Στο υπόγειο, εκείνη

[Nihilio]

Είδος:  τρόμος
Βία; Ναι, περιγραφικότατη

Σεξ; Ναι, περιγραφικότατο
Αριθμός Λέξεων: 2981
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η ιστορία που σκεφτόμουν αρχικά να γράψω στον περσινό διαγωνισμό, αλλά την είχα βρει πολύ extreme για τότε. Και που ακόμα βρίσκω πολύ σκληρή.
Αρχείο: Στο υπόγειο εκείνη.pdf

 

----------------------------------------------------

Έριξε τη μπύρα μέσα στο αλεύρι και ανακάτεψε άτσαλα το κουρκούτι μέχρι να φουσκώσει. Ταυτόχρονα κατέβαζε μεγάλες γουλιές από το το κρύο ποτό, προσπαθώντας να δροσιστεί. Τα δάκρυα στα μάτια του δεν είχαν ακόμα στερέψει – καταραμένα κρεμμύδια – αλλά έπρεπε να κάνει κανείς θυσίες για την αγάπη.

Δίπλα του η κατσαρόλα τσιτσίριζε, το λάδι μέσα της είχε γίνει λευκό από την ζέστη. Στο άλλο μάτι της κουζίνας, στο βαθύ τηγάνι, δύο φέτες μπέικον είχαν πάρει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Σύντομα θα ήταν έτοιμες και θα έριχνε μέσα και τα αυγά. Στο μεταξύ όμως έπρεπε να καλύψει τις ροδέλες κρεμμυδιών με το κουρκούτι και να τις τηγανίσει και αυτές. Το επέβαλαν οι συμβουλές που είχε διαβάσει στο ίντερνετ, η συνταγή για το πρωινό των πρωταθλητών, που θα του έδινε αντοχή για να κάνει επιτέλους την Μάρα δική του.

Ω, ναι, αυτή τη φορά θα τη γάμαγε τόσο καλά που δε θα του ξαναέφευγε.

 

***

 

Σύντομα θα έρθει για εσένα...

Η Κατερίνα είχε αποφασίσει να πάει μόνη της στη θάλασσα, δεν περίμενε όμως ποτέ ότι, μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι, θα κατέληγε ημίγυμνη, δεμένη χειροπόδαρα σε ένα υγρό και σκοτεινό υπόγειο. Στην απόσταση άκουγε τα τζιτζίκια και, μέσα στο κεφάλι της, άκουγε την φωνή του φόβου να της λέει πόσο άσχημα μπλεγμένη ήταν.

Ο άντρας, γιατί άντρας είναι το τέρας που σε έφερε εδώ, σύντομα θα ερχόταν να κάνει ότι ήταν να κάνει μαζί της. Αλλά θα την έβρισκαν. Μικρή κοινωνία, όλοι θα πρόσεχαν πως έλειπε και θα άρχιζαν οι έρευνες για αυτή. Θα ακολουθούσαν τα ίχνη, θα έβρισκαν το μηχανάκι, κάπου κοντά θα ήταν. Κάπου

Σε ένα από τα γύρω χωριά. Ίσως και λίγο πιο ψηλά, στην Άνω Ράχη, σε κάποιο σπίτι στη μέση του πουθενά, στο δάσος. Εκεί σίγουρα θα σε βρουν.

Η Κατερίνα ανατρίχιασε. Αν η φωνή στο κεφάλι της είχε δίκιο, τότε ήταν είκοσι χιλιόμετρα από το σπίτι της. Κανείς δε θα την έψαχνε τόσο μακριά.

 

***

 

Του το είχε πει η μάνα του, αυτή η γυφτοβουλγάρα ήταν άτιμη φάρα και έπρεπε να τη διώξει. Όμως εκείνο τον καιρό παραληρούσε συνέχεια, τα είχε χάσει από την αρρώστια, και εκείνος δεν την άκουγε. Λογικό το έβρισκε να βρίζει την γυναίκα που είχε βάλει να τη φροντίζει. Και που, παράλληλα, φρόντιζε και τον ίδιο τόσο καλά που, όταν η μάνα του πήγε στον ουρανό, εκείνος την κράτησε αρχικά σαν παραδουλεύτρα και μετά σα γυναίκα του.

Στεκόταν μπροστά στην πόρτα που οδηγούσε στην αποθήκη. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, ακουγόταν στα αυτιά του σαν τύμπανο. Άραγε θα τα καταφέρω αυτή τη φορά, αναρωτιόταν. Μέσα στο παντελόνι του ένιωθε το πέος του να έχει σκληρύνει, να μυρμηγκιάζει, ένιωθε το εσώρουχό του υγρό από τις εκκρίσεις. Πήρε μία βαθιά ανάσα, είπε στον εαυτό του ή τώρα ή ποτέ και άνοιξε την πόρτα.

Το υπόγειο ήταν σκοτεινό και δροσερό. Μυρωδιά κλεισούρας έφτασε στα ρουθούνια του και, από κάτω της, η μυρωδιά εκείνης. Της Μάρας του, που του είχε φύγει και που την ξαναβρήκε.

Κατέβαινε ένα-ένα τα σκαλοπάτια και ένιωθε το στομάχι του να σφίγγεται όλο και πιο πολύ. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έχωσε το χέρι του μέσα στο παντελόνι του για να μαλάξει τη στύση του – ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί, δεν είχε πάει βόλτα.

Έφτασε στη βάση της σκάλας και την αντίκρισε όπως την είχε αφήσει, ξαπλωμένη στο τραπέζι να αναδεύεται δειλά. Τα μαύρα της μαλλιά έπεφταν πάνω στο όμορφο πρόσωπό της και το σκουρόχρωμο, ηλιοκαμένο δέρμα της έκανε έντονη αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο μπικίνι της. Ήταν τυχερός που την είχε αναγνωρίσει σε εκείνο το μηχανάκι, οι γυναίκες ήταν καταπληκτικές στο να αλλάζουν την εμφάνισή τους. Και τώρα είχε έρθει η ώρα να της δείξει την αγάπη του.

 

***

 

Είναι ένα κτήνος.

Η Κατερίνα δε χρειαζόταν τη φωνή στο κεφάλι της για να της το πει, έβλεπε την αντρική μορφή να διαγράφεται στο φως της εισόδου. Από μακριά δεν έμοιαζε τόσο εντυπωσιακός, ήταν μάλλον κοντός και παχύς. Ήρθε προς το μέρος της αργά, επιφυλακτικά, της θύμισε αγόρι στο πρώτο του ραντεβού. Η παράταιρη αυτή συμπεριφορά έκανε τον φόβο να φωλιάσει βαθύτερα μέσα της.

Δεν είναι τόσο αθώος όσο μοιάζει.

Στάθηκε εμπρός της και άπλωσε το χέρι του πάνω της. Το άγγιγμά του ήταν ένα χάδι, χαμηλά, στην γυμνή της κοιλιά. Ένα χάδι που έστειλε μυρμηγκοφωλιές να περπατήσουν στο κορμί της. Πίεσε τον εαυτό της να μην ουρλιάξει, ενώ εκείνος έσκυψε και φίλησε τρυφερά το σημείο που μόλις είχε αγγίξει. Προσπάθησε να κινήσει τα χέρια της, να τον εμποδίσει, αλλά ήταν δεμένα σφιχτά πίσω από την πλάτη της.

“Τι θες από μένα;” ρώτησε με πνιχτά αναφιλητά.

Να σε γαμήσει. Και να σε σκοτώσει, απάντησε η φωνή. Είναι ένα κτήνος.

Ο άντρας δεν απάντησε. Συνέχισε να τη φιλάει στην κοιλιά της, ενώ τα χέρια του ανέβαιναν όλο και πιο ψηλά, έφτασαν στο διάφραγμά της και σταμάτησαν στο ύφασμα από το μπικίνι της.

“Σταμάτα,” κλαψούρισε η Κατερίνα, και τότε ο άντρας σηκώθηκε και την κοίταξε λάγνα στα μάτια. Τα χέρια του πήγαν πίσω από την πλάτη της, τράβηξαν βίαια το μαγιό της μέχρι που τελικά το έλυσε. Με μία δειλή κίνηση τα έφερε μπροστά, αφαιρώντας της το στράπλες σουτιέν, αφήνοντας τα γυμνά της στήθη εκτεθειμένα στον κρύο αέρα.

“Μη,” είπε η Κατερίνα, αλλά ο άντρας δεν απάντησε. Μόνο άρπαξε το δεξί της στήθος στη χούφτα του και άρχισε να το μαλάζει βίαια, ενώ βογκούσε.

Και ύστερα πάγωσε για μία στιγμή, κατέβασε το βλέμμα σαν παιδί που το μάλωσαν και της είπε. “Λυπάμαι πολύ, Μάρα, θα έρθω σε λίγο για να συνεχίσουμε.”

Και έφυγε με βιαστικά βήματα από το κατώγι.

Η Κατερίνα απέμεινε μόνη στο σκοτάδι, παγωμένη. Ποια είναι η Μάρα; σκέφτηκε

Εγώ, της απάντησε η φωνή στο κεφάλι της. Και, αν θέλεις, μπορώ να σε σώσω από το κτήνος.

 

***

 

ΤΗΝ ΚΑΡΙΟΛΑ!!!

Ο θυμός του έβραζε σαν καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Πάντα τα ίδια παιχνίδια του έκανε η Μάρα. Του το έπαιζε αθώα, ανήξερη, του έλεγε συνέχεια πόσο καλός ήταν μαζί της και πόσο την αγαπούσε. Και τώρα, αφού εξαφανίστηκε για μήνες, εμφανίζεται μισόγυμνη και τον κάνει να τελειώσει πριν καν αρχίσει.

Η παλιοκαριόλα.

Ο πατέρας του το έλεγε, στη γυναίκα και στο σκυλί δε δείχνεις ποτέ αδύναμος, γιατί θα σε δαγκώσει. Αυτός βέβαια ήταν άντρας βουνίσιος, είχε ψηθεί στη βιοπάλη, όχι σπουδαγμένος γεωπόνος. Αν τον έβλεπε τώρα θα του έλεγε ότι όλα αυτά τα βιβλία τον κάνανε αδύναμο, λούλη. Θα του έλεγε ότι η γυναίκα ήθελε έναν άντρα σκληρό, που αδιαφορούσε για εκείνη, που θα έβγαζε τη μεγάλη του ψωλή και θα τη γάμαγε όσο και όπως ήθελε και αυτή θα του έλεγε και ευχαριστώ. Κάποιον που θα την υποτάξει με το πέος του, όπως σίγουρα έκανε και ο τελευταίος που πήρε τη Μάρα μακριά του.

Ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό του και, όταν έκανε να το σκουπίσει, διαπίστωσε ότι ακόμα κρατούσε το μαγιό της Μάρας. Το ανοιχτό γαλάζιο σουτιέν από μπικίνι που φορούσε όταν την ξαναβρήκε. Το έφερε στο πρόσωπό του και το μύρισε και ένιωσε τη στύση του να σαλεύει και πάλι. Με βιαστικές κινήσεις πέταξε από πάνω του το πουκάμισό του, ξεκούμπωσε το παντελόνι του, το άφησε να πέσει στα πόδια του μαζί με το εσώρουχό του και στάθηκε γυμνός στο μικρό διάδρομο. Το πέος του είχε ορθωθεί σε πλήρη στύση, σταγόνες από σπέρμα ήταν ακόμα έτρεχαν από τη κεφαλή του, έτρεχαν ανάμεσα στις χοντρές φλέβες και κατέληγαν στο πάτωμα. Ο άντρας έφερε το σουτιέν στα αχαμνά του και σκουπίστηκε καλά στο ύφασμα. Ύστερα πέταξε το μαγιό το πάτωμα και ξανάνοιξε την πόρτα.

Αυτή τη φορά θα έκανε το σωστό, θα την κέρδιζε μια για πάντα.

 

***

 

Θα έρθει και θα σε βιάσει. Και θα σε σκοτώσει. Θα σε τεμαχίσει. Και θα καταλήξεις και εσύ, όπως και οι προηγούμενες, στο λάκκο που σβήνει η κοπριά.

Η Κατερίνα ήθελε να κλάψει.

Μπορείς να το τελειώσεις όλο αυτό, της είπε η φωνή της Μάρας, μπορούμε μαζί να τελειώσουμε όλον αυτόν τον κύκλο του αίματος.

Είχε παγώσει από τον τρόμο, τα ούρα της ήταν ακόμα ένας ζεστός λεκές στο τζιν σορτσάκι της, αλλά τα δάκρυά της παρέμεναν παγωμένα στα μάτια της. Γιατί αν έκλαιγε θα σήμαινε ότι παραδιδόταν, και δεν σκόπευε να παραδοθεί σε κανέναν και τίποτα.

“Σκάσε,” είπε μέσα από τον ξερό της λαιμό. Διψούσε τρομερά, ο απαγωγέας της δεν της είχε φέρει ούτε φαγητό ούτε νερό και ο λαιμός της ήταν ξερός σαν την έρημο. “Σκάσε, δεν υπάρχεις.”

Σύντομα θα παρακαλάς να σε απαλλάξω, συνέχισε η φωνή, σύντομα, όταν θα έρθ-.

Ο ήχος της πόρτας που άνοιγε διέκοψε τη Μάρα. Η Κατερίνα ανασηκώθηκε, προσπάθησε να γυρίσει μπρούμυτα για να κρύψει τη γύμνια της, όμως τα πόδια της είχαν νεκρώσει από το φόβο και την ακινησία. Άκουσε βαριά βήματα να κατεβαίνουν τις σκάλες, τη βαθιά ανάσα του άντρα και ήξερε ότι κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Κάτι αιμοβόρο είχε ξυπνήσει και αυτή ήταν το κυρίως πιάτο.

Ο άντρας μπήκε στο υπόγειο γυμνός, καμπουριασμένος. Η Κατερίνα ανατρίχιασε με τρόμο μόλις τον είδε. Γιατί αυτή τη φορά δεν έδειχνε φοβισμένος, αυτή τη φορά ερχόταν προς το μέρος της αποφασισμένος να-

Να σε γαμήσει μέχρι θανάτου.

 

***

 

Στάθηκε από πάνω της και την κοίταξε να τρέμει. Η καριολίτσα, έκανε πως φοβάται ενώ κατά βάθος το ήθελε. Ήθελε ο άντρας της να την κάνει να νιώσει γυναίκα. Και θα την έκανε.

Αυτή τη φορά δε θα τη χάιδευε ούτε θα τη φίλαγε. Αυτά ήταν για λέλους. Αυτή τη φορά θα την έκανε δική του.

Άπλωσε το χέρι του και έπιασε τον καβάλο της. Το πουτανάκι είναι μούσκεμα από την καύλα, συνειδητοποίησε με ένα άγριο χαμόγελο. Έχωσε τα δάκτυλά του ανάμεσα στα σκέλια της και αυτή αναρίγησε ολόκληρη. Τον ήθελε τρελά και θα της έδινε απόψε αυτό που ζητούσε.

Άρπαξε το σορτσάκι της και προσπάθησε να το ξεκουμπώσει όταν οι αναμνήσεις του επέστρεψαν σαν βίαιο σοκ.

Θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε ξαναβρεί τη Μάρα. Είχε χαθεί δύο μέρες πριν την πετύχει στα ΚΤΕΛ, λίγο πριν αυτή φύγει για να βρει το γαμιά της στην Αθήνα. Την τράβηξε με βία και αυτή τελικά τον ακολούθησε σπίτι τους.

“Πρέπει εμείς μιλήσουμε,” του είχε πει.

 

Τα αυτιά του είχαν πεταχτεί στο πλάι του κεφαλιού του, τριχωτά και τριγωνικά.

 

Όταν έφτασαν σπίτι, εκείνος είχε προσπαθήσει να τη φιλήσει, αλλά αυτή τραβήχτηκε.

“Σταμάτα, ντεν αντέκω άλλο. Με έκει στο μέση του πουθενά και όλο σπίτι-σπίτι, άντρωπο ντεν αφήνει με ντει. Και εσύ όλο εκεί ντουλειά. Ποτέ κρόνο για εμένα.”

“Μα, μα μωρό μου σε αγαπώ,” της είπε εκείνος κλαίγοντας. “Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου.”

 

Ο σβέρκος του είχε αρχίσει να καμπουριάζει, το κεφάλι του πετάχτηκε προς τα εμπρός.

 

“Ντεν αγκαπά, μόνο ζηλεύει. Ντεν με αφήνει κάνω τίποτα. Μόνο βάζει το πουλάκι σου μέσα μου όκι με κάνει καρούμενη.”

Έκανε να φύγει, αλλά εκείνος την έπιασε γερά από το χέρι.

 

Τα δάχτυλά του μάκρυναν, έβγαλαν τρίχες και κοφτερά γαμψώνυχα.

 

“Δε θα πας πουθενά,” της είπε, αλλά αυτή τον παράκουσε. Ήταν γυναίκα γερή, σκληραγωγημένη από χρόνια δουλειάς, τράβηξε απότομα το χέρι της και λευτερώθηκε, έχασε την ισορροπία της. Έπεσε προς τα πίσω, στη μισάνοιχτη πόρτα και, στη συνέχεια, κουτρουβάλησε στις σκάλες.

“Μάρα,” ούρλιαξε εκείνος και έτρεξε πίσω της. Την βρήκε ξαπλωμένη στη βάση της σκάλας, με μία λίμνη αίματος να σχηματίζεται πίσω από το κεφάλι της.

 

Ο κορμός του φάρδυνε, το πάχος έσβησε και τη θέση του πήραν ατσάλινοι μυς που φούσκωναν σε όλο του το σώμα.

 

“Μωρό μου, είσαι καλά,” τη ρώτησε, αλλά εκείνη δεν απάντησε. Αίμα έτρεχε από ένα σημείο που είχε κόψει τα χείλη της και εκείνος έκανε να το σκουπίσει. Η Μάρα όμως τραβήχτηκε, γέλασε μαζί του κοροϊδευτικά και ύστερα τον έφτυσε.

 

Τρίχες άρχισαν να φυτρώνουν σε όλο του το κορμί, τον κάλυψαν από πάνω μέχρι κάτω.

 

Κάτι έσπασε μέσα του. Τα μάτια του, θολωμένα ακόμα από τα δάκρυα του, τυφλώθηκαν τώρα από οργή. Άρπαξε τη σύζυγό του από το λαιμό και την ταρακούνησε, αυτή όμως συνέχισε να γελά. Ήθελε να την κάνει να σταματήσει, να την τιμωρήσει για την αυθάδειά της, να της δείξει ποιος είναι ο άντρας. Έσφιξε τη γροθιά του και τη χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο και, όταν αυτή δε σταμάτησε να γελά, την χτύπησε ξανά και ξανά.

Και, όταν πια σταμάτησε, η λίμνη αίματος από κάτω της είχε γίνει μία άλικη θάλασσα, το πρόσωπό της μία μάσκα από αίμα και μελανιές. Εκείνη άνοιξε το στόμα της και με την τελευταία της ανάσα του είπε κάτι σε μία άγνωστη γλώσσα. Λέξεις που έτρεξαν στο σώμα του, βαθιά μέχρι τα κόκαλά του. Λόγια που τώρα καταλάβαινε, καθώς η χαμένη αγάπη του γελούσε ξανά μέσα στα μούτρα του.

 

***

 

Υστερικό γέλιο.

Μόνο να γελάσει μπορούσε η Κατερίνα, καθώς είδε τον άντρα να μεταμορφώνεται μπροστά της. Τη μία στιγμή ήταν ένας κοντόχοντρος άντρας και την επόμενη ένα τριχωτό τέρας με μουσούδα λύκου και γαμψώνυχα. Έχω πάει με πολλούς μαλάκες στη ζωή μου, σκέφτηκε, αλλά ποτέ με έναν γαμημένο λυκάνθρωπο. Και τότε ήταν που και το τελευταίο ίχνος λογικής έσβησε από μέσα της και άρχισε να γελά σαν τα όσα συνέβαιναν γύρω της να ήταν μία κακή ταινία τρόμου.

Το πλάσμα όμως δε φάνηκε να αποθαρρύνεται. Με μία βίαιη κίνηση άρπαξε το μικροσκοπικό της σορτσάκι και το μπικίνι που είχε από κάτω και τα τράβηξε απότομα. Το ανθεκτικό ύφασμα σκίστηκε σα να ήταν τσιγαρόχαρτο και η Κατερίνα έμεινε γυμνή μπροστά του. Αυτό την κοίταξε λαίμαργα, άρπαξε τα πόδια της και προσπάθησε να τα ανοίξει με το ζόρι. Η Κατερίνα αντιστάθηκε, αλλά η κτηνώδης δύναμη του τέρατος υπερίσχυσε, τράβηξε τα πόδια μακριά το ένα από το άλλο με έναν πνιχτό ήχο.

Πες μου απλά το ναι, και όλο αυτό θα τελειώσει, είπε στο κεφάλι της η Μάρα, όμως η κοπέλα την αγνόησε.

Και τότε ένιωσε μία ζέστη ανάμεσα στα πόδια της και κατέβασε το βλέμμα προς τη λεκάνη της. Με τρόμο αντίκρισε το γοφό της να έχει πάρει μία περίεργη γωνία, σαν το οστό της λεκάνης να είχε σπάσει στα δύο. Το γέλιο της πάγωσε, καθώς είδε το πλάσμα να τρίβει τον καβάλο του ανάμεσα στα πόδια της εκστασιασμένο, χωρίς καν να προσέχει το αίμα που πιτσίλιζε τις τρίχες του.

Μου έχει... μου έχει βγάλει το πόδι, συνειδητοποίησε η Κατερίνα, ενώ τα πληγωμένα νεύρα της τώρα μόλις άρχισαν να φέρνουν τους πρώτους πόνους από τη σκισμένη σάρκα της.

Το τέρας δεν έδειξε να ενοχλείται από την αιμορραγία. Κάθε άλλο, σα να μη συνέβαινε τίποτα ευθυγράμμισε το πέος του με τον κόλπο της και προσπάθησε να χωθεί μέσα του. Βρήκε όμως αντίσταση στα σφαλιστά του χείλη και έτσι ακολούθησε τη γραμμή της ηβικής της περιοχής μέχρι να βρει ένα ζεστό και υγρό άνοιγμα έτοιμο να φιλοξενήσει τη θηριώδη στύση του.

Η Κατερίνα αντιλήφθηκε με φρίκη τι ακριβώς είχε συμβεί αφού το πλάσμα είχε αρχίσει να μπαινοβγαίνει λυσσασμένα στην πληγή της και ένιωσε τον κόσμο να χάνεται από γύρω της. Χολή ανέβηκε στον οισοφάγο της αλλά ο λαιμός της ήταν πολύ σφιγμένος για να την ελευθερώσει.

Η αντίδρασή της αυτή δε φάνηκε να επηρεάζει καθόλου το βιαστή της. Ένα τριχωτό χέρι άδραξε το δεξί της στήθος και το έσφιξε με τόση δύναμη που η κοπέλα ένιωσε το μαστό της να λιώνει σα να ήταν παραγινωμένο φρούτο.

Και τότε ήρθε ο πόνος. Ο οξύς, καυτός πόνος που διαπέρασε το είναι της, καθώς σάρκα που δε θα έπρεπε να έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο βιαζόταν βάναυσα από κάτι βγαλμένο από τον χειρότερο εφιάλτη της. Ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια της και ένας λυγμός βγήκε σα φυσαλίδα από το ξερατό της.

Όλα μπορούν να τελειώσουν, είπε ξανά η Μάρα και, στο κεφάλι της Κατερίνας η φωνή της είχε τη χροιά μητρικής στοργής.

“ΝΑΙ!” Ούρλιαξε με όλη της τη δύναμη.

Όλα έγιναν πολύ αργά. Η Κατερίνα ένιωσε τον εαυτό της να βγαίνει από το σώμα της, να αιωρείται προς τους τοίχους του μικρού υπογείου ενώ μία άλλη γυναίκα έμπαινε μέσα της. Απέξω το σώμα της έμοιαζε λάθος, το πόδι της κρεμόταν στο πλάι και το ένα στήθος της έμοιαζε σα ξεφούσκωτο μπαλόνι. Σταγόνες από εμετό είχαν τρέξει κατά μήκος του προσώπου της και έσταζαν από τα μαλλιά της. Μοιάζω με σπασμένη κούκλα, συνειδητοποίησε.

Η σπασμένη κούκλα άνοιξε τα μάτια της και αναπήδησε. Με μία απότομη κίνηση έσπασε τα δεσμά που έδεναν τα χέρια της και τα τύλιξε γύρω από το σβέρκο του πλάσματος.

“Ήρτα πίσω, αγκάπη μου,” είπε μία φωνή που κάποτε ανήκε στην Κατερίνα, αλλά τώρα ήταν η φωνή μίας ξένης. Η πλάτη της ξένης αυτής κυρτώθηκε βίαια, αναδιπλώθηκε και τρίχες άρχισαν να καλύπτουν το σώμα της. Οι ώμοι της φάρδυναν, το ίδιο και οι γοφοί της, ενώ το σπασμένο της πόδι φάνηκε να επιστρέφει στη θέση του.

Ο αρσενικός έμοιασε να τα χάνει. Γρύλισε κάτι που, από ανθρώπινο λαρύγγι ίσως να ακουγόταν σαν 'Μάρα', η θηλυκιά όμως δεν έχασε καιρό. Τον έσπρωξε με βία στο πάτωμα και καρφώθηκε πάνω στο ορθωμένο πέος του, μπήχτηκε πάνω του με βία ξανά και ξανά, βγάζοντας εκστατικές κραυγές. Εκστατικές κραυγές έβγαζε και ο αρσενικός, μόνο πως εκεί που πριν υπήρχε μανία τώρα η Κατερίνα άκουγε κάτι σα φόβο.

Θεέ μου, συνειδητοποίησε, τώρα τον βιάζει αυτή.

Το ζευγάρωμά τους είχε γίνει ακόμα πιο βίαιο. Τα νύχια της θηλυκιάς μπήχτηκαν βαθιά στο κορμί του αρσενικού, ενώ εκείνος γρατζουνούσε συνεχώς την πλάτη της. Ο φονικός αυτός εναγκαλισμός δε συνεχίστηκε για πολύ. Η θηλυκιά έσπασε απότομα τη λεκάνη της και ύστερα ανασηκώθηκε και ξέσφιξε τα σκέλια της, αφήνοντας τον κομμένο φαλλό του αρσενικού να πέσει από μέσα της. Ένας μικρός πίδακας από αίμα τινάχτηκε από τον καβάλο του αρσενικού, ενώ ένας ισχνός λυγμός βγήκε από το λαιμό του.

Η θηλυκιά όμως δεν είχε τελειώσει μαζί του. Αντίθετα, έπεσε πάνω του και άρχισε να του ξεσκίζει τις σάρκες του. Τελειώνοντας σηκώθηκε όρθια, άφησε μια φριχτή κραυγή θριάμβου και σωριάστηκε πάνω του, άψυχη.

Η Κατερίνα πλησίασε και είδε το διαλυμένο κορμί της να αναπαύεται πάνω στο κατακρεουργημένο πτώμα του απαγωγέα της. Και τα δύο σώματα είχαν επιστρέψει στην ανθρώπινη μορφή τους.

Κανένα ίχνος δεν είχε απομείνει από τους δύο νεκρούς εραστές που επανασυνδέθηκαν. Στο υπόγειο είχε μείνει μοναχά εκείνη, μία σκιά παγιδευμένη στους τοίχους του.

Edited February 15, 2016 by Nihilio

[Oceanborn]

Δεν έχω διαβάσει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Η ιστορία σου εξυπηρέτησε το σκοπό της πιστεύω. Ήταν σοκαριστική.

[Morfeas]

Καταρχάς, το κείμενο μου άρεσε. Ήταν ανατριχιαστικό σε πολλά σημεία.

 

Επιπλέον παρατήρησα ότι έχεις μια λογοτεχνική «εμμονή» με τους λυκάνθρωπους, γιατί και το άλλο κείμενό σου που διάβασα σχετιζόταν- βέβαια μπορεί και να έτυχε… Αυτό σα σχόλιο δεν έχει πρόσημο, μια απλή παρατήρηση.

 

 

Τι μου άρεσε:

1. Μπήκες κατευθείαν στο ψητό, ωραία ιστορία, με σοκαριστικές πινελιές.
2. Καλή γραφή, σε βάζει πολύ γρήγορα στο κλίμα και στις σκέψεις των 2 χαρακτήρων και θες να δεις πού θα καταλήξει. Έντονες εικόνες.

 

3. Μου φάνηκε πολύ creepy η εκδίκηση της Μάρας.

 

 

Τι δε μου ήταν ξεκάθαρο:

 

 

1. Δεν κατάλαβα γιατί ο αντιήρωας διάλεξε την Κατερίνα (μπορεί να αναφέρεται αλλά δεν το πρόσεξα) ως υποκατάστατο της Μάρας. Μοιάζανε καθόλου; Ή δεν είχε σημασία, αρκεί να έβρισκε μια γυναίκα, οποιαδήποτε;
2. Ο συνδυασμός φαντασμάτων και λυκάνθρωπων: Το φάντασμα μπαίνει σε ξένο κορμί(η Μάρα) και το μετατρέπει σε λυκάνθρωπο;
   Έχουν καμία σχέση τα τελευταία λόγια της Μάρας πριν ξεψυσήσει; Ή με τον ίδιο το βιασμό η Κατερίνα γίνεται λυκάνθρωπος; Ενδεχομένως έχω ελλιπείς γνώσεις περί του συγκριμένου πλάσματος και γι’ αυτό δεν κατάλαβα πώς έγινε αυτό.

 

Μου άφησε μια ωραία (με την αρρωστημένη έννοια δηλαδή) γεύση!
Καλή επιτυχία!

[dagoncult]

-Λυκανθρωπικό σεξουαλικό καφριλίκι! Όχι και τόσο πρωτότυπο, αλλά ζόρικο, ειδικά εκεί που 'το βάζει' στην πληγή.

 

-Ο τίτλος μου φάνηκε έτσι κι έτσι.

 

-Καλή ιδέα να μιξάρεις τα δύο υπερφυσικά στοιχεία του λυκάνθρωπου και του φαντάσματος (τουλάχιστον κάτι τέτοιο κατάλαβα ότι είναι η Μάρα, κι ύστερα η Κατερίνα).

 

-Τις πρώτες φορές που η φωνή της Μάρας μιλάει στην Κατερίνα, νόμιζα ότι πρόκειται για σκέψεις της τελευταίας.

 

-Στη σκηνή του βιασμού, σε δύο σημεία η Κατερίνα φαίνεται να νιώθει τον πόνο με μια μικρή χρονική καθυστέρηση. Δε λέω, το σοκ της είναι τεράστιο, και μέχρι ένα βαθμό θα μπορούσε να δικαιολογήσει την καθυστερημένη άφιξη της αίσθησης του πόνου. Αλλά, βρε άνθρωπε, εδώ δεν πρόκειται για ένα απλό κόψιμο. Έχει γίνει το μάλε βράσε εκεί κάτω  . Τι να πω, δεν είμαι και ειδικός, αλλά δεν μου φαίνεται δυνατόν η τύπισσα να μην πονάει στα καπάκια. Για μένα χρειάζεται μια μικρή αλλαγή στη θέση κάποιων προτάσεων, ώστε η αίσθηση του πόνου να είναι πιο άμεση, κι από κει κι έπειτα είναι μια χαρά.

 

''Έχω πάει με πολλούς μαλάκες στη ζωή μου, σκέφτηκε, αλλά ποτέ με έναν γαμημένο λυκάνθρωπο''

-Ψιλοαγγλισμός;

[iliosporos]

Μια Ιδέα που φαίνεται να ξεκινάει απλά αλλά με μπόλικο αλατοπίπερο στη συνέχεια...

Αλατοπίπερο στην πληγή!!!!

 

Μου θύμισε αρκετά Jack Ketchum - αλλά το πηγαίνει λίγο παραπέρα.

Ωραία ατμόσφαιρα, δυνατές περιγραφές, στρωτή-σωστή-αληθινή γλώσσα, έξυπνο το μπρος-πίσω των κεφαλαίων-χαρακτήρων!

Μια σκοτεινή ιστορία που θέλεις να κλειδώσεις στο υπόγειο του μυαλού...

[giorgos lagonas]

κάποτε γράψανε για τον H. G. Wells ότι "...ο Wells έγραψε μια ιστορία για την εισβολή εξωγήινων (Πόλεμος των Κόσμων). Έγραψε μια ιστορία για έναν αόρατο άνθρωπο (ο αόρατος άνθρωπος) Αλλά ΠΟΤΕ δεν θα έγραφε μια ιστορία για μια εισβολή ΑΟΡΑΤΩΝ εξωγήινων..."

 

Με πιάνεις πού το πάω; Το φανταστικό θέλει ρέγουλα. Και εσύ, στοιβάζοντας σε ούτε 3000 λέξεις, λυκάνθρωπους, φαντάσματα, ψυχωτικούς, το μπούκωσες. Αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο (και κατά τη γνώμη μου είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ) ελάττωμα της ιστορίας...

 

...και είναι κρίμα, γιατί η γραφή σου είναι 100% solid, η απεικόνιση της ακραίας βίας είναι συνεπής και γενικά, αυτό το b-movie ύφος σου πάει.

 

Και, λόγω του η ιστορία σου τείνει περισσότερο στο b-movie, παρά σε "σοβαρό" τρόμο τύπου πχ Ligotti, Poe κλπ, σίγουρα εξωραΐζει τα πράματα, αλλά και πάλι, για μένα τουλάχιστον, you crossed the line, για την ακρίβεια την τσαλαπάτησες περισσότερο και από όσο τσαλαπάτησε η Μάρα τον άτυχο πρωταγωνιστή σου...

Edited April 30, 2014 by giorgos lagonas

[Διγέλαδος]

Μέχρι να βάλεις μέσα το στοιχείο του υπερφυσικού μ' άρεσε πάρα πολύ. Όταν μπήκε το στοιχείο του λυκανθρώπου μου φάνηκε παράταιρο. Το φάντασμα θα μπορούσε όμως να μείνει. Αρκετά σοκαριστικός ο βιασμός και το τέλος. Μ' άρεσε η ειρωνεία με το δάκρυ στην αρχή. Να πω την αλήθεια λίγο γέλασα που είπε η Μάρα "Ήρτα πίσω, αγκάπη μου” Γενικά λίγο μπερδεύτηκα αν έγινε λυκάνθρωπος λόγω της κατάρας της Μάρας ή ήταν ήδη λυκάνθρωπος και πως επέλεξε την Κατερίνα.

 

Καλή τύχη στο διαγωνισμό!

[elgalla]

Αυτή η ιστορία θα ήταν πραγματικά εξαιρετική...αν δεν υπήρχε το μεταφυσικό. Ή, έστω, οι λυκάνθρωποι - μέχρι και το φάντασμα δεν χάνει κάπου. Είναι ολοφάνερο ότι το έχεις με αυτό το είδος του ακραίου τρόμου, δεν φοβάσαι τις εικόνες, δεν φοβάσαι τη γλώσσα, παίζεις μπάλα στο γήπεδό σου, βρε παιδί μου.  Αλλά τι γίνεται τώρα. Όταν έχεις κάτι τόσο δυνατό ως κείμενο, που αρπάζει τον αναγνώστη απ'τα μαλλιά και τον αναγκάζει να κοιτάξει, όσο κι αν δεν θέλει, όταν του πετάς στα μούτρα ακραίο ρεαλισμό...ε, μετά θέλει μεγάλο suspension of disbelief από μέρους του για να δεχτεί το μεταφυσικό. Και μάλιστα τόσο μεταφυσικό μαζεμένο. Δηλαδή και φάντασμα και λυκάνθρωπος και possession από φάντασμα που γίνεται λυκάνθρωπος, ήταν λίγο υπερβολή. Σε μυθιστόρημα ή σε νουβέλα ίσως να μη φαινόταν τόσο, σε 3000 λέξεις, όμως, στερεί τελικά από τη δυναμική του κειμένου. 

[Lady Nina]

Σίγουρα μια σοκαριστική και φρικιαστική ιστορία, από έναν μαιτρ του είδους.

 

Ωραία η κλιμακωτή ένταση και το χτίσιμο των χαρακτήρων και της ιστορίας. Άρτια η γραφή.

 

Προσωπικά, δε με πείραξε ο συνδυασμός των φανταστικών στοιχείων. Σίγουρα μένουν ανεξήγητα κάποια πράγματα, ειδικά αν καθίσεις να τα ψειρίσεις, αλλά δε θα το κάνω. Στο μόνο που θα μείνω είναι το εξής: ότι δεν δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη μεταμόρφωση της κοπέλας. Πώς έγινε αυτό και γιατί. Στα συν, ο τρόπος ομιλίας της Μάρας. Στα πλην, η αναληθοφάνεια του σπασμένου ποδιού της Κατερίνας. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, όση δύναμη κι αν είχε ο άντρας

έστω και ως λυκάνθρωπος.

 

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Κι εκεί που φαντάζεται κανείς ότι έχει να κάνει μονάχα μ’ έναν σαλεμένο, που όποια βλέπει την περνάει για τη χαμένη του Μάρα, διαπιστώνει ότι τα πράγματα είναι πολύ-πολύ πιο περίπλοκα.

Δυνατές οι περιγραφές, σκληρές όντως σε διάφορα επίπεδα, κι όχι μόνο στο καθαρά επιθετικό κομμάτι. Προφανώς καλό αυτό για μια ιστορία τρόμου.

 

 

 

Μου άρεσαν οι διαφορετικές οπτικές γωνίες, όπου ο καθένας κάνει τις δικές του σκέψεις. Μου άρεσε επίσης και η ιδέα της Μάρας σαν φάντασμα. Νομίζω ότι αν έμενε εκεί, αν δηλαδή το φάντασμα της έδινε μια υπεράνθρωπη δύναμη αντί να γίνουν και οι δυο λυκάνθρωποι, θα ήταν πιο ατμοσφαιρικό. Μπορεί να έχανε λίγο από την ωμή του βία, αλλά ίσως να ήταν πιο σοφιστικέ. Επίσης δεν κατάλαβα αν αυτός γινόταν και σε άλλες φάσεις λυκάνθρωπος ή αν ήταν κάτι που έγινε μόνο τώρα (κι αν ναι, γιατί έτσι;)

 

 

 

Καλή δουλειά γενικά.

[Naroualis]

Εμ, δεν ξέρω αν μπορώ να πω κάτι, Ίσως να έπρεπε να κόψεις το θέμα του λυκάνθρωπου ή να το δικαιολογήσεις κάπως, ξερωγω. Κατά τα άλλα, ε, speechless. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, φαίνεται.

[Cassandra Gotha]

Να σου πω, τα έβαλα όλα σε σπόιλερ για νά 'μαστε σίγουροι.

 

 

1) Επικεντρώνεσαι παραπάνω από όσο χρειάζεται στο πρόβλημα στύσης και άλλες ανατομικές λεπτομέρειες (μια που έχουμε να κάνουμε με υπερφυσικό τρόμο και όχι ψυχολογικό, τα λέω σωστά; ).

2) Θα έβγαινε πολύ πιο φυσικά η ιστορία αν η Κατερίνα γινόταν μαριονέτα της Μάρας και τον σκότωνε (στο πήδημα θες; στο πήδημα. Θα έβρισκες τρόπο και χωρίς την τερατώδη δύναμη και τα νύχια).

Αλλά αυτό που έγινε είναι τουματσίλα βρε παιδί μου.

3) Καλό το love story, καλό το μισο-αστείο μισο-σοβαρό κλίμα, (που όμως δεν αρκεί για να στηρίξει την υπερβολή), η ελληνική επαρχία, ο λάκος με την κοπριά.

 

 

Edited May 12, 2014 by Cassandra Gotha