My inner love

[Vanessa Van Hault]

08/01/13

 

Παρά το γεγονός οτι είχα σκεφτεί πως θα έραβα και θα έκοβα αυτό το κείμενο που παρουσιάστηκε στο τελευταίο Εργαστήριο (αλλά δεν γράφτηκε γι'αυτο) τελικά άλλαξα μόνο δύο πράγματα. Το τραπουλόχαρτα που αρχικά ήταν τράπουλες και ποτέ μου δεν είχα παρατηρήσει το λάθος μέχρι που μου το επεσήμαναν. Και το Έτος Μηδέν. Στο αρχικό κείμενο ήταν 100 χρόνια αλλά τελικά μου άρεσε η πρόταση της Σόνιας για το Έτος μηδέν και έτσι την ενσωμάτωσα. Αυτές ήταν και οι μοναδικές αλλαγές που έκανα έν τέλει.

Νομίζω πως ένα απο τα πιο γλυκά σχόλια έκανε ο Ηφαιστίωνας. Έγραψε πως είναι ολοφάνερο οτι αγαπώ την Επιστημονική Φαντασία. Εδώ θα έπρεπε να απαντήσω πως όχι μόνο την αγαπώ, αλλά αγαπώ όλα τα είδη και την σημειολογία που περιλαμβάνει.

Είναι γνωστό πως την συγκεκριμένη χρονική στιγμή βρίσκομαι τελείως υπο την επήρεια και την σημειολογία των άνιμε και τον μάνγκα. Για αυτόν τον λόγο το θεωρώ ανούσιο να εξηγώ τον λόγο που η ηρωίδα ονομάζεται Yuna *φυσικά απο το Final Fantasy* . Απο κει και πέρα με κατηγορούν οτι είμαι μονότονη και δεν κάνω έρευνα πριν γράψω τα κείμενα μου. Με αυτό το σκεπτικό *για όσους έχουν διαβάσει Robert Sheckley και Bradbury* κάποια κείμενα τους δεν θα έπρεπε να θεωρούνται καν επιστημονική φαντασία οποτέ δεν σχολιάζω καν το κάτα πόσο είναι αληθοφανή τα κείμενα μου γιατί προφανώς δεν είναι κάτι το οποίο κυνηγώ. Τώρα όσον αφορά την λιτότητα των κειμένων μου εδώ δεν έχω παρά να πω πως έχω δουλέψει πολύ για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο για να είμαι όσο πιο λιτή γίνεται αλλά και επίτηδες χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις συχνά μέσα σε μια παράγραφο. Αυτά απο μενα. Enjoy!

 

P.s Δεν μου έβγαινε με τίποτα να δώσω τον τίτλο στα Ελληνικά. Ούτε κάποιος συνδυασμός λέξεων, ούτε κάτι άλλο. Οπότε το άφησα στα Αγγλικά για να μη το γράψω στα Ρώσικα!

 

My inner love

…Κοιτάζω την μορφή που στέκεται μπροστά στο παράθυρο. Εκείνη γυρνάει το κεφάλι της προς το μέρος μου. Ξέρω ότι γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο πως νιώθω και τι σκέφτομαι. Τα λόγια είναι περιττά όταν μπροστά σου έχεις το αντίγραφο σου, το ακριβές σου «εγώ».

Μου κάνει νεύμα με το κεφάλι να πλησιάσω. Κινούμαι λες και βρίσκομαι σε κάποιο όνειρο . Την πλησιάζω και την αγκαλιάζω. Κοιτάμε για λίγο τον κόσμο έτσι όπως ξεδιπλώνεται μπροστά μας έξω από το τεράστιο παράθυρο που αντικαθιστά τον τοίχο σε αυτό το σημείο του σπιτιού.

Έξω έχει νυχτώσει. Ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια που γυαλίζουν απειλητικά. Σκέφτομαι τι κρύο κάνει έξω αυτή τη στιγμή και με πιάνει ρίγος. Το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα. Είναι το βασίλειο του πλέον. Τα παγωμένα δέντρα ιριδίζουν με ένα εξωπραγματικό φως υπό το φως των αστεριών. Αυτοί οι ιριδισμοί είναι η μοναδική πηγή του φωτός καθώς δεν υπάρχει ψυχή γύρω μας σε απόσταση πολλών χιλιόμετρων.

Η μορφή γυρνάει. Κοιτάζω το πρόσωπο της. Την αλαβάστρινή της επιδερμίδα. Παρατηρώ πως έχει μια ρυτίδα κάτω από το αριστερό της μάτι. Ασυναίσθητα πιάνω το ίδιο σημείο κάτω από το αριστερό μου μάτι. Το τρίβω αφηρημένη. Ξέρω πως οποιαδήποτε σωματική αλλαγή συμβαίνει στο σώμα της  συμβαίνει και στο δικό μου. Θα μπορούσα να μη ξανακοιταχτώ ποτέ στον καθρέφτη.

Η Yuna-XII με κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια.

Βλέπω τον εαυτό μου να αντανακλάται στα γαλάζια της μάτια.  Γαλάζια σα τα νερά της λίμνης. Γαλάζια σαν τον ουρανό πριν ξεσπάσει η μπόρα. Όλες αυτές οι εικόνες έχουν χαθεί προ πολλού από τον κόσμο μας. Είναι εικόνες που καταφέραμε να αποτυπώσουμε πάνω σε ταινίες οι οποίες θα χαθούν εξίσου εύκολα με το είδος μας.

Με αγκαλιάζει. Το πρόσωπο της χώνεται στο στήθος μου, σα να προσπαθεί να κρυφτεί. Αναστενάζει.  Νιώθω την καρδιά της να χτυπάει ακριβώς στον ίδιο ρυθμό με την δική μου. Χαϊδεύω τα μαύρα , στιλπνά μαλλιά της. 

Σηκώνει το κεφάλι της. Τα μάτια της κοιτάζουν τα δικά μου. Το βλέμμα της σχεδόν καίει. Λες και χιλιάδες μικρές ακτίνες διατρέχουν το πρόσωπο μου, εισχωρούν μέσα και πιο μέσα και πιο μέσα στην προσπάθεια να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από την σάρκα.

Παρά το γεγονός ότι είναι το ακριβές μου αντίγραφο ξέρω πως κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνεται με έναν ολότελα δικό της τρόπο που μου είναι ξένος. Αναρωτιέμαι αν και οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν τα ίδια με τους κλώνους τους, αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το μάθω. Η επικοινωνία με τον έξω κόσμο έχει κοπεί εδώ και πολλά χρόνια και δεν μπορούμε να βγούμε έξω για να φτάσουμε στην πλησιέστερη Οικία.

Δαγκώνει το κάτω της χείλος. Ξέρω ότι κάτι την τρώει αλλά δεν τολμάω να την ρωτήσω. Προσπαθώ να μαντέψω αλλά όσες φορές το έχω προσπαθήσει πάντα πέφτω έξω. Όχι, έχει κάποια πράγματα που ενδεχομένως να είχα εγώ αν η μοίρα της ανθρωπότητας είχε εξελιχθεί με έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο.

«Πες μου… θα πεθάνουμε;» βγαίνει από το στόμα της ενώ τα μάτια της πλημμυρίζουν με δάκρυα. Η καρδιά μου σταματάει για μια στιγμή. Κοιτάζω τον κόσμο όπως ξεδιπλώνεται έξω από το παράθυρο. Όχι. Αυτός δεν είναι ο δικός μας κόσμος πλέον. Είμαστε ξένοι και ανεπιθύμητοι στον πλανήτη μας. Οι ώρες μας είναι μετρημένες.

Αποδιώχνω την σκέψη. Ξέρω πως κατά πάσα πιθανότητα η Yuna γνωρίζει τι σκέφτομαι. Την κοιτάζω και έκπληκτη βλέπω πως περιμένει την απάντηση μου με προσμονή, κυριολεκτικά κρέμεται από τα χείλη μου. Τα μάτια της, ορθάνοιχτα σα μικρού παιδιού, διατηρούν την ζωηράδα και την έκπληξη που έχουν χαθεί προ πολλού από τα Πρωτότυπα. Γιατί μπορεί να είμαι 800 χρόνων , αλλά να μη δείχνω πάνω από 23, όμως δεν είμαι αθάνατη. Όχι…. Για την ακρίβεια είμαι θνητή. Κάτι παραπάνω από θνητή μέσα σε όλο αυτό το διάστημα που η ανθρωπότητα υπάρχει πάνω στη Γη.

Την κοιτάζω και προσπαθώ να χαμογελάσω. Αλλά δεν μπορώ. Ένα βάρος πλακώνει την καρδιά μου. Ξέρω πως ακόμα και το αύριο φαντάζει σα μια γλυκιά λέξη, αλλά ίσως δεν προλάβω να ζήσω ακόμα και τις τελευταίες ώρες της νύχτας.

Εκείνη αντιλαμβάνεται την σύγχυση μου. Πιάνει τα χέρια μου. Περιεργάζεται τα δάχτυλα μου. Χαμηλώνω το βλέμμα μου. Κοιτάζω τα δάχτυλα της. Έκπληκτη βλέπω πως έχει ζωγραφίσει αστέρια πάνω στα νύχια της. Πότε πρόλαβε; Πότε το έκανε; Ενδεχομένως να ήταν την ώρα που έψαχνα ένα βιβλίο στην τεράστια βιβλιοθήκη μας η οποία καταλαμβάνει όλο τον πρώτο όροφο της Οικίας. Εκείνη σίγουρα θα βαριόταν χωρίς την παρουσία μου και έκανε το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό.

Το βλέμμα της ακολουθεί το δικό μου. Χαμογελάει σκανταλιάρικα. Σηκώνει τα μάτια της . Λάμπει κυριολεκτικά από χαρά. Δεν λέει τίποτα. Το πρόσωπό της πλησιάζει το δικό μου. Έχει ακριβώς το ίδιο ύψος με εμένα. Σε αυτό η Μήτρα έκανε καλή δουλειά. Δημιούργησε ένα ακριβές αντίγραφο του εαυτού μου. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως αν μια μέρα καθόμασταν να μετρήσουμε τις τρίχες στα κεφάλια μας, θα έβγαινε ακριβώς ίδιος αριθμός και στις δυο μας.

Τα χείλη της ακουμπάνε τα δικά μου χείλη. Όχι. Η αίσθηση δεν είναι ίδια με το να φιλάς το είδωλο σου στον καθρέφτη. Είναι ζωντανή. Το δέρμα της είναι τόσο φρέσκο όσο και το δικό μου και ας είμαι μια ύπαρξη που μετράει 800 χρόνια. « Θέλω να μου πεις ψέματα…» λέει πεισματάρικα ενώ με κοιτάζει κατάματα. « Ακόμα και αν δεν ξαναδούμε τον γκρίζο ουρανό μετά από την αποψινή νύχτα… Θέλω να μου πεις ψέματα…»

Βυθίζομαι στο γαλάζιο των ματιών της. Τον δικών μου ματιών. «Θα ζήσουμε» λέω. « θα ζήσουμε άλλες τόσες μέρες και νύχτες…»

Με αγκαλιάζει και αναστενάζει με ανακούφιση. « Σε αγαπώ» την ακούω να λέει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. «Και εγώ σε αγαπάω…» βγαίνει ψιθυριστά από τα χείλη μου. Το πρόσωπό μου χώνεται στα μαλλιά της.  

Αναρωτιέμαι αν και τα άλλα Πρωτότυπα ερωτεύονται τους κλώνους τους. Αλλά αυτό δεν έχει πλέον καμιά σημασία σε έναν κόσμο που διαλύεται όπως ένα σπιτάκι από τραπουλόχαρτα. Ακόμα και τα αισθήματα είναι πλέον πολυτέλεια.

Πιάνει τα χέρια μου. Με τραβάει προς την κρεβατοκάμαρα. Νιώθω την νύστα να με κυριεύει αλλά η Yuna ΧΙΙ τσιμπάει το δέρμα μου. Την κοιτάζω έκπληκτη. «Θέλω να μου πεις Ιστορίες για τον Παλιό κόσμο»  μου λέει καθώς με κοιτάζει με ψευτοθυμωμένο  ύφος.

Αναστενάζω. Δεν έχω άλλη επιλογή.

…Έτος 2989. Οι φυσικοί πόροι δεν επαρκούν να καλύψουν τις ανάγκες της Ανθρωπότητας , η οποία παρά την μακροχρόνια ύπαρξη της πάνω στον Πλανήτη δεν έχει καταφέρει  να φτάσει σε άλλες γωνίες του σύμπαντος. Ο πληθυσμός έχει φτάσει τα 25 δις ενώ το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών έχει μεγαλώσει όσο ποτέ.

 Η διάρκεια της ζωής έχει φτάσει τα χίλια χρόνια ενώ η δημιουργία κλώνων έχει επιτεχθεί σε σημείο που πλέον μπορεί να τους δημιουργήσει κανείς και σε οικόσιτες συνθήκες με την βοήθεια της Μήτρας, μιας μηχανής δημιουργημένης ειδικά γι’αυτόν και μόνο σκοπό.

Οι πλούσιοι δημιουργούν υπερπολυτελή σπίτια, πλήρως αυτοματοποιημένα, τις επονομαζόμενες  Οικίες, οι οποίες καταλαμβάνουν τεράστιες εκτάσεις και  είναι σε θέση να παράγουν όλα όσα χρειάζεται κανείς για να ζήσει . Ζουν μακριά από τα προβλήματα και τις συμφορές που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Οι κυβερνήσεις αδύναμες να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα παρακολουθούν άπραγες τα γεγονότα ενώ εμφύλιοι πόλεμοι είναι συχνό φαινόμενο σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Έτος μηδέν. Ο Ήλιος έχει χάσει την θερμότητα του και ταυτόχρονα έχει εκλύσει στην ατμόσφαιρα ιχνοστοιχεία την ύπαρξη των  οποίων οι επιστήμονες δεν ήταν σε θέση να προβλέψουν. Ως αποτέλεσμα, η εποχή των Παγετώνων είναι πλέον γεγονός. Ταυτόχρονα το ανθρώπινο είδος παρουσιάζει γενετικές διαταραχές. Δεν γεννιούνται πλέον υγιή παιδιά ενώ παρουσιάζεται το φαινόμενο οι άνθρωποι κάθε ηλικίας να πεθαίνουν σε  ανύποπτες χρονικές στιγμές χωρίς εμφανή λόγο.

Οι πλούσιοι οχυρώνονται μέσα στις Οικίες τους ενώ οι φυσικοί πόροι έχουν πλέον στερέψει. Ο πλανήτης βρίσκεται σε κλοιό παγετού ενώ ταυτόχρονα ο πληθυσμός μειώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Μέσα σε πενήντα χρόνια δεν έχουν μείνει πάνω από 2000 ψυχές πάνω στον Πλανήτη ενώ ο άνθρωπος συνεχίζει την Διαιώνιση του Είδους με την βοήθεια της Μήτρας. Οι ελπίδες όμως έχουν πλέον στερέψει και η βοήθεια δεν δείχνει να έρχεται από πουθενά….

..Γυρίζω το κεφάλι μου και έκπληκτη διαπιστώνω πως η Yuna ΧΙΙ έχει βυθιστεί σε ύπνο. Δείχνει τόσο ήρεμη και γαλήνια και ας ξέρει πως αν δεν ξυπνήσω εγώ, δεν θα ξυπνήσει και εκείνη.

Κατεβαίνω στον πρώτο όροφο. Οι αναμνήσεις έχουν διώξει τον ύπνο. Περιπλανιέμαι ανάμεσα στα παλιά βιβλία ενώ οι σκέψεις μου τριγυρνάνε μέσα στο κεφάλι μου, σαν ένα αναστατωμένο μελίσσι. Η Yuna XII είναι ο μοναδικός μου κλώνος που κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου αισθήματα, ύπαρξη των οποίων δεν γνώριζα μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Παρά το γεγονός ότι ήταν η 13^η ρεπλίκα, κατά κάποιο τρόπο είχε καταφέρει να συγκρατήσει στοιχεία και αναμνήσεις από τους προηγούμενους κλώνους. Ακόμα θυμάμαι την στιγμή που βγήκε από την Μήτρα με το ειδικό υγρό να στάζει πάνω στο γυμνό της σώμα. Μου χαμογέλασε με τρόπο που έκανε τα πάντα μέσα μου να παγώσουν.

΄ Τι είναι αυτό το συναίσθημα; ΄ αναρωτήθηκα ενώ με την πάροδο του χρόνου, όσο εκείνη αναπτυσσόταν και μου κρατούσε παρέα, κατάλαβα πως την είχα ερωτευτεί. Είχα ερωτευτεί τον κλώνο μου. Είχα ερωτευτεί τον εαυτό μου.

Έτσι πέρασαν 100 χρόνια με την Yuna ΧΙΙ στο πλευρό μου. Αποδέχθηκε πιο ανθεκτική από τις προηγούμενες ρεπλίκες ενώ ταυτόχρονα ανέπτυξε ικανότητες, όμοιες με τις οποίες δεν είχε καμιά από τους προκατόχους της. Αλλά το πιο τρομακτικό ήταν πως έδειχνε να είχε αναπτύξει και αισθήματα, πράγμα το οποίο ήταν τρομακτικό και ελκυστικό ταυτόχρονα.

΄ Τι είμαστε; ΄  σκεφτόμουν ενώ περιπλανιόμουν άσκοπα ανάμεσα στα ράφια. ΄ Πως φτάσαμε εδώ; ‘  Αλλά φυσικά η απάντηση δεν ερχόταν από πουθενά.

Σταμάτησα μπροστά στο μεγάλο, ξύλινο ρολόι αντίκα που στεκόταν δίπλα στην πόρτα. Ένα κόκκινο 1204 δέσποζε στο κέντρο του κατράν . Ο αριθμός των κατοίκων του πλανήτη την σημερινή ημέρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως λειτουργούσε αυτό το ρολόι, όμως έδειχνε τον αριθμό των ανθρώπων που ζούσαν εκείνη τη στιγμή. Απέμεινα να το κοιτάζω αφηρημένη. Αναρωτήθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου αν το νούμερο έδειχνε τα Πρωτότυπα μαζί με τους Κλώνους ή μόνο τα Πρωτότυπα. Ένιωσα τα πάντα μέσα μου να παγώνουν.

« Η απάντηση δεν θα είναι ευνοϊκή σε οποιαδήποτε περίπτωση…» μουρμούρισα.

Σήκωσα το βλέμμα μου προς το ταβάνι.

Έπρεπε να γυρίσω στην Yuna.

…Γλίστρησα μέσα στο κρεβάτι και το χέρι μου αγκάλιασε τον κλώνο από την μέση. «Ήρθες…» μουρμούρισε εκείνη. Το χέρι της βρήκε το δικό μου και το έσφιξε. « Κοιμήσου..» είπε ενώ μισονυσταγμένο χαμόγελο απλωνόταν στο πρόσωπο μου .

«Yuna…»  ψιθύρισα και μεμιάς βυθίστηκα σε έναν ύπνο δίχως όνειρα.

..Οι πρώτες ακτίνες φωτός  που εμφανίστηκαν δειλά πάνω στον ουρανό πίσω από τα γκρίζα σύννεφα έπεσαν πάνω στα παράθυρα της Οικίας. Το φως διέτρεχε γοργά τους χώρους του κτίσματος φτάνοντας ακόμα και στις πιο απόμακρες γωνίες. Αλλά δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ζωής.

Το τεράστιο ρολόι μέσα στην βιβλιοθήκη χτύπησε ρυθμικά τρεις φορές στέλνοντας τον ήχο σε όλο το εσωτερικό του κτίσματος.

Και τα κόκκινα γράμματα πάνω στο κατράν άλλαξαν δείχνοντας 1202. 

[aScannerDarkly]

Μιας και αναφέρθηκα, παραθέτω το πλήρες σχόλιο που σου είχα κάνει. Αφού δεν έχεις αλλάξει κάτι, συνεχίζει να ισχύει.

 

Θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή: Φοβάμαι ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος.

Κατ' αρχάς, έχεις μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, που δεν την εκμεταλλεύεσαι καθόλου: το ότι η αφηγήτριά σου έχει ουσιαστικά ερωτευτεί τον εαυτό της – κάτι που θα μπορούσε να εντείνει το αίσθημα της μοναξιάς που, προφανώς, νιώθει σε έναν τέτοιο, άδειο κόσμο.

Πρέπει να πω ότι δε μου άρεσε, και μάλιστα σε ένα τόσο σύντομο κείμενο, το ότι παρεμβάλλεις ένα κομμάτι (300 λέξεις από τις 1900) όπου δίνεις πληροφορίες με εγκυκλοπαιδικό τρόπο. Προσωπικά μού έδωσε την αίσθηση ότι ήθελες να πεις οπωσδήποτε κάποια πράγματα και δεν είχες τρόπο να τα εντάξεις στην αφήγηση.

Στο τελευταίο μέρος αλλάζεις ΟΓ αφήγησης. Αυτό όμως δε γίνεται αντιληπτό άμεσα, κι έτσι, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, το τέλος μοιάζει παράταιρο˙ σαν κάτι που είναι αδύνατο να διηγηθεί η αφηγήτριά σου.

Κατά τα άλλα, η πλοκή σου είναι από υποτυπώδης έως ανύπαρκτη. Στην ουσία, είναι σαν να ρίχνεις μια ματιά σε έναν κόσμο που θέλεις να περιγράψεις, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα τίποτα γι' αυτόν τον κόσμο. Ούτε τη μοναξιά του, ούτε θλίψη για το ότι αργοπεθαίνει, ούτε οποιαδήποτε συμπάθεια για τον κεντρικό χαρακτήρα. Κι επειδή έχεις επιλέξει ένα θέμα το οποίο βασίζεται κυρίως πάνω στο συναίσθημα, φοβάμαι ότι αυτό είναι πολύ σοβαρό μειονέκτημα.

Ο θάνατος του ζευγαριού στο τέλος φαντάζει μάλλον αδικαιολόγητος. Ναι μεν έχεις προετοιμάσει τον αναγνώστη γι' αυτόν στην πρώτη ενότητα, από την άλλη όμως δε βρήκα κάτι που να τον αιτιολογεί. Αυτοκτόνησαν; Υπήρξε κάποια άλλη αιτία; Δεν ξέρω.

Σαν γενικό συμπέρασμα, βλέπω ότι αγαπάς πολύ την ΕΦ και έχεις πλάσει στο μυαλό σου έναν κόσμο, πιθανότατα πολύ ευρύτερο από αυτό που μας παρουσιάζεις στο διήγημα. Δεν έχεις όμως κάποια ιστορία να μας αφηγηθείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο, ούτε έχεις βρει σωστό, λογοτεχνικά, τρόπο να μας τον παρουσιάσεις.

[Vanessa Van Hault]

Μιας και αναφέρθηκα, παραθέτω το πλήρες σχόλιο που σου είχα κάνει. Αφού δεν έχεις αλλάξει κάτι, συνεχίζει να ισχύει.

 

Θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή: Φοβάμαι ότι δεν έμεινα ικανοποιημένος.

Κατ' αρχάς, έχεις μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, που δεν την εκμεταλλεύεσαι καθόλου: το ότι η αφηγήτριά σου έχει ουσιαστικά ερωτευτεί τον εαυτό της – κάτι που θα μπορούσε να εντείνει το αίσθημα της μοναξιάς που, προφανώς, νιώθει σε έναν τέτοιο, άδειο κόσμο.

Πρέπει να πω ότι δε μου άρεσε, και μάλιστα σε ένα τόσο σύντομο κείμενο, το ότι παρεμβάλλεις ένα κομμάτι (300 λέξεις από τις 1900) όπου δίνεις πληροφορίες με εγκυκλοπαιδικό τρόπο. Προσωπικά μού έδωσε την αίσθηση ότι ήθελες να πεις οπωσδήποτε κάποια πράγματα και δεν είχες τρόπο να τα εντάξεις στην αφήγηση.

Στο τελευταίο μέρος αλλάζεις ΟΓ αφήγησης. Αυτό όμως δε γίνεται αντιληπτό άμεσα, κι έτσι, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, το τέλος μοιάζει παράταιρο˙ σαν κάτι που είναι αδύνατο να διηγηθεί η αφηγήτριά σου.

Κατά τα άλλα, η πλοκή σου είναι από υποτυπώδης έως ανύπαρκτη. Στην ουσία, είναι σαν να ρίχνεις μια ματιά σε έναν κόσμο που θέλεις να περιγράψεις, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα τίποτα γι' αυτόν τον κόσμο. Ούτε τη μοναξιά του, ούτε θλίψη για το ότι αργοπεθαίνει, ούτε οποιαδήποτε συμπάθεια για τον κεντρικό χαρακτήρα. Κι επειδή έχεις επιλέξει ένα θέμα το οποίο βασίζεται κυρίως πάνω στο συναίσθημα, φοβάμαι ότι αυτό είναι πολύ σοβαρό μειονέκτημα.

Ο θάνατος του ζευγαριού στο τέλος φαντάζει μάλλον αδικαιολόγητος. Ναι μεν έχεις προετοιμάσει τον αναγνώστη γι' αυτόν στην πρώτη ενότητα, από την άλλη όμως δε βρήκα κάτι που να τον αιτιολογεί. Αυτοκτόνησαν; Υπήρξε κάποια άλλη αιτία; Δεν ξέρω.

Σαν γενικό συμπέρασμα, βλέπω ότι αγαπάς πολύ την ΕΦ και έχεις πλάσει στο μυαλό σου έναν κόσμο, πιθανότατα πολύ ευρύτερο από αυτό που μας παρουσιάζεις στο διήγημα. Δεν έχεις όμως κάποια ιστορία να μας αφηγηθείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο, ούτε έχεις βρει σωστό, λογοτεχνικά, τρόπο να μας τον παρουσιάσεις.

+ like!