FFL #10 (Airbourne vs Mesmer vs Myyst vs Nienor vs Nihilio vs Διγέλαδος vs Natasha)

[Nienor]

Κι εγώ έχω ρίξει τα βοτσαλάκια μου, ήμουνα η πρώτη κιόλας, θα γράψω για όλες μάλλον αύριο

[Cassandra Gotha]

Το θέμα το βρήκα πολύ δύσκολο για το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργούν καλά για 'μένα αυτά τα θέματα με τις φράσεις, αλλά εδώ μπλοκάρισα τελείως. Παρατήρησα ότι οι περισσότερες ιστορίες (όχι όλες) προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα βότσαλα που κατρακυλούν και τα φύλλα που θροϊζουν. Βέβαια, πέφτουμε σε αυτή την παγίδα ακόμη και στους θεματικούς διαγωνισμούς, που έχουμε τρεις εβδομάδες χρόνο να γράψουμε. Απλά ήθελα να το πω, ότι το παρατήρησα.

 

 

Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne

Μια ολοκληρωμένη (στο τσακ) ιστορία. Το ότι βασίστηκε στις αναμνήσεις δεν το μετρώ στα θετικά, εκεί φάνηκε η πίεση του χρόνου. Αλλά κλείνει ωραία.

Ψήφος.

 

Ασημένια φύλλα - Mesmer

Πολύ καλή προσπάθεια, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το καλό είναι ότι ακόμα θυμάμαι τις λεπτομέρειές της. Καλή χρήση του θέματος. Εννοείται πως χρειάζεται ανάπτυξη, μιλάμε για κάτι συγκλονιστηκό, και εδώ δεν πρόλαβε να συγκλονίσει.

Ψήφος.

 

Άτιτλο - Myyst

(Μύστη, φλασάκι είπαμε. ) Πάρα πολλές εικόνες σε πολύ λίγο χώρο, μπούκωσα, πού να προλάβω να τις αφομοιώσω όλες!

 

Άτιτλο - Nienor

Το σημειωματάριο της συγγραφέως;

 

Άτιτλο - Nihilio

Απόλαυσα τη γραφή, πρόλαβε να με βάλει στο κλίμα.

 

Άτιτλο - Διγέλαδος

Εδώ είχα πάλι την αίσθηση ότι δεν προλαβαίνω να δω τις εικόνες.

 

Η ιστορία των γιγάντων - Natasha

Η καλύτερη, κατά τη γνώμη μου. Πολύ ωραίος ο παραμυθάς, πολύ καλή η γραφή. 

Ψήφος.

[Airbourne]

Άτιτλο - Nihilio

 

Ψήφος εδώ γιατί μόλις μέσα σε δέκα λεπτά συγγραφής έχουμε αρχή-μέση-τέλος!

 

Ασημένια φύλλα - Mesmer

 

Ψήφος εδώ γιατί είχαμε φοβερή SF!

 

Η ιστορία των γιγάντων - Natasha

 

Ψήφος και εδώ γιατί διάβασα ένα πολύ όμορφο παραμύθι!

 

Έχω και μερικά σχόλια για την δική μου ιστορία αλλά θα τα γράψω με το τέλος του διαγωνισμού.

 

Ευχαριστώ για το παιχνίδι, ήταν πολύ όμορφη εμπειρία.

[Natasha]

Ok, ψήφισα κι εγώ!

 

Τον έριξα τον σταυρό στα:

 

Mesmer- Ασημένια Φύλλα (η καλύτερη ιστορία που διάβασα, έχτισες δυνατή ατμόσφαιρα!)

Airbourne- Βλαντισλαβ Μανίσοβιτς (αλήθεια, δεν επηρεάστηκα από την κοινή κατάληξη των επιθέτων μας   Post-apocalyptic με σωστή δομή, τον λυπήθηκα τον χαρακτήρα και μου άρεσε και το τέλος)

Άτιτλο- Διγέλαδος (πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, μικρό και θαυματουργό το κείμενο!)

 

Μου άρεσε η διαδικασία του διαγωνισμού! Θα με κάνετε να πέσω με τα μούτρα, μπήκα και στο "Εικόνα κι Επιτόπου" με τον Drake

[Myyst]

(Μύστη, φλασάκι είπαμε. ) Πάρα πολλές εικόνες σε πολύ λίγο χώρο, μπούκωσα, πού να προλάβω να τις αφομοιώσω όλες!

 

[Drake Ramore]

 

 

Μου άρεσε η διαδικασία του διαγωνισμού! Θα με κάνετε να πέσω με τα μούτρα, μπήκα και στο "Εικόνα κι Επιτόπου" με τον Drake

Κοίτα, δεν θέλω να σε αγχώσω, αλλά έχω ήδη τις πρώτες 2758 λέξεις της ιστορίας μου. 

 

Εσύ ξεκίνησες;

[Natasha]

Προσωρινά, μαγειρεύω κοτόπουλο (μιαμ, μιαμ!) αλλά αργότερα μέσα στη μέρα θα συνεχίσω. Είμαι στις 1600, θα δω αυτό που έγραψα με καθαρό μυαλό (και γεμάτο στομάχι) και προχωράμε

[Drake Ramore]

"Φτου...πρέπει να βρω άλλη μέθοδο εκφοβισμού, αυτη δεν ψαρώνει..." είπε και συνέχισε να πίνει τον καφέ του.

[Nienor]

Το θέμα ήταν όντως δύσκολο, αλλά η δυσκολία του για μένα δεν ήτανε στο πόσο συγκεκριμένο ήτανε. Οκ, ίσα ίσα που ενδεχομένως να είναι καλύτερα να είναι πιο συγκεκριμένο ένα θέμα για το οποίο πρέπει να γράψεις πολύ γρήγορα. Σε πάει κάπου από μόνο του. Νομίζω πως η δυσκολία του ήτανε ακριβώς το ότι μπορούσε να είναι τα πάντα. Έβγαζε μια ηχητική εικόνα που μπορούσες να την τοποθετήσεις σε οποιοδήποτε σέτινγκ, σε οποιοδήποτε είδος. Κι αυτό φαίνεται από αυτά που γράψαμε τελικά. Παρόλο που προσωπικά δεν το κατάφερα, δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να το απορρίψουμε έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα ξαναδοκίμαζα με κάτι τέτοιο.

 

Και χρωστούμενα σχολιάκια: (πολύ πολύ μικρά)

 

Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne

Αν μπορούσα να δώσω 4 ψήφους θα ήτανε η 4η μου Πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

 

Ασημένια φύλλα - Mesmer

Εδώ έριξα τη μία (τη 2η μου). Εντάξει, το χεις, αυτό το υπό πίεση το έχεις πολύ σοβαρά. Και κάποιος λέει παραπάνω να το φτιάξεις. +1, θα το περιμένω!

 

Άτιτλο - Myyst

Με την πρώτη δεν κατάλαβα και με τη δεύτερη μάλλον δεν τα έχω πιάσει όλα. Μάλλον τους νοιάστηκα λιγάκι όμως (στα θετικά αυτό).

 

Άτιτλο - Nienor

(Αυτό που λέει η Άννα. Σε περίπτωση που είχατε απορίες θα σας τις λύσει όλες )

 

Άτιτλο - Nihilio

Καλά, σοβαρά τώρα?! 10 λεπτά? Δηλαδή οκ, δε θα σου πω καν ότι είναι μια χαρά σκηνή και δε με εντυπωσιάζει το ότι πρόλαβες να τη γράψεις, αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το ότι πρόλαβες να τη σκεφτείς!

 

Άτιτλο - Διγέλαδος

Η 3η ψήφος μου. Δεν έχω ιδέα γιατί το διάβασα, αλλά είναι όμορφο. Με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Και μάλλον δε χωράει άλλο (γι' αυτό πήρε την ψήφο μου). Με αφήνει με την αίσθηση ότι είναι εντελώς πλήρες.

 

Η ιστορία των γιγάντων - Natasha

Κι εμένα επίσης η πρώτη μου ψήφος. Πολύ όμορφο, μεστό, ολοκληρωμένο. Ειλικρινά με κέρδισες και περιμένω να δω τι γράφεις όταν έχεις άπλετο χρόνο

[Διγέλαδος]

Άτιτλο - Διγέλαδος

[...]0Δεν έχω ιδέα γιατί το διάβασα[...]

Εννοείς δεν είχες ιδέα τι διάβασες ε; (επειδή το γιατί είναι φανερό)

[Nienor]

Όχι, όχι, εννοώ "γιατί". Χμμμ... ναι, η έκφραση όλη μάλλον είναι λάθος Εννοώ "γιατί [το έγραψες, πώς το σκέφτηκες, πώς γύρισες το θέμα στο μυαλό σου και κατέληξες σε αυτό που] το διάβασα" (καταλαβαίνεις άμα λείπουνε τόσα πολλά ενδιαμέσως, πού να καταλάβεις ) Και σίγουρα δεν το λέω για κακό (οκ, θα στο έλεγα και το κακό, το ξέρεις εξάλλου) αλλά εδώ με προβλημάτισε με έναν πολύ ευχάριστο τρόπο.

[Διγέλαδος]

Όχι, όχι, εννοώ "γιατί". Χμμμ... ναι, η έκφραση όλη μάλλον είναι λάθος Εννοώ "γιατί [το έγραψες, πώς το σκέφτηκες, πώς γύρισες το θέμα στο μυαλό σου και κατέληξες σε αυτό που] το διάβασα" (καταλαβαίνεις άμα λείπουνε τόσα πολλά ενδιαμέσως, πού να καταλάβεις ) Και σίγουρα δεν το λέω για κακό (οκ, θα στο έλεγα και το κακό, το ξέρεις εξάλλου) αλλά εδώ με προβλημάτισε με έναν πολύ ευχάριστο τρόπο.

Α! Τώρα κατάλαβα. Ναι εύλογη η ερώτησή σου μιας και μου πήρε 20 λεπτά να το σκεφτώ. Συνειρμοί καθώς έγραφα το θέμα ξανά και ξανά σε ένα χαρτί. Φύλλα που θροΐζουν. Είναι μια εικόνα που πάντα προσέχω όταν περπατώ. Ο ήχος είναι χαρακτηριστικός και με όλες αυτές τις ιστορίες που έχουμε διαβάσει δεν είναι δύσκολο η φαντασία μου να πάει στο γεγονός ότι τα δέντρα κάτι προσπαθούν να πουν. (Κι ο Mel Gibson το είχε πει στο "Φαινόμενο") Αυτά τα δέντρα όμως θα μπορούσαν να είναι ένα μέρος ενός οικοσυστήματος. Δηλαδή είναι τα όργανά του. Επομένως έχουμε έναν πλανήτη/φύση/(πνεύμα της φύσης;) που προσπαθεί να μιλήσει, αλλά δεν μπορεί....

Edited February 26, 2014 by Διγέλαδος

[Tiessa]

[...] Νομίζω πως η δυσκολία του ήτανε ακριβώς το ότι μπορούσε να είναι τα πάντα. Έβγαζε μια ηχητική εικόνα που μπορούσες να την τοποθετήσεις σε οποιοδήποτε σέτινγκ, σε οποιοδήποτε είδος. Κι αυτό φαίνεται από αυτά που γράψαμε τελικά.

 

Ναι. Αυτό ακριβώς. Θαυμάζω όσους μπορούν να γράψουν με τέτοια πίεση χρόνου σ' ένα θέμα που μπορεί να σε πάει παντού. Είναι εντυπωσιακό το ότι εσείς που γράψατε καταφέρατε να συγκεντρωθείτε σε μια ιδέα και να φτιάξετε κάτι σε τόσο λίγο χρόνο.

 

Μόλις ψήφισα. Δυο λογάκια για τις ιστορίες

 

Η Ιστορία των γιγάντων - Natasha. Πολύ καλά δοσμένη η ιστορία, με την προϊκονομία της και την ατμόσφαιρά της. Μπράβο, καλή δουλειά. Δεν θέλει σχεδόν τίποτα για να γίνει άψογη.

 

Ασημένα Φύλλα - Mesmer. Ωραίος ο πλανήτης. (Ε, δηλαδή, τρόπος του λέγειν, ωραίος). Η χλωρίδα του δεν ήταν και η πλέον φιλική για τους επισκέπτες.

Ολοκληρωμένη και στρωτή η παρουσίαση.

 

Για την τρίτη ψήφο προβληματίστηκα και άρχισα να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην καλύτερη χρήση του θέματος, στην πιο ενδιαφέρουσα ιδέα, στην πιο πλήρη ιστορία και φυσικά στα προσωπικά γούστα:

Ο Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς του Airbourne ήταν μια ολοκληρωμένη και κατανοητή ιστορία, με συναίσθημα και όλες τις πληροφορίες. Στρωτή και πολύ αξιοπρεπής.

Το άτιτλο του Myyst είχε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα κι ένα σκληρό θέμα, που πάντα προβληματίζει, ενώ

το άτιτλο της Nienor, παρόλο που πρέπει να ήταν η πιο αγχωτικά και χαοτικά γραμμένη ιστορία είναι μια αρχή που με τράβηξε πάρα πολύ. Για το επίσης

άτιτλο του Nihilio, τι να πω; Θαυμάζω ότι μπορεί κάποιος να γράψει οτιδήποτε μέσα σε δέκα λεπτά.

Το τελευταίο άτιτλο του Διγέλαδου ήταν ίσως το πιο παράξενο από τα κείμενα που διάβασα.

Τελικά, με τα πολλά ψήφισα την ιδέα που με τράβηξε. Τα φύλλα λέει που θα θροΐζανε και τα δέντρα που θα έβγαζαν μια απαίσια μυρωδιά και θα έκαναν τα ζόμπι να φύγουν.

 

Έτσι η τρίτη ψήφος πήγε στη Nienor. (Κιάρα, κράτα μια σημείωση να την ξαναδείς αυτή τη φυτολογία. Αλλά με την ησυχία σου, ε; Χωρίς να σε κυνηγάνε τα ζόμπια )

[Διγέλαδος]

1. Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne

   • Ωραία αρχή. Μ' άρεσε το setting. Μ' άρεσε προς το τέλος. Το ίδιο το τέλος δεν κατάλαβα ακριβώς τι σχέση έχει με το τι έγινε. Αυτοί που ήρθαν το προκάλεσαν; Δεν βλέπω κάπου τη σύνδεση. Ψήφος όμως για το ότι είναι τόσο ολοκληρωμένο σε τόσο μικρό χρόνο.

Ασημένια φύλλα - Mesmer

• Για λίγο πήγε να μοιάσει στο δικό μου ε; Αλλά τελικά αποσπάστηκαν αυτές οι υπάρξεις από τα δέντρα. Μ' άρεσε η ιδέα με το μέταλλο. Ψήφος.

Άτιτλο - Myyst 

• Γλυκό, αλλά μπουκωμένο από εικόνες (σε μεγάλες προτάσεις).

Άτιτλο - Nienor

• Αχ, παραλίγο. Κάτι σκίρτησε πάντως μέσα μου.

Άτιτλο - Nihilio

• Κόπηκε απότομα Θέλω τη συνέχεια!

 Η ιστορία των γιγάντων - Natasha

• Ωραίο παραμύθι και γι' αυτό παίρνει την ψήφο μου. Αλλά δεν κατάλαβα:
  Γιατί η Γιγάντισσα αρπάζει τον γερο-παραμυθά;

[Naroualis]

Σχόλια:
 
Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne: Δεν είμαι σίγουρη για τις επιλογές, ο πρωταγωνιστής έχει ένα υπόβαθρο που δεν προλαβάινει να το χρησιμοποιήσει πουθενά.
 
Ασημένια Φύλλα - Mesmer: Τρυφερό μέσα στην αγριάδα του. Θεωρώ όμως κάπως βολικό το ότι

ο άνεμος δεν επιρεάζει την Έντρα, αλλά σηκώνει στον αέρα την άκατο. Το ότι κρύβεται πίσω από τα δέντρα, δεν την εξασφαλίζει

 
 

Άτιτλο - Myyst: Ω, τι απόσπασμα! Απόσπασμα όμως. Έχεις το πιο πριν ή το πιο μετά πουθενά;

 

Άτιτλο - Nienor: Χεχε. Ο τρόμος σου είναι πιο πολύ προσωπικός παρά "πανανθρώπινος". Λυπάμαι αν σε στεναχωρώ, αλλά κατάφερες να με κάνεις να χαμογελάσω.

 

Άτιτλο - Nihilio: Για έξι λεπτά είναι υπεραρκετό. Αλλά cliffhanger; Οποία κοινοτυπία, αγαπητέ μου.

 

Άτιτλος - Διγέλαδος: Οκέι ένα κέιμενο, μία (1) παράγραφος και η πλήρης σειρά συναισθημάτων που συνοδεύει μια τέτοια ιστορία. Υποκλίνομαι.

 

Η ιστορία των Γιγάντων - Natasha: Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Με κούρασαν λίγο οι διαρκείς αναφορές σε ονόματα και ονόματα (ποιος το λέει αυτό τώρα, θα μου πεις. Οκέι, απλά κάθε φόρμα θέλει και τις οικονομίες της), αλλά το τέλος με αποζημίωσε.

 

 

Τι ψηφίζω, χμ. Μέσμερ, Διγέλαδο και Νατάσα. Με βαριά καρδιά αφήνω τον Airbourne απ' έξω. Τα άλλα τρία μου φάνηκαν πολύ αποσπασματικά, δυστυχώς.

 

 

 

Κι επίσης:

 

Για όσους σκέφτονται ότι έχουν ακόμη καιρό, να τους υπενθυμίσω ότι το Σάββατο το πρωί λήγει η ψηφοφορία μας. Βιαστείτε, μη μας αφήσετε χωρίς τη γνώμη σας!

[Πυθαρίων]

Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne

Παραστατικές οι περιγραφές των εικόνων. Kαλή η γλώσσα και η ροή του. Αξιοθαύμαστο το μέγεθός του, για τα στενά χρονικά πλαίσια του παιχνιδιού.
 
Ασημένια Φύλλα - Mesmer
Μια από τις τρεις ψήφους μου. Μου αρέσουν οι πλανήτες που επιλέγουν τους επισκέπτες τους.

 
Άτιτλο - Myyst

Αναγνωρίσιμο πλέον το ύφος, και η ιδιαιτερότητα της γλώσσας και της έκφρασης (που αρέσουν πολύ σε μένα προσωπικά). Όμορφο και το μυσταγωγικό σκηνικό.
Μια από τις τρεις ψήφους μου.  
 

Άτιτλο - Nienor
Ένας τίτλος, ένα θέμα, ή - όπως στο παιχνίδι αυτό - μια πρόταση που πρέπει να ενσωματωθεί στο κείμενο, συχνά επιστρατεύει ήδη υπάρχουσες εικόνες, σκέψεις και ιδέες, ώστε να συνδυαστούν και να συνθέσουν μια ιστορία.

Άλλες φορές πάλι, απουσιάζουν  οι σχετικές παραστάσεις και ο συγγραφέας  καλείται να δημιουργήσει εκ του μηδενός το σενάριο. Να εμπνευστεί από την αρχή. Στη δεύτερη περίπτωση, και μάλιστα όταν τίθενται περιορισμένα χρονικά όρια, εμφανίζεται πίεση και σχετικό άγχος.

Από το κείμενο αυτό εισπράττω την μικρή αγωνία της συγγραφέως που σχηματίζει λέξη-λέξη στην πορεία το διήγημά της, καθώς κυνηγιέται από την χρονική διορία, και την βλέπω να καταφέρνει να νικήσει τελικά, κάτι που το θεωρώ επίτευγμα.  

 

Άτιτλο - Nihilio

Στρωτό, ενδιαφέρον, προλαβαίνει να πει μια μικρή ιστορία μέσα στο λογικό (για τα χρονικά περιθώρια του παιχνιδιού) μέγεθός του.
 
Άτιτλο - Διγέλαδος
Ένας πλανήτης που αισθάνεται, σ’ ένα σύμπαν με συνείδηση; Όπου ο άνθρωπος, διατηρώντας την ατομικότητά του, αγνοεί, ή αδυνατεί να αντιληφθεί τα νοήματα και τους ψιθύρους γύρω του; Στην αρχή το κατάλαβα έτσι και το βρήκα ενδιαφέρον. Μια από τις τρεις ψήφους μου, λοιπόν. Με ευχαρίστησε, σαν κοινός προβληματισμός, γιατί γράφω αυτές τις μέρες κάτι παρόμοιο.

Στη φάση όμως που  πληκτρολογώ αυτές τις λίγες γραμμές σαν σχόλια και ανατρέχω πάλι στο κείμενο, πρόσεξα λεπτομέρειες που τις είχα προσπεράσει και που μ’ έκαναν να αναρωτιέμαι αν τελικά κατάλαβα καλά. Με μπέρδεψε εκείνο το: “Σε ανθρώπους που ήρθαν από μακριά. Τους ίδιους που την είχαν δημιουργήσει”. Άρα, σκέφτομαι, μάλλον έκανα λάθος. Δεν μπορεί ο συγγραφέας να εννοεί έναν πλανήτη, μια Γη. Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να θεωρηθεί δημιουργός ο άνθρωπος σ’ αυτή την περίπτωση;

Και μετά: “Σκεπάζεται”,  και λίγο πιο κάτω: “Ο ρυθμός τους αυξάνεται κι αυτή συστέλλεται και διαστέλλεται”. Εδώ, το  έχασα παντελώς. Πώς μου είχε διαφύγει στις πρώτες αναγνώσεις; Τι άραγε έχει στο νου του ο συγγραφέας; Κάτι πάντως διαφορετικό από εκείνο που εγώ είχα θεωρήσει. Επεκτείνομαι τώρα σε άλλες νοηματικές επεξηγήσεις, σε ακόμα πιο συμβολιστικές ερμηνείες. Αναφέρεται στην δομή της κοινωνίας ή/και στην πληθυσμιακή έκρηξη;  Που συνδυάζονται με την αφασία ή την ασέβεια απέναντι στις αντοχές της φύσης (πράγμα που θα αποβεί τελικά μοιραίο); Και αν έτσι, τι σημαίνει ακριβώς εκείνο το “σκεπάζεται” και εκείνος ο “οριζόντιος καταρράκτης”; Αλλά, είμαι πλέον σίγουρος ότι γίνομαι ολοένα και περισσότερο υποκειμενικός. Αυθαιρετώ.

 

Μετά την εξομολόγηση και την παραδοχή της ευθύνης ενός πιθανού λάθους ερμηνείας και μιας αδυναμίας σύλληψης και κατανόησης του νοήματος του κειμένου, εγείρεται το ζήτημα της ψήφου. Εντάξει, είναι ένα παιχνίδι μόνο, δεν τρέχει και τίποτα, θα πει κάποιος. Πόσες φορές, ο ίδιος υποκειμενισμός δεν διαμορφώνει τις τελικές επιλογές μας, δεν ανακηρύσσει νικητές σε διαγωνισμούς; Αν όμως ο συγγραφέας αποσαφηνίσει τα νοήματά του κι εγώ διαπιστώσω, ότι πέφτω μακριά (που είναι μάλλον σίγουρο πλέον), δεν θα αισθάνομαι άβολα, κυρίως απέναντι στον εαυτό μου; Υποκειμενισμός πάνω σε ελλειμματική αντίληψη;

 

Και το χειρότερο απ’ όλα που χρήζει ψυχανάλυσης: Παρ’ όλα αυτά και περιέργως, δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να αναιρέσω την ψήφο μου.

 

Η ιστορία των γιγάντων - Natasha

Καλό, καλά δοσμένο, και μεγάλο, χορταστικό.

Edited February 27, 2014 by Πυθαρίων

[Airbourne]

Ήταν μια πολύ καλή άσκηση πάνω σε μια ιδέα που είχα εδώ και καιρό στο μυαλό μου. Τον τελευταίο καιρό ασχολήθηκα αρκετά με τις συγγραφικές συμβουλές και δεν το κρύβω πως, για άλλη μια φορά, κάποια από τα παιδιά του φόρουμ (ξέρουν αυτοί) είναι υπεύθυνα για την όποια συγγραφική μου βελτίωση (if any). Δούλεψα όσο μπορούσα το show don’t tell και είναι νομίζω διακριτό στο κείμενο ότι περιγράφω εικόνες που είχα στο μυαλό μου. Αυτό νομίζω είναι και το πιο σημαντικό για την ώρα όσον αφορά τις λιγοστές δυνατότητες μου, αλλά όσο απλό και αν ακούγεται, πρέπει κάποιος να το κατανοήσει για να το βάλει σε εφαρμογή. Τουλάχιστον, εγώ που τα πιάνω και λίγο πιο αργά...μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμόσω τόσες πολλές και καλές συμβουλές στις συγγραφικές μου απόπειρες.

 

Στην ιστορία, (κατάλοιπο από αναγνώσεις ιστοριών και μερικών συνεντεύξεων του Barker κυρίως αλλά και μερικών επεισοδίων The outer limits) προσπάθησα να παίξω όσο καλύτερα μπορούσα με το ψυχολογικό κομμάτι του κεντρικού ήρωα. Να κεντρίσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή δημιουργώντας του κάποια ερωτήματα. Δεν ξέρω αν πέτυχε αλλά εμένα μου άρεσε όπως το διάβαζα την ώρα που το έγραφα. Το πιο ωραίο κομμάτι για εμένα είναι ότι από την στιγμή που πήρα το θέμα της Ναρού, έριξα μια ματιά στην βιβλιοθήκη μου για έμπνευση, όπως κάνω πάντα. Ακριβώς απέναντι από εμένα, το μάτι μου έπεσε πάνω στον Όλυμπο του Simmons! Αυτό ήταν.

 

Έχω προϊστορία με θέματα που ξεκινούν μέσα σε σπήλαια (βλ. Νάρντα το μπλε Ρόδο), έτσι αυτό που χρειαζόταν ήταν μια ιστορία να διαδραματίζεται σε ένα σπήλαιο κάπου στον Όλυμπο. Ο Όλυμπος ήταν και ένα μέρος που θα μπορούσα να συνδυάσω και την πρόταση της Ναρού μιας και έχει τις προδιαγραφές για: φύλλα που θροΐζουν και βότσαλα που κατρακυλούν.  Σχετικά πρόσφατα είχα διαβάσει και ένα ενημερωτικό για δραστηριότητες στον Όλυμπο (μιας και είναι το όνειρό μου να πάω κάποια στιγμή, το προγραμματίζω εδώ και χρόνια χωρίς επιτυχία όμως...μένω και δίπλα που λέει και ο λόγος...)

 

Άρα τα δεδομένα ήταν όλα έτοιμα. Το σπίτι είχε ησυχία (το κυριότερο, ήμουν μόνος, πολύ σημαντικό για εμένα) και μέσα σε μία ώρα περίπου είχα τελειώσει την συγγραφή και ασχολήθηκα με τις διορθώσεις.  Ήταν μια διαδικασία που μου άρεσε ακριβώς γιατί κάτω από πίεση νομίζω ότι αποδίδω καλύτερα γενικά. Η καρδιά μου τη στιγμή της δημοσίευσης, χτυπούσε πολύ δυνατά το ομολογώ, γιατί με πίεζε αφόρητα ο χρόνος παράδοσης αλλά ξέρετε, είναι από αυτές τις στιγμές που νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ.

 

Σας ευχαριστώ όλους για την ανάγνωση, ελπίζω να σας ενθουσιάσω περισσότερο στο μέλλον.

[Διγέλαδος]

 

Άτιτλο - Διγέλαδος

Ένας πλανήτης που αισθάνεται, σ’ ένα σύμπαν με συνείδηση; Όπου ο άνθρωπος, διατηρώντας την ατομικότητά του, αγνοεί, ή αδυνατεί να αντιληφθεί τα νοήματα και τους ψιθύρους γύρω του; Στην αρχή το κατάλαβα έτσι και το βρήκα ενδιαφέρον. Μια από τις τρεις ψήφους μου, λοιπόν. Με ευχαρίστησε, σαν κοινός προβληματισμός, γιατί γράφω αυτές τις μέρες κάτι παρόμοιο.

Στη φάση όμως που  πληκτρολογώ αυτές τις λίγες γραμμές σαν σχόλια και ανατρέχω πάλι στο κείμενο, πρόσεξα λεπτομέρειες που τις είχα προσπεράσει και που μ’ έκαναν να αναρωτιέμαι αν τελικά κατάλαβα καλά. Με μπέρδεψε εκείνο το: “Σε ανθρώπους που ήρθαν από μακριά. Τους ίδιους που την είχαν δημιουργήσει”. Άρα, σκέφτομαι, μάλλον έκανα λάθος. Δεν μπορεί ο συγγραφέας να εννοεί έναν πλανήτη, μια Γη. Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να θεωρηθεί δημιουργός ο άνθρωπος σ’ αυτή την περίπτωση;

Και μετά: “Σκεπάζεται”,  και λίγο πιο κάτω: “Ο ρυθμός τους αυξάνεται κι αυτή συστέλλεται και διαστέλλεται”. Εδώ, το  έχασα παντελώς. Πώς μου είχε διαφύγει στις πρώτες αναγνώσεις; Τι άραγε έχει στο νου του ο συγγραφέας; Κάτι πάντως διαφορετικό από εκείνο που εγώ είχα θεωρήσει. Επεκτείνομαι τώρα σε άλλες νοηματικές επεξηγήσεις, σε ακόμα πιο συμβολιστικές ερμηνείες. Αναφέρεται στην δομή της κοινωνίας ή/και στην πληθυσμιακή έκρηξη;  Που συνδυάζονται με την αφασία ή την ασέβεια απέναντι στις αντοχές της φύσης (πράγμα που θα αποβεί τελικά μοιραίο); Και αν έτσι, τι σημαίνει ακριβώς εκείνο το “σκεπάζεται” και εκείνος ο “οριζόντιος καταρράκτης”; Αλλά, είμαι πλέον σίγουρος ότι γίνομαι ολοένα και περισσότερο υποκειμενικός. Αυθαιρετώ.

 

Μετά την εξομολόγηση και την παραδοχή της ευθύνης ενός πιθανού λάθους ερμηνείας και μιας αδυναμίας σύλληψης και κατανόησης του νοήματος του κειμένου, εγείρεται το ζήτημα της ψήφου. Εντάξει, είναι ένα παιχνίδι μόνο, δεν τρέχει και τίποτα, θα πει κάποιος. Πόσες φορές, ο ίδιος υποκειμενισμός δεν διαμορφώνει τις τελικές επιλογές μας, δεν ανακηρύσσει νικητές σε διαγωνισμούς; Αν όμως ο συγγραφέας αποσαφηνίσει τα νοήματά του κι εγώ διαπιστώσω, ότι πέφτω μακριά (που είναι μάλλον σίγουρο πλέον), δεν θα αισθάνομαι άβολα, κυρίως απέναντι στον εαυτό μου; Υποκειμενισμός πάνω σε ελλειμματική αντίληψη;

 

Και το χειρότερο απ’ όλα που χρήζει ψυχανάλυσης: Παρ’ όλα αυτά και περιέργως, δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να αναιρέσω την ψήφο μου.

 

 

Μια χαρά το κατάλαβες το κείμενο ;) Απλώς ο πλανήτης απέκτησε συνείδηση με τη βοήθεια των ανθρώπων. Έτσι όπως το σκέφτηκα ήταν ότι μπορεί να υπήρχε ένας αφιλόξενος πλανήτης που με τη βοήθεια της ανεπτυγμένης "βιοτεχνολογίας" των ανθρώπων, μπόρεσε να αποκτήσει αυτό-συνειδητότητα και συγχρόνως να κάνει τον "εαυτό" της πιο φιλόξενο.  Για το πως έγινε θα μπορούσε να γραφτεί άλλη ιστορία υποθέτω.

 

Σκεπάζεται: Όταν έριξαν τα ρούχα πάνω στα βοτσαλάκια του πλανήτη, ήταν σαν να σκεπάστηκε αυτό το κομμάτι του πλανήτη.

 

“Ο ρυθμός τους αυξάνεται κι αυτή συστέλλεται και διαστέλλεται” Συστέλλεται και διαστέλλεται το ποτάμι (που είναι κομμάτι του πλανήτη) στο ρυθμό των κινήσεων του ζευγαριού.

 

“οριζόντιος καταρράκτης” είναι κάτι σαν οργασμός του ίδιου του πλανήτη μέσα από το ποτάμι

 

Τις συμβολιστικές ερμηνείες τις αφήνω στους αναγνώστες γιατί μ' αρέσει να τις διαβάζω. Κάποια πράγματα εννοείται ότι ούτε εγώ δεν τα είχα σκεφτεί τότε τι μπορεί να συμβολίζουν πέρα από αυτό που γίνεται εκείνη τη στιγμή.

Edited February 27, 2014 by Διγέλαδος

[Διγέλαδος]

Μια ερώτηση: Δεν χαλάει το μυστήριο κάπως με όλες τις εξηγήσεις που δίνω;

[Πυθαρίων]

@ Διγέλαδος:

Ευχαριστώ, Άλεξ.

Εμένα πάντως με απελευθέρωσες...

 

Για τους επόμενους αναγνώστες, μπορείς να σβήσεις, ή να προσαρμόσεις τα επεξηγηματικά σου σχόλια, αν πιστεύεις ότι η ιστορία χάνει τη μαγεία της. Θα πρέπει μετά κι εγώ να τροποποιήσω τα δικά μου posts, πράγμα που δεν με πειράζει καθόλου. 

[Διγέλαδος]

@ Διγέλαδος:

Ευχαριστώ, Άλεξ.

Εμένα πάντως με απελευθέρωσες...

 

Για τους επόμενους αναγνώστες, μπορείς να σβήσεις, ή να προσαρμόσεις τα επεξηγηματικά σου σχόλια, αν πιστεύεις ότι η ιστορία χάνει τη μαγεία της. Θα πρέπει μετά κι εγώ να τροποποιήσω τα δικά μου posts, πράγμα που δεν με πειράζει καθόλου. 

Χαίρομαι

 

Θα τα αφήσω ως έχουν.

[Myyst]

Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne

Σε μιάμιση ώρα φράφτηκε αυτό;  

Πολύ καλά δομημένο διήγημα. Δεν με άγγιξε ιδιαίτερα η πλοκή, αλλά πολύ καλό!
 
Ασημένια Φύλλα - Mesmer

Το sf της μιάμισης ώρας στα καλύτερα του. ψήφος

 

Άτιτλο - Nienor

Ναι, κάπως έτσι ένιωθα καθώς έγραφα. Πολύ καλό, αλλά του λείπει κάτι για να το κάνει πραγματικά καλό.

 

Άτιτλο - Nihilio

Νομίζω ότι αν παίζαμε flashy flash fiction live αυτό το flashy flashάκι θα κέρδιζε πανηγυρικά.

 

Άτιτλος - Διγέλαδος

Τι εικόνα ήταν αυτή;!; Από ποιο σκοτάδι τη ξέθαψες; Φταίω εγώ να αρχίσω να ψυχαναλύω τώρα; ψήφος 

Edit: Άρχισαν άλλοι απ' οτι διαβάζω, εντάξει.

 

Η ιστορία των Γιγάντων - Natasha

Η καλύτερη εισβολή που μπορούσες να κάνεις στο forum ήταν αυτή. Ευχαριστούμε για το υπέροχο παραμύθι. ψήφος 

[wordsmith]

Μια ελπίζω όχι εκπρόθεσμη ψήφος και από μένα. Ψηφίζω Airbourne, Mesmer και Natasha, κυρίως γιατί προτιμώ γενικά τις "μικρές" ιδέες που αναπτύσσονται πλήρως, παρά τις "μεγάλες" και υπερφιλόδοξες που πάντα μένουν μισοτελειωμένες. Βέβαια, θα μου πείτε, σε μιάμιση ώρα τι να πρωτοπρολάβει κανείς. Τα άτιτλα μού φάνηκαν πάρα πολύ αποσπασματικά, αν και καλογραμμένα. Εύφημος μνεία στην Natasha που κάνει δυναμική είσοδο στο φόρουμ με ένα αρκετά ενδιαφέρον παραμύθι, που όμως χρειάζεται μια καλή επιμέλεια στη γλώσσα. 

[Naroualis]

Λοιπόν, το παρατράβηξα. Και το τράβηξα μήπως κι έχουμε τελικά έναν νικητή! Αλλά απ' ό,τι βλέπω, είστε αποφασισμένοι να τους αφήσετε παρεούλα στην κορφή.

 

 

Μετά από διακριτικές παρατάσεις λοιπόν, ο 10ος Flash Fiction Live! λήγει εδώ, με ζευγάρι νικητές στην πρώτη θέση το Mesmer και τη Natasha!

 

Εύφημος μνεία σε όλους όσους έλαβαν μέρος, είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας, ψηφίζοντας και σχολιάζοντας.

 

 

[Natasha]

Τι όμορφα! Ευχαριστώ πολύ για όλα τα σχόλια που κάνατε, τα έχω λάβει σοβαρά υπ' όψιν. Πολύ χάρηκα που διάβασα τις ιστορίες σας, ειδικά του Mesmer που βγήκαμε μαζί (   κράτα από τη μία Mesmer, να κρατήσω από την άλλη!) , και πέρασα γενικώς ωραία. Θα τα πούμε στο "Εικόνα κι Επιτόπου" τώρα