fever Dream «Θα μου διαβάσεις μια ιστορία;» «Φυσικά. Ποια θέλεις να ακούσεις;» «Αυτή με τον βασιλιά Αρθούρο» «Πάλι;» «Πάλι» η απάντηση ήρθε με την αυταρχική σιγουριά που μόνο ένα εφτάχρονο δικαιούται και ξέρει να χρησιμοποιεί. «Πολύ καλά, λοιπόν» Κι έτσι κάτω από τα μουντά φώτα φθορισμού του νοσοκομείου, ξεδιπλώθηκε για μυριοστή φορά μια ιστορία για σπαθιά μέσα σε βράχους και χαμένα δισκοπότηρα. Εκείνος άκουγε όπως πάντα ενθουσιασμένος, με την ίδια αγωνία που είχε και την πρώτη φορά. Ήταν η απόδραση του, αυτά τα λίγα λεπτά κάθε απόγευμα, όταν το μονότονο μπιπ των μηχανημάτων γύρω του, μεταμορφωνόταν σε τύμπανο πολέμου. «…Στο Κάμλαν, ο Αρθούρος πληγώθηκε θανάσιμα, πολεμώντας τον ίδιο του το γιο. Κάποιοι είπαν πως πέθανε εκεί. Άλλοι πάλι, ξέρουν την αλήθεια. Ξέρουν πως περιμένει στο νησί του Άβαλον, μέχρι οι πληγές του να γιατρευτούν και να επιστρέψει στην Αγγλία. Τέλος.» Προς μεγάλη του ανακούφιση, η ιστορία έφτασε στο τέλος της αυτή τη φορά. Χθες το απόγευμα, ένας λυγμός είχε διακόψει την αφήγηση της μητέρας του και οι ιππότες δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στο δισκοπότηρο. Ήξερε τη συνέχεια, φυσικά. Αλλά όταν είσαι εφτά χρονών, το βλέπεις τους γονείς σου να κλαίνε είναι αβάσταχτο. Χειρότερο από τον πόνο. Η ιστορία τελείωσε. Η μητέρα του τον φίλησε στο μέτωπο. Τα φώτα έσβησαν. Κουρασμένος, έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε βαθιά. Τα μάτια του άνοιξαν. Στεκόταν σ’ έναν μακρύ διάδρομο. Τα γυμνά του πόδια πατούσαν σε ένα πάτωμα από μαύρο γυαλί που καθρέφτιζε το είδωλό του, αλλά παράξενο, διαστρεβλωμένο. Αριστερά και δεξιά του πανύψηλοι τοίχοι από μαύρη πέτρα έφταναν πολύ ψηλότερα απ’ όσο έφτανε το βλέμμα του. Ανάμεσα στο πάτωμα και στην αθέατη οροφή, μικρές σφαίρες από πράσινο φως αιωρούνταν φωτίζοντας αμυδρά το χώρο. Βάδισε διστακτικά προς το τέλος του διαδρόμου, σέρνοντας μαζί του τον ορό, που τον ένιωθε πια σαν προέκταση του κορμιού του. Ο διάδρομος έμοιαζε να προεκτείνεται στο άπειρο. Επιτάχυνε το βάδισμα του, όσο του επέτρεπε το καταπονημένο του σώμα, αλλά ήταν σαν κάθε βήμα του να τον έφερνε στο ίδιο σημείο με το προηγούμενο. Και τότε είδε την πύλη. Πέτρινα όντα την φρουρούσαν, οι απόκοσμες μορφές τους μια μάζα από πλοκάμια, λέπια και μάτια. «Στη θέση σου θα έτρεχα» ακούστηκε μια φωνή πίσω του. Γύρισε απότομα. «Μα, είναι ακίνητοι» απάντησε στη μαυροντυμένη φιγούρα που τον πλησίαζε. Το πλάσμα φάνηκε να σκέφτεται. «Ακίνητοι; Ίσως, στις τρεις διαστάσεις.» Η φωνή του ήταν αλλόκοτη, σαν άνθρωπος που διάβαζε ένα κείμενο χωρίς να καταλαβαίνει το νόημα των λέξεων, τονίζοντας όποια συλλαβή ακούγονταν καλύτερα στα αυτιά του. «Ποιος είσαι;» «Ένας ταπεινός σκλάβος και τίποτα παραπάνω» απάντησε το πλάσμα. Ίσως να ήταν άνθρωπος. Ίσως και όχι. Ήταν δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά με τα μαύρα κουρέλια να καλύπτουν το σώμα του απ’ άκρη σ’ άκρη. Σε κάθε βήμα του ακουγόταν το κουδούνισμα αλυσίδων. «Πώς ήρθα εδώ;» «Κάποιο όνειρο υποθέτω.» «Όνειρο; Δεν είναι αλήθεια δηλαδή;» «Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.» «Γιατί είμαι εδώ;» «Δεν νομίζω ότι έγινε για κάποιο λόγο. Απλώς…προέκυψες. Έχετε πολλά κοινά με αυτό το μέρος. Και οι δύο κοιμάστε. Και περιμένετε.» δεν είχε καταλάβει τα περισσότερα από τα λόγια του πλάσματος, αλλά αυτό το τελευταίο ήταν απλό. Ήξερε ποιο πράγμα περίμενε. «Εννοείς πως… αυτό το μέρος θα πεθάνει;» «Ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο.» Κοίταξε την πύλη. Ένα παράξενο σύμβολο, χωρίς συμμετρία ήταν σκαλισμένο πάνω της. «Τι είναι στην άλλη μεριά;» ρώτησε. «Νομίζω πως θα μάθεις σύντομα» απάντησε ο σκλάβος. Με έναν υπόκωφο ήχο, σαν πάγος που σπάει, η πύλη άρχισε να ανοίγει. Άκουσε φωνές. «Λυπάμαι πολύ, αλλά η λευχαιμία σε τόσο προχωρημένη κατάστασή μπορεί να είναι μη αντιστρέψιμη» είπε η μία φωνή «Δηλαδή…» προσπάθησε να απαντήσει μία δεύτερη, αλλά η πρόταση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τις ήξερε αυτές τις φωνές. Δεν ανήκαν εδώ… …Τα μάτια του άνοιξαν. Ήταν πίσω στο νοσοκομείο. Ήταν απλά ένα όνειρο τελικά. Οι φωνές σταμάτησαν απότομα. Ήταν κάτι που είχε παρατηρήσει τελευταία, όταν μερικές φορές καθόταν στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά, παριστάνοντας τον κοιμισμένο. Οι μεγάλοι συμπεριφέρονταν διαφορετικά όταν νόμιζαν ότι δεν άκουγε. Η μητέρα του τον κοίταξε ανήσυχη. «Είναι βράδυ ακόμη» του είπε «μη χάνεις άδικα τον ύπνο σου». «Τι θα γίνει μαμά;» ρώτησε ελπίζοντας με αγωνία ότι η απάντηση θα είναι ενθαρρυντική. Κατά βάθος ήξερε ότι πέθαινε. Αν όμως οι γονείς του, του έλεγαν πως έχει άδικο, τότε έτσι θα είχαν τα πράγματα, σωστά. Τώρα από στιγμή σε στιγμή η μαμά θα του έλεγε πως όχι, δεν συμβαίνει τίποτα και όλα θα πάνε καλά, απλώς θα κοιμηθείς εδώ και το πρωί θα πάμε σπίτι. Αλλά δεν του το είπε. Δεν μίλησε καθόλου. Απλώς κάθισε δίπλα του στο κρεβάτι και τον αγκάλισε σφιχτά. «Πέσε για ύπνο» του είπε σχεδόν ψιθυριστά «και το πρωί όλα θα είναι εντάξει». Έμεινε και πάλι μόνος στο δωμάτιο. Ξανάκλεισε τα μάτια του. Τα μάτια του άνοιξαν. Καθόταν στο κρύο πάτωμα από μαύρο γυαλί, σε μια πελώρια κυκλική αίθουσα με μαύρους τοίχους που έφταναν πιο ψηλά απ’ όσο μπορούσε να φτάσει το βλέμμα του. Γύρω του όντα κάθε σχήματος και μεγέθους κινούνταν άναρχα σε έναν παράλογο χορό. Ο μαυροντυμένος σκλάβος στεκόταν πίσω του. «Τι είναι αυτά τα πλάσματα;» τον ρώτησε. «Οι προνύμφες των Μεγάλων Παλαιών. Όταν έρθει η Ώρα θα είναι έτοιμοι να αποικήσουν και πάλι τα άστρα.» «Δεν καταλαβαίνω. Τι είναι αυτό το μέρος; Υπάρχει στ’ αλήθεια;» «Αυτή τη στιγμή βλέπεις μόνο το μικρό κομμάτι αυτού του μέρους που μπορείς να κατανοήσεις. Κατά μία έννοια είναι πιο αληθινό από σένα.» «Ακόμη δεν καταλαβαίνω.» «Κανείς δεν είπε ότι θα έπρεπε. Έλα μαζί μου» είπε και τον οδήγησε ακόμη πιο βαθιά στο δαιδαλώδες κτίσμα. Συνάντησαν άλλη μια πύλη, μεγαλύτερη από την προηγούμενη με ένα ακόμη ζευγάρι πέτρινων φρουρών. Ο μαυροντυμένος σκλάβος στάθηκε μπροστά τους και φώναξε. Η γλώσσα τού ήταν άγνωστη, αλλά κατάλαβε πως ήταν κάποια διαταγή. Η πύλη άνοιξε. Καθώς την διέσχιζαν δεν μπόρεσε να συγκρατήσει άλλο την περιέργειά του και ρώτησε τον σκλάβο: «Τι είσαι;» «Ένας ταπεινός σκλάβος και τίποτα παραπ…» «Εννοώ τι είσαι; Δεν είσαι άνθρωπος έτσι δεν είναι;» «Έχω υπάρξει άνθρωπος, αν αυτό ρωτάς. Αλλά έχω υπάρξει χίλια διαφορετικά πράγματα, οπότε δεν ξέρω πόση αξία έχει.» «Και δεν είσαι σκλάβος στ’ αλήθεια, σωστά; Δεν φέρεσαι σαν σκλάβος.» «Ω, μα είμαι σκλάβος. Όχι για τον Κύριο αυτού του μέρους όμως. Υπηρετώ πολύ ισχυρότερες δυνάμεις από αυτόν.» Ποιον; ετοιμάστηκε να ρωτήσει, όταν η απορία του απαντήθηκε από μόνη της. Το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από αίθουσα θρόνου. Απέναντί τους σε ένα θρόνο από πράσινο αχάτη, καθόταν το πιο αποκρουστικό πλάσμα που είχε δει ή φανταστεί ποτέ του. Πλησίασε την κυκλώπεια μορφή. Υπήρχε κάτι πολύ πιο ανησυχητικό στη μορφή του πλάσματος από την τερατώδη εμφάνιση. Όλα πάνω του έμοιαζαν λάθος. Το γεμάτο πλοκάμια κεφάλι του ήταν πολύ μεγάλο, τα μεμβρανώδη φτερά του πολύ μικρά, τα χέρια του πολύ μακριά. Ξαφνικά, τα μάτια του πλάσματος άνοιξαν. Μάτια αρχαία και κτηνώδη, μάτια που είχαν δει περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να χωρέσουν στην ανθρώπινη αντίληψη. Το τέρας ανακάθισε και ύστερα χαμήλωσε, χωρίς να σηκωθεί από το θρόνο, μέχρι που βρέθηκε στο ύψος του προσώπου του. Παιδί και κτήνος έμειναν ακίνητοι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Κάπου πίσω του, ο μαυροντυμένος σκλάβος γελούσε με κακία. Το πλάσμα έμεινε ακίνητο κοιτάζοντάς τον, σαν να προσπαθούσε να αποφασίσει κάτι. Άπλωσε το μακρύ, ισχνό χέρι του και τον άγγιξε στο μέτωπο. Εκείνος ούρλιαξε από πόνο. Ένιωσε σαν να κόβουν το σώμα του σε κομμάτια και- -και ξαφνικά βρέθηκε να κοιτάζει τον εαυτό του μέσα από δύο πελώρια, βολβώδη μάτια. Ήξερε ότι ήταν το σώμα του, παρόλο που τώρα του φαινόταν πολύ διαφορετικό, σαν να υπήρχαν ανθρώπινα μέλη του που είναι αόρατα στο γυμνό μάτι και χρώματα που ούτε φανταζόταν ότι μπορούν να υπάρξουν. Δεν ήταν καν σίγουρος αν αυτό που βίωνε ήταν ακριβώς όραση. Απλώς γνώριζε που έπρεπε να βρίσκεται το κάθε τι και η εικόνα εμφανιζόταν στο μυαλό του. Κάτι χαλούσε την τελειότητα της εικόνας του. Δεν το είχε προσέξει με την πρώτη ματιά, αλλά τώρα του ήταν αδύνατο να το αγνοήσει. Έμοιαζε με μαύρο ποτάμι που απλώνονταν στο σώμα του καθώς χωρίζονταν σε εκατοντάδες μικρούς παραποτάμους, σαν κάποιος να σημάδεψε τις φλέβες του με μελάνι. Ήξερε τι ήταν. Ταξίδευε μέσα στο αίμα του, σκοτώνοντας ό,τι άγγιζε, τρώγοντάς τον από μέσα προς τα έξω σαν σαράκι. Τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήσει πια. Είχε εξαπλωθεί παντού. Είχε νικήσει. Πρέπει να κοιτάξεις βαθύτερα. Ήταν περισσότερο το νόημα τον λέξεων που ήχησε στο μυαλό του παρά οι ίδιες οι λέξεις. Έκανε ακριβώς αυτό. Το αποτέλεσμα τον συνάρπασε. Αυτά τα μάτια δεν είχαν ανάγκη να εστιάσουν. Μπορούσαν να βλέπουν ταυτόχρονα την πλήρη εικόνα, ενώ παρατηρούσαν ταυτόχρονα όλες τις λεπτομέρειες. Μπορούσε να παρατηρεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ενώ ταυτόχρονα έβλεπε τις δονήσεις που προκαλούσαν οι χτύποι της καρδιάς του. Μπορούσε να παρατηρήσει ένα ολόκληρο σύμπαν οργανισμών που γεννιόταν, ζούσαν και πέθαιναν πάνω στο δέρμα του. Κοίταξε βαθύτερα. Ξαναείπε η φωνή. Είδε το νευρικό του σύστημα, ατελείωτες λεωφόρους σκέψεων, όπου ηλεκτρικά κύματα ταξίδευαν μεταφέροντας πληροφορίες. Βαθύτερα. Βρέθηκε μέσα σε ένα κύτταρο, μία ολόκληρη βιομηχανία συμπυκνωμένη σε μερικά εκατομμυριοστά του μέτρου. Βαθύτερα. Είδε μόρια ύλης και τις δυνάμεις που τα κρατούσαν ενωμένα, φροντίζοντας να υπάρχει κάτι αντί για τίποτα. Βαθύτερα. Είδε άτομα: Τεράστιους πυρήνες, καθένας τους ένα μικρό, υποκειμενικό κέντρο των πάντων και ηλεκτρόνια που περιστρέφονταν γύρω τους σαν πλανήτες γύρω από ήλιους. Καθένα τους είχε γεννηθεί στην καρδιά ενός άστρου πριν από δισεκατομμύρια χρόνια για να καταλήξει να αποτελεί κομμάτι της οντότητας που γνώριζε ως ο Εαυτός του. Και όταν αυτός θα έπαυε να υπάρχει; Ένιωσε σαν αυτό το ερώτημα ήταν η αρχή της απάντησης που έψαχνε και γαντζώθηκε από πάνω του. Τι σημαίνει παύω να υπάρχω; Το σώμα παύει να λειτουργεί, αλλά συνεχίζει να υπάρχει, σωστά; (δεν είναι νεκρό, αυτό που αιώνια μπορεί να κείτεται) Και όταν στη συνέχεια το σώμα πάψει να υπάρχει, τα μέρη που το αποτελούν περνούν στο χώμα ή γίνονται ένα με τον αέρα. Και κάποια στιγμή, σε ένα μακρινό αλλά αναπόφευκτο μέλλον (όταν τα άστρα έρθουν στη σωστή θέση), αυτά τα ίδια άτομα μπορεί να ξαναβρεθούν και να αποτελέσουν και πάλι ζωή. Αυτή τη φορά έστρεψε τη ματιά του πλάσματος προς τα έξω, αντί για μέσα. Πέρα από αυτόν, πέρα από το βυθισμένο κάστρο, πέρα από πόλεις, χώρες, ηπείρους, υπήρχε μία γαλάζια σφαίρα. Μια σφαίρα που ολόκληρη η ύπαρξή της, στηρίζονταν σε αυτόν τον αέναο κύκλο θανάτου και αναγέννησης. Και αυτή η σφαίρα δεν ήταν ούτε κατά διάνοια η πλήρης εικόνα. Και τότε κατάλαβε. Το μαύρο ποτάμι στις φλέβες του ήταν τόσο μικρό. Θα τον νικούσε σύντομα, αλλά αυτή η νίκη δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα. Στο τέλος ακόμη και μεγαλύτερο το κακό είναι καταδικασμένο να χάσει (ως κι ο θάνατος μπορεί να πεθάνει). «Τώρα καταλαβαίνω» είπε. Στο βάθος, τα πλάσματα που με τα δικά του φτωχά μάτια είδε σαν πέτρινους φρουρούς, έμοιαζαν με πολύχρωμες ανεμώνες, που τα πλοκάμια τους απλώνονταν με χάρη σε πέντε διαστάσεις. Γύρισε πίσω στο σώμα του. Ο παράξενος τιτάνας στο θρόνο, επέστεψε στην αρχική του στάση και, σαν αυτή η υπόθεση να του ήταν πια αδιάφορη, βυθίστηκε ξανά στον ύπνο του. «Πώς;» ούρλιαξε ο μαυροντυμένος σκλάβος «πώς από όλες τις ψυχές που τράβηξα εδώ κάτω, εσύ κατάφερες να γλιτώσεις; Τι τόσο διαφορετικό έχουν τα δικά σου όνειρα;» «Δεν έχω ιδέα.» «Πολύ καλά. Και πάλι δεν πρόκειται να φύγεις από δω.» είπε και άρχισε να ξετυλίγει τα κουρέλια γύρω από το κορμί του, φανερώνοντας την τρομερή μορφή που κρυβόταν από κάτω. Αλλά ήταν πια αργά για κάτι τέτοιο. «Δεν σε φοβάμαι» του είπε και τον προσπέρασε, αφήνοντας το Συρόμενο Χάος άναυδο. Και έτσι, χωρίς κανείς να τον σταματήσει, πέρασε την πέτρινη πύλη σέρνοντας τον ορό του, ενώ στο μυαλό του ηχούσαν τα λόγια που είχε ακούσει σε ένα παρελθόν που του φαινόταν ήδη πολύ μακρινό: περιμένει στο νησί του Άβαλον, μέχρι οι πληγές του να γιατρευτούν και να επιστρέψει. Τέλος. Πίσω στο κρεβάτι του νοσοκομείου τα μάτια του δεν άνοιξαν ποτέ ξανά. Edited December 3, 2013 by Turambar 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Εξαιρετικό! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Όμορφο διήγημα, που ξεχωρίζει κυρίως για την πολύ καλή ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Παίζεις πολύ ωραία με την ονειρική κατάσταση, χωρίς να φαίνεται ξεκάθαρα τι είναι πραγματικότητα και τι όνειρο. Ακόμα και στο τέλος μπορεί ο καθένας να αποφασίσει τι θέλει για τον εαυτό του. Δεν δόθηκε πολύ βάρος στις σκηνές του νοσοκομείου. Αν γνωρίζαμε καλύτερα τις συνθήκες που επικρατούσαν, τις σκέψεις του παιδιού, το πώς αισθανόταν, θα υπήρχε μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση καθώς προχωρούσαμε προς το τέλος. Βρήκα παράξενα πετυχημένη τη μίξη Ρ'λύε και Άβαλον. Λειτουργεί κάπως σαν υπενθύμιση ότι στις πιο δύσκολες στιγμές μας ακόμα και οι μύθοι αποτελούν σανίδες σωτηρίας. Πολύ εντυπωσιακές και επιβλητικές οι εικόνες που πλαισιώνουν το διήγημα. Πολύ καλός και ο τρόπος γραφής αν και υπάρχουν μερικά λαθάκια σε καταλήξεις ρημάτων -οταν -ονταν. Γενικά, μου άρεσε αρκετά. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted December 4, 2013 Author Share Posted December 4, 2013 Πολύ καλός και ο τρόπος γραφής αν και υπάρχουν μερικά λαθάκια σε καταλήξεις ρημάτων -οταν -ονταν. Τα -οταν και -ονταν είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Πολύ καλός και ο τρόπος γραφής αν και υπάρχουν μερικά λαθάκια σε καταλήξεις ρημάτων -οταν -ονταν. Τα -οταν και -ονταν είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου Ευκολάκι. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Θάνο, Turambar, Η άποψή μου: Συμπαθέστατη και ευαίσθητη ιστορία, πάρα πολύ καλό - λογοτεχνικά - κείμενο, με αρκετή φαντασία αλλά και εξαιρετική σαφήνεια. Με άνεση και ροή. Πάνω απ’ όλα, με στοχασμό και φιλοσοφία, νοήματα ευπρόσληπτα, καθόλου βαριά, διόλου βαρύγδουπα. Σ’ ευχαριστώ, συγχαρητήρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Viktor_S Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 Πολύ ωραίο! Θα ήθελα να μάθω γιατί επιλέχθηκε το παιδί, όχι γιατί βρίσκω την ιστορία ελλιπή αλλά από απλή περιέργεια.Όπως και να έχει μου άρεσε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elli Sketo Posted December 4, 2013 Share Posted December 4, 2013 (edited) Εκπληκτική αρχή, πολύ δυνατή. Είναι απίστευτο πόσα μπορείς να καταφέρεις χρησιμοποιώντας τις πιο απλές λέξεις. Μου άρεσε που ξεκίνησες δίνοντας βάρος στις σκέψεις του παιδιού. Ειδικά αυτό: Αλλά όταν είσαι εφτά χρονών, το βλέπεις τους γονείς σου να κλαίνε είναι αβάσταχτο. Χειρότερο από τον πόνο. Έκανε το στομάχι μου να δεθεί κόμπος. Επίσης μου άρεσε ο αβίαστος τρόπος που εναλλάσσετε η ιστορία ανάμεσα στο νοσοκομείο και τον κόσμο τον ονείρων. Μερικές σκηνές που μας πετάς κατάμουτρα είναι πολύ δυνατές και ζωηρές όπως το: σέρνοντας μαζί του τον ορό. Κάτι από τον παλιό καλό καιρό που έπαιζα silent hill μου θύμησες! Τέλεια η ιδέα σου να συνδυάσεις Ρ'λύε και Άβαλον. Αξίζεις συγχαρητήρια που κατάφερες να φέρεις τόσο κοντά δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους. Αυτό που με παραξένευσε ήταν το after-taste του κειμένου σου. Περίμενα να μου αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση προς το τέλος, κάτι σα λύτρωση μπερδεμένη με αβάσταχτο πόνο για τον άδικο θάνατο ενός παιδιού που μάλιστα δείχνει τόσο θάρρος και χαρακτήρα. Κάπου στη μέση όμως με έχασες και προς το τέλος είχαν γίνει δύο πράγματα που μου το χάλασαν. Πρώτον είχα καταλάβει που το πας και το σασπένς είχε πεθάνει. Δεύτερον σταμάτησα νιώθω αγωνία για το παιδί. Ίσως δεν ήθελες να γεννήσεις οίκτο στους αναγνώστες σου, κάτι απόλυτα κατανοητό, αλλά κάπως κατάφερες να με κάνεις να μη στεναχωριέμαι ούτε για αυτό, αλλά ούτε για τους γονείς του. Το μόνο που έχω να πω είναι πως ήταν (είναι;) πέρα για πέρα γενναίο. Αν αυτός ήταν ο σκοπός σου, δηλαδή να βγάλεις τελείως την θλίψη από την εξίσωση, για εμένα πέταξες μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνεις κόσμο να μουσκέψει τα πληκτρολόγια του γιατί από όσα διάβασα θα μπορούσες εύκολα να μας κάνεις να ψάχνουμε για χαρτομάντιλα. Αυτά. Καλή επιτυχία! Edited December 4, 2013 by Elli Sketo 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted December 4, 2013 Author Share Posted December 4, 2013 (edited) Πολύ ωραίο! Θα ήθελα να μάθω γιατί επιλέχθηκε το παιδί, όχι γιατί βρίσκω την ιστορία ελλιπή αλλά από απλή περιέργεια. Δεν έχω ιδέα, να σου πω την αλήθεια. Αγνωσται αι βουλαί του Κθούλου. Μου άρεσε που ξεκίνησες δίνοντας βάρος στις σκέψεις του παιδιού. Ειδικά αυτό: Αλλά όταν είσαι εφτά χρονών, το βλέπεις τους γονείς σου να κλαίνε είναι αβάσταχτο. Χειρότερο από τον πόνο. Έκανε το στομάχι μου να δεθεί κόμπος. Αυτός ήταν ο στόχος μου και χαίρομαι που πέτυχε. Το σκεπτικό ήταν, "είναι δεν είναι καλή η ιστορία αν αρχίσουνε να κλαίνε, χαμπάρι δε θα πάρουν" Αυτό που με παραξένευσε ήταν το after-taste του κειμένου σου. Περίμενα να μου αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση προς το τέλος, κάτι σα λύτρωση μπερδεμένη με αβάσταχτο πόνο για τον άδικο θάνατο ενός παιδιού που μάλιστα δείχνει τόσο θάρρος και χαρακτήρα. Κάπου στη μέση όμως με έχασες και προς το τέλος είχαν γίνει δύο πράγματα που μου το χάλασαν. Πρώτον είχα καταλάβει που το πας και το σασπένς είχε πεθάνει. Δεύτερον σταμάτησα νιώθω αγωνία για το παιδί. Ίσως δεν ήθελες να γεννήσεις οίκτο στους αναγνώστες σου, κάτι απόλυτα κατανοητό, αλλά κάπως κατάφερες να με κάνεις να μη στεναχωριέμαι ούτε για αυτό, αλλά ούτε για τους γονείς του. Το μόνο που έχω να πω είναι πως ήταν (είναι;) πέρα για πέρα γενναίο. Αυτός ήταν ο στόχος και τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να βελτιωθεί λίγο ώστε να περνάει καλύτερα στον αναγνώστη. Το, και καλά, σκεπτικό ήταν ότι ο Κθούλου δεν είναι πραγματικά κακός γιατί, παρόλο που κάποια στιγμή η Ρ'λυε θα αναδυθεί και θα μας σκοτώσει όλους, αυτός δεν βλέπει θάνατο αλλά άβια ύλη που μετατρέπεται σε έμβια και τούμπαλην. Οπότε βλέποντας μέσα από τα μάτια του, αποκτά κανείς διαφορετικό attitude προς την όλη ιδέα του θανάτου και κατά κάποιο τρόπο ξορκίζει το φόβο του. Τώρα αν με ρωτήσεις πού είναι όλο αυτό στην ιστορία θα σου πω "έλα ντε;" Θέλει λίγη δουλειά ακόμη μάλλον. Edited December 4, 2013 by Turambar 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 7, 2013 Share Posted December 7, 2013 (edited) Αυτός ήταν ο στόχος και τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να βελτιωθεί λίγο ώστε να περνάει καλύτερα στον αναγνώστη. Το, και καλά, σκεπτικό ήταν ότι ο Κθούλου δεν είναι πραγματικά κακός γιατί, παρόλο που κάποια στιγμή η Ρ'λυε θα αναδυθεί και θα μας σκοτώσει όλους, αυτός δεν βλέπει θάνατο αλλά άβια ύλη που μετατρέπεται σε έμβια και τούμπαλην. Οπότε βλέποντας μέσα από τα μάτια του, αποκτά κανείς διαφορετικό attitude προς την όλη ιδέα του θανάτου και κατά κάποιο τρόπο ξορκίζει το φόβο του. Τώρα αν με ρωτήσεις πού είναι όλο αυτό στην ιστορία θα σου πω "έλα ντε;" Θέλει λίγη δουλειά ακόμη μάλλον. Η ιστορία κατάφερε να με ταξιδέψει σε έναν άλλο σκοτεινό και ακατανόητο για τον απλό νου κόσμο. Αυτό που με παραξένεψε ήταν πως το παιδί σε τόσο μικρή ηλικία είχε φιλοσοφικές ερωτήσεις όπως "Τι σημαίνει παύω να υπάρχω". Του είχε πει κάποιος ότι θα πάψει να υπάρχει; Ότι αυτό σημαίνει θάνατος; Μου άρεσε ο διάλογος με τον άλλο χαρακτήρα που τον οδηγεί στον θρόνο. Και μ' άρεσε όπως μας έκανες να μπούμε όλο και πιο μέσα στο σώμα του μικρού. Το μαύρο υγρό στο αίμα είναι ο καρκίνος, έτσι; Στην αρχή δεν κατάλαβα πως γινόταν να μην νικούν οι κακοί, αλλά μετά την εξήγηση που έβαλα σε quote από πάνω κατάλαβα. Γενικά μ' άρεσε το φιλοσοφικό νόημα πίσω από την ιστορία και είναι σαν να μας περιγράφεις όλη την κοσμοθεωρία σου. Σίγουρα βάζεις τον αναγνώστη να σκέφτει. Συμφωνώ επίσης με τις παρατηρήσεις των άλλων και αφού τα πρόσεξες κι εσύ δεν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω. Άρα να περιμένουμε μια καινούρια έκδοση ε; Καλή τύχη! Edited December 7, 2013 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted December 7, 2013 Author Share Posted December 7, 2013 (edited) Η ιστορία κατάφερε να με ταξιδέψει σε έναν άλλο σκοτεινό και ακατανόητο για τον απλό νου κόσμο. Αυτό που με παραξένεψε ήταν πως το παιδί σε τόσο μικρή ηλικία είχε φιλοσοφικές ερωτήσεις όπως "Τι σημαίνει παύω να υπάρχω". Του είχε πει κάποιος ότι θα πάψει να υπάρχει; Ότι αυτό σημαίνει θάνατος; Μου άρεσε ο διάλογος με τον άλλο χαρακτήρα που τον οδηγεί στον θρόνο. Και μ' άρεσε όπως μας έκανες να μπούμε όλο και πιο μέσα στο σώμα του μικρού. Το μαύρο υγρό στο αίμα είναι ο καρκίνος, έτσι; Οι φιλοσοφικές ερωτήσεις του προέκυψαν αφού είδε τον εαυτό του μέσα από τα ματια του Κθούλου, οπότε θεώρησα ότι γενικά θα έβλεπε τα πράγματα από τελείως ξένη προς αυτόν οπτική γωνία και θα οδηγούνταν αναπόφευκτα σε ορισμένα ερωτήματα και συμπεράσματα. Ο χαρακτήρας που τον οδηγεί στο θρόνο είναι μια δική μου εκδοχή του Nyarlathotep, όπως ελπίζω να φαίνεται από τα συμφραζόμενα. Χαίρομαι που σου άρεσε γιατί κι εγώ τον απόλαυσα ως χαρακτήρα. Το μαύρο υγρό είναι όντως ο καρκίνος, όπως υποτίθεται ότι θα φαινόταν μέσα από την πενταδιάστατη/εξαδιάστατη/whatever όραση ενός εξωγήινου θεού. Edited December 7, 2013 by Turambar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 8, 2013 Share Posted December 8, 2013 Απλά καταπληκτικό. Και εννοώ (ω, πόσο χαρούμενη με έκανες) και τις δύο λέξεις. Χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις, χωρίς φρου-φρου και αρώματα, έφτιαξες κάτι τόσο ωραίο, επιβλητικό αλλά και προσιτό. Τι να σου πω; Μπράβο; Νά 'σαι καλά; Ευχαριστώ για τη δουλειά που παρουσίασες; Ότι περιμένω κι άλλα; Σου τα λέω όλα και αν δεν φοβόμουν τη φλυαρία θα συνέχιζα. Δεν έχω να πω αρνητικά (εντάξει, λίγες διορθώσεις τις θέλει, όπως κάθε κείμενο). Αγαπημένη εικόνα (που δικαιολογεί περίτρανα τον χαρακτηρισμό "απλά καταπληκτικό" ) : Παιδί και κτήνος έμειναν ακίνητοι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Εδώ ένα λαθάκι χάλασε την κορύφωση: Στο τέλος ακόμη και μεγαλύτερο το κακό είναι καταδικασμένο να χάσει Υπέροχο, αν δεν με κατάλαβες ως τώρα. Τα -οταν και -ονταν είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted December 8, 2013 Author Share Posted December 8, 2013 Εδώ ένα λαθάκι χάλασε την κορύφωση: Στο τέλος ακόμη και μεγαλύτερο το κακό είναι καταδικασμένο να χάσει Ουπς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted December 8, 2013 Share Posted December 8, 2013 Ενδιαφέρον διήγημα. Καλογραμμένο, βαθύ και υπαρξιακό. Ακολουθεί έναν δρόμο που με προβλημάτίζει όμως. Τα βαθιά συμπεράσματά στα οποία καταλήγει το παιδί, μας δίνονται σε λίγες εικόνες, σχεδόν αποκαλυπτικά. Είναι μία φόρμα που χρησιμοποιείται συχνά και μ' αφήνει πάντοτε με διφορούμενα συναισθήματα. Ένα πολύ θετικό στοιχείο του "Fever Dream" είναι η πολύ επιτυχημένη σύνδεση της Άβαλον με τη Ρ'λύε που λειτούργησε καταλυτικά στην ανάδειξη μερικών πολύ ενδιαφέροντων διπόλων. αθωότητα-τέρας, πολιτισμός-αρχέγονο, ζωή-θάνατος Νομίζω ότι το παιδί μου άφησε μία συναισθηματική ουδετερότητα. Δεν αισθάνθηκα πολύ το θάνατό του, όπως επίσης δεν αισθάνθηκα πολύ τη συνέχεια του. Το εσωτερικό του ταξίδι είναι σημαντικό για αυτό, αλλά όχι αρκετά σημαντικό για εμένα σαν αναγνώστη γιατί μου δίνει έτοιμες τις απαντήσεις. Το διήγημα μου άρεσε, αλλά έχω αρκετές ενστάσεις. Η βασική μου είναι ότι το ταξίδι είναι σημαντικότερο από τον προορισμό. Και νομίζω ότι εδώ αδικείται λίγο το ταξίδι. Υ.Γ.: Ο υπαρξισμός για εμένα είναι miss or hit, οπότε μην σκοτίζεσαι ιδιαίτερα με τις παρατηρήσεις μου, εξ' άλλου καταλαβαίνω από το διήγημά σου αυτό ότι έχεις καλά δομημένο συγγραφικό λόγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted December 29, 2013 Share Posted December 29, 2013 Πολύ ωραίο διήγημα που με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος και το ρούφηξα εν ριπή οφθαλμού. Αν και στην αρχή ήμουν διστακτική, επειδή δεν έχω διαβάσει τίποτα από τον Lovecraft και τη μυθολογία Κθούλου, η αρχή του διηγήματος με τράβηξε πολύ. Αφ`ενός ήθελα να δω πώς θα συνδύαζες τις επιλογές σου και πώς θα τις συνέθετες, αφ`ετέρου η ιστορία με παρέσερνε να συνεχίσω να διαβάζω όλο και πιο πολύ. Μου άρεσαν πολύ τα νοήματα και ο τρόπος που τα έδινες. Ναι μεν σε ορισμένα σημεία μας δίνεται σχεδόν έτοιμη τροφή χωρίς να φανεί το ταξίδι από πίσω, όπως ανέφεραν και τα παιδιά προηγουμένως, αλλά για μένα η ιστορία, για το μέγεθός της, είναι πολύ καλά δομημένη. Πέραν τούτου, ακόμα κι έτσι, τα νοήματα αυτά μας κάνουν να βάλουμε κι εμείς το μυαλό μας να δουλέψει, να σκεφτούμε και να βγάλουμε κι εμείς τα δικά μας συμπεράσματα, κάτι που το θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό. Μπράβο για το διήγημά σου και χαίρομαι πολύ που το διάβασα! Να δεις που θα με κάνεις να αρχίσω να διαβάζω και Lovecraft τώρα -όλο το λέω το λέω και ποτέ δεν το αρχίζω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted March 30, 2014 Share Posted March 30, 2014 Turambar, με απορρόφησε η ιστορία σου. Ούτε που κατάλαβα πως έφτασα στο τέλος. Θέλεις γιατί μου θύμισε κάποια δικά μου κομμάτια; Θες γιατί τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για τον βασιλιά Αρθούρο; Σε κάθε περίπτωση, το διήγημά σου είναι πάρα πολύ καλό. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι η κατάληξή του μοιάζει κάπως απότομη. Καλή συνέχεια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted March 31, 2014 Author Share Posted March 31, 2014 Πράγματι, τώρα που το ξαναδιαβάζω, τελειώνει όντως απότομα. Βασικά, από ένα σημείο και μετά απλώς έτρεχα να προλάβω το deadline. Anyway, σε ευχαριστώ , χαίρομαι πολύ σου άρεσε. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted March 31, 2014 Share Posted March 31, 2014 -Για αρχή, να πω ότι μου άρεσαν τα πλάγια και τα κανονικά γράμματα στις σκηνές στο νοσοκομείο και στο όνειρο αντίστοιχα. ''Πέτρινα όντα την φρουρούσαν, οι απόκοσμες μορφές τους μια μάζα από πλοκάμια, λέπια και μάτια'' -Θα προτιμούσα να έμενες λίγο περισσότερο πάνω τους, ίσως με μια πιο λεπτομερή περιγραφή, επειδή τώρα μου φάνηκε ότι τους πέρασες κάπως γρήγορα. -Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο ο μικρός ρωτάει τον σκλάβο: ''όνειρο; δεν είναι αλήθεια δηλαδή;'' Αυτή η ερώτηση μου φάνηκε κάπως αναληθοφανής. Εννοώ, αν ο μικρός νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι πραγματικό, τότε θα έπρεπε να έχει χεστεί πάνω του (με το που αντικρίζει τους φρουρούς και το πλάσμα με τα μαύρα κουρέλια (που, όπως φαίνεται, ίσως και να μην είναι άνθρωπος) ). -Κάπως με κούρασε αυτή η επανάληψη του 'τα μάτια του άνοιξαν'. Βέβαια, στο φινάλε με ξεχρέωσε για τα καλά, ωστόσο μάλλον θα προτιμούσα να έφευγε μία από τις επαναλήψεις. ''Συνάντησαν άλλη μια πύλη, μεγαλύτερη από την προηγούμενη με ένα ακόμη ζευγάρι πέτρινων φρουρών'' -Εκτός αν μου ξέφυγε, δεν νομίζω πως αναφέρεται πουθενά ότι οι πρώτοι φρουροί ήταν δύο. ''Έμοιαζε με μαύρο ποτάμι που απλώνονταν στο σώμα του καθώς χωρίζονταν σε...'' ... ''Μπορούσε να παρατηρήσει ένα ολόκληρο σύμπαν οργανισμών που γεννιόταν, ζούσαν και πέθαιναν πάνω στο δέρμα του.'' -Ωραίο. ''Είδε μόρια ύλης και τις δυνάμεις που τα κρατούσαν ενωμένα'' -είδε και τις δυνάμεις;... χμμμ... τέλος πάντων... γιατί όχι... ''Είδε άτομα: Τεράστιους πυρήνες, καθένας τους ένα μικρό, υποκειμενικό κέντρο των πάντων'' -Ωραίο. ''Είδε άτομα: Τεράστιους πυρήνες, καθένας τους ένα μικρό, υποκειμενικό κέντρο των πάντων και ηλεκτρόνια που περιστρέφονταν γύρω τους σαν πλανήτες γύρω από ήλιους.'' -δεν νομίζω ότι πάει ακριβώς έτσι το πράγμα με τα ηλεκτρόνια του πυρήνα. -Μου άρεσε το σημείο όπου βλέπει τους φρουρούς σαν ανεμώνες. ''πέρασε την πέτρινη πύλη σέρνοντας πίσω του τον ορό του'' -Ωραίο. -Μου άρεσε πολύ η τελευταία πρόταση (το ξεχρέωμα της επανάληψης που έλεγα). Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μήπως θα έλεγε ακόμα πιο πολύ αν ήταν σε πλάγια γράμματα; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Turambar Posted March 31, 2014 Author Share Posted March 31, 2014 -Για αρχή, να πω ότι μου άρεσαν τα πλάγια και τα κανονικά γράμματα στις σκηνές στο νοσοκομείο και στο όνειρο αντίστοιχα. ''Πέτρινα όντα την φρουρούσαν, οι απόκοσμες μορφές τους μια μάζα από πλοκάμια, λέπια και μάτια'' -Θα προτιμούσα να έμενες λίγο περισσότερο πάνω τους, ίσως με μια πιο λεπτομερή περιγραφή, επειδή τώρα μου φάνηκε ότι τους πέρασες κάπως γρήγορα. -Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο ο μικρός ρωτάει τον σκλάβο: ''όνειρο; δεν είναι αλήθεια δηλαδή;'' Αυτή η ερώτηση μου φάνηκε κάπως αναληθοφανής. Εννοώ, αν ο μικρός νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι πραγματικό, τότε θα έπρεπε να έχει χεστεί πάνω του (με το που αντικρίζει τους φρουρούς και το πλάσμα με τα μαύρα κουρέλια (που, όπως φαίνεται, ίσως και να μην είναι άνθρωπος) ). -Κάπως με κούρασε αυτή η επανάληψη του 'τα μάτια του άνοιξαν'. Βέβαια, στο φινάλε με ξεχρέωσε για τα καλά, ωστόσο μάλλον θα προτιμούσα να έφευγε μία από τις επαναλήψεις. ''Συνάντησαν άλλη μια πύλη, μεγαλύτερη από την προηγούμενη με ένα ακόμη ζευγάρι πέτρινων φρουρών'' -Εκτός αν μου ξέφυγε, δεν νομίζω πως αναφέρεται πουθενά ότι οι πρώτοι φρουροί ήταν δύο. ''Έμοιαζε με μαύρο ποτάμι που απλώνονταν στο σώμα του καθώς χωρίζονταν σε...'' ... ''Μπορούσε να παρατηρήσει ένα ολόκληρο σύμπαν οργανισμών που γεννιόταν, ζούσαν και πέθαιναν πάνω στο δέρμα του.'' -Ωραίο. ''Είδε μόρια ύλης και τις δυνάμεις που τα κρατούσαν ενωμένα'' -είδε και τις δυνάμεις;... χμμμ... τέλος πάντων... γιατί όχι... ''Είδε άτομα: Τεράστιους πυρήνες, καθένας τους ένα μικρό, υποκειμενικό κέντρο των πάντων'' -Ωραίο. ''Είδε άτομα: Τεράστιους πυρήνες, καθένας τους ένα μικρό, υποκειμενικό κέντρο των πάντων και ηλεκτρόνια που περιστρέφονταν γύρω τους σαν πλανήτες γύρω από ήλιους.'' -δεν νομίζω ότι πάει ακριβώς έτσι το πράγμα με τα ηλεκτρόνια του πυρήνα. -Μου άρεσε το σημείο όπου βλέπει τους φρουρούς σαν ανεμώνες. ''πέρασε την πέτρινη πύλη σέρνοντας πίσω του τον ορό του'' -Ωραίο. -Μου άρεσε πολύ η τελευταία πρόταση (το ξεχρέωμα της επανάληψης που έλεγα). Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μήπως θα έλεγε ακόμα πιο πολύ αν ήταν σε πλάγια γράμματα; Ουάου! Ευχαριστώ και μόνο που μπήκες στον κόπο να τα γράψεις όλα αυτά. Η περιγραφή των φρουρών είναι όντως πολύ σύντομη. Είναι αυτό το κλασικό λαβκραφτικό στυλ του "ήταν πολύ φρικτοί για να τους περιγράψω". Φτηνό, συμφωνώ, αλλά το κράτησα ως homage. Όσο αφορά τα ηλεκτρόνια, ναι όντως είναι μια παροχημένη αντίληψη της εικόνας του ατόμου (αν δεν κάνω λάθος την κατέρριψε ο Bohr εκεί γύρω στο '30), αλλά θα επικαλεστώ ποιητική αδεια. Για τα υπόλοιπα λάθη δεν μπορώ να πω τίποτα, πέρα απ' το ότι πρέπει κάποια στιγμή να γράψω μια updated εκδοχή. Και πάλι, ευχαριστώ για το χρόνο σου 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.