nikosal Posted September 19, 2015 Author Share Posted September 19, 2015 (edited) Διήγημα 70/91 Ursula K. Le Guin, «The Bones of the Earth» (2001) Τη συγγραφέα την έχουμε ήδη συναντήσει στη λίστα μας. To διήγημα που διαβάζουμε αυτή την εβδομάδα διαδραματίζεται στον κόσμο της Γαιοθάλασσας. Δημοσιεύθηκε το 2001 στη συλλογή Tales of the Earthsea. Έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά στον ομότιτλο τόμο του Τρίτωνα (2002) σε μετάφραση Χριστόδουλου Λιθαρή. Έχει αναδειχθεί πέμπτο καλύτερο διήγημα του αιώνα μας (από τους αναγνώστες του Λόκους) σε ισοβαθμία με το «The Dog Said Bow-Wow» του Swanwick που θα διαβάσουμε τον άλλο μήνα. Η ωραία σύμπτωση είναι ότι ο Swanwick έχει γράψει ένα μυθιστόρημα με τον ίδιο σχεδόν τίτλο! Διαβάζουμε και σχολιάζουμε ως την Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015. Edited September 19, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted September 19, 2015 Share Posted September 19, 2015 (edited) Διήγημα 69/90Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» (1947) Μιας και κανένας δεν το σχολίασε υποθέτω ότι: α) Κανένας δεν άντεξε να το διαβάσει μέχρι το τέλος, ή β) Όσοι (από καθαρό μαζοχισμό) το έκαναν, δεν βρίσκουν τι να πουν (κι εγώ μέσα σε αυτούς…) Διήγημα 70/91Ursula K. Le Guin, «The Bones of the Earth» (2001) Καταπληκτική στην ΕΦ η κυρία. Η fantasy (όπως και η space opera) δεν είναι του γούστου μου οπότε πάω πάσο. Edited September 19, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 20, 2015 Author Share Posted September 20, 2015 Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» (1947) @ Old man & SiFi: Εγώ το διάβασα χτες μετά τα μεσάνυχτα, ο mman είναι εξωτερικό και ο hombre θα το σχολιάσει την ερχόμενη Δευτέρα - Τρίτη, αφού μάθει τι κυβέρνηση έχουμε. Υποθέτω στον καιρό του θα ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα, επιβεβαιώνοντας σε πολλούς αναγνώστες τη ρομαντική εικόνα που είχαν για το γέρο ναυτικό - ποιητή - τροβαδούρο. Δεν θα έλεγα ότι το διάβασα με απέχθεια, αλλά ναι, είναι πολύ παλιό και ξεπερασμένο. Πάντως οι στίχοι (όπως και οι τίτλοι των υποτίθεται adult ποιημάτων) είχαν την πλάκα τους. :rose: 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 23, 2015 Share Posted September 23, 2015 (edited) Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» (1947) Ναι, πάει κι αυτό ξεκάθαρα στην κατηγορία "παλιό και ξεπερασμένο". Κάποιοι στίχοι μού άρεσαν πάντως. Και έχω μία προσωπική αδυναμία σ' αυτό το διήγημα: είναι ένα από τα πρώτα Ε.Φ. διηγήματα που διάβασα, στα 16-17 μου, νομίζω. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, μαζί με ένα άλλο που απ' ό,τι θυμάμαι λεγόταν "Η μεγάλη αγρύπνια" ή κάπως έτσι. Σε ποιο βιβλίο ήταν; Νόμιζα ότι ήταν στο "Το Δ του Διαστήματος", αλλά αυτό είναι του Μπράντμπερυ. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν εκδόσεις Κάκτος, πάντως. Edited September 23, 2015 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 23, 2015 Share Posted September 23, 2015 (edited) Χε, χε, όντως nikosal, περίμενα τη νέα κυβέρνηση...! Ευτυχώς, όμως, δεν με αξιοποίησαν σε αυτή. Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» Εδώ, ο τυφλός αοιδός δεν τραγουδάει το έπος των Δαναών στην Τροία, αλλά, το έπος των αστροναυτών και της σκληρής τους μοίρας, στην κατάκτηση του διαπλανητικού διαστήματος. Ο ίδιος είναι αστείος, αντιλαμβάνει όμως τραγικά παθήματα χωρίς παράπονο. Γι' αυτό και το έργο του είναι ελεγεία, ίσως και μια κωμική ελεγεία. Άλλωστε, από καταβολής κόσμου, το τραγικό και το γελοίο βρίσκονται τόσο κοντά! Ο παλιός (!!!), καλός Χάινλάιν, χιουμορίστας και ευφυολόγος (έχει εκδοθεί βιβλίο με αποφθέγματά του), δε με άφησε να βαρεθώ παρά τα σχεδόν 70 χρόνια ηλικίας της ιστορίας του. Ένα από τα στοιχεία του κειμένου που σημείωσα είναι το γεγονός ότι η πιο κρίσιμη (και ηρωική) ειδικότητα του πληρώματος των διαστημοπλοίων ήταν αυτή του "Jetman", του χειριστή των μηχανών jet, έστω και αν την τροφοδοσία τους υποτίθεται ότι φρόντιζε μια ατομική στήλη. Βλέπουμε πόση εντύπωση ασκούσε στο αμερικανικό κοινό ο νεωτερικός για την εποχή εκείνη κινητήρας jet! Πράγματι, την εποχή έκδοσης της ιστορίας (1947), δεν υπήρχε αμερικανικής κατασκευής κινητήρας αεριώθησης, μετά τους Comet και τους Meteor, των γερμανών και βρετανών αντίστοιχα. (Φαίνεται ότι οι αμερικανοί περίμεναν μέχρι να έχουν στα χέρια τους τα συντρίμμια του σκάφους της Area 51). Το δέος για την νεωτερική αυτή τεχνολογία το διακρίνουμε και στην ονομασία του εργαστηρίου αιχμής της NASA, JPL (Jet Propulsion Laboratory). Το αφήγημα μπορεί να κρίνεται αυστηρά με τα σημερινά κριτήρια, έχοντας υπόψη και το συστημικό λάθος να κρίνουμε "εκ των υστέρων τα πρότερα", όμως, η παρούσα ιστορία, ήταν βαθύτατα επιδραστική και αποτέλεσε δομικό κομμάτι στη "διακειμενικότητα" ή στον "κειμενικό διάλογο" στο χώρο της ΕΦ. Εξηγούμαστε: Στο διήγημα του 1933 "Σαμπλώ" της Κ. Λ. Μουρ, o ήρωας σιγοτραγουδάει ένα φανταστικό τραγουδάκι με τίτλο "Οι πράσινοι λόφοι της Γης". Το παραλαμβάνει το 1947 ο Χάινλάιν και χρόνια αργότερα η Suzette Haden Elgin, ιδρύτρια της Science Fiction Poetry Association, θεσπίζει τα "Βραβεία Ράισλινγκ" για το καλύτερο ποίημα ΕΦ. Στο βιβλίο "Αστροναύτες Κουρσάροι", των Μ. Γιάνσεν και Ι. Έρλαν που μεταφράστηκε και εκδόθηκε πριν το 1968 από τις εκδόσεις Γ. Σ. Βλέσσα, εμφανίζεται σε λογοτεχνική (λογοτεχνικότατη) μετάφραση του Νίκου Σημηριώτη το ποίημα του Χάινλάιν "Τα δροσάτα λαγκάδια της Γης". Απολαύστε: Οι αλαφρές να με λούζανε οι αύρες μες το φως μιας γαλάζιας αυγής μακριά από τις νύχτες τις μαύρες στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. Στα λασπόνερα της Αφροδίτης το κορμί μας σαπίζει ως βουτά, ζούγκλα μοιάζει θανάτου ο πλανήτης με τ' απαίσια φριχτά του ερπετά. Κάθε απομακρο φτάσαμε αστέρι και την πίκρα του νιώσαμε εμείς αχ, ποιος πίσω ξανά θα μας φέρει στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. Μας καλούνε τ' απέραντα ουράνια: Αστροναύτες γοργά στη δουλειά! "Προσοχή! Ολοταχώς! Να η αδράνεια!" κι όλο σβήνουν τα φώτα μακριά. Πίσω χάνονται οι γνώριμοι τόποι, κι η ρουκέτα βουερή ξεκινά, παν στα βάθη του Απείρου οι Ανθρώποι πέρα ακόμη, πιο πέρα ξανά!... Ω, να βρούμε στερνό αραξοβόλι στην πατρίδα που αφήσαμε εμείς να χαρούμε τον ήλιο μας όλοι στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. Υ.Γ: Πληροφορίες αντλήθηκαν από το άρθρο του Χριστόδουλου Λιθαρή: Δυο - Τρία Πράγματα που Ξέρουμε για την ΕΦ (Φανταστικά Χρονικά # 1) και το άθρο του Σπύρου Βρετού: Η Πειρατεία ως μία των Καλών Τεχνών (Φανταστικά Χρονικά #2) (R.I.P. Σπύρο)! Edited September 23, 2015 by hombre 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted September 24, 2015 Share Posted September 24, 2015 Εξαιρετική η μετάφραση των στίχων! Μη σου πω καλύτερη κι απ' το πρωτότυπο! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 24, 2015 Author Share Posted September 24, 2015 Ναι τη θυμάμαι τη μετάφραση, έχω το βιβλίο. Του έριξα μια ματιά χτες και είδα ότι σου λείπει μια στροφή, ανάμεσα στην τέταρτη και την έκτη, εκεί που μιλά για τους αστροναύτες. Οι αλαφρές να με λούζανε οι αύρες μες το φως μιας γαλάζιας αυγής μακριά από τις νύχτες τις μαύρες στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. Στα λασπόνερα της Αφροδίτης το κορμί μας σαπίζει ως βουτά, ζούγκλα μοιάζει θανάτου ο πλανήτης με τ' απαίσια φριχτά του ερπετά. Κάθε απομακρο φτάσαμε αστέρι και την πίκρα του νιώσαμε εμείς αχ, ποιος πίσω ξανά θα μας φέρει στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. Μας καλούνε τ' απέραντα ουράνια: Αστροναύτες γοργά στη δουλειά! "Προσοχή! Ολοταχώς! Να η αδράνεια!" κι όλο σβήνουν τα φώτα μακριά. Η στολή ένα μίζερο σπίτι, ο ιδρώτας, η απώλεια αφής. Αχ, να αντίκριζα ανθρώπινα ίχνη, στα δροσάτα λαγκάδια της Γης! Πίσω χάνονται οι γνώριμοι τόποι, κι η ρουκέτα βουερή ξεκινά, παν στα βάθη του Απείρου οι Ανθρώποι πέρα ακόμη, πιο πέρα ξανά!... Ω, να βρούμε στερνό αραξοβόλι στην πατρίδα που αφήσαμε εμείς να χαρούμε τον ήλιο μας όλοι στα δροσάτα λαγκάδια της Γης. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 27, 2015 Author Share Posted September 27, 2015 Ursula K. Le Guin, «The Bones of the Earth» Πολύ καλό διήγημα, βέβαια, αλλά αναρωτιέμαι αν μπορούν να το διαβάσουν όσοι δεν έχουν διαβάσει τη Γαιοθάλασσα. Εξαιρετική γλώσσα, δύο άνθρωποι που μας ενδιαφέρουν (τους αναγνώστες των μυθιστορημάτων) και ο ίδιος υπέροχος κόσμος. Προσπαθώ όμως να σκεφτώ πώς θα μου φαινόταν χωρίς το background. Μμμμ... αδιάφορο; Γλυκό αλλά ημιτελές; Δεν ξέρω. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted September 27, 2015 Share Posted September 27, 2015 (edited) Robert Heinlein, «The Green Hills of Earth» (1947) Ναι, πάει κι αυτό ξεκάθαρα στην κατηγορία "παλιό και ξεπερασμένο". Κάποιοι στίχοι μού άρεσαν πάντως. Και έχω μία προσωπική αδυναμία σ' αυτό το διήγημα: είναι ένα από τα πρώτα Ε.Φ. διηγήματα που διάβασα, στα 16-17 μου, νομίζω. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση τότε, μαζί με ένα άλλο που απ' ό,τι θυμάμαι λεγόταν "Η μεγάλη αγρύπνια" ή κάπως έτσι. Σε ποιο βιβλίο ήταν; Νόμιζα ότι ήταν στο "Το Δ του Διαστήματος", αλλά αυτό είναι του Μπράντμπερυ. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν εκδόσεις Κάκτος, πάντως. Αφου έφαγα τον κόσμο να το βρω χωρίς επιτυχία, έπεσα σήμερα τυχαία πάνω του (το είχα κάπου στην άκρη με τα βιβλία που έχουν καλυφθεί από άλλα): "Διάστημα 1999" Κάκτος (1977) και ναι καλά θυμάσαι υπάρχει και η "Η μεγάλη αγρύπνια" (έτσι ακριβώς) μέσα. (Αυθεντικός τίτλος:The Long Watch και σαν Rebellion on the Moon) Edited September 27, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted September 28, 2015 Author Share Posted September 28, 2015 (edited) Διήγημα 71/89 Kurt Vonnegut, «Harrison Bergeron» (1961) Ο Βόνεγκατ (1922-2007) είναι γνωστός για το χιούμορ, την καυστική ειρωνεία, τον αυτοσαρκασμό στα έργα του. Το μυθιστόρημα Σφαγείο Νο 5 εξιστορεί, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, με ένα μερικώς ρεαλιστικό, μερικώς σουρεαλιστικό τρόπο τη σύλληψή του από το γερμανικό στρατό στο Β' ΠΠ και την επιβίωσή του στο βομβαρδισμό της Δρέσδης. Σπουδαίο μυθιστόρημα, αλήθεια. Είχε τρία παιδιά, υιοθέτησε τρία ακόμα, της αδελφής του, όταν εκείνα έχασαν και τους δύο γονείς σε διάστημα δύο ημερών, από καρκίνο και σιδηροδρομικό ατύχημα! Με έξι παιδιά τα έφερνε δύσκολα βόλτα, πουλώντας απλώς κάποια διηγήματα. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά (και σκληρά) χρόνια για να μπορέσει να ζει πλέον άνετα από τη δουλειά του. Στη φωτογραφία που διάλεξα τον βλέπουμε νέο, με τη γυναίκα και τα τρία (γενετικώς) δικά του παιδιά. Την άλλη, πιο γνωστή μορφή του, αυτή του μεγαλύτερου άνδρα με τα χαρακτηριστικά γυαλιά, την έχουμε όλοι στο νου. (φ. Edie Vonnegut) Το «Harrison Bergeron» είναι ένα διήγημα που (από ό,τι βλέπω, δεν το έχω διαβάσει) έχει συζητηθεί πολύ, καθώς αγγίζει ένα κοινωνικό-πολιτικό θέμα. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Magazine of Fantasy and Science Fiction, τον Ιανουάριο 1961. (εξώφ. Chesley Bonestell) Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα ως την Τρίτη, 6 Οκτωβρίου 2015 Edited September 28, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted September 28, 2015 Share Posted September 28, 2015 (edited) Ursula K. Le Guin, «The Bones of the Earth» Δεν είμαι φαν του φάνταζυ· ενίοτε με εκνευρίζει. Έχω μάλλον βαρεθεί τους μάγους, τα μαγόπουλα, (όχι ακόμη τις μαγισσούλες). Ωστόσο, η μεγάλη κυρία γιαγιά του φανταστικού, Ου. Λε Γκεν, είναι άλλη περίπτωση. Κατάφερε μα φτιάξει μια τρυφερή ιστορία, μια ιστορία αυτοθυσίας, με ρέοντα, ήρεμο σχεδόν υπνωτικό (με την καλή έννοια) ρυθμό, που δείχνει τη στόφα της μεγάλης συγγραφέως και την άνεση που αναπτύσσει την υπόθεση της ιστορίας. Η αυτοθυσία, είτε πρόκειται για την γυναίκα του πρωτομάστορα, είτε για τον μάγο Enhemon, έχει αρχετυπικό χαρακτήρα και πάντα έχει σκοπό να κατευνάσει τις απηνείς και τυχφλές χθόνιες δυνάμεις οι οποίες τότε αρκούνται, εν τη μεγαλοθυμία τους, στο αίμα του ενός αντί των πολλών. Με αφορμή τη γλυκιά αφήγηση μπορούμε να προβούμε σε κάποιες σκέψεις και μερικές χρηστικές προεκτάσεις: Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η επιστημονική εξήγηση για τους σεισμούς. Είναι ουτοτρόπως εφικτό να λύσουμε κι εμείς το πρόβλημα της υψηλής σεισμικότητας της χώρας μας. Θα μπορούσαμε, παραδείγματος χάριν, σε επιλεγμένα σημεία μεταξύ ρηγμάτων και τεκτονικών πλακών, να τοποθετήσουμε Βαρώτσο και Παπαζάχο αντιστοίχως. Φυσικά, οι τελευταίοι, είναι σίγουρο ότι θα προβάλουν μικρόψυχες και ευλογοφανείς αντιρρήσεις, εύκολα όμως απορρίψιμες εμπρός στην κοινή ωφέλεια. Επίσης, έχουμε να κάνουμε κάποιες αρνητικές επισημάνσεις στο προφανώς πάσχων και αναχρονιστικό σύστημα εκπαίδευσης. Αυτό διακατέχεται από βαθειά αντιδημοκρατικές και διακριτικές κατά του γυναικείου φύλου πρακτικές. Δεν υπάρχουν μικτά σχολεία και το επάγγελμα κυριαρχείται από άντρες. Η αναφορά στην Ard αποτελεί μόνο την εξαίρεση που επιβιώνει τον κανόνα. Σκεφτείτε πόσο ελεύθερη και αποδοτική θα ήταν η εκπαίδευση και πόσο πιο spicy η παρούσα ιστορία, αν ο μάγος Enhemon, στο απομονωμένο σπίτι του μέσα στο δάσος δίδασκε ένα εύθυμο τσούρμο μαγισσούλες (σε νόμιμη ηλικία, φυσικά). Φανταστείτε πόσο αυτό θα απογείωνε την ουσιαστική παιδεία και την αφήγηση ωσαύτως. Προτού επεκταθούμε σε σκιερά και δαιδαλώδη μονοπάτια των φαντασιώσεών της φαντασίας μας, απονέμουμε ανέτως τρία άνθη. Υ.Γ. 1: Δε θα αναλύσουμε με τα φροϋδικά εργαλεία την εμμονή με την επαφή των γυμνών ποδιών του μάγου, με χώμα και λάσπη και το συμβολισμό με την άμεση επαφή με τη μάνα Γη, αλλά στο τέλος μείναμε με την αίσθηση ξεραμένης λάσπης στα πόδια μας. Υ.Γ. 2: Ο μάγος, εκτός από μήλα και αυγά, πήρε στο δισάκι του και ρητινίτη οίνο, δηλ. ρετσίνα. Ήταν ο αρχέγονος Παοκτζής με τη Μαλαματίνα του! Of course! Edited September 28, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted September 30, 2015 Share Posted September 30, 2015 Διήγημα 71/89 Kurt Vonnegut - Harrison Bergeron (1961) Ναι, χιούμορ, καυστική ειρωνεία, σαρκασμός, και ΕΦ στα καλύτερά τους. Ένα μικρό αριστούργημα που ακολουθεί μια από τις αγαπημένες μου ΕΦ συνταγές: Παίρνουμε μια ιδέα την τραβάμε στα άκρα και περιγράφουμε ρεαλιστικά τις καταστάσεις που δημιουργούνται και τις επιπτώσεις που έχουν σε κοινούς ανθρώπους. Δεν ξέρω πως μπορεί να το είδαν Αμερικανοί και μη το 1961. Μπορεί κάποιοι να το θεώρησαν ”αντιδραστικό” και ψυχροπολεμικό αλλά σήμερα όλοι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις πολιτικές μας δοξασίες και να το απολαύσουμε όπως του αξίζει. Απίθανη η ιδέα και τα ευρήματα της ισότητας, πολύ καλογραμμένο, και πολύ ανθρώπινο. Εγώ -τουλάχιστον- δεν θέλω κάτι παραπάνω. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 1, 2015 Share Posted October 1, 2015 Ursula K. Le Guin, «The Bones of the Earth» Πολύ καλό διήγημα, βέβαια, αλλά αναρωτιέμαι αν μπορούν να το διαβάσουν όσοι δεν έχουν διαβάσει τη Γαιοθάλασσα. Εξαιρετική γλώσσα, δύο άνθρωποι που μας ενδιαφέρουν (τους αναγνώστες των μυθιστορημάτων) και ο ίδιος υπέροχος κόσμος. Προσπαθώ όμως να σκεφτώ πώς θα μου φαινόταν χωρίς το background. Μμμμ... αδιάφορο; Γλυκό αλλά ημιτελές; Δεν ξέρω. :rose: :rose: Ετοιμαστείτε για ύβρι. Θα προσπαθήσω να φανταστώ τι θα έλεγα (εγώ και πιθανότατα και άλλοι) στον/στην άγνωστη συγγραφέα αυτού του διηγήματος αν το διάβαζα στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου της ΑΛΕΦ. Εξαιρετική γραφή, άνετη, αβίαστη, ρέουσα. Σύστημα μαγείας που φαίνεται δουλεμένο αλλά, φυσικά, δεν μπορεί να αναδειχτεί στην ολότητα και τη λεπτομέρειά του σε τόσο μικρή έκταση. Καλές και ενίοτε προοικονομήμενες περιγραφές (όπως η επαφή των γυμνών ποδιών με τη γη). Ο Σιωπηλός είναι ωραίος ως σκηνές και ανάπτυξη του κεντρικού χαρακτήρα, αλλά δεν φαίνεται να παίζει ενεργό ρόλο στην κυρίως ιστορία. Ο δεύτερος μάγος που τον βοηθάει στο τέλος παρουσιάζεται πολύ αργά και έτσι δεν υπάρχει καλή εκμετάλλευση της φιλίας τους / σχέσης τους σε συνδυασμό με την αυτοθυσία (το "Θα σε αποχαιρετούσα" δεν έχει την επίδραση που θα θέλαμε). Η αυτοθυσία είναι τόσο χρησιμοποιημένη ως τέλος που ήταν πολύ εύκολα προβλέψιμη, και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο μείον. Γενικά, μια καλή ιστορία που όμως απέτυχε να απογειωθεί. Την είχα διαβάσει στο παρελθόν (έχω το βιβλίο) και την είχα ξεχάσει ολότελα. Φοβάμαι ότι αυτό θα ξανασυμβεί και τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 1, 2015 Author Share Posted October 1, 2015 Ούτε εγώ τη θυμόμουν. Μου ήταν όμως αδύνατο να τη διαβάσω, μετά από τόσα χρόνια, και να μη χαμογελάσω, να μη με γλυκάνει, να μην πω «ας ξαναδιαβάσω τη γαιοθάλασσα». Δούλεψε η νοσταλγία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 2, 2015 Author Share Posted October 2, 2015 Kurt Vonnegut, «Harrison Bergeron» Προσπάθησα να το δω μέσα από τα μάτια της εποχής του (1961), όταν μάλλον ότι θα είχε κάνει εξαιρετικά θετική εντύπωση σε μια μερίδα αναγνωστών: ενδιαφέρουσα ιδέα, απρόοπτες επιπτώσεις στην εφαρμογή των κανόνων, χιούμορ, δεικτική κοινωνική κριτική, οικονομία λόγου, τραγικό τέλος. Δεν νομίζω ότι γράφονταν πολλά τέτοια διηγήματα τότε, ίσως μόλις στις αρχές της δεκαετίας του '60 να έκαναν πρώτη φορά την εμφάνισή τους. Την αμερικάνικη κοινωνία της περιόδου δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τη γνωρίζω, αλλά υποθέτω ότι η συζήτηση για ισότητα ήταν ανοιχτή κυρίως λόγω των φυλετικών ανισοτήτων και διακρίσεων. Πάντως νομίζω ότι υπήρχε και μια πολιτική συζήτηση, ανόητη κατά κύριο λόγο, ότι η διαφορά της «ελευθερίας» του καπιταλισμού στη Δύση με τον «κομμουνισμό» του σοβιετικού μπλοκ ήταν ότι αυτός επέβαλλε την ισότητα με ισοπέδωση κλπ. Τρίχες βέβαια, καθώς ούτε κομμουνισμό είχε το σοβιετικό μπλοκ, ούτε την ισότητα προήγαγε, ενώ και από την άλλη γνωρίζουμε τα όρια της δυτικής ελευθερίας, που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα πιο στενά από ό,τι σήμερα. Μου κάνει συνεπώς εντύπωση να μπαίνει σε αυτή τη συζήτηση ο Βόνεγκατ από τη μια «μπάντα». Γιατί όπως και να το κάνεις, θέση παίρνει, τραβώντας στα άκρα το θέμα της επιβολής της «ισότητας» με τη βία. Τέλος πάντων όλα αυτά ακαδημαϊκά, δεν με επηρεάζουν (ελπίζω) στην ανάγνωση του διηγήματος. Που παρά τις αρετές που ανάφερα στην αρχή, δεν μπορώ να πω ότι το απόλαυσα. Έστω και σε ένα χιουμοριστικό διήγημα, που δεν πρέπει κανείς να παίρνει τα πράγματα τοις μετρητοίς, είναι απαραίτητη κάποια λογική. Δεν μπορώ ας πούμε να δεχτώ ότι το σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί (πχ. η μετάδοση των τηλεοπτικών προγραμμάτων, η λειτουργία του ραδιοφωνικού «εξισωτή») σε μια τέτοια κοινωνία. Την αποτελεσματική (εξαιρετικά αποτελεσματική!) παρέμβαση της Στρατηγού, αντίθετα, τη δέχομαι: Ακόμα και μια τέτοια κοινωνία έχει τις εξαιρέσεις της. Προφανώς η κυρία δεν φοράει καμία εξισωτική συσκευή. Από κει και πέρα, είναι πώς «διαβάζει» το «Harrison Bergeron» ο καθένας μας: Ως διήγημα, ως χιουμοριστικό σχόλιο, ως άσκηση πνεύματος; Προσπάθησα να το διαβάσω ως διήγημα, δεν τα κατάφερα και δεν θα το έβαζα στη λίστα μου. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 2, 2015 Share Posted October 2, 2015 Kurt Vonnegut, «Harrison Bergeron» Έχω δει την ταινία, η οποία μου φάνηκε μέτρια, αλλά αυτό εδώ το μου άρεσε και το απόλαυσα για όλα αυτά που αναφέρατε, και επειδή (ίσως επηρεασμένος από το όνομα του συγγραφέα, ομολογώ) ήμουν προετοιμασμένος για αναληθοφανείς υπερβολές και τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις (ο Νίκος, φυσικά, έχει δίκιο σε όλα τα παράπονά του, αλλά είναι εμφανές ότι ο συγγραφέας δεν έχει ως πρώτο μέλημά του την αληθοφάνεια). Αυτό που μου έμεινε, και νομίζω ότι είναι αυτό που κάνει το διήγημα διαχρονικό, είναι η mind-expanding ιδέα και κυρίως η εσωτερική συζήτηση που ανοίγει πάνω στο θέμα της ισότητας -της κάθε ισότητας. Είναι από τις ιδέες που δεν ξεχνιούνται -thx, Kurt! Σημείωση: Γενικά δεν μου αρέσει ο Βόννεγκατ. Δεν μπόρεσα να συγχρονιστώ ούτε για μια σελίδα με το "Σφαγείο Νο5" ή το "Σλάπστικ". Το "Κυανοπώγων" -που δεν είναι Ε.Φ.- το βρήκα καλύτερο, αλλά όχι και κανένα αριστούργημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 6, 2015 Author Share Posted October 6, 2015 Διήγημα 72/89 Bob Shaw (1931-1996), «Light of Other Days» (1966) O Shaw γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. Δημοσίευσε το πρώτο του εφ διήγημα το 1951. Έζησε για λίγο στον Καναδά με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους, πριν επιστρέψει πρώτα στο Μπέλφαστ και κατόπιν στην Αγγλία. Εκείνη την περίοδο έγραψε το σύνολο σχεδόν του έργου του. Πιο γνωστό μυθιστόρημά του, το Orbitsville, γύρω από την ανακάλυψη μιας τεράστιας σφαίρας που περιβάλλει (και ζεσταίνεται από) ένα αστέρι. Σκεφτείτε το ringworld, αλλά πολλές πολλές μεγαλύτερο. Αν θυμάμαι καλά όταν το διάβασα «τεχνικά» έστεκε, άλλωστε ο Shaw είχε εργαστεί ως μηχανικός σχεδίασης αεροσκαφών. Η επιτυχία του, τον υποχρέωσε να γράψει δύο ακόμα συνέχειες. Άλλη γνωστή τριλογία του, η Land and overland. Ο Σο πέθανε από καρκίνο το 1996. Ένα σημείωμα για το θάνατό του από το φίλο του, Christopher Priest, εδώ. To διήγημα που διαβάζουμε αυτή την εβδομάδα, «Light of Other Days», είναι αυτό που τον έκανε γνωστό -ουσιαστικά τον καθιέρωσε ως σημαντικό συγγραφέα του είδους, το 1966. Ήταν υποψήφιο για Hugo το επόμενο έτος, αλλά έχασε από τον Larry Niven και το «Neutron Star», και το ίδιο συνέβη με το nebula, όπου έχασε από τον Richard McKenna («The Secret Place»). Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Analog τον Αύγουστο 1966. Σχολιάζουμε το «Light of Other Days» ως την Πέμπτη, 15 Οκτωβρίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 6, 2015 Share Posted October 6, 2015 Αν είναι αυτό που νομίζω, αυτό με την υπέρχοη ιδέα (με τα γυαλιά και το φως) και την τόσο γλυκιά εκτέλεση, τότε είναι υπέροχο και πανάξιο της θέσης του. Το έχω διαβάσει στα ελληνικά, αλλά δεν θυμάμαι πού; Απαγορευμένο Πλανήτη; Τώνη, θα κάνεις το θαύμα σου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted October 7, 2015 Share Posted October 7, 2015 Αν είναι αυτό που νομίζω, αυτό με την υπέρχοη ιδέα (με τα γυαλιά και το φως) και την τόσο γλυκιά εκτέλεση, τότε είναι υπέροχο και πανάξιο της θέσης του. Το έχω διαβάσει στα ελληνικά, αλλά δεν θυμάμαι πού; Απαγορευμένο Πλανήτη; Τώνη, θα κάνεις το θαύμα σου; Ναι, αυτό είναι αλλά θα το ξαναδιαβάσω (με μεγάλη χαρά, για άλλη μια φορά) πριν γράψω γι αυτό. Στο Big Bang #3 (10ος 1997). Σχετικά δύσκολο να το βρεις αυτόνομο μιας και μπήκε (ολόκληρο) ανάμεσα στα κεφάλαια 2 και 3 του (fix-up) μυθιστορήματος “Other days, other eyes” (αν το έχεις και προτιμάς να το διαβάσεις στο πρωτότυπο). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 8, 2015 Share Posted October 8, 2015 Kurt Vonnegut, «Harrison Bergeron» Ειρωνία και δεικτικό χιούμορ στα όρια του "Μπουρλέσκ". Δε θα αναζητήσω συμβολισμούς και αλληγορίες που θα είχαν νόημα στο γεωπολιτικό και χρονικό πλαίσιο του 1961, σε μια εποχή όπου η τηλεόραση δεν είχε ακόμη την μετέπειτα ένταση στην κοινωνική επίδραση. Σκέφτομαι με φρίκη τον εαυτό μου σε μια τέτοια κοινωνία. Πώς θα μπορούσα να αντέξω με πρόσθετο βάρος τουλάχιστον 100 κιλών και ηχεία συναυλιών στο κεφάλι? Δεν ήταν άσχημο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted October 8, 2015 Share Posted October 8, 2015 Διήγημα 72/89 Bob Shaw (1931-1996) - «Light of Other Days» (1966) Άλλος ένας από τους συγγραφείς που συμπαθώ ιδιαίτερα. Εδώ έχουμε ένα μικρό κομψοτέχνημα (για τα γούστα μου). Πολύ λιτό και κομψό, αβίαστα γραμμένο, εκπληκτική ιδέα, απλοί, καθημερινοί, και ολοζώντανοι χαρακτήρες, δραματικό χωρίς να είναι μελό. Αν σας αρκούν αυτά τα “ολίγα” θα το απολαύσετε. Όπως πιθανόν να απολαύσετε και (τουλάχιστον) το πρώτο μέρος της τριλογίας “The Ragged Astronauts ή Land and Overland” που βασίζεται σε μια ακόμα εκπληκτική ιδέα του Shaw: Δύο πλανήτες είναι τόσο κοντά μεταξύ τους που οι ατμόσφαιρές τους εφάπτονται και το ταξίδι από τον έναν στον άλλο μπορεί να γίνει με αερόστατο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 11, 2015 Author Share Posted October 11, 2015 Bob Shaw - «Light of Other Days» (1966) To «αργό γυαλί» ήταν σπουδαία ιδέα, από αυτές που σε κάνουν να αγαπάς την εφ - μπράβο Bob Shaw! Μια μικρή αμφιβολία μόνο για το χειρισμό του τελικού ευρήματος: μια κοινωνία που ζει ανάμεσα σε αργά γυαλιά, δεν είναι πιο «υποψιασμένη» όταν βρίσκεται μπροστά σε ανάλογα περιστατικά; Και ακόμα, όταν το εύρημα σε ένα διήγημα αγγίζει το μελό έχω τις αντιρρήσεις μου, αλλά τέλος πάντων, συνολικά ένα πολύ καλό διήγημα, από αυτά που ευχαριστιέται κανείς. Ελπίζω εξίσου καλά τα υπόλοιπα 17... :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 15, 2015 Author Share Posted October 15, 2015 Διήγημα 73/89 Isaac Asimov, «The Last Question» (1956) Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Science Fiction Quarterly του Νοεμβρίου 1956. Οι αναγνώστες του Locus το ανέδειξαν 12ο καλύτερο του 20ου αιώνα. Ο συγγραφέας στο αγαπημένο δικό του διήγημα. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως το Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2015. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 15, 2015 Share Posted October 15, 2015 Bob Shaw - «Light of Other Days» Η ιδέα εξαιρετική, η εκτέλεση εξαιρέσιμη! Πράγματι, η ιδέα για το γυαλί που ουσιαστικά "βλέπει" στο χρόνο, είναι από τις πιο προτότυπες και συναρπαστικές που έχω διαβάσει σε σύντομη ιστορία ΕΦ. Παρά ταύτα, και με δεδομένες τις αρετές στη γραφή, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι ανάλογο. Όχι, ότι το διήγημα δεν είναι αξιόλογο· απλά με τέτοια εισαγωγή περίμενε κανείς εκθαμβωτικά αποτελέσματα. Είχα ήδη μαντέψει την κατάληξη της ιστορίας από την αρχή σχεδόν. Αυτό βέβαια, (εκτός από την παροιμιώδη ευφυΐα μου), ίσως οφείλεται στο ότι είχα διαβάσει την ιστορία στο Big Bang την οποία θυμόμουν πολύ αμυδρά έως καθόλου. Τρία (3) άνθη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 17, 2015 Author Share Posted October 17, 2015 Isaac Asimov, «The Last Question» Ωραίο. Ωραίο για την εποχή του, ζωντανό ακόμα και σήμερα. Νομίζω ότι το εύρημα της αθανασίας ήταν που έκανε το κλικ: του έδωσε νόημα που δεν θα είχε αν απλώς διαφορετικές γενιές έθεταν το ερώτημα στον υπολογιστή. Με την αθανασία απέκτησε νόημα η αγωνία για το τέλος του κόσμου ακόμα και σε δις χρόνια. Μια παρατήρηση: Ο Ασίμοφ έπεσε τελείως έξω στις ηλικίες του σύμπαντος, των άστρων (προφανώς, αυτές ήταν οι αντιλήψεις για το χρόνο και το σύμπαν στην εποχή του) αλλά και για τον άνθρωπο, που δεν είναι ενός εκατομμυρίου ετών, εκτός βέβαια και αν μιλάμε για τα είδη από τα οποία εξελίχθηκε ο homo sapiens. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.