10 Αγαπημένες ταινίες τρόμου

[giorgos lagonas]

...ο τίτλος τα λέει όλα!

 

Εμπρός λοιπόν!

 

Ας τραβηχτούν οι κουρτίνες της ντουζιέρας και ας τραγουδήσουν τα μαχαίρια! 

 

[Natasha]

Τι ωραίο θέμα! Λοιπόν, την κάνω τώρα πρόχειρα και μπορεί να επανέλθω να τη σουλουπώσω:

 

Se7en: Είναι crime thriller αλλά εγώ την κατατάσσω στον τρόμο. Μια ταινία που "γέρασε" καλά και νομίζω με επηρέασε να δω/διαβάσω καθαρόαιμο horror.

 

Night of the Living Dead: (το παλιό του Ρομέρο) Μια ταινία που δείχνει τα χρονάκια της αλλά είναι σταθμός, με τρομερή ανατροπή.

 

The Tenant: Πολάνσκικός τρόμος, πολύ καλή ταινία με όλη την παράνοια που μπορεί να έχει η ζωή σε μια αφιλόξενη πόλη.

 

The Descent: Μια νέα ιδέα, καστ καθαρά γυναικείο (επιτέλους μια ταινία που περνά το Bechdel Test) και ωραίες εκπλήξεις. Μη διαβάσετε τίποτα σχετικά πριν την δείτε.

 

The Conjuring

 

Insidious 1

 

Insidious 2: Και οι 3 του James Wan, με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Μπράβο και στους 2 τους, δείχνουν ότι το θρίλλερ δεν έχει πεθάνει ακόμη (ή κι αν πέθανε, βρυκολάκιασε και είναι ακόμη πιο τρομαχτικό).

 

28 Days Later: Πολύ ωραίο survivor-movie, με δυνατό πρωταγωνιστή.

 

Dracula: Σταθερή αξία, να μην ξεχνιόμαστε.

 

Cabin in the Woods & Tucker and Dale VS Evil: Ξεχωρίζουν από την κατηγορία, αλλά είναι και τρόμου, με τον τρόπο τους. Τις κατατάσσω στις ευχάριστες εκπλήξεις του είδους

 

edit: Και το The Shining! Πώς το ξέχασα! Είχε και γενέθλια στις 22 του μηνός ο θεός ο Jack. Αν μετρήσουμε τα Insidious μαζί μένω κοντά στη δεκάδα

Edited April 26, 2014 by Natasha

[Δημήτρης]

Πολύ ωραίο topic, μπράβο Στάθηκε η αφορμή να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να θυμηθώ διάφορα καλούδια που έχω δει κατά καιρούς. Λοιπόν, δεν ξέρω αν είναι όλα τους τρόμου, αλλά από το καλύτερο προς το λιγότερο καλό, τα πράγματα έχουν κάπως έτσι:

 

 

- ''Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι'': Ο Leatherface θα είναι πάντα για μένα το μεγαλύτερο κτήνος που έχω συναντήσει σε ταινία και πιο συγκεκριμένα σ' αυτή του 2003. Απλά φέρτε στο νου σας την παρακάτω εικόνα: Χαμένοι σ' ένα μέρος στου διαόλου τη μάνα, αποκομμένοι από την παρέα σας, και μ' ένα ζώο ξωπίσω σας για να σας πετσοκόψει. Χωρίς το παραμικρό απολύτως ίχνος υπερφυσικού, κάτι που σημαίνει ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά αν αυτό δεν ήταν ικανό να με τρομάξει, τίποτα δεν θα μπορούσε να το κάνει. Έχω θέσει ως μεγάλο στόχο της ζωής μου να καταφέρω κάποια στιγμή να αγοράσω και όλα τα κόμικς

 

- ''The Thing'': Στη δεύτερη θέση θα βάλω το αριστούργημα του Κάρπεντερ που κάθε φορά που το βλέπω, είναι καλύτερο από την προηγούμενη. Έχοντας ως φόντο τους πάγους της Ανταρκτικής, πρόκειται για ένα κλειστοφοβικό θρίλερ που βλέπεται με κομμένη την ανάσα. Επιστήμονες έρχονται σε επαφή με μία άγνωστη, επιθετική μορφή ζωής που παίρνει την εκάστοτε μορφή αυτού που καταλαμβάνει. Φοβερή ατμόσφαιρα και μ' έναν Κερτ Ράσελ να δίνει ρέστα. Τι άλλο να θέλει κανείς;

 

- ''Hellraiser'': Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο του Κλάιβ Μπάρκερ δεν είναι τρομερό, κάθε άλλο, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις περιπτώσεις όπου το έργο είναι καλύτερο. Δεν θα προβώ σε αναλύσεις, παρά μόνο θα αναφέρω την περιγραφή του οπισθόφυλλου: ''Το περιεχόμενο της ταινίας μπορεί να θίξει τα θρησκευτικά πιστεύω του θεατή''. Έξτρα ατού η πρώτη εμφάνιση των Κενοβιατών την οποία και προσωπικά θεωρώ ως μία από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου τρόμου.

 

- ''Η Ομίχλη'': Κάποιος ίσως να μην την έβαζε τόσο ψηλά ή ούτε καν στη δική του δεκάδα, εμένα όμως μου άρεσε πάααααρα πολύ. Λίγοι άνθρωποι θα βρεθούν σ' ένα σούπερ μάρκετ. Μία περίεργη ομίχλη θα σκεπάσει μία μικρή πόλη. Και η τρέλα θα αρχίσει. Άξια μεταφορά του βιβλίου του Στίβεν Κινγκ, με ακόμη πιο άξιο τέλος.

 

- ''Στο Στόμα της Τρέλας'': Το καλύτερο Λαβκραφτικό έργο δεν βασίζεται σε κάποιο διήγημα του μεγάλου άρχοντα του τρόμου, αλλά αυτό δεν αναιρεί σε τίποτα την αδιαμφισβήτητη αξία του. Φοβερή ιστορία με στοιχεία καθημερινότητας που την κάνει ακόμη πιο ρεαλιστική. Must see για τους φαν του Λάβκραφτ και όχι μόνο.

 

- ''Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες'': Τι μπορώ να πω για αυτό το έπος; Ότι και να πω θα είναι πραγματικά λίγο. Ένας δολοφόνος μικρών παιδιών επιτίθεται στα θύματα του μέσα από τα όνειρα τους. Mind blowing ιδέα σε συνδυασμό με εκείνο το φοβερό και τρομερό τραγουδάκι. Ανεξαρτήτως από το αν αρέσει ή όχι, δεν νοείται φίλος του τρόμου που να μην το έχει δει.

 

- ''Ασημένια Σφαίρα'': Την πρωτοείδα σε ηλικία 15 χρονών και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να είναι σήμερα ο λυκάνθρωπος ένα από τα δύο- τρία αγαπημένα μου τέρατα. Βασισμένο στο ''The Cycle of the Werewolf'' του Στίβεν Κινγκ, μου έχει μείνει χαραγμένη στο νου η σκηνή της επίθεσης πάνω στη γέφυρα. Και όταν γίνεται το κοντινό πλάνο στη μάπα του λες ναι, αυτός δεν είναι ηθοποιός ντυμένος με κουστούμι. Είναι λυκάνθρωπος πραγματικός. Creepy...

 

- ''Saw'': Όλοι λίγο- πολύ έχουν δει αυτή την καταπληκτική σειρά ταινιών. Μία ακόμη απόδειξη ότι τα διαμαντάκια δεν χρειάζεται σώνει και καλά να βασίζονται σε πολύπλοκες ιδέες για να είναι ποιοτικά. Μπορούν κάλλιστα να είναι τέτοια και με μικρά, απλά πράγματα. Πανέξυπνη ιδέα και πολύ καλή εκτέλεση.

 

- ''8 mm'': Πιο πολύ θα έλεγα ότι είναι αστυνομικό θρίλερ παρά τρόμου, αλλά σε κάθε περίπτωση μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Η χήρα ενός ζάμπλουτου ανακαλύπτει στα πράγματα του ένα φιλμ με τον φόνο ενός μικρού κοριτσιού. Ένας ντετέκτιβ καλείται να βγάλει άκρη για το αν είναι αληθινό ή όχι. Και θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα απ' όσα ίσως ήθελε. Καταπληκτικός ο Νίκολας Κέιτζ στον ρόλο του πρωταγωνιστή.

 

- ''The Blair Witch Project'': Αν την είχα δει τώρα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μου είχε φανεί τίποτα το τρομερό. Παραπάνω όμως από δέκα χρόνια πριν, θυμάμαι πολύ καλά ότι μου είχε κάνει τα νεύρα κουρέλια. Παραλυτική αίσθηση τρόμου με πολύ έξυπνο τρικ το ότι η γριά μέγαιρα δεν προσωποποιείται καθόλου.

 

Ως backup θα βάλω το ''The Dentist''. Ένας οδοντίατρος ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τού τα φοράει. Την πιάνει λοιπόν μαζί με τον εραστή της, τους κοτσάρει στην καρέκλα της δουλειάς και τους αλλάζει τα φώτα. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, πάει πολύς καιρός που την είδα και δεν θυμάμαι καλά. Δεν είναι η πιο τρομαχτική που έχω δει, αλλά είναι η μόνη που δεν θα μπορούσα να ξαναδώ με τίποτα.

Edited April 28, 2014 by Δημήτρης

[giorgos lagonas]

είμαι 35 χρονών. Βλέπω θρίλερ από... 5 χρονών (εντάξει, οι γονείς μου δεν έδιναν και πολλή σημασία στο τι κάνω ή βλέπω). Κουβαλάω την αρρώστια του χορορά 30 χρόνια. Τι λοιπόν να συμπεριλάβω και τι να αφήσω έξω; Τι αξίζει να μνημονεύσω; Ταινίες που η αριστοτεχνικότητά τους τις κάνει "αντικειμενικά" (όσο αντικειμενικότητα χωράει στην τέχνη) κλασικές, ή αυτές που απλά τότε με τρόμαξαν και τις λατρεύω, ένας Θεός ξέρει το γιατί;

 

η λίστα μου συμπεριλαμβάνει 40 ταινίες. Σχεδόν αυθαίρετα - δε γινόταν αλλιώς - έφτιαξα για εδώ ένα top 10 και οι υπόλοιπες 30 θα ακολουθήσουν οσονούπω. 

 

1. The Omen - το υπερτεράστιο έπος. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το αριστούργημα; Για τις κορυφαίες ερμηνείες, τα μεγάλα ονόματα, για το ότι είναι η μόνη ταινία που μπορεί να σε κάνει να ψαρώσεις (ΑΛΗΘΙΝΑ να ψαρώσεις) με θρησκευτικό περιεχόμενο; Για την έκφραση στα μάτια του Damien στο τελευταίο πλάνο της ταινίας; Μπορεί για τους υπόλοιπους εκεί έξω η σκηνή στο ντους του ΨΥΧΩ να είναι ο ορισμός της ταινίας τρόμου. Για μένα, είναι το κοντινό με αυτά τα μάτια, που πάγωσε στο χρόνο και στην ψυχή μου. Που να σε πάρει ο διάολος Damien...

 

2. Evil Dead - εννοείται το πρωτότυπο. Η δημιουργική κορυφή του Sam Raimi που δεν ξεπέρασε ποτέ. Ή αλλιώς, πώς με 5 άγνωστους ηθοποιούς και με ένα σκηνικό μπορείς να κάνεις εκατομμύρια να χάσουν τον ύπνο τους. Ο τρόμος εδώ δεν έχει χάρη. Δεν έχει στυλ. Δεν έχει πόζα. Σε κυνηγάει, σε πιάνει και σε ξεσκίζει σε όλα τα επίπεδα. Και όταν τα ουρλιαχτά σωπάσουν, το τρελαμένο γέλιο και το παραλήρημα ακολουθεί. Που είναι ακόμα χειρότερο...

 

3. Seven - για πολλούς είναι αστυνομικό. Για μένα είναι το ιδανικό πάντρεμα αστυνομικού και horror. Μέσα στη δεκάδα, με όλη μου την καρδιά. Για το φινάλε, φυσικά. Και για την όλη ατμόσφαιρα, στα δωμάτια της σφαγής. Και, κυρίως, επειδή και μόνο κάποιος σκέφτηκε να πάρει ένα εξωτικό πλάσμα που μάλλον δεν ανήκει στη ράτσα μας, αλλά είναι απομεινάρι από κάποια άλλη φυλή, ανώτερη, πιο μαγική και πιο ευγενική (ναι, για την Gwyneth Paltrow μιλάω.) Για να της κόψει το κεφάλι, να το βάλει σε ένα κουτί και να το ταχυδρομήσει. 

 

4. Hellraiser - Η νουβέλα πολύ καλή. Η ταινία ανεπανάληπτη. Μου αρέσει τόσο πολύ, που για χάρη της είδα (και ξαναείδα) και όλα τα υπόλοιπα, ανεκδιήγητα σίκουελ και κατά βάθος μου αρέσουν ακόμα και αυτά. Ναι, η μνήμη και η νοσταλγία είναι τόσο δυνατές και τόσο αμείλικτες. Όπως και η δύναμη της εικόνας που ξεδιπλώνεται εδώ σε όλο της το μεγαλείο, κάνοντας αυτό το αιματοβαμμένο έπος ένα ψυχοτρόπο βιντεοκλιπ που σε στοιχειώνει...

 

5. The Thing - αν και δεν αναφέρει καθόλου στοιχεία από το όνομα του Χ.Φ.Λάβκραφτ ή της μυθολογίας του, το πνεύμα του και το όραμά του για το σύμπαν πουθενά αλλού δεν εκφράστηκαν με τόση ακρίβεια και μηδενιστική απαισιοδοξία (εκτός, φυσικά από τα βιβλία του παππού Θεοβάλδου!). Για μένα είναι η απόλυτη Call of Cthulhu ταινία που γυρίστηκε ποτέ, ακολουθούμενη από το...

 

6. The Mist - την ταινία που με έστειλε αδιάβαστο, όταν είχα ήδη πειστεί ότι πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Και για αυτό το φινάλε. Που είναι ακόμα πιο σκατόψυχο και από την ορίτζιναλ ιστορία. Είθε στο διάολο να πας και εσύ Frank Darabont, (παρέα με τον Damien) και να μας στείλεις από εκεί ακόμα περισσότερα τέτοια έπη!

 

7. The Shining - αν και ο συγγραφέας του ορίτζιναλ μυθιστορήματος δεν τη συμπαθεί καθόλου, εξαιτίας ακριβώς της "άκαρδης" κάμερας και κλινικής, στερημένης από συναισθήματα ματιάς του Cubrick, εγώ πιστεύω ότι αυτή η ακριβώς η παγωμένη θέαση του κόσμου, σαν να παρακολουθείς τους διαδρόμους του Overlook Hotel να ξεδιπλώνονται κοιτάζοντας μέσα από τα μάτια ενός παράξενου, ψυχρόαιμου πλάσματος, είναι που κάνει αυτή την ταινία τόσο τρομακτική. Γιατί βάζει μέσα στην ψυχή σου κάτι από την παγωνιά εκείνου που στοιχειώνει το περιβόητο τουριστικό θέρετρο...

 

8.  Inside - Επειδή η κόλαση μπορεί να υπάρξει και χωρίς το υπερφυσικό. Ξεχνάς πατάτες τύπου SAW και βυθίζεσαι σε αυτό το μαύρο διαμάντι που σαγηνεύει και αποτροπιάζει ταυτόχρονα, όσο λίγες ταινίες το κατάφεραν. Ένα μοντέρνο κλασικό. Αναλυτικό review από το blog που κάποτε διατηρούσα, ΕΔΩ

 

9. A Nighmare on Elm street - Το πρωτότυπο. Επειδή ο Freddy είναι ο πιο στυλάτος serial killer - και όποτε έχει όρεξη, είναι και ο πιο αποτρόπαιος. Επειδή πήγε το ήδη κουρασμένο slasher ένα βήμα παραπέρα και το απογείωσε. Επειδή οι εικόνες, ειδικά σε αυτή την ιστορική πρώτη ταινία, υπνωτίζουν και σε βυθίζουν στον εφιάλτη... review του remake, ΕΔΩ

 

10. The Blair Witch Project - το Blair Witch είναι για τα θρίλερ ό,τι ήταν οι Nirvana για τα rock συγκροτήματα. Είτε το αγαπάς, είτε το μισείς, δεν μπορείς να διαφωνήσεις στο ότι πήρε μια ολόκληρη σκηνή και την κατεδάφισε μέσα σε μια νύχτα, αλλάζοντας έκτοτε άρδην τον τρόπο που οι ταινίες τρόμου γυρίζονται, το στυλ τους, τη γλώσσα, το attitude, τα πάντα...

 

κατάθεση ψυχής, ή παραλήρημα; Το αφήνω στην κρίση σας. Κάποια στιγμή θα συνεχίσω με τις υπόλοιπες 30 αγαπημένες ταινίες τρόμου...

[Δημήτρης]

Πολύ ωραίο θρίλερ το ''The Omen''. Πολύ καλό πραγματικά. Εμένα μου έμεινε η σκηνή όπου η γυναίκα είπε ''Ντέμιεν, αυτό το κάνω για σένα'' και μετά... Respect για το ''The Evil Dead'' το οποίο είχα αγοράσει από περιοδικό, είδα, και μετά το χάρισα. Και το μετάνιωσα. Οπωσδήποτε θα το ξαναδώ κάποια στιγμή.

 

Και χοχο, με αυτό που είπες για τους γονείς, μου θύμησες ένα σκηνικό. Έβλεπα γύρω στα 16- 17 στη τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας το ''Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες'', και ο πατέρας μου σε αυτή του σαλονιού. Το κατάλαβε και μου είπε να την κλείσω

Edited April 27, 2014 by Δημήτρης

[Nihilio]

Δύσκολα τα πράγματα και πιθανότατα θα ξεχάσω αρκετές κλασικές, αλλά αν κάποια ξεχαστεί μάλλον δεν αξίζει να είναι στη λίστα. Α, και μόνο μία ταινία ανά σκηνοθέτη

 

1. Black Sabbath του Μάριο Μπάβα. Ταινία του 1963 και σοκ για την εποχή της, ειδικά το δεύτερο μέρος με μερικούς από τους πιο τρομαχτικούς βρυκόλακες (σόρρυ, Βουρδούλακες ήθελα να πω) που έχετε δει ποτέ. Η σκηνή με τη Ρίκα Βαγιάνη στο παράθυρο πρέπει να είναι η τελευταία φορά που φρίκαρα βλέποντας ταινία με βαμπίρ. Bonus γιατί από την ταινία αυτή πήρε το όνομά του το γνωστό συγκρότημα
2.  Suspiria του Dario Argento. Μέσα στο στυλ, ένας βίαιος τεχνικολόρ εφιάλτης που, παραδόξως, έχει και σενάριο (που διακρίνεις μετά από απανωτές θεάσεις όταν ξαφνικά βλέπεις ότι όλα έχουν λογική συνέπεια). Ως μπόνους, η καλύτερη ερμηνεία που έχω δει ποτέ από ζώο.
3. Dawn of the dead. Η δεύτερη και, για εμένα, καλύτερη της τετραλογίας. Όταν οι νεκροί τελειώσουν με τους ζωντανούς, τότε πάνε για ψώνια. Και το καταναλωτικό όργιο στο mall είναι πιο τρομαχτικό από πολλούς ζωντανούς νεκρούς
4. Hellraiser. Τα τέλη της δεκαετίας του 80 ήταν γεμάτα με κωμικά τέρατα και εφήβους που σφάζονται από κατά συρροή δολοφόνους. Και μετά ήρθε ο Pinhead και οι Κενοβήτες του σε αυτό το αριστούργημα νεογοτθικού τρόμου που δε δειλιάζει να δείξει όλο το αίμα του
5. Braindead. Κωμικά θριλερ υπάρχουν πολλά. Αλλά η ιστορία του κακομοίρη μαμάκια που η μάνα του γίνεται ζόμπυ και αυτός ζει σε άρνηση νομίζω ξεπερνάει κάθε άλλη ταινία του είδους (οκ, το Shawn of the Dead δε θα το έβαζα σε αυτή τη λίστα για ευνόητους λόγους)
6. Dellamore Dellamorte. Οι ταινίες του Michele Soavi είναι μάλλον παραμελλημένες από πολλούς, αλλά ο συγκεκριμένος είναι άξιος διάδοχος του Mario Bava και του Dario Argento. Εδώ, σε συνεργασία με τον συγγραφέα των κόμιξ Dylan Dog. φτιάχνουν μία σκοτεινή και σουρεαλιστική ερωτική κωμωδία με φόντο ένα νεκροταφείο στο οποίο οι νεκροί σηκώνονται ως ζόμπυ. Και μία από τις πιο όμορφες πρωταγωνίστριες ταινίας του είδους.
7. In the mouth of madness. Θα ήθελα να βάλω κάμποσες ταινίες του Κάρπεντερ σε μία τέτοια λίστα, αλλά η Λαβκραφτίλα της συγκεκριμένης και το εξαιρετικό φινάλε την κάνουν να κερδίζει στο νήμα. Do you read Shutter Kane?
8. The Audition. Η Ιαπωνία μας έβγαλε δεκάδες ταινίες με φαντάσματα παιδιών που κάνουν σπούκι πράγματα. Και αυτό το ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΚΑΦΡΙΛΑΣ που θα κάνει στομάχια να σφιχτούν. Τηλεοπτικός παραγωγός κάνει οντισιόν για να βρει τη μελλοντική του σύζυγο, αλλά δεν έχει ιδέα που μπλέκει. 90 λεπτά μπλα-μπλα και ένα τελικό δεκάλεπτο που με έκανε να πονέσω με τα όσα έβλεπα.
9. May. Πολλά φεμινιστικά θρίλερ έχουν βγει τη δεκαετία του 2000 από την ανεξάρτητη αμερικάνικη σκηνή, αλλά το συγκεκριμένο ξεχωρίζει από το σωρό χάρη στην ερμηνεία της πρωταγωνίστριας. Η May είναι μία νεαρή κοπέλα που προσπαθεί να ξεμπερδέψει τα ερωτικά της. Και όλα καταλήγουν κατά διαόλου. Ο McKee δεν έχει εντυπωσιάσει με ότι αλλές ταινίες έχει κάνει, αλλά αξίζει τη φήμη του μόνο για αυτό εδώ.
10. Martyrs. Δραπέτης ψυχιατρείου σκοτώνει βίαια την τυπική Γαλλική οικογένεια επειδή οι γονείς την έχουν απαγάγει. Στο πρώτο 20-λεπτο. Και όσο προχωράει η ταινία γίνεται όλο και πιο φρικιαστική, μέχρι το συγκλονιστικό τελευταίο μισάωρο. Πιστεύω ότι μπορεί να σοκάρει ακόμα και τον πιο βαριεστημένο χορορά.

[giorgos lagonas]

 

Δύσκολα τα πράγματα και πιθανότατα θα ξεχάσω αρκετές κλασικές, αλλά αν κάποια ξεχαστεί μάλλον δεν αξίζει να είναι στη λίστα. 

 πολλά like για αυτή την ατάκα!

 

πέραν τούτου, νομίζω ότι ΟΛΕΣ (πλην... μιας, επειδή δεν την έχω δει;) οι ταινίες που αναφέρεις είναι μέσα στο δικό μου top 40...

[tsathoggua]

Αν και διαβάζω λογοτεχνία τρόμου, με τις ταινίες τρόμου δεν τα πάω τόσο καλά. Ως εκ τούτου δεν έχω δει πολλές που θεωρούνται κλασικές του είδους (πχ Evil Dead, Hellraiser). Απ' όσες έχω δει, οι δέκα καλύτερες που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό είναι οι παρακάτω:

 

1) The Thing: τα είπανε και οι παραπάνω. Τεράστια ταινία.

 

2) Abominable Dr Phibes: ο Vincent Price ως Dr Phibes εξοντώνει τους εχθρούς του με τις Πληγές του Φαραώ. Έπος!

 

3) Theatre of Blood: ξανά Vincent Price ως σεξπηρικός ηθοποιός που εξοντώνει τους εχθρούς του με φόνους εμπνευσμένους από έργα του Σέξπηρ. Επίσης έπος!

 

4) The Howling: αγαπημένη ταινία με λυκανθρώπους, ωραία εφέ και 80's αισθητική.

 

5) The Lost Boys: νεανική ταινία με βρυκόλακες (καμία σχέση με τις αηδίες που κυκλοφορούν σήμερα). Και αυτή διαθέτει φοβερή ατμόσφαιρα δεκαετίας '80 και πολύ ωραίο soundtrack.

 

6) The Fog: άλλη μια μεγάλη ταινία του Carpenter.

 

7) Halloween: μια ακόμα μεγάλη ταινία του Carpenter :-)

 

8) The Ring: το αμερικάνικο remake και όχι το original ιαπωνικό. Την είχα δει με φίλο μου στο σινεμά και είχαμε πάθει πλάκα. Φεύγοντας από τον κινηματογράφο κοιτάγαμε συνέχεια πίσω μας :-)

 

9) Night of the Living Dead: κλασική και αγαπημένη. Μεγάλη μαυρίλα το τέλος της.

 

10) The Omen: και με αυτό είχα φρικάρει για τα καλά. Ακόμα και σήμερα δύσκολα θα καθόμουν να την δω μόνος μου.

[Nihilio]

 

 

Δύσκολα τα πράγματα και πιθανότατα θα ξεχάσω αρκετές κλασικές, αλλά αν κάποια ξεχαστεί μάλλον δεν αξίζει να είναι στη λίστα. 

 πολλά like για αυτή την ατάκα!

 

πέραν τούτου, νομίζω ότι ΟΛΕΣ (πλην... μιας, επειδή δεν την έχω δει;) οι ταινίες που αναφέρεις είναι μέσα στο δικό μου top 40...

 

 

Το May ή το Black Sabbath είναι η μία που δεν έχεις δει;

 

[Natasha]

 

Δύσκολα τα πράγματα και πιθανότατα θα ξεχάσω αρκετές κλασικές, αλλά αν κάποια ξεχαστεί μάλλον δεν αξίζει να είναι στη λίστα. Α, και μόνο μία ταινία ανά σκηνοθέτη

1. In the mouth of madness. Θα ήθελα να βάλω κάμποσες ταινίες του Κάρπεντερ σε μία τέτοια λίστα, αλλά η Λαβκραφτίλα της συγκεκριμένης και το εξαιρετικό φινάλε την κάνουν να κερδίζει στο νήμα. Do you read Shutter Kane?

 

Μόλις την είδα! Δηλώνω ικανοποιημένη από το story (η χαρά του βιβλιόφιλου), ο πρωταγωνιστής παίζει πολύ καλά, και το σενάριο είναι καλοφτιαγμένο, με υπόγειες δόσεις χιούμορ (spoiler πχ η γριά που κλωτσάει τον άντρα της κατω από τον πάγκο για να μη κλαψουρίζει). Ένσταση στη μουσική επένδυση που αν εξαιρέσεις το εναρκτήριο και τελικό κομμάτι ήταν ανύπαρκτη (και που αν είδα καλά είναι του Carpenter συνθέσεις). Επίσης, ένσταση στα πλάσματα. Η ταινία το '94 θα τρόμαξε κόσμο και κοσμάκη αλλά τα εφφέ της εξ ορισμού δεν "γέρασαν" καλά (αλλά δεν ήταν τόσο αστεία όσο στο "The Thing" του ιδίου, το οποίο κατά τα άλλα είχε αξία). Αν η ταινία είχε προσέγγιση στον ψυχολογικό τρόμο και δεν χρησιμοποιούσε τέτοια θα με είχε τρομάξει για τα καλά! Το τέλος, πάντως, όλα τα λεφτά

[Nihilio]

 

Αν η ταινία είχε προσέγγιση στον ψυχολογικό τρόμο και δεν χρησιμοποιούσε τέτοια θα με είχε τρομάξει για τα καλά! Το τέλος, πάντως, όλα τα λεφτά

 

Δηλαδή η γιαγιά με το ποδήλατο δε σου φτάνει ως ψυχολογικός τρόμος;

[Natasha]

 

 

Αν η ταινία είχε προσέγγιση στον ψυχολογικό τρόμο και δεν χρησιμοποιούσε τέτοια θα με είχε τρομάξει για τα καλά! Το τέλος, πάντως, όλα τα λεφτά

 

Δηλαδή η γιαγιά με το ποδήλατο δε σου φτάνει ως ψυχολογικός τρόμος;

 

 

Τελικά γιαγιά ή παππούς; Να πω την αλήθεια νόμιζα ότι είναι το paper boy που "γράφτηκε" τόσες φορές που τελικά γέρασε Δε μου έφτασε, αλλά είχε αναμφίβολα στοιχεία ψυχολογικού τρόμου η ταινία, αυτό εννοείται!

[DinMacXanthi]

Βλέποντάς την ξανά, μετά απο χρόνια καταλήγω πως το κόνσεπτ ήταν πολύ ψυχολογικός τρόμος για έναν δημιουργό που το ατού του είναι το body horror. Προσπέρασε πολλεεεες ευκαιρίες. Η ίδια ταινία χωρίς καποιες σλάπστικ κορώνες, με άλλους συντελεστές, θα μπορούσε να έχει τρόμο στο επίπεδο του shining. Παρόλ'αυτά θα μπορούσε να έχει αποτύχει κιόλας. Ξεκάθαρα κλάσικ έργο, όμως δυσκολεύεται να αντέξει μετα απο 20+ χρόνια.

[Drake Ramore]

 

 

10. The Blair Witch Project - το Blair Witch είναι για τα θρίλερ ό,τι ήταν οι Nirvana για τα rock συγκροτήματα. Είτε το αγαπάς, είτε το μισείς, δεν μπορείς να διαφωνήσεις στο ότι πήρε μια ολόκληρη σκηνή και την κατεδάφισε μέσα σε μια νύχτα, αλλάζοντας έκτοτε άρδην τον τρόπο που οι ταινίες τρόμου γυρίζονται, το στυλ τους, τη γλώσσα, το attitude, τα πάντα...

 

 

1999 και το Blair Witch Project μόλις έχει κυκλοφορήσει. Είμαι Θεσ/νικη και πάω να το δω με έναν φίλο μου. Το βλέπουμε, τελειώνει η ταινία, φεύγουμε χωρίς να σχολιάσουμε κάτι για την ταινία, αλλά μιλώντας για άλλα άσχετα πράγματα και χωρίζουμε να πάει ο καθένας σπίτι του. Πάω σπίτι , τσιμπαω κάτι, βλέπω λίγο τηλεόραση και πέφτω στο κρεβάτι. Μισή ώρα μετά σηκώνομαι, παίρνω τηλέφωνο τον φιλο μου και τον ρωτάω "Ρε μαλάκα, τι στον π@@τσο είδαμε; Τι γ@μάτο πράγμα ήταν αυτό ρε;". Μου απαντάει "ασε, κι εγώ έχει πόση ώρα που σκέφτομαι την ταινία!". Ναι είναι από αυτές τις ταινίες ή ήταν τουλάχιστον για την εποχή της. Πάντως όντως, love or hate φάση με όσους έχω μιλήσει.

 

Δική μου δεκάδα δεν θα βάλω μιας και έχω θεματάκι σε αντίθεση με πολλούς βιβλιοφάγους εδώ μέσα. Είμαι κυρίως κινηματογραφόφιλος, παρά βιβλιόφιλος. Ως εκ τούτου έχω δει σχεδόν τα πάντα από τρόμο, τα θυμάμαι κατά καιρούς και βλέπω ξανά τα καλύτερα, που είναι τουλάχιστον 200-300 ταινίες. Αν μου είχαν μείνει 10-20 στην μνήμη θα τις ταξινομούσα, αλλά μιλάμε για πολύ πράγμα. Περιττό να πω ότι όλα σχεδόν όσα έχουν αναφερθεί στο νήμα (εκτός από κάποια που θεωρώ ότι δεν ανήκουν στο genre), είναι στα αγαπημένα μου του είδους.

[Drake Ramore]

 

 

Δύσκολα τα πράγματα και πιθανότατα θα ξεχάσω αρκετές κλασικές, αλλά αν κάποια ξεχαστεί μάλλον δεν αξίζει να είναι στη λίστα. Α, και μόνο μία ταινία ανά σκηνοθέτη

1. In the mouth of madness. Θα ήθελα να βάλω κάμποσες ταινίες του Κάρπεντερ σε μία τέτοια λίστα, αλλά η Λαβκραφτίλα της συγκεκριμένης και το εξαιρετικό φινάλε την κάνουν να κερδίζει στο νήμα. Do you read Shutter Kane?

 

Μόλις την είδα! Δηλώνω ικανοποιημένη από το story (η χαρά του βιβλιόφιλου), ο πρωταγωνιστής παίζει πολύ καλά, και το σενάριο είναι καλοφτιαγμένο, με υπόγειες δόσεις χιούμορ (spoiler πχ η γριά που κλωτσάει τον άντρα της κατω από τον πάγκο για να μη κλαψουρίζει). Ένσταση στη μουσική επένδυση που αν εξαιρέσεις το εναρκτήριο και τελικό κομμάτι ήταν ανύπαρκτη (και που αν είδα καλά είναι του Carpenter συνθέσεις). Επίσης, ένσταση στα πλάσματα. Η ταινία το '94 θα τρόμαξε κόσμο και κοσμάκη αλλά τα εφφέ της εξ ορισμού δεν "γέρασαν" καλά (αλλά δεν ήταν τόσο αστεία όσο στο "The Thing" του ιδίου, το οποίο κατά τα άλλα είχε αξία). Αν η ταινία είχε προσέγγιση στον ψυχολογικό τρόμο και δεν χρησιμοποιούσε τέτοια θα με είχε τρομάξει για τα καλά! Το τέλος, πάντως, όλα τα λεφτά

 

 

Κοίτα να δεις τι γίνεται με κάποιες ταινίες. Έχεις δει κάποιες ταινίες χόρορ στην ζωή σου και τυχαίνει να δεις ένα έργο σαν το παραπάνω. Το συγκρίνεις μοιραία με τον μέσο όρο των τελευταίων γνωστών ταινιών χορορ που είδες (που είδα στην λίστα σου. Όλες φρεσκαδούρα).

Πάρε τώρα το έργο και βάλτο σε ένα άλλο πλαίσιο, αυτό των λαβκραφτικών ενσαρκώσεων. Ξεχωρίζει από μόνο του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσο περισσότερο εντρυφείς στο είδος αρχίζεις και πιάνεις το γενικότερο συναίσθημα των δημιουργών ή κάποια easter eggs που περνάνε μέσα στα έργα τους. Και μετά τα εκτιμάς ακόμη περισσότερο. 

 

Θεωρώ ότι ακόμη είσαι στην φάση εξερεύνησης στο είδος (από σκόρπια ποστ σου περί τρόμου που έτυχε να διαβάσω). Μόλις αποκτήσεις μια πιο σφαιρική γνώση και αποκρυσταλλώσεις άποψη, θα δεις ότι κάποιες ταινίες που θεωρείς πολύ καλές είναι απλά ριμέικ με καλά εφέ παλιότερων ταινιών χωρίς εφέ, που με το παίξιμο των ηθοποιών και μόνο σε έκαναν να κοιμάσαι με ανοικτά φώτα.

[giorgos lagonas]

 

 

Το May ή το Black Sabbath είναι η μία που δεν έχεις δει;

 

Το Black Sabbath, που αν και το έχω ήδη κατεβασμένο και στα υπόψη, δεν έτυχε ακόμα να το δω

Βλέποντάς την ξανά, μετά απο χρόνια καταλήγω πως το κόνσεπτ ήταν πολύ ψυχολογικός τρόμος για έναν δημιουργό που το ατού του είναι το body horror. Προσπέρασε πολλεεεες ευκαιρίες. Η ίδια ταινία χωρίς καποιες σλάπστικ κορώνες, με άλλους συντελεστές, θα μπορούσε να έχει τρόμο στο επίπεδο του shining. Παρόλ'αυτά θα μπορούσε να έχει αποτύχει κιόλας. Ξεκάθαρα κλάσικ έργο, όμως δυσκολεύεται να αντέξει μετα απο 20+ χρόνια.

...για αυτούς ακριβώς τους λόγους τελικά την απέκλεισα και εγώ από το προσωπικό μου top, αν και τότε που την είχα δει, τραβούσα φρίκες με τον Λάβκραφτ και την είχα κυριολεκτικά λατρέψει. Κλασικό μεν, αλλά γέρασε άκομψα...

[Natasha]

 

 

 

 

Κοίτα να δεις τι γίνεται με κάποιες ταινίες. Έχεις δει κάποιες ταινίες χόρορ στην ζωή σου και τυχαίνει να δεις ένα έργο σαν το παραπάνω. Το συγκρίνεις μοιραία με τον μέσο όρο των τελευταίων γνωστών ταινιών χορορ που είδες (που είδα στην λίστα σου. Όλες φρεσκαδούρα).

Πάρε τώρα το έργο και βάλτο σε ένα άλλο πλαίσιο, αυτό των λαβκραφτικών ενσαρκώσεων. Ξεχωρίζει από μόνο του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσο περισσότερο εντρυφείς στο είδος αρχίζεις και πιάνεις το γενικότερο συναίσθημα των δημιουργών ή κάποια easter eggs που περνάνε μέσα στα έργα τους. Και μετά τα εκτιμάς ακόμη περισσότερο. 

 

Θεωρώ ότι ακόμη είσαι στην φάση εξερεύνησης στο είδος (από σκόρπια ποστ σου περί τρόμου που έτυχε να διαβάσω). Μόλις αποκτήσεις μια πιο σφαιρική γνώση και αποκρυσταλλώσεις άποψη, θα δεις ότι κάποιες ταινίες που θεωρείς πολύ καλές είναι απλά ριμέικ με καλά εφέ παλιότερων ταινιών χωρίς εφέ, που με το παίξιμο των ηθοποιών και μόνο σε έκαναν να κοιμάσαι με ανοικτά φώτα.

 

 

Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις! Εκτιμώ τα κλασικά (Night of the living dead '68, The Shining '80, The Tenant '76) μα είναι γεγονός ότι είμαι παιδί μιας άλλης εποχής. Εκ των πραγμάτων έχω συνηθίσει σε κάτι άλλο. Πάντως, είναι πολύ πιθανό τέτοιες ταινίες να τρόμαξαν τους παλιότερους ακριβώς επειδή για "τότε" ήταν φρεσκαδούρες οι ταινίες και μικρότεροι οι ίδιοι, για τότε και για εκείνους να ήταν κάτι καινούριο και τρομαχτικό Άσε που για τα ριμέικ οι ταινίες της λίστας είναι ορίτζιναλ ιστορίες. Μπορεί να δανείζονται πράγματα ταινίες με κόνσεπτ που υπήρχαν και παλιότερα όπως τα Insidious, αλλά ταινίες σαν το The Descent απλά δεν έχουν ξαναβγει.

Edited April 28, 2014 by Natasha

[Airbourne]

1) Η μύγα (1986) Cronenberg D. - Τι μπορώ να πω για αυτή την ταινία...Την θυμάμαι σαν μικρό παιδί να την βλέπω στα μουλωχτά και να ιδρώνω από την αγωνία μου, πριν με πάρουν είδηση και μου κλείσουν την τηλεόραση όταν ήμουν πιτσιρικάς!

 

2) The others (2001) Amenabar - Ατμόσφαιρα που σπάει κόκκαλα και πολύ καλές ερμηνείες με ένα τέλος απίστευτο...Την είδα υπαίθρια σε ένα ΤΕΙ και σας πληροφορώ ότι όλος ο κόσμος έμεινε με το στόμα ανοιχτό στο τέλος!

 

3) The Amityville Horror (1979) Rosenberg - Ατμοσφαιρική ταινία με σπίτι στοιχειωμένο αλλά και μόνο ότι βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα μέτρησε κατά πολύ. 

 

4) Hellraiser (1987) Barker Clive - Τα είπατε και πιο πάνω, δεν μπορούσα να μην έχω στη λίστα αυτό το έπος...

 

5) Flatliners (1990) Schumacher J. - Πραγματικά φοβερή ιδέα για την εποχή της, τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε όταν την πρωτοείδα. Μου άρεσε που εστίαζε στον ψυχολογικό τρόμο περισσότερο.

 

6) Candyman (1992)  Bernard Rose - Εντάξει τι να πω τώρα, να πω τρείς φορές την λέξη; Δεν με παίρνει...Βγαλμένη από τα βιβλία του αίματος του τρομερού Barker...αυτό φτάνει, ειδικά αν την έχεις δει στα δεκατρία σου!

 

7) Prince of Darkness (1987) Carpenter J. - Νομίζω δεν έχω ξαναδεί ποτέ ταινία σαν αυτή. Απλά από τις πιο αγαπημένες μου.

 

8) Event Horizon (1997) W.S Anderson - Ναι, είναι scy-fi αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που βλέπεις...μάλλον κάπου πήγαν τα μάτια μου...ή όχι... 

 

9) Jacob's Ladder (1990) Lyne Adrian - Πολύ πολύ καλή ταινία με πολλές προεκτάσεις την σκηνή στο μετρό δεν την ξέχασα ποτέ...

 

10) The Mist (2007) Darabont F. - Τα είπατε όλα πιο πάνω δεν περιγράφω άλλο.....

Edited April 28, 2014 by Airbourne

[AlienBill]

1) Suspiria του Dario Argento. Κατ' εμέ το καλύτερο απ' όλα της λίστας.

 

2) Halloween (η νύχτα με τις μάσκες, το πρωτότυπο)

 

3) Ringu (το πρωτότυπο Ιαπωνικό)

 

4) Ju-on (το Ιαπωνικό)

 

5) Noroi, the curse (Ιαπωνικό)

 

6) Saw

 

7) Dead silence

 

8) The beyond (του Lucio Fulci)

 

9) Hellraiser

 

10) The thing

Edited April 28, 2014 by alien666

[Nihilio]

8) The beyond (του Lucio Fulci)

 

Αν ηταν για καλυτερα τελη θα ηταν χαλαρα στην 10δα μου, αλλα ειπα εδω να κρατησω επιπεδο

[dagoncult]

Μπράβο ρε Γιωργάρα, πάρα πολύ ωραίο τόπικ.

 

 

Έχω μια αρχική πεντάδα:

 

Night of the living dead

 

Dawn of the dead (Zack Snyder 2004): τα πιο σύγχρονα εφέ ανέβασαν κατά τη γνώμη μου δέκα κλάσεις την ορίτζιναλ ταινία. Μεγάλο χαιλάιτ η σκηνή στην αρχή, με το κοριτσάκι στο διάδρομο. Μπρρ... Επίσης, πολύ ωραίο soundtrack.

 

Εξορκιστής

 

The Blairwitch Project: για τους λόγους που ανέφερε κι ο Γιώργος. Μίνιμουμ μπάτζετ, αλλά έσπειρε μεγάλο τρόμο. Η φάση με τον φακό μέσα στη σκηνή χαράκτηκε με σκεπάρνι στο μυαλό μου. Από την άλλη, το σίκουελ ήταν πατάτα.

 

Paranormal Activity (2009): το ξέρω πως είναι πολύ φρέσκο, και πιθανώς για κάποιους παράξενη επιλογή, όμως εμένα όλο αυτό το δαιμονιλίκι με πώρωσε πάρα πολύ άγρια. Κανονική τρομοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα είχα αρρωστήσει και μόνο με το τρέιλερ, όπου δεν έδειχνε σκηνές από την ταινία, αλλά από τις αντιδράσεις των θεατών (σε υπέρυθρη λήψη). Πάρα πολύ μεγάλο ατού στάθηκε και το ότι κατόρθωσε να πάρει την ιδέα του bwp και να την τραβήξει ακόμα παραπέρα. Δείχνει χωνεμένες τρομοεπιρροές, μπολιασμένες με έμπνευση και φρεσκάδα. Προφανώς, αμέσως μετά το utube πλημμύρισε από παρόμοια ταινιάκια. Με εξαίρεση μια μούφα που λέγεται Grave Encounters και ας πούμε ότι τρώγεται, όλα τα υπόλοιπα απορρίπτονται (μαζί και το σίκουέλ του GE, όπως φυσικά κι αυτά του Paranormal Activity).

 

 

υγ: υπάρχει και μια σκηνή στο The Ring 2 (αμερικανιά), όπου η Naomi Watts προσπαθεί να σκαρφαλώσει μέσα από ένα πηγάδι, ενώ η Σαμάρα την πλησιάζει από κάτω ανεβαίνοντας τα τοιχώματα του πηγαδιού με την πιο τρομαχτική κίνηση όλων των εποχών, αλλά δεν νομίζω πως αρκεί για να βάλει την ταινία στην πεντάδα.

 

 

 

κατάθεση ψυχής, ή παραλήρημα; Το αφήνω στην κρίση σας.

 

Παραλήρημα, αλλά μας αρέσει.     

 

[heiron]

Ταινίες ξεχνάω αρκετά εύκολα μιας και dvd έχω ελάχιστα, στον σκληρό δεν αποθηκεύω καθόλου και εσχάτως έχω περιορίσει στο ελάχιστο και την τηλεόραση. Αλλά ας πω κι εγώ το κατιτίς μου.

 

Για αρχή θα πω το 1.The Exorcist, κλασική επιλογή όπως και το 2.Dracula που -αν και remake τρόπον τινά, δεν έχει το καλτ στάτους πλαιότερων μεταφορών του βιβλίου- ήταν από τα ορόσημα για ταινίες τρόμου όταν ήμουν μικρός. Προσωπική αδυναμία το 3.In the Mouth of Madness αν και όντως έχει αρκετές αδυναμίες, όπως κι άλλα του Κάρπεντερ που όμως είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Και μια που ανέφερα τον Κάρπεντερ νομίζω και το 4.The Thing  μπαίνει άνετα στη δεκάδα μου όπως και το 5.Halloween. Άλλη ταινία που μου έκανε εντύπωση ήταν το 6.Jacob's Ladder και στα ίδια περίπου θα έβαζα το 7.Angel Heart. Το 8.Jaws τώρα το βλέπω σαν μια περιπετειούλα αλλά κάποτε έκανε τη θάλασσα 10 φορές πιο τρομακτική, κι αυτό κάτι λέει. Σίγουρα θα έβαζα και το 9.Alien αλλά μιας και είναι και ΕΦ από εκεί και πέρα μου έρχονται στο μυαλό διάφες ταινίες που δεν είναι ξεκάθαρα τρόμου και κρίμα να μπούνε στη δεκάδα. Τελευταίο...χμ...θα βάλω το 10.Hellraiser που το είχα ψιλοξεχάσει μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο κι έψαξα να το ξαναβρώ για να το δω.

Σκεφτόμουν να βάλω για τη 10η θέση το It που με είχε κάνει να τρομάξω πολύ όταν ήμουν μικρός και είχα δει το πρώτο μισό μόνο αλλά το τέλος του ήταν μάλλον απογοητευτικό συνεπώς μένει εκτός.

 

Κάποια που μου ήρθαν στο μυαλό όταν έκανα τη λίστα κι έτσι λέω να τα αναφέρω (άλλα ελάχιστα, άλλα αρκετά τρόμου): From Dusk Till Dawn, Interview with a Vampire, Sleepy Hollow, Cube, Event Horizon(περίμενα να δω μια μέτρια περιπέτεια ΕΦ και τελικά ήταν μια δυνατή ταινία τρόμου), The Silence of the Lambs, 28 days later, Child's Play(χeστηκα από το φόβο μου πιτσιρικάς,αν και τώρα τη θεωρώ μάλλον μέτρια), The others και η κορυφαία μπιμουβιά(;) Split Second (ίιισως θα μπορούσα να βάλω και το The Keep που μου άρεσε ως ιδέα και είχε και καλές ερμηνείες αλλά είχε και αρκετά μείον που κατεβάζουν το όλο επίπεδο) . Ταινίες πριν το 70-αλλά και μερικά πιο σύγχρονα όπως το Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες πχ- τις έχω δει (όσες έχω δει τέλος πάντων) ως επί το πλείστον πολύ παλιά και δεν τις θυμάμαι για να κρίνω. Από Χίτσκοκ προτιμώ τo The Birds πχ αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε που το είδα οπότε δεν μετράει βασικά.

 

Πολύ θα ήθελα να βάλω και το American Psycho που έχει ψυχοπαθή δολοφόνο αν και δεν είναι τρόμου βασικά. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Electroscribe]

Βλέποντας τις λίστες σας και κάποιες άλλες που βρήκα γκουγκλάροντας, τελικά έχω πολύ ιδιότροπα γούστα. π.χ. δε θα έβαζα Alien και Halloween ούτε στα 100 μου, όχι στα 10 και δε θεωρώ πως έχουν γεράσει καλά

 

10 ξεχωριστές ταινίες τρόμου που μου έρχονται στο μυαλό, με τυχαία σειρά:

 

- Rec: Το μόνο found footage που με έπεισε και με ψυχαγώγησε. Δε χρειάζεται, ρε παιδιά να κουνιέται επιτηδευμένα η κάμερα όλη την ώρα, ούτε να λένε ασυναρτησίες κάθε τόσο οι χαρακτήρες για "ρεαλισμό", ούτε να πετάει ο θεατής τάπες μέχρι να γίνει τίποτα. [το 2, όμως, ήταν για τα μπάζα]

- Inferno: Όταν βρήκα επιτέλους το Suspiria μετά από πολύ ψάξιμο, με ψιλοαπογοήτευσε. Η συνέχειά του αποδείχτηκε πιο κοντά σ' αυτό που είχε φανταστεί από τις περιγραφές

- Night of the living dead: Δεν άλλαξε απλώς τους κανόνες του παιχνιδιού όπως άλλες ιστορικές ταινίες του είδους. Ακόμα δείχνει το σωστό δρόμο που δυστυχώς ούτε οι περισσότεροι σύγχρονοι δημιουργοί τον ακολουθούν. Σωστός ρυθμός, βάρος στους χαρακτήρες, πραγματικά τρομαχτικές καταστάσεις

- The Thing: Όπως και το προηγούμενο. Ειδικά η αρχή, μέχρι το σημείο που βρίσκουν τους νεκρούς στην άλλη βάση, είναι ανατριχιαστική και σε πείθει ότι συμβαίνει κάτι πραγματικά μυστηριώδες και αποτρόπαιο

- Exorcist: σοκαριστικό. Τελεία.

- The Howling: Σεμινάριο για το πώς γίνεται η κλιμάκωση. Και μια άποψη για το τι θα έκαναν τα κλασικά τέρατα στο σύγχρονο κόσμο κάπως πιο σοβαρή από το "θα άνοιγαν το πιο γαμάτο κλαμπ στη Νέα Υόρκη"

- Ringu: Το γιαπωνέζικο, το πρώτο. Σε όλη την ταινία είναι συγκρατημένο και σε πείθει πως δε θες να ξέρεις τι γίνεται όταν η ταινία σκοτώνει κάποιον, ότι είναι αυτό που όταν το δεις γίνεται το μυαλό σου σούπα. Και στο τέλος πάει και στο δείχνει κατάμουτρα, δίχως να βγει χαμηλότερο των προσδοκιών

- 8mm: θεωρητικά δεν ανήκει στο είδος, αλλά η γνώμη μου είναι πως η ταινία τρόμου πρέπει να είναι ενοχλητική. Όχι αηδιαστική, αλλά να φέρνει αντιμέτωπο με πράγματα που είναι/μοιάζουν αληθινά και δες να τα σκέφτεσαι

- Videodrome: Και κάτι έχει να πει, και κατορθώνει να γίνει εφιαλτικό, να θολώσει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, χωρίς να καταντήσει ασυνάρτητο

- Angel Heart: Η σκηνή της αποκάλυψης είναι ο ορισμός του άγχους και του πανικού

 

 

Αν βρω χρόνο, θα αναφέρω μερικές που άφησα εκτός και γιατί

[Adicto]

1) Εξορκιστής

2) Ju-Oh

3) The Thing

4) Night of the living dead

5) The Mist

6) Alien

7) Jaws

8) Paranormal Activity

9) Poltergeist

10) O εξορκισμός της Εμιλυ Ροουζ

[Nhrhida]

Bασικά δε θα γράψω ποιες μου αρέσουν τώρα γιατί δεν μπορώ να βάλω μια σειρά και πλέον δεν είναι το κριτήριο απλά και μόνο ο τρόμος (αφού σπάνια τρομάζω) . Θα βάλω αυτές που μου έχουν μείνει πολύ έντονα από μικρή ηλικία (ναι ήμουν από εκείνα τα σκασμένα που πρώτα λυσσάνε να δουν ταινία τρόμου και μετά δεν πάνε για κατούρημα χωρίς τη μαμά τους).

 

 

IT. Κλόουν-υπερφυσικό τέρας τρέφεται με παιδάκια και παίζει με τους φόβους όλων (και του θεατή μαζί). Μια ομάδα παιδιών σχεδόν το νίκησε και 25 χρόνια μετά επιστρέφουν ως ενήλικες για να το αποτελειώσουν. Τοτε δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Κing και πως κάποτε θα γινόταν ο αγαπημένος μου συγγραφέας αλλά ο κλοουν του στην κινηματογραφική μεταφορά με έκανε να αποφεύγω ασυναίσθητα τα φρεάτια υπονόμων για πολύ καιρό.

 

CRITERS εξωγήινα παμφάγα τερατακια με δηλητηριώδη εκτοξευόμενα αγκάθια εμφανίζονται σε μια φάρμα στη μέση του πουθενά και κάνουν τη ζωή της οικογένειας κόλαση. Όσο πάει και μεγαλώνουν αλλά υπάρχουν και αντιπαλοι εξωγήινοι που τα κυνηγάνε.

 

CHILD'S PLAY.  Γνωστότερο σε εμάς ως "η κουκλα του σατανά". Ένας δολοφόνος λίγο πριν τα τινάξει μεταφέρει την ψυχή του σε μια κούκλα με μέγεθος 2χρονου.  Η κούκλα καταλήγει σε ένα 6χρονο αγόρι. Αρχιζει να σκοτώνει κόσμο και έχει ως στόχο να μεταφέρει ξανά την ψυχή του, αυτή τη φορά μέσα στο αγόρι.

 

POLTERGEIST  4μελής οικογένεια αγοράζει σπίτι χτισμένο πανω σε ινδιάνικο νεκροταφείο. Επιθετικά πνεύματα, ένα μέντιουμ, μια μικρή κόρη που πριν απαχθεί από τα πνεύματα επικοινωνεί μαζί τους μεσα από την τηλεόραση, μια πεθαμένη γιαγιά και μια οικογένεια τρομοκρατημένη. Αλησμόνητη σκηνή τα σιδεράκια-στραγγαλιστές της μεγαλύτερης κόρης. Αξιοσημείωτο επίσης πως ο Spielberg είναι σε σενάριο και παραγωγή αλλά όχι σκηνοθεσία.

 

NIGHT OF THE CREEPS  Ηταν πολύ στην μόδα το '80 οι ταινίες τρόμου με εφήβους αλλά και με εξωγήινες απειλές. Η συγκεκριμένη τα συνδιάζει γιατί έχει να κάνει με κολεγιοπαιδα που εξωγήινες βδέλλες καταλαμβάνουν το μυαλό τους και τα μετατρέπουν σε ένα είδος ζόμπι. Κι όταν σκάει το κεφάλι των ξενιστών οι βδέλλες σκορπίζονται προς αναζήτηση νέων θυμάτων. Πάντως για την εποχή και την κατηγορίας της τα εφέ ήταν πολύ καλά.

 

A NIGHTMARE ON ELM STREET  Άλλη μία ταινία τρόμου με (και για) εφήβους, φυσικά πολύ πιο γνωστή από την προηγούμενη. Κλασική η μεταφορά της σύγκρουσης μεταξύ ενηλίκων και εφήβων με τους πρώτους να μην δίνουν σημασία στις ανησυχίες των τελευταίων που πολεμούν μόνοι τους να βρουν λύση.  Απλά αντί για τα καθημερινά πεζά προβλήματα στην ταινία ΤΟ πρόβλημα είναι ένας καμμένος δολοφόνος που επιστρέφει για να συνεχίσει το έργο του μέσα από τα όνειρα. Ο Γκρούγκερ με το γάντι του γίνεται ο πιο χαιρέκακος σπλατεροκακός, το ανατριχιαστικό παιδικό τραγουδάκι μένει ακόμη ανατριχιαστικό και  βλέπουμε τον Τζόνι Ντεπ στις αρχές του.

 

ΑN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON Δύο Αμερικανοί φίλοι που βρίσκονται ως τουρίστες στην Αγγλία δέχονται επίθεση από λυκάνθρωπο. Ο ένας γίνεται κομμάτια και ο δεύτερος λυκάνθρωπος αλλά δεν το ξέρει. Έχει κενά μνήμης, ξυπνάει στα πιο άκυρα σημεία γυμνός, δέχεται προειδοποιηση από τον νεκρό φίλο του και σιγά σιγά φτάνει στην τρομαχτική αλήθεια και το άγριο κυνηγητό του. Η σκηνή της μεταμόρφωσης μου έριξε το σαγόνι στο πάτωμα και όχι μόνο γιατί ήμουν πιτσιρίκι, το μακιγιάζ ήταν τόσο καλό που πήρε όσκαρ.

 

ALIEN Πλήρωμα διαστημόπλοιου έχει να αντιμετωπίσει έναν εξωγήινο εισβολέα που ξεπαστρεύει σιγά σιγά τα μέλη. Νομίζω ήταν η πρώτη ταινία του είδους που είδα και ο κεντρικος χαρακτήρας ήταν ηρωίδα όχι ήρωας. Φοβερή η Sigourney Weaver σε αυτόν τον ρόλο.  Και το εξωγήινο τέρας σε τρομάζει σαν τα φαντάσματα αφού το βλέπεις ελάχιστα μιας και παραμονεύει στα σκοτάδια. Βέβαια όταν το βλέπεις δεν ξεχνάς ποτέ το κεφάλι και τα σαγόνια του. Ειδικά τα σαγόνια του.

 

NIGHT OF THE LIVING DEAD Δύο αδέρφια στο νεκροταφείο. Ο αδερφός προσπαθεί να τρομάξει την αδερφή του αλλά τότε εμφανίζονται τα ζόμπι και τρομάζουν όλοι. Μια χούφτα διαφορετικοί ανθρώποι κλείνονται σε ένα απομονωμένο σπίτι και προσπαθούν να επιβιώσουν ενώ τα ζόμπι τους πολιορκούν. Πολλά χρόνια αργότερα εμαθα πως όλα στην ταινία τα ερμηνεύουν ως αλληγορικά. Τον φόβο του όχλου, των χιππις, τον ρατσισμο, τον πόλεμο στο Βιετνάμ κλπ κλπ. Τότε απλά είχα πάθει το πρώτο σοκ που δεν περνάει ώρα, να σε πάει ομαλά στον τρόμο. Στον πετάει στα μούτρα από την αρχή της ταινίας και συνεχίζει μεχρι τέλους με ζόμπι και αίμα.

 

 

ΤΗΕ FLY Ένας επιστήμονας δοκιμάζει την συσκευή τηλεμεταφοράς που δημιούργησε αλλά κατα λάθος θα συγχωνευτεί με μια μύγα. Σταδιακά η φύση της μύγας παίρνει το πάνω χέρι στο σωμα του κι εκείνος αλλάζει μέσα κι έξω σε ένα τρομερό πλάσμα με μάρτυρα της αλλαγής την δημοσιογράφο φίλη του.  Τρομαχτικό και σιχαμερό μαζί το τελικό πλάσμα. Αν και το λυπόμουν λιγάκι.

Edited May 8, 2014 by Nhrhida