Simitsakis Posted January 17, 2014 Share Posted January 17, 2014 Δηλαδή, το ότι δεν θελω να ξέρω το προσωπικό δράμα του κάθε πικραμένου κακού, δε σημαίνει ότι ο συγγραφέας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μάλιστα, αν υπάρχει προσωπικό δράμα, καλό θα ήταν να το ξέρει ο συγγραφέας. Αρκεί να μη το πει σε μένα. Αν δεν είναι σχετικό με την υπόθεση, δε με νοιάζει. Με παραξενεύει πολύ αυτό που λες. Από τους περισσότερους αναγνώστες έχω ακούσει να θέλουν να γνωρίζουν για τον "κακό". Γεμίζει τον χαρακτήρα. Το σωστό, βέβαια, είναι να φαίνονται όλα αυτά στη συμπεριφορά του και τις πράξεις του. Αλλά οι περισσότεροι θέλουν να γνωρίζουν και το γιατί. Έστω και 1-2 σελίδες αφιερωμένες στο παρελθόν του κακού - ή του καλού, δεν έχει σημασία. Κι εγώ αυτό θεωρώ πως είναι το σωστό, αρκεί να μην υπάρχουν υπερβολές (10 σελίδες άσχετες με την ιστορία, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε τον χαρακτήρα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 17, 2014 Share Posted January 17, 2014 Κι εγώ συμφωνώ, αν δεν έχει σχέση με την πλοκή, τότε δεν μ' ενδιαφέρει να μάθω την ιστορία του κακού. Μου φαίνεται σαν δικαιολογία. "Μα ξέρεις πώς μεγάλωσε;" στυλ. Δεν θέλω να μελετήσω κοινωνιολογία, θέλω να διαβάσω μια fiction ιστορία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 17, 2014 Share Posted January 17, 2014 (edited) Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον Dexter (είναι ένα καλό παράδειγμα). Πώς θα ήταν εάν δεν γνωρίζαμε τίποτε για το παρελθόν του; Δεν θα σας φαγούριζε; Δεν θα σκεπτόσασταν πως κάποια πράγματα δεν στέκουν; Πρέπει να δικαιολογηθεί κάπως... By the way: Ωραίο topic! Edited January 17, 2014 by Simitsakis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted January 17, 2014 Share Posted January 17, 2014 Δηλαδή, το ότι δεν θελω να ξέρω το προσωπικό δράμα του κάθε πικραμένου κακού, δε σημαίνει ότι ο συγγραφέας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μάλιστα, αν υπάρχει προσωπικό δράμα, καλό θα ήταν να το ξέρει ο συγγραφέας. Αρκεί να μη το πει σε μένα. Αν δεν είναι σχετικό με την υπόθεση, δε με νοιάζει. Με παραξενεύει πολύ αυτό που λες. Από τους περισσότερους αναγνώστες έχω ακούσει να θέλουν να γνωρίζουν για τον "κακό". Γεμίζει τον χαρακτήρα. Το σωστό, βέβαια, είναι να φαίνονται όλα αυτά στη συμπεριφορά του και τις πράξεις του. Αλλά οι περισσότεροι θέλουν να γνωρίζουν και το γιατί. Έστω και 1-2 σελίδες αφιερωμένες στο παρελθόν του κακού - ή του καλού, δεν έχει σημασία. Κι εγώ αυτό θεωρώ πως είναι το σωστό, αρκεί να μην υπάρχουν υπερβολές (10 σελίδες άσχετες με την ιστορία, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε τον χαρακτήρα). Nαι αλλά ξες τι γίνεται; *τσιγγάνικα βιολιά* Δεν ήμουν πάντα έτσι... *απλανές βλέμμα στρέφεται στο άπειρο* κάποτε ήθελα κι εγώ να γνωρίζω για τον κακό... *στεναγμός* μετά όμως.. Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση δεν είναι μηχάνημα, βάζουμε από τη μία μπούλινγκ στο σχολείο και βγαίνει από την άλλη ο κατά συρροή δολοφόνος. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι συγγραφείς φαίνονται να νομίζουν ακριβώς αυτό. Έχω διαβάσει το ένα μετά το άλλο έργο, όπου το μπαγκράου των ηρώων ειναι επιπέδου «η κυρία Σούλα σας απαντά» του Φαντάζιο. Δε θέλω να μειώσω ούτε το Φαντάζιο, ούτε την κυρία Σούλα, απλά λέω ότι αν διαβάζω ένα βιβλίο και μπορώ να καταλάβω περίπου ποιά χρονιά κυκλοφόρησε, επειδή διαφαίνεται ποιά τάση της εκλαϊκευμένης ψυχολογίας ήταν τότε στη μόδα, ε δεν έχω κερδίσει τίποτα. Ή, ακόμα χειρότερα, βλέπεις να χρησιμοποιούνται κλισέ και προκαταλήψεις που δεν ισχύουν καν. Ξερωγώ, του στυλ ο τύπος ειναι μανιώδης διώκτης των ομοφυλοφίλων επειδή είναι ο ίδιος στην ντουλάπα. Οπότε πλέον λέω, κυρ συγγραφέα, κοίτα να με δώσεις μια καλή και συνεπή περιγραφή των πράξεων, των λέξεων, των κινήσεων, και θα γουργουρίζω από αναγνωστική ευτυχία. Δε θέλω τίποτε άλλο. Αλήθεια. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 17, 2014 Author Share Posted January 17, 2014 Και πάλι, όμως, και κίνητρο υπάρχει και εξήγηση. Μπορεί κάποιος να είναι παθητικός ψεύτης, αντικοινωνικός, μισάνθρωπος, φανατικός -ιστής, τα πάντα έχουν λόγο. H τέχνη μιμείται τη ζωή ή είναι η ιδέα μου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 18, 2014 Share Posted January 18, 2014 Όλη την ώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 18, 2014 Share Posted January 18, 2014 Οπότε πλέον λέω, κυρ συγγραφέα, κοίτα να με δώσεις μια καλή και συνεπή περιγραφή των πράξεων, των λέξεων, των κινήσεων, και θα γουργουρίζω από αναγνωστική ευτυχία. Δε θέλω τίποτε άλλο. Αλήθεια. Συμφωνώ απόλυτα. Το γράφω και παραπάνω. Πρώτα από όλα πρέπει να πείθει η συμπεριφορά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted August 31, 2014 Share Posted August 31, 2014 Προτιμώ τις ακραίες καταστάσεις ειδικά στους κακούς αλλά πάντα να δένει με την ιστορία. Στην Έρεμορ και τα μυθιστορήματα που εξελίσσονται εκεί ξεκινώντας από τον Αγκερόν και μέχρι τους τελευταίους Ντραξ στρατιώτες του, είναι το απόλυτο κακό υπηρετούν το Σκότος και το κάνουν με κάθε μέσο. Από την άλλη πλευρά σε ένα άλλο μυθιστόρημα που γράφω τώρα, οι κακοί είναι εμπνευσμένοι από την τζιχάντ και πιστεύουν ότι όλα επιτρέπονται στο όνομα του Αλλάχ και την επικράτηση του ισλαμικού κράτους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Manupod Posted January 25, 2016 Share Posted January 25, 2016 Κάποιους κακούς μου τους εξηγώ και κάποιους άλλους όχι. Ανάλογα με τον ρόλο που παίζουν στην πλοκή. Όταν ο αντί-ήρωας είναι κακός, τότε το εξηγώ σιγά-σιγά γιατί προέκυψε σαν κακός, μιας και ψάχνω να τον λυτρώσω μέσα απ' την ιστορία. Αν από την άλλη κακός είναι κάποιος αναλώσιμος, δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα. Μερικές φορές ο κακός πάει ανάλογα και με το επάγγελμα. Αν δηλαδή ο κακός είναι ο δολοφόνος που κυνηγάει τον ήρωα, τότε αυτόματα ξέρουμε ότι 1) είναι δολοφόνος οπότε σκοτώνει κόσμο 2) είναι αυτός που προσπαθεί να σκοτώσει τον πρωταγωνιστή. Υποθέτουμε ότι η ζωή του δεν ήταν ευχάριστη και γι' αυτό τον λόγο έκανε τις επιλογές που έκανε. Δεν χρειάζεται να τον αναλύσουμε αν δεν ψάχνουμε την λύτρωση του. Και στην πραγματικότητα θεωρώ, ότι οι περισσότεροι "κακοί" όταν πεθαίνουν από επιπλοκές πάνω στην δουλειά τους, δεν βρίσκουν λύτρωση. Δεν προλαβαίνουν. Οι δικοί μου κακοί είναι κακοί λόγω κυνισμού. Δηλαδή, όταν εισάγεις έναν τύπο που είναι δουλέμπορος σε εμπόρειο λευκής σαρκός, ξέρεις ότι ο μόνος τρόπος για να κάνει την δουλειά του, είναι όταν αποκόβεται από την ανθρωπιά του. Δεν λυπάται τις γυναίκες. Γι' αυτόν είναι πουτάνες που σημαίνουν χρήμα. Είναι η δουλειά του. Δεν θα κολλήσει στην ηλικία ούτε στην ομορφιά, ούτε σε τίποτα. Είναι καθημερινό εμπόρειο. Είναι κυνικός πάνω σε αυτό που κάνει. Η γυναίκα είναι το προϊόν που διαπραματεύεται. Ο βιασμός είναι πλέον φυσιολογική ρουτίνα γι' αυτόν. Δεν χρειάζεται πολύ εξήγηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει δική του οικογένεια και κοριτσάκια με τα οποία είναι υπερπροστατευτικός. Αυτό πάρα ταύτα, δεν τον κάνει καλό. Δεν ισορροπεί την κακία του. Τον κάνει απλά έναν συνηθισμένο άνθρωπο, που έχει λιγότερες ηθικές αναστολές. Γενικά, θεωρώ ότι στην κορυφή της μαφίας, δεν κολλάει ιδιαίτερα ηθικός φραγμός, ότι είδους μαφίας και να είναι. Δεν υπάρχουν καλοί νονοί. Είναι οι πιο κυνικοί και συνάμα φοβισμένοι και μεγαλομανείς άνθρωποι που υπάρχουν και αυτό είναι που τους οώθησε στην κορυφή. Όχι απλά η εξυπνάδα, αλλά και η κυνικότητα τους. Θα δημιουργήσουν με όποιοδήποτε τρόπο τις καταστάσεις για να βρεθούν ή να συντηρήσουν την πλεονεκτική τους θέση. (Γι' αυτό κιόλας έρχονται τόσο συχνά σε αντιπαράθεση μεταξύ τους). Γι' αυτούς κάθε μέρα είναι πόλεμος. Αλλά για να μην ξεφεύγω απ' το τόπικ, είναι ανάλογα την ιστορία και πιο θέλεις να είναι το αποτέλεσμα της. Για πιο πράγμα θέλεις να μιλήσεις και με ποιους συμβολικούς τρόπους το εκφράζεις. Δεν θεωρώ ότι όλα πάνω στην συγγραφή είναι προμελετιμένα. Μερικές φορές υποσεινήδητα παίρνεις τις αποφάσεις που παίρνεις. Γίνεται στην πορεία και από εκεί καταλαβαίνεις κιόλας τα πράγματα που σε απασχολούνε τον ίδιο πάνω σε ένα τέτοιο θέμα και μετά αποφασίζεις με ποιον τρόπο θα συνεχίσεις. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 25, 2016 Share Posted January 25, 2016 Εγώ θα συνταχθώ με την Naroualis επί του θέματος. Οι κακοί στο κείμενο που γράφω τώρα (στα δύο τελευταία νανόριμο ας πούμε) είναι αυτοί που, για να εξυπηρετηθεί το συμφέρον τους, πρέπει ο πρωταγωνιστής να περάσει βασανιστήρια ή να κοπεί κομματάκια. Και λέγοντας πρωταγωνιστής εννοούμε αυτός από την οπτική γωνία του οποίου βλέπουμε την ιστορία. Εκτός αυτού, σε πολλά βιβλία και (κυρίως) ταινίες, η (μόνη, ίσως) διαφορά των καλών από τους κακούς είναι ότι οι καλοί διατηρούν και κάποια ίχνη ηθικής, δε σκοτώνουν χωρίς λόγο, προσπαθούν να μην τα κάνουν όλα εντελώς λίμπα τέλος πάντων αν δεν τους εξυπηρετεί αυτό σε κάτι. Ενώ οι κακοί είναι πιο ανεύθυνοι, ορμάνε και όποιον πάρει ο Χάρος. Νομίζω ότι σ' αυτό το σημείο ήταν που κλώτσησαν οι Αμερικάνοι θεατές με τις ταινίες του Sergio Leone, όπου οι καλοί και οι κακοί γαζώνουν όποιον βρουν μπροστά τους αδιακρίτως και ο μόνος λόγος να θεωρήσουμε καλούς τους καλούς είναι ότι αυτούς ακολουθεί η κάμερα από την αρχή και αυτοί επιβιώνουν στο τέλος. Αυτό, παρόλο που ικανοποιεί κάποια αγελαία ένστικτα του πλήθους, νομίζω ότι κάνει τους χαρακτήρες επιφανειακούς και σαν να βγήκαν από βιντεογκέιμ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted January 27, 2016 Share Posted January 27, 2016 Να ένα θέμα το οποίο με ταλαντεύει πολύ καιρό, πόσο μάλλον τώρα που ξεκινάω την μεγάλη μου ιστορία. Ποτέ δεν συμπάθησα τους κακούς με το στανιό. Κακοί επειδή γεννήθηκαν με την πεντάλφα στο κούτελο και σφάζανε νοσοκόμες με τον ομφάλιο λώρο τους. Κακοί επειδή γουστάρουν να καταστρέψουν τον μισό πλανήτη επειδή το burger τους δεν είχε δίπλο τυρί.Γενικά κακούς που είναι τελείως evil χωρίς καμία επεξήγηση του evil.Θέλω να διαβάζω για έναν κακό και να τον απεχθάνομαι για λόγο συγκεκριμένο. Να καταλαβαίνω τι κάνει κι αν κάποια φορά πιάνω τον εαυτό μου να τον συμπαθεί έστω και ελάχιστα να νιώθω ντροπή. Πολύ καλός στην σκιαγράφηση χαρακτήρων όσο κι αν κουράζει κάποιους, είναι ο King.Τέλεια ανάλυση ψυχοσύνθεσης των κακών στο The StandΣτο It.Στην Αυπνία.Και σε πολλά ακόμα. Μπορώ να απαριθμώ δεκάδες τέτοιους χαρακτήρες αλλά δεν έχει νόημα να σας κουράσω, το πιάσατε το νόημα.Γενικά, αν είναι έναν χαρακτήρα να του δώσεις κακία, δώσε του και εικόνες που θα τον κάνουν να επιμείνει σε αυτήν την κακία. Γέμισε την ιστορία με διλήμματα και εναύσματα ώστε ή να γίνει πιο κακός ή να αρχίσει να αναθεωρεί για τις πράξεις του. Μόνο έτσι τον κρατάς ενδιαφέρων.Αγαπημένος κακός; Imacolata από Υφαντόκοσμο. Έρωτας απλά ;) 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted April 1, 2016 Share Posted April 1, 2016 Άκαρδοι μπάσταρδοι ή τραγικά θύματα; Χμ. Οι δικοί μου στέκουν στη μέση. Μάλλον είναι τραγικά θύματα της προσωπικής τους τραγικής μπασταρδοσύνης -δηλαδή της ανοησίας και του εγωισμού τους. Ναι, υπάρχουν (ή ελπίζω να υπάρχουν) στιγμές που ο αναγνώστης τους λυπάται, ναι, έχουν τους λόγους τους που δικαιολογούν τις φρικαλέες τους πράξεις (με έμφαση στο δικαιολογούν και στο φρικαλέες εξίσου), ναι, έχουν (ή ελπίζω να έχουν) μία κάποια γοητεία -και σίγουρα δεν γεννήθηκαν καταβροχθίζοντας τη μήτρα της μάνας τους απ' τα μέσα, βγάζοντας τα μάτια της μαμής και ανατινάζοντας το μαιευτήριο. Αλλά παραμένουν κακοί -κακοί. Ανήθικοι, δικαιολογημένοι στην ουσία μονάχα μέσα στο μυαλό τους και στο μικρόκοσμό τους. Προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν πιο ικανοποιητική "ξενάγηση" στον ψυχισμό τους ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να συμπάσχει, παρά τις ακρότητες που διαπράττουν. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.