Δια χειρός Μαρκόπουλου

[Drake Ramore]

Όνομα Συγγραφέα: Drake Ramore
Είδος: Τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; Auto Mode
Αριθμός Λέξεων:Πάνω από 1000 λέξεις
Αυτοτελής; Ναι, αλλά υπάγεται στο ευρύτερο πλαίσιο ανθολογίας ιστοριών με κοινό άξονα
Σχόλια: Disclaimer: Περιέχει σκληρές άκρως περιγραφικές σκηνές τρόμου.
Αρχείο: Δια χειρός Μαρκόπουλου.pdf

 

Edit: Μια αλλαγή στο attached αρχείο για να διορθωθούν δύο typos και να αλλαχτεί μια λέξη στο τέλος. Φυσικά εντός προθεσμίας υποβολής.

Edited March 5, 2014 by Drake Ramore

[Mesmer]

Ένα διήγημα που ξεκινάει σαν μια «κλασική» ιστορία τρόμου, αλλά καταλήγει ένας απόκοσμος και λιγάκι σουρεαλιστικός εφιάλτης.

Σφιχτή γραφή, σκοτεινή ατμόσφαιρα και πολύ δεμένη και προσεγμένη πλοκή.

Δυνατές και ανατριχιαστικές οι εικόνες από την Καστρίτσα.

 

Χωρίς να θέλω κάτι παραπάνω από το ίδιο το διήγημα, εκείνη η παράξενη αίρεση μού κίνησε το ενδιαφέρον και θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Κι αυτό, βέβαια, πάει στα θετικά.

Καλή δουλειά με τα παιδάκια, που κατάφεραν ακόμη μια φορά να μας κόψουν τη χολή.

 

10 σελίδες που έφυγαν χωρίς να το πάρω χαμπάρι.

Καλή δουλειά.

[Διγέλαδος]

 

 

Να κι ένας άλλος βασιλιάς (αναφέρομαι σε κάποια σειρά που βλέπω αφιερωμένη στον κίτρινο βασιλιά). Όπως ξεκίνησες νόμιζα ότι θα διαβάσω την ιστορία για τον καναπέ που καταπίνει τους πάντες και ήμουν συγκρατημένος, ευτυχώς έδειξες το παιδάκι στο σπίτι και πήρα τα πάνω μου! Ίσως να ήθελα λίγο λιγότερες λέξεις στο πρώτο μέρος της ιστορίας; Ο άντρας δεν είχε πάρει το κινητό του μαζί στο εξοχικό για να τον βρει η γυναίκα του; Μ' άρεσε που ήταν ελληνικός ο μύθος. Και μ' άρεσε όλος αυτός ο άλλος κόσμος που κρύβεται.

 

 

Καλή τύχη!!

[Drake Ramore]

 

 

Ο άντρας δεν είχε πάρει το κινητό του μαζί στο εξοχικό για να τον βρει η γυναίκα του; 

 

Το είχε μαζί του. Άλλωστε το επόμενο πρωί εκεί τον πήρε, στο κινητό του. Αν πρόσεξες λέω "δονήθηκε στην τσέπη  του" και όχι χτύπησε ή κουδούνισε. Το τηλέφωνο ήταν στο αθόρυβο και για αυτό δεν το άκουγε το βράδυ αφού κοιμήθηκε και εκείνη ίσως προσπάθησε να τον πάρει και στο κινητό.

 

Στο απαντάω από τώρα, επειδή θεωρώ ότι απλά σου ξέφυγε εκείνη η πρόταση που λέει ότι δονήθηκε το κινητό στην τσέπη του.

 

 

 

Edited March 6, 2014 by Drake Ramore

[Διγέλαδος]

 

 

 

 

 

Ο άντρας δεν είχε πάρει το κινητό του μαζί στο εξοχικό για να τον βρει η γυναίκα του; 

 

Το είχε μαζί του. Άλλωστε το επόμενο πρωί εκεί τον πήρε, στο κινητό του. Αν πρόσεξες λέω "δονήθηκε στην τσέπη  του" και όχι χτύπησε ή κουδούνισε. Το τηλέφωνο ήταν στο αθόρυβο και για αυτό δεν το άκουγε το βράδυ αφού κοιμήθηκε και εκείνη ίσως προσπάθησε να τον πάρει και στο κινητό.

 

Στο απαντάω από τώρα, επειδή θεωρώ ότι απλά σου ξέφυγε εκείνη η πρόταση που λέει ότι δονήθηκε το κινητό στην τσέπη του.

 

 

 

 

Ναι, έχεις δίκιο, μου ξέφυγε!

 

 

[Nhrhida]

Από τις πρώτες σειρές πίστεψα πως θα μου αρέσει και τελικά έτσι ήταν.

 

Μου άρεσε

Που ενώ σκέφτηκα ότι μάλλον θα είναι ένας στοιχειωμένος καναπές (ακόμη και όταν εμφανίστηκε το παιδί σκέφτηκα "χμ οκ θα είναι εκεί μέσα το πτώμα του") δεν ήταν έτσι και υπήρχε το ξάφνιασμα και η περιέργεια να δω τι θα συμβεί τελικά.

Ωραια γραφή και τρομαχτικές, ανατριχιαστικές εικόνες.

Η αίσθηση πως μπαίνει ο ήρωας (μαζί και ο αναγνώστης) σε έναν εφιάλτη.

Μου αρέσει που δεν δίνονται εξηγήσεις. Πως και γιατί χρησιμοποιούσαν τον καναπέ, τι ακριβώς ήθελαν, τι τους είχε συμβεί.

 

Δε μου άρεσε

Το μόνο που θα μπορούσα να βρω σαν ουσιαστικό αρνητικό είναι που θα ήθελα και 2η ιστορία: το πρικουελ του τι συνέβει στην Καστρίτσα.

 

 

 

Το σημείο όπου πηγαίνει να βρει το κατάστημα μου θύμισε έντονα ένα διήγημα του Κινγκ το Κράουτς Εντ. Το εχεις διαβάσει;

[Drake Ramore]

 

 

 

Το σημείο όπου πηγαίνει να βρει το κατάστημα μου θύμισε έντονα ένα διήγημα του Κινγκ το Κράουτς Εντ. Το εχεις διαβάσει;

Φυσικά και το έχω διαβάσει. Χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτή σου την παρατήρηση, επειδή όταν το έγραφα παρόμοια ατμόσφαιρα είχα στο μυαλό μου όταν σκηνοθετούσα τις σκηνές και αυτά τα συναισθήματα προσπάθησα να δημιουργήσω στους αναγνώστες. Χαίρομαι που λειτούργησε.

[Airbourne]

Πιστεύω ότι ήταν μια από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει τελευταία. Πραγματικά προσεγμένη σε όλα τα σημεία και ατμοσφαιρική όσο δεν πάει. Ναι, στο τέλος γίνεται λίγο χαοτική αλλά νομίζω ότι γίνεται εσκεμένα, καθώς ο ήρωας χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Οι εικόνες ήταν πολύ ζωντανές και περιγραφικές. Τώρα, αν πω ότι μου θύμισε και εμένα Κίνγκ σε σημεία, θα φανώ γραφικός αλλά έχει ήδη αναφερθεί. Σημασία έχει η ιδέα πάντως που είχε να δώσει πολλές και σωστά τοποθετημένες λεπτομέρειες, τουλάχιστον για όσους έχουν διαβάσει ήδη ιστορίες της Καστρίτσας. Ήταν μια δυνατή προσπάθεια και ευχαριστώ για αυτό. Και οι δυο ιστορίες ήταν πολύ όμορφες, ψηφίζω τη συγκεκριμένη γιατί ήταν πολύ πιο κοντά στα αναγνωστικά μου γούστα. Καλή συνέχεια λοιπόν και εύχομαι για το Part 2.

[Drake Ramore]

Τώρα που τελείωσε ο διαγωνισμός μπορώ να σχολιάσω πάνω σε απορίες σας ή σχόλια σας. Από ότι βλέπω δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη απορία οπότε θα μονολογήσω με κάποια δικά μου ψιλά σχόλια πάνω στην ιστορία, κυρίως για να τα θυμάμαι (σαν σημειώσεις) όταν πιάσω τις διορθώσεις.

 

Στην τελευταία τρομοσκηνή το δοχείο με το καυτό λάδι σε κάποια φάση γίνεται μπολ. Ψιλοπράγμα, αλλά μου την έσπασε!

Έχω επίσης την αίσθηση ότι από την μέση και μετά ο ρυθμός του γίνεται πολύ γρήγορος. Μπουκώνει ο αναγνώστης από τις graphic περιγραφές, χωρίς να προλάβει να πάρει ανάσα μέχρι την τελευταία σκηνή. Στο αρχικό κείμενο που ήταν κάπου 1500 λέξεις παραπάνω, υπήρχαν τα απαραίτητα διαλείμματα μεταξύ των τρομοσκηνών. Δυστυχώς όμως η ιστορία έφτανε τις 8000 λέξεις και δεν γνωρίζω πραγματικά πόσοι θα καθόντουσαν να την διαβάσουν στην οθόνη του υπολογιστή, οπότε έπεσε ένα γερό ψαλίδι. Τώρα έχω ένα δίλημμα. Προσθέτω αυτές τις σκηνές -περιπλάνηση στην παλιά πόλη κυρίως με ήπιες περιγραφές που λειτουργούν σαν διαλείμματα- και φτάνω το διήγημα στις 8000 λέξεις; Ή κόβω λίγο από την ένταση του τέλους με αφαίρεση κάποιων χαρακτηριστικών τρομοσκηνών, μειώνοντας ακόμη περισσότερο τις λέξεις; (τώρα είναι στις 6400 λέξεις περίπου). Θεωρώ ότι σε θέμα πλοκής είναι αρκετά δεμένο και ως έχει. Η ερώτηση μου έχει να κάνει με το θέμα ρυθμού.

 

Σχετικά με τα σχόλια σας τώρα που θέλετε να μάθετε κάποια πράγματα περισσότερα για τους κατοίκους της πόλης αυτής, αλλά και την ίδια την πόλη. Πραγματικά θέλω να σας πω ρε σεις! Καίγομαι να σας πω! Αλλά δεν μπορώ ακόμη! Έχω αρχίσει να γράφω σπονδυλωτές ιστορίες πάνω στην Καστρίτσα. Η μια ιστορία περιέχει στοιχεία από την επόμενη ιστορία και πάει λέγοντας, ώσπου στο τέλος αυτής της ανθολογίας ιστοριών της Καστρίτσας ο αναγνώστης θα έχει μια ολοκληρωμένη σχετικά εικόνα για το τι συμβαίνει εκεί. Το μόνο που μπορώ να πω ότι πρόκειται για ιστορίες κοσμικού τρόμου επί το πλείστον και ακόμη και αυτές που φαινομενικά θα μπορούσαν να είναι ψυχολογικού τρόμου, κλείνουν το μάτι στον αναγνώστη για το αν πρόκειται όντως για κάτι τέτοιο.

 

Ευχαριστώ όσους το διάβασαν, όσους το ψήφισαν, αλλά κυρίως όσους μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν.

[Nhrhida]

Στην αρχή είχα ένα θέμα με τον αριθμό λέξεων σε αυτά που έγραφα. Σκεφτόμουν "οκ θα βγουν 10 σελίδες" και όσο έγραφα έβλεπα ότι έβγαιναν αρκετές παραπάνω και αναρωτιόμουν αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αλλά μου είπε το πιο λογικό ένας φίλος. Να μην κοιτάζω πόσο θα βγει, αλλά πως θα βγει.

Οπότε εσύ ποια επιλογή νιώθεις πως κάνει την ιστορία καλύτερη;

Μέχρι να απαντήσεις ας πω τα δικά μου :Ρ

Ναι μεν τώρα είχες συγκεκριμένο λόγο που έκοψες αλλά για εμένα θα ήταν κρίμα να κοψεις τρομοσκηνές από αυτό που διάβασα.

Θεωρώ πως ο ρυθμός είναι και ανάλογος της ιστορίας και το είδος του τρόμου που θέλεις να προκαλέσει.

Στο συγκεκριμένο διήγημα λοιπόν,  το κλίμα είναι σαν εφιαλτης με σουρεαλιστικά στοιχεία οπότε -για εμένα-ταιριάζει και να μείνει έτσι μα και να βάλεις μικρές ανάσες. Δεν με χάλασε καθόλου που σε αρπάζει απο τα πέτα και σε σέρνει μέχρι το τέλος. Αλλά κι αν υπήρχαν "ανάσες"  καθώς τριγύριζε με την ανάλογη αρρωστημένη αγωνία και με την απειλή διάχυτη, αλλά αόρατη, γύρω του  (όπως στο Κράουτς Εντ μιας που αναφερθήκαμε ηδη σε αυτό)  πάλι πιστεύω πως δε θα το χαλούσε.

Χμ τώρα που το σκέφτομαι, αν είναι καλογραμμένες αυτές οι σκηνές θα εντείνουν την αγωνία για το αν θα γλιτώσει ή όχι, τι θα συναντήσει κλπ.

Οπότε μόνο το κόψιμο θα ελεγα να αποφύγεις.

 

Υπάρχει σχέδιο έκδοσης για τις ιστορίες της Καστρίτσας;

[Drake Ramore]

 

 

Υπάρχει σχέδιο έκδοσης για τις ιστορίες της Καστρίτσας;

 Θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει. Δεν έχω κάνει ακόμη κινήσεις, μιας και πήρα πολύ πρόσφατα απόφαση να ολοκληρώσω μια πρώτη ανθολογία διηγημάτων γύρω από αυτήν την πόλη, αλλά αυτό είναι το πλάνο μου. Μια θεματική γύρω στις 10 έως 15 ιστορίες. Όταν ολοκληρωθούν οι ιστορίες θα αρχίσω να χτυπάω πόρτες. Ελπίζω να απαντήσουν.

[wordsmith]

The Kastritsa Mythos is born! Άντε και στα βιβλιοπωλεία!

Λοιπόν, εμένα δε μου φάνηκε να πηγαίνει κάπου πιο γρήγορα από ό,τι έπρεπε ή το αντίθετο. Σε πολλά σημεία πρόσεξα ότι είναι, ας πούμε, πολύ καλά "κατασκευασμένο", έχεις βάλει τις λέξεις/εικόνες που έπρεπε στα σωστά σημεία. Αρκετές καλές ιδέες για να το κάνεις πιο πειστικό και καθημερινό, με καλύτερη εκείνη με την πόρτα που δεν ανοίγει εύκολα και που ο καθένας από τους δύο κατοίκους του σπιτιού το παίρνει αυτό αλλιώς (ο Άκης δυσανασχετεί, η Ζωή αισιοδοξεί και έτσι βλέπουμε και την αντίθεση των χαρακτήρων). 

Αυτό που δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί συμβαίνει, σε πολλές δηλαδή ιστορίες τρόμου, είναι το ότι ο τρόμος έρχεται ξεκάρφωτα, χωρίς να φταίει σε τίποτα ο ήρωας (είπε αυτή που έχει γράψει την "Έπαυλη του Αλρεβές") ούτε να έχει, ας πούμε, ανοίξει κατά λάθος κανένα κουτί της Πανδώρας. Θέλω να πω, αυτός ήταν απλώς ένας καναπές για πούλημα, δεν ήταν και πολύ καλά κρυμμένο το "στοίχειωμα", αν υποθέσουμε ότι δεν έπρεπε να τον αγοράσει κανείς.

Ένας στοιχειωμένος καναπές... Φαντάζομαι τον Stephen King να ξύνει το κεφάλι του αν αυτή η ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για να τη γράψει. Τι άλλο πια αντικείμενο θα μας παρουσιαστεί ως στοιχειωμένο; Το μπολ με τα κορν φλέικς; Όχι, δεν εννοώ ότι ήταν χαζή η ιδέα σου και άλλωστε σε δεσμεύει η εικόνα-θέμα. Εννοώ ότι κατάφερες να κάνεις ακόμα και έναν στοιχειωμένο καναπέ να μην ακούγεται χαζή ιδέα.

Κατά τα άλλα θα χρειάζονταν ίσως λίγο περισσότερες περιγραφές του κανονικού κόσμου και όχι τόσες και τόσο λεπτομερείς των "τρομοσκηνών", που λες κι εσύ, γιατί χτυπάει λίγο ως αντίθεση, στα σημεία υπερφυσικού τρόμου είσαι πολύ αναλυτικός, ενώ στα άλλα πολύ λιγότερο.

Γενικά ένα πολύ καλογραμμένο διήγημα που διαβάστηκε πολύ εύκολα και μπράβο.

[Drake Ramore]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Κέλλυ!

 

Σχετικά με αυτό τώρα: 

 

Αυτό που δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί συμβαίνει, σε πολλές δηλαδή ιστορίες τρόμου, είναι το ότι ο τρόμος έρχεται ξεκάρφωτα, χωρίς να φταίει σε τίποτα ο ήρωας 

 

συμβαίνει κυρίως επειδή είναι η βασική σύμβαση του είδους, αλλά κυρίως του υποείδους (που είναι ο κοσμικός τρόμος). Στον κοσμικό τρόμο ο άνθρωπος είναι αδύναμος να αντιδράσει τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, επειδή κάποιο αρχετυπικό κακό βρίσκει μια χαραμάδα ανοικτή και εμφανίζεται, ή εξαφανίζεται ο ίδιος ο άνθρωπος μέσα σε αυτή την χαραμάδα. Δεν έχει να κάνει με τον εσωτερικό του κόσμο (αλλιώς θα ήταν ψυχολογικός τρόμος), ούτε έχει να κάνει με το αν είναι ο άνθρωπος αυτός καλός ή κακός. Το αρχετυπικό κακό δεν κάνει πίσω όσο και να ουρλιάζεις, ενώ συνήθως δεν έχει και κάποιο προσωπικό θέμα μαζί σου για να σε κυνηγήσει. Είναι κάτι εξωτερικό από τον άνθρωπο που απλά έτυχε στον δρόμο του και του πηδάει την ζωή και την πραγματικότητα.

[Nhrhida]

 

 

 

Υπάρχει σχέδιο έκδοσης για τις ιστορίες της Καστρίτσας;

 Θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει. Δεν έχω κάνει ακόμη κινήσεις, μιας και πήρα πολύ πρόσφατα απόφαση να ολοκληρώσω μια πρώτη ανθολογία διηγημάτων γύρω από αυτήν την πόλη, αλλά αυτό είναι το πλάνο μου. Μια θεματική γύρω στις 10 έως 15 ιστορίες. Όταν ολοκληρωθούν οι ιστορίες θα αρχίσω να χτυπάω πόρτες. Ελπίζω να απαντήσουν.

 

 

 

Eύχομαι να έχεις θετικές απαντήσεις 

 

 

 

Κέλλυ, ο Κινγκ νομίζω είναι ικανός να γράψει και για στοιχειωμένο κουταλάκι του τσαγιού

Πάντως τον καναπέ δεν τον είδα ως στοιχειωμένο αλλά ως αντικείμενο που είχε ζωτικη ενέργεια του δημιουργού-"στοιχειο" με σκοπό να τον χρησιμοποιούν σαν παγίδα. Βέβαια, τώρα που το βλέπω γραμμένο,  κι αυτό μπορείς να το δεις σαν ένα είδος στοιχειωματος.

 

Και μ' αρέσει πολύ ο "ξεκάρφωτος" τρόμος για όσα είπε ήδη ο Drake. Δεν τον προκαλείς, δεν τον έχεις φανταστεί ποτέ, δεν έχεις καν κάτι ιδιαίτερο(τις περισσότερες φορές) για να ασχοληθεί μαζί σου πέρα από την γκαντεμιά να τον βρεις μπροστά σου.

Edited March 13, 2014 by Nhrhida

[Drake Ramore]

 

 

Πολύ σωστά δεν τον αντιλαμβάνεσαι σαν στοιχειωμένο.

Από όσα έχω διαβάσει για στοιχειώματα, νομίζω ότι ο καναπές της ιστορίας δύσκολα εμπίπτει στην κατηγορία στοιχειωμένων αντικειμένων. Κυρίως λόγο του ότι δεν δένει κάποιο στοιχειό επάνω του. Λειτουργεί ως πύλη. Μια πύλη που αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες του αγοραστή. Στην περίπτωση της ιστορίας μας υλοποιήθηκε αυτή η πύλη σαν καναπές, αλλά όταν ο ήρωας μπαίνει στην περιδίνηση με προορισμό μια άλλη διάσταση, ο καναπές αλλάζει πολλές μορφές από προηγούμενες υλοποιήσεις, ώσπου να καταλήξει ο ήρωας/θύμα στην Καστρίτσα.

Επιπροσθέτως ο ήρωας είναι άτυχος για το απλούστατο γεγονός ότι η πύλη ενεργοποιείται όταν ψάχνει συγκεκριμένο είδος γυναικών και μόνο.Όταν αγόρασε η Ζωή τον καναπέ δεν τον διάλεξε αυτή, αλλά την διάλεξε ο καναπές και ο Άκης είναι το μέσον που θα την πάει στην Καστρίτσα σαν σύζυγό του (Αφού δεχτεί το μυστήριο).

Επίσης η σκηνή με τον άλλο άντρα μέσα στην εκκλησία που δέχεται να λάβει το μυστήριο (και είναι σύγχρονος μας, της δικής μας εποχής), δείχνει ότι διασκορπισμένα υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα/πύλες, που φέρνουν ανύποπτο και αθώο κόσμο εκεί. 

 

 

[Διγέλαδος]

 

 

Πολύ σωστά δεν τον αντιλαμβάνεσαι σαν στοιχειωμένο.

Από όσα έχω διαβάσει για στοιχειώματα, νομίζω ότι ο καναπές της ιστορίας δύσκολα εμπίπτει στην κατηγορία στοιχειωμένων αντικειμένων. Κυρίως λόγο του ότι δεν δένει κάποιο στοιχειό επάνω του. Λειτουργεί ως πύλη. Μια πύλη που αλλάζει μορφή ανάλογα με τις ανάγκες του αγοραστή. Στην περίπτωση της ιστορίας μας υλοποιήθηκε αυτή η πύλη σαν καναπές, αλλά όταν ο ήρωας μπαίνει στην περιδίνηση με προορισμό μια άλλη διάσταση, ο καναπές αλλάζει πολλές μορφές από προηγούμενες υλοποιήσεις, ώσπου να καταλήξει ο ήρωας/θύμα στην Καστρίτσα.

Επιπροσθέτως ο ήρωας είναι άτυχος για το απλούστατο γεγονός ότι η πύλη ενεργοποιείται όταν ψάχνει συγκεκριμένο είδος γυναικών και μόνο.Όταν αγόρασε η Ζωή τον καναπέ δεν τον διάλεξε αυτή, αλλά την διάλεξε ο καναπές και ο Άκης είναι το μέσον που θα την πάει στην Καστρίτσα σαν σύζυγό του (Αφού δεχτεί το μυστήριο).

Επίσης η σκηνή με τον άλλο άντρα μέσα στην εκκλησία που δέχεται να λάβει το μυστήριο (και είναι σύγχρονος μας, της δικής μας εποχής), δείχνει ότι διασκορπισμένα υπάρχουν κι άλλα αντικείμενα/πύλες, που φέρνουν ανύποπτο και αθώο κόσμο εκεί. 

 

 

 

Αυτό μου ξέφυγε. Φαίνεται κάπου ότι ο απώτερος στόχος είναι η σύζυγος και όχι και οι δυο;

 

[Drake Ramore]

 

Αυτό μου ξέφυγε. Φαίνεται κάπου ότι ο απώτερος στόχος είναι η σύζυγος και όχι και οι δυο;

 

 

 

Φαίνεται από τρία κυρίως σημεία:

1) Την διαφορετική αντιμετώπιση που έχει η Ζωή όταν βρίσκεται πάνω στον καναπέ σε σχέση με τον Άκη. Κάνει μια αναφορά στην αρχή ακόμη, λίγο πριν φύγει για κάποιες μέρες. Εκεί φαίνεται για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια προτίμηση στο πρόσωπο της.

2) Η περιγραφή των γυναικών που  υπάρχουν ήδη στην Καστριτσα, που έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά με την Ζωή. Τα γαλάζια μάτια και το καλλίγραμμο σώμα. Όλες τους. Είναι ασφαλές λοιπόν να υποθέσουμε ότι όποια γυναίκα πηγαίνει στην Καστρίτσα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Πως όμως πηγαίνουν οι γυναίκες αυτές εκεί; Εκεί έρχεται το εργαλείο, που είναι ο σύζυγος.

3)  Η προτροπή του ιερέα στον άγνωστο άνδρα αφού τελείωσε το μυστήριο, να πάει να διαλέξει την γυναίκα του. Πράγμα ειρωνικό, μιας και όλες οι γυναίκες εκεί είναι ίδια κοψιά. Στην ουσία του λέει να πάει να "διαλέξει" την γυναίκα του, που η Καστρίτσα ήδη διάλεξε να έρθει εκεί. 

 

Πιστεύω ότι είναι αρκετά τα σημεία πέρα από τα παραπάνω που υπάρχει η υπόνοια ότι ο βασικός στόχος είναι η σύζυγος.

 

[Διγέλαδος]

 

 

Αυτό μου ξέφυγε. Φαίνεται κάπου ότι ο απώτερος στόχος είναι η σύζυγος και όχι και οι δυο;

 

 

 

Φαίνεται από τρία κυρίως σημεία:

1) Την διαφορετική αντιμετώπιση που έχει η Ζωή όταν βρίσκεται πάνω στον καναπέ σε σχέση με τον Άκη. Κάνει μια αναφορά στην αρχή ακόμη, λίγο πριν φύγει για κάποιες μέρες. Εκεί φαίνεται για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια προτίμηση στο πρόσωπο της.

2) Η περιγραφή των γυναικών που  υπάρχουν ήδη στην Καστριτσα, που έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά με την Ζωή. Τα γαλάζια μάτια και το καλλίγραμμο σώμα. Όλες τους. Είναι ασφαλές λοιπόν να υποθέσουμε ότι όποια γυναίκα πηγαίνει στην Καστρίτσα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Πως όμως πηγαίνουν οι γυναίκες αυτές εκεί; Εκεί έρχεται το εργαλείο, που είναι ο σύζυγος.

3)  Η προτροπή του ιερέα στον άγνωστο άνδρα αφού τελείωσε το μυστήριο, να πάει να διαλέξει την γυναίκα του. Πράγμα ειρωνικό, μιας και όλες οι γυναίκες εκεί είναι ίδια κοψιά. Στην ουσία του λέει να πάει να "διαλέξει" την γυναίκα του, που η Καστρίτσα ήδη διάλεξε να έρθει εκεί. 

 

Πιστεύω ότι είναι αρκετά τα σημεία πέρα από τα παραπάνω που υπάρχει η υπόνοια ότι ο βασικός στόχος είναι η σύζυγος.

 

 

 

 

1) Ναι, αυτό το παρατήρησα όντως

2) Ούτε καν που θυμόμουν ότι είχε γαλάζια μάτια, στην πρώτη παράγραφο δεν το είχες γράψει; Σόρρυ

3) Εγώ εκεί νόμιζα ότι διάλεξε μια άλλη από εκείνο τον κόσμο για να ολοκληρωθεί η "μύηση" και μετά πήγε να πάρει τη γυναίκα του για να κάνει και αυτή τη μύησή της.

 

 

[mman]

Χμμ. Η ιστορία με άφησε με ανάμεικτες εντυπώσεις. 

 

Στα συν:

+Η υπόγεία ήπια σύγκρουση του ζευγαριού με αφορμη τον καναπέ.

+Οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες.

+Λεπτομέρειες όπως η κλειδαριά.

+Το αγόρι.

+Το παράθυρο που εξαφανίζεται.

+Οι ατέρμονες σκάλες.

+Κάποια από τα βασανιστήρια, και ειδικά το γδάρσιμο.

+Η αλλαγή της κλίμακας από το προσωπικό στο συλλογικό.

 

Στα πλην:

-Πολλά μικρά θεματάκια με τον χειρισμό της γλώσσας και τη στίξη που με αποσπούσαν από το παραμύθι.

-Το ότι τα πιο πολλά βασανιστήρια και τρομοσκηνές, εμένα τουλάχιστον, δεν με άγγιξαν. (Παρακάτω το γιατί.)

-Ο ρυθμός της γραφής. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το κείμενο, παρά τα όσα φοβερά και τρομερά συμβαίνουν, δεν με παρασέρνει. Συνεχίζοντας, πρόσεξα ότι αυτό που με ενοχλούσε είναι οι πολλές μικρές συνεχείς προτάσεις με τον ίδιο πάνω-κάτω αριθμό λέξεων, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Είναι αυτό που χάλαγε τη μαγεία και μου θύμιζε ότι διαβάζω κάτι μη πραγματικό. 

-Οι σπλατεροσκηνές είναι ιδωμένες από μακριά, ο αφηγητής δεν συμμετέχει, με αποτέλεσμα να μην μπω στη θέση των θυμάτων όπως θα ήθελα και εγώ και ο συγγραφέας. Θα πρότεινα περισσότερες λεπτομέρειες εκεί, και κυρίως γλώσσα του σώματος των θυμάτων. Έτσι όπως ήταν, δεν φοβήθηκα και δεν φρίκαρα.

 

[Drake Ramore]

Ευχαριστώ Μιχάλη, θα ξαναδώ τα σημεία που επισημαίνεις.

[dagoncult]

 

(Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια των υπόλοιπων παιδιών)

 

-Διάβασα κι εγώ το Δια χειρός Μαρκόπουλου. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε, αλλά νομίζω θα λειτουργούσε καλύτερα αν το είχα διαβάσει κολλητά με άλλες ιστορίες της Καστρίτσας.

 

-Για την έναρξη: κατά τη γνώμη μου το θετικό ήταν ότι δεν χάθηκε καθόλου χρόνος. Ο καναπές μπήκε αμέσως στο παιχνίδι, χωρίς αργοπορία

 

-Το σημείο (οι δυο μικρές ενότητες στο κέντρο της δεύτερης σελίδας), από το ''Ένα μήνα μετά ο καναπές είχε πάρει την θέση του...'', έως το ''Τα δάκτυλα του έτρεμαν'', για μένα θα ήταν καλύτερα να αλλάξει θέση με την επόμενη μικρή ενότητα (τέλος δεύτερης, αρχή τρίτης σελίδας), από το ''Όλα ξεκίνησαν λίγες μέρες μετά...'', έως το ''...και συνέχισε να πίνει τον καφέ του''. Προφανώς, για να γίνει κάτι τέτοιο θα χρειάζονταν και κάποιες μικροαλλαγές στην έναρξη και στο κλείσιμο των αντίστοιχων τμημάτων.

Από την άλλη, η σκηνή με τον οργασμό της Ζωής ήταν πολύ καλή, και θα μου άρεσε να την έβλεπα περισσότερο αναπτυγμένη. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, σκηνή ίσως θα μπορούσε να μπει στο μέσο της δεύτερης σελίδας, ώστε να πάρουμε μια πρώτη γεύση σχετικά με τ' ότι τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίεργα, κι ύστερα πηγαίνουμε και στην Κυριακή.

 

''Όλα ξεκίνησαν λίγες μέρες μετά που ήρθε ο καναπές στο σπίτι.''

-Μου φάνηκε πολύ αμήχανη αυτή η πρόταση. Ειδικά το υπογραμμισμένο μού έβγαλε το μάτι.

 

''...θα ήταν γύρω στο μεσημεράκι που βάρυναν τα βλέφαρα του, κουρασμένα από το κοίταγμα ενός καναπέ για ώρες.''

-Μου άρεσε αυτό, δλδ ότι κάθεται και κοιτάζει τον καναπέ για ώρες. Δείχνει με τον πιο απλό τρόπο το μέγεθος του κολλήματος που έχει φάει ο τύπος.

 

''Γαμημένο κωλόπραγμα''

-Χμμμ... δεν το δοκιμάζεις σκέτο 'κωλόπραγμα'; Πιο συνηθισμένο/ελληνικό μου φαίνεται.

 

-Στο σημείο που οδηγεί στο κατάστημα για να επιστρέψει τον καναπέ: αν καίγεται τόσο πολύ να τον ξεφορτωθεί, θα μπορούσε να τον έχει δώσει σ' έναν παλιατζή (γενικώς να τον έχει πετάξει έξω από το σπίτι, ή να τον έχει καταστρέψει) όποια ώρα ήθελε. Οπότε εκεί σταμάτησα για λίγο, έχοντας την αίσθηση ότι εντόπισα μια μικρή αναληθοφάνεια. Πιστεύω η αίσθηση αυτή δεν θα υπήρχε αν έβαζες τον τύπο να θέλει να πάρει πίσω ένα μέρος των χρημάτων του. Επιπλέον, νομίζω πως μ' αυτόν τον τρόπο κρατάς τον ήρωα για λίγο ακόμα στην αμφιβολία (που κατά τη γνώμη μου είναι πιο αληθοφανής) σχετικά με την πιθανότητα να παίζει ή όχι καναπεδικό υπερφυσιλίκι ( ) .

 

-Στο σημείο με τα παιδιά: πολύ ωραία, τρομακτική σκηνή. Όμως θυμίζει τόσο έντονα το Κράουτς Εντ (όπου ακόμα και το χέρι του παιδιού είναι παραμορφωμένο) ώστε σκέφτομαι αν θα ήταν καλή ιδέα να την αλλάξεις χοντρά, ώστε να της δώσεις το κάτι διαφορετικό σε σχέση με την αντίστοιχη σκηνή στο Κ.Ε.

 

''Ο κόσμος όλος έγινε ένας καναπές που φτιάχτηκε στην Καστρίτσα.''

''Κάποιοι θα το έλεγαν ήλιο και θα έπεφταν έξω.''

-Ωραία!

 

Για την αίρεση: πολύ μυστήρια πράγματα. Οκ αν πρόκειται για ιστορία που ανήκει σε κάποιο σύνολο, οπότε θα εξηγηθεί στην πορεία. Όχι οκ αν πρόκειται για μεμονωμένη ιστορία, αφού η ιδέα της αίρεσης δεν αναπτύσσεται επαρκώς.

 

-Πάνω-κάτω το προηγούμενο σχόλιο ισχύει και για τις πληροφορίες σχετικά με την Καστρίτσα.

 

Άντε, άντε, γράφε για να μπορέσουμε να διαβάσουμε ολόκληρο το βιβλίο.

 

Υγ: λυπάμαι που στο λέω, αλλά ο ήρωας της ιστορίας σου δεν έχει καθόλου λογοτεχνικό όνομα  

[Drake Ramore]

 

 

Σε ευχαριστώ Άκη! Είναι πάντα χρήσιμα τα σχόλια σου!

Τα περισσότερα ερωτήματα σου τα απαντάς μόνος σου. Θα μάθεις δηλαδή περισσότερα πράγματα για τον τόπο και την αίρεση διαβάζοντας το σύνολο των ιστοριών κάποια στιγμή. Πάντως έχω ξεφύγει από το αρχικό διήγημα που είχα γράψει με τον τίτλο "Καστρίτσα" εδώ (το μεταξύ μας write off). Ακολουθώ εντελώς διαφορετικό δρόμο με άγνωστο στον κόσμο το είδος του κακού που υπάρχει εκεί.

 

Τώρα για τις δύο αλλαγές που αναφέρεις στο κείμενο η πρώτη γίνεται σχετικά εύκολα μιας και απαιτεί απλό κόψε -ράψε και εναλλαγή παραγράφων. Θα το δοκιμάσω να δω αν δουλεύει καλύτερα, σε συνδυασμό με την αλλαγή ρυθμού που τόνισε παραπάνω ο Μιχάλης, στο τελευταίο ειδικά μέρος. Είναι προβλήματα που έχω εντοπίσει κι εγώ από νωρίς.

 

Η δεύτερη αλλαγή είναι κάπως πιο δύσκολη (αυτή με τα παιδιά) επειδή τα μαύρα χέρια όπως διαπίστωσες μέσα από το διήγημα είναι ένα από τα μυστήρια αυτής της αίρεσης στα οποία συμμετέχουν επιλεγμένα παιδιά (Όταν βουτάνε τα χέρια στο καυτό υγρό). Αν έχεις κάποια καλύτερη ιδέα, εξίσου δυνατή για την σκηνή, στείλε την με πμ. Θα χαρώ να την συζητήσουμε, αλλά να κάνουμε και μια γενικότερη συζήτηση πάνω σε τέτοιου είδους αιρέσεις. Οι γνώσεις σου στο συγκεκριμένο είδος θα μου φανούν πολύ χρήσιμες.

 

Υ.Γ Το όνομα μπορώ να το αλλάξω και με το βαφτιστικό σου ολόκληρο αν θες και όχι απλά το υποκοριστικό! Μουαχαχα

 

 

[Nihilio]

Η Καστρίτσα μου κάνει κάτι σαν μείξη Λαβκραφτ με Silent Hill και με ιντριγκάρει σαν κόνσεπτ. Σίγουρα θα ήθελα να δω την ολοκληρωμένη συλλογή, χωρίς περιορισμούς φόρμας λόγω παιχνιδιών του sff.

Τώρα, για τη συγκεκριμένη ιστορία, την βρήκα αξιοπρεπέστατη ιστορία τρόμου που στέκεται μία χαρά και μόνη της και ως κομμάτι ευρύτερου έργου.

Μου άρεσαν κάποιες από τις σκηνές, είναι δυνατές και ατμοσφαιρικές, ενώ αγαπημένο μου κομμάτι είναι εκεί που περιγράφεις ότι ο καναπές εντάχθηκε στο σαλόνι

 

Ένα μήνα μετά ο καναπές είχε πάρει την θέση του μέσα στο σπίτι. Εκεί που στην αρχή φαινόταν όλα τα υπόλοιπα έπιπλα να τον αποφεύγουν, παντρεύτηκε με ένα μικρό τραπεζάκι του καφέ και δύο ράφια βιβλιοθήκης από πίσω του. Ένα μικρό πορτατίφ συμπλήρωνε την εικόνα της ζεστής γωνίας διαβάσματος και χαλάρωσης που είχε δημιουργήσει η Ζωή. Είχε γίνει μια αγαπημένη συνήθεια για εκείνη, να γυρνάει από την δουλειά και να βολεύεται κατευθείαν στον καναπέ.

Καταπληκτική παράγραφος και θα ήθελα περισσότερες τέτοιες στο κείμενο.

 

Στα αρνητικά τώρα, έχω την αίσθηση ότι σου λείπουν λέξεις. Πολλές λέξεις. Όσο το διάβαζα ένιωθα ότι παρακολουθούσα ένα κολλάζ από δυνατές σκηνές, χωρίς όμως τις γέφυρες που θα τις έκαναν ακόμα πιο αποτελεσματικές, που θα έδιναν εξηγήσεις, όπως θα περίμενε κανείς σε μία πιο συμβατική ιστορία τρόμου (γιατί αμφιβάλλω ότι πήγαινες για κάτι πιο πειραματικό και ονειρικό που στηρίζεται μόνο σε δύναμη εικόνων).

Ειδικά προς το τέλος, που οι σκηνές φρίκης διαδέχονται η μία την άλλη, ένιωσα κάποιο μπούκωμα.

 

Επειδή ρώτησες λοιπόν, εγώ θα κυνήγαγα ένα 10-χίλιαρο για όλη αυτή την ιστορία, με περισσότερο buildup μεταξύ των σκηνών τρόμου. Έχει προοπτικές η συγκεκριμένη, αλλά θέλει άπλωμα για να δείξει τις δυνατότητές της.

[Drake Ramore]

Ευχαριστώ για τα σχόλια Μιχάλη!

 

Για το όριο των λέξεων το έγραψα και παραπάνω ότι η αρχική έκδοση είχε ήδη 1500 παραπάνω λέξεις, που έκαναν κάποιες γέφυρες μεταξύ κάποιων σκηνών (όχι όλων όσων χρειαζόταν η ιστορία), αλλά πετσοκόφτηκαν για να διαβαστεί στα πλαίσια του διαγωνισμού όταν κατάλαβα ότι δύσκολα θα καθόταν κάποιος να διαβάσει 8000+ λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή. Πόσο μάλλον 10000+ λέξεις που αναφέρεις και σίγουρα με τις προσθήκες που σκέφτομαι κατόπιν των σχολίων σας θα ξεπεράσουν αυτό το νούμερο. Δυστυχώς θα χαντάκωνα το ίδιο το παιχνίδι και την συνδιαγωνιζόμενη μου αν επέλεγα να παρουσιάσω την ολοκληρωμένη έκδοση. Θα είχαμε ακόμη λιγότερες αναγνώσεις και συμμετοχή μελών στην ψηφοφορία.

 

Το κακό είναι ότι έχοντας ξεφύγει πλέον από το πλαίσιο των 3000-3500 λέξεων στις ιστορίες μου εδώ και καιρό, δεν μπορώ να λάβω μέρος στα παιχνίδια με την ίδια ευκολία που το έκανα παλιότερα. Για θεματικούς διαγωνισμούς δεν το συζητώ καν.Στεναχωριέμαι, αλλά καταλαβαίνω για ποιον λόγο υπάρχουν τα όρια λέξεων στα παιχνίδια και τους διαγωνισμούς.Πάντως για σου απαντήσω, σίγουρα αυτή η ιστορία θα φύγει πάνω από τις 10000 λέξεις στην τελική της μορφή.

[Nihilio]

Το κακό είναι ότι έχοντας ξεφύγει πλέον από το πλαίσιο των 3000-3500 λέξεων στις ιστορίες μου εδώ και καιρό, δεν μπορώ να λάβω μέρος στα παιχνίδια με την ίδια ευκολία που το έκανα παλιότερα. Για θεματικούς διαγωνισμούς δεν το συζητώ καν.Στεναχωριέμαι, αλλά καταλαβαίνω για ποιον λόγο υπάρχουν τα όρια λέξεων στα παιχνίδια και τους διαγωνισμούς

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μια από τα ίδια