BladeRunner Posted February 10, 2014 Share Posted February 10, 2014 (edited) Κατά την γνώμη μου ένα τόπικ που έλειπε. Ο Τόμας Πίντσον είναι από τους πιο μυστηριώδεις και δύσκολους συγγραφείς εκεί έξω και μπορείτε να βρείτε μεγάλη ποικιλία από βιβλία, άρθρα, εκπομπές και ιστοσελίδες τόσο για τον ίδιο όσο και για τα βιβλία του. Άλλωστε, για καθένα από τα βιβλία του υπάρχει και από ένα companion, συνοδευτικό, που να αναλύει, να απλοποιεί και γενικά να βοηθά τον αναγνώστη στην κατανόηση του κάθε βιβλίου του. Προσωπικά έχω διαβάσει πέντε βιβλία του και από το πρώτο του κιόλας δήλωσα οπαδός του. Βιβλιογραφία: (1963) V. {V., εκδ. Χατζηνικολή, μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης} (1966) The Crying Of Lot 49 {Η συλλογή των 49 στο σφυρί, εκδ. Ύψιλον, μτφρ. Δημήτρης-Χαρά Δημηρούλη) (1973) Gravity's Rainbow {Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας, εκδ. Χατζηνικολή, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής} (1984) Slow Learner {Βραδείας καύσεως, εκδ. Χατζηνικολή, μτφρ. Προκόπης Προκοπίδης} (1990) Vineland {Βάινλαντ, εκδ. Χατζηνικολή, μτφρ. Ανδρέας Βαχλιώτης} (1997) Mason & Dixon {Mason & Dixon, εκδ. Χατζηνικολή, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής} (2006) Against The Day {Ενάντια στη μέρα, εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής} (2009) Inherent Vice {Έμφυτο ελάττωμα, εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής} (2013) Bleeding Edge {Υπεραιχμή, εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής} Edited October 21, 2017 by BladeRunner 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 10, 2014 Author Share Posted February 10, 2014 Σχόλια για τα τέσσερα βιβλία του που διάβασα μέσα στο 2011, έτσι όπως τα έγραψα λίγες στιγμές μετά το τέλος της ανάγνωσης των βιβλίων. Με σειρά ανάγνωσης: Μόλις τελείωσα το Βάινλαντ, του Τόμας Πίντσον. Ουαου! Τι να πω γι'αυτό το βιβλίο; Ένα "γεμάτο" βιβλίο, με χίπηδες, ναρκωτικά, ροκ εν ρολ, σκληρή ροκ, acid ροκ, γενικά ροκ, σεξ, Θανατόιντ, μυστικούς πράκτορες, μυστικά κυβερνητικά σχέδια, γυναίκες νίντζα με θανατηφόρα κόλπα, μανιακούς, τα πάντα! Τρελοί χαρακτήρες, τρελή πλοκή, με πολλά flashbacks κατά τη διάρκεια όλου του βιβλίου και χωρίς προειδοποίηση, αν δεν προσέχεις λίγο, μπορεί να μην καταλάβεις τίποτα, το σίγουρο, όμως, είναι ότι μερικά πράγματα δεν θα τα καταλάβεις έτσι και αλλιώς, οπότε το θέμα είναι να μην το "χάσεις" όλο το βιβλίο. Δεν είναι ένα απλό βιβλίο, με αρχή, μέση και τέλος, αλλά μια κεντρική ιστορία του παρόντος(του 1984), με πολλές ιστορίες, διάσπαρτες, που πιάνουν και το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου, και αφορούν το παρελθόν, πολλά ή λίγα χρόνια πριν το 1984, και αφορούν επίσης πάρα μα πάρα πολλούς χαρακτήρες, είτε είναι πρωταγωνιστές είτε είναι απλώς γκαρσόνια σε μια παρακμιακή καφετέρια στου διαόλου τη μάνα, οπότε, όπως είναι λογικό, τα ονόματα είναι πολλά και πρέπει να κατανοήσεις τη σχέση που έχει ο ένας χαρακτήρας με έναν άλλο και να μην αναρωτιέσαι συνεχώς "ποιος στο διάολο είναι αυτός τώρα;". Το βιβλίο αυτό σατιρίζει το κόσμο των χίπηδων, αλλά και το Κράτος. Από τα πιο δύσκολα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά και από τα καλύτερα, και σίγουρα από τα πιο ξεχωριστά. Πάντως, μπορώ να πω, ότι κάποιος θα το αγαπήσει αυτό το βιβλίο, ή θα το μισήσει επειδή δεν θα καταλάβαινε, μετά από αυτό το ταξίδι, ποιό είναι το νόημα και για ποιό λόγο γράφηκε. Η γραφή καταπληκτική, φαινόταν, αλλά η μετάφραση όχι τέλεια, και μερικές λέξεις, μερικές αναφορές σε διάφορα πράγματα που αφορούν τις ΗΠΑ, δεν εξηγούνταν σε σημειώσεις, όπως σε άλλα βιβλία, αλλά τ'άφηνε έτσι... Αλλά δεν με πείραξε και τόσο αυτό. V. Είναι το δεύτερο βιβλίο του Thomas Pynchon που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, ύστερα από το πάρα μα πάρα πολύ καλό Βάινλαντ, που διάβασα τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου. Τι να πω; Πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο, το δυσκολότερο που έχω διαβάσει, δυσκολότερο και από το Βάινλαντ. Μέσα στις 664 σελίδες, περνάνε πολλοί χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, και οι οποίοι την μια στιγμή εμφανίζονται, την αμέσως επόμενη εξαφανίζονται, και μετά εμφανίζονται ξανά ύστερα από πενήντα, εκατό, διακόσιες σελίδες, αλλά μπορεί και να μην εμφανίζονται ξανά. Οι χαρακτήρες; Ναύτες, κατάσκοποι, αστυνομικοί, πλαστικοί χειρουργοί, οδοντίατροι-ψυχίατροι, επαναστάτες, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, άλλοι ζωγράφοι και άλλοι τραγουδιστές ή ηθοποιοί, ιερωμένοι, γυναίκες, πολλές γυναίκες, άλλες μοιραίες, άλλες όχι, όλες ερωτευμένες και μοναδικές, ποντίκια θεοσεβούμενα και αλιγάτορες. Και ανάμεσα σε όλους αυτούς, δυο κύριοι χαρακτήρες. Ο Μπένι Προφέιν, ένας κακομοίρης Σλεμίελ(Εβραίος που δεν τα πάει καλά με τα άψυχα αντικείμενα), και ένας Άγγλος τυχοδιώκτης, ο Χέρμπερτ Στένσιλ, που προσπαθεί να βρει τι στο διάολο είναι η V. Είναι γυναίκα, ή είναι απλά μια ιδέα; Πάντως, ό,τι και να είναι, είναι "μπλεγμένη" σε εξεγέρσεις, πολιορκίες και επαναστάσεις. Και μπορεί, ουσιαστικά, να κρύβεται πίσω από κάθε βίαιη πολιτική κρίση στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Η γενική υπόθεση είναι αυτή. Το κυνήγι της V. Αλλά μέσα στο βιβλίο, υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορεί να συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, μπορεί και όχι. Και μερικές φορές είναι δύσκολο να βρεις τους συνδετικούς κρίκους. Ο πανέξυπνος Pynchon μας μεταφέρει στην Αίγυπτο που βρίσκεται υπό αγγλική κατοχή. Στην Νότια Αφρική όπου επικρατούν οι Γερμανοί. Σε μια κλίκα καλλιτεχνών στην Νέα Υόρκη. Στους υπονόμους της Νέας Υόρκης, όπου ο Μπένι Προφέιν κυνηγά αλιγάτορες. Στην Μάλτα και σε ένα δωμάτιο όπου κάποιος γράφει εξομολογήσεις. Στην Ιταλία, και σε διάφορες επαναστατικές κινήσεις. Σε πλοία του αμερικάνικου πολεμικού ναυτικού. Σε μπαρ με περίεργα ονόματα, όπως π.χ. Σκουριασμένο Κουτάλι ή Τάφος. Μία είσαι στο παρόν, στο 1956, και μια είσαι στο παρελθόν. Δέκα χρόνια πριν το 1956, είκοσι, τριάντα, σαράντα... Οι πολλοί χαρακτήρες του βιβλίου, εμφανίζονται σε όλες τις ιστορίες, σε μερικές ή μόνο σε μια. Μέσα σε όλο αυτό το Χάος, ο Στένσιλ προσπαθεί να βρει τη V., που αναφέρεται στα ημερολόγια του κατασκόπου πατέρα του. Οι ιστορίες μέσα στο βιβλίο μιλάνε για την πολιτική, την ιστορία, τις κυβερνητικές μηχανορραφίες και τον κόσμο των κατασκόπων, για τις επαναστάσεις, για το καλό και το κακό, για την θρησκεία, για τον έρωτα, την αγάπη και το μίσος. Μερικές από αυτές μπορούν να σταθούν και σαν μικρές νουβέλες ή μεγάλα διηγήματα. Αλλά, απ'όσο κατάλαβα, όλες, λίγο-πολύ, συνδέονται. Η γραφή δεν θα μπορούσε να μην είναι τέλεια, και η μετάφραση είναι πάρα πολύ καλή και προσεγμένη. Σχόλιο για την συλλογή διηγημάτων Βραδείας καύσεως, τρίτο κατά σειρά βιβλίο του Πίντσον που διάβασα, θυμάμαι ότι δεν είχα γράψει. Θυμάμαι όμως ότι γενικά μου είχε φανεί άνιση, αλλά τώρα μιλάμε για διηγήματα που είχε γράψει ο Πίντσον όταν ήταν είκοσι χρονών (και βγάλε!). Έμφυτο ελάττωμα. Το τέταρτο βιβλίο του Τόμας Πίντσον που διαβάζω φέτος! Αυτή τη φορά ο Πίντσον καταπιάνεται με το αστυνομικό μυθιστόρημα, αλά Ρέιμοντ Τσάντλερ, όχι όμως της δεκαετίας του '30 ή του '40, αλλά στη δεκαετία του '60, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, με όλα τα είδη ναρκωτικών, την ηρωίνη, την κοκαΐνη, την μαριχουάνα, το LSD, με τα διάφορα κλαμπάκια, μπαράκια και φαγάδικα με τα περίεργα και συνάμα αστεία ονόματά τους, με τους χίπηδες, τους μαστούρηδες, τους σέρφερς, τους ροκάδες, τους ηθοποιούς του Hollywood, τις πόρνες, πολυτελείας και μη, τις αεροσυνοδούς, τους μπάτσους, τους αστυνομικούς, τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ, τους μυστικούς πράκτορες, τους ομοσπονδιακούς του FBI, τους μεγαλοεργολάβους, τους τοκογλύφους, τους ντίλερς, τους εκβιαστές, τους μικροαπατεώνες και ένα κάρο άλλους παρακμιακούς και περιθωριακούς τύπους. Δεν έχει νόημα να αναφέρω τι γίνεται στην όλη ιστορία, γενικά τα πράγματα είναι μπερδεμένα και εκεί που νομίζεις ότι τα κατάλαβες όλα, κάτι γίνεται και κοιτάς σαν χαμένος στο άπειρο, τα πράγματα περιπλέκονται σε ένα κουβάρι, με πρωταγωνιστές όλους τους από πάνω. Το βιβλίο αναδεικνύει την δεκαετία του '60 στην Καλιφόρνια. Τις όμορφες παραλίες με τους σέρφερς, τα κλαμπ με τα ροκ συγκροτήματα(ονόματα συγκροτημάτων και τίτλοι καθώς και στίχοι τραγουδιών εμφανίζονται σε όλο το βιβλίο), τους ηθοποιούς του Hollywood και τους χίπηδες, τα σινεμά με τις ταινίες της εποχής, τα πάρτι που κάνουν οι αεροσυνοδοί στα σπίτια τους που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, πάρτι με ποτά-μπόμπες, ροκ μουσική και μπόλικη μαριχουάνα, τα σκοτεινά σοκάκια με τους πρεζάκηδες και τους ντίλερς, και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τοκογλύφων. Με τους διεφθαρμένους αστυνομικούς που είναι μπλεγμένοι μέχρι τα μπούνια σε βρωμοδουλειές με τον υπόκοσμο των ναρκωτικών, των εκβιασμών, με τους ομοσπονδιακούς του FBI που είναι και αυτοί μπλεγμένοι σε περίπλοκες ιστορίες και κυβερνητικές συνωμοσίες. Μιλάμε για την εποχή του '60, των δολοφονιών του Τσαρλς Μάνσον, της προεδρίας του Νίξον, του πολέμου στο Βιετνάμ, των χίπηδων, όλων αυτών... Πολύ καλό βιβλίο! Ευχάριστο, με πολύ χιούμορ, αστείες σκηνές, πολλή μαστούρα, όμορφες εικόνες από σοκάκια, παραλίες και άλλα μέρη της Καλιφόρνια της εποχής, με πολύ καλούς χαρακτήρες, αλλά το τέλος δεν ήταν τόσο καλό, ήθελα κάτι πιο δυνατό και μέσα στο κλίμα του βιβλίου. Αλλά πέρασα πολύ καλά όλες αυτές τις ημέρες. Ο Τόμας Πίντσον είναι μέσα στους αγαπημένους μου συγγραφείς πλέον, και το επόμενο προς ανάγνωση βιβλίο του είναι το Η Συλλογή των 49 στο σφυρί. Τα τρία τέρατα που απομένουν δεν ξέρω πότε θα τα διαβάσω, τα φοβάμαι λίγο... edit: Θα γινόταν πολύ γαμάτη ταινία... Σε επόμενο ποστ έρχεται η κριτική για το βιβλίο Η συλλογή των 49 στο σφυρί, που μόλις τελείωσα. Επίσης λίγο πιο πάνω βλέπετε ότι είπα για το Inherent Vice ότι θα γινόταν γαμάτη ταινία και να που μέσα στο 2014 θα την δούμε στους κινηματογράφους, σε σκηνοθεσία Paul Thomas Anderson και πρωταγωνιστές τους Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Owen Wilson, Benicio Del Toro, Reese Witherspoon κλπ. Βουλωμένο γράμμα διαβάζω ρε φίλε 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted February 10, 2014 Share Posted February 10, 2014 Σπουδαίο τόπικ, πολύ καλή ιδέα Blade! Ομολογώ ότι κατέχω ένα βιβλίο του, το Vineland. Ο χρόνος ανάγνωσης έχει σταματήσει στη σελίδα 312 εδώ και μερικούς μήνες, όχι γιατί δεν είναι καλό ή δεν έχει κάτι να δώσει, αλλά γιατί δεν γίνεται να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο -και να το ολοκληρώσω- αν δεν είμαι μόνος μου εντελώς στο σπίτι. Επειδή λοιπόν είναι όνειρο απατηλό αυτό, θα το πιάσω όταν οι συνθήκες θα το ευνοούν. Η γραφή είναι τόσο πυκνή και χαοτική σε σημεία, με πάρα πολλές εναλλαγές σε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά επίσης είναι και τόσο ενθουσιώδης και σαρκαστική και απρόσμενη, σαν γροθιά στο μυαλό! Σίγουρα ιδιαίτερος συγγραφέας, πολύ μυστήριος, δύστροπος στα νοήματα αλλά και υπερβολικά εγκεφαλικός. Εννοείται ότι είναι καλό να υπάρχουν και αυτά τα βιβλία... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 10, 2014 Share Posted February 10, 2014 (edited) Πριν από μερικά χρόνια συνήθιζα να αγοράζω το Βήμα. Και γιατί μου άρεζε η εφημερίδα, αλλά κυρίως για το πολύ ωραίο ένθετο ΒΗmagazino. Το περιοδικό είχε μία στήλη με εκκεντρικές προσωπικότητες όπου για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τον Τόμας Πίντσον, μία επαφή που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Μεταξύ άλλων διάβασα ότι μία μέρα τον είχε επισκεφτεί στο σπίτι του ένας άλλος συγγραφέας (ο Έζρα Πάουντ αν δεν κάνω λάθος) και χτυπούσε μάταια για πολύ ώρα το κουδούνι. Για να δει λίγο αργότερα μία μαυροντυμένη φιγούρα να πηδάει γρήγορα από το μπαλκόνι και να φεύγει τρέχοντας Ή μία άλλη φορά όταν συνάντησε έναν φίλο του στον δρόμο και άρχισαν να μιλάνε, όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο, εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Και διάφορα άλλα τέτοια περίεργα. Είναι γνωστή η απέχθεια του Πίντσον για την δημοσιότητα και ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω κάτι δικό του, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο με έκανε να θέλω να την ψάξω λίγο παραπάνω την δουλειά. Έχω τα ''Ενάντια στη Μέρα'' και ''Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας'', αλλά δεν έχω κάτσει να διαβάσω ακόμη. Και διάλεξα ήδη ποιο θα είναι το φετινό τούβλο, άρα μάλλον παίρνει αναβολή για του χρόνου. Οπωσδήποτε όμως θα τον πιάσω τότε γιατί ο μύθος του σε συνδυασμό με το γεγονός ότι θεωρείται πραγματική αναγνωστική πρόκληση, έχει σαν αποτέλεσμα να έχει αρχίσει να μου γίνεται έμμονη ιδέα Edited February 10, 2014 by Δημήτρης 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 10, 2014 Author Share Posted February 10, 2014 (edited) Η συλλογή των 49 στο σφυρί Πάει και το πέμπτο βιβλίο του Τόμας Πίντσον που πιάνω στα χέρια μου. Πάνε κοντά τρία χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα έστω και μια αράδα του και όσο να'ναι η παράνοια, η πολυπλοκότητα και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις πλοκές και την γραφή των βιβλίων του μου έλειψαν πάρα πολύ. Ένα καλό, γερό mindfuck χρειάζεται που και που. Μπορεί το συγκεκριμένο βιβλίο να είναι το μικρότερο που έχει γράψει ο Πίντσον και το μέγεθος του να παραπέμπει σε βιπεράκι, όμως όλα αυτά που αναφέρει και θίγει, άλλοι δεν θα μπορούσαν ούτε στις τριπλάσιες σελίδες να τα χωρέσουν. Για να σας τα κάνω δίφραγκα που λένε, έχουμε την Οιδίπα Μάας, μια κλασική Αμερικανίδα νοικοκυρά, που ξαφνικά γίνεται συν-εκτελέστρια της διαθήκης κάποιου πολυεκατομμυριούχου, του Πιρς Ινβαρέριτη, με τον οποίο η Οιδίπα είχε κάποτε μια σχέση. Έτσι λοιπόν αυτή η απλή γυναίκα θα βρεθεί μπροστά σε μια συνωμοσία που διαπερνά πολλούς αιώνες και θα γνωρίσει έναν υπόγειο και περιθωριακό κόσμο μέσα στην ίδια της την χώρα και ένα παράνομο ιδιωτικό ταχυδρομικό δίκτυο, το Σ.Κ.Α.Τ. ή αλλιώς Τρίστερο, το οποίο χρησιμοποιούν οι απόκληροι και οι περιθωριακοί που δεν δέχονται το επίσημο σύστημα. Μια έρευνα, ένα γεγονός, που θα αλλάξει την ζωή και τον τρόπο σκέψη της. Όμως, όλα αυτά που θα συναντήσει μπροστά της, τα μηνύματα, τα σημεία, τα σύμβολα, είναι αληθινά, μια φάρσα ή απλά ένα όνειρο; Έλα ντε, σας λέω εγώ... Αν περιμένετε μια εύκολη και γρήγορη ανάγνωση επειδή το βιβλίο είναι σκάρτα 160 σελίδες με προλεγόμενα, περιεχόμενα κλπ τότε κούνια που σας κούναγε, η γραφή παραμένει πυκνή, χαώδης και σε σημεία μυστηριώδης, η πλοκή το ίδιο μπερδεμένη και με κρυφά νοήματα όπως στα τούβλα του, που θα σας πάρει κάμποση ώρα για να χωθείτε στην ιστορία και να καταλάβετε έστω το ένα τρίτο της. Το βιβλίο θίγει κάμποσα ζητήματα, την αναζήτηση της αλήθειας, τα συστήματα ανθρώπινης επικοινωνίας, τους απόκληρους κάθε είδους, το νόημα που έχει ή δεν έχει ο κόσμος γύρω μας και ένα κάρο άλλα που μπορεί να μην τα "έπιασα" καν. Η γραφή που πιθανότατα να κουράσει σε σημεία τους πρωτάρηδες αλλά ακόμα και τους έμπειρους Πιντσονικούς, είναι τρομερή, με πολλές προτάσεις για υπογράμμιση και όπως είπε ο Airbourne παραπάνω, σαν γροθιά στο μυαλό. Η ελληνική έκδοση για τα χρόνια της πολύ καλή και αρκετά προσεγμένη, η μετάφραση όσο το δυνατόν καλύτερη και ο πρόλογος αρκετά χρήσιμος για την κατανόηση έστω των κινήτρων του Πίντσον για την συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου. Λογικά το επόμενο που θα διαβάσω θα είναι το Bleeding Edge, όταν με το καλό ολοκληρωθεί η μετάφραση του και κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία. Δεν με βλέπω να πιάνω τα τρία "καμένα" τούβλα του στο άμεσο μέλλον... 8.5/10 edit: Τα 2 ευρώ που δαπάνησα για την αγορά του βιβλίου από παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι σίγουρα έπιασαν τόπο Edited September 11, 2014 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 10, 2014 Share Posted February 10, 2014 (edited) Πιντσονικός Οδηγός Edited February 10, 2014 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted February 11, 2014 Share Posted February 11, 2014 Πάνε κάτι χρόνια από όταν διάβασα το Έμφυτο Ελάττωμα, το αστείο είναι ότι δεν ήξερα το ύφος του συγγραφέα ή το ποιος είναι και το είχα επιλέξει ως ένα εύκολο αστυνομικό με ίντριγκες, δράση και μυστήριο που θα συνόδευε ευχάριστα τις διακοπές μου στο νησί, με βάση την περίληψη και το καταπληκτικό εξώφυλλο. Το αποτέλεσμα ήταν στην αρχή να μου φανεί παραλήρημα και εντελώς παρανοϊκό, αλλά όσο διάβαζα τόσο εκτιμούσα τη διαφορετικότητα του συγγραφέα, τη φαντασία του κ το αστείρευτο ταλέντο. Σοβαρά παίρνει μια κοινότυπη ντετεκτιβίστικη ιστορία του συρμού και τη μετατρέπει σε αριστούργημα κ εντελώς περίεργο κ πρωτότυπο ανάγνωσμα. Αν δεν είναι αυτό επικό ταλέντο και διάνοια, τότε δεν ξέρω πως μπορεί να λέγεται. Αν γινόταν ποτέ ταινία θα ήθελα να το σκηνοθετούσε ο Terry Gilliam, πιστεύω το αποτέλεσμα θα ήταν φαντασμαγορικό. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 11, 2014 Author Share Posted February 11, 2014 Αν δεν είναι αυτό επικό ταλέντο και διάνοια, τότε δεν ξέρω πως μπορεί να λέγεται. Αν γινόταν ποτέ ταινία θα ήθελα να το σκηνοθετούσε ο Terry Gilliam, πιστεύω το αποτέλεσμα θα ήταν φαντασμαγορικό. Δεν με παρακολουθείς Έχουν ήδη ολοκληρωθεί τα γυρίσματα και σε λίγους μήνες θα είναι έτοιμη για να προβληθεί. Σκηνοθέτης είναι ο Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood, Magnolia, Sydney, Boogie Nights, Punch-Drunk Love, The Master). Τον ρόλο του Doc Sportello θα υποδυθεί ο Joaquin Phoenix. Την περιμένω πως και πως... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
oldboy Posted May 6, 2014 Share Posted May 6, 2014 Λογω του οτι ειμαι λατρης του κινηματογραφου του Paul Thomas Anderson αλλα και του ηθοποιου J.Phoenix (οπου αν βασιστω στην προηγουμενη συνεργασια τους The Master περιμενω αναλογη συνεχεια)επεσε το ματι μου στην επομενη ταινια του Inherent Vice. Εψαξα λιγο για το βιβλιο στο οποιο βασιζει την ταινια του (το site pynchonikon με διαφωτισε αρκετα)και αποφασισα να το αγορασω. Καπου διαβασα οτι δεν ειναι το καταλληλο αναγνωσμα να ασχοληθει καποιος με τον εν λογω συγγραφεα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted September 11, 2014 Author Share Posted September 11, 2014 Περίληψη και εξώφυλλο ελληνικής έκδοσης: Είναι 2001 στην πόλη της Νέας Υόρκης, στο ήσυχο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην κατάρρευση των μετοχών των εταιρειών πληροφορικής και τα φριχτά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η Σίλικον Άλεϊ είναι μια έρημη πόλη, το Web 1.0 διακατέχεται από εφηβικό άγχος, η Google δεν έχει μπει ακόμη στο χρηματιστήριο, και η Microsoft θεωρείται ακόμη Αυτοκρατορία του Κακού. Μπορεί να μην κυκλοφορεί πια τόσο χρήμα, αλλά δε λείπουν οι πονηροί που γυρεύουν να αρπάξουν ένα κομμάτι απ’ ό,τι έχει απομείνει. Η Μαξίν Τάρνοου, μια συνηθισμένη εργαζόμενη μητέρα, έχει ένα μικρό γραφείο ερευνών στο Άνω Δυτικό Μανχάταν και καταδιώκει διαφόρων ειδών μικροαπατεώνες, ακολουθώντας τον δικό της ηθικό κώδικα. Όταν αρχίζει να σκαλίζει τα οικονομικά στοιχεία μιας εταιρείας ασφάλειας υπολογιστών και του σπασίκλα δισεκατομμυριούχου διευθύνοντα συμβούλου της, τα πράγματα στριμώχνονται. Πολύ σύντομα βρίσκεται μπλεγμένη με έναν έμπορο ναρκωτικών, έναν ειδικό στα αρώματα που έχει ψύχωση με το αφτερσέιβ του Χίτλερ, καθώς και μέλη της ρωσικής μαφίας και διάφορους μπλόγκερ, χάκερ, προγραμματιστές και επιχειρηματίες, μερικοί απ’ τους οποίους καταλήγουν νεκροί με μυστηριώδη τρόπο. Έγκλημα, φυσικά. Ο Τόμας Πίντσον, δίνοντας φωνή στην Εβραία μάνα που κρύβει μέσα του, μας παρουσιάζει μια ιστορική αφήγηση για τη Νέα Υόρκη της πρώιμης εποχής του ίντερνετ, όχι τόσο μακρινή σε ημερολογιακό χρόνο, αλλά σχεδόν σε άλλο γαλαξία σε σχέση με το πού έχουμε φτάσει από τότε. Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται! Σημειώστε την ημερομηνία: 6 Νοεμβρίου 2014 (ελπίζω!). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted December 20, 2014 Share Posted December 20, 2014 The ZONE. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted December 23, 2014 Share Posted December 23, 2014 (edited) Μόλις τελείωσα την Υπεραιχμή, του Thomas Pynchon. Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα αυτού του συγγραφέα που διαβάζω. Φαντάζομαι πως είναι από τα μοναδικά του Pynchon -ή ίσως το μοναδικό, αν και δεν είμαι σίγουρος- το οποίο λέει μια ιστορία, χωρίς να καταφεύγει σε μοντέρνες-μεταμοντέρνες τεχνικές, όπως πχ. το stream of consciousness ή τον πολυστυλισμό ή ή ή... Σα μυθιστόρημα δεν είναι τόσο αφηρημένο όπως τα υπόλοιπα του Pynchon, κι αυτό το λέω χωρίς βέβαια να τα έχω διαβάσει. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται 'θολό' και μπορείς εύκολα να χαθείς. Σαν ιστορία μου άρεσε, σίγουρα δεν ξετρελάθηκα, αλλά την απόλαυσα μέχρι κάποιο σημείο. Ένιωσα να λείπει ένα κάποιο συναίσθημα, σε σημεία που έπρεπε να υπάρχει συναίσθημα. Παρόλα αυτά, μου άρεσε η ωμή, αθυρόστομη γραφή του. Με δεδομένο όμως το γεγονός ότι και ο Stephen King γράφει, είτε λίγο είτε πολύ, έτσι, ένα κάποιο συναίσθημα, μια φορτισμένη δηλαδή γραφή (όχι φορτισμένες καταστάσεις, γιατί έχει πολλές, πχ. 9/11), έπρεπε να υπάρχει, όπως σε διάφορα βιβλία του King, χωρίς να κάνει (o Pynchon, και ο King) το ίδιο το μυθιστόρημα άκρα συναισθηματικό και, εν ολίγοις, μονότονο και βαρετό. Ένιωσα, ας πούμε, τους χαρακτήρες κάπως μονοδιάστατους. Δεν ξέρω, ίσως να κάνω και λάθος. Τέτοια βιβλία άλλωστε δεν είναι μονάχα για μία ανάγνωση. Το βιβλίο έχει και πάρα πολλά θετικά. Δείχνει πώς ζούσαν οι Νεοϋρκέζοι το 2001, πριν και μετά από την πτώση των Δίδυμων Πύργων. Προβάλλει επίσης, με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο, τους προγραμματιστές-χάκερ εκείνης της εποχής (όπως λέει και στο κείμενο, τα Windows XP ήταν ακόμα σε ανάπτυξη, αν και αυτοί θα χρησιμοποιούσαν UNIX, όντας nerds!), την ασχολία τους στο Deep Web, κάνει αναφορά στη γλώσσα C και στη Java, στο Final Fantasy X με τα τέλεια γραφικά, και, αλίμονο! στα Φιλαράκια, με έμφαση στην περίοδο που η Rachel και ο Ross ήταν σε διάλειμμα ("We were on a BREAK!"). Αυτό είναι πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς τι αντίκτυπο είχε δημιουργήσει αυτή η σειρά στην Αμερική, κάνοντας έτσι τον τόπο και τον χρόνο του μυθιστορήματος πολύ ρεαλιστικό. Κατά τα άλλα, ήταν ένα ωραίο βιβλίο, το οποίο σίγουρα θα πρέπει να διαβάσω ξανά. Είναι ίσως το πιο κατάλληλο για έναν πρωτοετή Πληροφορικής παρόλη τη detective πλοκή, μιας κι είναι πλούσιο όπως ανέφερα σε προγραμματιστικά θέματα, μέχρι και μαθηματικά θέματα (σε μικρότερη ποσότητα ωστόσο). Αν μπορούσα να το βαθμολογήσω, θα του έβαζα για αρχή ένα 7.5/10. Edited December 23, 2014 by GeoVa 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted April 14, 2015 Share Posted April 14, 2015 http://booksjournal.gr/slideshow/item/710-%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%BD-%E2%80%95-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%80-%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted April 15, 2015 Share Posted April 15, 2015 (edited) Τον Ιούνιο θα πραγματοποιηθεί Διεθνής Εβδομάδα Πίντσον (International Pynchon Day), στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με πρωτοβουλία του Γ. Μαραγκού, διδάκτωρ του Παντείου πάνω στα έργα του συγγραφέα. Στο site (http://www.tanea.gr/instanea/instavideo/article/5216545/treis-ellhnes-filoi-toy-tomas-pintson-ekshgoyn-ti-esti-pintsoniko/) υπάρχει και βίντεο όπου μιλάει και ο μεταφραστής του! Επίσης, η διδακτορική διατριβή μπορεί να διαβαστεί online από δω: http://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/27544 Αυτές τις ημέρες έχω ξετρελαθεί με τον Pynchon! Θα ήθελα -αλλά δε με βλέπω- να έχω ήδη διαβάσει τουλάχιστον το βιβλίο V. μέχρι την εκδήλωση στο Πάντειο, που, αν γίνεται, μπορεί και να πάω! Edited April 15, 2015 by GeoVa 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted April 28, 2015 Share Posted April 28, 2015 Ένα κείμενο που χρησιμοποιεί μεθόδους εξόρυξης γνώσης από κείμενο για να αναλύσει το μυθιστόρημα V., του Thomas Pynchon (το ωραίο επίσης είναι ότι έχει γραφτεί από Έλληνα!): https://www.pynchon.net/owap/article/view/44/132 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted June 9, 2015 Share Posted June 9, 2015 (edited) Χθες το βράδυ τελείωσα το V.! Τι βιβλίο ήταν αυτό! Μπορεί να καθυστέρησα αρκετά να το τελειώσω (είχα και άλλες δουλειές εν τω μεταξύ...) αλλά πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το. Πόσα πράγματα μπορεί να ξέρει ένας άνθρωπος, που δεν είχε φτάσει -τότε- καν στην ηλικία των 30! Κι όλα αυτά βέβαια στην δεκαετία του 60, τότε που δεν υπήρχε το Internet. Και είναι κρίμα τώρα, που ενώ έχουμε το Internet και την τεράστια πηγή πληροφορίας, κανείς δεν το αξιοποιεί κατάλληλα και δε γράφει για πχ. όλα αυτά τα διάφορα θέματα που γράφει ο Pynchon μέσα σε αυτό το βιβλίο! Το γεγονός δε ότι ένας Αμερικανός, αντί να γράφει και να γράφει μόνο για την Αμερική, γράφει για τη Φλωρεντία, για την ΝΔ Αφρική, για την Αίγυπτο, για το Παρίσι, και ειδικότερα για τη Μάλτα, ενώ δε λείπουν οι αναφορές για την Ελλάδα και τις παστές σαρδέλες της! Ένα μεσογειακό βιβλίο!... Άντε και τον Σεπτέμβρη, το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας! Edited June 9, 2015 by GeoVa 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted October 8, 2015 Share Posted October 8, 2015 (edited) Ουφ! Μόλις τώρα, πριν από λίγο, τελείωσα το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας! Δε θέλω -βασικά, ούτε μπορώ- να πω πάρα πολλά για αυτό το βιβλίο. Είναι άλλωστε ένα από αυτά τα βιβλία που πρέπει να το διαβάσει κανείς πάνω από δυο φορές για να μπορεί να πει πως το έχει, έστω και λίγο, "πιάσει". Είναι αρκετά πυκνό, έχει πολλούς χαρακτήρες (παρόλα αυτά, όμως, μου φάνηκε πως οι κύριοι και σημαντικοί είναι κατά τ' άλλα αρκετά λίγοι, σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους που αναφέρει, οπότε δεν είναι και τόσο δύσκολο να τους μάθεις - ωστόσο, αληθεύει ότι πχ. ένας χαρακτήρας εξαφανίζεται απρόοπτα στη σελ. 200 και τον ξαναβλέπεις μετά από άλλες 600 σελίδες!), όμως διαβάζεται. Δεν παίζει τόσο με την γλώσσα όπως ο Οδυσσέας, ή ακόμα όπως η Αγρυπνιά των Φίνεγκαν, οπότε μπορείς να το ακολουθήσεις - μέχρι ένα σημείο όμως -- ούτε αλλάζει και πάρα πολύ το στυλ, όπως στην περίπτωση του Οδυσσέα, αλλά ειδικότερα, δεν παραμένει σε αυτό για πχ. 150 σελίδες (το 15ο επεισόδιο του Οδυσσέα, γραμμένο σε θεατρικό σκετς, κρατάει 132 σελίδες, στην ελληνική έκδοση!). Άλλωστε ο μεταφραστής έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, και κατά τη γνώμη μου μου φάνηκε αρκετά προσιτό, όσον αφορά την γλώσσα (είμαι και κάπως εξασκησμένος, νομίζω, πια). Η γλώσσα του κειμένου είναι αρκετά σκληρή, ωμή, 'μάγκικη', κατά τ' άλλα ο Pynchon -ή όποιος άλλος*- τα έλεγε όλα ευθέως. (*νομίζω το χαρακτηριστικό της γραφής του Pynchon δεν είναι τόσο πολύ η γλώσσα που χρησιμοποιεί, σε αντίθεση με τον Joyce, όσο ο τρόπος που συνδέει τις προτάσεις μεταξύ τους, όπως ο Joyce.) Υπήρχαν και κάποια, βέβαια, σημεία που η γλώσσα ήθελε να γίνει κάπως λυρική, αλλά δε νομίζω να ταίριαζε με τον προηγούμενο σκληρό ύφος. Κάποιες φορές, επίσης, αναρωτήθηκα αν ο συγγραφέας έγραφε με τη μέθοδο της... δημιουργικής ασάφειας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Για κάποιο λόγο, πάντως, διάφορες προτάσεις, ειδικά στην αρχή, όπου σε τοποθετεί στο περιβάλλον του, μου φάνηκαν κενές, χωρίς νόημα, και άρα χωρίς ουσία. Όμως αυτό δε νομίζω να ισχύει, γενικά, και θα το διαπιστώσω, όταν το διαβάσω για δεύτερη, τρίτη, ..., ν-οστή, ..., φορά (το i πάει ως το άπειρο). Γιατί, κατά τ' άλλα, είναι ένα βιβλίο που απαιτεί συγκέντρωση (να μην ήμουν άραγε τόσο συγκεντρωμένος και να μη δίνω εγώ ο ίδιος νόημα σε αυτά που διαβάζω;) - μήπως απαιτεί και αργό διάβασμα (Γιώργος καλεί τον... Oscar Pistorius του sff.gr); Σίγουρα, όμως, απαιτεί μια γενική μόρφωση, πχ. σε θέματα ιστορίας (μιας και ο 'τώρα χρόνος' είναι λίγο πριν το τέλος του ΠΠ2), αλλά ίσως περισσότερο σε θέματα μαθηματικών, βασικές κυρίως έννοιες απειροστικού λογισμού και ένα πραγματάκι, που αναφέρεται ωστόσο συχνά, από τη θεωρία πιθανοτήτων (το παράδοξο, ίσως για όσους ασχολούνται με μαθηματικά, είναι ότι δεν αναφέρει καθόλου την Γκαουσιανή Κατανομή, σε αντίθεση με το V.!). Υπάρχει, μάλιστα, και ένα πολύ ωραίο 'μαθηματικό ανέκδοτο' που χάνει ωστόσο αρκετά στην μετάφραση, αλλά εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι εννοεί! Όπως με τον Joyce, δε θα λείψουν οι χιλιάδες αναφορές, τα λογοπαίγνια, κοκ. Εννοείται, όμως, ότι ο Pynchon ακολουθεί και διαφορετική τακτική: άλλη τακτική είχε ο μοντερνιστής Joyce, άλλη ο μετανεωτεριστής Pynchon, και ειδικά μέσα στη δεκαετία του 70, που τα πράγματα ήταν ακόμα πιο προχωρημένα από τη δεκαετία των 60 και 50. Πιο πάνω έλεγα να μην γράψω πολλά, και τελικά έγραψα κάμποσα. Και πώς τα έγραψα! Ελπίζω να διαβάζονται. Μπορεί να είμαι και λίγο επηρεασμένος από αυτό που διάβασα (σίγουρα καλύτερο από αυτό το κείμενο). Όσοι έχουν τον χρόνο και την όρεξη να το πιάσουν. θα τους πρότεινα να βάλουν τον κώλο τους κάτω και να το διαβάσουν μέχρι το τέλος (ναι, μου φαίνεται πως έχω επηρεαστεί από μερικές λέξεις του GR, και έχει ακόμα!...). Δεν είναι, λίγο-πολύ, τυχαίο, που επιδίωξα -και κατάφερα- να έχω όλον τον Σεπτέμβρη ελεύθερο, για να μπορέσω να το διαβάσω. Άντε 5 το πολύ μέρες να μην είχα διαβάσει - ναι, κρατάω log! Τέλος, όποιος θα ήθελε να διαβάσει μια ιστορία με παράνοια, πόλεμο, σεξ κάθε μορφής - με χιλιάδες αναφορές (cultural references, όπως λέει η Wikipedia) ή αναφορές από το διπλό ολοκλήρωμα, τους ιοντικούς δεσμούς, μέχρι και αναφορά για την 'απόλυτη ισότητα των (μουσικών) τόνων' -- τότε να το πάρει και να το λιώσει. Και μία, και δυο, και τρεις φορές... Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά η άποψή μου είναι κάπως μπερδεμένη. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί... (Το i πάει ως το άπειρο...) Άντε και του χρόνου, Βάινλαντ και Ενάντια στη Μέρα! Edited October 8, 2015 by GeoVa 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 13, 2017 Author Share Posted February 13, 2017 (edited) Για όσους ενδιαφέρονται, θα επανακυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Gutenberg το "Η Συλλογή των 49 στο Σφυρί" που είναι εξαντλημένο εδώ και χρόνια. Λογικά μέσα στο 2017. Edited February 13, 2017 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 15, 2020 Share Posted April 15, 2020 (edited) Πρώτος Πίντσον που διαβάζω με το ''Έμφυτο Ελάττωμα''. Ήθελα ελέω της φήμης του (την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να διαιωνίσει) να τον γνωρίσω από αρκετά πιο παλιά. Αλλά όλο και κάτι άλλο προέκυπτε. Δεν πειράζει όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ. Δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε ή όχι. Αν πάντως έπρεπε να επιλέξω, τείνω προς το δεύτερο. Φόντο η παρηκμασμένη από τα ναρκωτικά Καλιφόρνια των σίξτις. Που ok, το εμπέδωσα ότι θα έπεφτε πολύ τσιγαριλίκι. Όχι όμως και αυτό. Συνέχεια (αλλά συνέχεια όμως) άναβε και καινούργιος μπάφος. Συνέχεια έτσι; Συν... Όχι, από ένα σημείο και μετά με κούρασε. Σε μικρότερο βαθμό επίσης οι αρκετοί χαρακτήρες για το μικρό μέγεθος του βιβλίου. Και μεγαλύτερο οι πάμπολλες αναφορές σε τραγούδια, λογοτεχνικούς και πραγματικούς χαρακτήρες. Τους οποίους δεν γνώριζα με αποτέλεσμα να έχω κενά. Επίσης το γράψιμο του με ξένισε. Ίσως επειδή ήταν πρώτη επαφή; Μπορεί αλλά μου φάνηκε (πως να το πω;) πολύ χύμα, ''ξεχειλωμένο''. Δεν υπάρχουν όμως μόνο αρνητικά, κάθε άλλο. Όπως ο φουκαράς πρωταγωνιστής που δεν μπορεί κανείς παρά να συμπαθήσει. Ναι, γιατί είχε την επιμονή, την τρέλα αν θέλετε, να ξεπερνά τα εμπόδια που συναντούσε. Από κάθε λογής καμένους ή και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ανυπομονώ να δω πως τον ενσαρκώνει ο Χοακίν Φίνιξ, είμαι σίγουρος ότι θα δίνει ρέστα. Το διάχυτο μαύρο χιούμορ και ορισμένες ατάκες που σπάνε κόκαλα. Μία- δύο σκηνές τις διάβασα δις. Οριακά θετικό λοιπόν το πρόσημο. Ωστόσο δεν απογοητεύομαι γιατί καταλαβαίνω ότι δεν θεωρείται αντιπροσωπευτικό του. Επόμενο μάλλον το ''Υπεραιχμή''. Edited April 15, 2020 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 10, 2022 Author Share Posted March 10, 2022 (edited) Mason & Dixon Το μακρινό πλέον 2011 διάβασα τέσσερα βιβλία του Τόμας Πίντσον, έχοντας πάθει ένα μίνι αμόκ με δαύτον εκείνη τη χρονιά ("Βάινλαντ", "V", "Βραδείας Καύσεως" και "Έμφυτο ελάττωμα"), μετά έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του (τον Φεβρουάριο του 2014, το μικρό αλλά απαιτητικό "Η συλλογή των 49 στο σφυρί"), και τώρα, οχτώ και πλέον χρόνια μετά, ξαναπιάνω βιβλίο του Τόμας Πίντσον στα χέρια μου, το ογκωδέστατο και απαιτητικότατο "Mason & Dixon", ένα πραγματικά επικό μυθιστόρημα γεμάτο γνώσεις, πληροφορίες, εικόνες και συναισθήματα, με το ένα επεισόδιο να διαδέχεται το άλλο, με ένα κάρο χαρακτήρες, με ένα σωρό παράλογες και παράδοξες σκηνές και τρελά σκηνικά. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα συναντήσει όχι μόνο τον Τσαρλς Μέισον και τον Τζερεμάια Ντίξον, τους δυο αστρονόμους/τοπογράφους πρωταγωνιστές της ιστορίας που εκτός όλων των άλλων είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία της Γραμμής Μέισον-Ντίξον, αλλά επίσης ένα κάρο άλλα πρόσωπα, τόσο πραγματικά (π.χ. Τζορτζ Γουάσινγκτον, Βενιαμίν Φραγκλίνος, Σάμιουελ Τζόνσον κλπ) καθώς και της φαντασίας του συγγραφέα (ξυλοκόποι, Ινδιάνοι, πολιτικοί συνωμότες, απατεώνες, λωποδύτες κ.α.), όπως επίσης έναν σοφό σκύλο που μιλάει και μια μηχανική πάπια που (μάλλον) είναι ερωτευμένη με έναν Γάλλο μάγειρα. Γενικά το βιβλίο έχει πολύ πράμα μέσα και είναι δύσκολο να συνοψίσω σε μια κριτική όλα αυτά που διάβασα, όλα αυτά που ένιωσα κατά την ανάγνωση, αν και μπορώ να σας πω ότι ένιωσα δέος μπροστά στις γνώσεις και τη μοναδική ικανότητα του Πίντσον να χειρίζεται τόσα θέματα ταυτόχρονα, κρατώντας το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Σίγουρα είναι ένα απαιτητικό βιβλίο, και ίσως να μην γίνονται όλα πλήρως αντιληπτά, όμως προσωπικά παρά τις όποιες απορίες μου εδώ κι εκεί, το βιβλίο το απόλαυσα όσο περισσότερο γινόταν, με τη γραφή να είναι τόσο υπέροχη, πολυσύνθετη και καθηλωτική. Και σίγουρα είναι από τα βιβλία που κάαααποια στιγμή στο μέλλον θα ξαναδιαβάσω, τόσο για να πιάσω όσα δεν έπιασα, όσο και επειδή ήταν τόσο υπέροχο, τόσο ταξιδιάρικο και ατμοσφαιρικό και επικό και... εντάξει, καταλάβατε. 9/10 Edited March 10, 2022 by Ghost Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 25, 2023 Share Posted March 25, 2023 (edited) Διάβασα το ''Υπεραιχμή''. Και χμμ... όχι. Με κούρασε. Όχι πάαααρα πολύ αλλά ναι. Αποδείχθηκε αναγνωστικός ανήφορος. Να έφταιγε το ότι δεν είμαι καλός γνώστης του έργου του, όντας μόλις το δεύτερο του που διαβάζω; Ίσως το ότι δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ταυτιστώ; Μάλλον τίποτα μόνο του παρά συνδυασμός. Συμπαθητική -και εύστροφη- η πρωταγωνίστρια αλλά δεν αποδείχθηκε αρκετή για να με κρατήσει. Δεν θα πω ωστόσο ότι είναι και κακό βιβλίο, κάθε άλλο. Το ότι δεν μου έκατσε καλά, δεν αναιρεί την δεδομένη του αξία. Όσο προχωράει η ιστορία, καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι έχει να κάνει με κάτι το ξεχωριστό. Και πολύ ωραίο το ιντερλούδιο του Ντόναλντ Ε. Γουέστλεϊκ, παραλίγο να ξεχνούσα να το αναφέρω! Δεν απογοητεύομαι όμως. Δεν θεωρείται απ' όσο τουλάχιστον μπόρεσα να καταλάβω, και το πιο αντιπροσωπευτικό του. Τα είπε πολύ καλά και ο GeoVa εδώ. Και μόλις πρόσεξα ότι είναι στα εννιά! Ωραία θα ήταν να έγραφε ένα ακόμη, πάει δεκαετία από το τελευταίο Edited March 25, 2023 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.