Naroualis Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 (edited) Συναίσθημα Το Δέντρο του Άραϋ - Βιβλίο Πρώτο Συγγραφέας: Μανώλης Σιμιτσάκης Εκδόσεις: Λυκόφως Σελ. 282 ISBN 978-618-80488-4-3 Τιμή (Βιβλιονέτ) : 14 € Και η ιστοσελίδα του Έμαθα για το βιβλίο αρκετά νωρίς και το απέκτησα κι αρκετά νωρίς τολμώ να πω -τουλάχιστον πριν την παρουσίασή του. ήρθε η ώρα και να το διαβάσω. Γενικά είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, με την έννοια ότι ακόμη και σημασίες όπως ο Θάνατος ή το Κακό παρουσιάζονται με την πατίνα του φυσικού, αυτού που ούτως ή άλλως πρέπει κάποια στιγμή αν το αντιμετωπίσεις γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είναι θανατολάγνο βιβλίο όπως είχα φοβηθεί, απλά... φανταστικό. Πέρασα καλά διαβάζοντας και θέλω να πιστεύω ότι με την εμπειρία που έχει πλέον αποκτήσει ο Μανώλης, τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, η Πίστη και η Φαντασία θα είναι ακόμα καλύτερα. Ειδικά: Ιδέα: Ενδιαφέρουσα. Πολλές φορές έχουμε δει ανθρώπους που γυρίζουν από το θάνατο, αλλά σπάνια βλέπουμε ουσιαστική περιγραφή του "χώρου" και της "ζωής" μετά θάνατον. Πλοκή: Ξεκινάει με φόρα αλλά στο δεύτερο σημείο έχει σκαμπανεβάσματα. Χαρακτήρες: Είναι καλά σκιαγραφημένοι, ωστόσο λείπει το κατιτί που θα μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί τους. Η εσωτερική τους φωνή είναι αρκετά διακριτή, σε σημείο που μπορείς να τους αναγνωρίσεις. Το κακό είναι ότι κάποιες -ελάχιστες- φορές ο προφορικός λόγος δε γίνεται να μεταφερθεί πειστικά. Όπως πχ. στο σημείο που ο Ηλίας μιλάει "βλάχικα" ε, δεν καταφέρνει να με πείσει για την ανάγκη να ειπωθεί, να γραφτεί κάτι τέτοιο. Γλώσσα: Απλή, στο όριο της απλοϊκής. Εύκολα θα τη σύγκρινα με τη γλώσσα του Γιώργου Χατζηκυριάκου στο Τραγούδι του Χρόνου. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό δίνει την κατάλληλη βαρύτητα στην ενήλικη πλευρά του βιβλίου, αλλά κάνει τη δουλειά της. Τεχνική: Χμ. Τα δυό μέρη μού φαίνονται εντελώς ξένα μεταξύ τους. Σα να άλλαξε ο συγγραφέας! Αν μου έλεγες ότι το δεύτερο μέρος το έγραψες σε νεαρότερη ηλικία, άνετα θα το πίστευα. Δεν είναι άσχετα, αλλά το πρώτο μέρος δείχνει μεγαλύτερη ωριμότητα. Επίσης δε με ικανοποίησε η κορύφωση. Ενώ περνάμε σελίδες επί σελίδων προετοιμαζόμενοι για το γουάου γεγονός, όταν έρθει εκείνη η ώρα, το καθεαυτό γεγονός δεν περιγράφεται καν. Καταλαβαίνω ότι η αλλαγή της οπτικής γωνίας είναι επιβεβλημένη και μου αρέσει, αλλά ήθελα και κάτι έντονο, κάτι κλιμακτικό. Κάτι που να δικαιολογεί τη αναμονή και τις ετοιμασίες. Edited January 24, 2014 by Naroualis 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 Πρώτα από όλα θέλω να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια και για το (4/5). Δεν περίμενα από μια τόσο διαβασμένη γυναίκα να το βάλει τόσο ψηλά. Και γιατί δεν το περίμενα; Καθώς, παρά το γεγονός του θανάτου ως κύριο θέμα, απευθύνεται σε ανθρώπους ηλικίας των 15-20. Για αυτούς το έγραψα. Με μεγάλη μου έκπληξη, αντιλαμβάνομαι πως αρέσει και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Πρόσφατα έμαθα πως μια γυναίκα 60+ ετών ( την οποία δεν γνωρίζω, η κόρη της μου τα μετέφερε) δεν φοβάται πλέον τον θάνατο χάρη στην ιστορία. Για πόσο δεν ξέρω... Anyway. Δεν θα απολογηθώ για τα λάθη, κάποια από αυτά τα γνωρίζω και συμφωνώ μαζί σου στο 100%. Μόνο μια διευκρίνιση για την τεχνική θα κάνω: Το πρώτο μέρος έχει την ωριμότητα που αρμόζει στο θέμα του θανάτου, για να αποδοθεί όπως το γνωρίζει αρχικά ο αναγνώστης - και να απομακρύνει αυτούς που δεν έχουν τη διάθεση να το καταλάβουν. Για να απαλλαχτεί ο αναγνώστης στη συνέχεια από αυτό, αλλάζει και γίνεται πιο χαρωπό το ύφος, όπως αρμόζει σε μια μεταφυσική "περιπέτεια". Είναι μεταφυσικό-υπαρξιακό και όχι Πόε ή τρόμου. Γι αυτό αλαφρώνει και το ύφος. Για όλα τα υπόλοιπα, αφήνω το βιβλίο στα χέρια σας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 24, 2014 Author Share Posted January 24, 2014 (Διόρθωσα τον λάθος τόνο στον τίτλο του τόπικ. Για κάποιο λόγο ήμουν σίιιιιγουρη ότι ήταν Αράυ κι όχι Άραϋ.) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nargathrod Posted January 25, 2014 Share Posted January 25, 2014 Tο συγκεκριμένο βιβλίο με έκανε να το επιθυμήσω για τα γραφικά του εξωφύλλου και για την πρώτη φράση "ωχ πέθανα". Όταν λοιπόν το πήρα στα χέρια μου, είχα την εντύπωση,ότι θα διάβαζα μια μεταφυσική αηδία που θα θύμιζε μεταφυσικά άρθρα που βρίσκονται κατά καιρούς στον ιστότοπο. Ε το διάβασμά του μου άλλαξε την γνώμη. Ο συγγραφέας γράφει για το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο. Πρωτότυπη ιδέα για τον ελληνικό φανταστικό. Φαίνονται ξεκάθαρα οι μεταφυσικές του ανησυχίες. Ωστόσο, αντιμετωπίζει τον θάνατο σαν φυσικό επακόλουθο και μάλιστα του δίνει και μια εύθυμη νότα από τον τρόπο που βάζει τους ήρωες του να σκέφτονται. Γιατί αυτό το βιβλίο μπαίνει στην κατηγορία του φανταστικού; Γιατί ο κόσμος που έχει δημιουργήσει πέρα από τα όρια της ζωής, εκεί στα κατατόπια του θανάτου είναι άκρως φανταστικός. Το κείμενο, μας εισάγει σε μια θεωρία που φαίνεται ότι πιστεύει ατράνταχτα ο συγγραφέας, την ενέργεια και τις επιρροές της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η σκεπτομορφή και τα όσα αναφέρονται σε αυτή. Πέραν του φαντασιακού χαρακτήρα, υπάρχει ο έντονος καθημερινός διάλογος ανθρώπων που ζουν ή ζούσαν. Υπάρχει η ερωτική ιστορία και δυο τρεις χαρακτηριστικές σκηνές, όπου οι πράξεις των ηρώων υποδηλώνουν αγάπη και ενδιαφέρον για το αντίθετο φύλο. Ο γρίφος με τα γράμματα έχει δοθεί προσεχτικά και σου βάζει το ζιζάνιο, να θέλεις να βρεις την λύση πριν την βρει ο ήρωας, για να σκεφτείς μετά, πόσο ηλίθιος είναι; Το τέλος δυνατό συναισθηματικά και εκεί καταλαβαίνεις και την ουσία του τίτλου. Περιμένουμε με αγωνία το δεύτερο βιβλίο. Και όπως λέει και ο Dylan "death is not the end" 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted January 27, 2014 Share Posted January 27, 2014 (edited) Δεν πειράζει Naroualis, πολλοί μπερδεύονται με το συγκεκριμένο! Φαίνεται πως είναι πιο εύκολο να ειπωθεί! Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Κωνσταντίνε Μια ακόμη διευκρίνηση για να γνωρίζει και ο υπόλοιπος κόσμος: Τα βιβλία δεν είναι αυτοτελή. Το αναφέρω επειδή αναφέρεστε και οι δύο στο τέλος του βιβλίου, και μπορεί κάποιος να νομίσει πως υπάρχει τέλος. Υπάρχουν μεταβάσεις. Edited January 27, 2014 by Simitsakis 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Themoth Posted February 1, 2014 Share Posted February 1, 2014 (edited) Για να είμαι ειλικρινής, και μένα το εξώφυλλο ήταν αυτό που μου τράβηξε τη προσοχή. Αν και στην αρχή νόμισα πως είχα να κάνω μ`ενα ανάγνωσμα τύπου Ζωρς Σαρή ανάκατο με φανταστικά στοιχεία, η συνέχεια με διέψευσε. Το βιβλίο παρουσιάζει την μεταθανάτια ζωή, όχι σαν ένα απλοικό μέρος, φτιαγμένο πάνω στα μοτίβα του Παραδείσου: «Πεθαίνουμε, και ζούμε έπειτα αλλού, χαρούμενοι για πάντα». Αλλά σαν ένα ολόκληρο κόσμο που ρέει πλάι με το δικό μας, με τους δικούς του νόμους να το διέπουν. Και συναρπάζει το γεγονός ότι ένας τέτοιος κόσμος υφίσταται παράλληλα με την Ελληνική πραγματικότητα. Η γραφή, δεν κουράζει, απλή και κατανοητή. Με τους χαρακτήρες μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κανείς, αν ταιριάζει ηλικιακά.Η πλοκή σε κρατάει σε εγρήγορση κι ο έρωτας, βασικό συστατικό της, είναι εμφανής παντού. Επίσης, ενδιαφέρουσες βρήκα τις αναφορές στη μαγεία και στον εσωτερισμό. Κάτι που με κούρασε ίσως ήταν τα ποιήματα. Αν και μου άρεσαν πολύ, νομίζω πως ο αριθμός τους είναι αρκετά μεγάλος για το συγκεκριμένο βιβλίο. Αυτό όμως σίγουρα δεν τα κάνει να χάνουν κάτι από την αξία τους. Το βιβλίο το προτείνω ανεπιφύλακτα στον καθένα και σίγουρα περιμένω τη συνέχεια. Edited February 1, 2014 by K.Nomikos 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Simitsakis Posted September 30, 2016 Share Posted September 30, 2016 Σε ευχαριστώ πολύ K.Nomikos Για όποιον ενδιαφέρεται και δεν μαθαίνει νέα μου από τα υπόλοιπα δικτυακά μέσα, να σας ενημερώσω πως το Β βιβλίο της τριλογίας έχει κυκλοφορήσει. Μπορείτε να βρείτε τα πάντα για τα βιβλία, προδημοσιεύσεις και επιπλέον λογοτεχνικό υλικό, στο www.Aray.gr Μια μικρή γεύση: Οπισθόφυλλο: Εκείνο το βράδυ, στο ξεχασμένο κτήμα, η πύλη για τον κόσμο των ψυχών, το Βίλβετ, είχε ανοίξει για τρεις ιδιαίτερους ανθρώπους. Είχαν πεθάνει; Όχι. Ο θάνατος δεν είναι παρά μια μεταμόρφωση, όπως είχε αποδειχθεί για αυτούς, ένας απαλός και μυστικιστικός κόσμος πέρα από τα όρια της ύλης.Όταν μία από τις μεγαλύτερες αξίες βεβηλώνεται και δυσοίωνα σημάδια εμφανίζονται, ο Γιώργος θα κάνει το μεγάλο βήμα και θα αναζητήσει τη Μαρία στον άυλο αυτόν κόσμο. Στον δρόμο του θα βρεθεί ο Ιχώρ, ένα αλλόκοτο και μυστικοπαθές πλάσμα, για να ανακαλύψουν πως οι Θεοί παίζουν με την Πίστη.Όσα βρίσκονται στην αφάνεια του Βίλβετ και του Σέρετον, ίσως και ανάμεσα τους, πρέπει να αποκαλύψουν τη φύση τους. Όπως το Συναίσθημα, έτσι και η Πίστη είναι ένα από τα τρία χαμένα κλειδιά, εάν κατανοηθεί, γίνει πράξη…Κι ο θάνατος το τέλος δεν είναι... ---- Θα σας δω στο FantastiCon 2016 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted March 1, 2017 Share Posted March 1, 2017 Βρέθηκα λοιπόν κι εγώ στην ευχάριστη θέση να διαβάσω το βιβλίο του Μανώλη και να πάρω μία πρώτη γεύση από την τριλογία που ετοιμάζει. Δεν έχω διαβάσει το δεύτερο, το ξεκίνησα σήμερα, οπότε ότι σχόλια κάνω αφορούν καθαρά το πρώτο βιβλίο. Ο θάνατος λοιπόν μόνο το τέλος δεν είναι κι αυτό επιχειρεί να μας δείξει ο συγγραφέας μέσα από ένα πολλά υποσχόμενο έργο, με όμορφο εξώφυλλο και ιντριγκαδόρικη περίληψη στο οπισθόφυλλο. Η ιστορία ξεκινάει με τον θάνατο του Φίλιππου και το πώς ο ίδιος αισθάνεται όταν καταλαβαίνει ότι η συνείδηση του υπάρχει και μετά θάνατον. Η γραφή είναι όμορφη, ρέει ευχάριστα κι ειδικά κάποιες σκέψεις του Φίλιππου πολύ πειστικές. Μετά μεταφερόμαστε στον κόσμο που υπάρχει μετά τον θάνατο κι εκεί τα πράγματα ξεδιπλώνονται εξίσου όμορφα καθώς ο συγγραφέας φαίνεται να έχει δουλέψει καλά το φανταστικό στοιχείο της ιστορίας. Κι αφού έχω ολοκληρώσει το 1/3 της ιστορίας κι έχω τις καλύτερες προθέσεις, κάπου εκεί αρχίζει και χαλάει λίγο το πράγμα. Όπως ανέφερε κι η Ευθυμία πιο πάνω, είναι λες και μετά την μέση άλλαξε ο συγγραφέας! Ή το έγραψε πολύ πιο παλιά το κείμενο και για κάποιον λόγο δεν το άλλαξε καθόλου. Πολλά τεχνικά λάθη, επαναλήψεις, θαυμαστικά, άστοχες φράσεις και περιγραφές που κουράζουν αντί να δίνουν την ουσία. Πολλοί προσχηματικοί χαρακτήρες που διακοσμούν απλά το κείμενο κι οι δύο πρωταγωνιστές χαμένοι στα θέλω και στα πρέπει τους, χωρίς να γίνεται ποτέ ξεκάθαρο αυτό που κάνουν και γιατί το κάνουν. Εξηγούμαι καλύτερα: - Ο Φειδίας έμοιαζε με τον χαζοχαρούμενο του χωριού με τις ατάκες που έλεγε ενώ θα έπρεπε να αποπνέει σεβασμό και κύρος. Προσωπικά δεν με έπεισε καθόλου - Ενώ ο Γιώργος στην αρχή φαίνεται αρκετά συμπαθητικός και ρεαλιστικός, μετά η εικόνα του "σοβαρεύει" απότομα. Δεν με πείθει ότι είναι ένας ροκάς φοιτητής που βράζει το αίμα του. Η σκηνή στο μπαρ αρκετά καλά δοσμένη αλλά και πάλι, κάτι της έλειπε. Από την άλλη η Μαρία, είναι η πιο καυτή "ντεκαβλέ" γυναίκα που έχω δει. Πέθανε, ξαναγύρισε και τα πράγματα είναι τόσο απλά μπροστά της λες και ακολουθεί χάρτη. Νομίζω ότι αυτό που έλειπε ήταν μία καλύτερη μελέτη των ηλικιών των χαρακτήρων και μία πιο "άμεση" απόδοση τους. - Ο Νίκος είναι τελείως διακοσμητικός, πραγματικά και να μην υπήρχε δε θα μου έκανε αίσθηση, ενώ ο Ηλίας που κλέβει την παράσταση σε κάποιες φάσεις είναι λίγο γραφικός. Γενικά οι χαρακτήρες είχαν μεγάλη δυνατότητα εξέλιξης αλλά θεωρώ ότι έμειναν μισοί. - Οι περιγραφές του δένδρου μου άρεσαν αλλά το είδαμε πολύ λίγο. - Τα ποιήματα εμένα προσωπικά με ξένισαν γιατί τα βρήκα "σφήνες". Δεν είχαν λόγο ύπαρξης, δεν ταίριαζαν στην πλοκή του έργου, απλά είναι στίχοι που είχε γράψει ο συγγραφέας (αυτό υπέθεσα) και τα έβαλε εκεί γιατί του άρεσαν. Αν ήταν ποιήματα που έγραφε κάποιος χαρακτήρας ή έβρισκαν στην ιστορία τότε κομπλέ, διαφορετικά είναι μία απλή ακόμα παρέμβαση (θα επανέλθω σε αυτό) του συγγραφέα για να μας δείξει ότι ξέρει να γράφει και ποιήματα. - Η σκηνή μέχρι να βρουν την σπηλιά που έψαχναν τραβάει υπερβολικά πολύ και τρώει χώρο από ανάπτυξη των χαρακτήρων - Η σκηνή στο καφέ αρκετά καλή. - Το τέλος απότομο, κρύο και άτσαλο. Ναι οκ προφανώς ξέρουμε ότι είναι τριλογία, αλλά αυτό δείχνει σαν να άρπαξε κάποιος την πένα από τον συγγραφέα και το έκοψε μόνος του. - Σε κάποιο σημείο τα θαυμαστικά είναι ΤΟΣΑ πολλά που μέτρησα πάνω 18(!) σε μία σελίδα. Πραγματικά, αυτό πώς δεν το είδε κανείς;; Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που εύκολα βελτιώνονται και μπορεί στα υπόλοιπα βιβλία να έχουν ήδη βελτιωθεί. Αυτό όμως το οποίο με χάλασε ΠΑΡΑ πολύ και έριξε δυστυχώς πολύ το βιβλίο, είναι η στεγνή και ξεδιάντροπη παρέμβαση του συγγραφέα στην ιστορία του. Σε πολλά σημεία, περιγράφει την δική του άποψη για τα πράγματα που συμβαίνουν πάρα των χαρακτήρων! Είναι μεγάλο φάουλ αυτό, εμάς σαν αναγνώστες δεν μας νοιάζει τι πιστεύει ο συγγραφέας για τον κόσμο μας αλλά οι χαρακτήρες! Ειδικά στο σημείο που περιγράφει τις εταιρίες στο Σύνταγμα και ότι "αυτοί οι κακοί επιχειρηματίες δεν καταλαβαίνουν την ομορφιά του ήλιου όπως εμείς οι συγγραφείς" ε οκ έδωσε ρέστα. Πραγματικά, Μανώλη, αν θες την συμβουλή μου, αυτό μην το κάνεις. Κόβεις τον αναγνώστη τελείως. Δεν είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο το βιβλίο, είναι μία ιστορία για τον Φίλιππο, τον Γιώργο και την Μαρία. Όχι για εσένα. Μπορεί τα περισσότερα σχόλια να φαίνονται αρνητικά, αλλά τα κάνω όλα καλοπροέραιτα. Έχει αρκετά καλά στοιχεία το βιβλίο, είναι υποσχόμενο κι ελπίζω τα επόμενα να εκπληρώσουν όσα μας στερήθηκαν εδώ. Rating: 5/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.