Είμαι, άραγε, ο χρόνος;

[BurnedApe]

Όνομα Συγγραφέα: Βαγγέλης Αντωνάκης
Είδος: Φαντασία
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 834
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Είναι η πρώτη μου προσπάθεια να δημοσιεύσω κάτι το οποίο έγραψα. Το περιεχόμενο ίσως δεν είναι πολύ καλά δομημένο, δεκτές οι παρατηρήσεις και ελπίζω σε κάποια βελτίωση μέσα από αυτές.




Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια χωρίς ανταπόκριση.
Η αναμονή γίνεται μέρος της ηδονής. Κανένας δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό. Σκέφτομαι.
Η σκέψη με οδηγεί στον δρόμο της λογικής και όχι μόνο. Περιμένω την μέρα που θα έρθει αυτό το είδος της σκέψης, της ανώτερης διαύγειας. Η στιγμή που θα γνωρίσω αυτό το λιμάνι των αλλεπάλληλων τρικυμιών της νόησης και της διαφανούς θάλασσας του καλοκαιριού. Τόσο πολύ την περιμένω εκείνη την στιγμή.
Τώρα όμως, ας συστηθώ.

Ονομάζομαι Τέμπερ, είναι λίγο παράξενο βέβαια να έχω όνομα, αν σκεφτείς ότι δεν υπάρχω.
Υπήρξα όμως και θα υπάρξω. Οι άνθρωποι με χρειάζονται, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς η σκέψη τους να βασίζεται σε εμένα.
Γι'αυτό δεν θα μπορούσα να ζω πάντα ως άυλη οντότητα, έπρεπε να βρω τον δρόμο μου σ’ αυτό το απέραντο ταξίδι.
Έτσι δοκίμασα να πάρω μορφή και να γνωρίσω την ύλη.
Έγινα λοιπόν ο Τέμπερ. Ένας άνθρωπος στην μέση του όχλου ο οποίος διαχωρίζεται από αυτόν για να τον μάθει καλύτερα.

Ζω στο μοναχικό δρόμο της οδού Εθνικής Υπερηφάνειας που τόσα πολλά υπόσχεται μόνο με το όνομά του. Οι εποχές αλλάζουν και διαδέχονται η μία την άλλη, όμως, έξω από αυτές ο Κόσμος είναι διαφορετικός, πολύ διαφορετικός. Ζω με τους ανθρώπους βασιζόμενος και εγώ σε εμένα, προσπαθώ να συμβιβαστώ και να προσαρμοστώ.
Ας είχαν μόνο μία ένδειξη ότι υπάρχω και εγώ.
Μα τότε, θα καταλάβαιναν ότι δεν είμαι αληθινός και αυτό θα τους τάραζε.
Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν συχνά ποτέ όμως δεν φτάνω σε κάποια λύση.
Ελπίζω οι άνθρωποι να με βοηθήσουν σ'αυτή μου την αναζήτηση.

Βρίσκομαι λοιπόν, μόνος μου με τις παράξενες αυτές σκέψεις και κοιτάζω έξω σαν να περιμένω την λύση στο πρόβλημά μου από στιγμή σε στιγμή. 
Νωχελικά, ανοίγω το ξύλινο παράθυρο που κοιτάζει μακριά και βλέπω την άκρη του ορίζοντα να υπόσχεται μία μεγαλύτερη συνέχεια. Η σκέψη ακόμα παραμένει στο σκοτάδι και δεν μπορώ να την διακρίνω. Άνθρωπος και ‘γω πλέον ετοιμάζομαι να βγω μία βόλτα στο δάσος της ανθρωπότητας για να παρατηρήσω καλύτερα αυτά τα τόσο παράξενα δέντρα.
Βλέπω ότι οι άνθρωποι ασχολούνται και καταπιάνονται με σκοπίμως σκόπιμα πράγματα και αναλογίζομαι την δική τους αντίληψη. Διανοούνται ανώτερα όντα(ή μη) και καταστάσεις με την απόλυτη σιγουριά του φόβου.

Συναντώ κάποιον ο οποίος ζωγραφίζει μέσα στο δάσος.
« Χαίρετε»
« Καλησπέρα» μου απαντάει, κάπως ενοχλημένος που τον απέσπασα.
« Πολύ όμορφο το τοπίο που ζωγραφίζετε, αλλά δεν το βλέπω εδώ γύρω.»
« Δεν χρειάζεται να είναι εδώ γύρω κάτι για να είναι όμορφο, αλλά εδώ μέσα.» αποκρίνεται δείχνοντας με το δάχτυλο το μέτωπο του.
« Βέβαια, συμφωνώ, αλλά γιατί ζωγραφίζετε εδώ έξω ενώ θα μπορούσατε να ζωγραφίζετε μέσα;»
« Όσα χρειάζομαι για να ζωγραφίσω είναι εδώ γύρω, έξω, εδώ δεν χρειάζομαι αυταπάτες για να αποδώσω την πραγματικότητα, απλώς δημιουργώ, με τα κομμάτια που αυτή μου δίνει, ένα ομορφότερο αύριο.»

Δημιουργώντας μου μπερδεμένες σκέψεις αποχαιρέτησα τον ζωγράφο και βάδισα ακόμα πιο βαθιά στο δάσος. Είδα ένα ρυάκι να τρέχει και να συμβαδίζει με τη σκέψη μου. Ένας γέρος πλάτανος στεκόταν υπερήφανος δίπλα του, ξεδιψώντας τη δίψα του.
Τα φύλλα του απλώνονταν γύρω στα μικρά δέντρα και αυτά ακολουθούσαν το παράδειγμά του και μεγάλωναν με τα ίδια βήματα. Μακάρι να ήταν κοντύτερα στο ρυάκι και αυτά, σκέφτηκα. Θα μπορούσαν όμως να πάνε πιο κοντά όταν πια ο γέρος πλάτανος ξεδιψούσε για να μεγαλώσουν και αυτά με την σειρά τους ώστε να δείξουν το δρόμο προς το ρυάκι και σε άλλα δέντρα. Έτσι είναι και οι άνθρωποι αναλογίστηκα, γενιές και γενιές οδηγούν η μία την άλλη πότε ορθότερα πότε όχι, αλλά πάντα ένα βήμα μπροστά. Αντιλαμβάνονται λίγα και αυτό με στενοχωρεί. Θέλω να τους δείξω περισσότερα όμως δεν μπορώ, δεν υπάρχω. Παρέα με τις μελαγχολικές μου αυτές σκέψεις πήρα τον δρόμο της επιστροφής, τότε διέκρινα τον ήλιο να βυθίζεται στον ορίζοντα και να με αποχαιρετά.
 
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τους ανθρώπους αν δεν με σκέφτονταν και δεν βασίζονταν σε εμένα;
Αυτό θα ήταν αδύνατο να συμβεί νομίζω, γιατί ο φίλος μου ο ήλιος βρίσκεται πάντα εκεί υποδεικνύοντας τους να με έχουν στο νου τους και να βασίζονται σε εμένα.
Η σκέψη ακόμα δεν έκανε την εμφάνισή της και ο δρόμος μου, που οδηγείται από το άστρο το οποίο επιλέγει να φωτίσει αλλού τώρα, με τραβάει πίσω στο σπίτι. Από μακριά η φιγούρα του φαντάζει ασαφής και ελάχιστη, ιδιαίτερα, όταν το δάσος που βρίσκεται γύρω του συνεχίζει να μεγαλώνει και να το καταπνίγει ψάχνοντας χώρο.

Ανοίγω το παράθυρο και η σελήνη φωτίζει το μικρό δωμάτιο που φαντάζει χαρούμενο πίσω από τα χωρίς ηχώ τείχη που το περιβάλουν. Κάτι που θυμίζει κεχριμπάρι τραβάει το μάτι μου κοντά του και η ζέση μου για να το αρπάξω γίνεται μεγάλη, σπίθες δηλητηριώδεις με απωθούν και βρίσκομαι πάνω στο πάτωμα να κοιτάζω το Σύμπαν. Ανασηκώνομαι για να οργανώσω την σκέψη μου στον ατελείωτο αυτό λαβύρινθο του μυαλού μου προσπαθώντας να θυμηθώ την όψη αυτού που με μαγνήτισε.
Ήταν κάτι ξεχωριστό χωρίς όρια, ήταν η ανθρώπινη σκέψη. Αυτή που βασίζεται σε κάθε λογική και κάθε τόσο με απορρίπτει, με κατακρίνει, με αποκαλεί γέρο ενώ δεν ζω.
Αυτή με απωθεί και με αποφεύγει και με οδηγεί στον δρόμο της εξόδου.  Αρκετά διετέλεσα το καθήκον μου εδώ ας απομακρυνθώ τώρα ξέροντας πως το δάσος πάντα θα περιμένει την επόμενη μέρα που θα δώσει ζωή σε ακόμη περισσότερα δέντρα.
Αφήνοντας όσα στηρίχθηκαν σε εμένα αποχωρώ και η σκέψη που τόσο με βασάνισε ας δοθεί αύριο στους ανθρώπους, εγώ δεν την κατανοώ. Ποτέ δεν θα μπορούσα.
Αφού βέβαια, δεν υπάρχω. 

Edited February 11, 2014 by BurnedApe

[Πυθαρίων]

Καλώς ήλθες στο sff,  Βαγγέλη, Καμένε Πίθηκε.

 

Οι περιπλανήσεις του νου στα τοπία του χρόνου είναι μια τολμηρή επιλογή για λογοτεχνικό ξεκίνημα. Υποδηλώνουν ασφαλώς κάποιες εσωτερικές τάσεις που, από τα δικά μου γούστα, αναγνωρίζονται σαν στοιχεία ποιοτικής αναζήτησης και γι αυτό οφείλω να τις καταχωρήσω στα θετικά της πρώτης εντύπωσης.

Καθώς η έννοια του χρόνου κινείται στα όρια της ανθρώπινης αντίληψης και κατανόησης, τα παιχνίδια με τον χρόνο νομίζω πως αποτελούν, για τους περισσότερους αναγνώστες, προκλήσεις ενδιαφέροντος, με διάσταση δυνάμει μεταφυσική.

 

Γενικότερα, τα θέματα τα οποία επεξεργάζονται (ή περιστρέφονται γύρω από) αφηρημένες έννοιες χαρακτηρίζονται από σχετικά υψηλό βαθμό συγγραφικής αλλά και αναγνωστικής δυσκολίας. Ως κοινός, απλός αναγνώστης λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες εξειδικευμένης προσέγγισης, είτε φιλοσοφικής είτε επιστημονικής, αισθάνομαι ότι πρέπει να βάζω ένα φίλτρο στοιχειώδους επιείκειας και συγκρατημένης κριτικής διάθεσης στον σχολιασμό τους.  Το ίδιο θεωρώ και για το δικό σου κείμενο, που προσωπικά το εισπράττω περισσότερο σαν μια έκθεση σκέψεων και ιδεών από ότι σαν ένα ολοκληρωμένο διήγημα, γεγονός που όμως δεν αναιρεί τη λογοτεχνική του ιδιότητα. Από την άλλη μεριά, η δική σου συγγραφική φιλοδοξία καλείται να ανταποκριθεί επάξια στην πρόκληση που θέτεις στον εαυτό σου, βελτιώνοντας, κάθε επόμενη φορά, αυτό που την προηγούμενη φορά θεώρησες επαρκές.

 

Παρακάμπτω, όπως συνήθως στα σχόλιά μου, τα λογικά σε αριθμό ορθογραφικά, τα ελάχιστα συντακτικά - εκφραστικά, την μάλλον αδόκιμη ανάμιξη των χρόνων αφήγησης σε ένα-δυο σημεία, για να σου πω ότι η γλώσσα σου, η δομή του κειμένου (για την οποία ρωτάς) και το ύφος, δείχνουν ικανά ώστε να αποτελέσουν το σκαλοπάτι σου για να επιχειρήσεις περεταίρω.

 

Από την πλευρά του περιεχομένου, δεν θα επεκταθώ σε κάποια λεπτομέρεια που μου φάνηκε σαν νοηματική αντίφαση – μικρομπέρδεμα, μετά από τις δυο πρώτες αναγνώσεις, επειδή μάλλον θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω και μια τρίτη φορά. Μικρή σημασία του δίνω, προς το παρόν. Γράφω άλλωστε αυτό το σχόλιο για να σου δηλώσω κυρίως την άποψή μου, πως το σημαντικό είναι να συνεχίσεις με το ίδιο πάθος να ερευνάς τα θέματά σου και να εξακολουθήσεις να γράφεις.   

 

Επιθυμώ να σημειώσω μια αξιολάτρευτη ατάκα: « Όσα χρειάζομαι για να ζωγραφίσω είναι εδώ γύρω, έξω, εδώ δεν χρειάζομαι αυταπάτες για να αποδώσω την πραγματικότητα, απλώς δημιουργώ, με τα κομμάτια που αυτή μου δίνει, ένα ομορφότερο αύριο.»  

 

Σ’ ευχαριστούμε για την συνεισφορά σου. Καλή συνέχεια.

[BurnedApe]

Καλώς ήλθες στο sff,  Βαγγέλη, Καμένε Πίθηκε.

 

Οι περιπλανήσεις του νου στα τοπία του χρόνου είναι μια τολμηρή επιλογή για λογοτεχνικό ξεκίνημα. Υποδηλώνουν ασφαλώς κάποιες εσωτερικές τάσεις που, από τα δικά μου γούστα, αναγνωρίζονται σαν στοιχεία ποιοτικής αναζήτησης και γι αυτό οφείλω να τις καταχωρήσω στα θετικά της πρώτης εντύπωσης.

Καθώς η έννοια του χρόνου κινείται στα όρια της ανθρώπινης αντίληψης και κατανόησης, τα παιχνίδια με τον χρόνο νομίζω πως αποτελούν, για τους περισσότερους αναγνώστες, προκλήσεις ενδιαφέροντος, με διάσταση δυνάμει μεταφυσική.

 

Γενικότερα, τα θέματα τα οποία επεξεργάζονται (ή περιστρέφονται γύρω από) αφηρημένες έννοιες χαρακτηρίζονται από σχετικά υψηλό βαθμό συγγραφικής αλλά και αναγνωστικής δυσκολίας. Ως κοινός, απλός αναγνώστης λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες εξειδικευμένης προσέγγισης, είτε φιλοσοφικής είτε επιστημονικής, αισθάνομαι ότι πρέπει να βάζω ένα φίλτρο στοιχειώδους επιείκειας και συγκρατημένης κριτικής διάθεσης στον σχολιασμό τους.  Το ίδιο θεωρώ και για το δικό σου κείμενο, που προσωπικά το εισπράττω περισσότερο σαν μια έκθεση σκέψεων και ιδεών από ότι σαν ένα ολοκληρωμένο διήγημα, γεγονός που όμως δεν αναιρεί τη λογοτεχνική του ιδιότητα. Από την άλλη μεριά, η δική σου συγγραφική φιλοδοξία καλείται να ανταποκριθεί επάξια στην πρόκληση που θέτεις στον εαυτό σου, βελτιώνοντας, κάθε επόμενη φορά, αυτό που την προηγούμενη φορά θεώρησες επαρκές.

 

Παρακάμπτω, όπως συνήθως στα σχόλιά μου, τα λογικά σε αριθμό ορθογραφικά, τα ελάχιστα συντακτικά - εκφραστικά, την μάλλον αδόκιμη ανάμιξη των χρόνων αφήγησης σε ένα-δυο σημεία, για να σου πω ότι η γλώσσα σου, η δομή του κειμένου (για την οποία ρωτάς) και το ύφος, δείχνουν ικανά ώστε να αποτελέσουν το σκαλοπάτι σου για να επιχειρήσεις περεταίρω.

 

Από την πλευρά του περιεχομένου, δεν θα επεκταθώ σε κάποια λεπτομέρεια που μου φάνηκε σαν νοηματική αντίφαση – μικρομπέρδεμα, μετά από τις δυο πρώτες αναγνώσεις, επειδή μάλλον θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω και μια τρίτη φορά. Μικρή σημασία του δίνω, προς το παρόν. Γράφω άλλωστε αυτό το σχόλιο για να σου δηλώσω κυρίως την άποψή μου, πως το σημαντικό είναι να συνεχίσεις με το ίδιο πάθος να ερευνάς τα θέματά σου και να εξακολουθήσεις να γράφεις.   

 

Επιθυμώ να σημειώσω μια αξιολάτρευτη ατάκα: « Όσα χρειάζομαι για να ζωγραφίσω είναι εδώ γύρω, έξω, εδώ δεν χρειάζομαι αυταπάτες για να αποδώσω την πραγματικότητα, απλώς δημιουργώ, με τα κομμάτια που αυτή μου δίνει, ένα ομορφότερο αύριο.»  

 

Σ’ ευχαριστούμε για την συνεισφορά σου. Καλή συνέχεια.

Αρχικά, ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και για τα ενθαρρυντικά σχόλια.

 

Το συγκεκριμένο κείμενο προσπάθησα να φαίνεται σαν αναφορά στον χρόνο ή και σε άλλες έννοιες που ίσως ταλαιπωρούν την σκέψη. Ωστόσο και μετά την δημοσίευση το διόρθωσα κάποιες φορές καθώς ο συνειρμικός τρόπος απόδοσης δεν βοηθούσε ούτε εμένα να καταλάβω την οπτική του αναγνώστη. 

Θα συνεχίσω να γράφω και να προσπαθώ ώστε να βελτιωθώ και ελπίζω αυτά που γράφω να ευχαριστούν όσους τα διαβάζουν ή τουλάχιστον να αποτελούν κίνητρο για σκέψη.

[Cassandra Gotha]

Η γνώμη μου γι' αυτό που διάβασα, χωρίς την πεποίθηση ότι η γνώμη μου είναι αλάνθαστη:

 

Πολύ ωραίο αυτό που έγραψες, αλλά πολύ σύντομο. Δεν προλαβαίνει να γίνει όσο περιεκτικό του χρειάζεται. Είναι μπερδεμένος ο Τέμπερ, κι αυτό είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Το ξέρω ότι έγινε άνθρωπος για να μας πλησιάσει, αλλά κι ο ίδος λέει ότι, στην ουσία, δεν είναι πραγματικά άνθρωπος, μάλιστα δεν υπάρχει. Θα έπρεπε, όμως, να ξέρει τι και αν είναι.

 

Νομίζω πως η ανθρωποκεντρική ματιά είναι πολύ κλειστή γι' αυτόν, πως δεν θα ήταν δυνατό να επηρεαστεί τόσο από εμάς και να δανειστεί τον τρόπο σκέψης μας.

 

Κάτι άλλο που βρήκα αταίριαστο είναι η αναφορά σε "ταξίδι", όπως λέει. Νομίζω ότι ο χρόνος δεν κινείται, δεν είναι κάτι που ταξιδεύει, η ύλη κινείται μέσα του.

(Κι εδώ παθαίνω βραχυκύκλωμα, αν σκεφτώ λιγάκι παραπάνω τι είναι ο χρόνος.... )

 

Πολύ ωραία η σκηνή με τον ζωγράφο. Πιστεύω ότι αν έμενε ο Τέμπερ λίγο παραπάνω με τους ανθρώπους, αν έδινες μια-δυο σκηνές ακόμα, θα αναδεικνύονταν οι σκέψεις σου καλύτερα.

 

Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια, αν υπάρχει.

[BurnedApe]

Η γνώμη μου γι' αυτό που διάβασα, χωρίς την πεποίθηση ότι η γνώμη μου είναι αλάνθαστη:

 

Πολύ ωραίο αυτό που έγραψες, αλλά πολύ σύντομο. Δεν προλαβαίνει να γίνει όσο περιεκτικό του χρειάζεται. Είναι μπερδεμένος ο Τέμπερ, κι αυτό είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Το ξέρω ότι έγινε άνθρωπος για να μας πλησιάσει, αλλά κι ο ίδος λέει ότι, στην ουσία, δεν είναι πραγματικά άνθρωπος, μάλιστα δεν υπάρχει. Θα έπρεπε, όμως, να ξέρει τι και αν είναι.

 

Νομίζω πως η ανθρωποκεντρική ματιά είναι πολύ κλειστή γι' αυτόν, πως δεν θα ήταν δυνατό να επηρεαστεί τόσο από εμάς και να δανειστεί τον τρόπο σκέψης μας.

 

Κάτι άλλο που βρήκα αταίριαστο είναι η αναφορά σε "ταξίδι", όπως λέει. Νομίζω ότι ο χρόνος δεν κινείται, δεν είναι κάτι που ταξιδεύει, η ύλη κινείται μέσα του.

(Κι εδώ παθαίνω βραχυκύκλωμα, αν σκεφτώ λιγάκι παραπάνω τι είναι ο χρόνος.... )

 

Πολύ ωραία η σκηνή με τον ζωγράφο. Πιστεύω ότι αν έμενε ο Τέμπερ λίγο παραπάνω με τους ανθρώπους, αν έδινες μια-δυο σκηνές ακόμα, θα αναδεικνύονταν οι σκέψεις σου καλύτερα.

 

Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια, αν υπάρχει.

Σίγουρα δεν είναι κάτι ολοκληρωμένο και ίσως ήταν και λάθος μου να το ανεβάσω σε αυτή τη μορφή. Όμως, καθώς έχω ξεκινήσει αρκετές ιστορίες τις οποίες δεν μπορώ στη συνέχεια να ολοκληρώσω, αυτό το κείμενο, το οποίο δεν έχει συνοχή και συνεκτικότητα, μου φάνηκε τότε μία αρχή. Όντως ο χρόνος δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός μέσω της παρουσίασης του υπό την ανθρώπινη διάσταση αλλά και αυτό ήταν περισσότερο ένα είδος συνειρμικής καταγραφής. Επομένως ελπίζω το επόμενό μου κείμενο να είναι πιο καλά δομημένο.

 

Ευχαριστώ για τα σχόλια σου και συγγνώμη για την καθυστερημένη ανταπόκρισή μου. 

Edited July 11, 2015 by BurnedApe

[Clerk1038]

Το μυαλό παίζει παιχνίδια στους ανήσυχους ανθρώπους. Προσπάθησες να γράψεις το θέατρο σκιών μέσα στο κεφάλι σου. Δεν ξέρω αρκετά για την συγγραφή αλλά σίγουρα το κείμενο είναι ένα ψηλαφητό ζωντανό πλάσμα. Δεν ξέρω αν είναι ο χρόνος ή ο εαυτός σου. Μπράβο που ανοίχτηκες έτσι. Ελπίζω να συνεχίζεις την προσπάθεια μέχρι και σήμερα, που είναι καιρό μετά από την ανάρτηση.