Τζέιμς Ελρόι (James Ellroy)

[BladeRunner]

Αμερικανός συγγραφέας σκληρών αστυνομικών μυθιστορημάτων, γεννημένος το 1948 στο Λος Άντζελες. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από την δολοφονία της μητέρας του, μια υπόθεση που ποτέ δεν επιλύθηκε, μιας και ο δολοφόνος παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος! Αυτό το γεγονός επηρέασε πολύ τον χαρακτήρα του Ελρόι και ίσως γι'αυτό τον λόγο έγινε συγγραφέας. Έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα και βιβλία με αληθινά εγκλήματα, όπως επίσης και σενάρια για ταινίες. Τα μυθιστορήματα του είναι γνωστά για την πολυπλοκότητά των ιστοριών τους, την "σκληρή" γραφή και την σκοτεινή, νουάρ ατμόσφαιρα.

Ταινίες που βασίζονται σε δικά του βιβλία ή σενάρια:

(1988) Cop. Με πρωταγωνιστή τον James Wood. Βασίζεται στο βιβλίο Blood On The Moon.
(1997) L.A. Confidential. Με πρωταγωνιστές τους Kevin Spacey, Guy Pearce, Russell Crowe, James Cromwell, Kim Basinger, Danny DeVito και πάει λέγοντας.
(1998) Brown's Requiem.
(2002) Dark Blue. Με πρωταγωνιστή τον Kurt Russell. Βασίζεται σε ιστορία του Ellroy και σενάριο του David Ayer.
(2003) L.A. County 187. Ταινία για την τηλεόραση, ο Ellroy έγραψε το σενάριο.
(2003) L.A. Confidential. Ταινία για την τηλεόραση που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα.
(2006) The Black Dahlia. Σε σκηνοθεσία Brian Dr Palma και πρωταγωνιστές τους Josh Hartnett, Scarlett Johansson, Aaron Eckhart και Hilary Swank.
(2008) Street Kings. Σε σκηνοθεσία David Ayer και πρωταγωνιστές τους Keanu Reeves, Chris Evans, Hugh Laurie, Forest Whitaker κλπ. Βασίζεται σε σενάριο του Ellroy.
(2011) Rampart. Με πρωταγωνιστή τον Woody Harrelson. Ο Ellroy έγραψε το σενάριο.

Βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά:

L.A. Quartet:

1. The Black Dahlia - Η μαύρη Ντάλια (Άγρα/Κλειδάριθμος)
2. The Big Nowhere - Το μεγάλο πουθενά (Άγρα/Κλειδάριθμος)
3. L.A. Confidential - Λος Άντζελες εμπιστευτικό (Άγρα/Κλειδάριθμος)
4. White Jazz - Λευκή Τζαζ (Άγρα/Κλειδάριθμος)

Second L.A. Quartet:

1. Perfidia - Perfidia: Ο κύκλος της προδοσίας (Κλειδάριθμος)
2. This Storm - Θύελλα (Κλειδάριθμος)

Underworld USA:

1. American Tabloid - Αμερικάνικο Ταμπλόιντ (Άγρα)
2. The Cold Six Thousand - Αμερικάνικο ταξίδι θανάτου (Άγρα)
3. Blood's A Rover - Το αίμα δεν σταματάει ποτέ (Άγρα)

Lloyd Hopkins series:

1. Blood On The Moon - Αίμα στο Φεγγάρι (Μεταίχμιο)
2. Because The Night - Ο νυχτερινός ταξιδιώτης (Άγρα)
3. Suicide Hill - Ο λόφος των αυτοκτονιών (Άγρα)

Άλλα:

1. Brown's Requiem - Ρέκβιεμ για τον Μπράουν (Μεταίχμιο)
2. Killer On The Road - Οι δρόμοι του δολοφόνου (Καστανιώτης)
3. Crime Wave - Εγκλήματα κατά συρροήν (Άγρα)
4. My Dark Places - Τα σκοτάδια μου (Άγρα)
5. Widespread Panic - Πανικός (Κλειδάριθμος)

Edited November 24, 2022 by BladeRunner

[BladeRunner]

Προσωπικά έχω διαβάσει μέχρι στιγμής μόλις τρία βιβλία του, αλλά μέχρι το τέλος της χρονιάς σίγουρα θα αυξηθεί ο αριθμός τους.

1. Λος Άντζελες εμπιστευτικό. Το διάβασα τον Ιούνιο του 2010 και ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα. Σχόλιο τότε δεν είχα γράψει και δεν νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας να γράψω ένα τώρα. Μιλάμε για ένα τρομερό, πολυεπίπεδο αστυνομικό μυθιστόρημα με μια πολύ δυνατή ιστορία, εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, σκληρούς διαλόγους και φυσικά νουάρ ατμόσφαιρα. Η ταινία που βασίζεται στο βιβλίο αυτό είναι στο ίδιο υψηλό επίπεδο. 10/10

2. Οι δρόμοι του δολοφόνου. Το διάβασα τον Μάιο του 2013 και ιδού το σχόλιο που είχα γράψει τότε:

Quote

Μόλις δεύτερο βιβλίο αυτού του πολυγραφότατου συγγραφέα που διαβάζω, μετά το συγκλονιστικό Λος Άντζελες Εμπιστευτικό που διάβασα τον Ιούνιο του 2010. Από την μια αυτό είναι καλό γιατί έχω να διαβάσω μπόλικο και ωραίο πράμα, από την άλλη νιώθω ότι τόσο καιρό έχανα κάτι από την αστυνομική λογοτεχνία. Καμία σχέση το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό με το βιβλίο που μόλις τελείωσα. Εκείνο ήταν ένα γαμάτο νουάρ της δεκαετίας του '50, αυτό που μόλις διάβασα ήταν η ιστορία ενός ψυχοπαθή σίριαλ Κίλερ, του Μάρτιν Πλάνκετ, που σκότωσε πάνω από εξήντα άτομα, χωρίς ιδιαίτερο μοτίβο και χωρίς συγκεκριμένο όπλο. Πότε έπνιγε τα θύματά του, πότε τα κατακρεουργούσε με τσεκούρι, μαχαίρι, μπαλτά και πότε τα πυροβολούσε με πιστόλι ή καραμπίνα. Και οι φόνοι διεπράχθησαν σε πολλές διαφορετικές πολιτείες και μέσα σε περίπου δέκα χρόνια, κάτι που δυσκόλευε πάρα πολύ την τελική επίλυση των συγκεκριμένων φόνων. Σαν τον Ντέξτερ Μόργκαν και τον Σκοτεινό του Επιβάτη, έτσι και ο Μάρτιν Πλάνκετ έχει τον δικό του εσωτερικό τύπο που του έλεγε τι να κάνει, τον Σκοτεινό Σαΐνη, έναν ήρωα ενός σαδομαζοχιστικού κόμικ της δεκαετίας του '30, αλλά και ένα αυτοκίνητο, το Θανατοκίνητο, με το οποίο μετακινούνταν από πόλη σε πόλη και από πολιτεία σε πολιτεία. Το γιατί έκανε ό,τι έκανε και πως κατέληξε σ'αυτή την κατάσταση, θα το μάθετε διαβάζοντας την αιματηρή και νοσηρότατη ιστορία που δύσκολα θα ξεχάσω για κάμποσο καιρό. Η γραφή του Ελρόι είναι σκληρή, δεν χαρίζει κάστανα, περιγράφει τις καταστάσεις έτσι όπως είναι, χωρίς περικοπές και λογοκρισίες. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, αυτό του Μάρτιν Πλάνκετ, αλλά μερικά κομμάτια της ιστορίας δίνονται μέσω άρθρων εφημερίδων, προσωπικών ημερολογίων αστυνομικών και φυσικά μέσω επίσημων και ανεπίσημων αναφορών της αστυνομίας, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Έχω σχεδόν όλα τα βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, άλλα τα έσκασα χοντρά για να τα αποκτήσω (π.χ. την τριλογία Underworld και την τετραλογία του Λος Άντζελες) και άλλα τα βρήκα φτηνά σε προσφορές και σε παλαιοβιβλιοπωλεία (όπως αυτό). Όπως και να 'χει, τα βιβλία του είναι value for money, τα περισσότερα είναι ογκώδη και λεπτομερέστατα και η ώρα περνάει γρήγορα, αλλά δεν θα έλεγα ευχάριστα με αυτά που γίνονται. 8.5/10

 

 

3. Αίμα στο Φεγγάρι. Πρώτο βιβλίο που διάβασα το 2014, να και το σχόλιο που έγραψα γι'αυτό:

Quote

Το βιβλίο φυσικά το άρχισα την τελευταία μέρα του 2013 και μόλις πριν από λίγο το τελείωσα. Πολύ δυνατή αρχή, με ένα αρκετά βίαιο αστυνομικό έργο από τον μαιτρ του είδους Τζέιμς Ελρόι. Οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει κάποιες αδυναμίες σαν ιστορία, μιας και είναι από τις πρώτες του συγγραφικές προσπάθειες, αλλά σαν τελικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με ήρωα τον αστυνομικό του Λος Άντζελες Λόιντ Χόπκινς, που θα έλεγα ότι είναι ο ορισμός του αντιήρωα σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχει ένα σκοτεινό παρελθόν από τα παιδικά του χρόνια, που τον έκανε ευαίσθητο στην μουσική και τους δυνατούς ήχους ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, είναι παντρεμένος για είκοσι χρόνια με την γυναίκα που γνώρισε όταν πήγαιναν και οι δυο γυμνάσιο αλλά την απατά με άλλες γυναίκες για περίεργους λόγους, έχει τρεις κόρες στις οποίες τα βράδια, αντί για παραμύθια και ανέκδοτα, διηγείται άγριες αστυνομικές ιστορίες και ξεκίνησε την αστυνομική του καριέρα με έναν φόνο. Τώρα, θα μπλεχτεί σε μια ιστορία δολοφονιών γυναικών, με θύτη έναν σεξομανή κατά συρροή δολοφόνο, με τον Χόπκινς να πρέπει να βρει τους λόγους για τους οποίους κάνει ό,τι κάνει ο τύπος, έτσι ώστε να τον συλλάβει ή να τον σκοτώσει για να τελειώσει το αιματοκύλισμα αθώων γυναικών. Ο παρανοϊκός δολοφόνος παραμένει ασύλληπτος για δυο δεκαετίες και οι ιδέες του για την θανάτωση των θυμάτων του δείχνουν να είναι ατελείωτες. Αδυναμίες εντόπισα σε κάποιους λίγους διαλόγους, που μου φάνηκαν κάπως τραβηγμένοι και μάλλον αμήχανοι και στον τρόπο που έφτασε ο Χόπκινς στο συμπέρασμα για τον σεξομανή δολοφόνο, δίχως να έχει απτά στοιχεία στην κατοχή του ακόμα. Όμως η γραφή του δείχνει από τόσο νωρίς την δυναμική που έχει η γραφή του Ελρόι τώρα, αυτή που γνώρισα στο Λος Άντζελες εμπιστευτικό και τους Δρόμους του δολοφόνου. Η ιστορία δεν είναι και τόσο περίπλοκη και οι εκπλήξεις όχι πολλές, όμως διαβάζεται με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Η δράση είναι κάμποση, όπως και η αγωνία για την κατάληξη, οι σκηνές βίας μπόλικες και αρκετά αιματηρές και η ατμόσφαιρα σούπερ. Γενικά έμεινα ευχαριστημένος με το βιβλίο, άλλωστε δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει βιβλίο του Ελρόι που να μην με διασκεδάσει με τις άγριες ιστορίες που αρέσκεται να διηγείται. 8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Τα πρώτα τέσσερα βιβλία συνδέονται άμεσα μεταξύ τους ή είναι ανεξάρτητα; Ρωτάω γιατί λέω να πιάσω το ''Λος Άντζελες Εμπιστευτικό'' μετά από το ''Fight Club'' που διαβάζω τώρα.

[BladeRunner]

Τα πρώτα τέσσερα βιβλία συνδέονται άμεσα μεταξύ τους ή είναι ανεξάρτητα; Ρωτάω γιατί λέω να πιάσω το ''Λος Άντζελες Εμπιστευτικό'' μετά από το ''Fight Club'' που διαβάζω τώρα.

 

Όχι, δεν συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, διαβάζονται ανεξάρτητα. Απλά διαδραματίζονται την ίδια εποχή (σε διαφορετικές χρονιές όμως) και στην ίδια πόλη. Κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες μπορεί να είναι κοινοί, δεν έχει τόση σημασία όμως.

Edited March 23, 2014 by BladeRunner

[Δημήτρης]

 

Τα πρώτα τέσσερα βιβλία συνδέονται άμεσα μεταξύ τους ή είναι ανεξάρτητα; Ρωτάω γιατί λέω να πιάσω το ''Λος Άντζελες Εμπιστευτικό'' μετά από το ''Fight Club'' που διαβάζω τώρα.

 

Όχι, δεν συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, διαβάζονται ανεξάρτητα. Απλά διαδραματίζονται περίπου την ίδια εποχή (σε διαφορετικές χρονιές όμως) και στην ίδια πόλη. Κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες μπορεί να είναι κοινοί, δεν έχει τόση σημασία όμως.

 

 

Α ωραία γιατί αυτό είναι το μόνο δικό του που έχω μαζί με το ''Εγκλήματα κατά Συρροήν'' και δεν θα μπορούσα τώρα να αγοράσω και τα άλλα τρία για να τα διαβάσω με την σωστή σειρά.

[Adicto]

Ο Έλρου είναι από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της εποχής μας, το επίπεδο και η ποιότητα της γραφής του είναι πραγματικά ασύλληπτα. Κατ' εμέ είναι ένας από τους συγγραφείς που έβγαλαν "από τη ντουλάπα" το αστυνομικό μυθιστόρημα σαν είδος...

[Δημήτρης]

Μόλις τελείωσα το ''Λος Άντζελες Εμπιστευτικό'' το οποίο συνιστά και τον πρώτο μου Τζέιμς Ελρόι. Το ένστικτο μου μού έλεγε να προετοιμάζομαι για αριστούργημα, αλλά δεν επιβεβαιώθηκα. 

 

Βρισκόμαστε το 1951 ανήμερα των Χριστουγέννων σ' ένα αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες το οποίο στενάζει από την διαφθορά. Μία ομάδα αστυνομικών τρελαμένοι από το αλκοόλ, χειροδικούν σε κρατουμένους που ευθύνονται για τον ξυλοδαρμό συναδέλφων τους. Τρεις φιλόδοξοι αστυνομικοί θα βρεθούν στο επίκεντρο. Και είτε το γνωρίζουν είτε όχι, ο καθένας αντιμέτωπος με τους δαίμονες του. Στο φόντο ένοπλες ληστείες με δολοφονίες, ανεξιχνίαστα εγκλήματα, κυκλώματα ναρκωτικών και πορνείας. Και άνθρωποι που δεν διστάζουν να πατήσουν πάνω σε πτώματα για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους ή να κρατήσουν στο σκοτάδι το αμαρτωλό τους παρελθόν.

 

Όλα αυτά δημιουργούν ένα καλογραμμένο, αγωνιώδες και εκρηκτικό μείγμα. Πολύ ωραία κεντρική ιστορία με μικρές (αλλά αχρείαστα πολλές) ιστορίες να την στηρίζουν και να την κάνουν πιο αληθοφανή και ρεαλιστική. Χαρακτήρες με βάθος, ατελείωτη ίντριγκα και δολοπλοκίες, πισώπλατες μαχαιριές, δυνατοί διάλογοι και ωραία ατμόσφαιρα. Στη περιγραφή ιδίως της υπόθεσης Άθερτον, η καρδιά μου έπαιξε ταμπούρλο στο στήθος μου. Έχουμε και ολίγον από Γκράχαμ Μάστερτον και ''Ο Άρχοντας του Ψεύδους'' ενώ καλό ήταν και το twist

 

 

με τον Έλλις Λόου στο τέλος, όπως επίσης και ο θάνατος του Τζακ Βινσένς.

 

 

Τα όποια θετικά όμως θα έλεγα ότι σταματούν εκεί, για να αρχίσουν τα μείον. Με πρώτο και καλύτερο το ότι το όλο σύνολο μου φάνηκε φλύαρο. Θα μπορούσαν να λείπουν καμιά εκατοσταριά σελίδες χωρίς να χάσει τίποτα. Κάποια στιγμή οι πολλές λεπτομέρεις με κούρασαν και γι' αυτό μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να το τελειώσω. Χαρακτηριστικά θα πω ότι για ένα βιβλίο κανονικού μεγέθους, αναγκάστηκα να εφαρμόσω το σύστημα που εφαρμόζω στα τούβλα. Το να σημειώνω δηλαδή στο κινητό τις σελίδες όπου εμφανιζόταν κάθε καινούργιος χαρακτήρας, για να μπορώ όποτε θέλω να ανατρέχω με ευκολία. Αν δεν το είχα κάνει αυτό, πραγματικά θα είχα χάσει την μπάλα. Καλοί και ωραίοι όλοι τους, αλλά πάρα πολλοί. Επίσης στον πρόλογο υπάρχει spoiler του κερατά (Η ίσως πάλι να ήταν hint επίτηδες δοσμένο και να μην έδειξα την απαραίτητη προσοχή). Κάποια στιγμή πήγε το μυαλό μου σε έναν καλό, ότι μπορεί να μην ήταν και τόσο καλός τελικά. Υποψιάστηκα όμως λάθος άτομο, και αυτό επειδή ξέχασα το spoiler εξαιτίας των πάμπολλων χαρακτήρων.

 

Με όλα αυτά δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι το βιβλίο δεν αξίζει, κάθε άλλο. Αντιθέτως, είναι πολύ καλό και αυτό κάνει μπαμ. Όχι όμως και για μένα. Μπαίνει δηλαδή στην ίδια κατηγορία με ''Φάρεναϊτ 451'' και ''Ζωντανός Θρύλος'', στη κατηγορία πολύ καλών βιβλίων που δεν μου άρεσαν.

 

Είναι και κάτι τελευταίο που με κάνει να αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω κατά πόσο το ''Λος Άντζελες Εμπιστευτικό'' ενδείκνυται για πρωτάρη στον Τζέιμς Ελρόι αλλά και για αρχάριο στην αστυνομική λογοτεχνία γενικά. Μου φάνηκε δύσκολο σαν ανάγνωσμα όχι μόνο εξαιτίας της πληθώρας των ονομάτων, αλλά και στο να παρακολουθήσω την πλοκή με τις συνεχείς αλλαγές οπτικής γωνίας και τα απανωτά φλας μπακ. Σαφώς όχι και το ευκολότερο βιβλίο που έχω διαβάσει σ' ένα είδος που ούτως ή άλλως είμαι άπειρος, οπότε παίζει να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του. Μένει λοιπόν μόνο να δω την ταινία η οποία πιστεύω ότι θα είναι καλή. Και πιο εύκολη

Edited April 12, 2014 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Η Μαύρη Ντάλια

Με διαφορά το πιο πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του Τζέιμς Ελρόι, κάτι λογικό μιας και σαν μέγεθος είναι σε φυσιολογικά επίπεδα και δεν τρομάζει τον επίδοξο αναγνώστη και η ομότιτλη ταινία του Ντε Πάλμα βασίζεται στο βιβλίο αυτό, κάτι που όσο να'ναι το βοήθησε να γίνει πιο γνωστό στο ευρύ κοινό. Είναι το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω και χρονολογικά είναι το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας του Λος Άντζελες.

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή, ο Τζέιμς Ελρόι γράφει την δική του εκδοχή στην πασίγνωστη άλυτη υπόθεση δολοφονίας της νεαρής Ελίζαμπεθ Σορτ, της οποίας το τεμαχισμένο πτώμα βρέθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1947 σε μια αλάνα του Λος Άντζελες. Το ανθρωποκυνηγητό που στήθηκε για την εύρεση του δολοφόνου ήταν πολύ μεγάλο και οι άντρες της αστυνομίας που χρησιμοποιήθηκαν για τις έρευνες εκατοντάδες, δίχως όμως αποτέλεσμα. Στο βιβλίο, δυο αστυνομικοί πρώην μποξέρ συμμετέχουν στις έρευνες, ο Λη Μπλανσάρ και ο Μπάκυ Μπλάιχερτ, και βλέπουμε την εμμονή που αποκτούν οι δυο άντρες με την νεκρή Ντάλια και πως το τραγικό αυτό γεγονός επηρεάζει την ζωή τους.

Το μυθιστόρημα είναι όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από τον Ελρόι, αρκετά σκληρό, μαύρο και διόλου ευχάριστο. Συμβαίνουν πράγματα και θαύματα, βλέπουμε πως στήνεται μια έρευνα, ποιες διαδικασίες ακολουθούνται, πως επηρεάζεται η ζωή των ντετέκτιβ, σε τι περιθωριακό κόσμο κινούνται για να βγάλουν μια άκρη και καταλαβαίνουμε πόσο σάπιος είναι τελικά ο κόσμος.

Η πλοκή είναι ιδιαίτερα καλοστημένη και προσεγμένη, γεμάτη δράση, δυνατές σκηνές και μπόλικες ανατροπές. Οι χαρακτήρες στην πλειοψηφία τους έχουν και από ένα τουλάχιστον μελανό σημείο και σίγουρα κανείς απ'αυτούς δεν μπορεί να θεωρηθεί άσπιλος ή αμόλυντος. Οι περιγραφές του συγγραφέα είναι τρομερές, ακριβείς και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ατμόσφαιρα σκοτεινή και πιο νουάρ από νουάρ. 

Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα τρομερό αστυνομικό μυθιστόρημα που με την πλοκή, την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες του θα ενθουσιάσει τον κάθε λάτρη του είδους και με την απίστευτη γραφή τον κάθε λάτρη της καλής λογοτεχνίας. Δεν φτάνει την πολυπλοκότητα του Λος Άντζελες Εμπιστευτικό, αλλά πρόκειται πραγματικά για μια εξαιρετική, πεντάστερη ιστορία.

9.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ο Νυχτερινός Ταξιδιώτης

Πέμπτο βιβλίο του μεγάλου Τζέιμς Ελρόι που διαβάζω, πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας με ήρωα τον ντετέκτιβ του Τμήματος Ληστειών/Ανθρωποκτονιών του Λος Άντζελες, Λόιντ Χόπκινς. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας ήταν σίγουρα καλό και αρκετά δυνατό, με την δυναμική αλλά όχι ακόμα εξαιρετική γραφή του να δείχνει το λαμπρό μέλλον του σαν συγγραφέας, όμως το δεύτερο μου φάνηκε λιγάκι καλύτερο, αν και όχι στα επίπεδα των αριστουργημάτων του.

Ο Χόπκινς καλείται να ερευνήσει δυο διαφορετικές υποθέσεις που θα αποδειχτεί ότι τελικά έχουν κάποια κοινά στοιχεία. Η μια υπόθεση έχει να κάνει με την εξαφάνιση του αστυνομικού του Τμήματος του Λος Άντζελες, Τζακ Χέρτζογκ, ενός ήρωα του αστυνομικού σώματος. Η δεύτερη υπόθεση έχει να κάνει με την τριπλή ανθρωποκτονία σε μια κάβα, όπου χρησιμοποιήθηκε όπλο προ της εποχής του Αμερικάνικου Εμφυλίου. Κατά την εξέλιξη της έρευνας των δυο υποθέσεων, ο Χόπκινς θα πέσει πάνω στα σκοτεινά μυστικά του ψυχιάτρου Τζον Χάβιλαντ, που είναι γνωστός και με το ψευδώνυμο Νυχτερινός Ταξιδιώτης, ο οποίος χειρίζεται και εξουσιάσει αδύναμους και μοναχικούς ανθρώπους, με ιδιαίτερα σκοτεινούς σκοπούς.

Με αυτό το βιβλίο ο Ελρόι αρχίζει να δείχνει τα δόντια του και πόσο δυνατή πένα έχει. Η ιστορία είναι καλή και ιντριγκαδόρικη, αρκετά σκοτεινή και σκληρή, όχι όμως τόσο περίπλοκη και με ανατροπές στην πλοκή όσο σε άλλα βιβλία του. Υπάρχουν κάποιες λίγες ευκολίες στην πλοκή και μια βιασύνη σε ορισμένα σημεία, όπως και κάποια μπερδέματα δίχως λόγο. Όμως η γραφή είναι εξαιρετική, σκληρή, δυνατή, μοναδική, φαίνεται ότι με το βιβλίο αυτό καταστάλαξε στο πως να λέει μια ιστορία που να πιάνει από τα κάκαλα τον αναγνώστη και να μην τον αφήνει παρά μέχρι να φτάσει στο τέλος. Να πω για τις ωμές περιγραφές σκηνών βίας, τους μαύρους χαρακτήρες, την σκοτεινή ατμόσφαιρα; Περιττό.

Γενικά είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό μυθιστόρημα, που θα ικανοποιήσει αυτούς που θέλουν μια σκληρή ιστορία, γραμμένη με μοναδικό συγγραφικό στιλ. Δεν φτάνει το επίπεδο των αριστουργημάτων του συγγραφέα, όμως ξεπερνά με άνεση πολλά άλλα πολυδιαφημισμένα μυθιστορήματα του είδους. Προτείνω όμως να διαβαστεί πρώτα το βιβλίο "Αίμα στο Φεγγάρι", στο οποίο γνωρίζουμε για πρώτη φορά τον αντιήρωα αστυνομικό Λόιντ Χόπκινς, και μετά αυτό. 

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[watcher]

Έχω διαβάσει οτι υπάρχει στα ελληνικά απο τον Ελρόη.Είναι μια κατηγορία από μόνος του,αλλά δεν είναι για όλους γιατί σε πολλά σημεία γίνεται κουραστικός με τις πολλές λεπτομέρειες

[BladeRunner]

Οι εκδόσεις Κλειδάριθμος πρόκειται να επανεκδόσουν τα βιβλία της σειράς L.A. Quartet, που κυκλοφόρησαν πριν κάμποσα χρόνια από τις εκδόσεις Άγρα και είναι πλέον εξαντλημένα. Ήδη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το πρώτο βιβλίο, που είναι το εξαιρετικό "Η μαύρη Ντάλια".

 

Το σούπερ εξώφυλλο:

 

 

Εν τω μεταξύ, το "Perfidia, ο κύκλος της προδοσίας", που είναι το πιο καινούργιο βιβλίο του Ελρόι, θα κυκλοφορήσει από τον Κλειδάριθμο στις αρχές του 2016.

[BladeRunner]

Perfidia: Ο κύκλος της προδοσίας

Από τον περσινό Αύγουστο είχα να διαβάσω βιβλίο του Τζέιμς Ελρόι και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η ωμότητα, η περιπλοκότητα και η έντονη ρεαλιστικότητα των ιστοριών του, καθώς φυσικά και η σκληρή γραφή του. Αυτό είναι το έκτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, αλλά μόλις το πρώτο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως "τούβλο". Τα βιβλία της Πρώτης Τετραλογίας του Λος Άντζελες (από τα οποία έχω διαβάσει τα δυο) είναι μεγάλα και χορταστικά, αλλά κατά πολύ μικρότερα από τα βιβλία της Τριλογίας του Αμερικάνικου Υποκόσμου (όλα αδιάβαστα μέχρι στιγμής). Το Perfidia, που είναι το πιο καινούργιο βιβλίο του μέχρι το επόμενο, και το οποίο ανήκει στην Δεύτερη Τετραλογία του Λος Άντζελες, από άποψη μεγέθους είναι στην ίδια κατηγορία με τα βιβλία της Τριλογίας. Πρόκειται για ένα πραγματικά ογκώδες, πολυεπίπεδο και απαιτητικό έργο, το οποίο μας καθιστά μάρτυρες μιας άλλης, μακρινής και δύσκολης εποχής.

Το να συνοψίσει κανείς σε λίγες προτάσεις την ιστορία ενός βιβλίου που αποτελείται από χίλιες σελίδες (η ελληνική έκδοση του τουλάχιστον), είναι μάλλον κάτι δύσκολο. Ουσιαστικά η ιστορία ξεκινάει στις 6 Δεκεμβρίου του 1941 και ολοκληρώνεται στις 29 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Μια ημέρα πριν την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, τέσσερα μέλη μιας Γιαπωνέζικης οικογένειας βρίσκονται σφαγμένα στο ίδιο τους το σπίτι. Ιεροτελεστική αυτοκτονία ή δολοφονία; Τέσσερις άνθρωποι -τρεις άντρες και μια γυναίκα-, οι βασικοί πρωταγωνιστές του βιβλίου, θα έρθουν κοντά χάρη στην δολοφονία αυτή, αλλά και χάρη στην τρέλα που θα επικρατήσει τις επόμενες μέρες με την είσοδο των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την μαζική φυλάκιση σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης όλων των Γιαπωνέζων που μέχρι τότε ζούσαν ειρηνικά στον Αμερικάνικο παράδεισο. Η όλη υπόθεση της δολοφονίας της Γιαπωνέζικης οικογένειας, συνδέεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, την Πέμπτη Φάλαγγα σε Αμερικάνικο έδαφος και όλες τις μηχανορραφίες στα ανώτερα πολιτικά, οικονομικά και αστυνομικά κλιμάκια της πόλης του Λος Άντζελες. Με λίγα λόγια, γίνεται ένας χαμός...

Στο τεράστιο αυτό τούβλο, συναντάμε σε νεαρότερη ηλικία αρκετούς χαρακτήρες από τα βιβλία της Πρώτης Τετραλογίας του Λος Άντζελες (Η Μαύρη Ντάλια, Το Μεγάλο Πουθενά, Λος Άντζελες Εμπιστευτικό, Λευκή Τζαζ), καθώς και από αυτά της Τριλογίας του Αμερικάνικου Υποκόσμου (Αμερικάνικο Ταμπλόιντ, Αμερικάνικο Ταξίδι Θανάτου, Το Αίμα Δεν Σταματάει Ποτέ). Αληθινά πρόσωπα σε φανταστικές ή και παραπλήσιες με την πραγματικότητα καταστάσεις, αλλά και πρόσωπα της φαντασίας του συγγραφέα. Ενδεικτικά: Γουίλιαμ Χ. Πάρκερ, Ντάντλεϊ Σμιθ, Κέι Λέικ, Χιντέο Ασίντα, Λι Μπλάνσαρντ, Μπάκι Μπλάιχερτ, Πρέστον Έξλι, Τζ. Έντγκαρ Χούβερ και πολλοί, πολλοί άλλοι. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί μαθαίνουμε πολλά πράγματα από το παρελθόν τους και κατανοούμε την εξέλιξή τους στα επόμενα βιβλία.

Λοιπόν, το βιβλίο δεν πρέπει να διαβαστεί σαν ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου αναζητούμε την ταυτότητα του δολοφόνου ή των δολοφόνων. Πρέπει να διαβαστεί σαν ένα χρονικό τους Λος Άντζελες τον δύσκολο Δεκέμβριο του 1941, με την εγκληματικότητα, την διαφθορά και την είσοδο των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά την αιφνιδιαστική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ. Στο βιβλίο παρελαύνουν δεκάδες χαρακτήρες, συμβαίνουν σημεία και τέρατα -δολοφονίες, πολιτικές μηχανορραφίες, παιχνίδια κατασκόπων και Πεμπτοφαλαγγιτών, ρατσιστικά πογκρόμ, αλλαξοκωλιές-, οπότε έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται για μια απλή αστυνομική ιστορία. Το βιβλίο είναι απαιτητικό: Θέλει τον χρόνο του, δεν μπορεί να διαβαστεί χωρίς προσοχή και ησυχία, απαιτεί υπομονή εκ μέρους του αναγνώστη. Δεν είναι ένα βιβλίο για την παραλία. Άλλωστε δεν βολεύει κιόλας, έτσι βαρύ και ασήκωτο που είναι (στην κυριολεξία). Μπρούμυτα στο κρεβάτι, με το αναπόφευκτο μούδιασμα στους αγκώνες και τα χέρια. 

Βλέπω ότι έχω γράψει πολλά, αλλά δεν έχω πει κάτι για την γραφή. Κατά την γνώμη μου είναι εξαιρετική. Είναι αυτή που έχει κάνει τον συγγραφέα τόσο μεγάλο όνομα στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Σκληρή, ωμή, έντονα ρεαλιστική, με δυνατές περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, απίθανους διαλόγους και μαύρη αίσθηση του χιούμορ. Και, φυσικά, δεν είναι για όλα τα γούστα. Οι κοφτές προτάσεις και οι πολλές λεπτομέρειες μπορεί να κουράσουν αρκετούς αναγνώστες. Όμως εγώ δεν ένιωσα σε κανένα σημείο κούραση. Απόλαυσα την κάθε περιγραφή και τον κάθε διάλογο. Ειλικρινά. Χαίρομαι πάρα πολύ που ο συγγραφέας ταιριάζει με τα γούστα μου. Χαίρομαι πάρα πολύ που ο συγγραφέας υπάρχει και που του έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην Ελλάδα.

Αν και θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά για το βιβλίο, θα σταματήσω εδώ, μιας και νομίζω ότι σας έδωσα μια εικόνα. Είναι και καλοκαίρι τώρα, μην σας κουράζω, καταλάβατε πιστεύω ότι το νέο αυτό βιβλίο του μεγάλου Τζέιμς Ελρόι με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο και χορτασμένο. Σε πολλά επίπεδα. Όμως δεν μπορώ να το προτείνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα όχι για πρώτη επαφή με τον Ελρόι (σε καμία περίπτωση!), σίγουρα όχι για ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα για την παραλία, σίγουρα όχι για μια απλή αστυνομική ιστορία. Το προτείνω, όμως, σε όλους τους φανατικούς αναγνώστες του συγγραφέα, καθώς και στους λάτρεις των πολύπλοκων ιστοριών και μιας χειμαρρώδους, ανατρεπτικής, βρόμικης, σκληρής και τολμηρής γραφής...

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση εξαιρετική (εκδ. Κλειδάριθμος), με πολύ ωραία μετάφραση (Ανδρέας Αποστολίδης είναι αυτός, όχι όποιος και όποιος!) και πολύ προσεκτική επιμέλεια. Χωρίς αμφιβολία, τα είκοσι ευρώ που ξόδεψα έπιασαν τόπο. Έξι μέρες αναγνωστικής απόλαυσης και ψυχαγωγίας.

9.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[rolandofgileaad]

Οι εκδόσεις Κλειδάριθμος πρόκειται να επανεκδόσουν τα βιβλία της σειράς L.A. Quartet, που κυκλοφόρησαν πριν κάμποσα χρόνια από τις εκδόσεις Άγρα και είναι πλέον εξαντλημένα. Ήδη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία το πρώτο βιβλίο, που είναι το εξαιρετικό "Η μαύρη Ντάλια".

 

Το σούπερ εξώφυλλο:

 

 

Εν τω μεταξύ, το "Perfidia, ο κύκλος της προδοσίας", που είναι το πιο καινούργιο βιβλίο του Ελρόι, θα κυκλοφορήσει από τον Κλειδάριθμο στις αρχές του 2016.

Ψάχνοντας το αίμα στο φεγγάρι - όχι τσέπης - επικοινώνησα με Κλειδάριθμο μήπως προκύψει επανέκδοση από εκεί. Έχουν τα δικαιώματα επανέκδοσης μόνο του L.A. Quartet όπως και έχουν κάνει.

[Steel Guardian]

Killer on the Road/Οι Δρόμοι του Δολοφώνου (Εκδόσεις Καστανιώτης)
Σε γενικές γραμμές με έχει καλύψει ο BladeRunner πιο πάνω. Να τονίσω μόνο ότι τα κομμάτια από εφημερίδες, αναφορές της αστυνομίας, κτλ όντως δίνουν πολύ στην ιστορία. Αν ήταν ακόμα περισσότερα θα μου άρεσε πιο πολύ.
Δύο παράπονα που έχω είναι ότι η γραφή σε μερικά σημεία (κυρίως στην αρχή) μου φάνηκε κάπως αποστασιοποιημένη και "ξερή" και θα ήθελα  λίγο περισσότερη εμβάθυνση στον κύριο αστυνομικό χαρακτήρα.
Σίγουρα προτείνεται και σίγουρα θα ψάξω να βρω και άλλα βιβλία του Ellroy, μιας και αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω.

Βαθμολογία: 7.5/10

[BladeRunner]

Πανικός

Πραγματικά, τώρα συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει πάνω από έξι χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του φοβερού και τρομερού Τζέιμς Ελρόι. Στη βιβλιοθήκη μου έχω κάμποσα βιβλία του στα αδιάβαστα (και θεόρατα τούβλα αλλά και πιο μικρά σε μέγεθος), για κάποιον περίεργο λόγο όμως δεν τον διαβάζω όσο συχνά θα ήθελα και όσο συχνά θα του άξιζε, ενώ τον γουστάρω πάρα πολύ σαν συγγραφέα. Ευτυχώς που οι εκδόσεις Κλειδάριθμος κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα το πιο πρόσφατο έργο του, ένα βιβλίο σε φυσιολογικό μέγεθος και με ιδιαίτερη φήμη, έτσι μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου. Λοιπόοοον, σίγουρα δεν είναι ένα μυθιστόρημα για παιδάκια, για ευαισθητούληδες, για λάτρεις της πολιτικής ορθότητας, και λοιπά, και λοιπά. Δεν ξέρω αν στα εβδομήντα-φεύγα του ο Ελρόι συνεχίζει να παίρνει ό,τι έπαιρνε και στα νιάτα του (φαντάζομαι κάτι θα έπαιρνε για να γράφει έτσι), πάντως εδώ ήταν σαν αφηνιασμένος σκύλος χωρίς κανέναν να τον κρατάει από το λουρί. Βρισίδι, βία, δυσωδία, παρακμή, τα πάντα όλα. Δεν μιλάμε για μια απλή αναγνωστική εμπειρία, αλλά για μια κατάδυση στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '50 (ως επί το πλείστον) και μια ολόκληρη σκιαγράφηση της παρακμής και της άθλιας πλευράς του Χόλιγουντ (μεταξύ άλλων). Χα, μιλάμε ο τύπος ξεχέζει πολλούς ηθοποιούς πρώτης κατηγορίας, αλλά και πολιτικούς. Μιλάμε για φήμες, κουτσομπολιά και τα τοιαύτα, αλλά έχουν βάσεις τα περισσότερα από αυτά που αναφέρονται (δυστυχώς!). Φυσικά το βιβλίο είναι έτσι γραμμένο, γιατί ο πρωταγωνιστής, ο Φρέντι Ότας, είναι ένας πρώην μπάτσος, νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ και αρθρογράφος/ερευνητής/εκβιαστής/νταβατζής/αρχιτραμπούκος μιας ρυπαρής φυλλάδας, του περιοδικού Confidential. Στην ημερήσια διάταξη είναι οι βρόμικες πληροφορίες, η συκοφαντία, η δυσφήμιση, οι εκβιασμοί, η μισανθρωπία, με σκοπό το κέρδος και την απόκτηση δύναμης και εξουσίας πάνω στους ανθρώπους. Θα μου πείτε, τι να κάνει και αυτός, αν έχει να κάνει με κάθε είδους καθίκια; Να μην το εκμεταλλευτεί; Εγώ δεν μπορώ να τον συμπαθήσω, αλλά ευχαριστήθηκα πολύ που διάβασα την τρελή πορεία του στον ρυπαρό κόσμο των εκβιασμών, της συκοφαντίας και του τραμπουκισμού. Αν μη τι άλλο, ήταν μια συναρπαστική ιστορία γεμάτη κάθε είδους σκηνές και επεισόδια, και σίγουρα πήρα μια ιδέα από τη βρόμικη πλευρά του Λος Άντζελες, και ειδικότερα του Χόλιγουντ. Η γραφή είναι τρελή, η αφήγηση χειμαρρώδης και τσίτα τα γκάζια, η ατμόσφαιρα παρανοϊκή, η όλη αίσθηση που αφήνει στο τέλος το βιβλίο σε αναγκάζει να πας να πλυθείς με μπόλικο νερό και αφρόλουτρο για να φύγει από πάνω σου η βρόμα και η δυσωδία. Ναι, το απόλαυσα τα μάλα το βιβλίο, ήταν όπως ακριβώς ήθελα να είναι, και μπορεί να έχω διαβάσει πιο ολοκληρωμένα και πιο σφιχτοδεμένα βιβλία από τον Ελρόι (και σίγουρα με περιμένουν ορισμένα έπη στα αδιάβαστα), όμως πέρασα τόσο τέλεια διαβάζοντάς -και μην ξεχνάτε ότι είχα τόσο καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο του τύπου-, οπότε συγχωρήστε μου που θα του βάλω πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια) χωρίς να το αξίζει.

9/10