Η Βαλσαμωμένη Αράχνη

[Morfeas]

Είδος: τρόμος
Βία; Κατιτίς
Σεξ; Σε μικρό βαθμό
Αριθμός Λέξεων:2549(μαζί με τίτλο)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: για τον 36ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτικης Ιστορίας, Κατηγορία: Τρομος, Θέμα: Love Story (το πρώτο μου κείμενο στο φόρουμ, ελπίζω  να ακολουθήσουν πολλά ακόμα)
Αρχείο:Η βαλσαμωμένη αράχνη.pdf

[mman]

Πολύ ζωντανό γράψιμο. Δεν θα χάσω την επόμενη ιστορία που θα ανεβάσεις.

[Oceanborn]

Η πρώτη ιστορία που διάβασα. Δε θα μπορούσε να ξεκινήσει ο διαγωνισμός πιο εντυπωσιακά νομίζω. Δυνατή αφήγηση, τρομακτικός από κάθε άποψη θεματικός άξονας και όμορφες περιγραφές. Μπράβο Μορφέα! Καλή επιτυχία. 

[Evanescent]

Η ιστορία έχει συνέπεια, ροή και έντονες σκηνές.

Η γλώσσα βατή και απόλυτα κατανοητή, ικανοποιητικά περιγραφική.

Το θέμα της, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, κρατάει τον αναγνώστη κι αυτό αρκεί.

Πολύ καλές οι περιγραφές των ηρώων, όσα ακριβώς χρειάζεται να ξέρουμε, χωρίς περιττές αφηγήσεις και λεπτομέρειες.

 

Μια μόνο παρατήρηση και μάλιστα όχι ιδιαίτερα σημαντική.

Ο τίτλος σου: Η Βαλσαμωμένη Αράχνη. Δεν το καταλαβαίνω για ποιο λόγο.

 

 

 

Περιγράφεις κάποια στιγμή μια βαλσαμωμένη αράχνη στο σπίτι και με την εικόνα της τελειώνεις και την ιστορία.

Χωρίς να έχει καμιά ιδιαίτερη αξία στην πλοκή, τη χρησιμοποιείς για τίτλο.

Αν, απ' την άλλη, θέλεις να παρομοιάσεις τη Μελπομένη με αράχνη-μαύρη χήρα κλπ, δεν πετυχαίνει, γιατί δεν βγαίνει απ' την ιστορία τέτοια συμπεριφορά από μέρους της.

Αντίθετα της δικαιολογείς πολλά ελαφρυντικά, ειδικά από τη μέση και μετά.

 

 

 

Καλή ιστορία,

Ευχαριστώ

 

 

[Διγέλαδος]

Αφού χώρεσες μια ιστορία που κρατάει τόσα χρόνια σε τόσες λίγες λέξεις μπράβο σου. Η ατμόσφαιρα που διαχέει την γραφή με κράτησε μέχρι το τέλος χωρίς να θέλω να σταματήσω. Μ' άρεσε η εξέλιξη της ιστορίας και το τέλος. Καλή τύχη στον διαγωνισμό!

[Natasha]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία!

 

Έχει ζωντανούς διαλόγους μεταξύ ηρώων. Η ανατροπή του ποια είναι η γυναίκα είναι κάτι που ο αναγνώστης μαντεύει σε ένα σωστό σημείο του κειμένου (δηλαδή δεν το καταλαβαίνει 2-3 σελίδες πριν συμβεί, αλλά λίγο πριν χτυπήσει και τον ήρωα). Λίγο δούλεμα ακόμη σηκώνει η δυναμική μεταξύ των 2 χαρακτήρων. Αρχικά δίνεις την αίσθηση ότι ο μικρός είναι λίγο πρωτάρης, λίγο ντρέπεται. Οπότε, έρχεται λίγο απότομα το πώς την αρπάζει αυτή τη μεγαλύτερη του πολύ ελκυστική γυναίκα. Μου αρέσει το ότι εκείνη δείχνει μια αυτοσυγκράτηση αφού έχει "πολλά χρόνια" όπως λες, όμως η έκφραση του ήρωα για το "διπλανό δωμάτιο" και το τι κάνανε εκεί είναι λίγο σκληρή. Πολύ ωραίο κομμάτι η "κατάρα του χωριού". Το τελευταίο κομμάτι με την πάλη το δίνεις πολύ ωραία. Παρατήρηση για τον τίτλο: δεν έχει άμεση σχέση με την ιστορία, και η τελευταία πρόταση ενώ προσπαθεί να το "δέσει" όλο το στόρυ, δεν "κολλάει" όσο θα μπορούσε. Είμαι σίγουρη ότι χωρίς την πίεση του χρόνου θα σου έρθει κάτι πιο κατάλληλο

[dagoncult]

 

-Πολύ ωραία ιδέα!

 

-Ίσως και να ήθελα λιγότερα ρήματα, κι ακόμα περισσότερες εικόνες, αλλά πέρα από αυτό (που είναι και προσωπικό γούστο) ο λόγος σου πήγαινε πολύ άνετα.

 

-Στα συν οι διάλογοι.

 

-Ωραία η σκηνή από τη στιγμή που ακούει το κλάμα, μέχρι το σημείο που χάνει τις αισθήσεις του.

 

-Δεν είμαι σίγουρος ότι έπιασα το τέλος. Βασικά, δεν κατάλαβα τι ρόλο παίζει η αράχνη (ειδικά από τη στιγμή που τιτλοδοτεί το διήγημα), και τι ακριβώς συμβαίνει και την βλέπει να κάθεται πάνω του.

 

''Δεν είπα αυτό. Απλώς οι άνθρωποι εδώ τείνουν να θυμούνται τα καλά των νεκρών και τα στραβά των ζωντανών.''

-γαμώ!

 

-Το σημείο που θυμάται τη συζήτηση ανάμεσα στη φύλακα και τη διευθύντρια, σχετικά με τα οράματα που έβλεπε μικρός, μου φάνηκε σαν παραγέμισμα, ώστε να περάσει στον αναγνώστη η πληροφορία ότι ο ήρωας από μικρός έβλεπε οράματα. Βέβαια, τώρα υπήρχε και το πρόβλημα με το όριο των λέξεων, αλλά αν την ξαναπιάσεις για διορθώσεις, δες μπας και σ' ενδιαφέρει να δώσεις λίγο περισσότερη ανάπτυξη σ' αυτό το σημείο (λίγες παραπάνω λέξεις ή ίσως κάποια αναφορά νωρίτερα).

 

-Ένα τελευταίο (που πιθανώς έχει να κάνει πάλι με το όριο λέξεων). Κατά τη γνώμη μου οι σκηνές 1)της αποκάλυψης του φανταστικού φίλου-πατέρα και 2)του χτισίματος του θυμού του ήρωα, πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Μιλάω για τα εξής σημεία:

 

σελ 5: ''Πίσω της εκείνος...'' μέχρι ''...ψυλλιαστεί το παραμικρό.''

και

σελ 5: ''Η γυναίκα της οποίας...'' μέχρι ''...απ' όσο υπήρξα ποτέ.''

 

Τώρα είναι μόνο τέσσερις σειρές το καθένα, και μέσα σ' αυτές βλέπουμε τόσο την μεγάλη αποκάλυψη του διηγήματος, όσο και τη μεταστροφή της ψυχολογίας του ήρωα, που οδηγεί την ιστορία στην κορύφωσή της (με τον ήρωα να προσπαθεί να δολοφονήσει τη μητέρα του). Γνώμη μου είναι πως και τα δύο τμήματα χρειάζονταν περισσότερες λέξεις.

 

[giorgos lagonas]

ωραία ιστορία, ίσως ξαναειπωμένη σαν στυλ, αλλά με στιβαρή ατμόσφαιρα και στο κάτω κάτω, αυτό είναι το ζητούμενο. Μεγαλύτερο για μένα προσόν της είναι ότι την προσαρμόζεις ωραία στην Ελληνική πραγματικότητα, σε ένα ολόδικό μας χωριό.

 

για μένα τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι τα εξής : 

 

1) η γλώσσα. Πολλές πολλές περιττές λέξεις. Είπες ότι είναι η πρώτη σου ιστορία στο φόρουμ, να υποθέσω λοιπόν ότι δεν έχεις μεγάλη συγγραφική εμπειρία. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό, ίσα ίσα που κάνεις μια πολύ δυνατή αρχή και έχεις περιθώριο για μεγάλη βελτίωση! Είμαι σίγουρος ότι οι επόμενες ιστορίες σου θα είναι πολύ πιο οικονομημένες λεκτικά. Τα παρακάτω, ισχύουν ανεξαρτήτως του προσωπικού σου στυλ : Ένα πρώτο hint : αν μια λέξη δεν τη χρειάζεσαι απόλυτα, ΒΓΑΛΕ τη. Δευτερο hint : τα επιρρήματα δεν είναι φίλοι σου. Μη μου λες ότι πχ ο Μήτσος "...πισωπάτησε διστακτικα΄..." αλλά βρες ένα τρόπο να μου ΔΕΙΞΕΙΣ αυτό τον δισταγμό. Είναι αυτό που σου λέει και ο Άκης, ότι χρειάζονται περισσότερα ρήματα

 

2) ο θυμός κλιμακώθηκε πολύ απότομα, σχεδόν σαν να του γύρισαν διακόπτη. Το αυτό και η αποκάλυψη, ήταν κάπως απότομο και ξερό, φαντάζομαι ένεκα του ορίου των λέξεων

 

3) η βαλσαμωμένη αράχνη. Φαντάζομαι ότι η σύνδεση που είχες στο μυαλό σου είναι τύπου χήρα - μαύρη χήρα - αράχνη, αλλά αυτό δε φαίνεται στο κείμενό σου. Αυτό που φαίνεται  είναι μια παρένθετη σκηνή που δεν έχει καμία σχέση με την πλοκή. Και ο χαρακτήρας της χήρας, όπως τελικά εξελίσσεται, φέρνει περισσότερο σε θύμα, παρά σε γυναίκα αράχνη, άρα και αλλιώς να το δούλευες, πάλι δεν ταιριάζει. 

[elgalla]

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην ιστορία αυτή ήταν η ατμόσφαιρα της ελληνικής επαρχίας, η οποία έπειθε απόλυτα και ήταν το δυνατό χαρτί του διηγήματος. Η ιδέα και το στήσιμο ήταν καλά, όμως το τέλος χρειαζόταν λίγο χώρο να αναπνεύσει. Η συνειδητοποίηση της ταυτότητας του ήρωα ήρθε πολύ απότομα και χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο, πέραν του ότι οι σκέψεις του ταυτίζονται με του "φίλου"-πατέρα. Επίσης, η αντίδραση του ήρωα ήταν πολύ απότομη και πολύ δραστική για κάτι το οποίο δεν προσπάθησε καν να εξακριβώσει. Αντ' αυτού, βασίστηκε στα λόγια του φαντάσματος, το οποίο δεν ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, όπως μάθαμε κάτι γραμμές πριν. Το βασικότερο μειονέκτημα, για μένα, ήταν ο τρόμος ή, μάλλον, το ότι δεν τον αισθάνθηκα. Αν με ρώταγες, δηλαδή, τι μου έλειψε από την ιστορία αυτή, ο τρόμος θα σου απαντούσα. Χτίζεις πιο πολύ την ερωτική ιστορία από ότι τον τρόμο και σ'αυτό, πιστεύω, συμβάλλει ο εκτεταμένος διάλογος που, σε ένα όριο 3000, σου καίει λέξεις χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αυτό βέβαια είναι τελείως υποκειμενικό, οπότε δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Όπως επεσήμαναν και άλλοι, ο τίτλος δεν εκφράζει την ιστορία και, αντιθέτως, δίνει την εντύπωση ότι αλλού την πήγαινες και αλλού σε πήγε - καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η βάση είναι καλή, όμως, και δείχνει πως έχει προοπτικές να γίνει ακόμη καλύτερη. 

[dagoncult]

1)Μη μου λες ότι πχ ο Μήτσος "...πισωπάτησε διστακτικα΄..." αλλά βρες ένα τρόπο να μου ΔΕΙΞΕΙΣ αυτό τον δισταγμό. Είναι αυτό που σου λέει και ο Άκης, ότι χρειάζονται περισσότερα ρήματα

 

-εγώ λιγότερα ρήματα είπα ότι θα προτιμούσα, ώστε να είναι πιο στατικές οι εικόνες και να μην παίζει αναγνωστικό τρέξιμο από το ένα ρήμα στο άλλο.

 

εντιτ: μικροδιόρθωση

Edited May 1, 2014 by dagoncult

[Lady Nina]

Πολύ καλογραμμένη ιστορία, που κυλούσε σαν νεράκι.

 

Πειστική ατμόσφαιρα, φυσικοί κι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, πετυχημένη κλιμάκωση, που όμως θα ήθελε λίγο ακόμα χώρο για να αναδειχθεί και να εξηγηθεί πλήρως.

 

Μου άρεσε πάρα πολύ η ανατροπή και συμφωνώ πως δούλεψε όπως έπρεπε και στο σημείο που έπρεπε.

 

Μόνη μου ένσταση είναι ο ρόλος της βαλσαμωμένης αράχνης, και συνεπώς ο ίδιος ο τίτλος του διηγήματος.

 

Κάτι άλλο που με βάζει επίσης σε σκέψεις είναι το εξής: δε θα έπρεπε ο ήρωας να γνωρίζει την καταγωγή και την οικογένειά του. Υποθέτω πως δεν τον εγκατέλειψαν στο ίδρυμα, κι επομένως οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να γνωρίζουν τα στοιχεία του.

 

Αν θελήσεις να ξαναπιάσεις την ιστορία, πρότασή μου είναι να προσέξεις αυτά τα δύο σημεία, να τα δικαιολογήσεις με κάποιον τρόπο.

 

Ανεξάρτητα από αυτά τα σημεία πάντως, η ιστορία μού άρεσε πάρα πολύ!

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Πολύ ωραία ιστορία.

Καλές περιγραφές, καλή ατμόσφαιρα, πολύ αναπάντεχη η ανατροπή, ωραίο το σημείο της κατάρας.

 

 

Ιδιαίτερα ανατριχιαστικές οι σκηνές με το κλάμα του μωρού κι εκείνον ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά για ν’ ανακαλύψει τι συμβαίνει.

Μόνο το σημείο με τα οράματα μου φάνηκε λίγο ζορισμένο. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το είχες προοικονομήσει κι αυτό λίγο περισσότερο, όπως έκανες με την παιδική του ηλικία στο ίδρυμα.

 

 

 

Καλώς ήρθες και καλές συνέχειες να έχουμε!

[Naroualis]

Γενικά: Ω τι ωραία ξεκίνησες! Κάπου εκεί στα τρία τέταρτα του δρόμου, όμως, άρχισες να βιάζεσαι και το τσαλάκωσες λιγάκι.

 

Μου άρεσε: ο τρόπος προσέγγισης. Η ηρεμία κι η σχεδόν τρυφερή διάθεση που αποπνέει η σκηνή της γνωριμίας. Οι γενικές, αλλά αρκετές περιγραφές του χωριού. 

 

Δε μου άρεσε: Ο τρόπος με τον οποίο μπάζεις τον πατέρα στην εξίσωση. Ούτε και η ίδια η αράχνη μου φαίνεται χρήσιμη, εκείνη η τελευταία φράση την υποβιβάζει σε απλό σημείο εντυπωσιασμού.

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε, με τράβηξε να συνεχίσω να διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Η γραφή σου είναι πολύ καλή, πολύ δουλεμένη.

Πολύ καλό αυτό που έκανες με τον φίλο του, μιλάει πολύ σκληρά για τη γυναίκα στην καφετέρια, και στο τέλος λέει και μια κουβέντα για συγχώρεση, αλλά φαίνεται ότι δεν την εννοεί. Χρειαζόταν όμως κι άλλα στοιχεία για να αναδειχθεί καλύτερα η αλήθεια, να δυναμώσει το φινάλε.

 

Η αράχνη στο τέλος μοιάζει να μπήκε έτσι, σφήνα. Η απλή αναφορά της όταν την είδε στο σπίτι ήταν αρκετή, επιτέλεσε το σκοπό της.

 

Γενικά πολύ καλές οι περιγραφές, αλλά ένα πραγματάκι με ξένισε: σε τέτοια σύγχιση κανείς δεν θα σκεφτόταν "κόλπος". Θα σκεφτόταν σώμα, μάλλον. Το σώμα της οποίας έφερε στον κόσμο... το σώμα το οποίο βεβηλώθηκε... Κάπως έτσι. Το "κόλπος" παραείναι ανατομικό για τη στιγμή.

 

Γενικά μένω με καλή εντύπωση. Η ιστορία, η πλοκή, ήταν απλή, η γραφή πολύ καλή, ο ρυθμός άνετος, το στοιχείο του τρόμου αρκετά ικανοποιητικό (από την αρχή μας έβαλες στο κλίμα), και το θέμα του διαγωνισμού το εκμεταλεύτηκες πολύ καλά.

 

[Morfeas]

Καταρχάς, θέλω πολύ να ευχαριστήσω όλους όσοι σχολιάσατε την ιστορία μου.

 

Οι παρατηρήσεις σίγουρα είναι ωφέλιμες, είναι το feedback που χρειάζεται ο καθένας μας για να δει πώς πρέπει να συνεχίσει στο μέλλον, τι να προσέξει, τι να κρατήσει. Κι ευχαριστώ το χρόνο που αφιερώσατε!

 

Επειδή είναι το πρώτο κείμενο που δημοσιεύω στη βιβλιοθήκη συγχωρέστε μου το σεντόνι.

 

 

 

-Το σημείο που θυμάται τη συζήτηση ανάμεσα στη φύλακα και τη διευθύντρια, σχετικά με τα οράματα που έβλεπε μικρός, μου φάνηκε σαν παραγέμισμα, ώστε να περάσει στον αναγνώστη η πληροφορία ότι ο ήρωας από μικρός έβλεπε οράματα. Βέβαια, τώρα υπήρχε και το πρόβλημα με το όριο των λέξεων, αλλά αν την ξαναπιάσεις για διορθώσεις, δες μπας και σ' ενδιαφέρει να δώσεις λίγο περισσότερη ανάπτυξη σ' αυτό το σημείο (λίγες παραπάνω λέξεις ή ίσως κάποια αναφορά νωρίτερα).

και

 

Μόνο το σημείο με τα οράματα μου φάνηκε λίγο ζορισμένο. Νομίζω ότι θα έπρεπε να το είχες προοικονομήσει κι αυτό λίγο περισσότερο, όπως έκανες με την παιδική του ηλικία στο ίδρυμα.

Έπρεπε να το παρουσίαζα καλύτερα. Καλές παρατηρήσεις!

 

 

Λίγο δούλεμα ακόμη σηκώνει η δυναμική μεταξύ των 2 χαρακτήρων. Αρχικά δίνεις την αίσθηση ότι ο μικρός είναι λίγο πρωτάρης, λίγο ντρέπεται. Οπότε, έρχεται λίγο απότομα το πώς την αρπάζει αυτή τη μεγαλύτερη του πολύ ελκυστική γυναίκα. Μου αρέσει το ότι εκείνη δείχνει μια αυτοσυγκράτηση αφού έχει "πολλά χρόνια" όπως λες, όμως η έκφραση του ήρωα για το "διπλανό δωμάτιο" και το τι κάνανε εκεί είναι λίγο σκληρή.

Σ' αυτό εννοείς την έκφραση "Στο διπλανό δωμάτιο την πήρα δυο φορές εκείνο το βράδυ"; Τη βρίσκεις προβληματική ή σκληρή ως έκφραση ή το περιεχόμενό της σε ενοχλεί (ότι το 'παιξε δύσκολη και μετά κάναν όχι μία αλλά δύο φορές έρωτα; );

 

 

2) ο θυμός κλιμακώθηκε πολύ απότομα, σχεδόν σαν να του γύρισαν διακόπτη. Το αυτό και η αποκάλυψη, ήταν κάπως απότομο και ξερό, φαντάζομαι ένεκα του ορίου των λέξεων

και

-Ένα τελευταίο (που πιθανώς έχει να κάνει πάλι με το όριο λέξεων). Κατά τη γνώμη μου οι σκηνές 1)της αποκάλυψης του φανταστικού φίλου-πατέρα και 2)του χτισίματος του θυμού του ήρωα, πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Μιλάω για τα εξής σημεία:

 

σελ 5: ''Πίσω της εκείνος...'' μέχρι ''...ψυλλιαστεί το παραμικρό.''

και

σελ 5: ''Η γυναίκα της οποίας...'' μέχρι ''...απ' όσο υπήρξα ποτέ.''

 

Τώρα είναι μόνο τέσσερις σειρές το καθένα, και μέσα σ' αυτές βλέπουμε τόσο την μεγάλη αποκάλυψη του διηγήματος, όσο και τη μεταστροφή της ψυχολογίας του ήρωα, που οδηγεί την ιστορία στην κορύφωσή της (με τον ήρωα να προσπαθεί να δολοφονήσει τη μητέρα του). Γνώμη μου είναι πως και τα δύο τμήματα χρειάζονταν περισσότερες λέξεις.

και

 

Επίσης, η αντίδραση του ήρωα ήταν πολύ απότομη και πολύ δραστική για κάτι το οποίο δεν προσπάθησε καν να εξακριβώσει. Αντ' αυτού, βασίστηκε στα λόγια του φαντάσματος, το οποίο δεν ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, όπως μάθαμε κάτι γραμμές πριν. 

και

 

Δε μου άρεσε: Ο τρόπος με τον οποίο μπάζεις τον πατέρα στην εξίσωση. Ούτε και η ίδια η αράχνη μου φαίνεται χρήσιμη, εκείνη η τελευταία φράση την υποβιβάζει σε απλό σημείο εντυπωσιασμού.

 

Η αλήθεια είναι ότι η μεταστροφή του χαρακτήρα είναι όντως απότομη και θα μπορούσε να περιγραφεί πιο εκτεταμένα. Δηλαδή η αποκάλυψη της σχέσης του με τη γυναίκα ή το φάντασμα. Αυτό συνέβη γιατί ο ήρωας εκείνη τη στιγμή όντως "θολώνει"/ "του γυρίζει ο διακόπτης"/κλπ. Το παραπάνω σχετίζεται και με την κατάρα, αυτό το θόλωμα, που ενεργοποιήθηκε με την αποκάλυψη και το σοκ. Βέβαια ο ήρωας δεν το συνειδητοποιεί, βρίσκεται σε παραφροσύνη. Απλώς επειδή ο αφηγητής τύχαινε να είναι και ο ήρωας, η αφήγηση έγινε πολύ σύντομα γιατί και ο ήρωας δεν κάθισε να το σκεφτεί παραπάνω. Δρούσε, χωρίς να σκέφτεται καθαρά. Παρ' όλα αυτά, όντως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα αναλυτικότερα και να φέρω όσο πιο ομαλά (μέσω του αφηγητή) κάποια άλλα, χωρίς να παραμερίζω την παραπάνω επιδίωξή μου. Δηλαδή να βρω τη "χρυσή τομή".

 

1) η γλώσσα. Πολλές πολλές περιττές λέξεις. Είπες ότι είναι η πρώτη σου ιστορία στο φόρουμ, να υποθέσω λοιπόν ότι δεν έχεις μεγάλη συγγραφική εμπειρία. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό, ίσα ίσα που κάνεις μια πολύ δυνατή αρχή και έχεις περιθώριο για μεγάλη βελτίωση! Είμαι σίγουρος ότι οι επόμενες ιστορίες σου θα είναι πολύ πιο οικονομημένες λεκτικά. Τα παρακάτω, ισχύουν ανεξαρτήτως του προσωπικού σου στυλ : Ένα πρώτο hint : αν μια λέξη δεν τη χρειάζεσαι απόλυτα, ΒΓΑΛΕ τη. Δευτερο hint : τα επιρρήματα δεν είναι φίλοι σου. Μη μου λες ότι πχ ο Μήτσος "...πισωπάτησε διστακτικα΄..." αλλά βρες ένα τρόπο να μου ΔΕΙΞΕΙΣ αυτό τον δισταγμό. Είναι αυτό που σου λέει και ο Άκης, ότι χρειάζονται περισσότερα ρήματα

Αυτό με τα ρήματα φαντάζομαι είναι και θέμα προσωπικού γούστου(δεδομένου ότι κάποιος προτιμά περισσότερα κι άλλος λιγότερα), οπότε θα το έχω κατά νου ως τρόπο γραφής ανάλογα με το πού θέλω να επικεντρωθώ κάθε φορά.

 

Συμφωνώ με τα hints που δίνεις, τα θεωρώ σημαντικά. Το δεύτερο με τα επιρρήματα βέβαια κυρίως όσον αφορά την υπερβολή- όπως και καθετί νομίζω πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ.

 

Σ' ευχαριστώ για τις συμβουλές. Απλώς θα ήταν καλύτερο αν μπορούσες να μου δώσεις κάποια παραδείγματα από το κείμενο, γιατί για να υπάρχουν εκεί ίσως να μην καταλαβαίνω ότι είναι περιττές λέξεις και γι’ αυτό να τις κράτησα.

 

Προφανώς δε λέω ότι είναι άψογο (μην παρερμηνευτεί ως επιθετικό το σχόλιό μου), σίγουρα έχει πολλές αστοχίες, φράσεις που να έδεναν για μένα αλλά για άλλους να ήταν άκομψες ή ακατανόητες, περιττά πράγματα. Απλώς επειδή με βάση το σχόλιό σου κατάλαβα ότι εντόπισες ένα σοβαρό πρόβλημα, θα ήθελα περισσότερη κατατόπιση (εφόσον αδυνατώ να το εντοπίσω ο ίδιος στο βαθμό που περιγράφεται). Μήπως δηλαδή πράγματα που μου φαίνονται σημαντικά (για την ατμόσφαιρα, την περιγραφή κλπ), τελικά δεν είναι.

 

Το πρόβλημα με τα επιρρήματα το εντοπίζω σε κάποιο βαθμό, αν και δε θεωρώ ότι είναι σε μεγαλύτερη αναλογία απ’ ό,τι είναι συνηθισμένος ο αναγνώστης- απ’ ό,τι θα άντεχα εγώ δηλαδή. Αλλά σε επόμενο χτένισμα θα προσπαθήσω να αποφύγω κάποια, ιδίως όσα σχετίζονται με το διάλογο και μου ξέφυγαν.

 

Κι όλα τα παραπάνω τα αναφέρω επειδή θεωρώ ότι η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν απλή, χωρίς πολλά στολίδια. Να αναφέρω ακόμα πως το κείμενο γράφτηκε μονοκοπανιά κι ακολούθησαν 2-3 βιαστικά περάσματα έπειτα κυρίως για συντακτικά λάθη ή φράσεις που να μη μου ακούγονται καλά. Οπότε προφανώς και απέχει πολύ από το να είναι άψογο γλωσσικά.

 

 

 

Κάτι άλλο που με βάζει επίσης σε σκέψεις είναι το εξής: δε θα έπρεπε ο ήρωας να γνωρίζει την καταγωγή και την οικογένειά του. Υποθέτω πως δεν τον εγκατέλειψαν στο ίδρυμα, κι επομένως οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να γνωρίζουν τα στοιχεία του.

Πολύ καλή παρατήρηση! Θα έπρεπε να το είχα εξηγήσει περισσότερο.

 

Γενικά πολύ καλές οι περιγραφές, αλλά ένα πραγματάκι με ξένισε: σε τέτοια σύγχιση κανείς δεν θα σκεφτόταν "κόλπος". Θα σκεφτόταν σώμα, μάλλον. Το σώμα της οποίας έφερε στον κόσμο... το σώμα το οποίο βεβηλώθηκε... Κάπως έτσι. Το "κόλπος" παραείναι ανατομικό για τη στιγμή.
 

Όντως, δεν το είχα σκεφτεί... Έχεις δίκιο! Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση!

 

Τώρα, όσον αφορά τον τίτλο.

 

Είναι όλα σωστά σχετικά με την ασάφεια και το ότι δεν έχει σχέση με την πλοκή. Γιατί δεν έχει (παρά ελάχιστη σχέση με την πλοκή)

Η μόνη του σύνδεση με την πλοκή γίνεται στο τέλος, όπου με το αντικείμενο αυτό βγαίνει knock out ο ήρωας.

 

Είναι αυτός αρκετός λόγος για να τιτλοφορήσεις το διήγημα;

Όχι θα σας πω.

Και τότε γιατί τον  έβαλες, θα με ρωτήσετε.

 

Για μένα η βαλσαμωμένη αράχνη συμβόλιζε τον κίνδυνο, από την αρχή μέχρι το τέλος (όπου παραφύλαγε ως αίσθηση στο διήγημα μέχρι να απελευθερωθεί στο τέλος με την αποκάλυψη- αυτό χρονικά δε συμπίπτει με το σπάσιμο του γυαλιού και την απελευθέρωση της αράχνης αλλά στο δικό μου μυαλό ταίριαζε).

 

Στην πρώτη της εμφάνιση, ο ήρωας, έχοντας κάποιες αμφιβολίες για τη Μελπομένη μετά απ’ όσα έχει ακούσει, ήθελα να νιώσει αυτόν τον κίνδυνο. Γι’ αυτό παρατηρεί την αράχνη. Παράλληλα ο αναγνώστης κάνει τους συνειρμούς που κάνατε. Δεν ήθελα όμως αυτός ο κίνδυνος να εκφραστεί ως καθαρή σκέψη από τον ήρωα, ήθελα απλώς να μείνει η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Το «Πόσα θύματα είχε εγκλωβίσει στις λαβές της;» ήταν η σκέψη του αφηγητή-ήρωα κι έχει δύο επίπεδα ανάγνωσης, το 2^ο από οποία όμως ο ήρωας-αφηγητής δεν τολμά να εκφράσει. Σ’ αυτό το σημείο κιόλας δεν πιστεύει τίποτα κακό για τη Μελπομένη. Η αράχνη του κάνει εντύπωση- πόσοι άλλωστε στην ελληνική ύπαιθρο έχουν στα σπίτια τους ταριχευμένα έντομα; Η αράχνη με την παράταιρη παρουσία της είναι δηλαδή σα να τον προειδοποιεί να φύγει, ότι κάτι δεν είναι σωστό- για άλλους λόγους βέβαια από αυτούς που νομίζει ο αναγνώστης στην παρούσα φάση.

 

Ήθελα εν τέλει να δημιουργηθεί αυτή η δυσοίωνη αίσθηση του κινδύνου που είχε κι ο ήρωας (ανεξήγητη μεν) στον αναγνώστη- πολύ φιλόδοξη σαν ιδέα κι εγώ μάλλον άπειρος για να τη διαχειριστώ.

 

Στο τέλος, η βαλσαμωμένη αράχνη «χαμογελά» στον ήρωα αποκαλύπτοντάς του ποιος πραγματικά είναι ο κίνδυνος, τι ήταν αυτό που ήταν για χρόνια φυλακισμένο. Το παρελθόν του (έστω και με τη μεταφυσική μορφή μιας κατάρας), που ήταν φυλακισμένο για χρόνια. Η αποκάλυψη δε γίνεται στο κείμενο, αλλά αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη. Ο κίνδυνος δηλαδή απελευθερώνεται και λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του, τον βλέπει στα μάτια. Ποιος πραγματικά ήταν δηλαδή ο κίνδυνος; αναρωτιέται εκτός κινδύνου(πιθανώς μόλις ξυπνούσε)

 

Αυτό, τον κίνδυνο που έκρυβε το παρελθόν του θεώρησα ως το βασικότερο «θέμα» της ιστορίας (πέραν του ερωτικού στοιχείου, το οποίο άλλωστε αποδείχθηκε και μέσο) και γι’ αυτό επέλεξα να ονομάσω το διήγημά μου έτσι. Με την πλοκή δεν έχει σχέση, είχε για μένα όμως νόημα ως συμβολισμός.

 

Προφανώς τα παραπάνω δεν περιμένω να τα δεχτεί κανείς, γνώριζα ότι κανείς δε θα το καταλάβαινε κι ούτε προφανώς θα το απαιτούσα. Δε θεωρούσα και τόσο σημαντικό άλλωστε να γίνει κατανοητός(ειδάλλως θα 'χα βάλει και καμιά "εξυπνακίστικη" φράση στο τέλος, που μάλλον θα αποδυνάμωνε το διήγημα). Αν γινόταν βέβαια θα χαιρόμουν πολύ! Ελπίζω βέβαια να μην αποτέλεσε και τροχοπέδη στην απόλαυση της ανάγνωσης.

 

Και πάλι σας ευχαριστώ όλους, με τις παρατηρήσεις σας (κι αυτές που δε σχολίασα για να μην τραβήξει περισσότερο)!

 

 

[Natasha]

Σκληρή ως έκφραση, ή μάλλον αταίριαστη, αφού η οπτική γωνία είναι του τύπου και ο τύπος την βλέπει αρκετά ρομαντικά μέχρι εκείνο το σημείο (περιγράφει τα μάτια της, προσπαθεί να την εντυπωσιάσει κλπ)

[xrusaki]

Mου αρεσε πολυ.. προφανως ο γιος ηταν τρελος σαν τον πατερα.. δεν μπορεσε να τον γλυτωσει τελικα με την ενεργεια της. Ωραια ατμοσφαιρα , ωραιοι διαλογοι , ζωντανο , καλο θεμα.. γενικα πολυ καλη δουλεια..

[GeorgeDamtsios]

Πρώτη ιστορία που τυχαίνει να διαβάσω στο sff, πρώτος εντυπωσιασμός!

 

 

Μου άρεσε πολύ ότι με ελάχιστες προτάσεις  ο συγγραφέας της ιστορίας καταφέρνει και μας βάζει αμέσως στο νόημα, ενώ εξίσου καλά και γρήγορα περιέγραψε και τους χαρακτήρες του.

 

 

Στα θετικά επίσης η γρήγορη ροή της. Τα χάλασε μονάχα λιγάκι προς το τέλος, κοντά στην (πολύ ωραία) ανατροπή. Κάπου εκεί μου φάνηκε ότι παράπηγε γρήγορα, σαν ξαφνικά να ανακάλυψε ότι το όριο των λέξεων δεν του έφτανε.

 

 

Προσωπική άποψη και μόνο: Φίλε Morfea, αν προσπαθήσεις ποτέ να την εκδώσεις, ξαναδούλεψε την ξανά. Με ελάχιστες λέξεις παραπάνω, θα την κάνεις να ξεμπουκώσει και  να πετάει! 

 

Δεν απορώ πάντως που κέρδισες τον διαγωνισμό. Ήταν πολύ ωραία!

 

[Disco_Volante]

Ωραία ατμοσφαιρική ιστορία που ρέει εύκολα και συνεπώς δεν κουράζει τον αναγνώστη. Οι διάλογοι είναι αρκούντως ρεαλιστικοί και το σκηνικό πολύ καλά δομημένο. Τώρα όσον αφορά στην ιδέα της ιστορίας, μπορώ να πω ότι είναι ευρηματική αν και κάπου στη μέση της ιστορίας ψιλο-κατάλαβα το μυστικό. Διαβάζοντας τον τίτλο περίμενα να υπάρχει κάποιο πιο έντονο υπερφυσικό στοιχείο. Ίσως η γυναίκα να έκρυβε στο σπίτι της μια τεράστια ανθρωποφάγα αράχνη. Επομένως το τέλος με απογοήτευσε λιγάκι αλλά αυτό δε μειώνει όλα τα υπόλοιπα θετικά της ιστορίας.

 

Ίσως δεν είμαι ο καταλληλότερος στο να δίνει συμβουλές αλλά θα αναφέρω κάποια μικρο-θεματάκια που παρατήρησα στους διαλόγους. Σίγουρα βέβαια ο καθένας μπορεί να ακολουθεί το δικό του στυλ.

 

(1). «Τι κοιτάς;», με ρώτησε εκείνη. --->  Όταν η φράση του διαλόγου τελειώνει με ερωτηματικό ή θαυμαστικό τότε μετά τα εισαγωγικά δεν ακολουθεί κόμμα.

 

(2). «Ίσως να ήταν η ίδια η κατάρα που έσπασε.» ---> Οι τελείες και τα κόμματα μπαίνουν έξω από τα εισαγωγικά, ενώ αντιθέτως τα ερωτηματικά και τα θαυμαστικά εντός.