Το γέλιο της γάτας

[giorgos lagonas]

Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Λαγκώνας
Είδος: τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3000
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: για τον 

36ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτικης Ιστορίας, Κατηγορία: Τρομος

 

Το γέλιο της γάτας

 

Δευτέρα

   «Είναι μια γάτα στην ταράτσα. Εσείς την πήρατε χαμπάρι;» Ο ψίθυρός της γρήγορος, συνωμοτικός. Τα μάτια της γουρλώνουν από το άγχος. Έτσι κι αλλιώς η κυρά Κική αγχώνεται για τα πάντα. Βγήκε στο μπαλκόνι για να απλώσει ρούχα, άκουσε δίπλα την Σοφία και της έπιασε την κουβέντα. Όπως γίνεται δηλαδή τις περισσότερες φορές. Η Σοφία ακούει στωικά τις ανησυχίες της γειτόνισσας με την χαρακτηριστική ευγένειά της. Εγώ βλέπω και ακούω τα πάντα καθαρά, αλλά η κυρά Κική δε με βλέπει. Μπορώ πλέον να κρύβομαι τόσο καλά που ακόμη και σε κοινή θέα κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει αν δεν το θέλω. “Πλήρωσα έναν αλλοδαπό να διώξει τη γάτα από την ταράτσα και ησύχασα.” Σπεύδει να απαντήσει στην απορία της Σοφίας, πριν καν την ξεστομίσει «Να σου πω κόρη μου…» πλησιάζει ακόμη περισσότερο γέρνοντας πάνω στο διαχωριστικό των μπαλκονιών. Τα μάτια της γουρλώνουν ακόμη περισσότερο, δείχνουν κωμικά, τεράστια πίσω από τα χοντρά γυαλιά μυωπίας. Νομίζεις θα πεταχτούν από το πρόσωπό της. Χαμηλώνει κι άλλο τη φωνή. Κοιτάζει τριγύρω για να σιγουρευτεί ότι δεν ακούει κανείς. «…είναι γρουσούζικο αυτό το πλάσμα. Το φοβάμαι. Όχι, όχι, όχι, καλύτερα έτσι. Και το καλό που σου θέλω: έτσι και πάρεις χαμπάρι τη γάτα, πάρε τους όλους και φύγε μακριά!»

   Χαμογελάει, προσπαθεί να αλλάξει θέμα και να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Κοιτάζει τα φρεσκοπλυμένα ρούχα στα χέρια της Σοφίας “- Το μωράκι μας τι κάνει; Τι κάνει ο μπεμπούλης μας;” Έτσι είναι η κυρά Κική. Μπορεί να κάνει στροφή 180 μοιρών στη διάθεσή της σε χρόνο μηδέν. «- Καλά είναι, ανθίζει. Τώρα είναι επτάμισι μηνών» “- Μα, τι ήσυχο παιδί είναι αυτό; Πρώτη φορά, σου κάνω το σταυρό μου, πετυχαίνω παιδί να μην κλαίει καθόλου! Αλήθεια σου λέω, ποτέ δεν τον έχουμε ακούσει, ούτε μια φορά!” «- Εντάξει, είναι ησυχούλης. Πολύ λίγες φορές μας έχει κλάψει» “- Μπράβο, μπράβο το μωράκι μας! Είναι επειδή τον μεγαλώνετε μόνοι σας. Χωρίς άλλους στο σπίτι να μπλέκονται στα πόδια σας. Μόνο με τη μαμά και τον μπαμπά του. Έτσι πρέπει! Τι κάνει ο Γιώργος; Κατάφερε τίποτα με τη δουλειά;” «- Όχι κυρά Κική. Ήταν απλήρωτος τόσους μήνες, μετά τους έδιωξαν, τώρα ψάχνει αλλά λίγα πράματα. Κρίση έξω, οι επιχειρήσεις κλείνουνε η μια μετά την άλλη, πού να βρεις δουλειά, είναι δύσκολα τα πράγματα.»

   Επόμενη ακαριαία συναισθηματική αλλαγή. Την περιμένω, δε με εκπλήσσει πια. Η κυρά Κική κοκκινίζει, σφίγγεται, οι φλέβες πρήζονται στον αδύνατο λαιμό της “- Ναι κόρη μου! Που να μη σώσουν οι κερατάδες έτσι που μας κατάντησαν!” Παύση. Σε λίγο ίσως αρχίσει να κοιτάει περίεργα, όπως την άλλη φορά. Είναι επικίνδυνες οι σιωπές όταν είσαι με άλλους ανθρώπους. Μπορεί η προσοχή τους να χωθεί εκεί που δεν τη σπέρνεις. Χρειάζεται μια πρόφαση για να κλείσει η κουβέντα, με ευγενικό και διακριτικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς η κυρά Κική, όπως όλες οι νοικοκυρές κόβει το μάτι της, προσέχει τα πάντα. Σχεδόν τα πάντα. Μια ανύποπτη κίνηση της Σοφίας προς το εσωτερικό του σπιτιού, και το έπιασε το μήνυμα. Όπως το περίμενα. «- Άντε κόρη μου να σε αφήσω να συνεχίσεις. Έβγαλε και κρύο» “- Γεια σας κυρία Κική” «- πολλά φιλάκια στον μπεμπούλη μας και χαιρετίσματα στον Γιώργο! Να έρθετε δίπλα να πιούμε ένα καφέ, να τον γνωρίσω επιτέλους. Τόσο καιρό το λέμε» “- Θα το κανονίσουμε κυρία Κική, ξέρετε τώρα, με το μωρό έχουμε τρεχάματα” «- Ναι κόρη μου, καταλαβαίνω. Κι εγώ τα ίδια πέρασα με τα δικά μου παιδιά, έτρεχα και δεν έφτανα. Άντε, φιλάκια!»

   Κλείνω τη μπαλκονόπορτα πίσω μου. Επιτέλους. Οκτώ όροφοι πάνω από τη γη. Λες και δεν μας έφτανε η ασκήμια της γειτονιάς, πρέπει να υποστούμε και την πανοραμική της θέα. Μοιραζόμαστε τον όροφο με την κυρά Κική. Από πάνω μας, η ταράτσα. Η μόνωση έχει χαλάσει και το σπίτι γέμισε μούχλα που στολίζει με μολυσματικά αραβουργήματα τους τοίχους και τα ταβάνια. Τους χειμερινούς μήνες η τεχνοτροπία της φθοράς εξαπλώνεται. Η υγρασία τρυπάει το κόκαλο. Από πρόπερσι είμαστε χωρίς θέρμανση, κυκλοφορούμε στους διαδρόμους τυλιγμένοι με κουβέρτες. Κακό περιβάλλον για το παιδί, αλλά όλα θα αλλάξουν όταν έρθει η ώρα. Όταν θα βάλω τα πράματα σε μια σειρά. Αλλιώς ποιο το νόημα να κάνεις οικογένεια και παιδί, αν δε μπορείς να τους προσφέρεις τα βασικά, ένα στεγνό σπίτι που να μη μυρίζει και λίγη ζεστασιά το χειμώνα; Θα τους πάρω αγκαλιά, θα φύγουμε και δεν θα ξαναγυρίσουμε ποτέ. Αρκεί να μας πάνε όλα καλά. Τριγυρίζω στα σκοτεινά δωμάτια ανήσυχος, με τρώνε τα πόδια μου, δε μπορώ να κάτσω κάπου να σκεφτώ. Είπαμε ένα ψέμα πριν. Μάλλον την άκουσα τη γάτα. Μέρες τώρα ακούω θορύβους στο σκοτάδι. Κρότους και μουγκρητά. Με ξυπνούν τη νύχτα και με νανουρίζουν μέχρι τις πρώτες ώρες της αυγής. Ανάμεσά τους, άραγε να βρίσκονται και ήχοι μιας γάτας που κρύβεται στις σκιές; Τώρα που το σκέφτομαι, είναι πολύ πιθανό. Έχω ανήσυχο ύπνο αυτό τον καιρό, στριφογυρίζω όλο το βράδυ σαν να έχω πυρετό. Δεν τρώω καλά, κάτι μου φταίει. Όπως και να έχει, μάλλον την ακούω τη γάτα. Ή για να είμαι πιο ακριβής, αισθάνομαι την διακριτική παρουσία της στο χώρο, χωρίς να την έχω δει μέχρι στιγμής. 

 

Μετά τα μεσάνυχτα

   Ξυπνώ ξανά μέσα στον ιδρώτα. Από τις γρίλιες των παραθύρων φιλτράρεται χλωμό φασματικό φεγγαρόφωτο, κόβει σε μουντές φέτες το σκοτεινό δωμάτιο. Μέσα τους επιπλέουν σωματίδια σκόνης. Ο εφιάλτης ξεχνιέται σταδιακά, νιώθω τα κομμάτια του να ξεκολλάνε από τη μνήμη και να κατρακυλάνε στην άβυσσο της λησμονιάς. Ακόμα περισσότερη παρέα στα τέρατα και τις σκιές που κοιμούνται εκεί. Το νυχτικό της είναι πεταμένο δίπλα μου, αλλά η θέση της στο κρεβάτι είναι άδεια και τα σκεπάσματα είναι σηκωμένα από τη μεριά της. Η υγρασία και το κρύο τρυπώνουν από το άνοιγμα. Σκεπάζομαι και αλλάζω πλευρό. Μάλλον πήγε στο δίπλα δωμάτιο για να θηλάσει το μωρό.  Κρότοι ξανά, σαν κάποιος να μετακινεί έπιπλα μέσα στη νύχτα. Και ένα σύρσιμο στις κουρτίνες. Η γάτα γλιστράει μέσα στο σκοτάδι, στέκεται μπροστά από το κρεβάτι, τυλίγει την ουρά γύρω από τα πόδια της. Εποπτεύει το δωμάτιο, τον κοιμισμένο άντρα που δεν σηκώθηκε να τη δει. Δεν την αγνοώ, απλά ξέρω ότι είναι εκεί, όπως ξέρει και η ίδια για μένα και η αίσθηση έχει μια ανακουφιστική φυσικότητα.  Δυο διαφορετικές φύσεις μοιράζονται μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Το σκοτάδι. Με ηρεμεί και με διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά. Μετά από λίγη ώρα, το πλάσμα χάνεται ξανά στις σκιές από όπου βγήκε. Σε εκείνη την πρώτη συνάντησή μας έμελλε να μην κοιταχτούμε ποτέ.

   Κάπως έτσι αποφάσισα να κλέψω λίγο χρόνο από όσα με απασχολούν και να γράψω σημειώσεις για μια γάτα που δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι υπάρχει.

 

Τρίτη

   Η φτωχογειτονιά απλώνεται σαν καρκίνος στο γέρικο σώμα της πόλης. Εξαπλώνεται αδυσώπητα, μολύνει τα λίγα υγιή κομμάτια. Υστερικές βιτρίνες και ξεδιάντροπα φώτα προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό και να ξεγελάσουν το μάτι του επισκέπτη. Όμως η μετάσταση είναι αμείλικτη και η πρόγνωση ζοφερή, μαρτυρική και μακροχρόνια. Η πόλη πεθαίνει μεθυσμένη και μαστουρωμένη, γελώντας απρόσφορα, στολισμένη με γυαλιστερά σκουπίδια και φωσφορίζουσες μπογιές. Στο γκρίζο γκέτο οι πολυκατοικίες ορμούν στον ουρανό, λυσσομανούν να τον κρύψουν, ξερνούν τέφρα, σκουριά και κομμάτια σοβά στους νοτισμένους δρόμους. Ο κόσμος κυκλοφορεί με σκυφτό το κεφάλι και βήμα ταχύ. Στα σπίτια μέσα, ασυλοποίηση και χρόνια νοσηλεία για αυτούς που δεν έχουν τα μέσα να δραπετεύσουν. Τα μπαλκόνια και οι ταράτσες προκαλούν για βήματα απονενοημένα και λυτρωτικές βουτιές στο κενό. Όμως φόβος και ενοχές μπλέκονται μαζί με τα καλώδια και τις κεραίες των τηλεοράσεων γύρω από το θύμα και το συνετίζουν, του επιβάλλουν να υπακούσει στις υποχρεώσεις και γυρίσει πίσω με μάτια αδειανά και δάκρια ξεραμένα. Σύρματα και ταβανόπροκες διατάζουν την επιστροφή σε αποθήκες ψυχών, στοιβαγμένες και τακτοποιημένες ανάμεσα σε σπειροειδείς σκάλες, βρώμικες αποθήκες, ασανσέρ που τρίζουν και σκοτεινά υπόγεια.

 

Τετάρτη

   Πρέπει να ψωνίσω. Ελάχιστα πράγματα, τα απαραίτητα. Το ασανσέρ είναι χαλασμένο πάλι. Ο διαχειριστής, ένας θεόρατος όγκος υπέργηρου λίπους, άπλυτος και πρόστυχος. Ανεβαίνει τις σκάλες με μια τσάντα εργαλεία. Γυρίζει και κοιτά, η ανάσα του βρωμάει, οι σκέψεις του ακόμα περισσότερο. Ξερογλείφεται και φτιάχνει τις λιγδωμένες τρίχες που του απόμειναν. «- ωωω, καλημέρα σας!» Η Σοφία χαμογελάει ευγενικά. Ελπίζω να τον αποφύγουμε αυτή τη φορά χωρίς πολλά πολλά «- Χάλασε πάλι το ρημάδι, αλλά μην ανησυχείς! Θα στο φτιάξω στο πι και φι!» Ο πληθυντικός μεγαλοπρέπειας και τα γούστα τον μάραναν. Είναι παχύσαρκος, έχει ζάχαρο, πίεση, κήλη στη μέση και ρευματικά. Αλλά έχει δυνατή καρδιά, περηφανεύεται παντού για αυτή τη δυνατή καρδιά που τον κρατάει δραστήριο και ντούρο. Με έμφαση στο «ντούρο». Η Σοφία προσπερνά. Προσπαθεί να κρατήσει το χαμόγελο λίγο ακόμη. Κατηφορίζει τις σκάλες νευρικά. «- Τις καλημέρες μου στο σύζυγο!» Γελάει βραχνιασμένα και πνίγεται στα σάλια και στον τσιγαρόβηχα. Χουφτώνει τον καβάλο του και τρίβεται. Εννοείται πως πάλι δε με κατάλαβε. Ακόμα και να μην είχε πάει όλο του το αίμα στο κάτω κεφάλι και πάλι δε θα με καταλάβαινε. Δε μπορεί πια. Κανένας δε μπορεί.

   Γνωρίζω ελάχιστους ένοικους τις πολυκατοικίας και ακόμη και εκείνες οι λίγες γνωριμίες περισσότερο βγαίνουν σε μπελά παρά σε καλό. Οι περισσότερες πόρτες των διαμερισμάτων δεν ανοίγουν ποτέ. Από τύχη ακούς χνάρια απρόσμενης ζωής. Κι άλλοι τρόφιμοι, ζωντανοί νεκροί. Δεν είναι αστείο το πόσο πολύ μοιάζουν οι πόρτες των διαμερισμάτων με καπάκια από φέρετρα; Μάλιστα κάποιες από αυτές, οι πιο καινούριες και ακριβές, με τις κλειδαριές ασφαλείας, είναι σκούρο λακαρισμένο ξύλο με μπρούτζινα χερούλια. Η ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο. Δεν τρέφω αυταπάτες. Ξέρω ότι οι περισσότεροι στην πολυκατοικία με βλέπουν με μισό μάτι. Με θεωρούν μακάβριο και αποτυχημένο. Ο διαχειριστής. Η κυρά Κική, αν και ποτέ της φυσικά δεν θα παραδεχόταν κάτι τέτοιο. Το κορίτσι στο υπόγειο, με το λευκό σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο.

   Η γυριστή σκάλα ξεδιπλώνεται στο ημίφως. Μεταλλικά εξαμβλώματα που περισσεύουν στο φρεάτιο του χαλασμένου ασανσέρ ζωγραφίζουν παράξενες σκιές. Κροταλίσματα και συρσίματα αντηχούν στους στενούς διαδρόμους των ορόφων. Ήχοι περιστασιακοί, μουντοί πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η γάτα κατηφορίζει και αυτή, ισορροπεί πάνω στα κάγκελα, παραμονεύει στους λερωμένους φεγγίτες, κρύβεται πίσω από θαμπά τζάμια. Η είσοδος της πολυκατοικίας λούζεται από γκρίζο φως. Ακόμα πιο κάτω, το υπόγειο. Οι πιο φτωχοί και παραμελημένοι της γειτονιάς ζουν εκεί σαν τα ζώα, σέρνονται και σκουντουφλάνε στα σκοτάδια. Το κορίτσι με το λευκό σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο είναι ξένη, πάμφτωχη και εξαθλιωμένη. Όμως έχει έναν αέρα αξιοπρέπειας και καρτερίας μοναδικό ανάμεσα στο εκφυλισμένο ανθρωπομάνι. Ένας θλιμμένος εύθραυστος άγγελος που μαραίνεται στις σκουριασμένες λάσπες του υπογείου. Είναι τυφλή, ακούει, αλλά βλέπει δεν τα τρωκτικά που ροκανίζουν το κρεβάτι και τη ματωμένη σερβιέτα ανάμεσα στα πόδια της.

   Αγόρασα ψωμί, πατάτες και γάλα σκόνη για το μωρό. Πάνω από το ταμείο ήταν ένα κουτί με σοκολάτες. Από εκείνες που της αρέσουν. Αγόρασα μια, κι ας ξέρω ότι δεν είναι έξυπνη κίνηση. Με τα ίδια λεφτά μπορούσα να πάρω κάτι πιο χρήσιμο, ένα πακέτο μακαρόνια φερ’ ειπείν. Αλλά τέτοιες μικρές εκπλήξεις χρειάζονται καμιά φορά, δίνουν ελπίδα στην καθημερινότητα και λίγο χρώμα στην αγάπη. Ξέρω ότι εκείνη θα χαρεί κατά βάθος, κι ας με μαλώσει για τη σπατάλη. Δεν πειράζει. Επέστρεψα στην αετοφωλιά μας με χαμόγελο.

   Στη βάση της σκάλας, ένα σύρσιμο. Ο πάτος του φρεατίου είναι μια μαύρη τρύπα, περιστοιχισμένη από το γκρίζο κλουβί. Τα μάτια της γάτας τρυπάνε το σκοτάδι, κοιτούν από χαμηλά. Το σώμα του διαχειριστή, τσακισμένο στο ανώμαλο δάπεδο, χυμένο ανάμεσα σε σιδεριές που προεξέχουν. Το κεφάλι του σπασμένο, το πίσω μέρος του κρανίου δυσοίωνα τοποθετημένο σε σχέση με το μπροστινό. Μου θυμίζει σοκολατένιο αυγό που ένα ανυπόμονο παιδί το έκοψε στη μέση για να πάρει το παιχνίδι από μέσα και έβαλε τα δυο μισά ξανά μαζί βιαστικά και άτακτα, το ένα λίγο πιο πάνω και στο πλάι του άλλου. Το πρόσωπο ανέκφραστο, κοιτάει στο κενό. Πάνω στο στήθος μια τρύπα χάσκει. Η γάτα την περιεργάζεται με τη χαρακτηριστική αδιαφορία των αιλουροειδών. Μια μικροσκοπική γλώσσα από ροζ γυαλόχαρτο τρίβεται στα χείλη της πληγής. Με κοιτά και ένα αινιγματικό μειδίαμα ζωγραφίζεται στο παράξενο ζωντανό. Το χαμόγελο της Τζοκόντας σε μια γάτα. Μα δεν είναι δυνατό, οι γάτες δεν έχουν έκφραση, δε χαμογελούν. Κι όμως, είναι ένα αναμφισβήτητο χαμόγελο. Ένα διακριτικό και υποσχόμενο χαμόγελο.

   Το σκοτάδι της σκάλας με καθησυχάζει. Όλα θα πάνε καλά, σκέφτομαι. Λαχανιάζω μέχρι να φτάσω στον όγδοο όροφο. Ξεκλειδώνω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Κλειδώνω και βάζω σύρτη. Το σπίτι είναι σκοτεινό. Ξάπλωσα να κοιμηθώ. Ονειρεύτηκα κατσαβίδια, σφυριά και πριόνια.

 

Πέμπτη

   Ξύπνησα κουρασμένος και καταπονημένος. Δεν είμαι καλά, νομίζω έχω ημικρανίες. Πρέπει να φταίει η κακή διατροφή. Η μέρα ξημέρωσε μουντή και ξεθωριασμένη. Η κακοφωνία της πόλης φτάνει στον όγδοο όροφο σαν συνεχές βουητό. Χτυπούσαν την πόρτα πιο πριν, αλλά δεν άνοιξα. Μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω από το μάτι, αλλά ίσως να με καταλάβαιναν, και έτσι έκανα πίσω. Άνοιξα με επιφύλαξη την τηλεόραση. Κάποτε, ήταν μια παρηγοριά, τώρα είναι ενόχληση. Όλου του κόσμου η ανοησία, η φτήνια και η προστυχιά εισβάλλουν στο διαμέρισμα. Το μωρό είναι καθισμένο στο καρεκλάκι του, κοιτάει σαν υπνωτισμένο. Όλα κι όλα μπέμπη, τηλεόραση δεν θα δεις. Ο μπαμπάς θα βάλει συνδρομητική και θα βλέπεις μόνο ποιοτικές παιδικές εκπομπές. Αρκεί να μας πάνε όλα κατ ευχή, αγοράκι μου. Η Σοφία είναι σκεπασμένη στο κρεβάτι, κατάκοπη από το χτεσινό ξενύχτι. Στη σκέψη και μόνο του πόσο ταλαιπωρείται, πονάω. Δεν θα την ξυπνήσω, θα αφήσω το κορίτσι μου να ξεκουραστεί  Πάλι την ξεθέωσες βρε; Όλη νύχτα δεν κατάλαβα τίποτα.

   Ξύσιμο στα παραθυρόφυλλα και στα κατεβασμένα στόρια. Η γάτα τριγυρίζει έξω, εποπτεύει το χώρο, δηλώνει την παρουσία της λιτά, διακριτικά. Με κάνει να αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Το σκοτάδι είναι μοναχική συντροφιά. Η γάτα του προσθέτει μια ζωντάνια και έναν χαρακτήρα. Εξάλλου, για αυτό τα λένε και ζώα παρέας, σωστά; Ξαναχτύπησαν την πόρτα. Δεν τους άνοιξα.

 

Βράδυ.

   Αϋπνία πάλι. Το σκοτάδι οξύνει τις αισθήσεις με απρόσμενους τρόπους. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να ξέρω ότι δυο άντρες μου χτυπούσαν πριν την πόρτα; Τι άλλο θα μπορούσε να συνδέει τις δικές μου αισθήσεις με εκείνες του παράξενου αιλουροειδούς; Η γάτα αλαφροπάτητη κατηφορίζει τις σκοτεινές σκάλες. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τη δει ή να την ακούσει μέσα στις σκιές. Χάνεται και επανεμφανίζεται από μέσα τους. Η πόρτα του υπογείου ανοίγει εύκολα. Το κορίτσι με το λευκό σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο είναι ξαπλωμένο στο παλιό κρεβάτι. Από τον φεγγίτη που βλέπει στον ακάλυπτο, μπαίνει λερωμένο το φως των αστεριών. Η γάτα σκαρφαλώνει στο στήθος της, κοιτάζει την κοιμισμένη μορφή, εποπτεύει το χώρο με την γνωστή αδιάφορη έκφραση που έχουν οι γάτες. Ήσυχα, διακριτικά, όλο χάρη, ρουφά τον αέρα του κοριτσιού, του κλέβει την ανάσα και του επιστρέφει κενό. Το κορίτσι ξεψυχά χωρίς να πάρει είδηση κανείς. Στο λευκό λαιμό της μελανιές. Τίποτα που να μην διορθώνεται. Το λεπτό κορμί της αποχωρεί από το δωμάτιο. Μέσα στο φτηνό ημιδιάφανο νυχτικό μοιάζει με φάντασμα που στοιχειώνει την κοιμισμένη γειτονιά. Η γάτα επιστρέφει στον όγδοο όροφο, ανεβαίνει στην ταράτσα, δίνει σάλτο και προσγειώνεται στα άγνωστα και μαγικά μέρη που μόνο οι γάτες μπορούν να φτάσουν. Το γέλιο της αντηχεί, μια ηχώ που σβήνει στο νυχτερινό ουρανό. Παράξενη, δαιμονική ευφορία. Απορώ αν θα ακούσω ποτέ γάτα να γελάει ξανά. Η θλίψη αυτής της σκέψης με αποκοιμίζει.

 

Παρασκευή

   Ξυπνάω από το χτύπημα στην πόρτα. Μέσα από το μάτι, η παραμορφωμένη εικόνα της κυρά Κικής τρέμει από το άγχος. Τα μάτια της, γαλάζια, ανέλπιστα ζωντανά και νεανικά, φωσφορίζουν στο ημίφως του διαδρόμου. Επιστρέφει στο διαμέρισμα και κλείνει την πόρτα πίσω της. Νομίζει πως έτσι είναι ασφαλής. Η γάτα δίπλα μου γελάει, κρυμμένη μέσα στις σκιές. Κάνει μεταβολή και βάζει πλώρη για τη μπαλκονόπορτα.

   Το σκοτάδι μιλούσε όλη τη νύχτα στο όνειρό μου και ξύπνησα εξουθενωμένος. Όμως πλέον όλα μπήκαν στη θέση τους. Μπαίνουμε στην τελική και πιο κρίσιμη φάση. Πρέπει να κινηθώ γρήγορα πριν αυτοί που χτυπάνε την πόρτα προβούν σε πιο δραστικά μέσα. Όλα θα πάνε καλά. Ποτέ μέχρι τώρα δεν μου είπε ψέματα, πάντοτε υπήρχε ειλικρίνεια και συμπόνια στο σκοτάδι, για την κάθε πονεμένη ψυχή. Δε μπορεί να είναι κάποιος αμετάκλητα καταδικασμένος επειδή ζει στην αθλιότητα. Δεν είναι σωστό να γεννηθείς στο βούρκο και να μη μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου επειδή σε θέλουν να ανήκεις σώνει και καλά εκεί. Μερικές φορές θυμάμαι ότι η Σοφία και το μωρό δεν υπάρχουν, ότι ποτέ δεν υπήρξαν. Εκείνες είναι οι πιο δύσκολες στιγμές. Όμως αρνήθηκα να καταθέσω τα όπλα, πάλεψα με όλη μου την ψυχή και αυτό τράβηξε το σκοτάδι κοντά. Επειδή είστε ότι αγάπησα περισσότερο και δεν μπορώ να σας επιτρέψω να μην υπάρχετε, δεν είναι αποδεκτή η απουσία σας. Όμως τώρα όλα θα πάνε καλά. Όλα βρίσκονται στη σωστή θέση. Στο σκοτεινό σαλόνι, η Σοφία κάθεται στον καναπέ και περιμένει. Ξεβάφομαι, βγάζω από πάνω μου τα ρούχα της και τα φορώ στο σώμα του κοριτσιού με το λευκό σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο. Στο τασάκι σβησμένα τσιγάρα, μαντήλια του ντεμακιγιάζ και τα τυφλά της μάτια. Στη θέση τους έβαλα καινούρια μάτια γαλάζια, ανέλπιστα ζωντανά και νεανικά. Η τηλεόραση είναι κλειστή, το μωρό δεν πρέπει να βλέπει ακατάλληλες εκπομπές. Το σηκώνω με λατρεία και ανοίγω το καπάκι στην πλατούλα του. Βγάζω τις μπαταρίες και τις αντικαθιστώ με την γερή καρδιά ενός κακού ανθρώπου. Ασφαλίζω το παιδί στην αγκαλιά της. Γλυκειά, βρεφοκρατούσα, αγαπημένη. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, νομίζω θα με πιάσει δύσπνοια. Ακόμα κρυμμένη πάνω μου έχω τη σοκολάτα που της αγόρασα, θα της τη δώσω όταν ξυπνήσει. Ζαλίζομαι, αλλά θα τα καταφέρω. Ένα πράμα μένει για να ολοκληρώσει την ευτυχία: να ανοίξω το φως. Το σκοτάδι θα φύγει και το φως θα με βρει στον καναπέ, αγκαλιά με τη γυναίκα και το παιδί μου. Οικογένεια. Αρκεί να πατήσω το διακόπτη.

   Η πόρτα χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ. Άντρες έξω πολλοί, μαζεύτηκαν σαν τα όρνια, φωνάζουν και δίνουν ο ένας στον άλλο εντολές. Ύστερα από λίγο ακούγονται μεταλλικοί ήχοι στην πόρτα, κάποιος παραβιάζει την κλειδαριά. Η μπαλκονόπορτα σπάει, περισσότεροι άντρες μπαίνουν από το διπλανό διαμέρισμα. Ας κάνουν ότι θέλουν. Εγώ θα ανοίξω το φως και θα με βρουν ανάμεσα στην οικογένειά μου και δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει κανείς για τίποτα γιατί ήμουν όλες αυτές τις μέρες εδώ, δεν πήγα πουθενά, γιατί δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς εσάς. Είμαι ένα τίποτα χωρίς εσάς. Βήματα στο σπίτι, βαριά και βιαστικά. Πλησιάζουν στο σαλόνι. Ανοίγω το διακόπτη. Φως ηλεκτρικό λούζει το δωμάτιο. Κρυμμένη στην πιο σκοτεινή γωνιά του δωματίου, η γάτα γελά. Ξεκαρδίζεται στα γέλια.

 

Το γέλιο της γάτας (διαγωνισμού).doc

[Morfeas]

Ενδιαφέρον κείμενο, αν και παίζει να έχω καταλάβει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ως συγγραφέας ήθελες να μεταδώσεις (ακόμα και σε επίπεδο πλοκής).

Τι μου άρεσε:

1. Η γραφή. Έχεις φτιάξει κάποιες πολύ ωραίες εικόνες και περιγραφές. Διαβάζεται αβίαστα. Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεις από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα.
2. Η ιστορία ως ιδέα (με την υλοποίηση ίσως να έχω κάποια θέματα)

Τι με μπέρδεψε:

 

1. Στο τέλος πολλά πράγματα δε μου είναι κατανοητά- όχι με την έννοια ότι μου είναι ανοιχτά τα ενδεχόμενα, αλλά ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη. Κατ’ αρχάς αν η οικογένειά του δεν υπήρξε (όπως αναφέρει στο τέλος) τότε π.χ. η κυρά-Κική όταν μιλούσε με τη Σοφία με ποιον μιλούσε; Με έναν άνδρα ντυμένο γυναίκα; Σα σκηνή συνέβη ή ήταν στη φαντασία του; Η γάτα που εκείνη αναφέρει υπήρξε (κι είναι η ίδια την οποία περιγράφει κι ο αφηγητής) ή πρόκειται για μια βολική σύμπτωση; Ή ακόμα, το κορίτσι με το λευκό σα βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο είναι μια κούκλα-μανεκέν, ένα πτώμα,…; Εκτός αν η εξήγηση είναι πιο μεταφυσική (δηλαδή μεταμορφώνεται σε γυναίκα, κλπ). Κι η γάτα είναι ένας εσωτερικός "δαίμονας" ή υπάρχει στ' αλήθεια; Επαναλαμβάνω ότι είναι πιθανό να έχω εκλάβει το διήγημα τελείως διαφορετικά απ' ό,τι είναι.
2. Αυτό αφορά και το κομμάτι του διαγωνισμού. Σχετικά με το θέμα “Love Story” δεν είμαι σίγουρος αν είναι τόσο εντός θέματος. Δηλαδή ο έρωτας είναι με μια ανύπαρκτη γυναίκα; Κι αν ναι, πού εκφράζεται (πέραν του σημείου με τη σοκολάτα); Απλώς δε βρήκα εγώ τη σχέση με το θέμα. Κι αν υπήρχε, θα μου ήταν και πιο ξεκάθαρο και το κίνητρο για όλα αυτά. Από το κείμενο αυτό καθ’ εαυτό δεν κατάλαβα γιατί του ήταν τόσο σημαντική η (ανύπαρκτη) οικογένειά του, έτσι ώστε να κάνει τόσα πράγματα «για αυτούς».

 

Σε περίπτωση που κάποιος άλλος αναγνώστης έχει κάποια απάντηση ή εξήγηση για τα παραπάνω , είναι ευπρόσδεκτο οποιοδήποτε σχόλιο.
 

Παρόλα τα προβλήματα (που εγώ τουλάχιστον) συνάντησα, φαίνονται οι δυνατότητες που έχεις και σου εύχομαι καλή τύχη στο διαγωνισμό!

[dagoncult]

-Ωραία ιστορία, αν και όχι τρομερά πρωτότυπη σαν γενική ιδέα, με μια γερή δόση από Πόε όπως μου φάνηκε.

 

-Από εκεί και πέρα, μου άρεσε η παράνοια του τύπου, ειδικά το μωρό-κούκλα με τις μπαταρίες στην πλάτη.

 

-Το κορίτσι με το σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο μοιάζει να μην εξυπηρετεί κάτι σημαντικό στην ιστορία (πέρα από το να γίνει ο φόνος της).

 

-Ωραίες οι δυο τελευταίες προτάσεις του κλεισίματος.

 

-Καλογραμμένη ιστορία. Νομίζω έχεις κάνει καλή επιλογή λέξεων (με ορισμένες κάπως πιο 'βαριές' εξαιρέσεις, όπως κάτι 'μεταλλικά εξαμβλώματα').

 

-Το κομμάτι όπου ο ήρωας γράφει τις σημειώσεις του για την Τρίτη, κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την πλοκή, εκτός από το να προβάλει το γενικότερο ζοφερό περιβάλλον της πόλης.

 

''Είναι τυφλή, ακούει, αλλά δεν βλέπει τα τρωκτικά που ροκανίζουν το κρεβάτι και τη ματωμένη σερβιέτα ανάμεσα στα πόδια της.''

-Κάπως υπερβολικό αυτό εδώ. Δηλαδή, σε τόσο χάλια κατάσταση έχουν ξεπέσει αυτοί εκεί κάτω στο υπόγειο;

Επίσης, το κείμενο θέλει διόρθωμα στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί τώρα είναι έτσι: 'ακούει, αλλά βλέπει δεν τα τρωκτικά...'

 

-Δυο φράσεις που ξεχώρισα:

 

''Δυο διαφορετικές φύσεις μοιράζονται μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Το σκοτάδι.''

 

''Δεν είναι αστείο το πόσο πολύ μοιάζουν οι πόρτες των διαμερισμάτων με καπάκια από φέρετρα; Μάλιστα κάποιες από αυτές, οι πιο καινούριες και ακριβές, με τις κλειδαριές ασφαλείας, είναι σκούρο λακαρισμένο ξύλο με μπρούτζινα χερούλια.''

 

[Natasha]

Ιδιαίτερη η ιστορία σου! Μου άρεσε η παράνοια του τύπου, μου άρεσε το μωρό με τις μπαταρίες, οι πόρτες που θυμίζουν φέρετρα και γενικά το ύφος σου σε όλη τη διάρκεια του κειμένου! Μπράβο    Ο ρόλος της γάτας δεν ήταν πολύ ξεκάθαρος. Την πρόσεθεσες για να είναι το υπερφυσικό στοιχείο της ιστορίας; Ενώ κάποια κομμάτια σε σχέση με τη γάτα τα δίνεις πολύ ωραία, η γενικότερη ύπαρξή της μου φάνηκε λίγο "μπασμένη" με το ζόρι, όπως και το κορίτσι με το λευκό πρόσωπο, και αν τις έβγαζες θα έμενε χώρος να γράψεις για την αγάπη, που είναι και το θέμα του διαγωνισμού. Να αναλύσεις παραπάνω δηλαδή τη σχέση του με την γυναίκα του. Βέβαια, αν το κρίνουμε εκτός Love Story δεν είναι απαραίτητο να το κάνεις, δεν θα λείψει στον μέσο αναγνώστη πολύ, νομίζω

[Evanescent]

Δύσκολο κείμενο. Συμπυκνωμένη γραφή. Ενδιαφέρον, αλλά όταν μπαίνει ο αναγνώστης στη διαδικασία να το αποκωδικοποιήσει λέξη προς λέξη σα να ' ναι γρίφος,

δεν ξέρω πόσο πετυχαίνει το σκοπό του.

 

Κάποιο νόημα τώρα...

 

Δύσκολα, με πολλή φαντασία (στο όριο σύγχισης), τείνω στο εξής πολύπλοκο σενάριο:

 

--- Πρώτ' απ' όλα, η σχιζοφρένεια του παίρνει πτυχίο με άριστα και αριθμό πατέντας από πάνω.

--- Ψύχωση του, η οικογένεια. Το ψεύτικο μωρό με τις μπαταρίες. Το θέλει ζωντανό, σκοτώνει το διαχειριστή και τοποθετεί τη "γερή-ντούρα" καρδιά στην άψυχη κούκλα.

 

Πάμε στα πιο δύσκολα:

Η γυναίκα του που την αποκαλεί Σοφία... Εδώ αρχίζουν ασάφειες που επισήμανε ο morfeas.

  - Ο ίδιος κυκλοφορεί σα γυναίκα; Ίσως ναι, μιας και στο τέλος βλέπουμε ότι φοράει γυναικεία ρούχα. Αλλά δε φαίνεται να είναι μόνο αυτό.

  - Είναι μια κούκλα-μανεκέν στα υπόγεια του κτηρίου; Ίσως αλλά κάποιες λέξεις το αναιρούν...

Το κορίτσι με το λευκό σαν βενετσιάνικη μάσκα πρόσωπο είναι ξένη, πάμφτωχη και εξαθλιωμένη. Όμως έχει έναν αέρα αξιοπρέπειας και καρτερίας μοναδικό ανάμεσα στο εκφυλισμένο ανθρωπομάνι. Ένας θλιμμένος εύθραυστος άγγελος που μαραίνεται στις σκουριασμένες λάσπες του υπογείου. Είναι τυφλή, ακούει, αλλά βλέπει δεν τα τρωκτικά που ροκανίζουν το κρεβάτι και τη ματωμένη σερβιέτα ανάμεσα στα πόδια της (σου 'χει ξεφύγει η σύνταξη στη δεύτερη πρόταση από πληκτρολόγηση προφανώς). "Ματωμένη σερβιέτα όμως...;" :

  - Δείχνει ζωντανή... Όπως και στην εικόνα που πεθαίνει:

Η γάτα σκαρφαλώνει στο στήθος της, κοιτάζει την κοιμισμένη μορφή, εποπτεύει το χώρο με την γνωστή αδιάφορη έκφραση που έχουν οι γάτες. Ήσυχα, διακριτικά, όλο χάρη, ρουφά τον αέρα του κοριτσιού, του κλέβει την ανάσα και του επιστρέφει κενό. Το κορίτσι ξεψυχά χωρίς να πάρει είδηση κανείς. Στο λευκό λαιμό της μελανιές. Τίποτα που να μην διορθώνεται. Το λεπτό κορμί της αποχωρεί από το δωμάτιο. Μέσα στο φτηνό ημιδιάφανο νυχτικό μοιάζει με φάντασμα που στοιχειώνει την κοιμισμένη γειτονιά.

  - Ότι και να 'ναι, στο τέλος της ιστορίας, αντί για τα τυφλά της μάτια, έχει τα μάτια της γειτόνισσας (πάει κι αυτή, την καθαρίσαμε).

Τα μάτια της, γαλάζια, ανέλπιστα ζωντανά και νεανικά, φωσφορίζουν στο ημίφως του διαδρόμου. Επιστρέφει στο διαμέρισμα και κλείνει την πόρτα πίσω της. Νομίζει πως έτσι είναι ασφαλής. Η γάτα δίπλα μου γελάει, κρυμμένη μέσα στις σκιές. Κάνει μεταβολή και βάζει πλώρη για τη μπαλκονόπορτα ... Στη θέση τους έβαλα καινούρια μάτια γαλάζια, ανέλπιστα ζωντανά και νεανικά.

 - Κάτι "χτυπάει" όμως κι αφήνει αδιόρατα ένα σενάριο ότι υπάρχει και Σοφία και το κορίτσι με το λευκό πρόσωπο:

---> Μεσάνυχτα Δευτέρας: Το νυχτικό της είναι πεταμένο δίπλα μου, αλλά η θέση της στο κρεβάτι είναι άδεια και τα σκεπάσματα είναι σηκωμένα από τη μεριά της. Η υγρασία και το κρύο τρυπώνουν από το άνοιγμα. Σκεπάζομαι και αλλάζω πλευρό. Μάλλον πήγε στο δίπλα δωμάτιο για να θηλάσει το μωρό. Χωρίς να έχει αναφερθεί το κορίτσι του υπογείου...

---> Πέμπτη: Η Σοφία είναι σκεπασμένη στο κρεβάτι, κατάκοπη από το χτεσινό ξενύχτι. Στη σκέψη και μόνο του πόσο ταλαιπωρείται, πονάω. Δεν θα την ξυπνήσω, θα αφήσω το κορίτσι μου να ξεκουραστεί

Και το ίδιο βράδυ υπάρχει πάλι μια εικόνα με το κορίτσι του υπογείου...

 

Η γάτα...

- Τώρα, ή παίζει το σενάριο που ανέφερε ο morfeas και η γάτα είναι κάτι σαν εσωτερικός δαίμονας, ή είναι ο ίδιος (ο τρόπος που βλέπει τον εαυτό του) γιατί κινείται αθόρυβα σα γάτα στο κτήριο.

Υπάρχει πάλι όμως μια εικόνα που αντικρούει το δεύτερο σενάριο: Η γάτα γλιστράει μέσα στο σκοτάδι, στέκεται μπροστά από το κρεβάτι, τυλίγει την ουρά γύρω από τα πόδια της. Εποπτεύει το δωμάτιο, τον κοιμισμένο άντρα που δεν σηκώθηκε να τη δει. Δεν την αγνοώ, απλά ξέρω ότι είναι εκεί, όπως ξέρει και η ίδια για μένα και η αίσθηση έχει μια ανακουφιστική φυσικότητα.  Δυο διαφορετικές φύσεις μοιράζονται μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι παρακάτω γράφεις: Κάπως έτσι αποφάσισα να κλέψω λίγο χρόνο από όσα με απασχολούν και να γράψω σημειώσεις για μια γάτα που δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι υπάρχει.

- Αν τελικά είναι απλά μια γάτα που "κινείται" παράλληλα με τον ήρωα και συμβολίζει "το κακό" που αναφέρει στην αρχή η Κική κι επιδρά μόνο στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, αποδυναμώνει την ιστορία και χάνει σε κλίμα. "Φτηναίνει" όπως λέμε κοινώς.

- Υπάρχει και μια εκδοχή στο βάθος: Δυαδικότητα. Είναι όντως η γάτα αλλά μόνο τη νύχτα. Τη μέρα "χωρίζεται" απ' αυτήν και γίνεται δυο διαφορετικές φύσεις (όχι υπάρξεις, φύσεις), όπως γράφεις. Μπορεί αυτό να γίνεται και κλιμακωτά, κατά τη διάρκεια δηλαδή της ιστορίας. Μέχρι το τέλος που τον "απορροφάει" τελείως το αιλουροειδές. Αν όντως αυτό περιγράφεις, δε μπορώ να πω ότι αντικρούεται πουθενά, αλλά είναι τόσο ασαφές και αχνό που χάνεται σχεδόν τελείως. Μια ανεπαίσθητη υποψία οδηγεί εκεί μόνο. Το τέλος: Πλησιάζουν στο σαλόνι. Ανοίγω το διακόπτη. Φως ηλεκτρικό λούζει το δωμάτιο. Κρυμμένη στην πιο σκοτεινή γωνιά του δωματίου, η γάτα γελά. Ξεκαρδίζεται στα γέλια. Δηλαδή έχει γίνει γάτα κι αυτοί που εισβάλλουν δεν τον βρίσκουν (;;;).... Αυτό παρεμπιπτόντως, αν είχε υποστηρικτεί αρκετά, θα ήταν απίθανα πετυχημένο.

 

Αν τελικά υπάρχει σενάριο από πίσω ότι, αυτός είχε όντως γυναίκα και παιδί, τους έχασε και προσπαθεί μ' αυτόν τον τρόπο να τους "ξαναζωντανέψει", δε βγαίνει δυστυχώς ούτε στο ελάχιστο.

 

Η "Τρίτη", μπορεί να είναι εξαιρετική σαν εικόνα, αλλά μοιάζει με εμβόλιμο ιντερλούδιο και δε βλέπω σε τι εξυπηρετεί το μύθο. Ειδικά σε ένα κείμενο τόσο περιορισμένο σ' έκταση.

 

Περίεργη ιστορία. Αλλά αν είναι κάποιος κουρασμένος και τη διαβάσει, δε νομίζω να καταλάβει και πολλά. Μάλλον δε θα της δώσει δεύτερη ευκαιρία. Κι είναι κρίμα γιατί έχει ζωντανές εικόνες.

  

Edited April 29, 2014 by Evanescent

[dagoncult]

Όπως λέει κι ο Μορφέας, καλό είναι να υπάρχει συζήτηση. Οπότε, σχετικά με τη γάτα, αλλά και γενικότερα με τα περίεργα/δυσερμήνευτα σημεία της ιστορίας, εγώ κρατάω 1)το ότι ο τύπος είναι κατάτρελος, επομένως αυτά που γράφει μπορεί κάλλιστα να είναι κουκουρούκου, και 2)ότι θέλω να την βλέπω σαν ιστορία υπερφυσικού τρόμου (γεγονός που εκτός των άλλων, απαιτεί και ένα μίνιμουμ s.o.d.)

[Oceanborn]

Είχε έντονα σουρεαλιστικές εικόνες και σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Ο πραγματικός τρόμος τελικά είναι η συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας βουτηγμένης στην αποτελμάτωση. Και εμένα μου θύμισε Ποε σε κάποιες στιγμές του το κείμενο σου, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Τολμώ να πω η αφήγηση με μπέρδεψε κάπως, αφού έπρεπε να προσπαθώ να συλλάβω το νόημα που ήθελες να δώσεις σε ορισμένες φάσεις. Οι εικόνες σου ήταν ωστόσο πολύ ζωντανές και προσεγμένες. Καλή επιτυχία. 

[elgalla]

Σαν γραφή μου άρεσε πολύ και μου δημιούργησε έντονες, εντυπωσιακές εικόνες. Η ιστορία μου άρεσε και το γεγονός ότι είχαμε να κάνουμε με έναν κατά φαντασίαν έρωτα το βρήκα πρωτότυπο. Αυτό που με χάλασε ήταν η γάτα. Μου δημιούργησε την αίσθηση ότι δεν είχε λόγο ύπαρξης στην ιστορία, η οποία θα στεκόταν ακόμη καλύτερα χωρίς καθόλου μεταφυσικό στοιχείο. Φυσικά, υποτίθεται ότι έπρεπε να γράψουμε μεταφυσικό τρόμο, οπότε χωρίς τη γάτα θα ήταν ελαφρώς εκτός θέματος, αλλά και με τη γάτα οριακά δεν είναι. Το τέλος είναι καταλυτικό στο να απορρίψει ο αναγνώστης ότι η γάτα είναι υπαρκτή και ότι πράγματι κάποιο μεταφυσικό στοιχείο υπάρχει. Ανεξάρτητα από τον περιορισμό του διαγωνισμού, όμως, τη βρήκα πάρα πολύ καλή. 

[Διγέλαδος]

Κατά τη γνώμη μου η γάτα θα μπορούσε να φαίνεται ακόμα περισσότερο ως απαραίτητη στην ιστορία. Είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της "τρέλας" του συζύγου. Ή αν το πάμε πιο υπερφυσικά η "μετάδοση" της τρέλας. Αν έδειχνες κάπως το ξεκίνημα ότι γινόταν με την εμφάνιση της γάτας; Αλλά κι έτσι η γάτα δείχνει την κατάσταση του ήρωα, ότι κάτι δεν πάει καλά. Όπως στα όνειρα που καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κι αρχίζεις να αποκτάς συνείδηση...

 

Συμφωνώ ότι η Τρίτη δεν χρειάζεται γιατί όλη η ιστορία εξελίσσεται μέσα στην πολυκατοικία. Ειδικά εκείνη η μέρα δείχνει ότι όλα έχουν αλλάξει κάπως απότομα στον κόσμο αναρωτώμενος τι έχασα.

Παρόλο που η ίδια η ιστορία θα μπορούσε να χωρέσει στο όριο των λέξεων, η γραφή σε κάποια σημεία την κάνει πιο συμπυκνωμένη έχοντας ανάγκη κάποιο "άπλωμα" γιατί κάπως με δυσκόλεψε να την παρακολουθήσω την πρώτη φορά. Είναι όμως όντως love story; Ή κάτι μεγαλύτερο; Γιατί εδώ βλέπουμε την αγάπη του πατέρα/συζύγου και την ανάγκη της "συντήρησης" της οικογένειάς του.

 

Επίσης δεν χρειάζεται κατ' ανάγκη να γίνεται κάτι κάθε μέρα και να γράφεις την ημέρα πάνω.

 

Η ίδια ιστορία μ' αρέσει κι αυτό που κρύβει από πίσω. Μ' αρέσει ο τρόπος που εκδηλώνεται. Δηλαδή μέσω μιας γάτας. Γενικά πιστεύω ότι έχει πολύ ζουμί και δεν πρέπει να την αφήσεις.

 

Καλή τύχη στο διαγωνισμό!

Edited May 2, 2014 by Διγέλαδος

[Lady Nina]

Παράξενη ιστορία. Απαιτεί προσεκτικό διάβασμα από τον αναγνώστη – ίσως ακόμα και μια δεύτερη ανάγνωση – σκέψη κι επεξεργασία των στοιχείων που αποκαλύπτονται σταδιακά. Όμως αυτή είναι και η γοητεία της.

 

Αυτό που συμπέρανα προσωπικά με βάση τα στοιχεία αυτά, είναι πως ο άντρας αυτός, ο Γιώργος, έχει πλάσει μια φανταστική περσόνα. Η Σοφία, όπως την έχει ονομάσει, θεωρείται υπαρκτό πρόσωπο στα μάτια της γειτονιάς, μια και την υποδύεται ο ίδιος. Δεν του ήταν αρκετό να υποκριθεί απλά πως η Σοφία και το μωρό υπάρχουν, έπρεπε να τους κάνει πιστευτούς στον ίδιο του τον εαυτό. Και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το να τους ‘συστήσει’ στην ίδια τη γειτονιά. Η Σοφία είναι ο ίδιος του ο εαυτός, εκτός από την τελευταία σκηνή, κατά την οποία έχει αποδώσει τον ρόλο αυτόν στην κοπέλα με το πορσελάνινο πρόσωπο. Τρεις άνθρωποι νεκροί για να μπορέσει ο ήρωας να ‘αναστήσει’ το όνειρό του˙ μια οικογένεια, ένα καταφύγιο στον ζοφερό αυτόν βούρκο που δεν τον αφήνει να γλιτώσει. Όσο για τη γάτα, αυτή είναι πανταχού παρούσα, γιατί δεν είναι παρά ο ίδιος ο ήρωας, ο αφηγητής. Και αν κατάλαβα καλά, μεταμορφώνεται στ’ αλήθεια σε γάτα, στη γάτα αυτή που μπορεί να μειδιά και να γελάει.

 

Από άποψη γραφής, το διήγημα ήταν πολύ καλογραμμένο και μού άρεσε πολύ η παρομοίωση με τις πόρτες των πολυκατοικιών. Θα ταίριαζε γάντι με ένα διήγημα τρόμου που είχα γράψει παλαιότερα.

 

Αν κάτι θα προτιμούσα να μείνει απ’ έξω, αυτό είναι η καταχώρηση της Τρίτης, αλλά και όλος ο διαχωρισμός του κειμένου με βάση τις ημέρες – εκτός κι αν με αυτό επιδιώκεις κάτι που δεν έχω αντιληφθεί.

 

Παράξενη ιστορία, θα πω και πάλι. Μου άφησε μιαν ιδιαίτερη, όμορφη, γεύση στο στόμα. Κι όσο πιο πολύ το επεξεργάζομαι, τόσο πιο πολύ μ’ αρέσει!

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Well, δεν ξέρω τι να πω. Ήταν από τις ιστορίες που με προβλημάτισε πολύ και νομίζω ότι θα μου άρεσε πολύ περισσότερο, αν την καταλάβαινα καλύτερα.

Είχε πολλές καλές περιγραφές, πολύ καλά σημεία για τη μοναξιά, τη δυστυχία, τη φτώχεια, όλα καλοζυγισμένα και δυνατά. Από την άλλη δεν μπόρεσα να πιάσω και να δέσω καλά όλες στις σκηνές.

Εκείνο που κυριαρχεί, φυσικά, είναι η απύθμενη κόλαση της ανθρώπινης παράνοιας.

 

 

Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά πώς γίνονται ορισμένα πράγματα. Είναι ο άντρας μόνος του ντυμένος με τα ρούχα της γυναίκας του; Μου φαίνεται απίστευτο να μην τον καταλάβει η γειτόνισσα τόσον καιρό. Δεν ξέρω πάλι. Ίσως αν η τρέλα του έχει προχωρήσει τόσο όσο να έχει υποδυθεί και την άλλη προσωπικότητα, μπορεί και να μιμείται τέλεια τις κινήσεις, τις φωνές, τα πάντα.

Προοικονομείς σωστά την μη ύπαρξη του παιδιού από τις κουβέντες ότι είναι τόσο ήσυχο, δεν έχει ξανακούσει τόσο ήσυχο παιδί κλπ.

 

Βλέπω την ιστορία αγάπης, βλέπω τον τρόμο –αν όχι απαραιτήτως μεταφυσικό, σαφέστατα χειροπιαστό μέσα στην τρέλα και στην απόγνωση. Δεν καλοκαταλαβαίνω τι ρόλο έπαιζε η γάτα. Εκτός αν το χαμόγελο φέρνει κάτι από το αρχετυπικό πλέον σύμβολο της γάτας στην Αλίκη όπου το πλάσμα εμφανίζεται και εξαφανίζεται και η γάτα θέλει να μιλήσει για το άγγιγμα ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και σ’ εκείνον που έχει ο δυστυχής ήρωας μέσα στο μυαλό. Η κοπέλα στο υπόγειο ήταν ακόμα πιο αινιγματική μέσα στην ιστορία.

 

 

 

Υ.Γ. (μετά από το διάβασμα όλων των ιστοριών)

Μπορεί τελικά να είμαστε και τυχεροί που δεν μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε πλήρως τον κόσμο του ήρωα. Και μάλλον αυτή πρέπει να ήταν η πιο τρομακτική από τις ιστορίες που διάβασα.

 

[Naroualis]

Γενικά: ενδιαφέρον κείμενο, με τίμιο βηματισμό και σαφείς προθέσεις. Δυστυχώς σε σημεία ασαφές και τραβηγμένο.

 

Μου άρεσε: η ιδέα φυσικά. Μπορεί να ήξερα εξαρχής που θες να πας, αλλά δε με πείραξε. Άλλωστε, πλέον δε με έλκει την πρωτοτυπία, αλλά η εκτέλεση. Και η εκτέλεση ήταν ένα σκαλάκι χαμηλότερα από την άρτια.

 

Δε μου άρεσε: Κάποιες φορές, για να εξυπηρετήσεις αυτό που θες κατά βάθος να πεις (πχ, την εξαθλίωση αυτής της γειτονιάς) ξεφεύγεις από τη φυσική ροή της αφήγησης. Δύο τέτοιες στιγμές είναι όταν χωρίζουν με την Κική στην πρώτη σκηνή -αμέσως γυρίζεις το βλέμμα όχι στο σπίτι αλλά στην πόλη έξω και ξεκινάς τις γενικότητες- και όταν αναφέρεις το κορίτσι του υπογείου -ενώ ως εκείνη τη στιγμή ακολουθείς το βλέμμα του αφηγητή σου, δεν υπάρχει κάποιο οπτικό ερέθισμα που να παραπέμπει στο κορίτσι του υπογείου.

 

Πάντως, προσωπικά, δεν έκατσα να σκεφτώ τι είναι η γάτα. Μου άρεσε η παρουσία της, κι απλά τη δέχτηκα, δεν έψαξα να βρω τη σχέση της με το ήρωα ή με το "κακό". Το αναφέρω όχι ως αντιδιαστολή με αυτά που λένε τα παιδιά, αλλά για να σου πω ότι υπάρχει κι αυτού του είδους ο αναγνώστης.

[Cassandra Gotha]

Το διήγημα μου φάνηκε σαν να μην είναι έτοιμο, σαν να θέλει κι άλλη δουλειά.

Εστιάζει στη φτώχεια, αλλά καθόλου πειστικά. Οι υπερβολές με τις μισογκρεμισμένες πολυκατοικίες και τα περίεργα υπόγεια, δεν βοηθούν (το λάθος σου σε αυτό το κομμάτι του διηγήματος: δεν υπάρχει ξεχωριστός κόσμος όπου ζουν οι Φτωχοί, αυτή την αίσθηση όμως βγάζει το κείμενο).  Ο πρωταγωνιστής μοιάζει με κάποιον που είναι πολύ καινούργιος σ' αυτόν τον "κόσμο",  λες και έπεσε ξαφνικά εκεί, από τον ουρανό, και δεν ξέρει πώς να φερθεί, πώς να τα βγάλει πέρα. Το πιο χτυπητό σημείο είναι εκεί που ξυπνάει με ημικρανία και λέει:

"Πρέπει να φταίει η κακή διατροφή".

Κρυώνει. Το σπίτι του είναι χαβούζα. Δεν μπορεί να ψωνίσει ούτε τα βασικά. Δεν κάνει τέτοιες σκέψεις! "Πρέπει" να φταίει ότι τρώω όλο μακαρόνια; Το ξέρει, ξέρει καλά τι φταίει, αλλά έχει μεγαλύτερα πράγματα για να ανησυχήσει.

 

Εκτός από τη δυστυχία που προσπάθησες να περάσεις, δεν βρήκα κάτι άλλο, κάποιο μυστήριο, κάποιο κλίμα ιδιαίτερο ή κάτι να με φρικάρει. Η γάτα χρειαζόταν μεγαλύτερη προσοχή, η γριά και ο διαχειριστής επίσης, η κοπέλα με το άσπρο πρόσωπο μου φάνηκε σφήνα, και οι φόνοι έγιναν πολύ γρήγορα για να νοιαστώ.

 

Συγνώμη που τα λέω έτσι ξερά, απλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να σου τα πω: η γενικότερη αίσθηση είναι ότι θέλει δουλειά, κι άλλη έκταση, να ξεχωρίσεις τις σκέψεις σου, και ότι σε δυσκόλεψαν τα πλαίσια του διαγωνισμού (ο υπερφυσικός τρόμος και το love story).

Edited May 10, 2014 by Cassandra Gotha

[giorgos lagonas]

Τώρα που τελείωσε ο διαγωνισμός, μπορώ και εγώ να απαντήσω σε κάποιες από τις απορίες σας. Γενικά νομίζω ότι...

 

...πραγματικός τρόμος τελικά είναι η συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας βουτηγμένης στην αποτελμάτωση....

 

Όπως λέει κι ο Μορφέας, καλό είναι να υπάρχει συζήτηση. Οπότε, σχετικά με τη γάτα, αλλά και γενικότερα με τα περίεργα/δυσερμήνευτα σημεία της ιστορίας, εγώ κρατάω 1)το ότι ο τύπος είναι κατάτρελος, επομένως αυτά που γράφει μπορεί κάλλιστα να είναι κουκουρούκου, και 2)ότι θέλω να την βλέπω σαν ιστορία υπερφυσικού τρόμου (γεγονός που εκτός των άλλων, απαιτεί και ένα μίνιμουμ s.o.d.)

 

...προσωπικά, δεν έκατσα να σκεφτώ τι είναι η γάτα. Μου άρεσε η παρουσία της, κι απλά τη δέχτηκα, δεν έψαξα να βρω τη σχέση της με το ήρωα ή με το "κακό". Το αναφέρω όχι ως αντιδιαστολή με αυτά που λένε τα παιδιά, αλλά για να σου πω ότι υπάρχει κι αυτού του είδους ο αναγνώστης...

 

...έπιασαν και αντιμετώπισαν το κείμενο στην πιο σωστή (ή αν προτιμάτε, στην πιο κοντινή σε μένα) διάσταση. 

 

Η αλήθεια είναι ότι το κείμενο είναι γραμμένο για να ερμηνευτεί με παραπάνω από έναν τρόπους και νομίζω ότι γενικά, οι πιο - ας το πούμε mainstream (ελλείψει καλύτερης λέξης) - προσεγγίσεις δουλεύουν εξίσου καλά. Το κλειδί είναι ότι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, είναι, φυσικά, αναξιόπιστη, εφόσον είναι δεδομένο ότι έχεις έναν διαταραγμένο αφηγητή. Για αυτό και φυσικά δεν υπάρχει κανένας φανταστικός κόσμος που ζούνε οι φτωχοί, για αυτό και κάποιες εικόνες είναι πιο έντονες, ίσως και υπερβολικές από το αναμενόμενο. Για αυτό και η Τρίτη. Όλα αυτά είναι hint προς τον αναγνώστη ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που το τύπος βλέπει τον κόσμο. Ο τύπος ζει σε μια καθ' όλα φυσιολογική γειτονιά, όπως όλοι μας. απλώς, ο ίδιος τη βλέπει σαν κόλαση.

 

Από εκεί και πέρα νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι α) ο τύπος τριγυρίζει στη γειτονιά φορώντας γυναικεία ρούχα β) οικογένεια ΔΕΝ υπάρχει, αλλά θέλει να τη "συναρμολογήσει" ορμώμενος από διάφορα στοιχεία που του αρέσουν ή του τραβάνε την προσοχή. Το σώμα ενός κοριτσιού που του αρέσει, τα μάτια της γειτόνισσας, η υγιής καρδιά.

 

από εκεί και πέρα: μπορείς να την πάρεις σαν μια ιστορία τελείως ρεαλιστικού τρόμου. Ο τύπος είναι τρελός, κάνει όλα αυτά ο ίδιος και τα αποδίδει στη γάτα. Η γάτα, την οποία στο κάτω κάτω την είδε και η γειτόνισσα στην ταράτσα, είναι μια σύμπτωση, αλλά λειτουργεί σαν καταλύτης που βάζει όλη την τρέλα του που έχει ήδη συσσωρευτεί σε κίνηση. 

 

κατ' εμέ (και προσωπικά έτσι την προτιμώ) μπορείς να την πάρεις σαν υπερφυσικό τρόμο. Η γάτα είναι ένα αλλόκοσμο στοιχείο που επικοινώνησε με κάποιο τρόπο με την τρέλα και το σκοτάδι που έχει ο άνθρωπος αυτός μέσα του. Τα εγκλήματα και οι ιδέες στο κεφάλι του είναι συνεργικά. Άλλα τα κάνει η γάτα και άλλα ο ίδιος και άλλα μαζί. Στο τέλος, α) η γάτα τον ξεγελάει και φυσικά δε συμβαίνει τίποτα, απλά τον πιάνουν και το όνειρό του καταρρέει β) αυτό που επισημάνατε, που, για να είμαι ειλικρινής, δεν το σκέφτηκα αλλά.... ΟΥΑΟΥ! Δηλαδή... αυτή η ιδέα... ΟΥΑΟΥ! Κάποιος να γράψει μια ιστορία με αυτή την ιδέα ρε παιδιά!!!

 

...αν κατάλαβα καλά, μεταμορφώνεται στ’ αλήθεια σε γάτα, στη γάτα αυτή που μπορεί να μειδιά και να γελάει.

 

Παραξενεύομαι που υπάρχει κόσμος που διαβάζει ένα διήγημα υπερφυσικού (τρόμου, ή whatever) και παρόλα αυτά επιθυμεί τόσο επίμονα να είναι όλα υπερβολικά αναλυμένα, επεξηγημένα, στρωτά, μασημένο φαΐ. Δεν με χαλάει, αλλά με παραξενεύει. Και χαίρομαι πολύ για τις ιδέες και το χρόνο που ξοδέψατε στο κείμενό μου. Σίγουρα, αυτή η γάτα θα γελάσει πολύ καλύτερα στο επόμενο rewrite, και αυτό θα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στα σχόλιά σας. Ευχαριστώ πολύ!

 

Υ.Γ. ...δεν μπορώ να κλείσω χωρίς να το ξαναπώ. Αυτή η ιδέα... 

 

 

.Δηλαδή έχει γίνει γάτα κι αυτοί που εισβάλλουν δεν τον βρίσκουν (;;;).... Αυτό παρεμπιπτόντως, αν είχε υποστηρικτεί αρκετά, θα ήταν απίθανα πετυχημένο.

 

...δηλαδή... ΟΥΑΟΥ!!!

Edited May 13, 2014 by giorgos lagonas

[alucardos]

Μου αρεσε η ιστορια γιατι ειναι απο αυτες που σε πιανουν με κατεβασμενα τα παντελονια. Και ενω ο χαρακτηρας; σου περιγραφει κατι απιστευτα απλοικο, αρχιζει μετα την δικη του εξηγηση απλοικων μετατροπων, και εισαι φαση "ποιος; Ποιο παιδακι;, Ποιες μπαταριες;, Τι; Καρδια; Μαξιλαρι; Για μισο λεπτο..."