Λιμβρός Posted February 11, 2016 Share Posted February 11, 2016 Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, "ρατσιστής" θα ήμουν εάν θεωρούσα τους Έλληνες κατώτερους ή ανώτερους από τους άλλους λαούς· δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Για τη συγκεκριμένη συνέντευξη να επισημάνω, χάριν πληρότητας του κανιβαλισμού, πως ήταν προφορική, γι' αυτό και φαίνεται πως χάθηκαν τα εισαγωγικά που είχα κάνει με τα δάχτυλα στον αέρα γύρω από τη λέξη "Έλληνες". Κι επειδή δεν σκοπεύω να αμαυρωθεί το περιεχόμενο του βιβλίου από ένα αστείο flame war, το συγκεκριμένο θέμα κλείνει εδώ από τη μεριά μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted February 11, 2016 Share Posted February 11, 2016 Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, "ρατσιστής" θα ήμουν εάν θεωρούσα τους Έλληνες κατώτερους ή ανώτερους από τους άλλους λαούς· δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Για τη συγκεκριμένη συνέντευξη να επισημάνω, χάριν πληρότητας του κανιβαλισμού, πως ήταν προφορική, γι' αυτό και φαίνεται πως χάθηκαν τα εισαγωγικά που είχα κάνει με τα δάχτυλα στον αέρα γύρω από τη λέξη "Έλληνες". Κι επειδή δεν σκοπεύω να αμαυρωθεί το περιεχόμενο του βιβλίου από ένα αστείο flame war, το συγκεκριμένο θέμα κλείνει εδώ από τη μεριά μου. Ρατσιστής είσαι αν σιχαίνεσαι μία φυλή ή μία συγκεκριμένη(ή και παραπάνω) κοινωνική/θρησκευτική ομάδα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 11, 2016 Share Posted February 11, 2016 Μήπως να μην επιμεναμε στο ποιος ή τι είναι ρατσιστής, έτσι, γιατι μιλάμε για βιβλία εδώ, όχι για το ποιον των συνομιλητών συνομιλητών μας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted February 11, 2016 Share Posted February 11, 2016 (edited) Δηλαδή αν ένα βιβλίο το έχει γράψει ο Μιχαλολιάκος, να μην μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά το βιβλίο; Προφανώς και διαφωνώ. Γενικό σχόλιο: Και πες πάει στο διάολο το να έχει κάποια πιστεύω, αλλά να τα κρατάει για τον εαυτό του. Αλλά όταν τα περνάει και στο έργο του, ή τα διατυμπανίζει, προφανώς και μας αφορά. Edited February 11, 2016 by Mictantecutli Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Λιμβρός Posted April 22, 2016 Share Posted April 22, 2016 Η ιστοσελίδα "Είσοδος στον Τρόμο" δημοσίευσε, μαζί με τη σχετική συζήτησή μας, ένα πασχαλινό απόσπασμα από τον Λοιγό. QuoteΑπόσπασμα (από το Έαρ γλυκύ) «Πού ήσουν, Λάζαρε; Πού ήσουν κρυμμένος; Κάτω στους νεκρούς, σαν πεθαμένος;» τραγουδούσαν χαρούμενα οι δεκάδες φωνές των παιδιών που έσερναν έναν περπατητό κυκλικό χορό γύρω από το ξεραμένο πηγάδι τής κεντρικής πλατείας. Τα μακρινά φυλλώματα των γερασμένων πλατανιών γητεύτηκαν από τις νηπιολαλιές και καθοδήγησαν ένα ανοιξιάτικο νυχτερινό αεράκι να γαργαλήσει τα χέρια τους, να μπλέξει τα μαλλιά τους και να απλώσει τα κάλαντα των Αγερμών από τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια μέχρι τα παλιά καπνομάγαζα τής Μεσορόπης. «Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι. Δώστε μου λίγο λεμόνι, που είναι το στόμα μου σαν περιβόλι» σφύριξε μια διφωνία που ανέβηκε κάθετα προς την επιφάνεια, γλείφοντας σαν ανεμοστρόβιλος τα βρύα των τοιχωμάτων τού ανοιχτού πηγαδιού. «Λάζαρε, πες μας τι είδες, εις τον Άδη που επήγες;» συνέχισαν να ψέλνουν χαμογελαστά αγόρια και κορίτσια, λες και η ίδια η καλλιπλόκαμος Κίρκη είχε ξεριζώσει τα λογικά τους. «Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους» μούγκρισε ανατριχιαστικά η διφωνία, και τα λόγια της αντήχησαν μέσα στα χαρούμενα στήθη. Δεκάδες καταπράσινες κληματόβεργες, παχιές σαν λαιμοί ταύρων, έβγαιναν από το στόμιο τού πηγαδιού, φράσσοντας την είσοδό του, και μαστίγωναν θορυβωδώς τον αέρα πάνω από τα κεφάλια των ανέμελων παιδιών που συνέχιζαν σαν υπνωτισμένα τον χορό και το τραγούδι τους. Ένα από αυτά όμως δεν τραγουδούσε˙ δεν χόρευε. Μόνο σήκωνε τα χέρια στον αέρα και χοροπηδούσε, προσπαθώντας να φτάσει και να αρπάξει τη λυγερή χλωρή άκρη κάποιου κλήματος, σαν άλλη αισώπεια αλεπού. Τη λυγερή χλωρή άκρη κάποιου αδελφικού κλήματος. Σαν σαΐτες τινάχτηκαν νέοι όρπηκες μέσα από το πηγάδι και κατευθύνθηκαν, αθόρυβα βόλια, προς όλα τα κοιμισμένα σπιτικά. Τα ευέλικτα κλωνάρια τους χώθηκαν μέσα από ρωγμές, χαραμάδες, κλειδαριές και σβηστές καμινάδες, ακούραστα και ατέλειωτα, μέχρις ότου να βρουν και να διεκδικήσουν την πολύτιμη λεία τους: βρέφη, νήπια και παιδιά. Και, πριν τα αρπάξουν για επιστράτευση από τις κούνιες και τα κρεβατάκια τους και τα τραβήξουν στο δαιμονικό γαϊτανάκι τού πηγαδιού, πλησίαζαν τα χλωρά φύτρα τους, τα όμοια με κοχλίες, στα ανύποπτα αυτιά των βάρυπνων γονιών και τους ψιθύριζαν, μιμούμενα ανθρώπινες φωνές: «Τα κλήματα που είναι ενωμένα μαζί μας δεν θα πεθάνουν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, για τα χωράφια τα προορίζατε από την κούνια τους»˙ κι ύστερα τους μουρμούριζαν σκέψεις έκτροπες˙ σκέψεις φρικτές. Τόσο φρικτές που παρακαλούσαν μέσα στον ύπνο τους τα κλαδιά να τους διαπεράσουν τα αυτιά και το μυαλό απ΄ άκρη σ’ άκρη. Πηγή: https://eisodosstontromo.wordpress.com/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%ad%ce%b1-%ce%bb%ce%b9%ce%bc%ce%b2%cf%81%cf%8c/#more-171 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.