Προτάσεις για νέο fantasy.

[Mhtsos]

Λοιπόν,αγαπητή κοινότητα.

Μετά από μια μεγάλη χρονική περίοδο και πάμπολα επιστημονικά-ιστορικά βιβλία είπα να ξεκινήσω να διαβάζω κανένα φάνταζι.

Το θέμα είναι όμως ότι προσπάθησα να αρχίσω δύο(Feist:Magician που το βρήκα πολύ εφηβικό για τα γούστα μου και ένα του Warhammer που το βαρέθηκα σε χρόνο dt) και τα άφησα για τους παραπάνω λόγους.

Έχετε να προτείνετε τίποτα σε στυλ Cook και γενικά "ρεαλιστικό-σκοτεινό" φάνταζι;

Έχω διαβάσει τα περισσότερα του Κούκ(και αφήνω το The return of the black company για το καλοκαίρι),όλον τον Μάρτιν,όλον τον Έρικσον(και 2 από τον κόσμο του),όλο τον Χάουαρντ,Άμπερκόμπι μια από τα ίδια,Bakker τα δύο πρώτα που ψιλοαξίζουν,τον τύπο από το Mistborn(που δεν θυμάμαι όνομα) και ένα-δύο από The Witcher.

Έχω το Raven Collection από Barclay.

Το ξέρει κανείς;Αξίζει;

 

 

Δώστε και σώστε γιατί δεν αντέχω να διαβάσω ξανά ιστορικές βιογραφίες,επιστημονικές αναλύσεις και δεν συμμαζεύεται για να περάσει η ώρα.

Πήραν την δόση μου από hard facts και ρεαλισμό...

[Naroualis]

Έχω διαβάσει το πρώτο του Μπάρκλει κι είναι καλό. Είχα καιρό να πω "όχι, μηηηηηηη" στη σελίδα 150 από 450... 

[DinMacXanthi]

Αν σου αρέσει το High Fantasy, έχεις υπομονή για να βγούνε τα βιβλία, και διαβάζεις στα αγγλικά, Brandon Sanderson. Way of Kings και Words of Radiance, και ώσπου να βγούνε τα υπόλοιπα, το Mistborn trilogy και λοιπά. Ο τύπος είναι crack.

[heiron]

Sanderson είπε διάβασε αν και δεν θυμόταν το όνομά του.

Πάντως αφού υπάρχει κι ο Κουκ στα αναγνώσματα παίζουν όλα τα αμετάφραστα και οι επιλογές είναι πάμπολλες. Θα πρότεινα να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στον Feist αφού στα επόμενα βιβλία του βελτιώνεται ακόμη και στο στυλ. Από Kay το Τιγκάνα αξίζει, τα άλλα δεν. Hobb είναι λίγο πιο εφηβικό-ελαφρύ από αυτό που ζητάμε μάλλον. Ίσως Γκεμμελ. Από τα παλιά Broken sword, Worm Ouroboros και Well of the Unicorn. Richard Morgan σε φάντασυ δεν έχω δοκιμάσει αλλά είναι δυνατός συγγραφέας.

 

Και λογικά -δεν έχω διαβάσει ΄ωστε να προτείνω ανεπιφύλακτα αλλά- θα πρέπει να δοκιμάσει κανείς Jordan, Rothfuss, Lawrence, Donaldson κλπ.

Edited May 15, 2014 by heiron

[Nargathrod]

Να διαβάσεις το Name of the Wind του Rothfuss. 

[Mhtsos]

Έχω διαβάσει το πρώτο του Μπάρκλει κι είναι καλό. Είχα καιρό να πω "όχι, μηηηηηηη" στη σελίδα 150 από 450... 

Τον αλήτη σε τρόμαξε.

Αν σου αρέσει το High Fantasy, έχεις υπομονή για να βγούνε τα βιβλία, και διαβάζεις στα αγγλικά, Brandon Sanderson. Way of Kings και Words of Radiance, και ώσπου να βγούνε τα υπόλοιπα, το Mistborn trilogy και λοιπά. Ο τύπος είναι crack.

Μπα,το Mistborn δεν μου άρεσε καθόλου,το βαρέθηκα.Μπορεί σε κάποια φάση να δω αυτά τα βιβλία,αλλά όχι τώρα.

 

Sanderson είπε διάβασε αν και δεν θυμόταν το όνομά του.

Πάντως αφού υπάρχει κι ο Κουκ στα αναγνώσματα παίζουν όλα τα αμετάφραστα και οι επιλογές είναι πάμπολλες. Θα πρότεινα πάντως να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στον Feist αφού επόμενα βιβλία του βελτιώνεται ακόμη και στο στυλ. Από Kay το Τιγκάνα αξίζει, τα άλλα δεν. Hobb είναι λίγο πιο εφηβικό-ελαφρύ από αυτό που ζητάμε μάλλον. Ίσως Γκεμμελ. Από τα παλιά Broken sword, Worm Ouroboros και Well of the Unicorn. Richard Morgan σε φάντασυ δεν έχω δοκιμάσει αλλά είναι δυνατός συγγραφέας.

 

Και λογικά -δεν έχω διαβάσει ΄ωστε να προτείνω ανεπιφύλακτα αλλά- θα πρέπει να δοκιμάσει κανείς Jordan, Rothfuss, Lawrence, Donaldson κλπ.

Όντως ξέχασα να αναφέρω ότι μιλάω για βιβλία κυρίως στα αγγλικά και σε e-book.

Θα δω τα υπόλοιπα λοιπόν του Feist,δηλαδή θα συνεχίσω κάποια στιγμή το βιβλίο που άφησα στην μέση εφόσον βελτιώνεται.

Επίσης θα ψάξω για αυτούς που πρότεινες.

Τον Jordan τον ξέρω από το Wheel of time,τους άλλους τρεις δεν τους ξέρω(ή δεν τους θυμάμαι).

Τον Kay τον είχα αρχίσει στο στο παλτό της φιόναρβαρ(ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων),αλλά το παράτησα στην μέση λόγω εξαιρετικά βαρετής πλοκής και χαρακτήρων.

Δεν νομίζω να ξαναπιάσω βιβλίο του στο χέρι,δεν το ρισκάρω να χάσω τον χρόνο μου.

Γκέμμελ όπως Gemmell;Είδα στο ίντερνετς και έχει γράψει ένα σκασμό βιβλία.Είναι καλός ή βγάζει σε παραγωγή μπούρδες κάθε χρόνο όπως ο Salvatoreς.

Ποια σειρά/βιβλίο του ξέρεις/προτείνεις;

 

Btw:Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.Όποιος έχει και κάτι άλλο στο μυαλό του ας το προτείνει.

Ξέχασα να γράψω ότι έχω διαβάσει και τη τριλογία Seventh sword(που δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε)και δεν τραβούσε πολύ η ομάδα. 

[heiron]

Kay πιθανότατα όλα τα βιβλία του είναι χαζοφάντασυ εκτός από το Τιγκάνα οπότε έχεις ένα δίκιο να διστάζεις.

Gemmell βασικά δεν είναι τίποτα σούπερ αλλά εχει γράψει τίμιο ηρωικό φάντασυ, ιστορικά μυθιστορήματα, βασισμένα σε μυθολογία κτλ. To Legend (με το οποίο έγινε γνωστός στην πιάτσα) είναι το πρώτο της σειράς Drenai, καλούτσικο φάντασυ με γερόλυκο πολεμιστή με τσεκούρα που συνεχίζει να σφάζει λίγο πριν τη σύνταξη . Αν ψήνεσαι το δοκιμάζεις. Πιο κοντά σε Χάουαρντ παρά σε Μάρτιν προφανώς.

Για σύγχρονο grimdark epic/heroic fantasy δες στο σχετικό νήμα:

 

Σε ανώτερο επίπεδο αλλά διαφορετικό φάντασυ πάμε σε κλασικά τύπου Book of the New Sun πχ αλλά αυτό είναι μάλλον ΕΦ που φαντασοφέρνει. Ή ίσως φάντασυ που ΕΦέρνει. Και μια που ανέφερα Wolfe, θυμήθηκα και Vance που το Lyonesse του  τηρεί αρκετά από τα κριτήρια αν κι εγώ τον αγάπησα από την Ετοιμοθάνατη Γη που δεν τηρεί τα κριτήρια.

Edited May 15, 2014 by heiron

[Naroualis]

Αμάν, ο Μόργκαν. Τον είχα ξεχάσει. Το Steel Remains έχει μια ιδιαιτερότητα βέβαια

 

 

ο πρωταγωνιστής είναι γκέι και ταυτόχρονα χατζάρα-σφάζω-μισθοφόρος. Γκέι-γκέι δηλαδή με ερωτικές σκηνές περιγραφικές και με τα όλα του και χατζάρα-χατζάρα, με σφαγές και αίματα και άντερα κι ό,τι θες.

 

 

Εμένα δε με χάλασε, σε σημείο που περιμένω το τρίτο πώς και πώς, αλλά γούστα είναι αυτά. Να μη σε πάρω στο λαιμό μου.

 

Επίσης (λίγα-λίγα μου έρχονται) τα ζουζούνια του Τσαικόφσκι τα έχεις δοκιμάσει; (Shadows of the Apt λέγεται η δεκαλογία κι είναι ήδη στο νο 8. Βγάζει ένα κάθε έξι μήνες, ζωή να 'χει ο χρυσός μου.)

[Mhtsos]

Kay πιθανότατα όλα τα βιβλία του είναι χαζοφάντασυ εκτός από το Τιγκάνα οπότε έχεις ένα δίκιο να διστάζεις.

Gemmell βασικά δεν είναι τίποτα σούπερ αλλά εχει γράψει τίμιο ηρωικό φάντασυ, ιστορικά μυθιστορήματα, βασισμένα σε μυθολογία κτλ. To Legend (με το οποίο έγινε γνωστός στην πιάτσα) είναι το πρώτο της σειράς Drenai, καλούτσικο φάντασυ με γερόλυκο πολεμιστή με τσεκούρα που συνεχίζει να σφάζει λίγο πριν τη σύνταξη . Αν ψήνεσαι το δοκιμάζεις. Πιο κοντά σε Χάουαρντ παρά σε Μάρτιν προφανώς.

Για σύγχρονο grimdark epic/heroic fantasy δες στο σχετικό νήμα:

 

Σε ανώτερο επίπεδο αλλά διαφορετικό φάντασυ πάμε σε κλασικά τύπου Book of the New Sun πχ αλλά αυτό είναι μάλλον ΕΦ που φαντασοφέρνει. Ή ίσως φάντασυ που ΕΦέρνει. Και μια που ανέφερα Wolfe, θυμήθηκα και Vance που το Lyonesse του  τηρεί αρκετά από τα κριτήρια αν κι εγώ τον αγάπησα από την Ετοιμοθάνατη Γη που δεν τηρεί τα κριτήρια.

Τότε θα δοκιμάσω την σειρά του Gemmell,φαίνεται ότι πρέπει για κάτι καμένες μέρες που δεν θέλεις να σκέφτεσαι,

Το λινκ ήταν καλό γιατί το είχα ξεχάσει τελείως.

Κοίτα φάνταζι-ΕΦ ήταν το Darkfire που είχα αρχίσει το πρώτο(και δυστυχώς κράσαρε ο παλαιός μου reader και έχασα την σελίδα)και ήταν ωραίο.Θα το βάλω στα υπ' όψην.

Αμάν, ο Μόργκαν. Τον είχα ξεχάσει. Το Steel Remains έχει μια ιδιαιτερότητα βέβαια

 

 

ο πρωταγωνιστής είναι γκέι και ταυτόχρονα χατζάρα-σφάζω-μισθοφόρος. Γκέι-γκέι δηλαδή με ερωτικές σκηνές περιγραφικές και με τα όλα του και χατζάρα-χατζάρα, με σφαγές και αίματα και άντερα κι ό,τι θες.

 

 

Εμένα δε με χάλασε, σε σημείο που περιμένω το τρίτο πώς και πώς, αλλά γούστα είναι αυτά. Να μη σε πάρω στο λαιμό μου.

 

Επίσης (λίγα-λίγα μου έρχονται) τα ζουζούνια του Τσαικόφσκι τα έχεις δοκιμάσει; (Shadows of the Apt λέγεται η δεκαλογία κι είναι ήδη στο νο 8. Βγάζει ένα κάθε έξι μήνες, ζωή να 'χει ο χρυσός μου.)

Τα μόνα ζουζούνια που ξέρω είναι ένα σάπιο συγκρότημα που έπαιζε στο πάλαι ποτέ Άλτερ και τούτα που βγαίνουν την άνοιξη στους αγρούς.

Θα τα δω,μάλλον ως Bugs,και θα τα βάλω στην λίστα.Ο Τσαϊκόφκι γράφεται φαντάζομαι όπως τον κλασσικό;

Ακόμη θα δω και το Steel και το κλουβί με τις τρελές,κάτι διαφορετικό από τον ήρωα να είναι ο μαμιάς της γειτονιάς και μπορεί να μου αρέσει.

 

Ωραία πράγματα και τώρα μένει μόνο το ψάξιμο για να δω τι θα αρχίσω.

Όποιος έχει και κάτι άλλο που το θεωρεί άξιο ας το γράψει.

[Electroscribe]

Τσαϊκόφσκι

 

Είχε παίξει και αυτό το παρόμοιο τόπικ

 

Επίσης, ίσως να αξίζει να ρίξεις μια ματιά και στα πρώτα της Λάνκμαρ που παρά το χαβαλέ, ήταν μάλλον το πρώτο δείγμα (κοινωνικού) ρεαλισμού στο φάνταζυ

[Naroualis]

Insect-kinden τα λέει ο ίδιος. 

[wordsmith]

Εμένα μου άρεσε πολύ το Outlander της Diana Gabaldon (http://www.biblionet.gr/author/54799/Diana_Gabaldon) αν θέλεις κάτι πάρα πολύ ρεαλιστικό, ελάχιστα φάντασυ, βασικά ιστορικό πολεμικό-ρομάντζο εποχής 1700-Σκωτία. Έχουν βγει 4 στα ελληνικά, τα οποία είναι τα δυο πρώτα της σειράς κομμένα στη μέση (Outlander+Dragonfly in Amber), δεν ξέρω γιατί δεν τα αναφέρει και τα τέσσερα η βιβλιονέτ. Σύνολο είναι 7 ή 8 (αν και νομίζω ότι ακόμα συνεχίζει και γράφει η μανδάμ).

[Mhtsos]

Εμένα μου άρεσε πολύ το Outlander της Diana Gabaldon (http://www.biblionet.gr/author/54799/Diana_Gabaldon) αν θέλεις κάτι πάρα πολύ ρεαλιστικό, ελάχιστα φάντασυ, βασικά ιστορικό πολεμικό-ρομάντζο εποχής 1700-Σκωτία. Έχουν βγει 4 στα ελληνικά, τα οποία είναι τα δυο πρώτα της σειράς κομμένα στη μέση (Outlander+Dragonfly in Amber), δεν ξέρω γιατί δεν τα αναφέρει και τα τέσσερα η βιβλιονέτ. Σύνολο είναι 7 ή 8 (αν και νομίζω ότι ακόμα συνεχίζει και γράφει η μανδάμ).

Φαίνεται καλό σαν ιδέα,θα την ψάξω και θα την βάλω στην αναμονή.

 

Οκ. Άρχισα το Μαμούνια του Τσαικόφσκι(ακούγεται κάπως περίεργο αυτό,αλλά τεσπα) και έβαλα τα άλλα στο "ντουλάπι" για τα προσεχώς.

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις.

[Mhtsos]

Εμένα μου άρεσε πολύ το Outlander της Diana Gabaldon (http://www.biblionet.gr/author/54799/Diana_Gabaldon) αν θέλεις κάτι πάρα πολύ ρεαλιστικό, ελάχιστα φάντασυ, βασικά ιστορικό πολεμικό-ρομάντζο εποχής 1700-Σκωτία. Έχουν βγει 4 στα ελληνικά, τα οποία είναι τα δυο πρώτα της σειράς κομμένα στη μέση (Outlander+Dragonfly in Amber), δεν ξέρω γιατί δεν τα αναφέρει και τα τέσσερα η βιβλιονέτ. Σύνολο είναι 7 ή 8 (αν και νομίζω ότι ακόμα συνεχίζει και γράφει η μανδάμ).

Λοιπόν το άρχισα το Outlander και θα έλεγα ότι είναι πολύ περισσότερο arlekin παρά ιστορικό βιβλίο.Έχει κάνει την προεργασία της,αλλά μου φαίνεται ότι το πάει αλλού παραγκωνίζοντας την ιστορία-πλοκή για καθαρά ρομάντζο.

Είμαι στο ~40% του βιβλίου και θα το αφήσω.

Απλά δεν αντέχω κεφάλαια ολόκληρα στο πόσο τετράγωνο θεληματικό πηγούνι έχει ο νεαρός άντρας της και στο πως την βάτεψε την πρώτη φορά.

Φλύαρο και εάν δεν υπήρχε και το άθλιο The pillars of the earth θα το χαρακτήριζα ως την χειρότερη ιστορική νουβέλα που έχω διαβάσει.

Spoiler:

 

Χειρότερο highlight που μίλησε-σχολίασε το τέρας του Λοκ Νες(ευτυχώς εκείνο την αγνόησε και συνέχισε τον δρόμο του).Εκεί είπα έλεος και άφησα το reader στην άκρη...

 

 

Βέβαια για να είμαι δίκαιος,για όποιον γουστάρει τέτοιου είδους βιβλία είναι παραπάνω από τον μέσο όρο.

Τουλάχιστον αυτή έκανε την προεργασία της καλά(αν και πολλές φορές στο πετάει στα μούτρα για να δείξει ότι είναι διαβασμένη) και το βιβλίο έχει ελάχιστα λάθη γραμματικής και λεξιλογίου.

Edited May 31, 2014 by Mhtsos

[wordsmith]

 

Εμένα μου άρεσε πολύ το Outlander της Diana Gabaldon (http://www.biblionet.gr/author/54799/Diana_Gabaldon) αν θέλεις κάτι πάρα πολύ ρεαλιστικό, ελάχιστα φάντασυ, βασικά ιστορικό πολεμικό-ρομάντζο εποχής 1700-Σκωτία. Έχουν βγει 4 στα ελληνικά, τα οποία είναι τα δυο πρώτα της σειράς κομμένα στη μέση (Outlander+Dragonfly in Amber), δεν ξέρω γιατί δεν τα αναφέρει και τα τέσσερα η βιβλιονέτ. Σύνολο είναι 7 ή 8 (αν και νομίζω ότι ακόμα συνεχίζει και γράφει η μανδάμ).

Λοιπόν το άρχισα το Outlander και θα έλεγα ότι είναι πολύ περισσότερο arlekin παρά ιστορικό βιβλίο.Έχει κάνει την προεργασία της,αλλά μου φαίνεται ότι το πάει αλλού παραγκωνίζοντας την ιστορία-πλοκή για καθαρά ρομάντζο.

Είμαι στο ~40% του βιβλίου και θα το αφήσω.

Απλά δεν αντέχω κεφάλαια ολόκληρα στο πόσο τετράγωνο θεληματικό πηγούνι έχει ο νεαρός άντρας της και στο πως την βάτεψε την πρώτη φορά.

Φλύαρο και εάν δεν υπήρχε και το άθλιο The pillars of the earth θα το χαρακτήριζα ως την χειρότερη ιστορική νουβέλα που έχω διαβάσει.

Spoiler:

 

Χειρότερο highlight που μίλησε-σχολίασε το τέρας του Λοκ Νες(ευτυχώς εκείνο την αγνόησε και συνέχισε τον δρόμο του).Εκεί είπα έλεος και άφησα το reader στην άκρη...

 

 

Βέβαια για να είμαι δίκαιος,για όποιον γουστάρει τέτοιου είδους βιβλία είναι παραπάνω από τον μέσο όρο.

Τουλάχιστον αυτή έκανε την προεργασία της καλά(αν και πολλές φορές στο πετάει στα μούτρα για να δείξει ότι είναι διαβασμένη) και το βιβλίο έχει ελάχιστα λάθη γραμματικής και λεξιλογίου.

 

Χεχε, το περίμενα ότι θα σε πείραζε αυτό και ούτε εμένα είναι τα αγαπημένα μου τα κεφάλαια αυτά με το ρομάντζο, αλλά μου αρέσει πολύ που, αντίθετα με άλλα εποχής, βλέπουμε και την καθημερινή ζωή του 1700, τα διάφορα μικροαντικείμενα, ρούχα και συνήθειες. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα σε βιβλίο.

Και φλύαρο συμφωνώ ότι είναι, αλλά είναι φυσικό να χρειάζεται να τα περιγράψει όλα αυτά εφόσον δε μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα μια γυναίκα του 20ού αιώνα. Εν πάση περιπτώσει, δε φτάνουν αυτά που λες για να το θεωρήσεις τόσο κακό. Και χαρακτήρες μια χαρά ρεαλιστικούς έχει (αρκετά βαρετοί για να είναι αληθινοί) και ρεαλιστικό κόσμο και διαπροσωπικές κόντρες με τις σκωτσέζικες φατρίες και πόλεμος στο φόντο και απ'όλα. Τι, δηλαδή, αν δεν έχει μάχες με το καντάρι, το πετάς στα σκουπίδια; Και τα love stories συμβαίνουν κι αυτά στον κόσμο, τι να κάνουμε. Ελπίζω τουλάχιστον να έφτασες στον Jack Randall που μου άρεσε περισσότερο απ'όλους σαν χαρακτήρας.

[Mhtsos]

Χεχε, το περίμενα ότι θα σε πείραζε αυτό και ούτε εμένα είναι τα αγαπημένα μου τα κεφάλαια αυτά με το ρομάντζο, αλλά μου αρέσει πολύ που, αντίθετα με άλλα εποχής, βλέπουμε και την καθημερινή ζωή του 1700, τα διάφορα μικροαντικείμενα, ρούχα και συνήθειες. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα σε βιβλίο.

 

 

Και φλύαρο συμφωνώ ότι είναι, αλλά είναι φυσικό να χρειάζεται να τα περιγράψει όλα αυτά εφόσον δε μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα μια γυναίκα του 20ού αιώνα. Εν πάση περιπτώσει, δε φτάνουν αυτά που λες για να το θεωρήσεις τόσο κακό. Και χαρακτήρες μια χαρά ρεαλιστικούς έχει (αρκετά βαρετοί για να είναι αληθινοί) και ρεαλιστικό κόσμο και διαπροσωπικές κόντρες με τις σκωτσέζικες φατρίες και πόλεμος στο φόντο και απ'όλα. Τι, δηλαδή, αν δεν έχει μάχες με το καντάρι, το πετάς στα σκουπίδια; Και τα love stories συμβαίνουν κι αυτά στον κόσμο, τι να κάνουμε. Ελπίζω τουλάχιστον να έφτασες στον Jack Randall που μου άρεσε περισσότερο απ'όλους σαν χαρακτήρας.

 

Λοιπόν στον 18ο αιώνα στην Σκωτία(πριν την "επανάσταση" των Ιακωβιτών) τα πράγματα ήταν λιιιιιίγο χειρότερα από ότι τα δείχνει αυτή.

Αυτό φυσικά δεν το περίμενα να το βάλει γιατί έγραφε όπως θα γινόταν στην πραγματικότητα θα την είχαν σφάξει σε χρόνο dt(αμφότεροι γιατί η προφορά της θα ήταν τελείως άγνωστη στους Άγγλους και στους Σκώτους σχεδόν ακαταλαβίστικη,να μην μιλήσουμε για τα ρούχα της που ήταν κάτι το πραγματικά εξωγήινο την εποχή στην Σκωτία) και στο δεύτερο κεφάλαιο θα τελείωνε απλά το βιβλίο.

Αυτό το προσπερνώ πολύ εύκολα γιατί είναι ποιητική αδεία και λογικότατο να το κάνει.

 

Έχει ψαχτεί σε πολλά θέματα,γιατί π.χ. τα φάρμακα που λέει ότι βρήκε είναι πραγματικά της σχολής που άρχισε από τον Γαλέν άνθησε τον 16ο - 17ο αιώνα και διήρκεσε μέχρι τον 19ο αιώνα(παρεμπιπτόντως ένα εξαιρετικό βιβλίο για το θέμα είναι:Mummies, Cannibals and Vampires: the History of Corpse Medicine from the Renaissance to the Victorians),αλλά πολλά σημεία τα αφήνει και προβάλει σύγχρονες νοοτροπίες(με ολίγη από ρομαντική αντίληψη περί του πως ήταν τούτοι οι άνθρωποι) στους Σκώτους,όπως είναι π.χ. η συμπεριφορά του γκόμενου-άνδρα Β' της που δεν συνάδει με την καθαρά σοβινιστική-φαλλοκρατική κοσμοθεωρία της εποχής,ιδίως σε tribal καταστάσεις που η γυναίκα ήταν αντικείμενο λίγο καλύτερο από τα γελάδια(μόνο και μόνο επειδή γεννούσαν πολεμιστές).

Αυτό το εμφανίζει πολύ,συχνά και χτυπάει πολύ στο μάτι όταν ξέρεις περίπου τι να περιμένεις από τέτοια ιστορικά πρόσωπα.

Οι χαρακτήρες είναι περισσότερο ρεαλιστικοί σε ένα Βικτωριανό(ή ακόμη ακόμη και σε Μεσαιωνική ρομαντομπαλάντα) υπόβαθρο παρά σε μια χώρα που ακόμη ζει στον πρώιμο Μεσαίωνα(περισσότερο στους Σκοτεινούς αιώνες,αλλά τεσπα)με εξαιρετικής βιαιότητας αψιμαχίες,λοιμούς, επαναστάσεις και γενικότερα ένα γενικευμένο(και "οργανωμένο") χάος που διαρκεί κυριολεκτικά χιλιετίες(από τους πρώτους Κέλτες-Καληδόνες).

Δεν μου το έβγαλε αυτό.

Αντίθετα ήταν σαν να διάβαζα ιστορίες από την Ρομαντική εποχή με το noble savage άντρα που την έριξε σε πελάγη αισθησιασμού και πάθους.

Ότι ναναι δηλαδής για μια νουβέλα που θέλει να ποντάρει στον ιστορικό ρεαλισμό.

 

Κακό δεν είναι επειδή διολισθαίνει από το υποτιθέμενο gerne,αλλά επειδή προσπαθεί να δείξει με εξαιρετικά άκομψο τρόπο τις γνώσεις της και επειδή φλυαρεί σαν τσοντοβιπερ στα βατέματα.Δεν έχει τακτ σε ότι κάνει,είναι υπερβολική και τραβάει το θέμα από τα μαλλιά σε πράγματα άνευ σημασίας.Έφτασα στην ~300-400η σελίδα στο kindle και αναρωτιόμουν πότε θα περάσω το μισό βιβλίο.Όλα αυτά δίχως να γίνει τίποτα τρομερό στο κυρίως θέμα της ιστορίας(που ήταν η διαφυγή).

Να μην αναφερθώ φυσικά στο ότι έβαλε και αυτό το απαίσιο και εξαιρετικά ακαλαίσθητο κομμάτι με το "τέρας".

Εκεί πραγματικά διολίσθησε σε ελεεινές καταστάσεις.

 

Οι μάχες της ήταν,όλως περιέργως,αξιοπρεπέστατες και πιστεύω ότι είχε καλόν σύμβουλο στον εξοπλισμό του μέσου φυλετικού πολεμιστή της εποχής,αν και λίγο δραματοποιημένο.

 

Όπως είπα,για τον μέσο αναγνώστη/τρια τέτοιων ρομαντικών νουβελών(που το παν είναι η ρομαντζάδα και οι λεπτομέρειες αυτής) όλα τα παραπάνω είναι τρίχες άνευ σημασίας και το βιβλίο είναι ωραίο.

Αλλά για εμένα προσωπικά το θεωρώ κάτω του μετρίου,πολύ κάτω του μετρίου.Βέβαια δεν είναι και σκουπίδι σαν το Pillars,αλλά δεν θα κάνω καν τον κόπο να το τελειώσω.

 

Γούστα και γνώμες είναι τούτα.

[wordsmith]

 

Χεχε, το περίμενα ότι θα σε πείραζε αυτό και ούτε εμένα είναι τα αγαπημένα μου τα κεφάλαια αυτά με το ρομάντζο, αλλά μου αρέσει πολύ που, αντίθετα με άλλα εποχής, βλέπουμε και την καθημερινή ζωή του 1700, τα διάφορα μικροαντικείμενα, ρούχα και συνήθειες. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα σε βιβλίο.

 

 

Και φλύαρο συμφωνώ ότι είναι, αλλά είναι φυσικό να χρειάζεται να τα περιγράψει όλα αυτά εφόσον δε μπορεί να τα θεωρεί δεδομένα μια γυναίκα του 20ού αιώνα. Εν πάση περιπτώσει, δε φτάνουν αυτά που λες για να το θεωρήσεις τόσο κακό. Και χαρακτήρες μια χαρά ρεαλιστικούς έχει (αρκετά βαρετοί για να είναι αληθινοί) και ρεαλιστικό κόσμο και διαπροσωπικές κόντρες με τις σκωτσέζικες φατρίες και πόλεμος στο φόντο και απ'όλα. Τι, δηλαδή, αν δεν έχει μάχες με το καντάρι, το πετάς στα σκουπίδια; Και τα love stories συμβαίνουν κι αυτά στον κόσμο, τι να κάνουμε. Ελπίζω τουλάχιστον να έφτασες στον Jack Randall που μου άρεσε περισσότερο απ'όλους σαν χαρακτήρας.

 

Λοιπόν στον 18ο αιώνα στην Σκωτία(πριν την "επανάσταση" των Ιακωβιτών) τα πράγματα ήταν λιιιιιίγο χειρότερα από ότι τα δείχνει αυτή.

Αυτό φυσικά δεν το περίμενα να το βάλει γιατί έγραφε όπως θα γινόταν στην πραγματικότητα θα την είχαν σφάξει σε χρόνο dt(αμφότεροι γιατί η προφορά της θα ήταν τελείως άγνωστη στους Άγγλους και στους Σκώτους σχεδόν ακαταλαβίστικη,να μην μιλήσουμε για τα ρούχα της που ήταν κάτι το πραγματικά εξωγήινο την εποχή στην Σκωτία) και στο δεύτερο κεφάλαιο θα τελείωνε απλά το βιβλίο.

Αυτό το προσπερνώ πολύ εύκολα γιατί είναι ποιητική αδεία και λογικότατο να το κάνει.

 

Έχει ψαχτεί σε πολλά θέματα,γιατί π.χ. τα φάρμακα που λέει ότι βρήκε είναι πραγματικά της σχολής που άρχισε από τον Γαλέν άνθησε τον 16ο - 17ο αιώνα και διήρκεσε μέχρι τον 19ο αιώνα(παρεμπιπτόντως ένα εξαιρετικό βιβλίο για το θέμα είναι:Mummies, Cannibals and Vampires: the History of Corpse Medicine from the Renaissance to the Victorians),αλλά πολλά σημεία τα αφήνει και προβάλει σύγχρονες νοοτροπίες(με ολίγη από ρομαντική αντίληψη περί του πως ήταν τούτοι οι άνθρωποι) στους Σκώτους,όπως είναι π.χ. η συμπεριφορά του γκόμενου-άνδρα Β' της που δεν συνάδει με την καθαρά σοβινιστική-φαλλοκρατική κοσμοθεωρία της εποχής,ιδίως σε tribal καταστάσεις που η γυναίκα ήταν αντικείμενο λίγο καλύτερο από τα γελάδια(μόνο και μόνο επειδή γεννούσαν πολεμιστές).

Αυτό το εμφανίζει πολύ,συχνά και χτυπάει πολύ στο μάτι όταν ξέρεις περίπου τι να περιμένεις από τέτοια ιστορικά πρόσωπα.

Οι χαρακτήρες είναι περισσότερο ρεαλιστικοί σε ένα Βικτωριανό(ή ακόμη ακόμη και σε Μεσαιωνική ρομαντομπαλάντα) υπόβαθρο παρά σε μια χώρα που ακόμη ζει στον πρώιμο Μεσαίωνα(περισσότερο στους Σκοτεινούς αιώνες,αλλά τεσπα)με εξαιρετικής βιαιότητας αψιμαχίες,λοιμούς, επαναστάσεις και γενικότερα ένα γενικευμένο(και "οργανωμένο") χάος που διαρκεί κυριολεκτικά χιλιετίες(από τους πρώτους Κέλτες-Καληδόνες).

Δεν μου το έβγαλε αυτό.

Αντίθετα ήταν σαν να διάβαζα ιστορίες από την Ρομαντική εποχή με το noble savage άντρα που την έριξε σε πελάγη αισθησιασμού και πάθους.

Ότι ναναι δηλαδής για μια νουβέλα που θέλει να ποντάρει στον ιστορικό ρεαλισμό.

 

Κακό δεν είναι επειδή διολισθαίνει από το υποτιθέμενο gerne,αλλά επειδή προσπαθεί να δείξει με εξαιρετικά άκομψο τρόπο τις γνώσεις της και επειδή φλυαρεί σαν τσοντοβιπερ στα βατέματα.Δεν έχει τακτ σε ότι κάνει,είναι υπερβολική και τραβάει το θέμα από τα μαλλιά σε πράγματα άνευ σημασίας.Έφτασα στην ~300-400η σελίδα στο kindle και αναρωτιόμουν πότε θα περάσω το μισό βιβλίο.Όλα αυτά δίχως να γίνει τίποτα τρομερό στο κυρίως θέμα της ιστορίας(που ήταν η διαφυγή).

Να μην αναφερθώ φυσικά στο ότι έβαλε και αυτό το απαίσιο και εξαιρετικά ακαλαίσθητο κομμάτι με το "τέρας".

Εκεί πραγματικά διολίσθησε σε ελεεινές καταστάσεις.

 

Οι μάχες της ήταν,όλως περιέργως,αξιοπρεπέστατες και πιστεύω ότι είχε καλόν σύμβουλο στον εξοπλισμό του μέσου φυλετικού πολεμιστή της εποχής,αν και λίγο δραματοποιημένο.

 

Όπως είπα,για τον μέσο αναγνώστη/τρια τέτοιων ρομαντικών νουβελών(που το παν είναι η ρομαντζάδα και οι λεπτομέρειες αυτής) όλα τα παραπάνω είναι τρίχες άνευ σημασίας και το βιβλίο είναι ωραίο.

Αλλά για εμένα προσωπικά το θεωρώ κάτω του μετρίου,πολύ κάτω του μετρίου.Βέβαια δεν είναι και σκουπίδι σαν το Pillars,αλλά δεν θα κάνω καν τον κόπο να το τελειώσω.

 

Γούστα και γνώμες είναι τούτα.

 

Καλά, τις πιο ρεαλιστικές λεπτομέρειες περί βρωμιάς και βιαιότητας των εποχών εκείνων, πριν ανακαλυφθεί το πλύσιμο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, λογικά θα πρέπει να τις παραλείπουν όλοι οι συγγραφείς ιστορικης λογοτεχνίας, για να μην κάνουν εμετό οι σημερινοί αναγνώστες (με τη βρωμιά) ή θεωρήσουν το βιβλίο σπλάτερ/τρόμου (για τη βία). Που με τα σημερινά δεδομένα μια ιστορία με μάχες και αρρώστιες βικτωριανού στυλ θα ήταν (τρόμου), αλλά με τα δεδομένα της εποχής δεν ήταν και άντε να το δείξει αυτό οποιοσδήποτε συγγραφέας χωρίς να απομακρυνθεί από το ρεαλισμό. Εν κατακλείδι εμένα μου φτάνει αυτή η δόση ρεαλισμού, δεν εξαρτάται από κει η αξία ενός βιβλίου. Έχουμε και χαρακτήρες και κοινωνικές συγκρούσεις κλπ.

Φλύαρο είναι σε όλα, νομίζω, όχι μόνο στις ερωτικές σκηνές (που είναι φυσικό να την απασχολούν, αφού είναι και νιόπαντρη). Περί ρομαντισμού μάλλον δεν έφτασες σε κάτι καβγάδες συζυγικούς για το αν τη θεωρεί ίση του ή την υποτιμά επειδή είναι γυναίκα κλπ.

Αυτό με το τέρας του Λοχ νες δεν το θυμάμαι καθόλου, αλλά και στα επόμενα βιβλία έχει μερικά τέτοια άσχετα, αραιά και πού (πχ ανακαλύπτουν ένα πτώμα με σφραγίσματα και συμπεραίνουν ότι είναι κι άλλοι εκτός από αυτήν που έχουν ταξιδέψει στο χρόνο - ενδιαφέρον αλλά άχρηστο).

Ζήτω ο Jack Randall, το σίχαμα! Κρίμα που δεν παίζει περισσότερο.

[Mhtsos]

Καλά, τις πιο ρεαλιστικές λεπτομέρειες περί βρωμιάς και βιαιότητας των εποχών εκείνων, πριν ανακαλυφθεί το πλύσιμο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, λογικά θα πρέπει να τις παραλείπουν όλοι οι συγγραφείς ιστορικης λογοτεχνίας, για να μην κάνουν εμετό οι σημερινοί αναγνώστες (με τη βρωμιά) ή θεωρήσουν το βιβλίο σπλάτερ/τρόμου (για τη βία). Που με τα σημερινά δεδομένα μια ιστορία με μάχες και αρρώστιες βικτωριανού στυλ θα ήταν (τρόμου), αλλά με τα δεδομένα της εποχής δεν ήταν και άντε να το δείξει αυτό οποιοσδήποτε συγγραφέας χωρίς να απομακρυνθεί από το ρεαλισμό. Εν κατακλείδι εμένα μου φτάνει αυτή η δόση ρεαλισμού, δεν εξαρτάται από κει η αξία ενός βιβλίου. Έχουμε και χαρακτήρες και κοινωνικές συγκρούσεις κλπ.

 

 

Φλύαρο είναι σε όλα, νομίζω, όχι μόνο στις ερωτικές σκηνές (που είναι φυσικό να την απασχολούν, αφού είναι και νιόπαντρη). Περί ρομαντισμού μάλλον δεν έφτασες σε κάτι καβγάδες συζυγικούς για το αν τη θεωρεί ίση του ή την υποτιμά επειδή είναι γυναίκα κλπ.

Αυτό με το τέρας του Λοχ νες δεν το θυμάμαι καθόλου, αλλά και στα επόμενα βιβλία έχει μερικά τέτοια άσχετα, αραιά και πού (πχ ανακαλύπτουν ένα πτώμα με σφραγίσματα και συμπεραίνουν ότι είναι κι άλλοι εκτός από αυτήν που έχουν ταξιδέψει στο χρόνο - ενδιαφέρον αλλά άχρηστο).

Ζήτω ο Jack Randall, το σίχαμα! Κρίμα που δεν παίζει περισσότερο.

 

Είχε ανακαλυφθεί το πλύσιμο,αλλά το θεωρούσαν ανθυγιεινό οι ευγενείς(λόγω της προαναφερθείσας νοοτροπίας που ανέφερα) και μη-απαραίτητο οι κολίγοι.

Το όριο του "ρεαλισμού" είναι εντελώς υποκειμενικό,για εμένα είναι απλά απαράδεκτο γιατί χτυπάει σαν φάρος ότι αν και διαφημίζει-πουλάει ρεαλισμό σαν βασικό συστατικό δεν παραδίδει,όχι τουλάχιστον όσο θα έπρεπε για να δικαιολογεί τέτοιο σούσουρο για το ότι είναι ιστορικά σωστό.

Δεν έφτασα γιατί πολύ απλά δεν άντεξα άλλο,όσο διάβασα πάντως συνάδει με αυτά που σχολίασα.Θεωρώ ότι ήδη από τις πρώτες 400σελ. θα έπρεπε να δώσει η συγγραφέας την βαθύτατα πατριαρχική-μισογυνική ατμόσφαιρα της εποχής.Αυτή σαν ένα τίποτα(επειδή δεν είχε τίτλο και περιουσία)για τον μέσο Σκώτο θα έπρεπε να νιώσει στο πετσί της του τι σημαίνει η ζωή σε τέτοια κοινωνία για μια γυναίκα.Σίγουρα όχι ότι ποιο ρομαντικό,αλλά 100% ρεαλιστικό.

 

 

Επίσης εάν έβγαλε συμπέρασμα ότι το σφράγισμα=time travelling τότε δεν της τα είπαν καλά,από όσο ξέρω σφραγίσματα,πρόσθετα δόντια και μασέλες υπήρχαν από την αρχαιότητα(πρόσφατη ανακάλυψη μάλιστα έφερε στο φως τα πρώτα προσθετικά δόντια από την 1-2 Δυναστεία της Αιγύπτου).

Σπάνια μεν θεάματα για την Ευρώπη του 18ο αιώνα,υπαρκτά δε.

 

Το βιβλίο,όπως έγραψα και πριν είναι για ορισμένο κοινό.

Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου γιατί αρλεκίνιζει τρομερά "ρίχνοντας" την ισορροπία της ιστορίας.Δεν θεωρώ ότι σε 400 φεύγα σελίδες βιβλίου είναι λογικό να μην βλέπουμε κάτι ουσιαστικό.

Γούστα είναι αυτά.

[wordsmith]

 

Επίσης εάν έβγαλε συμπέρασμα ότι το σφράγισμα=time travelling τότε δεν της τα είπαν καλά,από όσο ξέρω σφραγίσματα,πρόσθετα δόντια και μασέλες υπήρχαν από την αρχαιότητα(πρόσφατη ανακάλυψη μάλιστα έφερε στο φως τα πρώτα προσθετικά δόντια από την 1-2 Δυναστεία της Αιγύπτου).

Σπάνια μεν θεάματα για την Ευρώπη του 18ο αιώνα,υπαρκτά δε.

 

Το βιβλίο,όπως έγραψα και πριν είναι για ορισμένο κοινό.

Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου γιατί αρλεκίνιζει τρομερά "ρίχνοντας" την ισορροπία της ιστορίας.Δεν θεωρώ ότι σε 400 φεύγα σελίδες βιβλίου είναι λογικό να μην βλέπουμε κάτι ουσιαστικό.

Γούστα είναι αυτά.

 

 

Το σφράγισμα, απ'ό,τι θυμάμαι, είναι στην Αμερική (ναι, τους πηγαίνει και ταξιδάκια η συγγραφέας μετά τα πρώτα 2 βιβλία) στο πτώμα ενός Ινδιάνου, ο οποίος έχει πάει πίσω στο χρόνο από το 1960 ή κάπου εκεί, για να πει στους Ινδιάνους του 1700 να μην εμπιστεύονται τους λευκούς γιατί θα τους αφήσουν στην απέξω με τον καιρό.

Οκ, γούστα είναι αυτά, άλλοι δε θεωρούν ουσιαστικό σαν υπόθεση ένα love story κι άλλοι το βάζουν θέμα διαγωνισμού.

[Mhtsos]

 

 

Επίσης εάν έβγαλε συμπέρασμα ότι το σφράγισμα=time travelling τότε δεν της τα είπαν καλά,από όσο ξέρω σφραγίσματα,πρόσθετα δόντια και μασέλες υπήρχαν από την αρχαιότητα(πρόσφατη ανακάλυψη μάλιστα έφερε στο φως τα πρώτα προσθετικά δόντια από την 1-2 Δυναστεία της Αιγύπτου).

Σπάνια μεν θεάματα για την Ευρώπη του 18ο αιώνα,υπαρκτά δε.

 

Το βιβλίο,όπως έγραψα και πριν είναι για ορισμένο κοινό.

Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου γιατί αρλεκίνιζει τρομερά "ρίχνοντας" την ισορροπία της ιστορίας.Δεν θεωρώ ότι σε 400 φεύγα σελίδες βιβλίου είναι λογικό να μην βλέπουμε κάτι ουσιαστικό.

Γούστα είναι αυτά.

 

 

Το σφράγισμα, απ'ό,τι θυμάμαι, είναι στην Αμερική (ναι, τους πηγαίνει και ταξιδάκια η συγγραφέας μετά τα πρώτα 2 βιβλία) στο πτώμα ενός Ινδιάνου, ο οποίος έχει πάει πίσω στο χρόνο από το 1960 ή κάπου εκεί, για να πει στους Ινδιάνους του 1700 να μην εμπιστεύονται τους λευκούς γιατί θα τους αφήσουν στην απέξω με τον καιρό.

Οκ, γούστα είναι αυτά, άλλοι δε θεωρούν ουσιαστικό σαν υπόθεση ένα love story κι άλλοι το βάζουν θέμα διαγωνισμού.

 

A καλά,πολύ μακριά πάει η βαλίτσα η συγγραφεύς και δεν ξέρω πως θα την προλάβει.

Αμερικές,Αστραλίες και Ανταρτικές τρέχει και ποιος την πιάνει.  

 

Εγώ δεν το θεωρώ σημαντικό σε ένα βιβλίο που νόμιζα ότι ανήκει σε άλλο genre.

Όχι ότι είναι ασήμαντο το ρομάντζο per se,πως θα ισχυριζόμουν κάτι τόσο τρελό άλλωστε.

 

Τώρα αυτό για τον διαγωνισμό δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς και το έβαλες.

Δεν κατάλαβα καν τι υποτίθεται ότι είναι τούτος ο διαγωνισμός.

Γραψίματος δοκιμίου;

[Mhtsos]

Λοιπόν τελείωσα το Legend του Gemmell.

 

Ήταν από τις λίγες εκπλήξεις στο fantasy novel μέχρι τούδε.

Μπορεί να ήταν πίτα στο κλισεδιαρικο,αλλά ο τύπος με ένα τρόπο, μάλλον πρωτόγονο, έβγαλε ένα βαθύτερο νόημα του τι σημαίνει warrior culture( που λεν και στο χωριό μου)και το ήθος αυτής.

Μου θύμισε τον άλλο συχωρεμένο τον Χάουαρντ με τον Κόναν,που επιφανειακά είναι πατα κιούτα και ανελέητο ξύλο,αλλά δεν στερείται βασικών νοημάτων.

Ακόμη μπορώ να πω ότι σε κάποια σημεία με συγκίνησε(man tears που λεν)και έβγαλε κάτι πολύ ανθρώπινο. 

Οι χαρακτήρες του είναι σταθεροί σε αυτό που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν και μάλιστα εξελίσσονται ρεαλιστικά στην πορεία του βιβλίου.

 

Η γλώσσα και η γραφή ήταν μέτρια,όπως επίσης ο κόσμος του.

Επιπροσθέτως το βιβλίο σε κάποια σημεία δείχνει την ηλικία του.

Ο από μηχανής θεός που χρησιμοποιεί κάποιες φορές είναι στα μείον του βιβλίου.Πολύ Χόλιγουντ καταστάσεις.

Οι μάχες καλές,αν και λίγο φλατ στερούμενες φαντασίας και δημιουργικότητας.

 

 

Φοβάμαι να συνεχίσω γιατί δεν θέλω να χαλάσω την εικόνα του βιβλίου.Μπορεί στα επόμενα να έχει χάσει την μπάλα και να μου αφήσει μια πικρή γεύση(όπως έγινε με το prince of nothing). :S

Edited June 10, 2014 by Mhtsos

[Naroualis]

Πάντως είναι ανεξάρτητα βιβλία, σχεδόν άσχετα το ένα με το άλλο.

[Mhtsos]

Πάντως είναι ανεξάρτητα βιβλία, σχεδόν άσχετα το ένα με το άλλο.

Καλό αυτό.

Δεν θα ήθελα να το καταντήσει σειρά βιβλίων: Οι χαρωπές ιστορίες της τρελοπαρέας,όπως το έχει καταντήσει ο Σαλβατόρες ή χειρότερα να κάμει αλλάξοκωλιές και να βγάλει νέα προσωπεία για τους ήρωες του αλλάζοντας τους άρδην μετά το πρώτο βιβλίο(όπως έκανε ο Αμπερκόμπις).

Θα τα δω σίγουρα.Θενξς.

[Δημήτρης]

Και εγώ θα προτείνω να συνεχίσεις την ανάγνωση με τα Ντρενάι. Δεν ξέρω τι παίζει με όλα τα άλλα, αλλά τα τέσσερα που έβγαλε η Anubis είναι καλά. Όχι αριστουργήματα, αλλά καλά. Και αν σε ικανοποίησε το πρώτο, πιστεύω ότι θα μείνεις ευχαριστημένος και με τα υπόλοιπα.

Edited June 10, 2014 by Δημήτρης