Τζιμ Τόμσον (Jim Thompson)

[BladeRunner]

James Myers Thompson το πλήρες όνομα του.

 

Μιλάμε για έναν τρομερό συγγραφέα της νουάρ αστυνομικής λογοτεχνίας, που έχει χαρακτηριστεί και ως "Ντοστογιέφσκι του ψιλικατζίδικου" και φημίζεται για την μαυρίλα των ιστοριών του και τους κατεστραμμένους χαρακτήρες του. Έγραψε πάνω από τριάντα μυθιστορήματα, πολλά εκ των οποίων έγιναν επιτυχίες και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο.

 

Πλήρης βιβλιογραφία, εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Jim_Thompson_(writer)#Major_works

 

Βιβλία του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

 

1. The Killer Inside Me - Ο δολοφόνος μέσα μου/Ο φονιάς μέσα μου (εκδόσεις Μέδουσα)
2. Pop. 1280 - Κάτοικοι 1280/Χίλιες διακόσιες ογδόντα μαύρες ψυχές (εκδόσεις Γνώση)

3. The Grifters - Οι κλέφτες (εκδόσεις Οξύ)

4. After Dark, My Sweet - Όταν πέσει το σκοτάδι (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή)
5. A Hell Of A Woman (εκδόσεις CARAT)
6. The Kill-Off - Το ξεπάστρεμα (εκδόσεις Οξύ)
7. The Getaway - Η διαφυγή/Η φυγή/The Getaway (εκδόσεις Οξύ/Φλωράκη/Παρατηρητής)

 

Ταινίες που βασίζονται σε βιβλία του:

 

(1972) The Getaway. Σε σκηνοθεσία Sam Peckinpah και πρωταγωνιστή τον Steve McQueen.

(1976) The Killer Inside Me. Σε σκηνοθεσία Burt Kennedy και πρωταγωνιστή τον Stace Keach.

(1979) Serie Noire. Σε σκηνοθεσία Alain Corneau. Βασίζεται στο βιβλίο A Hell Of A Woman.
(1981) Coup De Torchon. Σε σκηνοθεσία Bertrand Tavernier. Βασίζεται στο βιβλίο Pop. 1280.
(1989) The Kill-Off. Σε σκηνοθεσία Maggie Greenwald. 

(1990) After Dark, My Sweet. Σε σκηνοθεσία James Foley και πρωταγωνιστή τον Jason Patric.
(1990) The Grifters. Σε σκηνοθεσία Stephen Frears και πρωταγωνιστές τους John Cusack, Anjelica Huston και Annette Bening.

(1994) The Getaway. Σε σκηνοθεσία Roger Donaldson και πρωταγωνιστές τους Alec Baldwin, Kim Basinger, Stephen Woods, Michael Madsen, David Morse κ.α.
(1996) Hit Me. Σε σκηνοθεσία Steven Shainberg και πρωταγωνιστή τον Elias Koteas. Βασίζεται στο βιβλίο A Swell-Looking Babe.

(2010) The Killer Inside Me. Σε σκηνοθεσία Michael Winterbottom και πρωταγωνιστές τους Casey Affleck, Kate Hudson, Jessice Alba, Bill Pulman κ.α.

 

Επίσης βοήθησε στο σενάριο και τους διαλόγους των ταινιών Paths Of Glory και The Killing, του Stanley Kubrick.

 

Προσωπικά έχω διαβάσει και τα εφτά βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Σε επόμενο ποστ μαζεμένες οι κριτικές μου. Εσείς έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο του;

Edited February 19, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τα 7 βιβλία του Τζιμ Τόμσον που έχω διαβάσει, με σειρά ανάγνωσης:

(Για τα δυο πρώτα δεν είχα γράψει τίποτα, θα γράψω τώρα κάτι λίγα)

1. Κάτοικοι 1280. Πρώτη επαφή με το έργο του Τζιμ Τόμσον, τον Απρίλιο του 2010, και έπαθα πλάκα. Από τα πιο σάπια και μισάνθρωπα νουάρ που έχω διαβάσει. Να πω για την ιστορία αυτή καθαυτή, την ατμόσφαιρα, τους κατεστραμμένους χαρακτήρες; Δεν χρειάζεται. Απλώς σας προτείνω με κλειστά μάτια να το διαβάσετε. Κυκλοφόρησε το 2013 και καινούργια μετάφραση με τον τίτλο Χίλιες Διακόσιες Ογδόντα Μαύρες Ψυχές, από τις εκδόσεις Γνώση. Μπορείτε να το βρείτε μόνο στην Πρωτοπορία. Αγόρασα και αυτή την έκδοση και έχω σκοπό να την διαβάσω μέσα στην χρονιά, οπότε να περιμένετε ένα μεγαλύτερο σχόλιο. 10/10

2. Ο δολοφόνος μέσα μου. Αυτό το διάβασα την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο. Δεν φτάνει το επίπεδο του πρώτου βιβλίου, αλλά πιστέψτε με, πολλοί επιτυχημένοι συγγραφείς νουάρ μυθιστορημάτων θα ήθελαν να το έχουν γράψει. Μαύρη ιστορία, σκατένιος κεντρικός χαρακτήρας, τρομερή γραφή. Πιθανότατα μέσα στην χρονιά θα διαβάσω και αυτό το βιβλίο, γιατί η αλήθεια είναι ότι τέσσερα χρόνια είναι αρκετά και θέλω να ξαναδιαβάσω την ιστορία. 9/10

3. Η φυγή. Διαβάστηκε τον Φεβρουάριο του 2012 και μεταφέρω εδώ σχετικό σχόλιο που είχα γράψει:

Quote

Καλά, τον είχα παραμελήσει πολύ τον Τζιμ Τόμσον, μέσα στο 2011 δεν διάβασα τίποτα δικό του και θα έπρεπε να ντρέπομαι. Αλλά φέτος θα διαβάσω όσα δικά του βιβλία έχω στη βιβλιοθήκη μου για να επανορθώσω. Αυτό είναι το τρίτο δικό του βιβλίο που διαβάζω, ύστερα από το εξαιρετικό και πεντάστερο κατά τη γνώμη μου μυθιστόρημα με τον τίτλο Κάτοικοι 1280 και το πολύ καλό Ο δολοφόνος μέσα μου. Το Getaway, που στην ελληνική έκδοση που έχω (υπάρχουν άλλες δυο, από εκδόσεις Οξύ - Η διαφυγή- και εκδόσεις Παρατηρητής - The Getaway) έχει μεταφραστεί ως Η φυγή, πιάνει την δεύτερη θέση στα τρία που έχω διαβάσει, μιας και νομίζω ότι είναι λίγο καλύτερο του Δολοφόνου... Σαν κύριο πρωταγωνιστή έχουμε τον Κάρτερ ΜακΚόι, τον "Γιατρό", ο οποίος μόλις έχει αποφυλακιστεί αλλά "μπλέκει" σε μια ληστεία τράπεζας με συνεργάτες την γυναίκα του η οποία είναι λίγο-πολύ ερασιτέχνης σε αυτά τα πράγματα και έναν αχρείο, κακό και λίγο ψυχοπαθή τύπο ονόματι Ρούντι, με τον οποίο έχει πολλές διαφορές. Και στη μέση φυσικά υπάρχει και ένας άλλος άντρας, ο Μπάνιον, ο οποίος βοήθησε να πάρει χάρη και να αποφυλακιστεί ο "Γιατρός". Και φυσικά διάφοροι άλλοι χαρακτήρες, λιγότερο σημαντικοί. Αλλά όλα πάνε στραβά, όχι τόσο κατά τη διάρκεια της ληστείας, αλλά μετά, κατά την διαφυγή. Χαμός, πολύ αίμα, κυνηγητά, μπλέξιμο. Και δεν υπάρχει χάπι εντ, κάτι που πιστεύω ταίριαζε απόλυτα στην όλη ιστορία και μου έκανε ένα κλικ παραπάνω. Όταν υπάρχει πολλή βια και αίμα σε μια ληστεία, η διαφυγή είναι πολύ δύσκολη... Επίσης, κάποιες σκηνές ήταν αρκετά σκληρές και μερικές δολοφονίες ήταν εντελώς στην ψύχρα, δεν χαρίζει κάστανα στους χαρακτήρες του ο Τόμσον, ούτε στους λιγότερο σημαντικούς χαρακτήρες ούτε στους πρωταγωνιστές... Εξαιρετική εξιστόρηση, λες και έβλεπα ταινία, με πάρα πολύ καλές περιγραφές και ωραία ατμόσφαιρα με μια παλπ αίσθηση, οι χαρακτήρες ζωντανοί, αληθινοί και όχι καρικατούρες, η γραφή φυσικά πάρα πολύ καλή, η ιστορία συναρπαστική... τι άλλο θέλω; Η έκδοση που κρατάω στα χέρια μου είναι πολύ παλιά, Δραχμές 6 γράφει το οπισθόφυλλο, ημερομηνία δεν βλέπω αλλά είναι σίγουρα μετά το 1960 και ίσως πριν το 1970, η μετάφραση δεν ήταν άσχημη αλλά ούτε σούπερ, η επιμέλεια όχι και τόσο καλή, αλλά παρ'όλα αυτά δεν ενοχλήθηκα σε κανένα σημείο. Και άλλωστε δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, αυτή βρήκα μπροστά μου, αυτή πήρα, τις άλλες δυο εκδόσεις δεν τις έχω πετύχει πουθενά... Σαν βιβλίο ΣΙΓΟΥΡΑ το προτείνω. 8.5/10

 

4. Όταν πέσει το σκοτάδι. Όχι και το καλύτερο του, οπωσδήποτε όμως ενδιαφέρον. Διαβάστηκε τον Ιούνιο του 2012. Σχόλιο:

Quote

Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του Τζιμ Τόμσον που διαβάζω, συγκρινόμενο με τα τρία προηγούμενα δεν είναι το καλύτερο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, από μόνο του είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Ο Μπιλ Κόλινς, ή αλλιώς Κιντ Κόλινς, ή σκέτο Κόλλι, είναι ένας νεαρός και όμορφος άντρας, πρώην μποξέρ, που όμως έχει κάποιες νευρώσεις και σε στιγμές δύσκολες γι'αυτόν μπορεί να κάνει πράγματα χωρίς να ελέγχει τον εαυτό του και να γίνεται επικίνδυνος για τους γύρω του. Έχει μόλις βγει από ένα ψυχιατρικό ίδρυμα και αμέσως μπλέκει με μια αλκοολική γυναίκα, την Φέι Άντερσον, και έναν πρώην αστυνομικό, που είναι γνωστός ως Μπαρμπα-Μπαντ, οι οποίοι σχεδιάζουν την απαγωγή ενός αγοριού, γιου μιας πλούσιας οικογένειας. Και εκεί όλα πάνε στραβά. Τι να πω, ο Τόμσον είναι μάστορας του λόγου και της ανάπτυξης των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι πέρα για πέρα αληθινοί και όχι μονοδιάστατοι, έχουν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους. Το βιβλίο δεν είναι ακριβώς αστυνομικό, περισσότερο ταιριάζει στην λίστα με τα "μαύρα" νουάρ, σίγουρα πάντως είναι ένα "ενοχλητικό" βιβλίο. Βλέπουμε ένα ταξίδι παράνοιας και βίας και που οδηγούν κάποιες κρίσιμες αποφάσεις. Και το τέλος βέβαια δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, όπως σε όλα τα βιβλία του Τόμσον που έχω διαβάσει. Ο Τόμσον είναι από τους αγαπημένους συγγραφείς νουάρ και αστυνομικών, που συνάμα είναι και λίγο παλπ. Από τα αγαπημένα μου είδη δηλαδή. Έχω άλλα δυο βιβλία του συγγραφέα στα ελληνικά, και μάλλον κάποια στιγμή θα διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του που δεν έχουν μεταφραστεί. 8.5/10

 

5. Οι κλέφτες. Από τα πολύ καλά του, διαβάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2012. Μεταφέρω εδώ σχόλιο:

Quote

The Grifters στο πρωτότυπο. Είναι το πέμπτο βιβλίο του Τζιμ Τόμσον που διαβάζω και νομίζω ότι δίκαια πιάνει την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις μου, μετά φυσικά από το αριστούργημα Pop. 1280. Πρόκειται για τον ορισμό του παλπ νουάρ αστυνομικού μυθιστορήματος, του εξαιρετικού παλπ νουάρ βέβαια. Η ιστορία αφορά έναν κομπιναδόρο και μικροαπατεώνα, τον 25χρονο Ρόι Ντίλον, ο οποίος επίσημα δουλεύει σαν πωλητής προϊόντων με ποσοστά, αλλά αυτό που κάνει για να βγάλει λεφτά με παρά, είναι να κλέβει επιχειρηματίες και γενικά ανθρώπους σε μπαρ, κάνοντας διάφορα κόλπα. Μάνα του είναι η κατά μόλις 14 χρόνια μεγαλύτερή του, Λίλι Ντίλον, η οποία δουλεύει για την μαφία, βγάζοντας λεφτά από τις ιπποδρομίες (είναι ένα κόλπο που δεν μπορώ να εξηγήσω αλλά πιστεύω ότι έχω καταλάβει). Ο Ρόι Ντίλον συναντά κάποια στιγμή την πανέμορφη Μόιρα Λάνγκτρι, η οποία έχει παρελθόν στις διάφορες απάτες, όταν συνεργαζόταν και είχε σχέσεις με έναν περίεργο άντρα. Τώρα βγάζει και γλιτώνει χρήματα δίνοντας το κορμί της. Θέλει να συνεργαστεί με τον Ρόι, κάνοντας κάτι πραγματικά μεγάλο, αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Όσον αφορά το τέλος του βιβλίου: Απίστευτο. Τρομερό, μαύρο και άραχνο, σε καμία περίπτωση ένα χάπι εντ που ταιριάζει μόνο σε χαζοταινίες του Hollywood. Βέβαια θα ήταν αξιοπερίεργο για βιβλίο του Τόμσον να υπάρχει χάπι εντ, αλλά ειλικρινά δεν το περίμενα και έτσι. Οι χαρακτήρες: Αν και το βιβλίο είναι αρκετά σύντομο και διαβάζεται πολύ γρήγορα, ο Τόμσον κατάφερε να σκιαγραφήσει κάποιους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες που θα τους θυμάμαι για καιρό. Η Λίλι Ντίλον είναι μια νεαρή γυναίκα που γέννησε τον Ρόι όταν αυτή ήταν ουσιαστικά παιδί. Έκανε πολύ σκληρή ζωή και έκανε σκληρή και την ζωή του Ρόι. Δεν μπορεί να βρει μια φυσιολογική, κανονική δουλειά για να βγάλει χρήματα, όχι γιατί είναι χαζή, αλλά γιατί δεν της ταιριάζει. Την εξιτάρουν λίγο οι κομπίνες και ας είναι επικίνδυνες πολλές φορές. Είναι μια από τις πιο τρομερές γυναίκες που έχω συναντήσει σε λογοτεχνικό έργο. Ο Ρόι είχε πάρα πολλά προβλήματα μικρός, έφυγε από το σπίτι όταν ήταν ανήλικος, τελικά κατέληξε να κάνει κομπίνες. Με κάποιες αποφάσεις θα μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά και να κάνει μια κανονική δουλειά, αλλά... Η Μόιρα Λάνγκτρι είναι μια μοιραία γυναίκα, όμορφη και αρκετά επικίνδυνη συνάμα. Αυτοί οι τρεις είναι οι βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου, φυσικά υπάρχουν και άλλοι που για τον χρόνο που συμμετείχαν, είχαν και αυτοί το ανάλογο βάθος. Ο Τζιμ Τόμσον είναι μέσα στους αγαπημένους μου συγγραφείς ανεξαρτήτου είδους και το βιβλίο αυτό είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει στην αστυνομική λογοτεχνία. Δυστυχώς στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί μόνο έξι βιβλία, οπότε μου μένει μόνο ένα, το Ξεπάστρεμα (The Kill-Off). Αλλά δεν θα κάτσω έτσι, κάποια στιγμή θα αγοράσω και κάποια βιβλία του στα αγγλικά. Αυτό που μένει τώρα, είναι να δω και την ταινία με πρωταγωνιστές τους Anjelica Huston, John Cusack και Annette Bening, για την οποία έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Ευτυχώς την έχω στην ταινιοθήκη μου. 9/10

 

6. Το ξεπάστρεμα. Μάλλον το πιο αδύναμο του συγγραφέα, αλλά και αρκετά διαφορετικό. Σίγουρα ενδιαφέρον. Διαβάστηκε τον Ιούλιο του 2013. Σχόλιο:

Quote

Αυτό είναι το έκτο βιβλίο του Τζιμ Τόμσον που διαβάζω και δυστυχώς το τελευταίο στα ελληνικά, μιας και μόλις έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί. Δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα να μεταφραστεί στο σύντομο μέλλον κάποιο άλλο δικό του βιβλίο, οπότε θα αναζητήσω όλα τα υπόλοιπα στ'αγγλικά -και είναι πολλά!- και ο Θεός βοηθός. Τουλάχιστον είναι μικρά σε μέγεθος και δεν θα με κουράσουν. Στα του βιβλίου τώρα: Σαν ιστορία μου φάνηκε αρκετά διαφορετική από τις άλλες ιστορίες του Τόμσον, περισσότερο σαν "σκληρή" σαπουνόπερα μου έκανε παρά σαν μια από αυτές τις κλασικές αστυνομικές ιστορίες που ξέρει να γράφει καλά. Αυτό διόλου δεν με πείραξε, μου αρέσει πολύ η γραφή του Τόμσον και η ανάπτυξη των χαρακτήρων του, που και μια απλή ερωτική ιστορία να είχε γράψει πάλι ενδιαφέρον θα είχε. Τοπίο δράσης είναι μια μικρή παραλιακή κωμόπολη που από άποψη προσέλκυσης τουριστών δεν τα πάει πολύ καλά τα τελευταία χρόνια. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η υποχόνδρια γριά καρακάξα Λουέην Ντεβόουρ, που είναι κλεισμένη συνεχώς στο σπίτι της, μονάχη της, πιστεύοντας ότι είναι άρρωστη. Το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να κουτσομπολεύει όλο τον κόσμο, να αναπαράγει ψέμματα και ίσως να λέει αλήθειες που δεν πρέπει να λέγονται. Αυτό, όπως είναι φυσικό, είναι ένα σίγουρο βήμα για να αποκτήσει κανείς εχθρούς. Δεν θα είναι λίγοι. Όλο και κάποιοι θα θέλουν να την σκοτώσουν και όλο και κάποιοι θα εύχονται να πεθάνει. Και, βέβαια, είναι και τα λεφτά στην μέση, κοντά εξήντα χιλιάδες δολάρια κρυμμένα κάτω από το στρώμα της. Η Λουέην Ντεβόουρ θα πεθάνει, αυτό είναι σίγουρο. Ποιος όμως θα την σκοτώσει; Ο άντρας της που της τα φοράει; Ο δικηγόρος της; Ο γιατρός που την κουράρει; Κάποιος άλλος; Το βιβλίο χωρίζεται σε δώδεκα κεφάλαια, σε κάθε κεφάλαιο αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ένας χαρακτήρας, ανάμεσα στους οποίους και η ίδια η Λουέην. Ο Τόμσον καταφέρνει να ψυχογραφήσει δώδεκα χαρακτήρες και μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τον καθέναν από αυτούς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην κωμόπολη όπου ζουν. Πιστεύω ότι λίγοι συγγραφείς μπορούν να γράψουν ιστορίες σαν αυτές του Τόμσον, με αληθοφανείς χαρακτήρες, ωραίους, πειστικούς διαλόγους και γαμάτη ατμόσφαιρα. Γι'αυτό και είναι σίγουρα από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Το συγκεκριμένο βιβλίο μπορεί να πιάνει την έκτη και τελευταία θέση στα διαβασμένα βιβλία του, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλό σαν βιβλίο. Έχει γίνει και ταινία, το 1989, με τον αγγλικό τίτλο The Kill-Off, αλλά είναι μάλλον άγνωστη. Ούτε καν βίντεο στο youtube δεν βρίσκω. 8/10

 

7. Η διαβολογυναίκα. Δεν πίστευα στα μάτια μου μόλις το πέτυχα σε παλαιοπωλείο. Διαβάστηκε τον Δεκέμβριο του 2013. Σχόλιο:

Quote

Τον Ιούλιο που μας πέρασε διάβασα το Ξεπάστρεμα πιστεύοντας ότι είναι το έκτο και τελευταίο βιβλίο του Τόμσον που θα διάβαζα στα ελληνικά, έλα όμως που βρήκα άλλο ένα! Πρόκειται μάλιστα για ένα από τα πιο γνωστά του και καλά του, το A Hell Of A Woman. Εννοείται πως είναι γραμμένο στο ίδιο τρομερό στιλ γραφής με τα προηγούμενα βιβλία, οι χαρακτήρες το ίδιο καμένοι και η ιστορία το ίδιο μαύρη. Ο Τζιμ Τόμσον έχει χαρακτηριστεί ως ο Ντοστογιέφσκι της πεντάρας (ή του ψιλικατζίδικου) και το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σίγουρα το αντίστοιχο του Εγκλήματος και Τιμωρίας. Πρωταγωνιστής είναι ο Φρανκ Ντίλον, πωλητής από πόρτα σε πόρτα, πλασιέ με λίγα λόγια, που μια μέρα γνωρίζεται με την Μόνα, μια κοπέλα που κρατείται κλεισμένη μέσα στο σπίτι από την "θεία" της, η οποία την πλασάρει και σε περαστικούς άντρες άμα λάχει. Ο Ντίλον είναι ένας τύπος που του έτυχαν πολλές αναποδιές στην ζωή, έκανε και συνεχίζει να κάνει πολλές δουλειές του ποδαριού και είναι παντρεμένος με μια γυναίκα που του την δίνει. Τώρα θα γνωριστεί με μια κοπελίτσα που επίσης τα έχει βρει σκούρα και όχι μόνο αυτό, κάπου στο σπίτι η "θεία" της κοπέλας κρύβει εκατό χιλιάρικα! Το σχέδιο είναι ο Ντίλον να σκοτώσει την γριά και να φύγει με την Μόνα και τα λεφτά... Αλλά το βιβλίο το έγραψε ο Τζιμ Τόμσον και τίποτα δεν πάει καλά... Η γραφή του Τόμσον είναι λιτή, δίχως φτιασίδια, σκληρή, με αλογόκριτες περιγραφές και πειστικούς, ανθρώπινους διαλόγους. Οι χαρακτήρες αληθοφανείς, κάνουν τα λάθη τους και τα πληρώνουν με σκληρό τρόπο. Η ιστορία δεν είναι πολύπλοκη, εύκολα την παρακολουθείς, μόνο που δεν ξέρεις που θα καταλήξει στο τέλος, και αυτό φυσικά είναι πολύ καλό. Έχω σκοπό μέσα στη νέα χρονιά να διαβάσω την καινούργια μετάφραση του Pop. 1280, που είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει γράψει και έχω διαβάσει από αυτόν τον τύπο, και ίσως τον Δολοφόνο μέσα μου (πάνε χρόνια που διάβασα και τα δυο βιβλία και μου έλειψαν) και φυσικά θα διαβάσω και άλλα βιβλία του, είτε στα ελληνικά αν έχουν μεταφραστεί και τα βρω (δύσκολα) είτε στ'αγγλικά. Μιλάμε για έναν τρομερό συγγραφέα... 8.5/10

 

 

Edited August 7, 2018 by BladeRunner

[reigninblood]

Το κάτοικοι 1280 απλά τα σπάει! Μαζί σου! Μάλιστα αν θυμάμαι καλά, η κριτική σου μ έστειλε να το ψάξω. Δεν έτυχε να διαβάσω κάτι άλλο απο Thompson αλλά ευχαρίστως με την πρώτη ευκαιρία θα το ξανακάνω.

Edited February 25, 2014 by reigninblood

[yanni]

Ο δολοφόνος μέσα μου, ο κεντρικός, πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένας ψυχικά διαταραγμενος βοηθός σερίφη που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του καλού και εντιμου δημότη της πόλης που ζει. Αυτός λοιπόν ο τύπος είναι ένας άρρωστημενος δολοφόνος βουτηγμενος στη βρωμιά και τη διαφθορά...θέλετε και άλλα?

[Mictantecutli]

Αν ψάχνει κάποιος το "Οι κλέφτες", ας μου στείλει μήνυμα. Το είχα παραγγείλει και επειδή πέρασαν αρκετές βδομάδες χωρίς να με ενημερώσουν, το πήρα από αλλού που το βρήκα. Οπότε λίγες μέρες θα βρίσκεται στα Public Ζωγράφου κρατημένο στο όνομά μου. Όποιος το θέλει, ας ενημερώσει, για να του στείλω τον κωδικό παραγγελίας(όταν μου έρθει), να πάει να το παραλάβει. Απ'όσο ξέρω, είναι εξαντλημένο.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Δολοφόνος μέσα μου'' που συνιστά τον πρώτο μου Τζιμ Τόμσον. Και δεν μου (πολυ) άρεσε. 

 

Ο Λου Φορντ είναι σερίφης σε μία πόλη του Τέξας. Χαμηλών τόνων, ευγενικός και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, αποτελεί το παράδειγμα του ανθρώπου για τον οποίο όλοι έχουν να πουν ένα καλό λόγο. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Μία τραυματική εμπειρία που είχε στην εφηβική του ηλικία έχει σαν αποτέλεσμα κάτι να μην πηγαίνει καλά με το μυαλό του. Θα προβεί σε ενέργειες μάλλον ασύμβατες με το επάγγελμα του, και ο κλοιός γύρω του θα αρχίσει να σφίγγει. Όσο καλά και αν φροντίζει να καλύπτει τα ίχνη του. 

 

Η πρωτοτυπία του έγκειται στο ότι είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Έχουμε έτσι την ευκαιρία να παρατηρούμε τις σκέψεις του δράστη και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα όποια κίνητρα του. Είναι καλογραμμένο, αλλά το περίμενα (πως να το πω;) πιο παρακμιακό. Πιο καμένο, με περισσότερες psycho καταστάσεις. Όχι δηλαδή ότι δεν πέρασα και καλά ενώ το μικρό του μέγεθος βοηθάει στο να φεύγει γρήγορα.

 

Τίποτα το ιδιαίτερο λοιπόν αλλά δεν απογοητεύομαι. Έχω και άλλα δικά του οπότε θα μπορέσω κάποια στιγμή να βγάλω ασφαλέστερο συμπέρασμα. Μία από αυτές τις μέρες θα δω και την ταινία. 

Edited February 13, 2016 by Δημήτρης

[volyros]

Διαβασα το 1280 μαυρες ψυχες.Ωραια νουαρ γραφη,αδιστακτοι χαρακτηρες,ενα σαπιο συστημα.Εχει πολυ δυνατες στιγμες και η γραφη σε πρωτο προσωπο πολλες φορες σε κανει να ανατριχιασεις αλλα εχω ξαναπει δεν μου αρεσει καθολου οταν ο συγγραφέας τελειωνει το βιβλιο αφηνοντας ανοιχτες υποθεσεις σε αυτο που δεν σου ξεδιαλυνει και το βιβλιο του Τομσον δεν ξεφυγε απο αυτο..

 

 

7/10

[Γελωτοποιός]

1280 Μαύρες Ψυχές

 

Πρώτο βιβλίο του Τόμσον που διαβάζω και μπορώ να πω ότι με άφησε έκπληκτο! Βγήκα απ `τα νερά μου που διάβασα τέτοιου είδους βιβλίο και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Θα διεισδύσω σίγουρα στο είδος, γιατί τώρα που ψήθηκα θέλω να διαβάσω και άλλους πιο γνωστούς συγγραφείς αστυνομικών-μυστηρίου βιβλίων, και αν βρεθούν στα χέρια μου κι άλλα βιβλία του Τόμσον θα τα διαβάσω και αυτά.

 

Λοιπόν, την ιστορία αφηγείτε σε πρώτο πρόσωπο ο σερίφης Νικ Κόρεϋ της μικρής πολιτείας του Πότσβιλ. Παρουσιάζεται ως ένας δειλός, απλός και τεμπέλης άνθρωπος, αλλά και γυναικάς, που προσπαθεί να περνάει απαρατήρητος, χωρίς να προκαλεί. Μέχρι που τον γνωρίζουμε καλύτερα. Μέσα από μια σκοτεινή και ταυτόχρονα χιουμοριστική ιστορία αποδεικνύεται κάτι εντελώς διαφορετικό απ` ότι πιστεύαμε. Ψυχρός, εγωιστής, διπρόσωπος, πανούργος και μισάνθρωπος είναι κάποια από τα επίθετα που θα μπορούσαν να τον χαρακτηρίσουν.

 

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στο βιβλίο είναι ο δισδιάστατος χαρακτήρας που δημιούργησε ο Τόμσον και ο τρόπος που τον χειρίστηκε. Έπλασε τον ήρωά του με μια μισητή και παράλληλα συμπαθητική προσωπικότητα. Γενικά ο τρόπος γραφής του, ο τρόπος που αφηγείται μια ιστορία (ή τουλάχιστον όσο μπόρεσα να καταλάβω από την μετάφραση) είναι πολύ ξεκούραστος και εντυπωσιακός.

 

8.5/10

                                                                          

 

(BladeRunner σ` ευχαριστώ που ενημέρωσες πριν από κάποιον καιρό για την προσφορά που είχε το βιβλίο στην Πρωτοπορία και βρέθηκε έτσι απρόσμενα στην κατοχή μου)

Edited August 22, 2016 by Γελωτοποιός

[BladeRunner]

The Getaway

Τον Φεβρουάριο του 2012 διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο, στην κάπως κουτσουρεμένη μετάφραση των εκδόσεων Πεχλιβανίδη (τίτλος έκδοσης: "Η φυγή"). Μετά από τόσα χρόνια, αποφάσισα να το ξαναδιαβάσω, σε μια κανονική και αρκετά πιο σύγχρονη μετάφραση, έτσι ώστε να απολαύσω το κλασικό αυτό μυθιστόρημα όπως ακριβώς του αξίζει, ειδικά από τη στιγμή που ο Τζιμ Τόμσον είναι ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς. Ε, ήταν σαν να διάβασα το βιβλίο για πρώτη φορά!

Η όλη ιστορία αρχίζει με την αιματηρή ληστεία μιας τράπεζας σε κάποια Αμερικάνικη κωμόπολη και συνεχίζει με ρυθμούς γρήγορους έως φρενήρεις, ουσιαστικά με τον αγώνα των δυο πρωταγωνιστών (του Κάρτερ "Δόκτωρ" ΜακΚόυ και της γυναίκας του) να ξεφύγουν και να φτάσουν σε ένα μέρος το οποίο θα θεωρήσουν ως ασφαλές καταφύγιο. Όμως, ενώ η ληστεία αυτή καθαυτή θα πάει καλά (έστω και με μια κάποια αιματοχυσία), η διαφυγή θα είναι γεμάτη εμπόδια κάθε είδους, πολλά εκ των οποίων σχετίζονται άμεσα με τον χαρακτήρα και τη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών...

Τι να λέμε τώρα, μιλάμε για ένα μαύρο μυθιστόρημα, γεμάτο βία, ένταση και σκληράδα, με την πλοκή να κινείται υπερβολικά γρήγορα και να μην αφήνει τον αναγνώστη να πάρει έστω και μια ανάσα. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά "βρώμικοι" -δύσκολα μπορεί να τους συμπαθήσει κανείς, από την άλλη όμως ενδιαφέρεσαι γι'αυτούς-, η ατμόσφαιρα εξαιρετική, όπως αρμόζει σε ένα δυνατό παλπ μυθιστόρημα, ενώ η γραφή είναι πραγματικά πάρα μα πάρα πολύ καλή και κάπως κυνική, με εξαιρετικές περιγραφές των διαφόρων σκηνικών και γεγονότων. Για λεπτομέρειες δεν του βάζω πέντε αστεράκια, αλλά δεν έχει σημασία, το βιβλίο είναι πραγματικά πολύ καλό και το προτείνω με χίλια.

8.5/10

Υ.Γ. Τώρα θα μπορέσω να δω επιτέλους την ομότιτλη ταινία του 1972, σε σκηνοθεσία Sam Peckinpah και με πρωταγωνιστές τους Steve McQueen και Ali MacGraw.

 

Edited August 7, 2018 by BladeRunner

[Orfeas]

Χρόνια πολλά σε ολους. Το 1280 όντως τα σπάει. Άντε τώρα να βρω τα υπόλοιπα.

 

[yanni]

Χίλιες διακόσιες ογδόντα μαύρες ψυχές

Ο Τόμσον μέσα από την ιστορία του, δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στον κόσμο όπως φαίνεται και στον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Η κομητεία του Ποτσβιλ, στέκει σαν άθλιος σκουπιδότοπος στην άκρη της πόλης, διαχειριστής του είναι ο σερίφης Κορεϋ. Ευγενικός και ψυχανωμαλος, θεωρεί τον εαυτό του θεό, εξουσιαζει και χειραγωγεί. Το ηθικά ξεπεσμένο σύνολο της κοινωνίας, στηρίζεται στα χέρια του σερίφη. Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που ο Κορεϋ κάνει ότι του καπνίσει ατιμωρητί, θεωρώντας τον εαυτό του ποιμένα μέσα σε ένα κοπάδι προβάτων. Αν μη τι άλλο νιώθει δικαιωμένος σε ό,τι κι αν κάνει. Σκάβει αθόρυβα, φτάνοντας στο έγκλημα, αποκαλύπτοντας μας πόσο ραδιούργος, αδίστακτος και ψυχωτικός είναι.