Βρισιές στην ΕΦ: Από ανύπαρκτες, φανταστικές και τελικά ρεαλιστικές

[heiron]

Ύστερα από την όλη φάση με τη διαπαιδαγώγηση κτλ, σκεφτόμουν την αλλοίωση των αναγνωστών. Κι ένα από τα κακά πράγματα που μαθαίνουμε μικροί είναι βέβαια οι βρισιές.
Γενικά στη λογοτεχνία δεν υπήρχαν πολλές βρισιές, παλιότερα. Οι χαρακτήρες (οι κακοί κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά) μπορεί να έβριζαν μερικές φορές αλλά η ίδια η βρισιά, ως λέξη, δεν αποτυπώνοταν στο κείμενο. Φυσικά, υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις σε κείμενα "πρωτοποριακά" για την εποχή τους αλλά ήταν σταγόνα στον ωκεανό.

Στην ΕΦ (και στο φάντασυ σε κάποιο βαθμό απλά επιλέγω την ΕΦ ως θέμα) συγκεκριμένα υπήρχε η εύκολη λύση να καταφύγει κάποιος σε φανταστικές βρισιές έτσι υπήρχε μια εναλλακτική σε σχέση με τη mainstream. Έφταιγε το ότι η ΕΦ θεωρούνταν ως λογοτεχνία "για νέους" οπότε έπρεπε να αυτολογοκρίνεται; Μάλλον όχι αφού και στην υπόλοιπη λογοτεχνία δεν είχαμε αναλογικά περισσότερο βρισίδι.

Σταδιακά, τόσο (;) στην ΕΦ όσο και στην υπόλοιπη λογοτεχνία έσπασε το ταμπού της βρισιάς και οι χαρακτήρες βρίζουν επιτέλους πιο ρεαλιστικά.

Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι. Γουστάρετε μπινιλίκια και βρισιές στα βιβλία και δη τα σουφουβιβλία; Κι αν ναι, τις θέλετε ρεαλιστικές ή φανταστικές; Ή απλά θέλετε να τις υπονοεί ο συγγραφέας;

Ποιά τα αγαπημένα βιβλία με βρισιές και ποιές από τις βρισιές τους θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά σας;

Edited January 22, 2014 by heiron

[Tiessa]

Γουστάρω βρισιές. Γιατί όλοι βρίζουμε.

Και, ναι, γουστάρω φανταστικές βρισιές γιατί με βάζουν στο πνεύμα του τι πιστεύουν και τι υβρίζουν οι άνθρωποι μιας φανταστικής χώρας, πόλης, πλανήτη, εποχής. Νομίζω ότι η βρισιά είναι -καλώς ή κακώς- ένα γνήσιο στοιχείο κουλτούρας, οπότε αν είναι πετυχημένες, ο συγγραφέας με έχει βάλει μέσα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του.

Αλλά όχι, δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα τις πιο αγαπημένες μου, αλλά θα επανέλθω μόλις θυμηθώ.

Edited January 22, 2014 by Tiessa

[BladeRunner]

Γουστάρω και τις φανταστικές αλλά και τις ρεαλιστικές, είναι αδύνατον να μην υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Δηλαδή ο κεντρικός χαρακτήρας, ξέρω 'γω, σκοτώνει δέκα κακούς, αλλά δεν λέει ούτε ένα "γαμώτο"; Δεν γίνεται αυτό. Φυσικά δεν πρέπει να φτάνει ο συγγραφέας και στο άλλο άκρο, να υπάρχουν σε κάθε διάλογο και από μια βρισιά, τότε σίγουρα θα είναι υπερβολή και άσχημο.
Στον Κύριο του Φωτός του Ζελάζνυ θυμάμαι ενδεικτικά αυτό το κομμάτι, που μ'έκανε να χαμογελάσω:

 

 

Ο πρίγκηπας ένιωσε μυρωδιές και αρώματα να φτάνουν στα ρουθούνια του και άκουσε τις βλαστήμιες των ναυτών. Του άρεσαν και τα δύο· τα αρώματα γιατί πρόδιναν πλούτο και ευημερία, και οι βλαστήμιες γιατί είχαν να κάνουν με τα δυο άλλα ενδιαφέροντα του, την θεολογία και την ανατομία.

 

Τώρα δεν μου έρχονται άλλες στιγμές, αλλά όλο και κάποια βρισιά θα υπήρξε που θα μ'έκανε να αναφωνήσω "καλά του είπες του #$%%"...

[AlienBill]

Μου αρέσει να υπάρχουν βρισιές στη καθομιλουμένη, γιατί προσφέρουν ρεαλισμό σε μερικούς χαρακτήρες.

 

Βέβαια μια καλή ιδέα θα ήταν αν υπήρχε μια σήμανση όπως π.χ. κατάλληλο άνω των 13 για τα ενήλικα αναγνώσματα...

[wordsmith]

Η αγαπημένη μου κατηγορία/στυλ στο εφ βρισίδι, είναι αυτή._

[Sonya]

Νομίζω πως δεν χρειάζεται ν' απαντήσω...

[Cyrano]

Οι βρισιές που δε μου αρέσουν είναι οι κοινότοπες και οι χυδαίες. Σπανίως μού λειτουργούν σε ένα κείμενο ΕΦ. Αντιθέτως μ΄αρέσουν φανταστικές κι οι ευφάνταστες βρισιές όπως ανέφερε κι η Tiessa. Αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι αυτές που προκαλούν το γέλιο λόγω καταστάσεων. Δύο τύποι που αλληλοκατηγορούνται στον πανικό τους επειδή το κονσερβοκούτι τους χάλασε στη μέση του πουθενά και τους ρουφά μια μαύρη τρύπα. Ή ένας τύπος που σκυλοβρίζει τον εξωγήινο κι ο τελευταίος δεν καταλαβαίνει γρυ ή δεν προσβάλλεται. Μ' αρέσουν οι βρισιές που λέγονται με πόζα (π.χ. ανασήκωμα φρυδιού) και στυλ, αυτές που δε σαλιαρίζουν αλλά καρφώνουν εύστοχα και διεισδυτικά σα μαχαίρι (π.χ. όταν κάποιος τα κάνει μπάχαλο αντί να τον 'λούσεις' αραδιάζοντας διάφορα %^$#%, να τον αποκαλέσεις κρετίνο).

Θα επανέλθω μόλις βρω κάποιο παράδειγμα, διότι η μνήμη δε βοηθά.

[Drake Ramore]

Μου αρέσει και να τις διαβάζω, και να τις χρησιμοποιώ και να τις γράφω, Όλες, από φανταστικές ως κοινότυπες .Άλλωστε το κοινότυπο γίνεται περίεργο ανάλογα με την περίσταση ή την εκφορά της λέξης. Όλα αξιολογούνται μέσα στο πλαίσιο που τίθενται.

[Nhrhida]

Κι εμένα μου φαίνεται περίεργο και εξωπραγματικό να μην βρίζουν καθόλου. Ειδικα σε στιγμές βίας το να μην χρησιμοποιεί ο συγγραφέας καθολου μπινελίκι μου κάνει και λίγο σεμνότυφο να το πω; ακραία μυξοπαρθενιά να το πω; Δηλ. δεν πειράζει να περιγράψει πως χώθηκε το μαχαίρι στα σωθικά αλλά το βρίσιμο θα είναι σοκαριστικο; :Ρ

Βέβαια η βρισιά πρέπει να ταιριάζει με τον χαρακτήρα. Δε μπορεί ένας τρελαμένος ή βίαιος χαρακτήρας να πει "αντε ρε βλάκα" ή μία μαζεμένη γυναίκα να αρχίσει να κατεβάζει καντήλια.

Όπως όλα λοιπόν πρέπει να ταιριάζει στον χαρακτήρα, στην κατάσταση κλπ.

Και οι ρεαλιστικές και οι φανταστικές μου αρέσουν, ειδικά όταν είναι κοινότυπες για τον κόσμο της ιστορίας σε βάζουν στο κλίμα.