Ερωτικό Ξύπνημα

[thefwoc]

Όνομα Συγγραφέα:Αλέξανδρος Αγγελόπουλος
Είδος: Ονειρική Φαντασία
Βία: Όχι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων:777
Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Είναι μέρος μιας προσπάθειας συγγραφης νουβέλας από εμένα και μιας φίλης μου αλλά επειδή δεν έχω γράψει ποτέ ξανά μια ερωτική σκηνή θα ήθελα τα σχόλια σας.

 

 

 

 

Ερωτικό Ξύπνημα

 

 

 

             Νιώθω ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα αλλά έχω χορτάσει ύπνο. Κρυώνω λίγο, το πάπλωμα έχει απομακρυνθεί από πάνω μου. Απλώνω το χέρι μου πίσω από την πλάτη μου να το τραβήξω. Αντίσταση. Το τραβάω λίγο πιο δυνατά και ακούω το κοιμισμένο της μουγκρητό. Αλλάζω πλευρό και την βλέπω δίπλα μου.

             Έχει γυρισμένη την πλάτη της. Το λευκό της δέρμα φωτίζει το δωμάτιο. Τα πλούσια μελαχρινά της μαλλιά  καλύπτουν το μαξιλάρι της. Μυρουδιά από γιασεμί με κατακλύζει. Άνοιξη, εφορία, χαρά με συνεπαίρνουν. Αισθάνομαι σαν να περπατάω μέσα στο δάσος ένα υπέροχο καλοκαιρινό πρωινό καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Λίγη ψύχρα, καθαρός αέρας και τα υπέροχα χρώματα του ουρανού με ταξιδεύουν. Ακούω το κελάηδημα των πουλιών να με καλωσορίζει και τα σύννεφα να μου χαμογελούν πονηρά καθώς είναι έτοιμα να ρίξουν μια μικρή ψιχάλα που θα με δροσίσει και θα με ανανεώσει. Σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά και βλέπω τον λαμπερό ήλιο να με τυφλώνει, δεν με ενοχλεί καθόλου. Η πρώτες σταγόνες βροχής πέφτουν απαλά στο πρόσωπο μου και απλώνω το χέρι να αγγίξω τα κατάλευκα σύννεφα.

             Το δέρμα της είναι τόσο απαλό και βελούδινο σαν μικρού παιδιού. Χαϊδεύοντας απαλά τον ώμο της κατεβάζω το άγγιγμα μου στην πλάτη της. Κουλουριάζομαι δίπλα της. Είναι τόσο ζεστή όσο ο πρωινός καλοκαιρινός ήλιος. Νιώθω τόσο ασφαλής και σίγουρος σαν μικρό παιδί στην ζεστασιά της μητέρας του. Δεν νομίζω ότι με έχει αντιληφθεί αλλά αυτή η άνεση και σιγουριά της όταν κοιμάται δίπλα μου με γεμίζει ικανοποίηση. Έχει αφεθεί πλήρως δίπλα μου, δεν φοβάται τίποτα, γνωρίζει ότι είναι ασφαλής μαζί μου. Δεν βλέπω το πρόσωπό της αλλά αισθάνομαι ότι χαμογελά.

              Περπατά ξυπόλητη στην αχυρόχρωμη παραλία και κατευθύνεται προς την θάλασσα. Αρχικά φοβάται να βάλει το πόδι της στο νερό, ίσως είναι κρύο, ο ήλιος έχει ξεκινήσει να δύει. Το κεραμιδή χρώμα του ορίζοντα την μαγεύει. Δειλά κάνει τα πρώτα βήματά της μέσα στο νερό. Νιώθει όλο το κορμί της να γαργαλιέται και γελώντας αρχίζει να χορεύει μέσα στο νερό. Λικνίζει το υπέροχο κορμί της στο ρυθμό των απαλών κυμάτων και απολαμβάνει την μυρουδιά του ιωδίου. Χωρίς να βλέπω το πρόσωπό της καθώς φωτίζεται από τον σταχτί ήλιο μου γνέφει να πάω κοντά της.

              Απλώνει το χέρι της χωρίς να γυρίσει πλευρό και με φέρνει ακόμα πιο κοντά. Είμαστε και οι δύο γυμνοί. Το κορμί της είναι καυτό. Δεν θέλω ποτέ να φύγω από κοντά της. Το χέρι μου από την μέση της δειλά κατευθύνεται πιο χαμηλά. Την αγγίζω απαλά, δεν θέλω να την απομακρύνω από το χορό της στην θάλασσα. Τα κύματα δυναμώνουν αλλά δεν απομακρύνεται, χτυπάνε το παραμυθένιο κορμί της και αυτή συνεχίζει να χορεύει με περίσσια άνεση. Είναι πανέμορφη, το κορμί της υπέροχο, τα βρεγμένα της μαλλιά με το υπέροχο γιασεμί άρωμα τους με μαγεύουν. Δεν μπορώ άλλο να αντισταθώ στις επιταγές της να κολυμπήσω μαζί της. Μπαίνω μέσα. Η θάλασσα είναι καυτή.

               Η πρωινή βροχή στο δάσος με συνεπαίρνει. Αρχικά περπατάω αργά αλλά δεν με ικανοποιεί ολοκληρωτικά αυτό. Θέλω να τρέξω, να νιώσω την ένταση, τον αέρα να μου δροσίζει το πρόσωπο, την βροχή να κυλά από το κορμί μου. Τρέχω όλο και πιο γρήγορα Οι σκληροί, αγέραστοι κορμοί των δέντρων με επευφημούν. Μου δείχνουν πως πρέπει να συνεχίσω. Πρέπει να το απολαύσω όσο καλύτερα μπορώ. Θέλουν να με βλέπουν χαρούμενο, να απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής, κάθε βήμα, κάθε πάτημα, κάθε κίνηση του κορμιού μου.

               Οι χορευτικές μας κινήσεις έχουν εναρμονιστεί πλήρως με τον ρυθμό των κυμάτων. Τα κορμιά μας έχουν γίνει ένα. Παραλία, δάσος, κύματα, βροχή δεν διαφέρουν, δεν ξεχωρίζουν. Είναι όλα μαζί ένας πίνακας απόλυτης απόλαυσης. Ένας πίνακας τόσο όμορφος που αμφιβάλω αν θα μπορέσει να αποτυπωθεί στον καμβά ακόμα και του πιο επιδέξιου ζωγράφου.

               Καθώς ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα και πέφτει το σκοτάδι ο χορός μας στα κύματα ολοκληρώνεται με κινήσεις που θα ζήλευαν και οι πιο ταλαντούχοι χορευτές. Ακολουθούμε την ηρεμία της θάλασσας και με μια ζεστή αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί στο στόμα μου ζητά να συνεχίσω να τρέχω στο δάσος. Θέλει και εγώ να ολοκληρώσω το ταξίδι μου, να απολαύσω και εγώ την διαδρομή όσο και αυτή τον χορό μας.

               Δεν θα σταματούσα για κανένα λόγο την βόλτα μου αλλά ξαφνικά το δάσος σκοτείνιασε και μια εκκωφαντική αστραπή φώτισε τα πάντα.

              Το ξυπνητήρι ήχησε. Άνοιξα δειλά τα μάτια μου, το πράσινο χρώμα της ψηφιακής ένδειξης με τύφλωνε. Η ώρα ήταν 7:23, όπως κάθε μέρα. Γύρισα πλευρό απότομα και είδα το παγωμένο κενό του διπλού μου κρεβατιού. Άπλωσα το χέρι μου σαν να υπήρχε κάτι να αγγίξω αλλά ήξερα πολύ καλά πως το μοναδικό πράγμα που υπήρχε ήταν το κενό. Έκλεισα απογοητευμένος και πάλι τα μάτια μου. Η ώρα πέρναγε, θα αργούσα στην δουλειά, δεν νομίζω ότι έχω αργήσει πότε στη δουλειά. Σηκώθηκα.