elgalla Posted January 24, 2014 Share Posted January 24, 2014 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη ΕυριπίδουΕίδος: επιστημονική φαντασίαΒία; ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 1920Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Από το project με τα παραμύθια κι αυτό, μάλιστα είναι η ιστορία που κλείνει το όλο project. Είναι βασισμένη στο παραμύθι "Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα" του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν - εξ ου και η τραγουδίστρια λέγεται Γκέηλ (εκ του nightingale). Ο συλλέκτης είχε δει τα καλύτερα μυαλά της γενιάς του διαλυμένα από την απάθεια, υστερικά αδρανή και μουχλιασμένα, να σέρνονται μέσα στις εναέριες σήραγγες την αυγή, γυρεύοντας μιαν αναγκαία δόση. Είχε αποφασίσει χρόνια πριν ότι ο ίδιος δεν θα κατέληγε έτσι. Φυσικά και είχε δοκιμάσει. Όταν είσαι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, έχεις την πολυτέλεια να δοκιμάσεις οτιδήποτε. Αλλά ο συλλέκτης ήθελε περισσότερα, πάντα περισσότερα. Δεν ήθελε η ζωή του να περιστρέφεται στην αναζήτηση του επόμενου μοδάτου ναρκωτικού ή του επόμενου μοδάτου προγράμματος ή της επόμενης μοδάτης ψηφιακής πραγματικότητας. Τα είχε κάνει όλα αυτά και τίποτε δεν τον είχε κρατήσει ικανοποιημένο για περισσότερο από μερικούς μήνες. Ήθελε κι άλλο, πάντα κι άλλο. Όταν άκουσε πρώτη φορά για την αποκωδικοποίηση της σκέψης, γέλασε με την ιδέα, πιστεύοντας πως θα ήταν κάτι όχι απλά παράλογο αλλά και αχρείαστο. Ο λόρδος Χένρυ ήταν αυτός που τον έπεισε για τις άπειρες δυνατότητες που θα είχε κάτι τέτοιο και, τελικά, κατέληξε να χρηματοδοτεί εκείνον τον καχεκτικό, νεαρό επιστήμονα που το μόνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει κι άλλες παρεξηγημένες διάνοιες να αναγνωριστούν. Αρχικά, το προϊόν δεν είχε μεγάλη απήχηση. Για ποιο λόγο, έλεγαν οι επικριτές του, να ανταλλάξεις τη μαγεία ενός βιβλίου ή μιας ταινίας με μια σκέψη; Γιατί να μην πάρεις το ολοκληρωμένο προϊόν και να προτιμήσεις να πάρεις το ακατέργαστο, πρωτόλειο υλικό; «Σκεφτείτε τις δυνατότες που θα μας έδινε κάτι τέτοιο», είχε δηλώσει χαμογελώντας ο λόρδος Χένρυ στη συνέντευξη που του ζητήθηκε να δώσει μόλις ο αποκωδικοποιητής κυκλοφόρησε στην παγκόσμια αγορά. «Δεν θα υπήρχαν μεσολαβητές, δεν θα χρειαζόταν να βασιζόμαστε σε κανέναν ενδιάμεσο για να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο δημιουργός. Θα λαμβάναμε κατευθείαν την ιδέα. Σκεφτείτε την αμεσότητα που θα είχε κάτι τέτοιο». Ο συλλέκτης είχε παρακολουθήσει την εν λόγω συνέντευξη από την έπαυλή του και, κλείνοντας την οθόνη του, ήξερε πως δεν θα χρειαζόταν να ανησυχεί πλέον για την εμπορική επιτυχία του αποκωδικοποιητή. Δεν υπήρχε λόγος να παρακολουθήσει καν το υπόλοιπο της εκπομπής. Ήξερε το φίλο του αρκετά καλά ώστε να γνωρίζει πως, αν υπήρχε ένας άνθρωπος ικανός να πουλήσει ράσα σε παπά, αυτός ήταν ο λόρδος Χένρυ. Πράγματι, έτσι έγινε. Μια φορά κι έναν καιρό, το ηλεκτρονικό βιβλίο είχε αντικαταστήσει το πραγματικό βιβλίο και τα ηλεκτρονικά αρχεία μουσικής είχαν αντικαταστήσει τους δίσκους και τις κασέτες. Είχε φτάσει ο καιρός όλα αυτά να αντικατασταθούν από κάτι άλλο. Ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε ο κόσμος, κοιτώντας πάντοτε μπροστά και ποτέ πίσω. Ο συλλέκτης, φυσικά, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που απέκτησε τον καινούριο αποκωδικοποιητή. Στην αρχή, το νέο του απόκτημα τον απογοήτευσε. Αλλά ο λόρδος Χένρυ τον έπεισε πως έπρεπε να κάνει υπομονή. Σίγουρα, του είχε πει, όταν ο αποκωδικοποιητής τους γινόταν αρκετά δημοφιλής, θα αποκαλυπτόταν το εύρος των πραγματικών του δυνατοτήτων. Ούτε καν οι ίδιοι δεν είχαν αντιληφθεί την αλλαγή που θα έφερναν στον κόσμο, όμως. Μέσα σε μερικούς μήνες, οι μεγαλύτεροι εκδοτικοί οίκοι του κόσμου και τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά στούντιο έκλεισαν. Ηθοποιοί και επιμελητές κειμένων έβρισκαν δουλειά όλο και πιο σπάνια, μιας και κανείς δεν τους χρειαζόταν. Το μόνο που είχε να κάνει πλέον ένας δημιουργός για να διαδώσει το όραμά του στον κόσμο ήταν να αγοράσει τον καινούριο αποκωδικοποιητή. Δεν πέρασε πολύς καιρός προτού αρχίσουν να εμφανίζονται οι πρώτοι κριτικοί σκέψης. Οι συλλέκτες σκέψης ήταν απλά το επόμενο βήμα. Ο συλλέκτης δεν είχε υπάρξει ποτέ ιδιαίτερα δημιουργικός άνθρωπος. Δεν μπορούσε να γράψει ή να ζωγραφίσει ή να παίξει μουσική. Είχε όμως ένα σπάνιο ταλέντο στο να ξεχωρίζει την πραγματικά σπουδαία τέχνη. Όχι την τέχνη που αναγνωριζόταν από τους κριτικούς ή το ευρύ κοινό απαραίτητα, αλλά την τέχνη που ακόμη και αιώνες μετά θα συνέχιζε να διατηρεί τη δύναμή της. Με τη διάδοση του αποκωδικοποιητή, δεν άργησε να ανακαλύψει πως το ταλέντο του αυτό εκτεινόταν και στη νέα μορφή τέχνης. Ο συλλέκτης μπορούσε να ξεχωρίσει μια πραγματικά σπουδαία σκέψη ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες. Δεν συνειδητοποίησε άμεσα πως είχε ξεκινήσει να συλλέγει σκέψεις. Το κατάλαβε όταν χρειάστηκε να μετακινήσει τα αρχεία με τις σκέψεις που είχε μαζέψει όλον αυτόν τον καιρό σε ξεχωριστή πτέρυγα της έπαυλης γιατί δεν χωρούσαν πλέον στο δωμάτιο όπου τις είχε τοποθετήσει αρχικά. Είχε ό,τι μπορούσε να βάλει ο νους, νοητές μελωδίες, νοητά βιβλία, νοητές ταινίες. Τα πάντα. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα μπορούσε να του λείπει κάτι, μέχρι που άκουσε το λόρδο Χένρυ να μιλάει για την Γκέηλ. Ο λόρδος Χένρυ δεν ήξερε να εκτιμάει την τέχνη όπως ο συλλέκτης. Ήταν ορθολογιστής, προτιμούσε την επιστήμη και οτιδήποτε μπορούσε να αποφέρει σίγουρο κέρδος. Επομένως, το γεγονός ότι μια τραγουδίστρια της όπερας, όπως η Γκέηλ, κατάφερε να τον συγκινήσει με τέτοιο τρόπο, σήμαινε πολλά. Με τον που τον άκουσε να μιλάει γι’ αυτήν, ο συλλέκτης ήξερε πως έπρεπε να την αποκωδικοποιήσει. Έπρεπε. Η συλλογή του δεν θα ήταν πλήρης χωρίς εκείνη. Τι κι αν επέμεναν να του λένε πως αυτό δεν ήταν εφικτό, πως πράγματα όπως η υποκριτική ή η φωνητική ήταν αδύνατο να αποκωδικοποιηθούν γιατί δεν είχαν σχέση με τη σκέψη; Ο συλλέκτης δεν άκουγε τίποτα. Κανόνισε να δοθεί μια προσωπική παράσταση στο σπίτι του. Φυσικά, κανείς δεν του έφερε αντίρρηση ούτε και το θεώρησε παράδοξο. Ο συλλέκτης ανέκαθεν θεωρούνταν εκκεντρικός και τέτοιες απαιτήσεις συντελούσαν στη διατήρηση του μύθου. Όταν αντίκρισε την Γκέηλ για πρώτη φορά, σκέφτηκε πως οι περιγραφές του λόρδου Χένρυ ωχριούσαν μπροστά της. Δεν ήθελε πλέον μόνο τη φωνή της, ήθελε την ίδια. Ήθελε να την αναλύσει, να την κάνει αθάνατη, με κάποιον τρόπο να διατηρήσει την πεμπτουσία της ύπαρξής της σε μια σκέψη και να της χαρίσει την αιωνιότητα. Δεν είχε ιδέα για το πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να επιτευχθεί, αλλά δεν ήταν άνθρωπος που δεχόταν εύκολα την ήττα. Η Γκέηλ τραγούδησε για χάρη του και, όταν τέλειωσε, έπιασε τον εαυτό του να έχει δακρύσει. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε συμβεί αυτό; Αναρωτιόταν, αλλά όσο κι αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να θυμηθεί. Δεν την άφησε να φύγει, όπως ήταν επόμενο. Όταν εκείνη συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, έκλαψε, οργίστηκε, παρακάλεσε. Τη διαβεβαίωσε πως κανείς δεν επρόκειτο να την αναζητήσει, όχι αν εκείνος φρόντιζε να την «εξαφανίσει». Δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για τίποτε, της είπε ο συλλέκτης, το μόνο που είχε να κάνει η ίδια ήταν να του τραγουδάει κάθε μέρα. Της είχε ετοιμάσει ένα χρυσό κλουβί και της το έδειξε, λέγοντάς της πως από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα ζούσε εκεί μέσα. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ήταν το αποτέλεσμα που θα είχε ο εγκλεισμός στη φωνή της Γκέηλ. Παρότι δεν της έλειπε το παραμικρό, παρότι είχε οτιδήποτε ζητούσε, ο συλλέκτης της είχε στερήσει το ένα και μοναδικό πράγμα που ποθούσε. Της είχε στερήσει την ελευθερία της και, χωρίς αυτήν, η φωνή της άρχισε να φθίνει και να χάνει την αλλοτινή ομορφιά της. Ο συλλέκτης θύμωσε και απογοητεύτηκε˙ είχε, άλλωστε, μπει σε τόσο κόπο προκειμένου να διασφαλίσει πως κανείς δεν θα την έψαχνε. Περνούσε τις μέρες του στο εργαστήριο, πιέζοντας και απειλώντας τον όχι και τόσο νεαρό πλέον, αλλά ακόμη καχεκτικό επιστήμονα να του βρει μια λύση. Ο λόρδος Χένρυ δεν είχε ιδέα για τις ενέργειες του φίλου του και είχε εκφράσει πολλές φορές την ανησυχία του για την τύχη της Γκέηλ. Ο συλλέκτης, όμως, κρατούσε το μυστικό του καλά φυλαγμένο. Είχε φροντίσει να απολύσει όλους τους βιολογικούς υπηρέτες από την έπαυλη και διατηρούσε πια μόνο μηχανικούς. Είχε φροντίσει να ηχομονώσει το δωμάτιο όπου βρισκόταν το κλουβί της κοπέλας και είχε τοποθετήσει ολογραμμικό γυαλί στα παράθυρα ούτως ώστε όποιος κοιτούσε απ’ έξω να βλέπει απλά ένα άδειο δωμάτιο. Είχε ξοδέψει τρεις περιουσίες για χάρη της κι εκείνη ούτε να τραγουδήσει δεν μπορούσε. Η οργή του μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, αλλά και τι να έκανε; Να την άφηνε να φύγει; Το σκάνδαλο θα ήταν τεράστιο κι ο ίδιος θα έχανε τα πάντα. Να τη σκότωνε; Η ιδέα τον απωθούσε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να την κρατήσει μέχρι να βρεθεί ένας τρόπος να αποκωδικοποιηθεί και, μετά, να περιμένει να πεθάνει από γηρατειά. Δεν είχε σκοπό να την κακομεταχειριστεί, όχι. Καμία σχέση. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Απλά ήθελε να διασώσει την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική της διάνοια για τις επόμενες γενιές. Και για τη συλλογή του, φυσικά, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που παραδεχόταν συχνά στον εαυτό του. Του προκαλούσε εφιάλτες τα βράδια και μετά έπρεπε να καταφεύγει στις παλιές, κακές του συνήθειες προκειμένου να βρει ύπνο. Ο αποκωδικοποιητής, στο μεταξύ, γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλής. Για την ακρίβεια, είχε γίνει είδος ευρείας κατανάλωσης και δεν υπήρχε νοικοκυριό που να μη διαθέτει τουλάχιστον έναν. Τα κινητά τηλέφωνα και το ίντερνετ άρχισαν να χάνουν τους χρήστες τους μιας και δεν είχαν πλέον λόγο ύπαρξης. Η εγκληματικότητα ανέβηκε κατακόρυφα για ένα διάστημα καθώς ήταν σχεδόν αδύνατο πλέον να κρύψει κανείς το παραμικρό˙ κατόπιν, έπεσε χάρη στην ίδρυση της προληπτικής μονάδας, η οποία δεν άργησε να μετονομαστεί σε αστυνομία σκέψης. Χάρη στην εξάπλωση του αποκωδικοποιητή, η επιστήμη άρχισε να εξελίσσεται ραγδαία. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ο κόσμος που ήξερε ο συλλέκτης εξαφανίστηκε για να δώσει τη θέση του σε έναν άλλο, τον οποίο είχε δημιουργήσει. Τίποτε από όλα αυτά δεν τον ενδιέφερε. Η εμμονή του με την Γκέηλ και τη φωνή της όχι απλά παρέμενε, αλλά μέρα με τη μέρα γινόταν πιο ισχυρή και πιο επιτακτική. Μέχρι που, κάποτε, ο καχεκτικός επιστήμονας τα κατάφερε. Όχι, όχι με τη φωνή, όχι ακριβώς δηλαδή. Αλλά σκέφτηκε πως αν αποκωδικοποιούσε τις γνώσεις της για τη μουσική και τη σκέψη που έβαζε πίσω από την ερμηνεία κάθε τραγουδιού, τότε, σε συνδυασμό με ένα ηλεκτρονικό πρόγραμμα επεξεργασίας φωνής θα μπορούσε να δώσει στο συλλέκτη αυτό που τόσο απελπισμένα και τόσο επίμονα ζητούσε. Και αυτό ακριβώς έκανε. Το αποκωδικοιημένο αρχείο είχε για τίτλο το όνομά της κι όταν ο συλλέκτης το έλαβε για πρώτη φορά στον εγκέφαλό του, μαγεύτηκε τόσο που το έβαλε να παίξει ξανά. Και ξανά και ξανά. Δεν έκλαψε, όπως είχε κάνει ακούγοντας την Γκέηλ να τραγουδάει. Αλλά είπε στον εαυτό του πως αυτό ήταν επειδή ήταν απλά δέκτης του αποκωδικοποιημένου μηνύματος και δεν είχε τις ανόητες, ανθρώπινες αισθήσεις του να τον μπερδεύουν. Δεν την έβλεπε ούτε την άκουγε, δεν μύριζε το άρωμά της ούτε μπορούσε να την αγγίξει ή να τη γευτεί. Τα δάκρυα που είχε χύσει ακούγοντάς την, σκέφτηκε, ήταν μονάχα το αποτέλεσμα των απατηλών του αισθήσεων. Μια ψευδαίσθηση, τίποτε παραπάνω. Προτιμούσε τον αποκωδικοποιητή. Γιατί; Γιατί οποιοσδήποτε, ακόμη κι ο ίδιος, μπορούσε να δημιουργήσει τέχνη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η ιδέα ή ακόμη και η ιδέα μιας ιδέας. Έννοιες όπως το ταλέντο ή η έμπνευση δεν είχαν πια καμία αξία. Όλα ήταν τέχνη, αυτό συνειδητοποίησε ο συλλέκτης παίζοντας ξανά και ξανά την αποκωδικοποιημένη Γκέηλ στο μυαλό του. Όταν ο λόρδος Χένρυ συνειδητοποίησε πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που είχε ακούσει νέα του φίλου του, πήγε ευθύς στην έπαυλή του για να δει τι είχε συμβεί. Βρήκε τα πάντα κλειστά και σκονισμένα, τους μηχανικούς υπηρέτες σβηστούς και το σπίτι θεοσκότεινο. Μύριζε κλεισούρα και θάνατο. Βρήκε το σώμα του συλλέκτη στο γραφείο του, με τον αποκωδικοποιητή συνδεδεμένο στο κρανίο του, να παίζει ακόμη το ίδιο αρχείο σκέψης. Βρήκε το σώμα της Γκέηλ, σε προχωρημένη αποσύνθεση, μέσα στο χρυσό κλουβί του. Η ιστορία ακόμη μνημονεύει το συλλέκτη ως μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες της εποχής του. Ήταν ένας σπουδαίος άντρας, λένε. Ήξερε να ξεχωρίζει την καλή τέχνη, λένε. Αυτό που η ιστορία δεν ξέρει κι ούτε ποτέ θα μάθει είναι πως κανείς δεν έκλαψε γι’ αυτόν. Από σεβασμό στις πεποιθήσεις του; Επειδή δεν θα έλειπε πραγματικά σε κανέναν; Ποιος ξέρει. Αλλά κι αν σήμερα κανείς δεν θυμάται την Γκέηλ, ο λόρδος Χένρυ ποτέ δεν θα ξεχάσει πόσος κόσμος παρευρέθηκε στην κηδεία της και πόσος κόσμος δάκρυσε για χάρη της. Edited January 24, 2014 by elgalla 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Vanessa Van Hault Posted January 25, 2014 Share Posted January 25, 2014 Δεν σταματας ποτε πραγματικάνα με εκπλησσείς με τις ιδέες σου και τον τρόπο που τις εκτελείς. Το συγκεκριμένο θέλει δουλειά καθώς εδώ και εκεί λείπουν πράγματα. Πέραν τούτου στην πρώτη παράγραφο φανταζομαι οτι μετα το " Φυσικά είχε δοκιμάσει" λείπει ένα " τα πάντα". Αυτα απο μενα, καλή συνέχεια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 26, 2014 Share Posted January 26, 2014 Πολύ ωραίο ήταν, αλλά κάτι μου έλειψε. Τα διηγήθηκες όλα πολύ γρήγορα. Για παράδειγμα, εκεί που λες ότι της στέρησε την ελευθερία, μου έλειψε μια εικόνα της χαμένης της ελευθερίας, παρά η αφηρημένη αυτή λέξη. Θα μου άρεσε να δω τι έκανε πριν η Γκέηλ, που πια δεν μπορούσε. Θα μου άρεσε επίσης να δω από πιο κοντά τον συλλέκτη, στάθηκες αρκετά μακριά του. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted January 28, 2014 Author Share Posted January 28, 2014 Σας ευχαριστώ καταρχήν και τις δύο για τα σχόλια. Πιο συγκεκριμένα: @ Vanessa μήπως μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη; Τι πράγματα ήταν που σου έλειψαν; [Όχι, στην πρώτη παράγραφο δεν λείπει τίποτα ] @ Cassandra οπότε θα ήθελες περισσότερη ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι πως τη φοβήθηκα γιατί σπάνια γράφω sf (αυτό είναι το ένα από τα συνολικά τρία sf διηγήματα που έχω γράψει ποτέ μου) και δεν θέλω να μπαίνω πολύ στις επιστημονικές λεπτομέρειες όταν το κάνω. Κυρίως επειδή ως αναγνώστρια τις βαριέμαι, προτιμώ το sf του Bradbury που είναι πιο στοχαστικό και αφηρημένο και λιγότερο επιστημονικό. Ενδιαφέρουσα η πρόταση για την Γκέηλ, θα έκανε και καλύτερη αντίθεση ανάμεσα στο δικό της humanity και το detachment του συλλέκτη. Το οποίο, βέβαια, είναι και ο λόγος που έμεινα τόσο μακριά του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted February 4, 2014 Share Posted February 4, 2014 Έβαλα σχόλια και παρατηρήσεις στο αρχείο, για πιο βολικά. Ο συλλέκτης - σχόλια, παρατηρήσεις.doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 4, 2014 Author Share Posted February 4, 2014 Εξαιρετικά βοηθητικά σχόλια, Cyrano, σ'ευχαριστώ πολύ για τον κόπο σου. Θα τα λάβω πολύ σοβαρά υπόψη στο re-write. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted October 9, 2015 Share Posted October 9, 2015 Ωραία ιστορία, Πολύ προχωρημένη φαντασία, θέλω ένα τέτοιο μηχανηματάκι να μου απλώνει την ιστορία από τη σκέψη στην υλοποίηση! Μια παρατήρηση, ο άλλος είναι ικανός και μπορεί να πουλήσει κάτι όταν του είναι αχρείαστο του αγοραστή, το να πουλήσεις ράσα σε παπά είναι φυσιολογικό, του χρειάζονται, το να πουλήσεις κλιματιστικό σε εσκιμώο θα ήταν το περίεργο ας πούμε. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted October 9, 2015 Share Posted October 9, 2015 Πολύ ωραίο. Θα έλεγα ότι χωράει λίγο παραπάνω ανάπτυξη μιας και στην τωρινή του μορφή κυλάει λίγο γρήγορα. Καλή συνέχεια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 10, 2015 Author Share Posted October 10, 2015 Ευχαριστώ και τους δυο για την ανάγνωση και τα σχόλια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted October 10, 2015 Share Posted October 10, 2015 Πολύ ωραία ιδέα αλλά συμφωνώ ότι ήθελε περισσότερο χώρο / ανάπτυξη. Νομίζω ότι με βάση τις ιδέες της Cassandra θα μπορούσες να το απλώσεις λίγο χωρίς να χάσει κάτι από την πυκνότητά του. Και εμένα δεν μου φάνηκε καλό το παράδειγμα του πωλητή (ράσα σε παπά), όπως και η υπερβολή για τον (απίστευτο) χώρο που καταλαμβάνουν τα ψηφιακά αρχεία. Πάντως αν και τρόμαξα λίγο με την συλλεκτική μανία και το πόσο κακό μπορούν να κάνουν οι συλλέκτες, τελικά αποφάσισα να μην ανοίξω τα παράθυρά μου για να αφήσω τα βιβλία μου να πετάξουν ελεύθερα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 10, 2015 Author Share Posted October 10, 2015 Μερσί! Βιβλία να πετάνε ελεύθερα... το δοκίμασα κάποτε, αλλά δεν μου ταιριάζει καθόλου. Αν ήμουν δράκος, θα ήμουν χάρτινος και θα καθόμουν σ' ένα βουνό από βιβλία που θα ήταν το hoard μου 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 20, 2015 Share Posted October 20, 2015 (edited) Ωραία ιστοριούλα και θα συμφωνήσω κι εγώ με τους παραπάνω, ήθελα λίγο παραπάνω. Όπως και να χει γενικά μου άρεσε. Edited October 20, 2015 by Blacksword 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Feynman_64 Posted July 15, 2016 Share Posted July 15, 2016 Ωραία ιδεα, θα έλεγα οτι θελει να υποστηρίξει την ματαιοτητα της συσσωρευσης γνωσης απο μυαλά που δεν μπορούν να τη διαχειριστουν. Αγγιζει θεματα ΤΝ, transcendence, technological singularity κτλ. Μπορεί να ειναι μερος διηγηματων που εξιστορουν την μελλοντική εισδοχη της ανθρωπότητας στην νεα augmented εκδοχη της απο πολλες πλευρες. Επιστημονικη, τεχνολογικη, καλλιτεχνικη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.