Η απόφαση..

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος MadnJim

Είδος: Love mystery horror story

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2300

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Την έγραψα πριν λίγο για τον διαγωνισμό Love Story, αλλά δεν πρόσεξα καλά τις προϋποθέσεις για συμμετοχή. Δεν δικαιούμαι ακόμα να πάρω μέρος σαν πολύ νέο μέλος, έτσι την ανέβασα εδώ. Ελπίζω να σας αρέσει..

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ..

 

_____Θα πάω, το αποφάσισα κι ας γίνει ότι θέλει. Δεν αντέχω άλλο μόνο να τη βλέπω και να μην μπορώ να την αγγίξω, να την νιώσω πάνω μου, να μυρίσω τη μυρωδιά της, να τη φιλήσω. Οπωσδήποτε θα πάω απόψε, μόλις τελείωσω αυτό εδώ και το φεγγάρι θα έχει ανέβει αρκετά ψηλά για να βλέπω.

_____Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει μετά, γι' αυτό σκέφτηκα να γράψω τούτο το σημείωμα. Αν τυχόν χαθώ, αν δε γυρίσω πάλι πίσω, τουλάχιστον να ξέρουν τι απέγινα, να μην με ψάχνει άδικα η αστυνομία. Αν τους φωνάξει κανείς βέβαια, αν θα προσέξει κανείς ότι λείπω. Ίσως από τη δουλειά να αναρωτηθούν αν περάσουν κάνα δυο μέρες χωρίς να πάω, αλλά πάλι δεν πιστεύω να φωνάξουν την αστυνομία. Το πιο πιθανό είναι να σκεφτούν ότι παραιτήθηκα και να με σβήσουν από τις λίστες της εταιρίας. Και η γρια στο ισόγειο, εκείνη η φαφούτα με τη γαμψή μύτη σα μάγισσα που παρακολουθεί από τη βεράντα της σαν αρπακτικό όλη τη γειτονιά ίσως προσέξει ότι λείπω, αλλά αυτηνής δεν της δίνει σημασία κανείς έτσι κι αλλιώς, όλοι την έχουν για ξεμωραμένη γεροπερίεργη κουτσομπόλα. Αν όμως τελικά κάποιος αναρωτηθεί και με ψάξει, ας διαβάσει αυτό εδώ κι αν το πιστέψει θα ξέρει τι μου συνέβη. Αν όχι πρόβλημά του, εγώ θα έχω σίγουρα δικά μου τότε να ασχοληθώ.

_____Από που να αρχίσω για να μη φανώ τρελός κατευθείαν. Δεν υπάρχει τρόπος, οπότε μάλλον θα το πάρω από την αρχή, κι όποιος κι αν είσαι που το διαβάζεις σε διαβεβαιώ πως είμαι μια χαρά στα μυαλά μου. Απλά αγάπησα πολύ, κι αν αυτό είναι τρέλα τότε είμαι τρελός. Πρώτη φορά που την είδα ήταν πριν μερικούς μήνες, στο παρκάκι απέναντι από την πολυκατοικία μου. Μόνο για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά ήταν αρκετά για να χαραχτεί στο νου μου και να μη μπορώ να τη βγάλω με τίποτα. Ψηλή, καλίγραμμη, με μακρυά μέχρι τη μέση της μαύρα μαλλιά να ανεμίζουν απαλά στο αεράκι. Τα μάτια της ήταν τόσο φωτεινά πράσινα που έμοιαζαν σα δυο φωτάκια μέσα στη νύχτα. Ήταν αργά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και είχα βγει στο μπαλκόνι μου για ένα τελευταίο τσιγάρο πριν ξαπλώσω για ύπνο. Η ανοιξιάτικη βραδυά ήταν κρύα και ψιλόβρεχε. Ακουμπούσα στα κάγκελα και κάπνιζα χαζεύοντας αφηρημένος τον καπνό να υψώνεται για λίγο και να χάνεται όταν μου τράβηξε την προσοχή μια κίνηση στο πάρκο. Ένας περίεργος κυμματισμός του αέρα ήταν στην αρχή, αλλά πολύ γρήγορα σχηματίστηκε ένας αλλόκοτος κύκλος, κάθετος με περίπου τρία μέτρα διάμετρο. Η βροχή που έπεφτε πάνω του λοξοδρομούσε σαν να χτυπούσε σε κάτι στέρεο. Δεν έδειχνε όμως να είναι, αντίθετα σιγά σιγά ξεθόλωσε και μέσα του διέκρινα σαν στην άλλη πλευρά ενός τζαμιού την φιγούρα της.

_____Μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αλλά μου άλλαξαν τη ζωή. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ, εκείνα τα μάτια μου είχαν στοιχειώσει τη σκέψη για τα καλά. Πήγα στη δουλειά το πρωί και ήμουν εντελώς αφηρημένος, σαν να ήμουν αλλού, και εδώ που τα λέμε ήμουν αλλού. Όταν ήρθε το απόγευμα και τελείωσα έτρεξα στο διαμέρισμά μου και βγήκα αμέσως στο μπαλκόνι ελπίζοντας πως ίσως την ξανάβλεπα. Ούτε καν έφαγα, απλά κάθισα εκεί και περίμενα. Περνούσαν οι ώρες, βράδυασε, άρχισε πάλι να βρέχει σιγανά, κι εγώ περίμενα ελπίζοντας. Κι όσο περίμενα τόσο ήθελα να την ξαναδώ, τόσο κόλλαγε το μυαλό μου εκεί, στη φιγούρα της. Δεν εμφανίστηκε όμως. Και όταν ξημέρωσε μπήκα απογοητευμένος πάλι μέσα, και με έναν καφέ μόνο ξεκίνησα να πάω πάλι για δουλειά.

_____Όλη τη μέρα προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, να βγάλω κάποιο συμπέρασμα που να μου φαίνεται αρκετά λογικό. Αλλά συνέχεια έπιανα τη σκέψη μου να λοξοδρομεί και να χάνεται. Αναρωτιόμουν ποιο να ήταν το όνομά της, και την ίδια στιγμή τι γεύση να είχε το φιλί της. Προσπαθούσα να συμμαζέψω το μυαλό μου και σκεφτόμουν που να βρίσκεται και τι να είναι αυτός ο παράξενος κύκλος, και έπιανα τον εαυτό μου να φαντάζομαι πως θα ήταν τα στήθη της στα χέρια μου, η ζεστασιά του κορμιού της στην αγκαλιά μου.

_____Πέρασαν αρκετές μέρες πριν την ξαναδώ. Στη δουλειά μου είχα αρχίσει να πηγαίνω κακόκεφος, αξύριστος, πολλές φορές άυπνος και χωρίς να έχω κάνει ντουζ. Οι συνάδελφοι άρχισαν να με κοιτάνε περίεργα και να με αποφεύγουν, ενώ η απόδοσή μου έπεφτε κάθε μέρα και περισσότερο. Συνηδητοποίησα ότι είχα πάθει εμμονή, έβλεπα καθαρά ότι κατρακυλούσα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Την ήθελα, έστω να τη δω ξανά για λίγο, να δω πάλι τα πανέμορφα μάτια της, τα κατακόκκινα χείλη της, τη λεπτή της μέση. Η ελάχιστη έτσι κι αλλιώς ως τότε κοινωνική μου ζωή έσβησε εντελώς. Συνήθιζα κάποια βράδυα να πηγαίνω σε ένα μπαρ κοντά στη γειτονιά μου, ένα ήσυχο μικρό μαγαζί με ωραία μουσική, και να πίνω ένα δυο ποτά πριν γυρίσω στο σπίτι μου για να κοιμηθώ. Είχα μάλιστα γίνει και κατά κάποιον τρόπο φίλος με τον μπάρμαν, και λέγαμε μια δυο κουβέντες όταν δεν είχε πολύ δουλειά. Δεν ξαναπήγα, προτιμούσα να κάθομαι σε μία πλαστική καρέκλα στο μπαλκόνι μου και να χαζεύω καπνίζοντας το πάρκο. Περίμενα και ανυπομονούσα, ευχόμουν μ' όλη μου την καρδιά να ξανάρθει, να την δω πάλι.

_____Ένα βράδυ καμιά βδομάδα μετά το Πάσχα ο αέρας τρεμούλιασε πάλι ξαφνικά εκεί στο ίδιο σημείο. Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα για να το συνηδητοποιήσω, και πήδηξα όρθιος λες και είχα ελατήρια μόλις κατάλαβα ότι θα την έβλεπα. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Όλος ο κόσμος έπαψε να υπάρχει, έσβησε, και μόνο εκείνο το σημείο που τρεμούλιαζε είχε σημασία στα μάτια μου. Και τότε εμφανίστηκε ο κύκλος, και σε λίγο, όχι περισσότερο από μερικά λεπτά κι ας μου φάνηκαν ώρες, καθάρισε αρκετά και την είδα. Και ήμουν σίγουρος ότι με είδε κι αυτή. Κοίταζε κατευθείαν προς το μέρος μου, σίγουρα εμένα κοίταζε γιατί το διαμέρισμά μου είναι στον τέταρτο όροφο και την έβλεπα που είχε σηκώσει το κεφάλι της και τα πράσινα μάτια της ήταν στραμένα πάνω μου. Της κούνησα διστακτικά το χέρι σε χαιρετισμό κι ορκίζομαι πως χαμογέλασε. Μπορεί να ήταν βράδυ και το σκοτάδι να έφτιαχνε σκιές με τα φώτα από τις κολώνες που εύκολα ξεγελούσαν το βλέμμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι χαμογέλασε. Φορούσε ένα ελαφρύ σκούρο πράσινο φόρεμα που αγκάλιαζε το κορμί της και έφτανε μέχρι χαμηλά στα πόδια της, τόσο που μόνο τα δάχτυλά της φαινόταν να εξέχουν από κάτω του. Ήταν ξυπόλητη, αλλά δεν έβλεπα τίποτα από το περιβάλλον γύρω της, δεν έβλεπα που πατούσε όπως δεν έβλεπα και τα δέντρα του πάρκου πίσω από τον κύκλο. Σαν κάποιος να είχε κόψει μια στρογγυλή τρύπα στον κόσμο μας, και από μέσα έβλεπα την γυναίκα που αγαπούσα όσο τίποτα άλλο.

_____Μου ήρθε στο μυαλό να κατέβω κάτω και να πάω κοντά της, και γύρισα απότομα για να ξεχυθώ σα σίφουνας στο διαμέρισμα, κι από κει στις σκάλες μέχρι που σχεδόν κουτρουβαλώντας έφτασα ξέπνοος στο ισόγειο και πετάχτηκα έξω με την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει από την χαρά και την λαχτάρα μου. Αλλά όταν βγήκα έξω ο κύκλος είχε χαθεί, μόνο το πάρκο υπήρχε εκεί όπως πάντα, έρημο τέτοια ώρα και σκοτεινό. Γύρισα πίσω κλαίγοντας, και μέχρι το πρωί έμεινα ξύπνιος να ομολογώ ξανά και ξανά τον έρωτά μου γι' αυτήν σε αόρατους ακροατές.

_____Δεν με ενδιέφερε πια ούτε η δουλειά μου, ούτε η εμφάνισή μου, τίποτα. Όσο ήμουν ξύπνιος σκεφτόμουν πότε θα την ξαναδώ, αν θα την ξαναδώ, κι όταν κατάφερνα να κοιμηθώ λίγες βασανιστικές ώρες την έβλεπα στον ύπνο μου, πότε να στέκεται ακίνητη και να με κοιτάει χαμογελώντας, και πότε να με καλεί κοντά της νεύοντας με το χέρι της. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα ότι πήγα εκεί και με φίλησε, και το φιλί της είχε γεύση μήλου και κανέλας. Όταν ξύπνησα το πρωί ήμουν καταϊδρωμένος και το εσώρουχό μου κολλούσε από τα υγρά που μου φύγανε στον ύπνο μου χωρίς να το θέλω.

_____Και οι μέρες περνούσαν αργά, η μία ακολουθούσε την άλλη και ήταν ολόιδιες για μένα. Αδυνάτησα πολύ, άρχισα να δυσκολεύομαι να κινηθώ από την αδυναμία, τη λίγη άσκηση που έκανα τρεις φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο της γειτονιάς την έκοψα από καιρό. Το διαμέρισμά μου μύριζε απλυσιά και ταγκισμένο ιδρώτα, και στο τραπέζι μου ήταν ένας μικρός σωρός από μισοφαγωμένα γεμάτα μούχλα κουτιά πίτσας. Είχα αρχίσει γυρνώντας από τη δουλειά να σταματάω στην κάβα της γωνίας και αγόραζα μπουκάλια ρούμι, στην αρχή ένα τη βδομάδα, αλλά πολύ σύντομα ένα κάθε δεύτερη μέρα. Ήξερα ότι είχα πρόβλημα, ήξερα ότι ίσως να ήταν φρόνιμο να επισκευτώ κάποιον ειδικό. Όμως η θύμισή της τα επισκίαζε όλα, και έβρισκα τον εαυτό μου να κάθεται στο μπαλκόνι αργά κάθε βράδυ και να πίνει καπνίζοντας. Περίμενα.

_____Ήρθε το καλοκαίρι, πέρασε ο Ιούνιος χωρίς να αλλάξει κάτι. Όχι προς το καλύτερο τουλάχιστον. Πήρα όλη την άδειά μου μαζί και ο προϊστάμενος φάνηκε ιδιαίτερα πρόθυμος να μου τη δώσει. Έβγαινα μόνο για να πάω να αγοράσω καινούριο μπουκάλι. Το σώμα μου μύριζε τόσο που όταν καθόμουν στο μπαλκόνι μαζεύονταν μύγες και περπατούσαν πάνω μου με τα γλυστερά κρύα τους ποδαράκια. Τις ένιωθα να με γαργαλάνε, καμιά φορά τις έδιωχνα κιόλας με μια αφηρημένη κίνηση. Το μόνο που αισθανόμουν ήταν απελπισία, και ήμουν σίγουρος πως είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη. Μέχρι που εντελώς απροειδοποίητα ξαναφάνηκε.

_____Αυτή τη φορά μου ένευσε. Σήκωσε το χέρι της και μου έκανε ένα νόημα όλο χάρη. Τη χαιρέτησα κι εγώ, με το μυαλό μου να έχει σταματήσει από την ξαφνική χαρά μου. Μου ξανάκανε νόημα, ήθελε να πάω κοντά της. Μάζεψα όση ενέργεια είχα και κατέβηκα αργά τις σκάλες ευχόμενος συνέχεια να είναι εκεί. Μάλλον φωναχτά γιατί από κάποιο διαμέρισμα άκουσα μια βραχνή αντρική φωνή να βρίζει. Κόντεψα μάλιστα να πέσω μερικές φορές, αλλά τελικά τα κατάφερα. Βγήκα και ήταν ακόμη εκεί, ο κύκλος είχε αρχίσει να τρεμουλιάζει αλλά ήταν ακόμη εκεί. Πρόλαβα να πάω κοντά λίγα δευτερόλεπτα πριν σβήσει και χαθεί εντελώς, πρόλαβα να της φωνάξω ότι την αγαπώ, ότι τη θέλω πολύ. Είδα το χαμόγελό της, και μια στιγμή πριν χαθεί μου μίλησε. Δεν ακούστηκε ο ήχος της φωνής της αλλά διέκρινα καθαρά τα χείλη της να κινούνται. Αύριο, είπε, περίμενε. Ούτε που ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί μόνος μου στο πάρκο, με μια λεκιασμένη από πολλών ημερών ξεραμένο ιδρώτα βερμούδα, ανάμεσα στα δέντρα και τα παγκάκια. Αλλά ήμουν χαρούμενος. Την άλλη μέρα είπε, να την περιμένω. Φυσικά, αυτό άλλωστε έκανα μήνες τώρα, την περίμενα, και τώρα που επιτέλους είχε έρθει η στιγμή που ονειρευόμουν σχεδόν δεν το πίστευα.

_____Σήμερα είναι αυτή η μέρα, χθες βράδυ μου είπε να την περιμένω. Έχω ξυριστεί, πλύθηκα, έκανα μπάνιο τρίβοντας το κορμί μου καλά, φόρεσα μάλιστα και τα καλά μου ρούχα. Θάλω να με δει όσο πιο όμορφο γίνεται, θέλω να με θελήσει κι αυτή όπως κι εγώ. Ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή τόσο καιρό τώρα. Δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά το έχω πάρει απόφαση, αν μπορέσω θα μπω στον κύκλο μαζί της, κι ας με βγάλει όπου θέλει. Αρκεί που θα είμαι μαζί της. Κι αν δε γυρίσω ποτέ δε με νοιάζει καθόλου, έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα να με περιμένει εδώ. Μπορεί να είναι όμορφα εκεί που είναι, τι λέω, σίγουρα θα είναι όμορφα εκεί που είναι αφού εκεί είναι αυτή.

_____Πέρασε η ώρα, κοντεύουν μεσάνυχτα. Αφήνω αυτό εδώ το σημείωμα πάνω στο τραπέζι, κι αν το βρει κανείς θα ξέρει τι απέγινα. Αν γυρίσω θα το κάψω. Γεια χαρά..

 

 

_____Η γρια στο ισόγειο τον είδε που βγήκε έξω. Ήταν πολύ ζεστή η βραδυά και δεν την κολλούσε ύπνος. Καθόταν στη βεράντα της, μια σιωπηλή ζαρωμένη σκιά με τα μαύρα της ρούχα, ένα με το σκοτάδι. Τον είδε να βγαίνει ντυμένος σα γαμπρός και απόρησε. Είχε καιρό να τον δει έτσι περιποιημένο. Στην πολυκατοικία λέγανε πως μάλλον έπαιρνε ναρκωτικά, κι έτσι που είχε καταντήσει κι η γρια το ίδιο πίστευε. Τώρα όμως τον είδε καθαρό και περιποιημένο, καλοντυμένο, και της έκανε μεγάλη εντύπωση. Έσκυψε λίγο από την παλιά της πολυθρόνα και τον ακολούθησε με το βλέμμα της στο πάρκο. Εκεί στάθηκε σαν να περίμενε για λίγη ώρα. Ξαφνικά τον είδε να τεντώνεται και κατάλαβε ότι όποιον κι αν περίμενε είχε έρθει. Μόνο που δεν έβλεπε κανέναν. Σηκώθηκε με κόπο και πήγε μέχρι το κάγκελο της βεράντας για να δει καλύτερα. Παραξενεμένη τον κοίταξε που άνοιξε τα χέρια του σαν να αγκάλιαζε κάποιον, και να γέρνει το κεφάλι του στο πλάι σαν να φιλιόνταν. Έβγαλε τα γυαλιά της βιαστικά και τα σκούπισε στη ρόμπα της, και ξανακοίταξε μισοκλείνοντας τα μάτια της για να εστιάσει καλύτερα.

_____Όταν τέλειωσε το φιλί τραβήχτηκε, αλλά τα χέρια του έμειναν απλωμένα λες και κρατούσε τα χέρια της αόρατης αγαπημένης του στα δικά του. Τον άκουσε να λέει δυνατά μ' ενθουσιασμό “φυσικά και θα'ρθω” και τον είδε να κάνει ένα βήμα μπροστά σαν να ακολουθούσε. Τότε αυτό που είδε την τρόμαξε τόσο που πισωπάτησε κι έπεσε στην βεράντα της. Χτύπησε δυνατά το κεφάλι της στην πολυθρόνα κι έχασε τις αισθήσεις της. Όταν συνήρθε και κατάφερε να ανασηκωθεί με κόπο το πάρκο ήταν έρημο και ήσυχο, λες και δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Όμως αυτή ήταν σίγουρη ότι είχε δει, και δεν ήταν γεροντικές φαντασιοπληξίες. Είχε δει. Σταυροκοπήθηκε μερικές φορές και ψιθύρισε μια παλιά προσευχή που θυμόταν από όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, μια προσευχή που της είχε μάθει η μάνα της για να την φυλάει από τους δαίμονες.

_____Είχε δει πεντακάθαρα τα μακρυά κατάμαυρα χέρια με τα αδύνατα δάχτυλα και τα γαμψά νύχια, είχε δει που τον αγκάλιασαν και τυλίχτηκαν γύρω του ενώ δυο μεγάλες φτερούγες σαν νυχτερίδας απλώθηκαν στο σκοτάδι, είχε προλάβει να δει το ανίερο πρόσωπο του δαίμονα, τα κοντά του κέρατα, το μισάνοιχτο στόμα του με τους λευκούς κυνόδοντες και τα σάλια που έσταζαν, το στρεβλό κορμί και τα παράξενα σαν ζώου πόδια του. Και τον πήρε και πέταξε ψηλά, χάθηκε στο μισόφως του καλοκαιριάτικου φεγγαριού, ενώ εκείνη έπεφτε και όλα σκοτείνιαζαν γύρω της.

_____Την επόμενη μέρα το απόγευμα η γρια πέθανε, και είπανε πως έφταιγε το τραύμα στο κεφάλι της. Δεν είχε προλάβει να μιλήσει σε κανέναν για τον νέο του τέταρτου ορόφου..-

By MadnJim

[Cassandra Gotha]

Καλωσήρθες στη βιβλιοθήκη μας, και σ' ευχαριστούμε για τη συνεισφορά.

 

Καταρχήν, η ιστορία διαβάζεται πολύ εύκολα, ο λόγος είναι αρκετά άνετος και ο ρυθμός γρήγορος. Παρατήρησα όμως ότι είναι αδούλευτη, όσο έγραφες σκεφτόσουν τη συνέχεια, και αυτό φαίνεται στο οτι επαναλαμβάνεσαι και δεν δημιουργείς ατμόσφαιρα (που, τουλάχιστον στις ιστορίες τρόμου, είναι το ζητούμενο). Μέχρι τη μέση σχεδόν του κειμένου περιμένουμε κι εμείς την γυναίκα που έγινε εμμονή για τον πρωταγωνιστή σου. Αλλά όσο περιμένουμε, δεν γίνεται κάτι ενδιαφέρον. Δεν μας δείχνεις πόσο μπερδεμένος ήταν, ούτε πώς κατρακυλούσε μέρα με τη μέρα. Μας το δηλώνεις, ενώ θα ήταν πολύ πιο δυνατό το αποτέλεσμα αν χρησιμοποιούσες λεπτομέρειες και μας άφηνες να το δούμε με τα μάτια μας.

 

Κάτι που μου έλειψε είναι τα όνειρα. Δεν μπορεί να μην κοιμόταν καθόλου, ούτε τρεις-τέσσερις ώρες την ημέρα. Θα πέθαινε, πολύ γρήγορα. Αλλά στην κατάσταση που ήταν το μυαλό  του ο ύπνος θα έφερνε πολλά και ενοχλητικά όνειρα. Η μόνη περίπτωση που αναφέρεις είναι εκείνη της ονείρωξης, που ήρθε κάπως απότομα και δεν λειτούργησε καλά. Ούτε ένας εφιάλτης; Ούτε μια σκιά στο δωμάτιο, ή μια ανεξήγητη αίσθηση φόβου, κάτι που να τον προειδοποιεί για την αλήθεια (και να χτίζει την απαιτούμενη κλιμάκωση για 'μας). Το τέλος ήταν αναμενόμενο, από την αρχή το ήξερα, αλλά αυτό (ιδίως στις ιστορίες τρόμου) έχω καταλάβει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολύ θετικά.

 

Η κορύφωση όμως δεν ήρθε ποτέ. Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος είναι ότι δεν έχτισες τις προϋποθέσεις, όπως σου είπα ως τώρα. Ο δεύτερος είναι ότι η επιλογή σου να αλλάξεις οπτική γωνία στο τέλος ήταν λάθος. Τη γριά δεν την αναφέρεις πριν, (κι αν την αναφέρεις κάπου, είναι φευγαλέα), και δεν κέρδισα τίποτα σε συναίσθημα τρόμου, ή έκπληξης, ή οτιδήποτε άλλο, βλέποντας την αλήθεια μέσα από τα μάτια της. Είναι τυχαία, άγνωστα μάτια, δεν ενδιαφέρουν, δεν τα συνδέουμε με τίποτα. Θα ήταν καλό να μείνεις πιστός μέχρι το τέλος στην αρχική επιλογή σου, (την οπτική γωνία του πρωταγωνιστή, ανεξαρτήτως προσώπου αφήγησης, μπορεί να το άλλαζες σε τρίτο στο τέλος), και να δούμε ό,τι γίνεται μέσα από τα δικά του μάτια.

 

Καλή συνέχεια!

 

 

edit γιατί το μυαλό μου το πρωί είχε χάσει τη λέξη "κλιμάκωση".

 

Edited April 15, 2014 by Cassandra Gotha

[MadnJim]

Σ' ευχαριστώ που αφιέρωσες από τον χρόνο σου για να διαβάσεις την ιστορία μου και ακόμα περισσότερο για τις συμβουλές σου. Εύστοχες οι παρατηρήσεις σου, θα τις λάβω υπ' όψη μου και θα προσπαθήσω να βελτιωθώ. Με δυσκόλεψε το θέμα ομολογώ, σε τόσο μικρό όριο λέξεων να καταφέρει κάποιος να αναπτύξει ένα αίσθημα σαν την αγάπη, και μάλιστα με νέα γνωριμία όπως ήθελε αν το κατάλαβα σωστά (boy meets girl,etc..), και ταυτόχρονα να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα τρόμου εγώ τουλάχιστον το βρίσκω σχεδόν αδύνατον. Ελπίζω να σας ικανοποιήσω περισσότερο με άλλες μου ιστορίες..

[Διγέλαδος]

με νέα γνωριμία όπως ήθελε αν το κατάλαβα σωστά (boy meets girl,etc..), και

Παράδειγμα ήταν νομίζω. Το θέμα ήταν love story. (εγώ έτσι όπως το γράφω είχαν γνωριστεί από παλιά)

[Natasha]

Καλώς μας ήρθες    Η ιστορία σου διαβάζεται γρήγορα κι εύκολα, έχει ρυθμό. Μου άρεσε το τέλος πολύ. Αυτό που πρέπει να δουλευτεί είναι η οπτική γωνία: πώς θα μπορούσες να το κάνεις χωρίς να έχει αυτή τη μεγάλη αλλαγή από το πρωτοπρόσωπο του γράμματος στο τριτοπρόσωπο με focus στην ηλικιωμένη. Μήπως αν έβαζες στην αρχή μια παράγραφο τριτοπρόσωπη με την ηλικιωμένη πχ να τον βλέπει να γράφει θα ήταν πιο ολοκληρωμένο; Μήπως θα μπορούσε να το έχει βρει η ηλικιωμένη με κάποιο τρόπο και να το διαβάζει; Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μια ιδέα τέτοια που να δένει το κείμενό σου ακόμη καλύτερα

 

Πέραν τούτου, ξαναδιάβασε το κείμενό σου ώστε να διορθώσεις τα λίγα γραμματικά λάθη που έχεις (ένα "πού στέκεται" που πρέπει να τονιστεί, τέτοιου τύπου πραγματούδια) και σκέψου ίσως το εξής: γιατί λολένεται ο τύπος με την κοπέλα; Θα ήθελα, αν μπορείς, να περιγράψεις ότι το συναίσθημα έχει πιο βαθιές αιτίες από την ομορφιά της. Μήπως η φιγούρα της δείχνει με κάποιο τρόπο τον χαρακτήρα της; (πχ θλιμμένα μάτια, ή ανοδικά χαμογελαστά χείλη) για να το δικαιολογήσεις ακόμη παραπάνω το συναίσθημα. Μήπως βλέπει πάνω της χαρακτηριστικά που του θυμίζουν άλλες γυναίκες που τον έχουν πχ απορρίψει; Λέω εγώ τώρα

 

Γενικά, πολύ όμορφα πέρασα και μπράβο σου

[MadnJim]

Διγέλαδος, μάλλον εγώ το κατάλαβα λάθος και έβαλα στον εαυτό μου έναν παραπάνω περιορισμό. Ίσως ανεβάσω κάποια στιγμή από το αρχείο μου άλλες ανάλογες ιστορίες μου με το ζευγάρι να υπάρχει ήδη, και μπορεί να σας αρέσουν περισσότερο.

 

Natasha, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και πέρασες όμορφα το χρόνο σου μαζί της. Σ' ευχαριστώ για τις συμβουλές σου.

 

Νιώθω πως πρέπει να εξηγήσω τον τρόπο που το σκέφτηκα, ίσως έτσι "φωτίσω" κάποια σημεία λίγο καλύτερα. Καταρχήν η γιαγιά, η οποία είναι μια κλασική ηλικιωμένη κυρία από εκείνες που μη έχοντας τι άλλο να κάνουν παρακολουθούν τους πάντες από την πολυθρόνα τους. Είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε για ποιες γριούλες μιλάω. Στην αρχή της ιστορίας ο χαρακτήρας μου γράφει πως μάλλον κανείς δεν θα αντιληφθεί ότι λείπει, εκτός ίσως από τη συγκεκριμένη γιαγιά, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή παρατηρεί τους πάντες. Ο χαρακτήρας μου δεν έχει κάποια έντονη κοινωνική ζωή, τον περισσότερο καιρό από τη δουλειά γυρνάει στο σπίτι του, εκτός από μερικά βράδυα που πίνει ένα ποτό σε ένα συγκεκριμένο μπαράκι της γειτονιάς του. Η έλλειψη κοινωνικότητας φαίνεται από το γεγονός ότι γνωρίστηκε με τον μπάρμαν και λένε μια δυο κουβέντες καμιά φορά. Το ότι ερωτεύτηκε τόσο δυνατά οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη φιγούρα της άγνωστης γυναίκας, αλλά αυτό θα ίσχυε αν την έβλεπε στο σουπερμάρκετ ας πούμε. Εδώ συμβαίνει κάτι παράξενο, από το πουθενά εμφανίζεται ένας κύκλος που σχίζει την πραγματικότητα, ένα "παράθυρο" από κάπου αλλού. Κι όμως ο χαρακτήρας το αγνοεί και "κολλάει' στην γυναίκα. Όχι γιατί την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, αλλά γιατί ο δαίμονας μπήκε στο μυαλό του επειδή είχε πολύ χαμηλές άμυνες λόγω του χαμηλών τόνων χαρακτήρα του. Την αλλαγή στο τέλος την έκανα επίτηδες, ο ήρωας τέλειωσε το σημείωμα με ένα γεια χαρά, μέχρι εκείνη τη στιγμή όσα διαβάζαμε ήταν αυτά που έγραφε. Από κει και έπειτα όμως η ιστορία συνεχίζεται σε παρόντα χρόνο, τώρα εξελίσεται. Προτίμησα τη γιαγιά γιατί ήταν αρκετά δικαιολογημένο το να βρίσκεται εκεί, δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τον ήρωά μου άλλο γιατί αυτός δεν βλέπει τον δαίμονα. Η γιαγιά τον παρακολουθεί να αγκαλιάζει, να φιλάει, τον ακούει να δέχεται να πάει μαζί του, αυτός ακόμα βλέπει την γυναίκα. Η γιαγιά όμως που δεν είναι επηρεασμένη βλέπει καθαρά τελικά τον δαίμονα, και ξαφνιασμένη πέφτει πίσω και χτυπάει. Το ότι πέθανε στο τέλος πριν προλάβει να πει τι είδε ήταν γιατί έπρεπε να τελειώσει η ιστορία, δεν είχε νόημα να την συνεχίσω κι άλλο. Επίσης, όλο το συμβάν απλώνεται σε ένα χρονικό διάστημα από αρχές Άνοιξης μέχρι μέσα Καλοκαιριού, και σε όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν μόνο τρεις εμφανίσεις, με την τέταρτη να είναι η τελειωτική. Στο μεσοδιάστημα ο χαρακτήρας αρχίζει να "κατρακυλάει", αδιαφορεί στη δουλειά, μένει ξάγρυπνος συχνά, σταματάει να ασχολείται με τον εαυτό του και το περιβάλλον του, αρχίζει να πίνει πολύ, βλέπει "υγρά" όνειρα, βιώνει μια δυνατή εμμονή που φτάνει τελικά στα όρια της κατάθλιψης, που ξέρει ότι την έχει αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αντιδράσει. Δεν μπορεί για τον ίδιο λόγο που αγνόησε το περίεργο της εμφάνισης του κύκλου, ο δαίμονας τον έχει κυριεύσει από την πρώτη στιγμή. Το "γιατί αυτόν" είναι το καλύτερο ερώτημα, αλλά αυτό για να απαντηθεί θα έπρεπε να στηθεί μια βάση, ένα παρελθόν, κάτι που να οδήγησε εκεί τον δαίμονα σ' αυτόν συγκεκριμένα, κι αυτό θα γινόταν μόνο σε μεγαλύτερη ιστορία. Οπότε ας δεχτούμε το τυχαίο, ίσως αν ήταν ένας πιο δυναμικός τύπος, με έντονη κοινωνική ζωή, με αυτοπεποίθηση, κλπ, να μην παρασυρόταν το μυαλό του και να αναρωτιόταν τι στο καλό συμβαίνει και τι είναι αυτό το στρόγγυλο πράγμα που φωτίζει εκεί κάτω..

Ελπίζω να την εξήγησα λίγο καλύτερα τώρα..