Jump to content

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λοιγός-Ατρέας Λιμβρός


Oceanborn

Recommended Posts

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, "ρατσιστής" θα ήμουν εάν θεωρούσα τους Έλληνες κατώτερους ή ανώτερους από τους άλλους λαούς· δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Για τη συγκεκριμένη συνέντευξη να επισημάνω, χάριν πληρότητας του κανιβαλισμού, πως ήταν προφορική, γι' αυτό και φαίνεται πως χάθηκαν τα εισαγωγικά που είχα κάνει με τα δάχτυλα στον αέρα γύρω από τη λέξη "Έλληνες".  

Κι επειδή δεν σκοπεύω να αμαυρωθεί το περιεχόμενο του βιβλίου από ένα αστείο flame war, το συγκεκριμένο θέμα κλείνει εδώ από τη μεριά μου.

Link to comment
Share on other sites

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, "ρατσιστής" θα ήμουν εάν θεωρούσα τους Έλληνες κατώτερους ή ανώτερους από τους άλλους λαούς· δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Για τη συγκεκριμένη συνέντευξη να επισημάνω, χάριν πληρότητας του κανιβαλισμού, πως ήταν προφορική, γι' αυτό και φαίνεται πως χάθηκαν τα εισαγωγικά που είχα κάνει με τα δάχτυλα στον αέρα γύρω από τη λέξη "Έλληνες".  

 

Κι επειδή δεν σκοπεύω να αμαυρωθεί το περιεχόμενο του βιβλίου από ένα αστείο flame war, το συγκεκριμένο θέμα κλείνει εδώ από τη μεριά μου.

Ρατσιστής είσαι αν σιχαίνεσαι μία φυλή ή μία συγκεκριμένη(ή και παραπάνω) κοινωνική/θρησκευτική ομάδα.

Link to comment
Share on other sites

Μήπως να μην επιμεναμε στο ποιος ή τι είναι ρατσιστής, έτσι, γιατι μιλάμε για βιβλία εδώ, όχι για το ποιον των συνομιλητών συνομιλητών μας

Link to comment
Share on other sites

Δηλαδή αν ένα βιβλίο το έχει γράψει ο Μιχαλολιάκος, να μην μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά το βιβλίο; Προφανώς και διαφωνώ. Γενικό σχόλιο: Και πες πάει στο διάολο το να έχει κάποια πιστεύω, αλλά να τα κρατάει για τον εαυτό του. Αλλά όταν τα περνάει και στο έργο του, ή τα διατυμπανίζει, προφανώς και μας αφορά.

Edited by Mictantecutli
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

 Η ιστοσελίδα "Είσοδος στον Τρόμο" δημοσίευσε, μαζί με τη σχετική συζήτησή μας, ένα πασχαλινό απόσπασμα από τον Λοιγό.
 

  

Quote

Απόσπασμα (από το Έαρ γλυκύ)
 

«Πού ήσουν, Λάζαρε; Πού ήσουν κρυμμένος; Κάτω στους νεκρούς, σαν πεθαμένος;» τραγουδούσαν χαρούμενα οι δεκάδες φωνές των παιδιών που έσερναν έναν περπατητό κυκλικό χορό γύρω από το ξεραμένο πηγάδι τής κεντρικής πλατείας. Τα μακρινά φυλλώματα των γερασμένων πλατανιών γητεύτηκαν από τις νηπιολαλιές και καθοδήγησαν ένα ανοιξιάτικο νυχτερινό αεράκι να γαργαλήσει τα χέρια τους, να μπλέξει τα μαλλιά τους και να απλώσει τα κάλαντα των Αγερμών από τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια μέχρι τα παλιά καπνομάγαζα τής Μεσορόπης.
 

«Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι. Δώστε μου λίγο λεμόνι, που είναι το στόμα μου σαν περιβόλι» σφύριξε μια διφωνία που ανέβηκε κάθετα προς την επιφάνεια, γλείφοντας σαν ανεμοστρόβιλος τα βρύα των τοιχωμάτων τού ανοιχτού πηγαδιού. «Λάζαρε, πες μας τι είδες, εις τον Άδη που επήγες;» συνέχισαν να ψέλνουν χαμογελαστά αγόρια και κορίτσια, λες και η ίδια η καλλιπλόκαμος Κίρκη είχε ξεριζώσει τα λογικά τους. «Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους» μούγκρισε ανατριχιαστικά η διφωνία, και τα λόγια της αντήχησαν μέσα στα χαρούμενα στήθη.  
 

Δεκάδες καταπράσινες κληματόβεργες, παχιές σαν λαιμοί ταύρων, έβγαιναν από το στόμιο τού πηγαδιού, φράσσοντας την είσοδό του, και μαστίγωναν θορυβωδώς τον αέρα πάνω από τα κεφάλια των ανέμελων παιδιών που συνέχιζαν σαν υπνωτισμένα τον χορό και το τραγούδι τους. Ένα από αυτά όμως δεν τραγουδούσε˙ δεν χόρευε. Μόνο σήκωνε τα χέρια στον αέρα και χοροπηδούσε, προσπαθώντας να φτάσει και να αρπάξει τη λυγερή χλωρή άκρη κάποιου κλήματος, σαν άλλη αισώπεια αλεπού. Τη λυγερή χλωρή άκρη κάποιου αδελφικού κλήματος.
 

Σαν σαΐτες τινάχτηκαν νέοι όρπηκες μέσα από το πηγάδι και κατευθύνθηκαν, αθόρυβα βόλια, προς όλα τα κοιμισμένα σπιτικά. Τα ευέλικτα κλωνάρια τους χώθηκαν μέσα από ρωγμές, χαραμάδες, κλειδαριές και σβηστές καμινάδες, ακούραστα και ατέλειωτα, μέχρις ότου να βρουν και να διεκδικήσουν την πολύτιμη λεία τους: βρέφη, νήπια και παιδιά. Και, πριν τα αρπάξουν για επιστράτευση από τις κούνιες και τα κρεβατάκια τους και τα τραβήξουν στο δαιμονικό γαϊτανάκι τού πηγαδιού, πλησίαζαν τα χλωρά φύτρα τους, τα όμοια με κοχλίες, στα ανύποπτα αυτιά των βάρυπνων γονιών και τους ψιθύριζαν, μιμούμενα ανθρώπινες φωνές: «Τα κλήματα που είναι ενωμένα μαζί μας δεν θα πεθάνουν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, για τα χωράφια τα προορίζατε από την κούνια τους»˙ κι ύστερα τους μουρμούριζαν σκέψεις έκτροπες˙ σκέψεις φρικτές. Τόσο φρικτές που παρακαλούσαν μέσα στον ύπνο τους τα κλαδιά να τους διαπεράσουν τα αυτιά και το μυαλό απ΄ άκρη σ’ άκρη.

 

Πηγή: https://eisodosstontromo.wordpress.com/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%ad%ce%b1-%ce%bb%ce%b9%ce%bc%ce%b2%cf%81%cf%8c/#more-171

  :death2: 

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..