Συνέντευξη με την Lois Lowry

[heiron]

Στο κλίμα των γιορτών, μια συνέντευξη με την δημοφιλή συγγραφέα νεανικής λογοτεχνίας -γνωστή για το The Giver, που μεταφράστηκε στα Ελληνικά ως "Ο δωρητής"- Λόις Λόουρι.

 

For the interview in English, please scroll down.

 

 

Γράφετε βιβλία για νεαρούς αναγνώστες που ασχολούνται με σημαντικά θέματα, ακόμη και με τραγικά γεγονότα. Θα πρέπει να μυούμε τα παιδιά στις δυσκολίες της ζωής με τις ιστορίες μας ή απλά να τα προσφέρουμε παλιά, καλά –μερικές φορές αφελή- παραμύθια;

Η ρεαλιστική λογοτεχνία για δύσκολα ζητήματα μπορεί να είναι ένας καλός τρόπος για να «προβάρουν» οι νέοι πράγματα και καταστάσεις που πιθανό να αντιμετωπίσουν αργότερα στη ζωή τους. Έχουμε την τάση να ταυτιζόμαστε με τους χαρακτήρες, να σκεφτόμαστε υποσυνείδητα: Τί θα έκανα σε αυτή την περίπτωση; Το να μπορείς να το κάνεις αυτό, να ζυγίζεις τις πιθανότητες σε ένα ασφαλές περιβάλλον…στο σπίτι, στο σχολείο… και να συζητάς τις σκέψεις σου με φίλους, γονείς, δασκάλους… είναι ένας καλός τρόπος να προετοιμαστείς για έναν δύσκολο κόσμο.

 

Γιατί διαλέξατε ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας στο «Ο Δωρητής»; Φοβηθήκατε ότι η ταμπέλα της ΕΦ θα μπορούσε να βλάψει το βιβλίο;

Πρακτικά, δεν επέλεξα ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας. Διάλεξα ένα σκηνικό στο μέλλον. Αλλά δεν συμπεριέλαβα «επιστήμη» …καμία από τις συνηθισμένες παγίδες της επιστημονικής φαντασίας, αν και μερικοί έδωσαν στο βιβλίο αυτήν την ταμπέλα (άλλοι το αποκαλούν «φάντασυ»).

 

Ποιά είναι η σχέση σας με το είδος της επιστημονικής φαντασίας; Σας αρέσει να διαβάζετε λογοτεχνία φαντασίας και –αν ναι- ποιούς συγγραφείς προτιμάτε;

Όχι, ποτέ δεν ήμουν αναγνώστρια επιστημονικής  φαντασίας, αν και έχω απολαύσει μέρος της λογοτεχνίας της Ούρσουλα ΛεΓκέν, και μερικά διηγήματα του Ισαάκ Ασίμοφ.

 

Ο Δωρητής θα γίνει ταινία, σύντομα. Ανησυχείτε πως πιθανές αλλαγές μπορεί να καταστρέψουν την ιστορία; Είστε ευχαριστημένη από την επιλογή των ηθοποιών;

Οι δημιουργοί της ταινίας έχουν κάνει κάποιες επιλογές… και κάποιες αλλαγές… στο σενάριο που εγώ δεν θα έκανα. Αλλά κατανοώ και σέβομαι τους λόγους για τους οποίους πράττουν έτσι. Όσον αφορά το ποιοί πήραν τους ρόλους: Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτές τις επιλογές.

 

Κάποιες από τις ιστορίες σας είναι εμπνευσμένες από προσωπικές εμπειρίες. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτές και σε εκείνες που είναι εντελώς φανταστικές;

Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όποτε έγραψα λογοτεχνία βασισμένη σε πραγματική εμπειρία, την έχω διαμορφώσει στο καλούπι μιας ιστορίας. Η αληθινή ζωή δεν διαδραματίζεται με ένα καλό αφηγηματικό τρόπο, έχει βαρετά κομμάτια, μπερδεμένα κομμάτια, ασήμαντα κομμάτια. Όμως αν γράφεις αυτοβιογραφική λογοτεχνία… χωρίς να την παρουσιάζεις ως πραγματική… τότε έχεις το ελεύθερο να κάνεις αλλαγές για χάρη της ιστορίας. Προσπαθώ να παραμείνω ειλικρινής  όσον αφορά τα συναισθήματα. Αλλά οι λεπτομέρειες συχνά αλλάζουν, και μερικές φορές θέλει λίγο καιρό μέχρι να ξεκαθαρίσεις τι θα πρέπει να παραμείνει αληθινό όσον αφορά τις πραγματικές περιστάσεις και τι θα πρέπει να αλλάξει μορφή.

 

Αν μπορούσατε να ελέγξετε τη μνήμη, τι θα κρατούσατε και τι θα διαγράφατε;

Δεν θα διέγραφα τίποτα. Όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου, έχω οδυνηρές αναμνήσεις. Αλλά μαθαίνουμε από αυτές. Αυτές έχουν σχεδόν περισσότερη αξία από τις ευχάριστες, νομίζω.

 

Ποια βιβλία θα προτείνατε για νεαρούς αναγνώστες; Τι διαβάζατε εσείς σαν παιδί και σαν έφηβη;

Δυστυχώς δεν έχω εντρυφήσει και πολύ στα πρόσφατα βιβλία για νέους παρά το ότι γνωρίζω πως υπάρχουν πολλά θαυμάσια βιβλία εκεί έξω. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Chris Crutcher. Όταν ήμουν νεαρή, (τώρα είμαι 76) διάβαζα την κλασική παιδική λογοτεχνία της εποχής. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε «νεανική λογοτεχνία» οπότε συνέχισα με συγκεκριμένα βιβλία για ενηλίκους που είχαν κάποια γοητεία (συνήθως ρομαντικά): «Marjorie Morningstar» του Herman Wouk, «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ, «Ρεβέκκα» της Δάφνη Ντι Μωριέ, είναι κάποια που θυμάμαι.

 

Γνωρίζετε το τέλος μιας ιστορίας από την αρχή; Τι ωθεί ένα συγγραφέα να γράψει συνέχειες όταν έχει τελειώσει ένα βιβλίο;

Πάντα νομίζω ότι ξέρω το τέλος όταν αρχίζω ένα βιβλίο. Αλλά συχνά το τέλος αλλάζει σε σχέση με αυτό που είχα σκεφτεί αρχικά. Σχετικά με τις συνέχειες: μερικές φορές αναρωτιέμαι συνεχώς σχετικά με κάποιο θέμα κι αυτό με κάνει να επιστρέψω σε αυτό. Χαίρομαι όποτε βρίσκω αναγνώστες που αναρωτιούνται κι αυτοί.

 

 

You’re writing books for young readers that deal with major topics, even tragic events. Should we introduce the children to the hardships of life with our stories or just offer them good, old –sometimes naive- fairy tales?

I think realistic fiction about difficult topics can be a good way for young people to rehearse things they may face later in life.  We tend to identify with the characters, to think subconsciously: What would I do in this situation?  To be able to do that, to weigh the possibilities in a safe setting…home, school…and to discuss the thoughts with friends, parents, teachers…is a very good way to prepare for an often difficult world.

 

Why did you choose a science fiction setting in The Giver? Were you afraid the label of SF would harm the novel?

I didn’t actually choose a science fiction setting. I chose a setting in the future. But I included no “science”….none of the usual trappings of science fiction, though some people have given the book that label (others call it fantasy)

 

What’s your relationship with the science fiction genre? Do you like reading SF/fantasy and -if so- which writers do you enjoy the most?

No, I have never been a reader of science fiction, though I have enjoyed some of the fiction of Ursula LeGuin, and some short stories by Isaac Asimov.

 

The Giver will be a movie soon. Do you worry that possibly changes may ruin the story? Are you satisfied with the cast?

The film-makers have made some choices…and some changes…in the screenplay that I would not have made. But I understand and respect their reasons for doing so.  And as for the cast: I am very pleased with those choices.

 

Some of your stories are inspired by personal experience.  What’s the difference between those and the ones that are entirely fictional?

There is not a great deal of difference. When I have written fiction based on actual experience, I have shaped and molded it into the form of a story. Real life doesn’t happen in a good narrative way; it has boring parts, confusing parts, unimportant parts. But if you are writing autobiographical fiction…not portraying it as “real”…then you have permission to make changes for the sake of the story. I try to remain true to the emotions. But details are often changed, and sometimes it takes a little while to sort out what should stay true to the actual circumstances, and what should be re-shaped.

 

If you could control memory, what would you keep and what would you erase?

I would erase nothing. Like all people of my age, I have painful memories. But we learn from those. Those have almost more value than the happy ones, I think.

 

Which books would you recommend for young readers? What did you read as a child and teenager?

Unfortunately I am not terribly conversant with recent books for young people, though I know there are many wonderful ones out there. I like the work of Chris Crutcher very much.  When I was young, (I’m now 76) I read the classic childrens literature of the time. There was in those years no “young adult” literature so I went on to certain adult books that had an appeal (usually romantic!): “Marjorie Morningstar” by Herman Wouk; “Gone with the Wind” by Margaret Mitchell;  “Rebecca,” by Daphne duMaurier, are some that I remember.

 

Do you know the ending of a story from the beginning? What urges an author to write sequels after a book is finished?

I always think that I know the ending when I start a book. But frequently the ending changes from what I originally thought.  As for sequels: sometimes my own continued wondering about a subject will prompt a revisitation. I’m always gratified when I find that readers have wondered as well.

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.