Naroualis Posted January 10, 2014 Share Posted January 10, 2014 Ο παλιός μας φίλος npaps, σε νέες συγγραφικές περιπέτειες. Babushka Universalis - συλλογή διηγημάτων και ποιημάτων Συγγραφέας: Νίκος Παπαδόπουλος Εκδόσεις Δίαυλος, 2013 ISBN 978-960-531-317-3 σελ. 132 Το βιβλίο κυκλοφόρησε ελάχιστες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, χάνοντας την περίοδο των εορτών. Oh well. Θα το αγοράσουμε για τις γιορτές του Πάσχα για να το κάνουμε δώρο. Το ύφος του Νίκου είναι το γνωστό του απλό, μάλλον λίτο. Για την ακρίβεια το λες και αφαιρετικό. Η οικονομία των λέξεων δεν είναι πάντοτε σοφή, ωστόσο είναι απαρέγκλιτα τίμια και αξιοπρεπής. Τα περισσότερα από τα διηγήματα έχουν μορφή βινιέτας, μικρότατα σε μέγεθος. Όμως δεν είναι οι λέξεις ή ο αριθμός τους το ζητούμενο σε αυτό το βιβλίο, όσο το νόημά τους, το περιεχόμενό τους κι αυτά που εκείνες αφήνουν να υπονοηθούν. Αναλυτικά για τα διηγήματα: -Παράκαμψη: Ένα ασαφές όνειρο θερινής νυχτός. -Το όριο: Ζοφερό αλλά όχι απίθανο οικονομικό μέλλον. -Babushka Universalis: Μάλλον άστοχο το βρήκα, ήταν δύσκολο να το τοποθετήσω στο πλαίσιο που πιθανόν να επιθυμεί ο συγγραφέας να τοποθετηθεί. -Ο Λίλιαν: ανάγνωσμα της βιβλιοθήκης του σφφ, προϊόν διαγωνισμού, κείμενο καθόλου πρωτότυπο, ωστόσο ψυχαγωγικό. -Κώδικας Ηθικής - Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ: Η επιλογή της τεχνικής αποδυναμώνει το αποτέλεσμα -Νυχτώνει: ίσως πιο τραγικό από την πραγματικότητα που περιγράφει. -Τα φίδια: Καφκικό; Παράδοξο; Αλλοπρόσαλλο; Δεν ξέρω να σας πω. -Το δώρο είναι η νύχτα: το πιο ολοκληρωμένο από πλευράς τεχνικής και πλοκής. Έχει δώσει σε όλα σαφή χώρο ανάπτυξης. -Τζίλντα: όπως και στα σχόλια που έκανα για τον διαγωνισμό του σφφ, για τον οποίο γράφτηκε, μου φάνηκε βιαστικό ή μάλλον βεβιασμένο, ειδικά στην φρικιαστική του κατακλείδα. -Μια ανεπαίσθητη ρωγμή: Ε; -One night stand: κάποιοι θα το χαρακτήριζαν "ότιναναι". Εγώ το θεωρώ σοκαριστικά καθαρτικό. -Η σακούλα: απλά χαριτωμένο. Μου πρόσφερε όμορφες εικόνες, αλλά μπορεί και να χωρούσε και σε ένα παιδικό (όχι εφηβικό) βιβλίο. -Οι τρεις ευκαιρίες του Λαχίρου Γουελενγκεντάρα: Το μεγαλύτερο κείμενο, το πιο χορταστικό, περιέχει όλο το χιούμορ που έχει να δώσει ο Νίκος σε συσκευασία κοσμοπολίτικα ηθικοπλαστική. -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): έχω πει πολλές φορές ότι από ποίηση είμαι άσχετη. Οπότε μένω ξανά στο αισθητικό. Μου άρεσαν. Αυτά. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 Το διάβασα κι εγώ. Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, τολμώ να πω. Λόγω επαγγελματικής διαστροφής θα πω ότι έχει σημειωθεί τεράστια βελτίωση στο κομμάτι της επιμέλειας - λάθη εξακολουθούν να υπάρχουν (σε συχνότητα μεγαλύτερη από αυτή του "αναπόφευκτου λάθους που θα σε δαγκώσει στα πισινά ό,τι κι αν κάνεις"), αλλά δεν αποσπούν σε καμία περίπτωση την προσοχή, ακόμα και ενός λαθοψυχάκια σαν κι εμένα. Θα συμφωνήσω με την Ευθυμία στις γενικές παρατηρήσεις της. Πάω στο αναλυτικό: -Παράκαμψη: Όργια! Αίσχος! (Γούσταρα) -Το όριο: Πλησιάζουμε εκεί. Οι πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες του συγγραφέα σε όλο τους το μεγαλείο. -Babushka Universalis: Το πιο αδύναμο του βιβλίου. Ενώ διαβάζεται ευχάριστα δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. -Ο Λίλιαν: Θα συμφωνήσω, καθόλου πρωτότυπο, πολύ παραδοσιακό, αλλά δεν σε χαλάει κιόλας. -Κώδικας Ηθικής - Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ: Το δεύτερο πιο αδύναμο. Οι εξηγήσεις θα μπορούσαν να δοθουν αλλιώς. -Νυχτώνει: ανατριχιαστικότερο και από το χειρότερο χόρορ. Επειδή είναι αληθινό. Η οικεία χωροταξία το έκανε ακόμα πιο εφιαλτικό. -Τα φίδια: Καφκικό; ΝΑΙ Παράδοξο; ΝΑΙ Αλλοπρόσαλλο; ΝΑΙ Από τα καλύτερα. -Το δώρο είναι η νύχτα: πολύ ενδιαφέρον, εξαιρετικά καλογραμμένο, φρικιαστικό ώρες ώρες, σκοντάφτει λίγο στο τέλος. Με πείραξε; Δεν νομίζω. -Τζίλντα: το καταλαβαίνεις πού θα πάει, αλλά η φρίκη του τέλους παραμένει ίδια. -Μια ανεπαίσθητη ρωγμή: Διαμάντι! Μικροσκοπικό διαμάντι. -One night stand: Από τα πιο δυνατά του βιβλίου. Η εκδίκηση της γυφτιάς on steroids. -Η σακούλα: πολύ αγαπημένο! Διάολε, κάτι αντίστοιχο είχα φανταστεί κι εγώ. -Οι τρεις ευκαιρίες του Λαχίρου Γουελενγκεντάρα: Καταπληκτικό! Βλάσφημο! Σέξι! Αστείο! Παπαδοπουλέικο 100%. -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): Όχι ποίηση στα βιβλία, ρε παιδιά. Ασχολίαστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): Όχι ποίηση στα βιβλία, ρε παιδιά. Ασχολίαστο. Γιατί; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 23, 2014 Author Share Posted January 23, 2014 Γιατί δεν είναι ενταγμένα τα ποιήματα στο κείμενα. Στέκουν από μόνα τους. Κι εμένα μ' έκανε να ξεροβήξω νευρικά, αλλά εντάξει, Νίκος Παπαδόπουλος είναι αυτός. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): Όχι ποίηση στα βιβλία, ρε παιδιά. Ασχολίαστο. Γιατί; Γιατί έτσι! Να μην πω κι εγώ τον καημό μου, το φτωχό; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 Τα ποίηματα (... Λούμπεν...) To γνωστό Λούμπεν;;; Η μεγάλη μου ποιητική αγάπη, ου μην αλλά και λατρεία;;; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): Όχι ποίηση στα βιβλία, ρε παιδιά. Ασχολίαστο. Γιατί; Γιατί έτσι! Να μην πω κι εγώ τον καημό μου, το φτωχό; Θεωρείς πως ακόμη κι αν κολλάει μέσα σε ένα κείμενο, δεν πρέπει να συμβαίνει τεχνικά για κάποιο συγκεκριμένο λόγο; Είμαι νέος συγγραφέας και ρωτάω για να καταλάβω, επειδή στα δικά μου βιβλία το έχω κάνει. Δεν είναι πως θέλω να το παίξω ξύπνιος και το ρωτάω. Πιστεύεις πως κόβει τον αναγνώστη από την ροή π.χ; Μάλλον είμαστε όμως Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 23, 2014 Share Posted January 23, 2014 -Τα ποίηματα (Net Generation, Εις χείρας παίδων, Προτρεπτικών, Λούμπεν, Λατρευικόν, Διαλεκτικός Υλισμός στον έρωτα): Όχι ποίηση στα βιβλία, ρε παιδιά. Ασχολίαστο. Γιατί; Γιατί έτσι! Να μην πω κι εγώ τον καημό μου, το φτωχό; Θεωρείς πως ακόμη κι αν κολλάει μέσα σε ένα κείμενο, δεν πρέπει να συμβαίνει τεχνικά για κάποιο συγκεκριμένο λόγο; Είμαι νέος συγγραφέας και ρωτάω για να καταλάβω, επειδή στα δικά μου βιβλία το έχω κάνει. Δεν είναι πως θέλω να το παίξω ξύπνιος και το ρωτάω. Πιστεύεις πως κόβει τον αναγνώστη από την ροή π.χ; Μάλλον είμαστε όμως Όταν τα ποιήματα σκάνε μέσα στο μυθιστόρημα ως κομμάτι της αφήγησης (ή υπότιτλος κειμένου) είναι συνήθως κουραστικά και πολλοί αναγνώστες τα προσπερνάμε. Όταν τα ποιήματα όμως σκάνε ως "τσόντα" σε συλλογή με ιστορίες... τότε είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ, συλλογή ιστοριών πήρε ο αναγνώστης, όχι ποίησης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 Χώρια που απεχθάνομαι την ποίηση και είχα δενξερωπόσες σελίδες φύρα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 24, 2014 Author Share Posted January 24, 2014 Στο λογαριασμό του στο Facebook ο Νίκος λέει ότι στο οπισθόφυλλο γράφει πώς περιέχει και ποιήματα. (Το μεταφέρω έτσι γιατί εγώ το έχω διαβάσει από τα δοκίμια της εκτύπωσης και δεν έχω προσωπική άποψη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 Παιδιά, να ξεκαθαρίσω κάτι. Προσπάθησα με παιγνιώδη διάθεση να εκφράσω την κακή μου σχέση με την ποίηση. Προφανώς με πήρατε τις μετρητοίς. Μέα κούλπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 24, 2014 Author Share Posted January 24, 2014 Καλέ κύριε Κόμη μας, κουβέντα να γίνεται. Άλλωστε κι εγώ μια από τα ίδια σκέφτομαι, η ποίηση δεν είναι το φόρτε μου με την καμία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 Ευχαριστώ για τις απαντήσεις παιδιά, και θα συμφωνήσω με την Ευθυμία για τη κουβέντα. Όσο για τα γούστα μας, αυτό είναι είναι που κάνει τους ανθρώπους όμορφους, το διαφορετικό γούστο του καθενός. Σεβαστό και κανένας λόγος δεν μας πέφτει (αρκεί να μην βλάπτει-πληγώνει κάποιον). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 20, 2014 Share Posted February 20, 2014 Οι σημειώσεις που είχα για τη χτεσινή μου ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου: Είμαι συγγραφέας φαντασίας, οπότε θα με συγχωρήσετε αν κάποιες φορές εμμείνω λίγο σ’ αυτή την πλευρά του βιβλίου, που δεν είναι η μόνη. Πρόκειται για μια συλλογή από πολύ μικρά διηγήματα, ένα κάπως μεγαλύτερο και μερικά ποιήματα. Μερικοί – ανάμεσά τους κι ο Νίκος ο Ρούσσος που μόλις μίλησε – αντιμετώπισαν αμήχανα τα ποιήματα. Ούτε κι εγώ είμαι φίλος της ποίησης, αλλά μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό που τα βρήκα εδώ. Σήμερα βλέπουμε συνήθως συλλογές διηγημάτων με κοινό θεματικό άξονα. Πολλές φορές τον γράφουν και κάτω από τον τίτλο, μπας και δεν το καταλάβουμε («10 διηγήματα για την αποξένωση», «12 ιστορίες για την κρίση»). Εδώ ο συγγραφέας επέλεξε να μας παρουσιάσει όλη τη λογοτεχνική του παραγωγή, πεζή και έμμετρη, από την έκδοση της Αλογόμυγας και μετά. Αυτή ήταν η συνήθεια της περίφημης γενιάς του ’30. Όταν μάζευαν αρκετό υλικό για βιβλίο, ό,τι υλικό κι αν ήταν, το κυκλοφορούσαν. Όχι πως είναι οπισθοδρομικός ο Νίκος. Ούτε νομίζω ότι θέλησε να μιμηθεί κανέναν. Του πέρασε από το μυαλό, του φάνηκε καλή ιδέα, το έκανε. Είναι πολύ αυθόρμητος, και σαν άνθρωπος και σαν συγγραφέας. Κάποιος που δεν τον ξέρει, κρίνοντας μόνο από τα γραπτά του, θα τον έκανε πολύ μικρότερο σε ηλικία. Η παιγνιώδης διάθεση που αναφέρθηκε, του δίνει φρεσκάδα. Ακόμα κι όταν κάνει κάτι παλαιού τύπου, του βγαίνει κλασικό κι όχι παρωχημένο. Γιατί δε θα τον ακούσετε ποτέ να λέει «τι καλύτερα που ήταν όλα τότε που ήμουνα εγώ στην ηλικία σας», δεν έχει επαναπαυτεί νοητικά. Και τα περιεχόμενα του βιβλίου, σαν παιχνίδι τα έγραψε. Συμμετέχοντας σε διαδικτυακές κοινότητες συγγραφέων στις οποίες υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να τον διαβάσουν άμεσα και να τον σχολιάσουν, εφόσον κι εκείνος ανταπέδιδε τη χάρη, τους είπε μέσα από τα κείμενά του πράγματα. Τους τσίγκλησε για τον εαυτό τους και για την τέχνη τους, τους προέτρεψε να σκεφτούν με την πένα του αντί να το κάνει με ξερές συμβουλές. Κι αφού είχε γράψει αυτά τα κείμενα για να τα διαβάσει κόσμος κι όχι για να τα βάλει σε ένα ντοσιέ και να τα καμαρώνει, τι πιο λογικό απ’ το να τα εκδώσει να φτάσουν και σε ακόμα ευρύτερο κοινό. Μια από τις κοινότητες που έδωσαν αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου είναι η κοινότητα των Ελλήνων συγγραφέων φανταστικής λογοτεχνίας. Πάσχοντας καμιά φορά από αυτισμό και γράφοντας συχνά κείμενα απρόσιτα στο αμύητο κοινό, χρειαζόμαστε βιβλία σαν την Μπαμπούσκα. Είναι φαντασία-λάιτ, καλό σημείο αφετηρίας για να το χαρίσετε στους γνωστούς και τους συγγενείς σας αν διαβάζετε φαντασία, ώστε να καταλάβουν τι βρίσκουμε σ’ αυτό το είδος λογοτεχνίας. Καλό σημείο είναι και για να καταλάβετε εσείς οι ίδιοι, αν δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ και έχετε μια κάποια προκατάληψη. Δεν είναι ανάγκη να σας αρέσει αυτή η όψη των ιστοριών, δεν περιμένω να γίνετε φανατικοί. Απλά να καταλάβετε γιατί αρέσει σ’ εμάς. Όπως κι εμένα μου δόθηκε με το ομώνυμο διήγημα η ευκαιρία να αναρωτηθώ πόσο πρέπει πια να διυλίζω τον κώνωπα στο τι είναι φανταστική λογοτεχνία και τι όχι, αν είναι αυτοσκοπός τελικά το είδος ενός κειμένου ή η ποιότητά του. Η Μπαμπούσκα δε δάνεισε το όνομά της στη συλλογή εξαιτίας της ποιότητάς της. Είναι από τα πιο αδύναμα κείμενα του βιβλίου επειδή γράφτηκε ακριβώς για να είναι αδύναμη. Αλλά είχε τον πιο πιασάρικο τίτλο, ο οποίος μαζί με το θέμα της προσφερόταν και για εντυπωσιακό εξώφυλλο, σαν αυτό που απέκτησε τελικά. Αξίζει να αναφερθεί πως την εικόνα την έφτιαξε ένα πολύ νέο παιδί (18 ετών;) που φαίνεται πως έχει λαμπρό δρόμο μπροστά του. Ένα σημείο που ανέφερε ο προλαλήσας και θέλω να τονίσω κι εγώ είναι η σημασία που δίνουν σχεδόν όλες οι ιστορίες του βιβλίου στον έρωτα και την ανάγκη της συντροφικότητας δίχως την οποία δεν υπάρχει ισορροπία στη ζωή. Σοβαρές ή αστείες, σύντομες ή λίγο μεγαλύτερες, οι ιστορίες επιμένουν εκεί. Οπότε, με τον τρόπο του, ο Νίκος Παπαδόπουλος είναι σχεδόν τόσο ερωτικός συγγραφέας όσο και σατιρικός. Δυο λόγια για τα υπόλοιπα διηγήματα: - Παράκαμψη: Μια ιστορία που διαδραματίζεται είκοσι-τριάντα χρόνια πριν το 2014. Θυμίζει βιβλία και ταινίες που βλέπαμε τότε και τα απολαμβάναμε, αλλά είναι δοσμένο με σύγχρονο τρόπο κι έτσι δεν καταντάει να φαίνεται τώρα παρωχημένο σαν εκείνα - Το όριο: εμπνευσμένο από τα οικονομικά προβλήματα κοινού μας γνωστού και την εξέλιξη που θα μπορούσαν να έχουν όσο χειροτερεύει η κρίση. Τότε φρικτό, σήμερα ανησυχητικά κοντινό. - Ο Λίλιαν: ευχάριστο και με ανατροπή στο φινάλε, αλλά για τους πολύ διαβασμένους προβλέψιμο. Από τα διηγήματα που απευθύνονται στους άσχετους με τη φανταστική λογοτεχνία - Κώδικας Ηθικής - Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ: Ο καθένας δικαιούται μια ατυχή στιγμή. Αυτή είναι του Νίκου. Ίσως φταίει η σοβαροφάνειά της. - Νυχτώνει: Καταπληκτική απόδοση της παρακμής της τρίτης ηλικίας και της πόλης που ζούμε. Νομίζω ότι η μεγάλη της επιτυχία είναι πως αγγίζει κι εκείνους που δεν ξέρουν το δράμα από πρώτο χέρι. Αυθεντικό. - Τα φίδια: ανάθεμά με αν κατάλαβα τι γίνεται. Αλλά είναι εφιαλτικό σαν κακό όνειρο. - Το δώρο είναι η νύχτα: η κλασική ιστορία ενός τρελού επιστήμονα ή τρελού μάγου, με διάφορες λογοτεχνικές – και ίσως κινηματογραφικές – αναφορές για όσους το ψειρίσουν. Εγκεφαλική απόλαυση - Τζίλντα: μια ιστορία τρόμου που τρέχει λίγο περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε. Κρίμα που η διόρθωση κειμένων σπανίως είναι τόσο ευχάριστο παιχνίδι όσο η συγγραφή – ξέρω που σας λέω – γιατί αλλιώς θα είχαμε ιστορία-δυναμίτη/σταθμό. - Μια ανεπαίσθητη ρωγμή: Κι εκεί που λες «ρε, το μπάρμπα, πάει να πιάσει το σφυγμό της νεολαίας και χάνει τη μπάλα», έρχεται η τελευταία φράση και αναφωνείς «τι έγραψε ο μπαγάσας!» - One night stand: Ιστορία στην οποία νομίζεις ότι ξέρεις τι διαβάζεις και τελικά ανακαλύπτεις πως έκανες λάθος, αλλά εν αγνοία σου αυτό ακριβώς που διάβασες ήθελες - Η σακούλα: άσκηση ύφους. Χωρίς πρωτοτυπία ή νόημα, αλλά ρέει πολύ καλά. Μπορεί να εμπνεύσει αρχάριους συγγραφείς - Οι τρεις ευκαιρίες του Λαχίρου Γουελεγκεντάρα: Το μεγαλύτερο και καλύτερο από τα κείμενα, το πιο αντιπροσωπευτικό του ιδανικού ύφους του συγγραφέα. Ευφάνταστη σάτιρα στην οποία τα πάντα μπορούν να συμβούν, πότε προς όφελος της πλοκής, πότε καθαρά προς τέρψη του αναγνώστη. Πραγματικά θα ήθελα να το διάβαζα σε ολόκληρο βιβλίο από μόνο του. Αν σας αρέσει, να τιμήσετε οπωσδήποτε και την Αλογόμυγα. - Για τα ποιήματα δεν έχω κάτι να πω, είμαι άσχετος. Πάντως γέλασα όταν τα διάβαζα τα κωμικά και δε γέλασα όταν διάβαζα τα σοβαρά, οπότε θετικός ο απολογισμός Και τώρα η δύσκολη ώρα. Όποτε λέω για κάποιο ελληνικό βιβλίο πως είναι πολύ καλό ή «πρέπει να το διαβάσετε», όλο έρχεται κάποιος και με ρωτάει «δηλαδή, το βάζεις στο ίδιο επίπεδο με τον τάδε διάσημο συγγραφέα;», συνήθως ξένο συγγραφέα. Λοιπόν, η Μπαμπούσκα δεν είναι το βιβλίο που θα σας αλλάξει τη ζωή ή θα ταράξει τα νερά της λογοτεχνίας. Αν πρέπει να το διαβάσετε; Πρέπει να διαβάσετε τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη ή τους «Αδερφούς Καραμαζόφ». Τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τους αρχαίους τραγικούς. Ένα σωρό πράγματα που ίσως να μη σας φτάνει ολόκληρη η ζωή σας για να τα προλάβετε. Το διάβασμα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, διευρύνει τους ορίζοντές μας. Είναι σοβαρό πράγμα. Αλλά είναι και διασκέδαση. Όταν θα διαβάσετε επειδή το θέλετε κι όχι επειδή πρέπει, όταν θα είστε μέσα στο μετρό και θέλετε κάτι σύντομο που δε θα το κόψετε στον μεθεπόμενο σταθμό που θα κατεβείτε, που δε θέλει μεγάλη αυτοσυγκέντρωση κι όμως κάτι θα σας αφήσει, τότε η Μπαμπούσκα είναι άριστη επιλογή. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted July 10, 2014 Share Posted July 10, 2014 Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτυπώνει ξεκάθαρα το ύφος και τον χαρακτήρα του συγγραφέα του. Όσον αφορά το πρώτο, είναι λιτό, απέριττο, ελλειπτικό, ίσως και βιαστικό καμιά φορά. Σού δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας δημοσίευσε τις σημειώσεις του και όχι τα ολοκληρωμένα κείμενα του. Ωστόσο, ένα τέτοιο ύφος εμπεριέχει εκείνο το συστατικό, το οποίο θεωρώ θεμελιώδες για την τέχνη του διηγήματος. Το υπονοούμενο. Το δίχως άλλο τα κείμενα του Νίκου εμπεριέχουν αρκετές δόσεις υπονοούμενου. Από την άλλη τα κείμενα αυτά, τα σύντομα, τα βιαστικά, τα διεκπεραιωτικά πολλές φορές, είναι σαφέστατα ως προς τον χαρακτήρα του συγγραφέα τους και τον παρουσιάζουν ακριβώς όπως είναι. Κωμικό αλλά και καυστικό. Αυτοσαρκαστικό αλλά και καταγγελτικό. Νοσταλγικό αλλά και διψασμένό για ζωή. Με λίγα λόγια μάς αποκαλύπτουν αυτό που αληθινά είναι ο Νίκος. Ανθρώπινος. Πολύ ανθρώπινος. Την συγκεκριμένη κριτική μπορείτε να την βρείτε και στην σελίδα του βιβλίου στο Goodreads: https://www.goodreads.com/book/show/20516857-babushka-universalis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.