Τα τύμπανα

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM
Είδος: Eπιστημονική φαντασία, τρόμος
Βία; Όχι κάτι το ιδιαίτερο
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2820
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Ελπίζω να τη βρείτε ενδιαφέρουσα..

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ..
 

_____Δέχτηκα τη δουλειά για τα λεφτά. Η MinesCo πλήρωνε πολύ καλά τους εξορυκτές της, και μένα δεν με πείραζε καθόλου που θα ήμουν ολομόναχος σ' ολόκληρο πλανήτη για πέντε χρόνια. Όταν θα επέστρεφα θα ήμουν τόσο πλούσιος που δεν θα χρειαζόταν να φύγω ποτέ από τις παραλίες του New Hawaii και τα ατελείωτα πάρτυ του.
_____Δήλωσα συμμετοχή στο πρόγραμμα σίγουρος ότι θα με επιλέξουν όταν δουν τα προσόντα μου. Πρώην καταδρομέας της Συνομοσπονδίας, είχα πολεμήσει στον βρώμικο πόλεμο του 2119 ενάντια στους Βάλγκρονς, και είχα παρασημοφορηθεί επειδή όταν έμεινα ο μόνος ζωντανός από τη μονάδα μου κατάφερα να επιβιώσω στις ζούγκλες του Βαλγκρ για δύο μήνες μέχρι να μπορέσουν να με πάρουν πίσω στη ναυαρχίδα. Βέβαια ήμουν πιο νέος τότε, αλλά η εκπαίδευση όταν συνδυάζεται με την εμπειρία είναι ένα προσόν που δεν μπορεί να περάσει αμελητέο.
_____Με επέλεξαν αμέσως. Ήρθαν δύο πράκτορες και μου είπαν πως η MinesCo εκτίμησε ότι κάνω για τη δουλειά τους, και με μετέφεραν στα κεντρικά για τις ενημερώσεις και την ανανέωση. Δεν ήξερα ακόμη τι εννοούσαν λέγοντας ανανέωση, αλλά πολύ σύντομα το κατάλαβα και το δέχτηκα ευχαρίστως. Με ένα χειρουργείο λιγότερο από μια ώρα τα ρομπότ γιατροί πρόσθεσαν ορισμένα βοηθητικά στο σώμα μου για να μου διευκολύνουν την παραμονή μου στον πλανήτη εξόρυξης Άτλας 2 που θα με έστελναν. Με την νανοτεχνολογία τους πρόσθεσαν στους μυς μου εσωτερική μηχανική υποβοήθηση ανεβάζοντας έτσι τη φυσική μου δύναμη κατά 250% για να μπορώ να εργάζομαι πιο αποδοτικά στο ορυχείο, άλλαξαν το αριστερό μάτι μου με ένα εξελιγμένο που μου έδινε διάφορες δυνατότητες όπως το να μπορώ κατ' επιλογή να βλέπω θερμικά ίχνη, να έχω ραντάρ χάρτη για να μη χάνομαι στη ζούγκλα που μπορούσα να βάζω έναν σταθερό προορισμό και το σύστημα μου έδειχνε μόνιμα την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρω μέχρι να το σταματήσω, και ένα σκάνερ που έβλεπε τη γεωλογική δομή ώστε να εντοπίζω το μετάλλευμα εύκολα και να μην χάνω χρόνο σκάβοντας σε λάθος σημεία. Όταν βγήκα από το χειρουργείο έμοιαζα ακριβώς ο ίδιος, ένας σαραντάρης πρώην στρατιώτης με τα σημάδια του πολέμου χαραγμένα ανεξίτηλα στο σκληρό μου πρόσωπο, αλλά δεν ήμουν. Ήμουν ανανεωμένος, σχεδόν βιορομπότ. Και χαιρόμουν, γιατί όσο καλά κι αν ήταν τα λεφτά, κάπου μέσα μου ήξερα πως αυτό που αποζητούσα ήταν λίγη δράση πάλι, μια επιστροφή στη ζούγκλα.
_____Το σκάφος σταμάτησε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα έξω από την ατμόσφαιρα του Άτλας 2. Με κατέβασαν στον πλανήτη με μια ατομική κάψουλα που ο αυτόματος πιλότος την οδήγησε κατευθείαν στον καταυλισμό μου στην είσοδο του ορυχείου. Μόλις άνοιξε και βγήκα το πρώτο που πρόσεξα ήταν ο καθαρός αέρας, πλούσιος σε οξυγόνο,  χωρίς ίχνος μόλυνσης ή ανακύκλωσης. Ο καταυλισμός ήταν ένα κτίριο όλο κι όλο στη βάση ενός ψηλού βραχώδους βουνού, δίπλα ακριβώς από το τούνελ είσοδο για το ορυχείο. Εκεί ήταν όλα όσα χρειαζόμουν. Το κατάλυμμά μου, η τραπεζαρία όπου ο αυτόματος τροφοπαρασκευαστής θα μου παρείχε τις αναγκαίες ποσότητες φαγητού τρεις φορές την ημέρα, το μπάνιο, η τουαλέτα, το δωμάτιο διασκέδασης για να μην πλήτω, και φυσικά το δωμάτιο ελέγχου. Εκεί ήταν γεμάτο οθόνες, που έδιναν εικόνα και ήχο υψηλής ανάλυσης από τις μικροσκοπικές κάμερες που υπήρχαν διάσπαρτες στη ζούγκλα γύρω από τον καταυλισμό, μαζί με αισθητήρες κίνησης που τις ενεργοποιούσαν και αν το σύστημα έκρινε πως ήταν κάτι που θα έπρεπε να ασχοληθώ εγώ κι όχι απλά ένας σκίουρος ας πούμε, τότε ένας συναγερμός με ειδοποιούσε αμέσως.
_____Με είχαν ενημερώσει για τους ιθαγενείς. Μια φυλή ανθρωποειδών κατοικούσε τον Άτλαντα 2, αλλά ήταν σε βάρβαρα επίπεδα πολιτισμού ακόμα. Ήταν κυνηγοί, ζούσαν από τη ζούγκλα και ήταν σε αρμονία μαζί της. Κυνηγούσαν με ένα είδος τόξου, και ήταν πολύ καλοί αν σκεφτείς ότι πετύχαιναν μ' αυτό τα θηράματά τους εν κινήσει! Αυτό που μου τόνισαν στη ενημέρωση ήταν πως δεν μας ήθελαν στον πλανήτη τους, θεωρούσαν προφανώς το μετάλλευμα ως κάτι ιερό που εμείς ξεριζώναμε από τα σωθικά του και το κλέβαμε. Φυσικά η MinesCo δεν μπήκε καν στον κόπο να τους εξηγήσει, ή να τους δώσει κάποιο μερίδιο, έτσι ήταν ένα μόνιμο πρόβλημα που συνήθως το έλυναν τα drones που ενεργοποιούνταν μόλις οι αισθητήρες τους εντόπιζαν κοντά στο ορυχείο.
_____Τα πρώτα δύο χρόνια πέρασαν σχετικά γρήγορα. Η ζωή μου είχε μια σταθερή ρουτίνα που μου άρεσε, γιατί δεν χρειαζόταν να κάνω ιδιαίτερα σχέδια κάθε μέρα. Ξυπνούσα το πρωί, έτρωγα κάτι γεμάτο ενέργεια, μετά για δέκα ώρες κατέβαινα στο ορυχείο και έβγαζα το αστραφτερό μετάλλευμα από τον βράχο, τον έβαζα στα ειδικά βαγόνια, και το έστελνα στη μονάδα περισυλλογής όπου τα ρομπότ φρόντιζαν να το πακετάρουν σε κοντέινερ που φεύγανε καθημερινά για τα κεντρικά. Όταν τελείωνα είχα τον χρόνο μου ελεύθερο να τον περάσω όπως ήθελα. Στην αρχή και για πολύ καιρό κλεινόμουν στο δωμάτιο διασκέδασης και αφοσιωνόμουν στα Virtual Games, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισα να δω λίγο από τον πλανήτη και άρχισα να βγαίνω στη ζούγκλα πάντα στα όρια των αισθητήρων του καταυλισμού για να είμαι ασφαλής.
_____Είχα ανακαλύψει πως όχι πολύ μακρυά υπήρχε μια μικρή λίμνη με πεντακάθαρα ζεστά νερά, και μου άρεσε να πηγαίνω εκεί και να κολυμπώ, ή να ξαπλώνω στο παχύ γρασίδι της όχθης της και να χαζεύω τους τρεις δορυφόρους στον ουρανό του Άτλαντα 2. Λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα υπήρχε ανάμεσα στους θάμνους ένα βάραθρο, μια τρύπα στο έδαφος σαν κάθετη σπηλιά με διάμετρο ανοίγματος περίπου στα είκοσι μέτρα. Κατέβαινε αρκετά βαθιά, τόσο που οι φακοί μου δεν έφταναν να ρίξουν φως στον πάτο της. Είχα σκεφτεί μερικές φορές να πάρω εξοπλισμό και να την κατέβω, αλλά δεν το έκανα γιατί αν πάθαινα εκεί κάποιο ατύχημα τα drones δεν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Το απέφευγα αλλά πάντα με έτρωγε η περιέργεια γι' αυτό.
_____Όλα στράβωσαν στο τέλος του τρίτου χρόνου. Ξαφνικά ένα απόγευμα ενώ χαλάρωνα μετά τη δουλειά δίπλα στην αγαπημένη μου λιμνούλα, οι συναγερμοί άρχισαν να χτυπούν σα δαιμονισμένοι. Πετάχτηκα όρθιος κι έτρεξα πίσω στον καταυλισμό, γιατί σίγουρα δεν ήταν κάποιο ζώο που έκανε το σύστημα να με ειδοποιήσει. Σκέφτηκα και την πιθανότητα της βλάβης μιας και τόσο καιρό εκεί ποτέ δεν το είχε ξανακάνει, αλλά όταν μπήκα στο δωμάτιο ελέγχου είδα στις οθόνες πως επρόκειτο για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Οι ιθαγενείς επιτίθονταν! Πάνω από τριάντα γεροδεμένοι άγριοι όρμαγαν στα drones με πέτρινα τσεκούρια και ρόπαλα και τα κατάστρεφαν. Το κόκκινο δέρμα τους ήταν βαμμένο με λευκές και κίτρινες γραμμές, σχέδια που γέμιζαν ολόκληρο το γυμνό κατά τ' άλλα κορμί τους. Οι κραυγές τους και τα ουρλιαχτά τους γέμισαν το δωμάτιο και ξεχύνονταν από τα ηχεία φέρνοντας στο νου μου τις πολεμικές ιαχές των Βάλγκρονς ξυπνώντας μου αναμνήσεις γεμάτες αίμα και θάνατο.
_____Άρπαξα το όπλο μου και βγήκα γρήγορα έξω. Πήγα τρέχοντας στον φράχτη του καταυλισμού πάνω στην ώρα που οι πρώτοι ιθαγενείς προσπαθούσαν να εισχωρήσουν στο ορυχείο. Πυροβόλησα πρώτα στον αέρα μήπως και ο ήχος τους τρομάξει και δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να τους δώσω τη θέση μου. Μια βροχή από βέλη έπεσε αμέσως στο σημείο που βρισκόμουν και πρόλαβα οριακά να καλυφθώ πριν με τρυπήσουν. Πυροβόλησα ξανά κι αυτή τη φορά ένας ιθαγενής έπεσε νεκρός με το κεφάλι του ανοιχτό από την 7.62 σφαίρα μου. Ο στόχος μου ήταν εξαιρετικός, και υποβοηθούμενος από το προσθετικό μάτι μου δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αστοχήσω. Ο ένας μετά τον άλλον οι ιθαγενείς έπεφταν στο έδαφος από τις σφαίρες μου, και η μάχη που δεν κράτησε παραπάνω από δέκα λεπτά τέλειωσε με δεκάδες πτώματα διάσπαρτα έξω από τον φράχτη. Οι λίγοι που επέζησαν απλά γύρισαν και το έβαλαν στα πόδια ξέροντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσουν ποτέ.
_____Ένιωσα υπέροχα! Μια άγρια χαρά με είχε πλυμμηρίσει, είχε ξυπνήσει μέσα μου ο στρατιώτης και ζητούσε αίμα. Ούρλιαξα δυνατά όταν τους είδα να φεύγουν τρέχοντας και να χάνονται ανάμεσα στα δέντρα και τις πυκνές φυλλωσιές, είχα νικήσει και η αίσθηση ήταν απερίγραπτη. Όταν όμως η αδρεναλίνη καταλάγιασε λίγη ώρα αργότερα συνειδητοποίησα πως είχα ένα νέο πρόβλημα να λύσω. Όλα αυτά τα νεκρά κουφάρια των ιθαγενών δεν γινόταν να μείνουν έτσι εκτεθημένα. Εκτός από τον κίνδυνο να προσελκύσουν σαρκοβόρα ζώα που θα τρέλαιναν τους αισθητήρες του καταυλισμού, υπήρχε πάντα και η περίπτωση του να σάπιζαν εκεί και να ξεβρώμιζε όλος ο τόπος, με τις αρρώστιες να καραδοκούν να κάνουν αυτό που δεν κατάφεραν οι ιθαγενείς, να με σκοτώσουν.
_____Φυσικά το να τους θάψω ήταν μια καλή ιδέα, αλλά όταν τους μάζεψα όλους είδα πως έπρεπε να σκάβω για ώρες στον σκληρό βραχότοπο για να φτιάψω τάφο που να χωράει τόσα πτώματα. Άρχισα να σκέφτομαι άλλες λύσεις, όπως να τους κάψω, και κόντευα να καταλήξω σ' αυτό όταν μου ήρθε στο μυαλό το βάραθρο. Τους έβαλα σε ένα βαγόνι και τους μετέφερα μέχρι εκεί, και τους πέταξα μέσα τον έναν μετά τον άλλον. Εκεί σκέφτηκα θα μπορούσαν να σαπίσουν με την ησυχία τους. Έτσι το πρόβλημά μου λύθηκε και γύρισα πίσω στον καταυλισμό γεμάτος κέφι παρά την κούραση. Έκανα ένα καυτό μπάνιο που χαλάρωσε το κορμί μου, και αφού έφαγα πήγα και ξάπλωσα νωρίς για να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου. Την άλλη μέρα το ορυχείο θα με περίμενε όπως πάντα και έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και αποδοτικός.
_____Με ξύπνησαν αργά το βράδυ τα τύμπανα. Έμεινα για λίγο στην κουκέτα μου προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτός ο ήχος, αλλά δεν μπορούσα να τον συνδυάσω με τίποτα από τις εμπειρίες μου. Πήγα στο δωμάτιο ελέγχου και κοίταξα προσεκτικά τις οθόνες, όλες έδειχναν τη συνηθισμένη εικόνα της νυχτερινής ζούγκλας. Οι αισθητήρες παρέμεναν σιωπηλοί, όλα πήγαιναν καλά. Τα τύμπανα όμως ακούγονταν να χτυπούν ρυθμικά ασταμάτητα. Προσπάθησα να εντοπίσω την πηγή τους αλλάζοντας από κάμερα σε κάμερα, μέχρι που μία κοντά στο βάραθρο έδειχνε να αναπαράγει τον ήχο πιο δυνατά από τις άλλες. Ντύθηκα γρήγορα, πήρα το όπλο μου, και βγήκα μέσα στο σκοτάδι με το δυνατό φως των φακών μου για να πάω να ελέγξω τι ήταν αυτό.
_____Όσο πλησίαζα τόσο δυνατότερα ακούγονταν τα τύμπανα, μέχρι που όταν έφτασα σχεδόν στο χείλος είχαν γίνει τόσο εκκωφαντικά που άρχισαν να με ζαλίζουν. Ο ήχος έβγαινε μέσα από την τρύπα και απλώνονταν σε όλη τη ζούγκλα που είχε σιωπήσει εντελώς αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το είχα συνειδητοποιήσει ακόμα. Έριξα το φως στο βάραθρο και φώτισα τα τοιχώματα χωρίς να βλέπω κάτι το ιδιαίτερο. Προσπάθησα να δω στον πάτο αλλά ήταν πολύ βαθιά και το φως δεν έφτανε ως εκεί. Τότε πέταξα έναν από τους φακούς μου αναμένο μέσα στην τρύπα και τον παρακολούθησα να κάνει γκελ στα βράχια ρίχνοντας τη φωτεινή του δέσμη άναρχα προς κάθε κατεύθυνση μέχρι που έπεσε στον πάτο και έμεινε σταθερός.
_____Αυτό που είδα ήταν στ' αλήθεια τρομακτικό, τόσο που ακόμα κι ένας βετεράνος στρατιώτης σαν εμένα θα χλώμιαζε! Τα πτώματα των ιθαγενών κινούνταν στο ρυθμό των τυμπάνων, αργά και σπασμωδικά σαν μαριονέτες. Σηκώνονταν ο ένας μετά τον άλλον και βάδιζαν, στην αρχή γύρω γύρω, αλλά σύντομα καθώς δεν χωρούσαν πια όλοι εκεί κάτω άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα τοιχώματα της τρύπας. Δεν πίστευα στα μάτια μου αυτό που έβλεπα. Ανέβαιναν αργά, αλλά ανέβαιναν, κι όσο πιο πάνω έρχονταν τόσο πιο καθαρά άρχισα να τους διακρίνω. Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ότι το χρώμα τους δεν ήταν πια το κόκκινο με τα βαμμένα σχέδια, αλλά πολύ σκούρο, σχεδόν μαύρο. Καθώς ανέβηκαν κι άλλο είδα πως ήταν τρίχωμα, που κάλυπτε τα κορμιά τους ολόκληρα. Σκαρφάλωναν όλοι μαζί προσπαθώντας να βγουν έξω, και μπορεί να έρχονταν αργά, αλλά κάποια στιγμή θα τα κατάφερναν.
_____Πυροβόλησα έναν κι αυτό ήταν το λάθος μου. Σταμάτησαν όλοι απότομα, ενώ αυτός που έφαγε τη σφαίρα αντί να πέσει πίσω στο βάραθρο σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Στο φως των φακών μου είδα καθαρά τους λευκούς κυνόδοντες πίσω από τα τραβηγμένα χείλη του, και τα κατακόκκινα σαν αναμένα κάρβουνα μάτια του να με κοιτούν αγριεμένα. Άφησε ένα βρυχηθμό, και τότε ξαφνικά άρχισαν όλοι να ανεβαίνουν με μια ταχύτητα που με ξάφνιασε. Σαν να πήδαγαν πια από βράχο σε βράχο, ανέβαιναν πολύ γρήγορα, και τα μουγκρητά τους ακούγονταν παρά τα τύμπανα που τώρα χτυπούσαν σαν δαιμονισμένα.   Γύρισα το μάτι μου στο θερμικό για να έχω καλύτερη εικόνα και τους έχασα εντελώς, κάτι που έδειχνε πως δεν είχαν ίχνος θερμότητας πάνω τους. Το ξανάβαλα στο κανονικό και έκανα πίσω αρκετά μέτρα. Σήκωσα ξανά το όπλο μου τη στιγμή που ο πρώτος έβγαινε από την τρύπα και πατούσε στο χόρτο. Μισοέσκυψε και βρυxήθηκε προς το μέρος μου, ενώ γύρω του βγαίνανε ασταμάτητα και οι υπόλοιποι. Δεν ήταν οι ιθαγενείς που είχα πετάξει λίγες ώρες νωρίτερα νεκρούς εκεί κάτω. Ήταν σαν άγρια ζώα, κάτι που θύμιζε σκύλο, ή λύκο, αλλά σε μια πολύ πιο γκροτέσκα μορφή, και το χειρότερο, βάδιζαν στα δύο πόδια. Τα πρόσωπά τους ήταν σαν μουσούδες, και μεγάλα μυτερά δόντια εξείχαν από τα δυνατά σαγόνια τους, ενώ στα χέρια και τα πόδια τους υπήρχαν μακρυά και γαμψά κοφτερά νύχια, ικανά να ξεσκίσουν ακόμη και μέταλλο.
_____Για λίγες στιγμές μείναμε ακίνητοι να κοιτιόμαστε, με τα τύμπανα να ξεκουφαίνουν. Εγώ με το όπλο μου σηκωμένο και έτοιμο να ρίξει σφαίρες που ήξερα πως δεν τους έκαναν τίποτα, κι αυτοί γρυλίζοντας ο ένας δίπλα στον άλλον λες και περίμεναν κάτι πριν εξαπολύσουν την επίθεσή τους. Ξαφνικά τα τύμπανα σίγασαν, και στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ένιωσα την ησυχία που επικρατούσε στη ζούγκλα να με χτυπάει σα σφυρί. Τότε ήταν που κατάλαβα πως δεν είχα καμία ελπίδα απέναντί τους, πως αυτές ήταν πιθανότατα οι τελευταίες μου στιγμές, και μέσα στον παραλογισμό σκέφτηκα με ένα τρελό χαμόγελο πως τελικά ίσως να ήταν καλύτερα αν τους είχα κάψει.
_____Με ένα ομαδικό βρυχηθμό όρμησαν όλοι μαζί απότομα. Άρχισα να πυροβολώ, αλλά αυτοί απτόητοι συνέχισαν να μουγκρίζουν δυνατά. Ο πιο κοντινός μου πετάχτηκε αμέσως, και με ένα πήδημα βρέθηκε πάνω μου. Ευτυχώς όμως ο εξωσκελετός ήταν ανθεκτικός και κατάφερα να τον απωθήσω χωρίς να με ρίξει στο έδαφος. Ξαναεπιτέθηκε γρυλίζοντας με τα νύχια του προτεταμένα να ζητούν σάρκα, αλλά του κατάφερα μια δυνατή γροθιά που του έσπασε το σαγόνι και τον έκανε να πισωπατήσει σκούζοντας δυνατά. Δεν περίμενα δευτερόλεπτο. Γύρισα και το έβαλα στα πόδια, ξέροντας πως αν κατάφερνα να φτάσω στα όρια του καταυλισμού τα drones θα αναγνώριζαν τον κίνδυνο και θα μπαίνανε στη μάχη. Δεν είχα άλλη ελπίδα και το ήξερα καλά.
_____Με πρόλαβαν ακριβώς πριν την είσοδο. Ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στην πλάτη και έπεσα με τα μούτρα στο σκληρό χώμα καθώς ένας από τους μεταλλαγμένους ιθαγενείς χύμηξε πάνω μου. Με κάρφωσε με δύναμη δίπλα από την σπονδυλική μου στήλη κι ένιωσα τον πόνο να με κατακλείει, αλλά περιέργως ήμουν ακόμα πολύ ψύχραιμος. Γύρισα και είδα και τους υπόλοιπους να ετοιμάζονται να μου ορμήσουν και κατάλαβα πως είχε έρθει η στιγμή που όλα θα τελείωναν για μένα. Τότε ακούστηκε το χαρακτηριστικό σφύριγμα από τις τουρμπίνες των drones, και η νύχτα έγινε μέρα από τις λάμψεις των πολυβόλων τους. Τα πλάσματα πέφτανε και ξανασηκώνονταν, για να ξαναπέσουν πάλι κάτω από τις απανωτές ριπές. Δεν πέθαιναν, αλλά πισωπάτησαν όσο χρειαζόταν για να βρω την ευκαιρία να σηκωθώ και με κόπο να καταφέρω να περάσω την πύλη. Εκεί κατέρρευσα και δεν ξέρω τι συνέβη μετά.
_____Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από εκείνο το βράδυ. Τα τραύματά μου επουλώθηκαν εδώ και καιρό, μόνο ένα ελαφρύ κάψιμο είχε μείνει να μου θυμίζει που ακριβώς στην πλάτη μου είχε βυθίσει τα νύχια του τότε εκείνο το πλάσμα, και η παραμονή μου στον Άτλαντα 2 είχε γυρίσει στη συνηθισμένη της ρουτίνα. Μέτραγα πια τις μέρες για να με πάρουν από αυτόν τον πλανήτη, γιατί όσο μου άρεσε στην αρχή τόσο ανυπομονούσα τώρα να γυρίσω πίσω στον πολιτισμό και να μιλήσω με άλλους ανθρώπους. Η ατυχία όμως με χτύπησε ξανά. Αρρώστησα! Από κείνη τη μάχη και μετά ένιωθα κάθε μέρα να χάνω και λίγες από τις δυνάμεις μου, μέχρι που τώρα με ψήνει ο πυρετός και με το ζόρι καταφέρνω να σηκωθώ από την κουκέτα μου. Η εξόρυξη φυσικά άρχισε να καθυστερεί, και έλπιζα η εταιρία να αποφάσιζε να στείλει κάποιον να με αντικαταστήσει σύντομα. Το τελευταίο τους μήνυμα έλεγε πως ήδη ανανέωναν κάποιον για να πάρει τη θέση μου, οπότε ήταν πια θέμα χρόνου να γυρίσω πίσω και να θεραπευτώ από ότι κι αν είναι αυτό που με αρρώσταινε.
_____Το μόνο που με ανησυχεί είναι αυτές οι παράξενες μαύρες τρίχες που έχουν αρχίσει να βγαίνουν στο κορμί μου, και τα νύχια μου που έγιναν πολύ σκληρά και δεν μπορώ να τα κόψω εύκολα. Και το χειρότερο έγινε απόψε, που ο πυρετός μου ανέβηκε στα ψηλότερα επίπεδα από κάθε άλλη φορά, και τρέμω σαν ψάρι πάνω στο κρεβάτι μου αδυνατώντας ακόμα και να γυρίσω στο πλευρό μου, πόσο μάλλον να σηκωθώ. Άρχισαν πριν λίγη ώρα να χτυπούν ξανά τα τύμπανα, αργά ακόμα, αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα ανεβάσουν το ρυθμό τους μέχρι το τελικό κρεσέντο. Δεν χρειάζεται να ψάξω για να δω που χτυπούν αυτή τη φορά, είναι τόσο καθαρά και τόσο κοντά που ξέρω. Θα ήθελα να είχα το χρόνο να προειδοποιήσω τον επόμενο, αλλά δυστυχώς δεν τον έχω. Τα τύμπανα ακούγονται πολύ δυνατά τώρα, το βλέμμα μου άρχισε να ξεθολώνει σιγά σιγά, το μαύρο τρίχωμα σχεδόν με κάλυψε ολόκληρο, οι δυνάμεις μου επιστρέφουν μαζί με νέες που δεν είχα πριν, νιώθω ανίκητος, γι' αυτό και μέσα μου ξέρω πως όπου να'ναι πεθαίνω..-
       By MADnJIM

Edited May 1, 2014 by MadnJim

[Morfeas]

Δεν είναι ωραίο να μένουν ασχολίαστα τα διηγήματα, οπότε ιδού τα δικά μου σχόλια:
 

Καταρχάς, φαίνεται ότι το διήγημα το έγραψες για την πλάκα σου, για να περάσεις εσύ καλά αλλά κι όσοι το διαβάσουν.

 

Τι μου άρεσε:

+Ξέρεις καλά τον κόσμο τον οποίο έχεις φτιάξει, καθώς κι οι ορολογίες που χρησιμοποιείς και αφορούν την τεχνολογική πρόοδο είναι κατ’ εμέ πετυχημένες (ίσως να είναι κοινότοπες για κάποιον περισσότερο εξοικειωμένο με το είδος βέβαια)

+Σαν ιστορία (κυρίως λόγω του τέλους) είχε κάποιο ενδιαφέρον

+Ορισμένα σημεία περιγράφονται καλά και με σαφήνεια

 

Τι δε μου άρεσε:

 

Καταρχήν, ενώ δε θυμάμαι να έχω διαβάσει ή δει κάτι τόσο κοντά σ’ αυτό που έγραψες, μου άφηνε την αίσθηση ότι το έχω ξαναδιαβάσει ή δει κάπου (μπορεί και να το έχω ξανασυναντήσει, αλλά να με χτύπησε πρόωρο αλτσχάιμερ…)

 

-Το ότι ξέρεις καλά τον κόσμο που δημιούργησες είναι καλό αφενός, αλλά αφετέρου μου φαίνεται ότι σε περιόρισε, σε ανάγκασε να αναφέρεις όσα περισσότερα μπορούσες. Ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του κειμένου μου φάνηκε πληροφορίες κι όχι αφήγηση. Αυτό ίσως θα διορθωνόταν αν όλα αυτά τα σημεία ενσωματώνονταν περισσότερο και καλύτερα στην αφήγηση.

 

- Τα παραπάνω μπορεί να οφείλονται και στη γλώσσα του κειμένου, που σε μεγάλο μέρος είναι σχεδόν δημοσιογραφική (με σαφήνεια μεν, αλλά όχι και τόσο λογοτεχνική). Βέβαια υπάρχουν κι εξαιρέσεις

(π.χ. "Το μόνο που με ανησυχεί είναι αυτές οι παράξενες μαύρες τρίχες που έχουν αρχίσει να βγαίνουν στο κορμί μου, και τα νύχια μου που έγιναν πολύ σκληρά και δεν μπορώ να τα κόψω εύκολα.", αυτό το δεν μπορώ να τα κόψω εύκολα για κάποιο λόγο μου άρεσε πολύ, ενδεικτικά).

 

 

- Ο χαρακτήρας.

Το βασικό μειονέκτημα για μένα του κειμένου. Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Το μόνο σημείο που κάτι πήγε να γίνει ήταν όταν αναφέρεσαι στη λίμνη (από τα πιο ωραία σημεία του διηγήματος για μένα), αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκες όσο ήθελα. Δεν έχει ξεκάθαρη (ή έστω ξεκάθαρα ασαφή) προσωπικότητα, σα να υπάρχει εκεί απλώς για να προωθήσει την πλοκή. Θα μπορούσε κάλλιστα για μένα να ήταν ρομπότ και να μην άλλαζε τίποτα σχεδόν (πέραν της παραπάνω σκηνής). Εγώ πάντως δεν μπορούσα να συμπάσχω.

 

 

-Η πλοκή.

Υπάρχουν σημεία που δε μου πολυταιριάζουν. Κάποια είναι κι υπερβολικά, βέβαια.

 

 

1. Σε τόσο εξελιγμένο κόσμο, δεν υπάρχει ειδικό ρομπότ για να κάνει τις εξορύξεις; Χρειάζεται να το κάνει ο ίδιος; Αφού κιόλας η εταιρεία τον έχει προμηθεύσει με τόσα ρομπότ… Θα μου ταίριαζε περισσότερο να πήγαινε εκεί ως επιβλέπων, ή ως μηχανικός σε περίπτωση που υπάρξει σε κάποια βλάβη (μου φαίνεται και πιο χρήσιμο δεδομένου ότι είναι μακριά από τον πολιτισμό).

2. Άρχισα να σκέφτομαι άλλες λύσεις, όπως να τους κάψω, και κόντευα να καταλήξω σ' αυτό όταν μου ήρθε στο μυαλό το βάραθρο.

Για ποιον ακριβώς λόγο θεώρησε καλύτερο να τους πετάξει στην τρύπα από το να τους κάψει; Κι αν η μπόχα κι η σαπίλα ερχόταν, απλώς με λίγη περισσότερη καθυστέρηση; Θα τον γλίτωνε από κάτι; Εφόσον δεν ήξερε και το βάθος του βαράθρου, μου φαίνεται κίνηση χωρίς λόγο, απλώς για να εξυπηρετήσει την πλοκή. Θα ήθελα να είχε εξηγηθεί κάπως. Κι αν δεν υπήρχε εξήγηση, θα προτιμούσα να μην το σκεφτεί καθόλου από πριν. Ας του ερχόταν η επιφοίτηση εκεί που βγαίνουν τα ζόμπια (ή ό,τι άλλο είναι), όπως και του ήρθε, σε στυλ «Μα τι χαζός; Πώς δε σκέφτηκα να τα κάψω;».

3.Στο τέλος δεν κατάλαβα, έγινε ένας από αυτούς; Αν ναι, κάτι δε μου ταιριάζει: Πώς γίνεται να ψήνεται στον πυρετό καθώς γίνεται ένας από αυτούς, όταν αυτοί δεν εξέπεμπαν καθόλου θερμότητα όταν εμφανίστηκαν. Κάτι με μπερδεύει σ’ όλο αυτό.

 

 

 

Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις!
Καλή συνέχεια, με ακόμη δυνατότερα διηγήματα!

[MadnJim]

Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου που διάβασες και σχολίασες την ιστορία μου. Οι παρατηρήσεις σου μου είναι πολύ χρήσιμες, να'σαι καλά..