Ο κόσμος του Ινήλ - Εισαγωγή

[Kapoios]

Όνομα Συγγραφέα: Κάποιος : P
Είδος: Φαντασίας
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αυτοτελής; Όχι
Σχόλια:Αυτή είναι μία μικρή εισαγωγή, ένα teaser, για ένα μυθιστόρημα που γράφω. Θα ήθελα να μου πείτε την άποψή σας σχετικά με το εάν κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, πως σας φαίνετε γενικά κλπ. Θα εκτιμούσα οποιοδήποτε ειλικρινές σχόλιο -για κάποιο λόγο είναι δύσκολο να πάρει κανείς αυτό το 'ειλικρινές' από τους φίλους του.

 

   Ο ανιχνευτής κρυβόταν πίσω από μία συστάδα θάμνων, ανάμεσα στα πεύκα του σκοτεινού δάσους.

 

   Παρακολουθούσε προσηλωμένος καθώς οι στρατιώτες περνούσαν μέσα από το δάσος σιωπηλοί, χωρίς κανένας τους να κρατάει κάποιον πυρσό ή κάποιο φανάρι, παρότι ο ήλιος είχε δύσει πριν από πολύ ώρα και το φεγγάρι προσέφερε μόνο ένα πολύ αμυδρό φως. Πολλοί στρατιώτες σκόνταφταν καθώς προχωρούσαν λόγω του σκοταδιού, όμως κανένας τους δεν τολμούσε να ανάψει κάποιο φανό.

 

  Ήταν εξαιρετικά ύποπτο αυτού του είδους η προφύλαξη, εφόσον ο πόλεμος δεν είχε απειλήσει εδώ και πολύ καιρό τα σπιτικά τους. Και ο ίδιος ο προορισμός κινούσε από μόνος του τις υποψίες, καθότι δεν υπήρχε τίποτα στρατιωτικού ενδιαφέροντος προς την μεριά που προήλαυναν.

 

  Οι πανοπλίες τους καλύπτονταν από κουρέλια, για να μην κάνουν θόρυβο καθώς προχωρούσαν. Προχωρούσαν σε τριπλό ζυγό, με γρήγορο βήμα, ενώ οι αξιωματικοί καβάλα στα άλογά τους προχωρούσαν δίπλα τους, παράλληλα με το κυρίως σώμα.

Ξαφνικά μία ιαχή ακούστηκε μερικά μέτρα μακριά από σημείο όπου παρακολουθούσε ο ανιχνευτής. Το αίμα του πάγωσε και το χέρι του κινήθηκε αστραπιαία στο σπαθί που είχε περασμένο στο ζωνάρι του. Το τράβηξε απαλά, χωρίς να το βγάλει τελείως, για να αποφύγει τον οποιοδήποτε θόρυβο. 

 

  Πνιχτές κραυγές ακούστηκαν από την πλευρά του προελαύνοντος στρατού.

 

  «Δεχόμαστε επίθεση!» φώναξε ένας αξιωματικός ο οποίος ήρθε καλπάζοντας από το μπροστινό τμήμα, κραδαίνοντας το σπαθί του στο δεξί χέρι. «Τραβήξτε τα όπλα σας! Αμυνθείτε! Για την Γερουσία και τον λαό-!»

 

  Πριν όμως προλάβει να τελειώσει την φράση του, σκιές πετάχτηκαν από τα δέντρα και όρμησαν στο στράτευμα. Ο ίδιος δέχτηκε ένα χτύπημα από μία λόγχη και έπεσε νεκρός από το άλογό του.

 

  Πρέπει να φύγω, αμέσως!, σκέφτηκε ο ανιχνευτής και σύρθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μακριά από το σημείο της μάχης, προς το μέρος όπου τον περίμενε το άλογό του.

 

  Μόλις θεώρησε ότι βρισκόταν σε μία ασφαλή απόσταση σηκώθηκε όρθιος, τράβηξε το σπαθί του και άρχισε να τρέχει. Από πίσω του ακούγονταν κραυγές και μεταλλικά κροταλίσματα, καθώς τα όπλα συγκρούονταν με τις πανοπλίες και μεταξύ τους. Αυτό το μέρος σε λίγο θα εξελιχθεί σε σφαγείο!   

 

  Βρήκε το άλογό του ακριβώς εκεί όπου το είχε αφήσει, σε ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα στα δέντρα, δεμένο σε ένα ψηλό πεύκο. Το άλογο χλιμίντριζε ανήσυχα, θορυβημένο από τους ήχους της μάχης.

 

  Ο ανιχνευτής έτρεξε προς αυτό. Όμως μερικά μέτρα πριν το φτάσει συγκρούστηκε βίαια με κάτι που τον έκανε να πεταχτεί αρκετά μέτρα μακριά προς τα πλάγια. Ζαλισμένος ακόμη από την πτώση, καθώς το κεφάλι του είχε χτυπήσει με δύναμη το έδαφος, σηκώθηκε παραπατώντας, αλλά έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

 

  Απέναντί του στέκονταν δύο μαυροφορεμένες φιγούρες, ψηλότερες από τον ίδιο, οι οποίες κρατούσαν η καθεμία από ένα σπαθί.   Τα πρόσωπά τους ήταν το μόνο ορατό σημείο του σώματός τους. Το κρανίο τους ήταν μακρόστενο και τραβηγμένο προς τα μπροστά, καλυμμένο από ένα κοντό καφέ τρίχωμα. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους ήταν ανθρώπινα, με εξαίρεση την μύτη τους, η οποία ήταν μία σχισμή, κάθετη προς το στόμα τους. «Λίγο καλύτεροι από κερασφόροι δαίμονες», σκέφτηκε φωναχτά ο ανιχνευτής.  

 

  Η μία φιγούρα γέλασε, τραβώντας τα χείλη της προς τα πάνω, αποκαλύπτοντας τα κοφτερά της δόντια. Πήρε στάση επίθεσης. «Για να δούμε πως ουρλιάζεις, ανθρώπινο σκυλί!», φώναξε.

 

  Ένιωσε τους μύες του να συστέλλονται, καθώς το σώμα του μαζεύονταν, έτοιμο να κινηθεί αστραπιαία. Αισθάνθηκε για μια στιγμή το φόβο να κατακλύζει μέχρι και το τελευταίο σημείο του κορμιού του.

 

  Δεν μπορώ να τους πολεμήσω. Δεν γίνετε να το ρισκάρω. Πρέπει να μείνω ζωντανός! Οι φιγούρες του όρμησαν. Ο στρατηγός πρέπει να μάθει γι’ αυτό!

Edited December 4, 2013 by Kapoios

[Naroualis]

Ενδιαφέρον! Τυπικό δείγμα ίσως, αλλά ενδιαφέρον.

 

Χαίρομαι που καλύπτει τα θέματα που συνήθως γίνονται λάθος (πχ. όταν κάποιος στρατός προελαύνει στα σκοτεινά, κανείς δε σκέφτεται το θόρυβο που θα έκαναν οι πανοπλίες), όπως επίσης και το ότι δεν κάνεις κατάχρηση των επικών επιθέτων.

 

Κάτι που με ενόχλησε ήταν η ασάφεια σχετικά με το πού ανήκει ο ανιχνευτής. Θα ήθελα να το ξέρω εξαρχής, ώστε να κρίνω τι ρόλο παίζει, να νοιαστώ περισσότερο και να θέλω ακόμη περισσότερο να διαβάσω παρακάτω. Αν ανήκει στους επιτιθέμενους, πρώτον γιατί δεν ξέρει ότι πρόκειται να γίνει επίθεση και δεύτερον γιατί δέχεται κι ο ίδιος επίθεση; Αν ανήκει στους αμυνόμενους, τότε γιατί τους παρακολουθεί κρυμμένος; Αν ανήκει σε τρίτη ομάδα, τότε ποια είναι αυτή και τι ρόλο παίζει; Η φράση "δε γίνεται να το ρισκάρω" (ένα μικρό ορθογραφικούλι εκεί ) μας λέει ότι υπάρχει κάτι ακόμη πίσω από όλα αυτά, κάτι σημαντικό. όμως δεν έχουμε καμία ένδειξη γι' αυτό, ώστε να νοιαστούμε και για την τύχη του και για το τι είναι αυτό το κάτι σημαντικό.

 

Για δώσε και λίγο παρακάτω, να γουστάρουμε.

 

Πάντως

[KELAINO]

Nαι, συμφωνώ, καλή αρχή, θα το συνέχιζα.

 

Μόνο κάτι πρακτικούλια, πχ πόσο σκοτεινά ηταν; Είχε πέσει η νύχτα ή είχε δύσει μόνο ο ήλιος; Τη νύχτα έχει πολύ πυκνό σκοτάδι μέσα σε ένα δάσος. Γιατί τράβηξε το σπαθί του, πριν αρχίσει να τρέχει μέσα στο δάσος, στο σκοτάδι; Επίσης, σαν ανιχνευτής έπρεπε να έχει ένα άλογο που δεν χλιμιντρίζει ανήσυχα κάθε φορά που ακούει κάτι παράξενο. Το χλιμίντρισμα είναι πολύ χαρακτηριστικός ήχος και ακούγεται μακριά.

 

Κατά τα άλλα, καλωσήρθες Κρίμα που μόλις τέλειωσε το νανόριμο, θα μπορούσες να μας κάνεις παρέα στο γράψιμο του μυθιστορήματος.

[Kapoios]

Ευχαριστώ για τα σχόλια παιδιά : D

 

Όσο αφορά για την νύχτα  (@KELAINO) ''...παρότι ο ήλιος είχε δύσει πριν από πολύ ώρα...'', αυτό δεν είναι αρκετό για να δείξει ότι είναι προχωρημένη η ώρα? :?

Το που ανήκει ο ανιχνευτής φαίνετε από την αμέσως επόμενη σελίδα Naroualis : p οπότε είπα να το αφήσω λίγο να κρέμετε για να έχει μεγαλύτερο σασπένς στην αρχή. Και για το χλιμίντρισμα, σκέφτηκα πως, ζώο είναι, άρα ορισμένα ένστικτα υπερέχουν (η αντίληψη του κινδύνου και το να θέλει να φύγει, αφού όμως δεν μπορεί γιατί είναι δεμένο στο δέντρο προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αναβάτη για να το λύσει).

 

Edit: P.S.: τι εννοείς όταν λες επικά επίθετα? : P

Edited December 5, 2013 by Kapoios

[Naroualis]

Τύπου "Τ' ασημοκεντημένο πέπλο τ'ουρανού", ξερωγω. Επικούρες.

[KELAINO]

 ''...παρότι ο ήλιος είχε δύσει πριν από πολύ ώρα...'', αυτό δεν είναι αρκετό για να δείξει ότι είναι προχωρημένη η ώρα? :?

 

«ο ήλιος είχε δύσει πριν από πολύ ώρα και το φεγγάρι προσέφερε μόνο ένα πολύ αμυδρό φως»

Έτσι μοιάζει με νύχτα.

 

 

 

Και για το χλιμίντρισμα, σκέφτηκα πως, ζώο είναι, άρα ορισμένα ένστικτα υπερέχουν (η αντίληψη του κινδύνου και το να θέλει να φύγει, αφού όμως δεν μπορεί γιατί είναι δεμένο στο δέντρο προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αναβάτη για να το λύσει).

 

Αυτό θα ήταν αυτοκτονία. Δεν είναι όλα τα άλογα το ίδιο νευρικά, θα έπρεπε να έχει ένα πιο ήρεμο και/ή καλύτερα εκπαιδευμένο ή, αν τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν, να τρέχει με τα πόδια.

 

Καλή φάση που έχουμε περισσότερες από δύο πλευρές.

[Kapoios]

Μάλλον έχεις δίκιο για το άλογο : P

Λοιπόν, αφού βλέπω ότι έχετε διάθεση, να και το πρώτο κεφάλαιο. Είναι λίγο βαρετο, κατά την άποψη μου, αλλά έχει τα βασικά εισαγωικά (τόπος, πρόσωπα, κλπ), οπότε είναι αναγκαίο.

 

Κεφάλαιο 1ο - Η Προσφορά

 

Βηρεσθάνε – Πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των ανθρώπων.

 

  Κοίταζα με δέος έξω από το παράθυρο τα σπίτια της Αιώνιας Πόλης του νότου. Από τα μαρμαρόκτιστα αρχοντικά των ευγενών, μέχρι τα χαμόσπιτα των φτωχογειτονιών, δεν υπήρχε κάτι το οποίο να μην δένει αρμονικά στην πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που έχει γνωρίσει ο κόσμος.

 

  Πανύψηλα τείχη προστάτευαν την πόλη, χτισμένα με κίτρινη πέτρα και επενδυμένα με κατάλευκο μάρμαρο.  Οι στρατιώτες φαίνονταν σαν μικρές κουκίδες να περιπολούν πάνω τους, φροντίζοντας ότι κανένας εχθρός δεν θα απειλούσε την πόλη και τους κατοίκους της.

 

  Ο ήλιος πλησίαζε στο τέλος του κύκλου του, αφήνοντας ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα στον ουρανό. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα κάτω, στην αυλή των Ανακτόρων.

 

  Ήταν ουσιαστικά ένας απέραντος κήπος, διακοσμημένος με κάθε είδους πολύχρωμα φυτά, μερικά από τα οποία προέρχονταν από πολύ μακριά, αποδεικνύοντας την τεράστια έκταση της σφαίρας επιρροής της αυτοκρατορίας. Στο κέντρο του κήπου δέσποζε ένα τεράστιο μαρμάρινο σιντριβάνι, το οποίο απεικόνιζε μία νεαρή κοπέλα ντυμένη με μακρύ χιτώνα να κρατά έναν αμφορέα, από τον οποίο έρρεε κελαριστά κρυστάλλινο, διαφανές νερό το οποίο λαμπύριζε στο φως του δύοντα ήλιου. Γύρω από το σιντριβάνι μικρά δρομάκια στρωμένα με πέτρες απλώνονταν ακανόνιστα, προσφέροντας στους επισκέπτες τη δυνατότητα  να περιπλανηθούν σε κάθε σημείο του τεράστιου κήπου, χωρίς να περάσουν μέσα από την πράσινη έκταση.

 

  Άκουσα βήματα να έρχονται από πίσω μου, αλλά δεν ήθελα να γυρίσω να δω, δεν ήθελα να διακόψω μία από τις ελάχιστες ήρεμες στιγμές μου. Τα βήματα σταμάτησαν.

 

  Ακούστηκε ένα αλαφρό χτύπημα στην κάσα της πόρτας του γραφείου μου.

 

  «Στρατηγέ Κάδμε;» είπε μία ήρεμη, γνωστή φωνή.

 

  Γύρισα τον κορμό μου, όμως το κεφάλι μου ήταν προσηλωμένο ακόμη έξω. Τελικά γύρισα ολόκληρος για να κοιτάξω.

 

  «Ανάπαυση, Ίρε» αποκρίθηκα στον νεαρό φρουρό. Φορούσε πανοπλία, αποτελούμενη από έναν χρυσό θώρακα, καφέ δερμάτινο κοντό παντελόνι, περικνημίδες και σανδάλια. Από την ζώνη του κρέμονταν ένα κοντό σπαθί. Αμφέβαλα εάν ήξερε ακόμη πώς να το χειρίζεται σωστά, ήταν πολύ μικρός ηλικιακά. 

 

  Προχώρησα προς το γραφείο μου και κάθισα στην σκαλιστή καρέκλα. «Τι συμβαίνει;»

 

  «Το Μεγαλείον του ο Αυτοκράτορας θέλει να σας δει» απάντησε με επίσημο τόνο.   

 

  «Μάλιστα, ενημέρωσε τον Αυτοκράτορα ότι θα έρθω στην αίθουσα του θρόνου αμέσως-»

 

  «Δεν χρειάζεται Κάδμε», ακούστηκε μία μακάρια και ήρεμη φωνή πίσω από τον στρατιώτη.

 

  Μία ηλικιωμένη φιγούρα έκανε την εμφάνισή της, προσπερνώντας τον φρουρό για να σταθεί μπροστά από το γραφείο μου. Φορούσε έναν μακρύ μανδύα, διακοσμημένο με μία μεγάλη ποικιλία χρωμάτων, χρυσό, μωβ, ασημί, χωρίς όμως να γίνετε υπερβολικά φανταχτερός.

 

  Το πρόσωπό του ήταν ρυτιδωμένο και φαινόταν υπεραιωνόβιος, κάτι το οποίο βεβαίως ίσχυε, μιας και η αυτοκρατορική γραμμή διαδοχής χαρακτηριζόταν από μέλη τα οποία ξεπερνούσαν κατά πολύ το προσδόκιμο ζωής των υπόλοιπων ανθρώπων, κάτι το οποίο ίσως να οφείλονταν και στον πολυτελή τρόπο ζωής που απολάμβαναν.

 

  Τα γκρίζα του μαλλιά στόλιζε ένα χρυσό στέμμα, το οποίο έλαμπε υπό το φως των τελευταίων ακτινών του ήλιου που έμπαιναν από το παράθυρο. Ήταν διακοσμημένο με κάθε είδους πολύτιμο λίθο και σκαλισμένο με πολύ προσοχή. Οι διακοσμήσεις ακολουθούσαν ένα αρμονικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

 

  Κοίταξε με τα διαπεραστικά μπλε μάτια του προς το μέρος μου και χαμογέλασε.

 

  Εγώ αμέσως σηκώθηκα από την καρέκλα μου και στάθηκα προσοχή, φέρνοντας  τη γροθιά του δεξιού μου χεριού στο σημείο της καρδιάς και χαμηλώνοντας το βλέμμα μου σε ένδειξη σεβασμού.

 

  «Κύριε», τον χαιρέτησα.

 

  «Παρακαλώ, κάθισε. Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό θέμα που θέλω να συζητήσουμε», είπε και κατευθύνθηκε προς τη σκαλιστή καρέκλα όπου πριν καθόμουν εγώ, ενώ εγώ κάθισα σε μία που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο μου. 

 

  «Σήμερα το πρωί αφίχθη στο λιμάνι ένα πλοίο της Γερουσίας», ξεκίνησε να διηγείται. «Είναι διπλωματικό και οι ίδιοι οι διπλωμάτες δηλώνουν πληρεξούσιοι, δηλαδή έχουν την εξουσία να αποφασίζουν επιτόπου για οποιοδήποτε θέμα προκύψει».

 

  Ενώ ο αυτοκράτορας συνέχιζε εγώ έφερα στο μυαλό μου τη νήσο Κραίε. Ήταν η μοναδική επικράτεια της Γερουσίας, και δεν είχε πολλές πόλεις. Παρόλα αυτά ο στρατός της ήταν υπολογίσιμη δύναμη.

 

  Το νησί αυτό κάποτε αποτελούσε μέρος της αυτοκρατορίας, όμως πάντοτε δημιουργούσε προβλήματα και σε μία ταραγμένη περίοδο, όταν η αυτοκρατορία βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο, οι άρχοντες του νησιού άρπαξαν την ευκαιρία και αποσχίστηκαν. Έκτοτε οι σχέσεις μας ήταν τεταμένες με τη νήσο.

 

  Όμως η γεωγραφική της θέση ευνόησε την ανάπτυξή της. Βρισκόταν στο νοτιοδυτικό άκρο της αυτοκρατορικής επικράτειας. Όλες οι ανατολικές ακτογραμμές βρίσκονταν σε συνεχή επιτήρηση από το ναυτικό και πολύ συχνά γίνονταν πεδία μαχών με τους αιώνιους εχθρούς μας, τους τουρών, κάνοντας αδύνατο για τα εμπορικά πλοία να διασχίσουν τα νερά τους με ασφάλεια. Η δυτική ακτογραμμή της αυτοκρατορίας ήταν ανύπαρκτη, καθότι τεράστια βράχια έκαναν αδύνατη την κατασκευή λιμανιού. Έτσι, η  νήσος αυτή λειτουργούσε ως ναυτικός εμπορικός κόμβος, όχι μόνο για την αυτοκρατορία, αλλά και για άλλα βασίλεια, με αποτέλεσμα να πλουτίσει πολύ γρήγορα χάρις στο εμπόριο.  

 

  «Δεν γνωρίζουμε γιατί ήρθανε εδώ πέρα και οι ίδιοι αρνούνται να αποκαλύψουν τους λόγους της άφιξής τους εάν δεν συναντηθούν πρώτα με εμένα», συνέχισε ο αυτοκράτορας. «Γνωρίζεις μήπως εσύ κάτι από τους κατασκόπους σου;»

 

  Κατέβασα το βλέμμα μου και σούφρωσα τα φρύδια μου. Προσπάθησα να σκεφτώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα λάβει αναφορά από τις πηγές μου στο νησί. Ήταν πριν από αρκετούς μήνες. Και μάλιστα αυτό, η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τη νήσο, ήταν θέμα συζητήσεως στο στρατιωτικό συμβούλιο.

 

  «Δεν γνωρίζω, Κύριε», αποκρίθηκα. «Έχουμε πολύ καιρό να λάβουμε αναφορά από  τις πηγές μας στο νησί».

 

  «Έχει καλώς», είπε ο αυτοκράτορας μετά από μία σύντομη παύση. «Εάν θα ήθελες να με συνοδεύσεις στη συνάντηση, ξεκινάει σε μερικά λεπτά. Η παρουσία σου θα ήταν απαραίτητη».

 

  «Βεβαίως μεγαλειότατε», είπα και χαμήλωσα πάλι το κεφάλι μου.

 

  «Θα ήθελα να με συγχωρέσεις, γνωρίζω ότι δεν έχεις παρά μερικές μέρες που έχεις επιστρέψει από το ανατολικό μέτωπο και θα ήθελες να ηρεμήσεις».

 

  «Δεν είναι ανάγκη κύριε, τα πάντα για την δόξα της αυτοκρατορίας σας».

 

  Ο αυτοκράτορας ανασήκωσε τους ώμους του. Ύστερα άπλωσε τα χέρια του στα χερούλια της καρέκλας και άφησε έναν αναστεναγμό.

 

  «Είσαι εξαιρετικός στρατηγός, Κάδμε. Αφοσιωμένος και ιδιαίτερα ικανός. Γιατί μου αρνείσαι τον τίτλο του αντιβασιλέα που σου έχω προσφέρει τόσες φορές;» τα γέρικα μάτια του ζάρωσαν σε μία έκφραση προβληματισμού.

 

  Εγώ αναστέναξα και άφησα τα χέρια μου να πέσουν στα πλάγια της καρέκλας. Αυτή η προσφορά είχε γίνει πολλές φορές και σε εμένα, και στο πατέρα μου, από το ίδιο ακριβώς άτομο. Και οι δύο βεβαίως την είχαμε αρνηθεί.

 

  «Τα να αποδεχτώ τον τίτλο του αντιβασιλέα θα δημιουργούσε προβλήματα, και το γνωρίζετε καλά. Δεν αξίζει για κανέναν λόγο». Πολλοί ευγενείς θα αντιδρούσαν σε αυτήν την απόφαση, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η διοικητική δομή μπορεί να κλυδωνιζόταν.

 

  «Καταλαβαίνω», είπε ο αυτοκράτορας, χαλαρώνοντας το βλέμμα του. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις από την καρέκλα του. Αμέσως ακολούθησα το παράδειγμά του. «Έλα, ας μην αφήσουμε τους καλεσμένους μας να περιμένουν» γέλασε.

 

  Προχωρήσαμε σιωπηλοί μέσα από τους διαδρόμους των ανακτόρων. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με περίτεχνες παραστάσεις, ενώ ανά διαστήματα υπήρχαν διακοσμητικοί κίονες σκαλισμένοι με εξαιρετική λεπτομέρεια.

 

  Γύρω μας, η αυτοκρατορική φρουρά σχημάτιζε ένα σχεδόν τέλειο ορθογώνιο. Όλοι τους φορούσαν πανοπλίες όμοιες με εκείνη του Ίρε.

 

  Σε λίγο φτάσαμε στην αίθουσα του θρόνου. Μπήκαμε από μία μικρή πλάγια πόρτα, η οποία παρόλο το μικρό της μέγεθος δεν της έλειπε τίποτα από άποψη πολυτέλειας. Οι φρουροί που στέκονταν εκεί την άνοιξαν καθώς η συνοδεία πλησίασε.

 

  Βρεθήκαμε σε μία τεράστια κυκλική αίθουσα. Οι τοίχοι ήταν επενδυμένοι με λευκό μάρμαρο,  το οποίο είχε σκαλιστεί με μαεστρία για να αποδοθούν πάνω του μία σειρά από παραστάσεις, τόσο βασισμένες στο ιστορικό παρελθόν της αυτοκρατορίας, όσο και στο μυθολογικό υπόβαθρο της θρησκείας.

 

  Πάνω από τις παραστάσεις αυτές, οι οποίες επεκτείνονταν σε όλο το μήκος του τοίχου και σε ύψος αρκετών μέτρων, κρέμονταν τέσσερεις γιγαντιαίες σημαίες της αυτοκρατορίας. Ήτανε χρυσοποίκιλτες και είχαν πάνω τους κεντημένο με μαύρη κλωστή τον θυρεό του αυτοκράτορα, την κεφαλή ενός φοίνικα.

 

  Στην μία άκρη της αίθουσας υπήρχε μία τεράστια ξύλινη πύλη. Από αυτό το σημείο ξεκινούσε ένα κόκκινο χαλί το οποίο κατέληγε στην αντιδιαμετρικά άλλη άκρη.

Ένας θρόνος υψωνόταν εκεί, φτιαγμένος από μάρμαρο, απλός και λιτός, χωρίς κάποιο περίτεχνο σχέδιο.

 

  Η οροφή αποτελούταν από έναν σιδερένιο σκελετό ο οποίος σχημάτιζε πολύπλοκα σχέδια το οποία τον έκαναν να μοιάζει σαν να είναι τα κλαδιά κάποιου φυτού. Χρωματιστά γυαλιά κάλυπταν τα κενά, επιτρέποντας την πρόσβαση φυσικού φωτός στην αίθουσα. Όμως η ώρα ήταν προχωρημένη και ο θόλος ήταν σκοτεινός. 

Περιμετρικά της αίθουσας στέκονταν μέλη της αυτοκρατορικής φρουράς. Είχαν όλο τον εξοπλισμό τους, και επίσης κράνη και στρογγυλές ασπίδες. Βρίσκονταν μονίμως σε στάση προσοχής.

 

  Ο αυτοκράτορας κινήθηκε προς τον θρόνο του, κι εγώ έλαβα θέση στα δεξιά του, όρθιος.

 

  «Ας περάσουν», έγνεψε στους φρουρούς. Εκείνοι άνοιξαν διάπλατα την πύλη.

 

  Ποτέ δεν μου άρεσαν οι διπλωματικές συζητήσεις, ιδίως αυτές που τραβούσαν σε μάκρος. Έριξα το βάρος μου στο αριστερό πόδι μου και στάθηκα σε στάση ανάπαυσης. Προβλέπονταν να είναι μία αρκετά βαρετή νύχτα.

 

  Οι διπλωμάτες προχώρησαν μέσα στην αίθουσα, φορώντας πράσινους μανδύες. Ο μεσαίος προχωρούσε πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, υποδεικνύοντας ότι αυτός πρέπει να ήταν ο αρχηγός. Ήταν καμπουριαστός, με γκρίζα γενειάδα και μαλλιά.

 

  Χα! Τέλεια, θα τραβήξει ακόμη πιο πολύ από όσο νόμιζα, σκέφτηκα, αμφισβητώντας την ικανότητα των πρεσβευτών να αντέξουν μία πολύωρη συζήτηση, λόγω ηλικίας. Επομένως το πιο πιθανό ήταν ότι θα συνεχιζόταν και αύριο.

 

  Το εθιμοτυπικό προέβλεπε πως οι καλεσμένοι έπρεπε να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους και να χαιρετήσουν τον οικοδεσπότη. Μία χρονοβόρα διαδικασία, καθότι ο καθένας είχε μια πληθώρα τίτλων για τον εαυτό του.

 

  Μόλις πλησίασαν αρκετά οι διπλωμάτες γονάτισαν. Αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον και με έκανε να απορήσω. Η Γερουσία πάντοτε θεωρούσε παρηκμασμένη την εξουσία των αυτοκρατόρων. Κανένας εκπρόσωπός τους δεν είχε γονατίσει ποτέ ενώπιων του αυτοκράτορα.  Έλεγξα με την άκρη του ματιού μου την αντίδραση του αυτοκράτορα και είδα ότι ήταν το ίδιο απορημένος με εμένα.    

 

  «Χαιρετούμε τον Αυτοκράτορα Ρασεφέ τον πέμπτο, τον άρχοντα της Βιρεσθάνε, της Τήκρης….» ξεκίνησε να λέει με βαριά φωνή ο αρχηγός των διπλωματών, αγνοόντας το προτόκολο που επέβαλε να συστήσει πρώτα τον ευατό του. Ο χαιρετισμός συνέχισε για αρκετά λεπτά ακόμη, μιας και ο ομιλητής είχε κρίνει σκόπιμο πως έπρεπε να αναφέρει όλους τους τίτλους ευγενείας που κατείχε ο αυτοκράτορας, και δεν ήταν καθόλου λίγοι. Είχα αρχίσει να βαριέμαι αφόρητα. Ο διπλωμάτης πρόσθεσε και μερικές περιοχές οι οποίες δεν ανήκαν στην αυτοκρατορία, αλλά παρόλα αυτά τις διεκδικούσε ο στρατός, κάνοντας τον αυτοκράτορα να γελάσει αυτάρεσκα. Σταμάτησε και πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να σκεφτόταν εάν έπρεπε να συνεχίσει. «Και τέλος χαιρετίζουμε τον άρχοντα της νήσου Κραίε».

 

  Ένα κύμα έκπληξης με κατέκλεισε. Κάτι δεν πήγαινε καλά, καθόλου καλά. Είδα τον Ρασεφέ να τεντώνετε, σαν να ήταν έτοιμος να κινηθεί. Έκανα αμέσως νόημα στους φρουρούς, ένα προσυμφωνημένο νεύμα με το δεξί μου χέρι, το οποίο σήμαινε πως υπήρχε κίνδυνος. Δεν μπορούσα να το ρισκάρω.

 

  Σιωπή επικράτησε. Περίμενα με αγωνία την απάντηση του αυτοκράτορα, ή την επέμβαση της φρουράς, όποιο από τα δύο ερχόταν πρώτο.

 

  Ο αυτοκράτορας έγειρε το κεφάλι προς το μέρος μου.

 

  «Διέταξε να ασφαλίσουν τις εισόδους, κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ πέρα» είπε σιγανά, έτσι ώστε να μπορώ να τον ακούω μόνο εγώ.

 

  «Έδωσα το σύνθημα στην φρουρά», αποκρίθηκα.

 

  «Έξοχα, καλή αντίδραση», με επαίνεσε, στη συνέχεια στράφηκε προς τους διπλωμάτες. «Εξηγηθείτε!»

 

  «Είμαστε εδώ πέρα για να σας δηλώσουμε πως η Γερουσία ζητά την παράδοσή της στην Μεγάλη Αυτοκρατορία. Ζητάμε οικιοθελώς να παραδοθούμε στην εξουσία της Μεγαλειότητάς σας. Ότι λογίζεται ως δικό μας πλέον θα λογίζεται ως δικό σας και για του λόγου το αληθές, σας προσφέρουμε το σκήπτρο της εξουσίας της Γερουσίας».

 

  Τεντώθηκα για να δω καλύτερα, καθώς έβγαζε μέσα από τον μανδύα του ένα ξύλινο  σκήπτρο. Αυτό το κρατούσε στην Γερουσία ο άρχοντας ο οποίος είχε το λόγο, χωρίς αυτό απαγορευόταν να κάνει καμία παρέμβαση.

 

  «Γνωρίζετε πολύ καλά τη χρήση αυτού του σκήπτρου», είπε «το ότι σας το παραδίδω σημαίνει ότι η Γερουσία έχει σωπάσει πλέον. Περιμένουμε από τον Μεγάλο Αυτοκράτορα να αναλάβει την ηγεσία μας». 

 

  Ο Ρασεφέ στάθηκε σιωπηλός. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ήταν μία παγίδα και μάλιστα καλοστημένη, ακόμη κι εγώ μπορούσα να το δω. Όμως ποτέ δεν θα το περίμενα από τη Γερουσία. Κατά μία έννοια υπήρχε γιατί ο αυτοκρατορικός στρατός ήταν απασχολημένος στα ανατολικά. Εάν ο αυτοκράτορας ήθελε, το έμβλημά του θα υψωνόταν στην πόλη της Γερουσίας μέσα σε μερικές μέρες, αρκεί να με διέταζε να το κάνω. Εκτός και εάν οι συμμαχίες της Γερουσίας είχαν αλλάξει…

 

  «Στρατηγέ», άκουσα έναν ψίθυρο από πίσω μου που με έκανε να αναπηδήσω. Δεν είχα αισθανθεί τον φρουρό που με είχε πλησιάσει, απορροφημένος όπως ήμουν στις σκέψεις μου. Γύρισα το κεφάλι μου για να μου μιλήσει, ο κορμός έπρεπε να μείνει ευθυτενής και προς τους διπλωμάτες, θύμισα στον εαυτό μου. «Έχει έρθει ένας από τους ανιχνευτές της Κραίε».

 

  Χωρίς να χάνω χρόνο στράφηκε προς τον αυτοκράτορα.

 

  «Κύριε, πρέπει να αποχωρήσω, μόλις ήρθανε πληροφορίες από τις πηγές μου για την Κραίε» είπα συνοπτικά. Εκείνος μου έγνεψε ήρεμα. Ύστερα σηκώθηκε.

 

  «Κύριοι, θα μας συγχωρέσετε, επιστρέφουμε σε λίγο», απευθύνθηκε προς τους διπλωμάτες ενώ έκανε νόημα σε έναν από τους φρουρούς.

 

  Οι φρουροί έφεραν καθίσματα για τους καλεσμένους, ενώ ο αυτοκράτορας και εγώ βγαίναμε από την αίθουσα. Αμέσως μόλις βγήκαμε μας περίμενε ένας ανιχνευτής, συνοδευόμενος από δύο φρουρούς. Στο αμυδρό φως των πυρσών το πρόσωπό του φαινόταν ανήσυχο, ταλαιπωρημένο. Από την στάση του σώματός του καταλάβαινα ότι πρέπει να ήταν πολύ κουρασμένος. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι μπορεί να είχε συμβεί.

 

  «Κύριοι!» μας χαιρέτησε.

 

  «Ανάπαυση στρατιώτη» είπα εγώ. «Αναφέρσου».

 

  «Κύριε, ο στρατός της Γερουσίας εδώ και μερικές μέρες έχει κινητοποιηθεί. Ακολουθούσα ένα τάγμα τους που προχωρούσε μέσα από το δάσος, είχαν πάρει όλες τις προφυλάξεις για να μην γίνουν αντιληπτοί. Έπεσαν σε ενέδρα των Τουρών! Εγώ μετά βίας κατάφερα να ξεφύγω με την ζωή μου! Το νησί δέχεται επίθεση. Πρέπει να υπάρχει πολυάριθμος στρατός των Τουρών, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πως αποβιβάστηκαν στο νησί», ανέφερε ο ανιχνευτής λαχανιάζοντας. Για μια στιγμή ένιωσα δέος για τον κίνδυνο από τον οποίο κατάφερε να ξεφύγει.

 

  «Έπραξες άριστα, στρατιώτη!» είπα εγώ. «Πήγαινε στον στρατώνα σου να ξεκουραστείς, θα ανταμειφθείς για τις υπηρεσίες σου».

 

  «Κάδμε, νομίζω ότι ξέρουμε αρκετά για να αντιμετωπίσουμε το θέμα», είπε ο αυτοκράτορας και το πρόσωπό του ηρέμησε πλήρως. Κάθε σκιά ανησυχίας είχε πλέον εξαφανιστεί.

 

  Αστραπιαία σκέφτηκα την κατάσταση στο μυαλό μου. Προφανώς το νησί είχε δεχτεί επίθεση. Εμείς ήμασταν οι μόνοι που θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε έγκαιρα προτού οι Τουρών κατεδαφίσουν τα πάντα. Τα πλούτη της Γερουσίας δεν μπορούν να τους εξαγοράσουν, σκέφτηκα χαιρέκακα. 

Προτού προλάβω να απαντήσω εκείνος είχε ήδη περάσει την πόρτα και προχωρούσε προς το θρόνο του. Η αίθουσα είχε γεμίσει με τρίποδες από τους οποίους πετάγονταν λαμπερές φλόγες, φωτίζοντας τα πάντα γύρω τους. Ο αυτοκράτορας κάθισε στον θρόνο του, κι εγώ έτρεξα να σταθώ στο πλάι του.

 

  Οι σκέψεις μου συνέχισαν και κατάλαβα ότι και η αυτοκρατορία βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Ένα μεγάλο μέρος του εμπορίου κατευθυνόταν μέσω της νήσου. Σε περίπτωση που έπεφτε σε εχθρικά χέρια, ακόμη και ο ανεφοδιασμός της Βιρεσθάνε σε κάποια προϊόντα να κινδύνευε. Όμως το να δεχθούν να γίνουν επικράτεια της αυτοκρατορίας ήταν ανήκουστο, η κατάσταση θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα απελπιστική. 

 

  Οι διπλωμάτες σηκώθηκαν από τις ξύλινες σκαλιστές καρέκλες που τους είχαν φέρει και έπεσαν πάλι στα γόνατά τους.

 

  «Τι ώθησε την Γερουσία σε αυτήν την απόφαση;» ρώτησε με προσποιητή περιέργεια ο ηλικιωμένος ηγέτης.

 

  «Έγινε κατανοητό πως ήταν λάθος μας να αποσχιστούμε εξ αρχής από την λαμπρή αυτοκρατορία-» ο διπλωμάτης κόμπιασε. «Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο πιο σημαντικός είναι ότι ο ίδιος ο λαός ζητάει αυτή την ένωση».

 

  «Μετά από τετρακόσια χρόνια;»

 

  «Ναι, μεγαλειότατε, ακόμη και μετά από τόσο καιρό δεν ξεχάσαμε. Θέλουμε να τιμήσουμε τους όρκους των πατέρων μας, αυτών που ορκίστηκαν σε εσένα και τη γενιά σου αιώνια πίστη».

 

  «Γελοίο…» ψιθύρισα και είδα τον Ρασεφέ να γελάει ελαφρά. Προφανώς με είχε ακούσει.

 

  «Μόνο αυτό;» ρώτησε.

 

  «Μάλιστα, αυτοκράτορα». Απάντησε χαμηλώνοντας το κεφάλι ο αρχηγός των διπλωματών.

 

  «Στρατηγέ, μήπως έχεις κάτι να προσθέσεις;» ρώτησε με έναν αδιάφορο τόνο. Ήθελε να διασκεδάσει με την έκφραση των διπλωματών.

 

  «Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ορισμένες ενδιαφέρουσες αναφορές από τη νήσο», είπα εγώ, μπαίνοντας στο παιχνίδι. Έπρεπε να νιώσουν άβολα, εξ άλλου ήταν προδότες του στέμματος.

 

  «Έχουμε κάτι να προσθέσουμε», πετάχτηκε ένας από τους διπλωμάτες με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. «Το νησί μας… δέχεται επίθεση».

 

  «Το γνωρίζω αυτό», ύψωσε την φωνή του ο αυτοκράτορας. «Και δεν βρίσκω τον λόγο να μην σας αφήσω να υποφέρεται την μοίρα που σας αξίζει. Θα μπορούσα με ευκολία να καταλάβω το νησί όταν όλα τα φρούριά σας έχουν γίνει σκόνη. Τολμάτε προδότες να έρχεστε εδώ και να ζητάτε ελεημοσύνη, προσποιούμενοι τους γενναιόδωρους-!»

 

  «Με όλο το σεβασμό μεγαλειότατε», τον διέκοψε ένας από τους διπλωμάτες, «δεν είναι μόνο δικό μας πρόβλημα. Εάν οι Τουρών καταφέρουν να καταλάβουν τη νήσο τότε το θαλάσσιο εμπόριό σας θα παγώσει! Η αυτοκρατορία θα βρεθεί σε δύσκολη θέση. Και εκτός αυτού, ο μεγαλύτερος εχθρός σας θα έχει μία βάση σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο εξουσίας σας, την Βιρεσθάνε».

 

Ξαφνιάστηκα από την αντίδραση του διπλωμάτη, δεν περίμενα τέτοιου είδους υπεράσπιση. Ούτε βεβαίως περίμενα ότι θα τολμούσε να διακόψει τον Ρασεφέ.

 

  «Σε τι σημείο θα έφτανες για να σώσεις τον αξιοθρήνητο τόπο σου;»

 

  «Παραδίδουμε οικειοθελώς την ελευθερία μας. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από αυτό», αποκρίθηκε με την πίκρα να φαίνετε στον τόνο της φωνής του.

 

  «Διπλάσια φορολογία».

 

  «Δεκτό». Ο αυτοκράτορας έγειρε το κεφάλι του με απορία.

 

  «Υποταγή στους νόμους μας και σε ανώτατο άρχοντα που εγώ θα ορίσω».

 

  «Δεκτό».

 

  Στάθηκε σιωπηλός για ένα λεπτό, σκεφτικός. Ύστερα γύρισε σε εμένα, «Κάδμε, μου τελειώνουν οι ιδέες» ψιθύρισε.

 

  Εγώ χαμογέλασα πλατιά και έσκυψα στο αφτί του. Μόλις του ψιθύρισα μερικές λέξεις χαμογέλασε κι αυτός το ίδιο πλατιά με εμένα.

 

  «Θα καλύψετε τα έξοδα της στρατιωτικής αποστολής, οι στρατιώτες σας θα υπακούουν στους δικούς μας αξιωματικούς. Μετά το τέλος της επιχείρησης ο στρατός σας θα διαλυθεί και θα σας επιβληθεί αυτοκρατορική φρουρά, όπως σε κάθε επικράτεια. Θα έχετε την υποχρέωση να παρέχετε στρατό ίσο με το ένα πέμπτο του άρρεν πληθυσμού του νησιού σε ανατολική επαρχία κοντά στο σύνορα».

 

  Έμεινα έκπληκτος από τις απαιτήσεις του αυτοκράτορα, εγώ δεν είχα αναφέρει ούτε καν τα μισά από αυτά.

 

  «Δεκτά, όλα δεκτά», αποκρίθηκε ο διπλωμάτης με τρεμάμενη φωνή. Το κεφάλι του χαμήλωσε ακόμη περισσότερο και ήταν έτοιμο να ακουμπήσει το πάτωμα.

 

  «Έχει καλώς. Κάδμε!» φώναξε γυρίζοντας το κεφάλι του για να με κοιτάξει. «Ετοίμασε το στράτευμα από το ναύσταθμο της Ζέας! Πάρε όσα πλοία είναι διαθέσιμα. Αύριο πρωί-πρωί πρέπει να κινηθεί ο στόλος μας για την Κραίε. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο».

 

  «Κύριε, θα είναι σχεδόν ακατόρθωτο! Και η ίδια η επιχείρηση είναι…»

 

  «Σε εμπιστεύομαι, ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσεις, όπως δεν με έχεις απογοητεύσει και ποτέ άλλοτε», χαμογέλασε κουρασμένα.

 

  «Μάλιστα κύριε!». Χαιρέτησα και έτρεξα προς την πόρτα από την οποία είχαμε μπει.

 

  Το μυαλό μου στριφογύριζε. Είχα πάρα πολλά να κάνω και καθόλου χρόνο για να τα κάνω. Έπρεπε να δώσουμε σήμα με της φρυκτωρίες στο ναύσταθμο, να συγκεντρωθούν οι προμήθειες, να οπλιστούν οι στρατιώτες. Προβλέπονταν να είναι μία μακριά νύχτα, σκέφτηκα με έναν αναστεναγμό.

[Turambar]

Είναι λίγο νωρίς για να κρίνει κανείς από το πρώτο κεφάλαιο, αλλά αν κατάλαβα καλά μιλαμε για military fantasy σε setting εμπνευσμένο κατά κύριο λόγο από τη Ρωμαική Αυτοκρατορία. Η γραφή σου δεν είναι κακή, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά η ιστορία σου έχει ένα βασικό πρόβλημα νομίζω. Εχει ξαναειπωθεί. Είναι ένα πρόβλημα που υποθέτω ότι αντιμετωπίζουν όλοι όσοι γράφουν fantasy, ότι δηλαδή πλέον καμιά ιδέα δεν είναι πρωτότυπη. Δεν υπονοώ, ότι η ιστορία σου ήταν απογοητευτική, αλλά το σενάριο "οι τάδε πολεμάνε με εκείνους" όσο ενδιαφέρον κι αν έχει δεν αρκεί πλέον για να στηρίξει ένα fantasy βιβλίο.

 

Η συμβουλή μου: Κράτησε την ίδια πλοκή, αλλά κάνε μας ταυτόχρονα να αιστανθούμε τον κόσμο που περιβάλλει  τους χαρακτήρες σου. Άρπαξε μας από τα μούτρα και τράβηξε μας όσο πιο βαθιά στον κόσμο σου γίνεται. Μίλησέ μας για τους λαούς του κόσμου, τους πολιτισμούς τους, τις θρησκείες και τις γιορτές τους. Αξιοποίησε τις περιγραφές για να μας δώσεις στοιχεία για το setting. Παράδειγματος χάριν: Περιγράφεις την αίθουσα του θρόνου; Αν μας πετάξεις τελείως casually μια πρόταση που περιγράφει το πώς οι τοίχοι της αίθουσας κοσμούνται από ανάγλυφα που αναπαριστούν την τάδε μάχη, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι έχουμε ένα λαό περήφανο για την πολεμική του ιστορία. Αν μας περιγράψεις πώς οι στρατιώτες επεξεργάζονται με περιέργεια έναν νέο καταπέλτη, καταλαβαίνουμε ότι έχουμενα κάνουμε με έναν κόσμο που εξελίσεται τεχνολογικά.

 

Πάρε για παράδειγμα το Game of Thrones. Σαν κόσμος δεν λέει και πολλά. Είναι απλώς μια fantasy εκδοχή της μεσαιωνικής Αγγλίας. Χάρις στη λεπτομέρειά του όμως τον νιώθουμε ως αληθινό. Αντίθετα συγγραφείς όπως ο Michael Moorcock με απίστευτα πιο προτώτυπες ιδέες από τον Martin "χάνουν" επειδή οι κόσμοι τους δεν μοιάζουν πραγματικοί.