nikosal Posted February 13, 2016 Author Share Posted February 13, 2016 Margo Lanagan, «Singing My Sister Down» Από τις πιο τολμηρές ιδέες που έχουμε διαβάσει στη μακρά μας λίστα -αυτό είναι βέβαιο. Δεν έγραψα νωρίτερα, ήθελα να κάνω πρώτα μια δεύτερη ανάγνωση. Ο λόγος: Δεν μου προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα με αυτά που περιγράφετε οι περισσότεροι και αναρωτιόμουν τι μου έφταιγε. Ίσως (αλλά «πολύ» ίσως) το γεγονός ότι αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο δεν ήταν η κοπέλα που βυθιζόταν ή o πόνος των συγγενών, αλλά η κοινωνία που επιλέγει μιας τέτοιας σκληρότητας θανατική ποινή. Και αυτό το μέρος η Λάναγκαν το αφήνει στην άκρη, εστιάζοντας στο δράμα της οικογένειας. Ανεξαρτήτως από αυτά πάντως, ένα πολύ καλό διήγημα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 14, 2016 Author Share Posted February 14, 2016 (edited) Νούμερο 4, Διήγημα 86/89 Harlan Ellison, «'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman» (1965) Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Galaxy του Δεκεμβρίου 1965. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εξώφυλλο είναι ένα από τα διηγήματα των... many others. Λίγους μήνες μετά όμως, αυτό ήταν που κέρδισε Hugo και Nebula. Εξώφυλλο Pederson To διαβάζουμε ως τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016. Edited February 14, 2016 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 14, 2016 Share Posted February 14, 2016 Νούμερο 4, Διήγημα 86/89 Harlan Ellison - 'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman (1965) Δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν αν η μητρική μου γλώσσα ήταν τα Αμερικάνικα ή έστω τα Αγγλικά. Δεν μου είχε κάνει καλή εντύπωση όταν το είχα πρωτοδιαβάσει και τώρα που το ξαναδιάβασα (δύο φορές) δεν άλλαξα γνώμη. Ίσως να φταίει το ότι είναι υπερβολικά αφελές και καθόλου πειστικό. Κάτι έχει να πει αλλά είναι λίγο σαν παραμύθι, λίγο σαν παρωδία, λίγο σαν λογοτεχνική επίδειξη... Ίσως και να είναι πολύ καλλιτεχνικά γραμμένο για τα γούστα μου. Πάντως, μεγάλες παράγραφοι με δεκάδες κόμματα, χωρίς τελείες μου θυμίζουν κάτι άλλο. Μία παράγραφος αποτελούμενη από 22 μικρές προτάσεις (3-4 λέξεων) και που σε όλες οι πρώτες δύο λέξεις είναι “They used” είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το δει σαν λογοτεχνία υψηλού επιπέδου, εγώ πάντως δεν κατάφερα να το διαβάσω όλο. Κάπου στην μέση, αυτόματα το μάτι μου πήγε στο τέλος της παραγράφου (και τις δύο φορές!). Respect για τα Dangerous visions και το προηγούμενο διήγημα αλλά ως εκεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 18, 2016 Share Posted February 18, 2016 (edited) Harlan Ellison - "Repent, Harlequin!' said the Ticktockman" Tick tock, tick tock, tick tick... (six word story by Neal Stephenson) Είναι αμφιλεγόμενο έργο, αλλά, ναι, είναι υψηλή λογοτεχνία! Είναι, παρά την έκτασή του, μνημειώδες έργο. Κανένας δε γράφει έτσι, κανένας δε γράφει με αυτό τον τρόπο. Ιδιόρρυθμες, ιδιότυπες, ιδιότροπες, ιδιοπαθείς και ιδιοποίκιλες λέξεις, λέξεις παιχνιδιάρικες που χοροπηδούν, λέξεις που εξφενδονίζονται με χαοτικό ρυθμό. Όμως, ακόμη και στο χάος υπάρχει τάξη και ρυθμός. Αν όχι η τάξη ενός μετρονόμου, τουλάχιστον ο ρυθμός κρουστών τύπου Ramones! (Βέβαια, οι Ramones δημιουργήθηκαν σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, αλλά, η φύση λατρεύει τους αναχρονισμούς). Η κριτική σε μια εντατικοποιημένη κοινωνία που ζει κάτω από τον εφιάλτη του ρολογιού αντί χαλαρά να αναμένει να ωριμάσει το Jack Daniels, είναι η προφανής κεντρική ιδέα του αφηγήματος και στην οποία δε θα εντρυφήσω, προτιμώντας κάποιες "αθέατες" λεπτομέρειες. Μου άρεσε το διάχυτο σε όλο το κείμενο "παιχνίδισμα" και διασκέδασα με το περιστατικό του βομβαρδισμού με τα ζελεδάκια! Ο Αρλεκίνος, ένα πλάσμα άμεσα σχετιζόμενο με το απατηλό ΕΓΩ του συγγραφέα, μου θυμίζει τον Joker στον Μπάτμαν. Ένας τζόκερ, όμως, καλός! Και στο τέλος καταγάγει περήφανη νίκη εκ των έσω. Δήθεν αναμορφωμένος, έχει καταφέρει να μολύνει το σύστημα (ως ιος software), με αποτέλεσμα την αυτογελοιοποίηση του Ticktockman. Η κοινωνία που περιγράφεται θυμίζει κάτι από τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάρλυ Τσάπλιν. Και η "διακειμενική ειρωνεία" καλά κρατεί. Έχουμε αναφορές στο 1984 του Όργουελ, στο Civil Disobedience του Henry David Thoreau, την αναφορά στον Bertillon (Alphonse Bertillon, ο πατέρας της χρήσης της ανθρωπολογίας - ανθρωπομετρίας και δακτυλικών αποτυπωμάτων στην εγληματολογία) και η χάριν παιδιάς χρήση του ονόματος Raoul Mitgong. Σημειώνω μεταξύ άλλων τις φράσεις που ανήκουν στο περιθώριο της ιστορίας: 11:45 pray for rain. (Τι ειρωνεία και οποία δυστοπία! Μια μελλοντική κοινωνία σε τεχνολογιkή ακμή, με cardiplates, air-boats και sidewalks χρειάζεται προσευχή για την πολύτιμη βροχή, προφανώς λόγω δραματικής έλλειψης νερού. The Harlequin stalked out, slamming the door, which sighed shut softly, and locked itself. (Δε θα μπορούσαν να λείψουν τέτοιες φράσεις στο μυαλό ενός αμετανόητου και επίμονου αρλεκίνου, όπως ο Χάρλαν). Η αναφορά στο fax-box. Για την εποχή του, το φαξ, ήταν κάτι σαν εξωγήινη τεχνολογία. Ο Ticktockman, στην αρχή θεωρείται άνθρωπος, αλλά προς το τέλος καταλήγουμε να τον εκλάβουμε ως υβρίδιο ή καθαρά ρομπτότ. Ο ήχος που παράγει όταν πηγαίνει στο γραφείο του (mrmee, mrmee, mrmee, mrmee), παραπέμπει σε συγχυσμένο - χαλασμένο ρομπότ. Όσο για τον ήχο που βγάζει, (mrmee), έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για τη σημασία του. Όπως και να έχει, θεωρώ απίθανο να μη σχετίζεται καθόλου με το πραγματικό όνομα του Αρλεκίνου (Everett C. Marm). And so it goes. Όλα τα διαθέσιμα άνθη! Edited February 18, 2016 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 22, 2016 Author Share Posted February 22, 2016 Harlan Ellison, «I Have No Mouth, and I Must Scream» Τι δίνει καλά: την αίσθηση του απόλυτου εκμηδενισμού του ανθρώπου. Καθώς το διάβαζα, σκεφτόμουν τους κρατούμενους του Άουσβιτς και των άλλων στρατοπέδων, στην καθημερινότητά τους πριν το κρεματόριο. Δεν αλλάζει πολύ ο διοικητής που γνωρίσαμε στη Λίστα του Σίντλερ, από την ΑΜ. Εξαιρετική και η ιδέα του τέλους, ο άνθρωπος μπάλα. Σίγουρα εντυπωσιακό στην εποχή του... Από μια άποψη είμαστε τυχεροί που αυτά τα διηγήματα τα διαβάζουμε σήμερα, έχοντας την ιστορική εξέλιξη της εφ στο μυαλό μας, από την άλλη χάνουμε την αίσθηση του καινοτόμου σε μια σειρά από καλά διηγήματα που δείχνουν την ηλικία τους. :rose: Harlan Ellison, «'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman» Εδώ έχουμε μια εξαιρετική ιδέα, αλλά επίσης ένα ύφος / γραφή που (για τα δικά μου μέτρα) κάνουν το διήγημα δυσανάγνωστο. Κανονικά θα του έβαζα ένα άνθος (σόρι Όμπρε!) αλλά θα πάρει το δεύτερο για την ιδέα. Και για το ότι το έγραψε σε έξι ώρες μέσα (αυτό να το βλέπει ο μμαν) :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 22, 2016 Share Posted February 22, 2016 το έγραψε σε έξι ώρες μέσα (αυτό να το βλέπει ο μμαν) :rose: Προσπαθείς να τον ξεκάνεις; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 22, 2016 Author Share Posted February 22, 2016 Νούμερο 3, Διήγημα 87/89 Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» (1973) Το διήγημα της Λε Γκεν (τη συναντήσαμε και πρωτύτερα στη λίστα) δημοσιεύθηκε στην ανθολογία New Dimensions 3 του Silverberg, το 1973. Στις σελίδες της μεγάλα ονόματα της νεότερης εφ της εποχής. Κέρδισε Hugo την επόμενη χρονιά. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε αυτούς που την έκαναν από την Ομέλας ως την Τρίτη, 1 Μαρτίου 2016. Και ναι, είναι αλήθεια: Θα τελειώσουμε πριν την εαρινή ισημερία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 23, 2016 Share Posted February 23, 2016 Harlan Ellison, «'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman» Τελικά δεν το είχα διαβάσει, απλώς είχα ακούσει γι' αυτό πολλές φορές. Εντάξει, η ιδέα δεν είναι άσχημη, αλλά tell, tell, tell! Όλη η σελίδα 3 είναι tell από την αρχή μέχρι το τέλος, κι αυτό δεν είναι το μόνο σημείο που ο συγγραφέας παίρνει την εύκολη οδό του "σου πετάω τεμπέλικα στα μούτρα την ιδέα". (Ναι, ξέρω ότι τότε το tell ήταν πολύ πιο συγχωρίσιμο από σήμερα, αλλά.) Προφανώς, το διήγημα δεν ποντάρει στην (ανύπαρκτη) αληθοφάνειά του, οπότε δεν θα το κρίνω γι' αυτήν. Το πρόβλημα είναι ότι φωνάζει τόσο πολύ αυτό που θέλει να πει (δηλαδή tell) που καταντάει άτεχνο στην παρουσίαση του κεντρικού μηνύματός του. Στα θετικά το πραγματικά θαρραλέο γράψιμο του Έλισον. Αυτός ο τύπος έγραφε με κότσια. Δεν λέω ότι μου αρέσουν όλοι οι ακροβατισμοί του, αλλά εντυπωσιάζομαι από το πόσο γραμμένους έχει όλους τους "κανόνες". Αυτό, φυσικά, δεν δουλεύει πάντα καλά, αλλά όταν πετυχαίνει, πετυχαίνει με θόρυβο. Λίγα άνθη, λόγω αξεπέραστης παλαιότητας δομής και παρουσίασης. Νούμερο 3, Διήγημα 87/89 Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» (1973) Αν το θυμάμαι καλά, αυτό είναι ένα υπέροχο διήγημα που θα χαρώ πολύ να ξαναδιαβάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 23, 2016 Share Posted February 23, 2016 Νούμερο 3, Διήγημα 87/89 Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» (1973) Αν το θυμάμαι καλά, αυτό είναι ένα υπέροχο διήγημα που θα χαρώ πολύ να ξαναδιαβάσω. Αν θυμάμαι εγώ καλά, γι' αυτό το διήγημα είχες πει ότι αν δεν ήταν της LeGuin δε θα του είχαν δώσει κανένα βραβείο/σημασία. Αλλά βεβαίως μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει μπορεί να έχεις αλλάξει γνώμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 25, 2016 Share Posted February 25, 2016 το έγραψε σε έξι ώρες μέσα (αυτό να το βλέπει ο μμαν) :rose: Προσπαθείς να τον ξεκάνεις; Μπα. Θα εντυπωσιαζόμουν αν ζήλευα και το διήγημα. Αλλά... "People forget how fast you did a job - but they remember how well you did it." Howard Newton και (αν και σαφώς δεν ισχύει για μένα)... "I can write better than anybody who can write faster, and I can write faster than anybody who can write better." A. J. Liebling 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 26, 2016 Share Posted February 26, 2016 (edited) Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» Από τον Χάρλαν στην Ούρσουλα! Είναι σαν να μεταπίπτεις μουσικώς από τους Dead Kennedys στον Tim Buckley! Από τον στακάτο ρυθμό και την δυστοπία του δαιμόνιου Αρλεκίνου - 'Ελλισον, στον γλυκό - γλυκερό ρυθμό της ουτοπίας(;) ενός παιδιού των λουλουδιών, της Λεγκέν. Θα φανώ ασεβής (ξανά): νομίζω ότι η θέση στη λίστα της παρούσας ιστορίας δεν αντανακλά την αξία της ίδιας της, καλής παρά ταύτα, ιστορίας, αλλά, υποθέτω δόθηκε τιμής ένεκεν για το συνολικό έργο της συγγραφέως. Η ιστορία είναι βαθέως αλληγορική και αμφίσημη. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ΄"παλιντρόπου αρμονίας" κατά τον Ηράκλειτο, ενός κειμένου τόσο ευαίσθητου στην πρόσληψη του αναγνώστη και την υποκειμενική ερμηνεία. Θα μπορούσε να συμβολίζει την ενοχή του Πρώτου Κόσμου απέναντι στην εξαθλίωση του αποτελούμενου από κυρίως νεανικό πληθυσμό, Τρίτου Κόσμου. Επίσης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Ανατολικού τύπου κοσμοθεώρησης όπου η ηδονή πρέπει να αντισταθμίζεται με τον πόνο. Εδώ η συλλογική ηδονή της γλυκειάς ζωής, αντισταθμίζεται με τον πόνο του ενός. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένας "έντιμος συμβιβασμός". Η θαυμάσια (και) Ελληνική εφεύρεση του αποδιομπαίου τράγου! Και ούτε καν τράγος, ένας αμνός, ένα παιδί, αίρει τας αμαρίτίας του κόσμου. Συμβατό και με τον προαιώνιο μύθο του Προμηθέα, με τη διαφορά ότι ο αίρων τας αμαρτίας, είναι ουσιαστικά αναμάρτητος. Κάποιοι δε βαστούν να βασίζουν την ευτυχία τους στη δυστυχία του (έστω και μοναδιαίου) άλλου. Και έτσι γίνονται the ones who walk away from Omelas! Ομολουμένως δυνατή, μυστηριώδης και πολύσημη punchline! :rose: Υ.Γ.: Η περιγραφή της Omelas μου θύμισε κάτι από την Καντάθ του Λάβκραφτ (Όνειρική αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ). Edited February 26, 2016 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 27, 2016 Author Share Posted February 27, 2016 Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» Καλά γραμμένο μεν (και πώς δεν θα ήταν) αλλά δεν με κέρδισε. Δύο πιθανότητες για τη βασική ιδέα, όπως φαντάζομαι ότι όλοι σκέπτεστε (και ο Όμπρε παραπάνω). Η πρώτη, ότι η συγγραφέας επικρίνει την εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου για τη δική μας ευτυχία (το παιδί που πεινάει στην Αφρική ενώ επιδοτούνται τα δικά μας αγροτικά προϊόντα ή ο 12χρονος που δουλεύει φτιάχνοντας κινητά τηλέφωνα σε ένα υπόγειο, για να έχουμε εμείς τις ανέσεις μας -οκ, προφανώς δεν είχε τα κινητά στο μυαλό της το 1973 η Λε Γκεν, κάτι άλλο ανάλογο). Γενικότερα, βαθιά κριτική στον καπιταλισμό (όπως και στον Αναρχικό) αλλά και στην κοινωνία που τον αποδέχεται (πλην των ολίγων, που walk away). Η δεύτερη ότι για μια ιδιαιτερότητα της κοινωνικής ή ατομικής ψυχολογίας των κατοίκων εκεί (και ημών εδώ, αφού για μας γράφει πάντα η Λε Γκεν...), πρέπει η κακία του κόσμου να διοχετεύεται και να εξαντλείται κάπου, ώστε στον περίγυρο να βγαίνει μόνο η καλοσύνη (έτσι απλά, επειδή σβήνει η κακία, ή και με τη βοήθεια των ενοχών μας). Καλές ιδέες, όμορφη η Ομέλας, γιατί δεν μου άρεσε το διήγημα; Χρειάζομαι κάτι περισσότερο. Από μόνο της η (β) εκδοχή, που είναι η πιο ενδιαφέρουσα δεν στέκει, δεν εξηγείται. ενώ επίσης για το παιδί, για τους γονείς του, για την επιλογή, για το μέλλον του, δεν μαθαίνουμε τίποτα... Προφανώς δεν την νοιάζει τη συγγραφέα αυτή η ελλειπτικότητα, η αφαίρεση, η ακραία αλληγορία: εκείνη θέλει (και αρκείται) να δηλώσει πώς λειτουργεί η κοινωνία ή η ψυχή μας. Αλλά για τα δικά μου γούστα αυτό δεν είναι ακριβώς ένα διήγημα. :rose: 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 29, 2016 Share Posted February 29, 2016 (edited) Ursula K. Le Guin, «The Ones Who Walk Away from Omelas» Με καλύψατε στα περισσότερα. Απλώς, για μένα το διήγημα δεν είναι ακριβώς διήγημα. Είναι κυρίως μια πολιτικοκοινωνική φιλοσοφία και, βλέποντάς την ως τέτοια, δεν στέκομαι ιδιαίτερα σε ζητήματα αληθοφάνειας. (Π.χ. λέει ότι το παιδί είχε πληγές επειδή καθόταν πάνω στα κόπρανά του. Στην πραγματικότητα, αν ίσχυε αυτό, θα είχε πεθάνει από τις μολύνσεις και τις αρρώστιες μετά από λίγο καιρό.) Αφήνω στην άκρη, λοιπόν, κάθε τέτοιο ζήτημα και πάω να καταλάβω τι θέλει να πει η Λε Γκεν. Κλίνω περισσότερο προς την πρώτη άποψη που αναφέρει ο Νίκος, ότι δηλαδή το παιδί είναι ο Τρίτος Κόσμος και όποιος άλλος γίνεται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης, ώστε να απολαμβάνουν (-ουμε, εμείς) οι προνομιούχοι μια χλιδή που πιθανότατα δεν θα είχαν αλλιώς. Η εντύπωσή μου ενισχύεται από τις δηλώσεις της Λε Γκεν περί καπιταλισμού σε μια περσινή εκδήλωση όπου βραβεύτηκε για το έργο της. Mου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες, αλλά το βίντεο είναι εδώ και η ίδια τα λέει καλύτερα απ' ό,τι θα τα έγραφα εγώ. Συνολικά, μου άρεσε πολύ, επειδή έχει μια ιδέα την οποία ζήλεψα και δεν διστάζει, ακόμα και σε ένα τόσο μικρό κείμενο, να σπάσει επιτυχημένα αρκετές φορές τον τέταρτο τοίχο, απευθυνόμενη προς τον αναγνώστη. Και, φυσικά, οι αντιθέσεις. Όλο το διήγημα είναι οι αντιθέσεις. Edited February 29, 2016 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 29, 2016 Share Posted February 29, 2016 Νούμερο 3, Διήγημα 87/89 Ursula K. Le Guin -The Ones Who Walk Away from Omelas. (1973) Δύσκολη ιστορία από μια μεγάλη κυρία που δεν διστάζει να μας πετάει στα μούτρα (άμεσα ή έμμεσα) τις απόψεις της με τις οποίες συνήθως συμφωνώ. Αυτό κάνει κι εδώ με τρόπο που δεν ξέρεις αν γράφει μια ιστορία ή αν μας λέει στα ίσια ότι η ευτυχία των πολλών χτίζεται στην δυστυχία των λίγων. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι τελευταίοι, οι πρώτοι είναι οι περισσότεροι από εμάς. Έχει σημασία το ότι κάποιοι δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση και εγκαταλείπουν τον “παράδεισο” για το άγνωστο αρκούμενοι στο να τα έχουν καλά με την συνείδησή τους. Με κάνει να απορώ πάντως η θέση στην οποία βρίσκεται. Αν όλοι αυτοί που το ψήφισαν είχαν καταλάβει το νόημά του, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 1, 2016 Author Share Posted March 1, 2016 (edited) Νούμερο 2, Διήγημα 88/89 Ted Chiang, «Exhalation» (2008) Για το συγγραφέα, που συναντάμε πρώτη φορά στη λίστα, δεν θα γράψω (με παρακάλεσε χτες το βράδυ ο mman να γράψει αυτός). Το διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην Eclipse 2: New Science Fiction and Fantasy το 2008. Την επόμενη χρονιά κέρδισε Hugo. Εύκολα θα το διαβάσετε εδώ. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως την Πέμπτη, 10 Μαρτίου, ώστε το τελευταίο μας διήγημα (φτάσαμε εκεί!) να μας πάει ως την εαρινή ισημερία. Edited March 1, 2016 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 3, 2016 Share Posted March 3, 2016 (edited) Ted Chiang, «Exhalation» (2008) Για το συγγραφέα, που συναντάμε πρώτη φορά στη λίστα, δεν θα γράψω (με παρακάλεσε χτες το βράδυ ο mman να γράψει αυτός). Χα! Εννοείται πως δεν ζήτησα κάτι τέτοιο, αλλά ο nikosal είναι μανούλα στις φυτιλιές, και θα πέσω ευχαρίστως στην παγίδα. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς για τον Chiang, εκτός από το ότι είναι ένας από τους κορυφαίους και σαφώς ο πλέον βραβευμένος συγγραφέας Ε.Φ. σε σχέση με τον όγκο του έργου του. Σύμφωνα με τη Wikipedia, έχει δημοσιεύσει μόλις 14 έργα. Ε, μετράτε βραβεία: 4 Nebula, 4 Hugo, 4 Locus, το John W. Campbell για τον καλύτερο νέο συγγραφέα και κάτι άλλα ψιλά "ανάξια λόγου"... Πρακτικά, οτιδήποτε γράφει, σαρώνει. Προσωπικά, όταν διάβασα τη συλλογή "Stories of your Life and others", δεν μου άρεσαν όλα τα διηγήματά του, αλλά υπήρχαν μερικά με καταπληκτικές, mind-blowing ιδέες και εκτελέσεις, όπως το ομώνυμο, το βαθύτατο "Liking what you see", για το οποίο αρνήθηκε την υποψηφιότητά του για Nebula (νομίζω) "επειδή δεν ήταν αρκετά δουλεμένο", και το ανυπέρβλητο "Understand", το οποίο νομίζω ότι υπάρχει ελεύθερο στο δίκτυο. Είναι, τέλος, χαρακτηριστικό, ότι δεν έχει γράψει μυθιστόρημα. Edit: Φωτογραφία από Wikipedia. Edited March 3, 2016 by mman 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 4, 2016 Share Posted March 4, 2016 Ted Chiang - Exhalation (2008) Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την φ-ο-β-ε-ρ-ή ιδέα; Τον καταπληκτικό κόσμο που στήνει με μεγάλη αληθοφάνεια; Την λεπτομέρεια που δίνει έναυσμα για την απίθανης έμπνευσης και συμπερασμάτων έρευνα; Αυτά θα αρκούσαν για να την κάνουν μια πολύ καλή ιστορία. Εκείνο όμως που την απογειώνει είναι ο παραλληλισμός αυτού του απίθανου κόσμου με τον δικό μας, που δίνει αφορμή για ενδιαφέροντα φιλοσοφικά σχόλια. Η ΕΦ στα καλύτερά της! (τουλάχιστον για μένα και για όσους θέλουν κάτι παραπάνω από τεχνολογία, δράση και περιπέτεια από την ΕΦ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 7, 2016 Share Posted March 7, 2016 Ted Chiang - Exhalation (2008) Διαβάζοντας τη συλλογή "Stories of your Life and others" παρατήρησα ότι τα διηγήματα που μου άρεσαν λιγότερο ήταν εκείνα που είχαν ένα steampunk πλαίσιο / ατμόσφαιρα / κοσμοπλασία. Το "Exhalation" είναι ένα τέτοιο διήγημα και δεν με ενθουσίασε. Φυσικά, έχει τα πλεονεκτήματά του: +Πολύ ταιριαστή γραφή, με ύφος που αποδίδει άριστα τη ζητούμενη ατμόσφαιρα. +Σημασία στη λεπτομέρεια, όπως ο μηχανισμός λειτουργίας των μηχανικών εγκεφάλων. +Καλή η ιδέα με τον ζωογόνο αέρα που κινεί τα πάντα. +Την αναλογία με τον πραγματικό κόσμο και την ενέργεια / εντροπία στη θέση του αέρα. +Τη συνειδητοποίηση του ότι ο κόσμος τους είναι πολύ μεγαλύτερος του παρατηρούμενου. +Τη σκηνή της "αυτοεγχείρησης". Από κει και πέρα όμως, δεν είδα κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ή πρωτότυπο. Δεν ήταν από κείνες τις ιδέες του Chiang που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Όσο φαν του κι αν είμαι, προβληματίζομαι όταν μου λένε ότι αυτό είναι το καλύτερο διήγημα του 21ου αιώνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 7, 2016 Share Posted March 7, 2016 (edited) Ted Chiang - Exhalation (2008) Αυτοδίκαιη η θέση του αφηγήματος στη λίστα! Τελικά οι Κινεζο-αμερικανοί συγγραφείς έχουν δώσει μια φρέσκια και δημιουργική πνοή στο παγκόσμιο οικοδόμημα της ΕΦ. Είμαι ενθουσιασμένος από την ιστορία, η οποία είναι άψογη και υπεράνω κριτικής, επομένως το μόνο αποδεκτό είναι να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου που απορρέουν από αυτή. Θαυμάζω τον Ted Chiang διότι, μεταξύ των άλλων, δεν καταδέχεται (όπως και ο Μπόρχες και ο γράφων), να γράψει μυθιστόρημα. Οι μικρής έκτασης ιστορίες του είναι απόλυτα πυκνές και συμπυκνωμένες και όπου τα υποδηλούμενα υπερέχουν σαφώς των δηλουμένων. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και το απόλυτα πειστικό - αληθοφανές επιστημονικό υπόβαθρο απογειώνει το διήγημα. Το συνολικό δημιούργημα του συγγραφέα είναι συναρπαστικό. Καταπληκτική η ιδέα (και η εκτέλεση), για ένα θερμοδυναμικά αυτόνομο σύστημα. Έχουμε κάτι ανάλογο του μαθηματικού απειροστικού λογισμού. Είναι σαν να μελετάμε ένα μικρό (απειροστό) υποσύνολο του σύμπαντος, (το κλειστό σύστημα που νοείται), και να βγάζουμε ασφαλή συμπεράσματα για ολόκληρο το σύμπαν (που υπονοείται). Η παρούσα ιστορία αντιπροσωπεύει ένα από τα δυναμικότερα δείγματα "φιλοσοφικής ΕΦ" που πυροδοτεί τη σκέψη και την αναζήτηση. Το πνεύμα της (όχι όμως το ύφος), μου θυμίζει κάτι από τις δυνατές ιστορίες του Arthur Clarke. Επίσης, η "αυτο-ανατομή" του μηχανικού πλάσματος, μου θυμίζει την ιστορία "Η αυτοψία" του Michael Shea, (Ιστορίες με τέρατα - Ωρόρα # 14). Διακρίνω κάποιους συμβολισμούς. Τα μηχανικά όντα έχουν κυριολεκτικά "πνευματική" κίνηση και ζωή. Το πνεύμα, από το πνέω, που περιλαμβάνει κίνηση - ροή αέρα, ίσως παραπέμπει στη βιβλική ερμηνεία για την αρχή της αθρώπινης ζωής, όταν ο Θεός εμφύσησε πνοή ζωής στο πήλινο κατ' εικόνα πρόπλασμα του Αδάμ. Τα μεταλλικά όντα, έχουν αυτοσυνείδηση, έχουν "πνευματικές" ιδιότητες, ενδεχομένως και "ψυχή' και ίσως αποτελούν εικόνες ενός ανώτερου καθ' ομοίωσιν όντος. Η κεντρική ιδέα, η εντροπία, η οποία εμφανίζεται εδώ ως εξίσωση των πιέσεων θα επιβάλει τελικά την απόλυτη ισότητα. Την κοινή μοίρα του θανάτου. Αν, εν τέλει, το παρόν σύμπαν των μεταλλικών όντων, (ή και των σάρκινων - βλέπε και Terry Bisson "They're Made Out of Meat"), είναι απλώς ένα πείραμα, τότε αυτό είναι ένα πραγματικά σκληρό πείραμα. Edited March 7, 2016 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 12, 2016 Author Share Posted March 12, 2016 Διήγημα 89 / 89 Arthur C. Clarke, «The Nine Billion Names of God» (1953) Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος... Ήμουν νιος και γέρασα. Ήμουν 48 ετών όταν ξεκινήσαμε και τώρα έχω... πενηνταρίσει. Ο mman αγοράζει πια ένα νούμερο μεγαλύτερο φανελάκι, ο hombre συνταξιοδοτήθηκε για να προλάβει τις νέες ρυθμίσεις και ο old man κέρδισε επιτέλους το τουρνουά δηλωτής του ΚΑΠΗ το Σαββατοκύριακο. Έξι χρόνια πάλευε, από την πρώτη μέρα που έγινε δεκτός εκεί. Όλοι ευτυχισμένοι. Τα άλλα τα μικρά που συμμετείχαν πιο περιστασιακά, τα αφήνω να χαρούν τα νιάτα τους. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ανθολογία του Frederik Pohl Star Science Fiction Stories (1953). Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως τη Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2016. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 13, 2016 Share Posted March 13, 2016 Αξέχαστο, με χαρά θα το ξαναδιαβάσω για να δω αν αυτό ή εγώ έχουμε γεράσει λιγάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 13, 2016 Share Posted March 13, 2016 Αξέχαστο, με χαρά θα το ξαναδιαβάσω για να δω αν αυτό ή εγώ έχουμε γεράσει λιγάκι. Για το ότι σε θεωρεί εδώ και 6 χρόνια μέλος των ΚΑΠΗ (τα οποία δέχονται μόνο άτομα άνω των 58χρ) δεν έχεις να πεις τίποτα, ε; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 13, 2016 Share Posted March 13, 2016 Για το ότι σε θεωρεί εδώ και 6 χρόνια μέλος των ΚΑΠΗ (τα οποία δέχονται μόνο άτομα άνω των 58χρ) δεν έχεις να πεις τίποτα, ε; Δεν θέλω να τον εκθέσω… Κρύβει κάτι λίγα από τα δικά του, αλλά αυτό το ξέρει από πρώτο χέρι. Βλέπεις, κληρωθήκαμε αντίπαλοι για το πρωτάθλημα δηλωτής των Κ.ΑΠ.Η. Ελλάδος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 14, 2016 Share Posted March 14, 2016 Arthur C. Clarke - The Nine Billion Names of God (1953)Αισθάνθηκα αρκετά περίεργα ξαναδιαβάζοντάς το. Γνωρίζοντας το τέλος (που είναι όλα τα λεφτά) και έχοντας διαβάσει κάτι λίγα παραπάνω από τότε που το πρωτοδιάβασα, έχασα μεν το στοιχείο της έκπληξης, ευχαριστήθηκα περισσότερο την γραφή και την απλότητα της, αλλά με απασχόλησαν άλλα. Τι θέλει να μας πει εδώ ο Clarke; Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω: Ότι υπάρχει θεός; (δεν νομίζω, δεν ήταν το στυλ του) Ότι και με την τεχνολογία επιταχύνουμε το τέλος μας; (Αυτό είναι πιο κλασσικό, αλλά δεν ξέρουμε αν αυτό είναι για καλό ή για κακό. Πετυχαίνουμε τον σκοπό της ύπαρξής μας ή καταστρεφόμαστε;) Ότι θα έπρεπε, εμείς οι Δυτικοί, να δείχνουμε μεγαλύτερο σεβασμό στην Ανατολική ή όποια άλλη μη Δυτική φιλοσοφία; (Πιθανότατα). Κάτι άλλο ίσως; Πάντως, παρά το σχετικά αφελές στοιχείο για το πότε θα τελειώσει ο κόσμος, αν μια τόσο μικρή ιστορία με έβαλε σε τόσες σκέψεις, άξια βρίσκεται εδώ.Στην εισαγωγή της έκδοσης που το διάβασα αναφέρει ότι ο Δαλάι Λάμα το διάβασε (!) και του έστειλε μια “charming” (το γράφω όπως είναι δεν μπορώ να βρω μια Ελληνική λέξη που να αποδίδει ακριβώς το νόημα ούτε το “γλυκιά”, ούτε το “συμπαθητική”, ούτε το “γοητευτική” μου κάνει) επιστολή! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 14, 2016 Author Share Posted March 14, 2016 Ted Chiang, «Exhalation» Ωραίο διήγημα. Πάντα μου αρέσουν αυτά που περιγράφουν ένα τελείως νέο κόσμο, πολύ περισσότερο που εδώ ο Τσιαγκ (ή Τσαγκ;) το κάνει πολύ νόστιμα και το πάει παρέα με ένα πολύ καλό τέλος. Είναι αλήθεια ένας συγγραφέας που μπορεί να πάει την «ιδέα» δυο βήματα παρακάτω. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.