elgalla Posted January 16, 2014 Share Posted January 16, 2014 Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη ΕυριπίδουΕίδος ποιήματος: Ό,τι και το προηγούμενο. Ρομαντικό/γοτθικό υποθέτω;Αριθμός Στίχων: 24Σχόλια: Το δεύτερο ποιηματάκι που έγραψα για τις "Μέρες του Αίματος", αυτό βέβαια δεν εμφανίζεται καθόλου στη νουβέλα, αλλά και πάλι υποτίθεται πως είναι τραγούδι. Λες ότι κάποιος έκλεψε το γέλιο σου Μα η αλήθεια είναι πως το ’διωξες μακριά σου Τις νύχτες ντύνεσαι την άρνηση για πέπλο σου Κι αφήνεις ν’αργοσβήνει η φωτιά σου Σκοτάδι πάνω από την πόλη κι εσύ πέφτεις Κάπου μακριά και δεν μπορώ να σε κρατήσω Την ησυχία στο μυαλό σου δεν αντέχεις Μα πως δεν θα ακούσεις, ξέρω, αν μιλήσω Λες ότι χάρισες στ’αγρίμια την καρδιά σου Μα ήμουν εκεί όταν την πέταξες στη λάσπη Την κομματιάζουν σαν σκυλιά τα μυστικά σου Πριν γεννηθεί και πάλι από τη στάχτη Σκοτάδι γύρω από τα μάτια σου και τρέμεις Κάτω απ’ τη μάσκα έχει σαπίσει η μορφή σου Δίνεις απλόχερα αγάπη που δεν έχεις Κι έχει αρχίσει να ξεφτίζει η πρόσοψή σου Λες πως ο κόσμος σε κοιτά μα δεν σε βλέπει Κρύβεσαι μέσα στον εαυτό σου και βουλιάζεις Μια τρικυμία στην ψυχή σου όλο θεριεύει Κι εσύ κύκλους στην άμμο να χαράζεις Σκοτάδι πάνω από την πόλη και μου λείπεις Έχουν χαθεί τα βήματά σου και σε ψάχνω Σε δρόμους άδειους και ναούς της θλίψης Πάντα κοντά σου, αλλά ποτέ μου δεν σε φτάνω 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.