Χένρυ Ράιντερ Χάγκαρντ (Henry Rider Haggard)

[Δημήτρης]

Ο Χένρυ Ράιντερ Χάγκαρντ ήταν Βρετανός συγγραφέας της Βικτωριανής εποχής. Γεννήθηκε στο Νόρφολκ της Αγγλίας στις 22 Ιουνίου 1856 και πέθανε στις 14 Μαίου 1925. Τα διάφορα αξιώματα που κατείχε κατά την διάρκεια της ζωής του (γραμματέας του Βρετανού κυβερνήτη Bulwer, αρχειογράφος στο ανώτατο διακαστήριο Τράνσβααλ) και τα συνεχή ταξίδια του ως γεωργικός αντιπρόσωπος, έγιναν η αιτία για να λάβει το χρήσμα του ιππότη.

 

Και ήταν αυτά τα ταξίδια του που του παρείχαν τα απαραίτητα εφόδια για να ασχοληθεί με το γράψιμο. Αξιοποιώντας τις εμπειρίες που βίωσε από πρώτο χέρι, μπόρεσε να προσδώσει μεγάλη αληθοφάνεια στα γραπτά του και την αίσθηση του αγνώστου, του εξωτικού και του θαυμαστού. Αν και δεν ήταν πάρα πολύ γνωστός όσο ζούσε, τα βιβλία του σήμερα θεωρούνται καθοριστικά στην κατηγορία των χαμένων, ανεξερεύνητων κόσμων, μία θεματολογία που προσωπικά μου αρέσει πολύ. Ο χαρακτήρας Άλαν Κουότερμεϊν που δημιούργησε θεωρείται ο πρόδρομος του Ιντιάνα Τζόουνς, ενώ και η Αγιέσα αναφέρεται από τους Σίγκμουντ Φρόυντ, Καρλ Γιουνγκ ως αρχετυπική θηλυκή φιγούρα στα βιβλία τους.

 

Στα Ελληνικά έχουν κυκλοφορούν τα: ''Εκείνη'' (Πατάκης), ''Χαμένοι Ορίζοντες'' (Περιπετειώδη Βιβλία Τσέπης), ''Ταξίδι στην Κύπρο το 1900'' (Φιλότυπον) και ''Οι Θησαυροί του Βασιλιά Σολομόντως'' (Καστανιώτης). Δύο λόγια για το πρώτο που μόλις τελείωσα:

 

Ο Χόλυ, ένας άντρας ανείπωτης ασχήμιας και ο Λέο Βίνσεϊ ένας άντρας όμορφος σαν αρχαίος θεός, είναι δύο αχώριστοι φίλοι. Ο πρώτος ανέλαβε την ανατροφή του δεύτερου όταν ο φίλος του και πατέρας του μικρού Λέο, του τον εμπιστεύτηκε. Μαζί με την ζωή όμως του μικρού του παιδιού, άφησε στον Χόλυ και μία πολύ παράξενη παρακαταθήκη, έναν χάρτη μίας μυστηριώδους χώρας στα ενδότερα της Αφρικής. Όταν ο Λέο Βίντσεϊ ενηλικιώνεται, ξεκινά ένα ταξίδι μαζί με τον Χόλυ και τον υπηρέτη τους Τζομπ για να ανακαλύψουν αυτή την χώρα.

 

Έτσι και θα γίνει, όπου και θα διαπιστώσουν ότι η χώρα κυβερνάται από μία γυναίκα απίστευτης, πανώριας ομορφιάς, που στοιχειώνει για πάντα το νου και την σκέψη όσων την αντικρίσουν. Η Αγιέσα περί ου ο λόγος έχει κατακτήσει το μυστικό της αθανασίας και δεν έχει άλλη έγνοια από το να περιμένει την επιστροφή του προ πολλού νεκρού εραστή της, του Καλλικράτη. Για να τον αναγνωρίσει τελικά στο πρόσωπο του Λέο Βίνσεϊ που πιστεύει ότι είναι η μετενσάρκωση του. Και από εκεί και πέρα όλοι τους θα μπλεχτούν σε μία απίστευτη περιπέτεια.

 

Πρόκειται για πολύ ωραία ιστορία που συνδυάζει αρκετά στοιχεία. Περιγραφές κτιρίων, χλωρίδας και πανίδας, φιλοσοφικές και θρησκευτικές συζητήσεις, περιπέτεια, κυνισμό, έθιμα άγριων φυλών κλπ. Και όλα αυτά έχοντας ως βάση το εξωτικό φόντο της Αφρικής που την χρονιά που γράφτηκε το βιβλίο, ήταν ακόμη πιο άγνωστη απ' όσο είναι σήμερα. Ένας έξτρα λοιπόν βαθμός δυσκολίας για τον συγγραφέα. Χωρίς να πρόκειται για αριστούργημα, είναι ωστόσο αξιόλογο και θα έλεγα ανώτερο της φημής του. Πέρασα καλά και θα κοιτάξω κάποια στιγμή να διαβάσω και κάτι άλλο δικό του.

Edited March 17, 2014 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Τον Ιανουάριο του 2013 διάβασα το Οι θησαυροί του Βασιλιά Σολομώντα και ιδού το σχόλιο που είχα γράψει τότε:

 

Κλασικό και πολυδιαβασμένο έργο που έχει μεταφερθεί στην μικρή και μεγάλη οθόνη τρεις φορές, το 1950, το 1985 και το 2004, με την πρώτη ταινία να είναι η καλύτερη και πιο γνωστή. Το βιβλίο είναι γραμμένο από άντρα, για άντρες και αγόρια που θέλουν να διαβάσουν μια περιπέτεια στην Αφρικάνικη ήπειρο. Οι γυναίκες στο βιβλίο έχουν πολύ μικρό ρόλο -εκτός μιας γριάς μάγισσας και μιας νεαρής προς το τέλος, οι γυναίκες είναι στο περιθώριο- αλλά εμένα δεν με χάλασε καθόλου, ήθελα να διαβάσω μια κλασική περιπέτεια με δράση και δυνατές σκηνές και έτσι έγινε. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο Άλεν Κουότερμεν, κυνηγός ελεφάντων και λοιπών άγριων ζώων και κάτοικος της αφρικανικής ηπείρου. Αφού γνωρίζεται με τον Σερ Χένρι Κέρτις και έναν απόστρατο ναυτικό, τον Γκουντ, πείθεται να τους ακολουθήσει στην αναζήτηση του χαμένου αδερφού του Σερ Χένρι, καθώς και του αμύθητου θησαυρού του Βασιλιά Σολομώντα, για τον οποίο υπάρχουν παραδόσεις και μύθοι. Στην πορεία που ακολουθούν, ανακαλύπτουν μια άγνωστη και μεγάλη φυλή ιθαγενών, που στο φανταστικό βασίλειο της Κουκουάνα, είναι οι φύλακες του αμύθητου θησαυρού του Σολομώντα. Το βασίλειο αυτό είναι εξαιρετικά οργανωμένο, τόσο κοινωνικά όσο και στρατιωτικά. Τον αμύθητο θησαυρό τον βλέπουμε προς το τέλος του βιβλίου, μέχρι τότε όμως βλέπουμε το ταξίδι των τριών Άγγλων και όσων μαύρων βοηθών είχαν μαζί τους προς τα βουνά Σιβά. Αυτό που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο, πέραν της δράσης και της ατμόσφαιρας, ήταν η ζωντάνια στις περιγραφές των τοπίων, των κυνηγιών αγρίων ζώων, των συμπεριφορών των Άγγλων, των Μπόερς και των ιθαγενών φυλών, κάποιων πολύ δυνατών πολεμικών συγκρούσεων και του χορού της φυλής των Κουκουάνα (καταπληκτικό κομμάτι και λίγο τρομακτικό). Σαν να έβλεπα ταινία ήταν, ή ακόμα καλύτερα σαν να ήμουν και γω ο ίδιος εκεί! Μπορεί η γλώσσα να μην έχει πολλές λογοτεχνικές αρετές, είναι καλή όμως και βρίσκει τον στόχο της: Να διασκεδάσει τον αναγνώστη με μια περιπέτεια σε άγρια μέρη. 9.5/10

 

[BladeRunner]

Αγιέσα: Η μυστηριώδης βασίλισσα της Κορ

Τον Ιανουάριο του 2013, δηλαδή κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια πριν (πώς περνάνε τα χρόνια, διάολε!), διάβασα το υπέροχο "Οι θησαυροί του βασιλιά Σολομώντα", μια πραγματικά καταπληκτική περιπέτεια, οπότε το "Αγιέσα" είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω. Και μπορεί να μην το βρήκα εξίσου καλό με το προαναφερθέν βιβλίο, ήταν όμως και αυτό αρκούντως απολαυστικό και χορταστικό, με δράση, φοβερά σκηνικά, τρομερές εικόνες, γλαφυρές περιγραφές και κάμποσες αναπόφευκτες θρησκευτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις, οπότε μιλάμε για ένα πλήρες μυθιστόρημα, που από τη μια ψυχαγωγεί και από την άλλη δίνει και λίγη τροφή για σκέψη. Σίγουρα, έχει τα θεματάκια του, με την έννοια ότι ίσως γίνεται λίγο κουραστικό και πομπώδες σε ορισμένα σημεία, όσο να 'ναι δείχνει και σε μεγάλο βαθμό τα χρόνια του (το βιβλίο εκδόθηκε το 1887), όμως πιστεύω ότι οι λάτρεις του είδους θα απολαύσουν και τούτο το βιβλίο, γιατί σίγουρα έχει αρκετά καλούδια να τους προσφέρει. Εγώ προσωπικά πέρασα εξαιρετικά όμορφα την ώρα μου, ταξίδεψα στον χρόνο και τον χώρο, έζησα μια αρκετά έντονη περιπέτεια, απόλαυσα ορισμένες πολύ δυνατές και έντονες σκηνές, και τώρα μπορώ να πω ότι είναι πραγματικά κρίμα που δεν έχουν μεταφραστεί και άλλα μυθιστορήματα του συγγραφέα, όπως π.χ. το The People of the Mist ή το Montezuma's Daughter (για να μην μιλήσω για τα σίκουελ των δυο βιβλίων που διάβασα). Φαίνονται τόσο ωραία και συναρπαστικά αυτά τα δυο, ενώ είναι και κλασικά στο είδος τους.

8/10