nikosal Posted December 17, 2015 Author Share Posted December 17, 2015 Πονηρός ο mman. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 21, 2015 Share Posted December 21, 2015 (edited) William Gibson, «Johnny Mnemonic» Η φαντασία του Γκίμπσον όσον αφορά την τεχνολογία, είναι το δίχως άλλο εντυπωσιακή. Ο τύπος δεν σταματάει πουθενά, η κοσμοπλασία του έχει ένα δικό της τεχνολογικό χρώμα και δικαίως θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του κυβερνοπάνκ. Από κει και πέρα, όμως, το διήγημα πάσχει σε διάφορους τομείς. Η πλοκή είναι υπερβολικά απλή, γίνονται πολλές αναφορές σε πράγματα και καταστάσεις που δεν προλαβαίνουν να εξηγηθούν, τα κίνητρα και η αληθοφάνεια έχουν τις τρυπούλες τους (χρειάζονται πόροι και επιστημονική γνώση για να κρεμάσεις μια ολόκληρη συνοικία πόλης, οι Λο Τεκ δεν είχαν σοβαρό κίνητρο για τις παραμορφώτικές επεμβάσεις στο σώμα τους κλπ.) και γενικά η γραφή του είναι χαρακτηριστικά δύσβατη, όπως και όλος ο "Νευρομάντης" δηλαδή. Χρειάστηκα τρία sessions για να τελειώσω την ανάγνωση. Στα συν η Μόλλυ Μίλλιονς, η αγαπημένη μου και από τον "Νευρομάντη", που με έκανε, από τότε, στα 19 μου, να ερωτευτώ τους δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες. (Φυσικά, τα δάχτυλά της με τις ενσωματωμένες λεπίδες δεν θα μπορούσαν να είναι λεπτά.) Τέλος ο ίδιος ο Τζόνυ μού φάνηκε κενός ως χαρακτήρας. Οκέυ, αυτό δικαιολογείται από τη δουλειά που κάνει, αλλά εννοώ ότι δεν ήταν καθόλου ενδιαφέρων, δεν είχε προσωπικότητα. Συνολικά, νομίζω ότι όλη η αναγνώριση της οποίας χαίρει ο Γκίμπσον έχει να κάνει μ' αυτή τη γρήγορη και τεχνολαγνική ατμόσφαιρα του κόσμου του, παρά με οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό χαρακτηριστικό (χαρακτήρες, πλοκή, διακύβευμα). Εντάξει, και με το ότι σχεδόν προέβλεψε την εξάπλωση του ίντερνετ. :-) Δεν το θυμόμουν καθόλου από το 1989 που το διάβασα στον Απαγορευμένο Πλανήτη (του 1987). Ίσως και επειδή μετά συγχωνεύτηκε στο μυαλό μου με τον "Νευρομάντη". Συνολικά πολύ μέτριο. Edited December 21, 2015 by mman 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 21, 2015 Author Share Posted December 21, 2015 12...11...10! Αρχίζω να νιώθω σαν τον Γιάννη Πετρίδη με τα παροιμιώδη τοπ τεν του. Διήγημα 80/89 Robert Heinlein (1907-1988), «All You Zombies--» (1959) Για το συγγραφέα έχουμε μιλήσει. Το διήγημα δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου 1959 του The Magazine of Fantasy and Science Fiction (editor Robert P. Mills, εξώφυλλο Visco). Πρόσφατα είδα και την ταινία, που δεν με ενθουσίασε. Διαβάζουμε το διήγημα του Heinlein, που κατατάχθηκε έβδομο στα διηγήματα του 20ου αιώνα ως την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 2015. Έτσι, θα κάνουμε πρωτοχρονιά με ένα πάρτι: Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 28, 2015 Share Posted December 28, 2015 (edited) Robert Heinlein, All You Zombies Ενίοτε οι αναγνώστες του Locus φέρονται ως αναγνώστες του Loxus (μα τον Απόλλωνα Λοξία). Εδώ όμως έπεσαν διάνα! Άξια η θέση στο διαμαντάκι του Heinlein. Η κεντρική ιδέα του αφηγήματος παραμένει αξεπέραστη από το 1959 που γράφτηκε. Ο αυτοερωτισμός πηγαίνει σε άλλο επίπεδο: Κάποιος γίνεται ετερόφυλος εραστής του εαυτού του και πατέρας του και μητέρα του και κόρη και γιος. (Μου θυμίζει τραγούδι του Γιάννη Πάριου "...και μάνα κι αδερφή μου, και γιαγιά μου αγάπη εσύ, τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή;") Δεν αρκεί να είναι κανείς καλός συγγραφέας, πρέπει να είναι και ευφυής (όπως είναι ο R. H.), για να χειριστεί μια τέτοια ιστορία. Το θέμα το οποίο βασίζεται σε καταπληκτική ιδέα περί παραδόξων που γεννιούνται από ταξίδια στο χρόνο, αναδεικνύεται από το δημιουργoύμενο κλίμα, το ρυθμό, και το ειρωνικό, διάχυτο πλην διακριτικό χιούμορ ενός μεγάλου συγγραφέα. Κλίνω το γόνυ με σεβασμό και καταθέτω άπαντα τα διαθέσιμα ρόδα και νούφαρα του Μονέ στον Μέγα Δάσκαλο R.H. Edited December 28, 2015 by hombre 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 30, 2015 Share Posted December 30, 2015 (edited) Robert Heinlein, All You Zombies Καλά, ό,τι και να πούμε εδώ, είναι λίγο. Ο Heinlein, όσο κι αν ο άνθρωπος δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, είναι σαν να βγήκε ξεδιάντροπα και να είπε τα εξής: "Οκέυ, επόμενες γενιές ανταγωνιστικών και αξιοπρεπών συγγραφέων Ε.Φ., δώστε βάση. Έχω μια ιδέα πάνω σε μια από τις βασικότερες και πιο ελκυστικές κατηγορίες ιστοριών του είδους μας. Μια ιδέα που κάποια στιγμή, αναπόφευκτα θα ερχόταν και σε κάποιους από σας. Και σίγουρα θα έρθει σε μερικούς που δεν θα γνωρίζουν ότι την έχω ήδη γράψει και μετά θα κλάψουν πικρά. Γιατί κατέχω επίσης ένα μοναδικό πλεονέκτημα το οποίο (εφόσον η ιδέα μου παραμείνει Ε.Φ.) είναι αδύνατον να ανατρέψετε: Έχω γεννηθεί νωρίτερα από σας και θα καθίσω να την γράψω τώρα που εσείς, έτσι αγέννητοι ή ανώριμοι που είστε ακόμα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, αυτή τη φανταστική και ζηλευτή ιδέα θα τη γράψω καλά. Πολύ καλά. Θα φροντίσω να την εξαντλήσω, θα τη λιώσω, θα την κάψω τελείως, θα την τερματίσω, θα καταστήσω απολύτως μάταιη οποιαδήποτε μελλοντική εξερεύνησή της από εσάς. Και το καλύτερο απ' όλα: Θα σας ξετρελάνει." Οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας από μένα. Edit: typo Edited December 30, 2015 by mman 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 30, 2015 Author Share Posted December 30, 2015 Robert Heinlein, All You Zombies Γιατί κατέχω επίσης ένα μοναδικό πλεονέκτημα το οποίο (εφόσον η ιδέα μου παραμείνει Ε.Φ.) είναι αδύνατον να ανατρέψετε: Έχω γεννηθεί νωρίτερα από σας και θα καθίσω να την γράψω τώρα που εσείς, έτσι αγέννητοι ή ανώριμοι που είστε ακόμα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Ε όχι, αυτό αποκλείω να το είπε, ειδικά αφού είχε μόλις γράψει μια τέτοια ιστορία. Είμαι σίγουρος ότι φυλάχτηκε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 30, 2015 Share Posted December 30, 2015 Ναι, γι' αυτό προηγείται εκείνη η παρένθεση σε πλάγια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 30, 2015 Author Share Posted December 30, 2015 Α ναι, τώρα το πρόσεξα. Να σας προσκαλέσω τους δυο σας σε ένα write off με τίτλο «Τι δεν ήξερε ο Χενλάιν»; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 31, 2015 Author Share Posted December 31, 2015 (edited) Εξαιρετικό διήγημα. Όπως τα είπατε οι από πάνω. Δεν έχω κάτι να προσθέσω για το συγκεκριμένο, να πω μόνο ότι θυμίζει το αγαπημένο μου «by his bootstraps» που είχε γράψει ο Χενλ 17 χρόνια πριν από αυτό (1941-1958). Και εκείνο ήταν εξαιρετικό, ίσως αυτό εδώ πιο ώριμο, πιο ολοκληρωμένο. Και ας το έγραψε σε μια μέρα... :rose: :rose: Edited December 31, 2015 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 31, 2015 Share Posted December 31, 2015 [...] Και εκείνο ήταν εξαιρετικό, ίσως αυτό εδώ πιο ώριμο, πιο ολοκληρωμένο. Και ας το έγραψε σε μια μέρα... What? WHAT!!?? Θα έπρεπε να απαγορεύεται να γράφει κανείς και τόσο καλά και τόσο γρήγορα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 31, 2015 Author Share Posted December 31, 2015 Να τα ακούν κάποιοι που γράφουν σαν κουτσοί ελέφαντες... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 31, 2015 Author Share Posted December 31, 2015 Φτάσαμε στο νούμερο 9: Διήγημα 81/89 Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties» (2006) Για το συγγραφέα έχουμε ήδη μιλήσει. Το διήγημα (με το οποίο όπως είχαμε πει αλλάζουμε χρονιά) δημοσιεύθηκε στη συλλογή του συγγραφέα Fragile Things (2006). Βραβεύτηκε με το Locus. εξώφ. Jonathan Gray Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως την Τετάρτη, 6 Ιανουαρίου 2016. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted January 2, 2016 Share Posted January 2, 2016 (edited) Διήγημα 80/89 Robert Heinlein-All You Zombies (1959) Μετά από τα “εορταστικά” 12ώρα δουλειάς και μάσας, να συμφωνήσω κι εγώ με όλους. Ένα μικρό αριστούργημα που και σε μένα θύμισε το “By His Bootstraps ή The Time Gate”. Δεν είμαι σε θέση να αντιπαθήσω τον Heinlein από συγγραφική ζήλια, μπορώ κάλλιστα να τον αντιπαθήσω για άλλα έργα του. Μπορώ ακόμα, σαν καλός Χριστιανός να ζητήσω τον αφορισμό του για την ακραία αιμομικτική του άποψη. Το επόμενο δεν το έχω αλλά αν το ψάχνει και κανένας άλλος, το βρήκα εδώ Edited January 2, 2016 by Old man & SiFi 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 4, 2016 Share Posted January 4, 2016 (edited) Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties» Girls are from Venus, boys are from Mars Γιάννενα...! Δεν είναι ευφυολόγημα, το υπονοεί ο συγγραφέας σε μια από τις φράσεις κλειδιά: They're just girls," said Vic. "They don't come from another planet." (Η άλλη φράση κλειδί είναι ισοδύναμη του: «…κορίτσι να’ ναι και ό,τι να’ ναι», ίδιον της ηλικίας, ήτοι: She wasn't the prettiest girl there, but she seemed nice enough, and she was a girl, anyway). Διαβάζοντας (για δεύτερη φορά) το διήγημα, τα πράγματα ξεκαθάρισαν και έγινα κατά τι σοφότερος. Τώρα εξηγείται γιατί πριν κάμποσο καιρό, ζεύγος αγγλίδων απέρριψε την πρότασή μου για «τριολέ». Ήταν φραστική παρεξήγηση! Οι καημένες υπέθεσαν ότι τις καλούσα σε μια βαρετή ποιητική βραδιά. Έτσι εξηγείται. Ευρηματικότατη η ιδέα ότι ένα triolet, ένας ειδικής μορφής ποίημα, μπορεί να αλλάξει τη δομή του κόσμου με την εκφορά ή το άκουσμά του και μόνο. Το συνδέω και με την πρόσφατη προσαρμογή σε μίνι τηλεοπτική σειρά του ομώνυμου έργου του Άρθουρ Κλαρκ (Childhood’s End), όπου από τον αφανισμένο πλανήτη Γη θεωρήθηκε άξιο να σωθεί ένα μουσικό κομμάτι. (Τώρα αυτό ίσως οφείλεται σε συνδυασμό μίξεων αιθυλικής τε και μεθυλικής αλκοόλης στις οποίες έχω περιπέσει λόγω των ημερών, αλλά και το τελευταίο το συνδυάζω συνειρμικά με στίχους της αγαπημένης Αφροδίτης Μάνου, στο Γης Μαδιάμ: «…να μείνουν μόνο τα λουλούδια, οι θάλασσες και κάνα δυο τραγούδια…»). Όπως λέγαμε, πριν τη μικρή μας παρέκκλιση, η ιδέα για τη δύναμη της δονητικής των φθόγγων, πόσο μάλλον σε μορφή ποιητικής προσωδίας, δεν είναι πρωτοφανής στη φανταστική λογοτεχνία. Υποτίθεται τέτοια δύναμη έχει η εκφορά των ξορκίων από τους μάγους και όχι μόνο. (Βλ. σχετικά: Ο θαυματουργός ψίθυρος του Ερμή του Λεωνίδα Χατζηνικολάου). Παράδειγμα τέτοιων πανίσχυρων ποιητικών μορφών παραθέτουμε: Αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας το καμάρι, εβγήκε εις την εξοχή και στο χλωρό χορτάρι… Λόγοι εύλογοι και συμβατοί με τη στιβαρή αίσθηση ευθύνης που μας διακατέχει για την ασφάλεια του πλανήτη και της ανθρωπότητας, μας αποτρέπουν από την ολοκλήρωση του ανωτέρου γητευτικού στιχουργήματος. Και βέβαια δε θα τολμούσαμε να αναφέρουμε παρά μόνο επιγραμματικώς τους στίχους έτερου, απερίγραπτης μυστικής ισχύος δημιουργήματος: Άμπεμπαμπλόμ τουκιθεμπλόμ… «Εμοί μεν δη μέχρι τούδε έδη γραφέσθω», όπως έλεγε και ο συνειδητοποιημένος Ξενοφών, συναισθανόμενος παρόμοια και ανάλογη ευθύνη, όταν του ανετέθη να καθορίσει ποιος θα τα «φυλάξει» στο κρυφτό. Γενικώς, δεν είμαι φαν του Gaiman, όμως η παρούσα ιστορία μου άρεσε. Ίσως μου θύμισε και τα εφηβικά μου χρόνια όπου ήταν σε έξαρση η μόδα των πάρτυ. Μου άρεσε η αίσθηση, (όπως και σε άλλα έργα του ιδίου), ότι το ανοίκειο κρύβεται ακριβώς δίπλα μας, το εξωφρενικό στέκεται μπροστά στα μάτια μας. Ταυτίζομαι και με τον πρωταγωνιστή που χρειαζόταν –όπως κι εγώ τότε– να μιλάει για να ρίξει τις κοπέλες στα πάρτυ, ενώ το ευτυχές θα ήταν να χρειάζεται οι κοπέλες να σου μιλάνε για να σε ρίξουν. (Βλ. Σάκης Ρουβάς, Πώς να ξεφύγεις από τις κοπέλες στα πάρτυ). Υ.Γ.: Ενδιαφέρον ότι οι εξωγήινες ακούνε κάτι σαν Kraftwerk...! :rose: + 1/2 Edited January 5, 2016 by hombre 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 5, 2016 Share Posted January 5, 2016 (edited) Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties» Ας ξεκαθαρίσω ότι μετά από τρία διηγήματα και ένα μυθιστόρημα, ξέρω με σιγουριά ότι δεν μου ταιριάζει ο Gaiman. Εδώ, στην αρχή τουλάχιστον, με είχε. Έχει πιάσει πολύ ωραία την ψυχολογία του 80% των εφήβων αγοριών απέναντι στο μυστηριώδες και, εμφανώς, άκρως επικίνδυνο τέρας που λέγεται κορίτσι. Άρχισε να με χάνει όταν είδα ότι οι προσπάθειές του ήταν πιο έμπειρες απ' ό,τι θα περίμενα από έναν παντελώς άπειρο δεκαπεντάχρονο. Π.χ. το "You're a poem?" είναι μια εξαιρετικά εύστοχη ατάκα (στην οποία, προφανώς, ο συγγραφέας υπέκυψε επειδή ήταν και υπερβολικά βολική για τη συνέχεια). Είχε μερικές καλές ιδέες (όπως το ποίημα), και δυνατές εκφράσεις, αλλά δεν εξηγεί (όπως και σε άλλα έργα του) πράγματα που για μένα θα ήθελαν εξήγηση, όπως όλη αυτή η λογοδιάρροια των κοριτσιών -τελικά εκείνες είναι που μιλάνε και όχι ο αφηγητής. Και στο τέλος, η αίσθηση που αφήνει είναι και πάλι πιο αόριστη απ' ό,τι θα ήθελα. Ο Vic στο κρεβάτι κατάλαβε ότι τα κορίτσια δεν είναι γήινες. Οκέυ, so what? Όσο και μακριά να το πάω (συμβολισμός της απόστασης μεταξύ των δύο φύλων κλπ.) δεν έχει πολύ ζουμί. Μέτριο για μένα. Edited January 5, 2016 by mman 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted January 5, 2016 Share Posted January 5, 2016 Διήγημα 81/89 Neil Gaiman - How to Talk to Girls at Parties (2006) Ούτε εγώ είμαι φαν του Gaiman (τρίτωσε το κακό) και ούτε με αυτό θα γίνω…Δύο ιστορίες σε μία. Την μία που πλημμυρίζει γλυκιά νοσταλγία για πιο αθώες ηλικίες θα μπορούσε να την έχει γράψει ο Ray Bradbury (και σίγουρα καλύτερα). Η ΕΦ τώρα είναι πολύ καλά στημένη και οι πληροφορίες δίνονται με ωραίο τρόπο αλλά ως εκεί. Τελικό πρόσημο προς το θετικό, κυρίως για την γλύκα που μου άφησε, αλλά –προς θεού– όχι και το 9ο καλύτερο διήγημα… 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 5, 2016 Share Posted January 5, 2016 Α, ναι, είχα ξεχάσει σε ποια θέση τη λίστας είναι. 9η; 9η! Ούτε γι' αστείο κύριοι λοκουσάκηδες... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 6, 2016 Share Posted January 6, 2016 Robert Heinlein, All You Zombies http://emilkirkegaard.dk/en/wp-content/uploads/Robert-A.-Heinlein-All-You-Zombies.pdf Εεεε... όχι. Με το ζόρι το ξαναδιάβασα. Εντάξει, πάρα πολύ εντυπωσιακό ως ιδέα που διπλώνεται μέσα στον εαυτό της όσες φορές μπορεί να φανταστεί κανείς, άντε και ως σάτιρα του χρονικού παραδόξου. Αλλά κατά τα άλλα το βλέπω σαν εξυπνάδα, σαν ανέκδοτο, σαν παιχνιδάκι του μυαλού, σαν να το 'γραψε ο συγγραφέας για να κερδίσει στοίχημα. Βρείτε έναν αναγνώστη που θα ταυτιστεί με αυτό, που θα προβληματιστεί, που θα θυμηθεί οικείες καταστάσεις ή κάτι τέτοιο. Το πολύ πολύ, αν το πάμε πολύ μακριά, μπορούμε να πούμε ότι δείχνει το πώς ο ίδιος άνθρωπος, σε διαφορετικές συνθήκες, θα έκανε κάτι που κατακρίνει σαν πράξη κάποιου άλλου (θυμάστε στην αρχή, ο UM θέλει να σκοτώσει τον πατέρα του μωρού, που τελικά είναι...) Αλλά δε φαίνεται πουθενά να είχε τέτοιο σκοπό ο συγγραφέας. Στα συν το εξαιρετικό γράψιμο, απλό και ζωντανό χωρίς σάλτσες. Στα πλην η τεχνικούρα της υπηρεσίας χρονοταξιδιών, που δε μου φαίνεται καθόλου ενδιαφέρουσα. Απλώς προτιμώ η λογοτεχνία να είναι πιο συναισθηματική, πιο κοντινή στην πραγματικότητα, πιο πολιτικοϊδεολογική, αν είναι αυτή η σωστή λέξη. Από μένα ένα λουλουδάκι μεταλλικό, σαν αυτό στο τέλος της ταινίας "District 9". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 6, 2016 Author Share Posted January 6, 2016 Φτάσαμε στο νούμερο 8. Διήγημα 82/89 Ray Bradbury, «A Sound of Thunder» (1952) Πέμπτο και τελευταίο διήγημα του Μπράντμπερι στη λίστα... Αν το καλοσκεφτείς, με 71 αρχικά διηγήματα (τα άλλα 18 ήταν νικητές nebula, θυμίζω, καθώς και κάποιες προτάσεις), ο αμερικανός συγγραφέας έχει το 7%! Να το πεις «άσχημα»; Δημοσιεύθηκε και αυτό στο Collier's, στο τεύχος της 28ης Ιουνίου 1952: Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το Sound ως το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 8, 2016 Share Posted January 8, 2016 Ray Bradbury, «A Sound of Thunder» (1952) Πωπω. Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να φανώ βέβηλος. Οπότε θα φανώ βέβηλος. Αυτό το διήγημα είναι μία από τις (πολλές) χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι οι αναγνώστες του Locus δεν ψήφισαν τα καλύτερα αλλά τα ιστορικότερα διηγήματα. Ίσως να ήταν καλό όταν δημοσιεύτηκε, αλλά σήμερα είναι απίστευτα ξεπερασμένο. Τόσο που, εγώ τουλάχιστον, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια. Και η ξεδιάντροπη ύβρις μου: Αν αυτό το διήγημα ερχόταν στο Εργαστήριο της ΑΛΕΦ, ή αν ανέβαινε στο φόρουμ, θα έπαιρνε πολλά καλά σχόλια για τη δυναμική γραφή του, αλλά θα έπαιρνε και ένα κατεβατό από αυστηρές παρατηρήσεις για την αντιεπιστημονικότητά, την προβλεψιμότητα και, κυρίως την αναληθοφάνειά του. Δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσω -είναι πάρα πολλές. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted January 8, 2016 Share Posted January 8, 2016 Ray Bradbury, «A Sound of Thunder» (1952) Πωπω. Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να φανώ βέβηλος. Οπότε θα φανώ βέβηλος. Ίσως να ήταν καλό όταν δημοσιεύτηκε, αλλά σήμερα είναι απίστευτα ξεπερασμένο. Διήγημα 82/89 Ray Bradbury - A Sound of Thunder (1952) (Ευτυχώς, στο τσακ, με πρόλαβε και βεβήλωσε άλλος…) Είμαι (πιθανόν) ο τελευταίος που θα πει κακή κουβέντα για τον Bradbury (τουλάχιστον για τα παλιά του, γιατί τα πολύ τελευταία του…), αλλά σκεφτόμουν αυτό ακριβώς όταν το διάβαζα. Μετά από τα τόσα χρονο-ταξίδια, χρονικά παράδοξα και αυτό-αιμομικτικά συμβάντα που έχουμε διαβάσει, μοιάζει αρχαίο ακόμα και αν αφήσω στην άκρη την αναληθοφάνεια και τα λοιπά θεματάκια του. Απορώ πώς από τον όγκο διηγημάτων του Bradbury επιλέχτηκαν αυτά τα 5 αφήνοντας απ’ έξω το “Rocket Man” για να αναφέρω μόνο το πρώτο που μου περνάει από το μυαλό… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 9, 2016 Author Share Posted January 9, 2016 Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties» Ωραίο! Χτίζει μια υπέροχη ιστορία σε ένα τίποτα, σε αυτό που έχουμε ζήσει τα περισσότερα από... εμάς τα αγόρια στα παλιά, μαθητικά και πρώτα φοιτητικά πάρτι: τα-κορίτσια-είναι-εξωγήινα! Και μη μου πείτε ότι κάποια από αυτά που γνωρίσατε δεν ήταν... Διήγημα γραμμένο με δεξιοτεχνία, άνεση, ευφυία. Το ευχαριστήθηκα τόσο, που το διάβασα με χαμόγελο, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί κάπου στο Σύνταγμα (πρέπει να ήμουν θέαμα). :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 10, 2016 Share Posted January 10, 2016 Neil Gaiman, «How to Talk to Girls at Parties» Εγώ από Gaiman έχω διαβάσει ένα διήγημα πολύ απλό που μου άρεσε (Chivalry), ένα βιβλίο που δε μου άρεσε (Το βιβλίο του νεκροταφείου) και άλλο ένα που το άφησα στη μέση (Anansi Boys). Αυτό εδώ το διήγημα μού φάνηκε μάλλον ανούσιο. Καλογραμμένο, αλλά δε λέει τίποτα, δε διηγείται μια ιστορία, απλώς στήνει κάποιες "εικόνες", ως αλληγορία του πώς τα αγοράκια βλέπουν τα κορίτσια σαν από άλλο κόσμο. Πολύ απλοϊκό. Πάντως μου έμεινε η φράση στο τέλος: When you've gone as far as you dare. And if you go any further, you wouldn't be you anymore? You'd be the person who'd done that? I' ve been there. Κι ας μην ήμουν ποτέ αγοράκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 15, 2016 Share Posted January 15, 2016 Ray Bradbury, «A Sound of Thunder» Κρατάω τη φράση του mman όπου το παρόν χαρακτηρίζεται ως ένα από τα ιστορικότερα διηγήματα και όχι ένα από τα καλύτερα, στην προσπάθειά του να δόσει ερμηνεία για τη μέθοδο επιλογής των αναγνωστών του Locus. Επειδή έχω ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο με τον Μπράντμπερυ, μπορώ να "απωθήσω" τα σύγχρονα κρτιτήρια που προέρχονται από εμπειρία, βιώματα, αναγνώσεις, θεάσεις κ.λπ, και να κρίνω το συγκεκριμένο διήγημα στη βάση του χρονικού πλαισίου της συγγραφής του. Το 1952 είχε κάνει αίσθηση. Το είχα διαβάσει, φυσικά, πολύ αργότερα, και αρκετά αργότερα, είδα το αντίστοιχο επεισόδιο από το Ray Bradbury Theater (την ομώνυμη ταινία του 2005 δεν την έχω δει). Η εντύπωση που μου είχε κάνει τότε ήταν απολύτως θετική και αφήνω το ίδιο αίσθημα να με κατακλύσει και τώρα. Θα αποφύγω να σχολιάσω τα "εύκολα μαλάματα" (όπως λέει και ο ποιητής), των χρονικών παραδόξων και θα δώσω τα αρμόζοντα άνθη. Υ.Γ: Καλού κακού προσέξτε που πατάτε, (εσείς ή οι γύρω σας). Προσέξτε διπλά, αν ανήκετε στην τάξη των Λεπιδόπτερων! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 16, 2016 Author Share Posted January 16, 2016 Ray Bradbury, «A Sound of Thunder» Το βρήκα πολύ καλό. Δείχνει την ηλικία του, αλλά ξεπερασμένο, όπως το χαρακτήρισε ο mman, όχι, δεν θα το πω. Καλή η αλλαγή του ήρωα μπροστά στο μέγεθος του θηρίου, καλή η ιδέα με τον πρόεδρο, καλή και η πεταλούδα. Βεβαίως για τα σημερινά δεδομένα ο οδηγός δεν είναι επαγγελματίας, ο διάδρομος θα είχε ήδη προκαλέσει μεγαλύτερες αλλαγές στο περιβάλλον από την πατημασιά του ήρωα και δεν κατάλαβα την τιμωρία της επιστροφής για τις σφαίρες (οι οποίες ούτως ή άλλως σε 50 εκ. χρόνια θα είχαν διαλυθεί), αλλά όλα αυτά δεν με εμπόδισαν να το απολαύσω. Αν ζούσαμε δε το 1952 και το είχαμε διαβάσει τότε, νομίζω ότι θα ήταν (για ανθρώπους σαν εμάς) το πιο εντυπωσιακό ανάγνωσμα για χρόνια. Μπράβο θείε Ρέι, σου στέλνω εκεί που είσαι... :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.