Η πρώτη φορά που γεννήθηκα

[gismofbi]

Είδος: Επιστημονική φαντασία
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:1.154
Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια Η συμμετοχή μου για τον 35ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας 

 

 ‘’Σύμφωνα με τον Αυτοκρατορικό Νόμο 7032 του 2132, απαγορεύεται κάθε είδους ιλιγγιώδης ταχύτητα, άσχετα που ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε δευτερόλεπτα μετά την ψήφισή του’’.  Έτσι έγραψαν ένα πρωί όλες οι ηλεκτρονικές εφημερίδες του κόσμου. Η ταχύτητα απαγορεύεται. Η ταχύτητα σκοτώνει. Κάθε είδους ταχύτητα.

   Δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτό. Εξάλλου δεν έχει σημασία το τι πιστεύω εγώ. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Αυτό που μπορώ να δηλώσω ξεκάθαρα είναι πως μου αρέσει η ταχύτητα. Αλλά σε ποιον δεν αρέσει;

   Οι επιστήμονες εδώ και αιώνες προσπαθούσαν –και τα κατάφεραν- να κατασκευάσουν ταχύτατα αυτοκίνητα, υπερηχητικά αεροπλάνα, τραίνα που κινούνται με ταχύτητες φωτός. Γρήγορο φαγητό σε κάψουλες οι οποίες με ένα πάτημα κουμπιού του φούρνου μετατρέπονται σε λαχταριστό κοτόπουλο με πατάτες ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη σου. Η εμπειρία ενός αργού γεύματος, πλούσιου σε γεύση και σε συζήτηση έχει χαθεί.

   Ακόμα και τα δεδομένα κινούνται πιο γρήγορα. Εκρήξεις δισεκατομμυρίων πληροφοριών διαμοιράζονται σε όλο τον κυβερνοχώρο από αμέτρητες βάσεις δεδομένων σε νανοκλάσματα του δευτερολέπτου. Η κριτική σκέψη και ο αναστοχασμός ηττήθηκαν από τον όγκο των ταχύτατα διακινούμενων πληροφοριών, πλέον.

   Οι άνθρωποι βιάζονται. Συνέχεια. Τρέχουνε σαν παλαβοί για να προλάβουνε, σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια. Καταντήσανε αιχμάλωτοι του ιλίγγου της ταχύτητας. Θέλουν να μάθουν πιο γρήγορα, να ταξιδέψουν πιο γρήγορα, να ζήσουν πιο πολλά πιο γρήγορα. Λες και θα ξεγελάσουν τον θάνατο. Μου φαίνεται πολύ αστείο. Η γοητεία της ταχύτητας προέρχεται από την υπόσχεση ότι θα μας βγάλουν νικητές στην αδυσώπητη μάχη με τον χρόνο. Θα τα κάνουμε όλα πιο γρήγορα, ώστε να μας μένει χρόνος και για άλλα πράγματα. Κι όμως, ο εντατικός ρυθμός ζωής αφαιρεί σχεδόν κάθε περιεχόμενο πραγματικής ζωής. Σαν να περνάς με 200 χιλιόμετρα την ώρα, από τοπία που φεύγουν σαν μουντζούρες. Είναι θλιβερό.

   Μέχρι που πριν απαγορευτεί η ταχύτητα με τον τωρινό νόμο, οι επιστήμονες σχεδίαζαν την κατασκευή  μιας συσκευής που έκανε όποιον τη χρησιμοποιήσει να διακτινίζεται. Μια άλλη συσκευή που ήταν στα σκαριά υποσχόταν πως με ένα πάτημα κουμπιού θα καθάριζε ολόκληρα κτίρια. Ποτέ δεν κατάλαβα πως θα γινόταν αυτό. Εντάξει, δεν λέω, ακούγονται καλά όλα αυτά αλλά λίγο υπερβολικά για τα γούστα μου.

   Ακόμα πιο υπερβολικό όμως είναι κάτι άλλο. Καλή η ταχύτητα αλλά όχι όταν επεμβαίνει και αντικρούει τη φύση του ανθρώπου. Θα σας μιλήσω για την πρώτη φορά που γεννήθηκα. Θα βιαστείτε να με ρωτήσετε ‘’πόσες φορές γεννήθηκες;’’ Μα κάθε άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνο μια φορά, όπως και μια φορά ζει. Αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει η επιστήμη.

   Μπορεί να αλλάξει όμως τον τρόπο με τον οποίο γεννιέται και πεθαίνει κανείς. Την ταχύτητα που το κάνει. Η πρώτη φορά που γεννήθηκα ήταν ένα πείραμα. Η γέννησή μου ήταν απλά ένα ανθρώπινο πείραμα. Όπως προείπα, οι άνθρωποι βιάζονται. Έτσι και οι υποψήφιες μητέρες. Δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Οι εννιά μήνες αναμονής ήταν πολλοί. Οι επιστήμονες άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους όπως οι μύγες πάνω στο σκατό. Αποφάσισαν να το αλλάξουν. Έτσι, μετέτρεψαν το χρόνο αναμονής σε μόλις εννιά ημέρες.

   Ήμουν το πρώτο παιδί που γεννήθηκε τόσο σύντομα. Εννιά μέρες εγκυμοσύνης και αμέτρητοι τίτλοι και βραβεία για τους επιστήμονες. Οι μητέρες όλου του κόσμου έκαναν ουρές για να δοκιμάσουν τη νέα αυτή μέθοδο. Εκατομμύρια μωρά βγήκαν στο φως σε εννιά μέρες ώσπου οι επιστήμονες θεώρησαν κι αυτό το ρυθμό αργό. Οι εννιά ημέρες έγιναν μια ημέρα.

   Αυτό που δεν υπολόγισαν, και πως θα μπορούσαν άλλωστε, ήταν ο χρόνος διάρκειας ζωής των νέων μωρών. Τα νέα παιδιά γεννηθήκαμε με ημερομηνία λήξης τριάντα ετών. Αυτό ήταν το τίμημα. Γεννηθήκαμε γρήγορα, θα πεθάνουμε γρήγορα. Αυτό δεν χρειάζεται αλγορίθμους και πολύπλοκα υπολογιστικά συστήματα για να το καταλάβουμε. Είναι απλό. Η νέα γενιά είναι αναγκασμένη να ζήσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να προλάβει να κάνει πράγματα πριν πεθάνει.

   Πρέπει να αποκτήσουμε γνώσεις γρήγορα, να δουλέψουμε πιο μικροί, να κινούμαστε ταχύτερα. Δεν γίνεται να συμπιέσεις εκατό χρόνια ζωής σε μόλις τριάντα. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε αυτός ο τρόπος ζωής, ο υπερβολικός και ιλιγγιώδης τρόπος ζωής με τα γρήγορα μέσα μεταφοράς, τις ταχείς πληροφορίες και τους απίστευτους ρυθμούς.

   Θα μπορούσα να τολμήσω να πω ότι η ταχύτητα έγινε το νέο ναρκωτικό των ανθρώπων όπου ο έμπορος που το χορηγεί είναι το κράτος και ο τρόπος ζωής η βελόνα που διοχετεύει το δηλητήριο μέσα μας και μας σαπίζει ενώ εμείς έχουμε την ηλίθια ψευδαίσθηση πως μας λυτρώνει.

   Αν κοιτάξει κανείς γύρω θα δει ότι ο κόσμος άλλαξε. Μέλλον το ονόμασαν. Τιμωρία το λέω εγώ. Η φύση εκδικείται που προσπαθήσαμε να επέμβουμε στη δομή της. Το κακό είναι ότι τα θύματα είναι αθώα παιδιά, δέσμια της μοίρας τους. Ο δήμιος είναι η φύση και η ταχύτητα η λαιμητόμος. Μάλλον αυτό σκέφτηκαν οι εφημερίδες όταν έγραψαν πως η ταχύτητα σκοτώνει. Τα γρήγορα αυτοκίνητα τρακάρουν, το γρήγορο μεταλλαγμένο φαγητό αλλοιώνει τη γενετική δομή των ανθρώπων και τους δηλητηριάζει, οι ατέλειωτες πληροφορίες σε τόσο μικρό χρόνο εκφυλίζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, οι σύντομες γεννήσεις αποφέρουν νεκρά παιδιά.

   Όλα αυτά μέχρι χτες. Από σήμερα θα αλλάξουν όλα. Οι απόψεις των ειδικών έκαναν στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Πίστεψαν πως αν απαγορευτεί η ταχύτητα και αντιστραφεί, όλα θα αλλάξουν. Στην αρχή δεν το καταλάβαμε αλλά αυτοί οι ‘’ευγενικοί κύριοι’’ βιάστηκαν να εξηγήσουν. Επιταχύναμε τα πάντα και ουσιαστικά επιταχύναμε τον  θάνατο. Αν τα επιβραδύνουμε ίσως προκαλέσουμε τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα επιβραδύνουμε τη ζωή η οποία θα επιμηκυνθεί κι έτσι ο θάνατος θα αργήσει να επέλθει. Ίσως. Μεγάλη λέξη. Ο Αυτοκράτορας του κόσμου το δέχτηκε αμέσως και το έθεσε σε εφαρμογή τάχιστα.

   Από τη μία, μας γέννησαν καταδικασμένους να πεθάνουμε σύντομα αλλά από την άλλη μας στερούν το δικαίωμα να ζήσουμε βιαστικά ώστε να προλάβουμε. Το ξέρω ότι η μάχη του ανθρώπου με το χρόνο είναι αρχέγονη και αέναη. Ο χρόνος μοιάζει με βδέλλα που απομυζεί το αίμα μας, με σαράκι που ροκανίζει τη ζωή μας και αφήνει μόνο υπολείμματα από ανθρώπινα ροκανίδια χαμένων στιγμών. Οι τελευταίες γενιές θα εξαφανιστούν πιο γρήγορα από ότι δημιουργήθηκαν και τι θα μείνει; Ένας άδειος κόσμος.

   Γι’ αυτό και πλέον λένε πως θα καταργηθούν οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα και τα οχήματα πάσης φύσεως. Θα επιστρέψουμε στα παλιά κτίρια που ονομάζονται σχολεία, στα κάρα με τα άλογα, στους εννιά μήνες εγκυμοσύνης.  Το ‘’αργά’’ θα γίνει συνώνυμο της ποιότητας και της αλλαγής. Ο κόσμος θα φτιαχτεί από την αρχή μετά από εμάς όμως. Πρέπει αυτός ο νέος κόσμος να χτιστεί πάνω στα κόκκαλα των εννιαμερίτικων παιδιών. Είναι αναγκαίο κακό. Έτσι είπαν με ψεύτικο οίκτο. Ο κόσμος θα αλλάξει σε μια μέρα. Μπούρδες. Δεν απαγόρεψαν την ταχύτητα. Την επιτάχυναν κι άλλο.

   Θυμάμαι μια φράση ενός Αμερικανού ηθοποιού πίσω στο μακρινό 1950 περίπου που πέθανε σε ηλικία είκοσι τεσσάρων χρονών. Κοντά στην ηλικία μου δηλαδή. Είχε πει: «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος και άσε ένα όμορφο πτώμα». Τζέημς Ντην τον έλεγαν, αν θυμάμαι καλά.

   Τι να κάνουμε όμως; Όπως είπα και πιο πριν, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Μόνο το μέλλον. Αυτό θα το κάνουν όμως οι επόμενες γενιές που θα γεννηθούν σε μερικούς μήνες. Εμείς υπογράψαμε την καταδίκη μας από την πρώτη φορά που γεννηθήκαμε και μάλιστα βιαστήκαμε να το κάνουμε…

 

 

[Mesmer]

Θα έλεγα πως το διήγημά σου αποτελεί μια καθολική αλληγορία για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Φαντάζομαι πως κι εσύ κάτι τέτοιο θα είχες στο μυαλό σου όταν το έγραφες. Ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι αγαθό πολυτελείας. Ο χρόνος είναι αυτός απ' τον οποίο όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε, αλλά όλοι επιθυμούμε κι άλλο. Η ιστορία πιάνεται πάνω σ' αυτό και του δίνει μια ΕΦ σκοπιά που είναι αρκετά πετυχημένη. Απ' αυτήν την άποψη βρήκα την ιστορία σου πολύ εύστοχη.

 

Απ' την άλλη, θα ήθελα να γνωρίσω περισσότερο αυτόν τον τόσο ενδιαφέρων κόσμο σου. Το διήγημα είναι γραμμένο, κατά κάποιον τρόπο, εγκυκλοπαιδικά, δίνοντάς μας αναφορικά, τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να κατανοήσουμε τις αρχές του, χωρίς να εμβαθύνει καθόλου σ' αυτά. Ίσως, αυτό που θέλει να κάνει είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη, για να μπορέσουμε μόνοι μας να αναλογιστούμε τις συνέπειες ενός τέτοιου τρόπου ζωής και να τον συγκρίνουμε με τον δικό μας. Αλλά και πάλι, πιστεύω ότι θα μπορούσες να πεις μια ιστορία μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, μ' όλες τις συνέπειες και τις αντιδράσεις του ήρωά σου.

 

Αυτά από μένα.

Καλή επιτυχία!

[Airbourne]

Είναι ένα μέλλον δυσοίωνο αυτό που μας παρουσιάζεις. Είναι φανερό σε όλη την ιστορία σου ότι ο άνθρωπος κάνει τα πάντα για να ξεπεράσει την φύση και ως συνήθως, όταν προσπαθεί κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα δεν είναι ποτέ αυτά που θα ήθελε. Γεγονός και πραγματικότητα. Στο κείμενο κατορθώνεις να μεταδώσεις, σχετικά εύκολα και εύστοχα, τα δεδομένα που οδήγησαν τον άνθρωπο να υπερβεί τα όρια και να φτάσει μέχρι τα άκρα. Αυτό που κρατάω είναι πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει απόλυτα ματαιόδοξος και ποτέ ευχαριστημένος με οτιδήποτε. Βέβαια, παραθέτεις πολλές πληροφορίες με ιλιγγιώδη ταχύτητα και αυτό μπορεί στιγμιαία να προκαλεί ένα overdose από αυτές. Φυσικά αυτό είναι και το νόημα της ιστορίας. Από την άλλη, έχεις δημιουργήσει έναν κόσμο που σίγουρα έχει πολλά να δώσει. Εμείς μαθαίνουμε την ιστορία χωρίς να γνωρίζουμε ποιός μας μιλά. Σίγουρα είχες το περιθώριο να αναπτύξεις λίγο τον χαραχτήρα που μας εξιστορεί τα γεγονότα ή ακόμη περισσότερο τον ίδιο κόσμο που έχτισες -και που είναι γεμάτος παρανοικούς επιστήμονες- που προσπαθούν να βελτιώσουν κάτι που η ίδια η φύση εκατοντάδες χρόνια πρίν είχε τελειοποιήσει. 

 

Εν κατακλείδι, κρατάω την απόγνωση που έχει ο αφηγητής και που είναι έκδηλη σε ολόκληρη την ιστορία. Φυσικά δεν είχε δυνατότητα επιλογής, απλά έτυχε να πέσει στην περίοδο που οι επιστήμονες έκαναν τα "δικά τους". Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Αυτοκράτορας του κόσμου που έφτιαξες, πως θα του φαινόταν ή τι επιδίωκε. Ήταν έρμαιο και αυτός της επιστήμης; Επίσης, πολύ πετυχημένο το «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος και άσε ένα όμορφο πτώμα». Προσωπικά και αν δεν σου κάνει κόπος, θα ήθελα την ιστορία σου σε κάποιο αρχείο, με όποιο βολεύεσαι, για να μπορέσω να τη διαβάσω ακόμη καλύτερα με όλες τις πτυχές του κειμένου. 

 

Σε ευχαριστώ για την ιστορία και εύχομαι καλή επιτυχία με τον διαγωνισμό. 

 

Edited January 6, 2014 by Airbourne

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε. Θα μπορούσα να πω ότι μου άρεσε πολύ, αλλά έχει το θέμα ότι μοιάζει επικίνδυνα με περίληψη. Αυτό το γρήγορο, δημοσιογραφικό στυλ χάνει για 'μένα πόντους στα διηγήματα. Μπορεί η ανθρωπότητα να βιάζεται στο κείμενό σου, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην δω κάποια πράγματα παραπάνω. Ίσα-ίσα, είναι λόγος να δω, να περάσουν εικόνες από μπροστά μου, ένας καταιγισμός εικόνων, ακόμη και να με κουράσουν, να με μπουχτίσουν, θα ήταν ταιριαστό, θα ένιωθα τι εστί (το ασύληπτο) μία μέρα κύησης. (Εντάξει, αυτό με την κύηση ήταν εξωφρενικό. Θα με έπειθες πιο πολύ με το τετράμηνο ή - εξωφρενικό ακόμα - τρίμηνο, αλλά εννιά μέρες; Μία; Ούτε μπιμπίκι δεν προφταίνει να ανέβει στην επιφάνεια του δέρματος και να σπάσει σε μια μέρα, και όχι δύο κύτταρα να χτίσουν έναν άνθρωπο. Και αυτό σου το λέω επειδή έχουμε Επιστημονική Φαντασία, και όχι μαγεία όπου μπορούμε να παραλείψουμε αρκετές εξηγήσεις για τα τρελά που συμβαίνουν).

 

Το άλλο που μου έλειψε (ή δεν κατάλαβα) είναι η δεύτερη φορά που γεννήθηκε. Τι εννοείς με αυτό; Με το "πρώτη φορά"; Πραγματικά δεν το έπιασα.

 

Πολύ πετυχημένη η αντίθεση της πρώτης φράσης.

[Lady Nina]

Αυτό που μου άρεσε αρχικά στην ιστορία ήταν ο τίτλος. Τραβηχτικός. Το δεύτερο που με τράβηξε ήταν η πρώτη φράση. Όπως λέει και η Άννα, πολύ πετυχημένη η αντίθεσή της. Το τρίτο ήταν ο κόσμος που έπλασες, οι ιδέες και τα νοήματα που περνάς μέσα από την αφήγηση. Μου άρεσαν όσα διάβασα γι`αυτό τον κόσμο, παρά την υπερβολή των τόσο σύντομων περιόδων κυοφορίας. Και η έκφραση "εννιαμερίτικα παιδιά" πολύ μου άρεσε.

 

Θα προτιμούσα, ωστόσο, να τα ανακαλύψω μέσα από κάποια ιστορία με πλοκή, να μη μου δίνονται στο πιάτο τόσο έτοιμα, με τρόπο σχεδόν στατικό. Ήθελα να νιώσω τον παλμό αυτού του κόσμου, την ταχύτητα, τη ζωντάνια του. Δοκίμασέ το, αν θέλεις να ξαναδουλέψεις αυτή την ιστορία ή αν θέλεις να γράψεις κι άλλες ιστορίες που διαδραματίζονται στον κόσμο αυτό. Τέλος, αν και προσπαθείς να τον εξηγήσεις κάποια στιγμή, νιώθω πως μένει μετέωρος ο τίτλος και δε μαθαίνουμε τελικά γιατί αυτή ήταν η πρώτη φορά που γεννήθηκαν αυτά τα παιδιά και αν θα υπάρξει και δεύτερη.

 

Ανεξάρτητα από τα σχόλιά μου πάντως, να ξέρεις πως η ιστορία κύλησε νεράκι και με έκανε να ενδιαφερθώ για τον κόσμο που πλάθεις.

 

Καλή επιτυχία, Γκίζμο!

[Loch Moors]

Εξ' αρχής θα πω ότι θα προτιμούσα το κείμενο να εστιάζει σε κάποια πλοκή και να μην έχει τόσο ανασκοπικό και δοκιμιακό χαρακτήρα. Όχι γιατί γενικά απορρίπτω κάποιο είδος κειμένου ή γραφής, αλλά γιατί το πλήθος των εννοιών, των προβληματισμών και των πληροφοριών που εμπεριέχει ένα τέτοιο κείμενο, ίσως μπορεί να φανεί λίγο υπερβολικό και πομπώδες στον αναγνώστη, παρ' όλο που κατά κύριο λόγο περιγράφει την πραγματικότητα.

Για μένα τα εννιαμερίτικα παιδιά ήταν μια αλληγορία για τις νέες γενιές του σήμερα και το τρόπο που βιώνουν τους ρυθμούς της καθημερινότητας, γι' αυτό και σε αρκετά σημεία νομίζω πως το κείμενό σου με άγγιξε. Με κάποιες φράσεις και κάποιες εικόνες. Αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο δυνατό όλο αυτό αν το βλέπαμε όντως μέσα από τα μάτια και τις πράξεις του πρώτου παιδιού που γεννήθηκε μ' αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν μας περιέγραφες μια μέρα από τη σύντομη ζωή του. Γιατί τώρα, ναι μεν η αφήγηση είναι θεωρητικά δική του, αλλά από πίσω διακρίνεται και ένας παντογνώστης-αφηγητής που μας απομακρύνει από εκεί που θέλουμε να είμαστε (ως αναγνώστες).

Επίσης, το κείμενο σου μας τοποθετεί σε ένα -χρονικά- κομβικό σημείο της ιστορίας του κόσμου σου: την στροφή απ' την υπερβολικά επιταγχυμένη ζωή, στον παραδοσιακό τρόπο. Πράγμα που γίνεται ακόμα πιο βαρύγδουπο όταν υποτίθεται πως μας το αφηγείται το πρώτο παιδί που γεννήθηκε με τον τρόπο που περιγράφεις. Εν τέλη όμως νομίζω πως δεν αξιοποιείς πουθενά τη δυναμική του κομβικού αυτού σημείου, αφού στο περισσότερο κείμενο μαθαίνουμε για το παρελθόν. Δεν ξέρουμε πού θα επηρεάσει εν τέλη αυτή η απαγόρευση, πέρα απ' ότι θα αλλάξει ριζικά τις ζωές των ανθρώπων, κι έτσι -για μένα- αποδυναμώνεται κάπως η χρήση του θέματος.

 

Το διήγημα σου θέτει αρκετούς, ας χρησιμοποιήσω τον όρο, φιλοσοφικούς προβληματισμούς, τους οποίους μπορεί να τους αναλύει κανείς για πολλές σελίδες. Για να συνοψίσω όμως, η κοινωνία που περιγράφεις γίνεται εφαλτήριο για τους προβληματισμούς αυτούς. Ταυτόχρονα όμως, με τον τρόπο αυτό το κείμενο γίνεται μία διαρκείς εναλλαγή αδιεξόδων και ερωτημάτων και μένει σ' αυτό γιατί στερείται της βιωματικής εμπειρίας του αναγνώστη. Από την άλλη, ίσως αυτό ακριβώς να ήθελες να κάνεις, δεν ξέρω... μερικές φορές το προσωπικό μας στίγμα βρίσκει την έκφρασή του μέσα από λιγότερο αναμενόμενα μονοπάτια. Όπως και να 'χει διάβασα κάτι που κάθε άλλο παρά αδιάφορη με άφησε! 

 

Καλή συνέχεια και ευχαριστώ

[Nienor]

Η αρχή του κειμένου είναι φανταστική. Τώρα λέω να μας γράψεις και τη μέση και το τέλος, χαχα

 

Εντάξει, πέρα από την πλάκα, πραγματικά, η αρχή του κειμένου είναι πάρα πολύ καλή, και μετά έρχεται η πληροφορία και την υποστηρίζει άψογα, γενικά όλο το στήσιμο είναι πολύ καλό. Αλλά είναι μόνο στήσιμο, δεν είναι ιστορία. Όμως ειναι ένα πάρα πολύ καλό στήσιμο. Σίγουρα πάσχει από άποψη αληθοφάνειας, για να το σκέφτηκα μέχρι κι εγώ που σχεδόν ποτέ δε με ενοχλεί, μάλλον θέλει κάποιον τρόπο για να το καλύψεις. Μου αρέσει πολύ για να σου πω ότι δε δουλεύει, οπότε μάλλον θα προτιμούσα να κουραστείς λίγο να του βρεις έναν τρόπο για να το κάνεις να δουλέψει, παρά να ακολουθήσεις τη συμβουλή της Άννας να γίνει μερικούς μήνες αντί για 9 ημέρες.

 

Αυτό που μου έκανε εδώ τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η πολύ όμορφη γλώσσα που χρησιμοποιείς. Θεωρώ πως το ότι είναι απόλυτα σαφής και συγκεκριμένη ήταν απόλυτα ηθελημένο κι ότι ταιριάζει πάρα πολύ με τα νοήματα. Μάλιστα πιστεύω πως είναι ότι πιο καλογραμμένο έχω διαβάσει από εσένα μέχρι στιγμής. Πολλά μπράβο για αυτό

 

Το πώς γίνεται να είναι "η πρώτη φορά" που γεννήθηκε ούτε κι εγώ το κατάλαβα. Λέγοντας "η πρώτη" μάλλον όλοι περιμένουμε να υπάρχει μια δεύτερη, και για αυτό είναι που περιμέναμε να διαβάσουμε, από τον τίτλο κιόλας. Εσύ μάλλον εννοείς απλώς ότι γεννήθηκε πρόωρα κι ότι ήταν ο πρώτος που γεννήθηκε έτσι. Αν ήταν κάτι άλλο, συγνώμη ούτε κι εγώ το έχω καταλάβει. Αλλά θα ήθελα.

 

Σαν σύνολο, το διάβασα πάρα πολύ άνετα, είναι όσο δεν πάει άλλο εντός θέματος και θα μου άρεσε να το ξαναδιάβαζα συμπληρωμένο.

[Διγέλαδος]

Καθαρή επιστημονική φαντασία. Ένα πάρα πολύ καλό έναυσμα για μια μεγαλύτερη ιστορία πιστεύω. Κι εγώ πιστεύω ότι είχε μεγάλη μέσα δυναμική για να φανεί η αλλαγή. Δηλαδή να υπήρχε μια επανάσταση από την τελευταία γενιά ή κάτι τέτοιο. Εννοείται μ' άρεσε και μένα πολύ η αλληγορία του κειμένου. Και που ξέρεις, μπορεί να δούμε κι αυτήν την ιδέα στην μεγάλη οθόνη

[Tiessa]

Πολύ καλή ιδέα, πολύ λίγη εκτέλεση.

Τι εννοώ; Έχεις ιδέα, έχεις ιστορία, έχεις περιθώριο για δράμα, δεν έχεις πλοκή. Υπάρχει δυναμικό για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και για πολύ δυνατές συγκρούσεις με την ιδέα σου, αλλά με το να τα αφηγείται κάποιος σε πρώτο πρόσωπο σαν πράγματα που απλά του έχουν συμβεί και συμβαίνουν γύρω του, δεν μας αφήνεις να ζήσουμε τα γεγονότα και να εμπλακούμε λίγο περισσότερο ενεργά.

Θα ήθελα -και το εννοώ, δεν το λέω για να πω καλά λόγια- να έβλεπα μια ή και περισσότερες συγκρούσεις/ανησυχίες/διαφωνίες γραμμένες πάνω σ' αυτή την ιδέα, για να μπορέσω να συμπονέσω και να συμπάσχω. Ας πούμε, πώς θα ένιωθαν οι γονείς του αφηγητή, οι φίλοι του, κάποιοι μεγαλύτεροι ή νεότεροι, να τέτοια πράγματα.

[gismofbi]

Ευχαριστώ όλους για τον χρόνο σας και τις κριτικές σας. Ομολογώ πως ήταν ένα δύσκολο μα συνάμα συναρπαστικό θέμα η ιλιγγιώδης ταχύτητα. Θα ήθελα, μιας και τελείωσε ο διαγωνισμός, να περάσω σε απαντήσεις και διευκρινίσεις σχετικά με τις απορίες σας.
1)Το σκέφτηκα να γράψω κάτι που να μοιάζει πιο πολύ σε διήγημα ιστορίας, με πλοκή, χαρακτήρες και δράση αλλά τελικά ήταν συνειδητή επιλογή μου να το κάνω ως έχει δηλαδή μια αφήγηση πρώτου προσώπου όπου ο αφηγητής περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί, θέλοντας να δείξω τους προβληματισμούς του, τις αντιρρήσεις του, την απελπισία του και τελικά την απόγνωση ως προς την τροπή των πραγμάτων στον κόσμο
2)Σχετικά με τη γέννηση σε εννιά μέρες, έχετε δίκιο. Είναι φαντασία και όχι επιστημονική φαντασία γιατί δεν ξέρω πως θα γινόταν αυτό ούτε έχω τις γνώσεις να το τεκμηριώσω απλά αποτέλεσε την κεντρική ιδέα μου όταν μου ήρθε έμπνευση κι αν το έβγαζα απ' έξω, δεν θα είχα διήγημα
3)Όσον αφορά την πρώτη φορά που γεννήθηκε, θα σας πω ότι στην αρχή περιγράφει τη φορά που γεννήθηκε αυτός αλλά μετά το γενικεύει και εννοεί όλα τα εννιαμερίτικα παιδιά. Όταν θα πεθάνουν αυτά τα παιδιά και ο κόσμος θα επιβραδυνθεί και θα γίνει πιο ''φυσιολογικός'', είναι θέμα χρόνου η απληστία των ανθρώπων να ξαναφτάσει σε εκείνο το τραγικό σημείο, επομένως μάλλον θα υπάρχει και δεύτερη φορά που θα γεννηθούν εννιαμερίτικα παιδιά στο μέλλον
4)Για τον Airbourne που το ζήτησε και σε αρχείο, ορίστε

Η_πρώτη_φορά_που_γεννήθηκα.pdf

Edited January 18, 2014 by gismofbi