Tiessa Posted May 25, 2014 Share Posted May 25, 2014 Όνομα Συγγραφέα: ΒάσωΕίδος: Επιστημονική ΦαντασίαΒία; Βία σε post-apocalypse; Σεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 6068Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Η αντιύλη και η στρέβλωση φόρος τιμής στο Startrek, αγαπητοί σύντροφοι του καναπέ.Αρχείο: Χώμα και Όνειρα.doc Το κείμενο μέσα σε spoiler tags αν βαριέστε να το κατεβάσετε -αλλά για τη σωστή μορφοποίηση προτιμήστε το αρχείο. Χώμα και Όνειρα Βάσω Χρήστου «Έκανες λάθος!» Όχι. Οι επεξεργαστές επιβεβαιώνουν τη θέση μας με ακρίβεια πικομέτρων. Συγκρίνω την καταγραμμένη ακτινοβολία φάσματος του πρωτεύοντος αστέρα. Ανιχνεύω την ενεργειακή υπογραφή του Δία, λαμβάνω τα σήματα που ανταλλάσσουν τα αυτοματοποιημένα πρωτόκολλα επικοινωνίας των ελάχιστων διαστημικών σταθμών που εκπέμπουν ακόμη. Βρισκόμαστε σε τροχιά γύρω από τη Γη, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το άνοιγμα της διαστατικής πύλης. Είναι ο ίδιος ήλιος, οι ίδιες συντεταγμένες πύλης, το ίδιο σημείο εισόδου. Μόνο που ο πλανήτης δεν υπάρχει πια εκεί. Ή μάλλον υπάρχει. Αλλά τα σήματα που μεταφέρουν οι αισθητήρες δεν έχουν καμία σχέση με τον πλανήτη που αφήσαμε πίσω. Λάθος; Αν διέθετα νευρώνες θα είχα ενοχληθεί από τις αντιδράσεις των συνταξιδιωτών μου. Αλλά διαθέτω υπεραγωγούς και είμαι κατασκευασμένη για να μιμούμαι μόνο εξωτερικά και μόνο όσο χρειάζεται την ανθρώπινη συμπεριφορά. Για να αισθάνεται άνετα μαζί μου το πλήρωμα της αποστολής. Όχι για να αισθάνομαι οτιδήποτε εγώ. Δεν έχω κάνει λάθος. Είμαι Πολυμορφική Νοημοσύνη Τέταρτης Γενιάς. Η πιθανότητα κακού χειρισμού στη διάβαση της διαστατικής πύλης είναι πέντε τάξεις μεγέθους μικρότερη από την πιθανότητα του θεάματος που αντικρίζουμε στην επιστροφή. Κι έχω ξανακάνει το ίδιο άλμα αρκετές φορές, σ’ ένα διάστημα που τα χρονόμετρα του σκάφους καταμετρούν ως λίγες εβδομάδες. Απλώς, οι ημερομηνίες που ανταλλάσσουν οι τροχιακοί σταθμοί δηλώνουν ότι έχουν περάσει εξήντα εφτά χρόνια από την πρώτη φορά. Στάχτη και Φαντάσματα Ήταν γνωστό, κατανοητό, αποδεκτό, ότι δε θα τα βρίσκαμε όλα όπως τ’ αφήσαμε. Η πύλη μάς επέτρεπε τη στρέβλωση των διαστάσεων και την ανάδυση σε σημεία του διαστήματος που απείχαν εκατοντάδες έτη φωτός από τη Γη, αλλά η αλλοίωση του ιστού δεν αφορούσε μόνο τις χωρικές διαστάσεις. Κάθε πέρασμα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ήταν στην πραγματικότητα ένα άλμα στο μέλλον. Η τεχνολογική εξέλιξη θα επέφερε στη διάρκεια του ταξιδιού μας σημαντικές αλλαγές στον μητρικό πλανήτη. Τόσο σημαντικές κι απρόβλεπτες μάλιστα ώστε, αρκετό καιρό πριν ολοκληρώσει την εξάμηνη εξερεύνησή του ο Ανιχνευτής-6, είχα πάψει να τρέχω τις μυριάδες επί μυριάδων αλγορίθμους προεκβολής· κατέγραφα απλώς στοιχήματα, το αγαπημένο παιχνίδι του Τζαμάλ και της Αϊλίν. Όχι ότι και ο Ροντρίγκο δεν είχε μερικές ευφάνταστες ιδέες. Απλά δε στοιχημάτιζε γιατί δεν του άρεσε να χάνει. Λογικό να είναι ο Ροντρίγκο ο πρώτος που θα ισχυριζόταν ότι έκανα λάθος. Όσοι δεν ξέρουν να χάνουν, δυσκολεύονται και να παραδεχτούν πως τα δεδομένα τους έχουν ανατραπεί. Το πρώτο στάδιο είναι πάντα η άρνηση. Οι τρεις συνταξιδιώτες μου δεν έχουν αποτινάξει ακόμη την αναγκαία νάρκωση για το πεδίο στάσης της εισόδου στην πύλη. Η έκπληξη και η αμφισβήτησή τους εκδηλώνονται με νευρικά πεταρίσματα των ματιών, με αδύναμες φωνές διαμαρτυρίας. Οι ζωτικές τους ενδείξεις, ωστόσο, πλησιάζουν επικίνδυνα στο άνω άκρο των ορίων ασφαλείας. «Αποκλείεται!» Η φωνή της Αϊλίν τώρα. Σπασμένη και αχνή –στην πραγματικότητα κραυγάζει και ουρλιάζει μέσα της στην εικόνα του κάρβουνου και της τέφρας που κυριαρχεί στο χώρο. Κανένα λάθος στους υπολογισμούς. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες τέσσερις αναδύσεις του Ανιχνευτή από την πύλη, στον παρόντα χρόνο οι ακτινοβολίες από τον πλανήτη έχουν πέσει σε επίπεδα ασφαλή ώστε να άρω το πεδίο στάσης για λίγες ώρες πριν αναγκαστούμε ν’ αποσυρθούμε ξανά. Η σωματική υγεία των τριών μελών του πληρώματος δεν κινδυνεύει. Για την ψυχική τους υγεία, έχω σημαντικές ανησυχίες. Ωστόσο, δε θεωρώ ότι ήταν σφάλμα που τους αφύπνισα αυτή τη φορά. Παίρνω ανά πάσα στιγμή χιλιάδες αποφάσεις, έχω μελετήσει τι σημαίνει να είσαι περήφανος για τις σωστές και να μεταμελείσαι για τις λάθος. Έχω στη διάθεσή μου, στους κρυστάλλους μνήμης μου, εκατομμύρια λογοτεχνικά έργα, βιβλία, ταινίες, ζωντανές συνομιλίες, τουρνουά σκακιού, εκτοξεύσεις πυραύλων, προτάσεις γάμου –τα πάντα. Ξέρω, από τα πρώτα νανοδευτερόλεπτα της πρώτης ανάδυσης, τι θα αισθανθούν για την καταστροφή οι συνεπιβάτες μου. Οφείλω να το γνωρίζω γιατί είμαι η ψυχολόγος του σκάφους. Είμαι η γιατρός τους και η πιλότος τους, η λογοτέχνις, η γλωσσολόγος και η πλοηγός τους, η τροφοδότης και η μηχανικός τους –είμαι Πολυμορφική Νοημοσύνη. Θεωρητικά, θα μπορούσα ν’ αναλάβω εξ ολοκλήρου την αποστολή της εξερεύνησης και της τυχόν επικοινωνίας μ’ εξωγήινες οντότητες. Ωστόσο, οι κατασκευαστές μου έκριναν αναγκαίο το ανθρώπινο πλήρωμα για την περίπτωση πρώτης επαφής. Δεν είμαι προγραμματισμένη για να κρίνω τους εμπνευστές της αποστολής, είμαι ωστόσο κατασκευασμένη για να μελετάω, να συνδυάζω και ν’ αναρωτιέμαι. Η βάση δεδομένων μού επιτρέπει να γνωρίζω ότι αμέτρητοι έχουν αναρωτηθεί πριν από μένα τι είναι η ζωή, τι είναι η νοημοσύνη, τι είναι η συνείδηση, τι είναι ο άνθρωπος. Σίγουρα μια τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι αυτή που θα δώσει τον ορισμό. Δεν συναντήσαμε εξωγήινη ευφυΐα στο ταξίδι μας. Δεν βρήκαμε κατοικημένους πλανήτες στα διαστατικά άλματα που πραγματοποιήσαμε. Και στην επιστροφή μας, όλες τις κρίσιμες αποφάσεις τις έχω πάρει εγώ –τις κρισιμότερες μάλιστα στον ύπνο του εύθραυστου πληρώματος που έχω αναλάβει να προστατεύω. «Πώς;» ρωτάει ο Τζαμάλ. Το σώμα του είναι πλέον καθαρό από τη νάρκωση. Οι λέξεις βγαίνουν χωρίς να σέρνονται, οι κινήσεις του είναι καλύτερα συντονισμένες, οι παλμοί του πιο ισχυροί. Ωστόσο, τον κρατάω μαζί με τους άλλους περιορισμένο στην ενεργειακή αιώρα του. Θα χρειαστεί να ξαναμπούμε πολύ σύντομα στον ίδιο κύκλο νάρκωσης-στάσης-άλματος. «Μεγάλο μέρος της καταστροφής έχει καταγραφεί από τον σταθμό Μαχάτμα-12. Από όσα πρόλαβα ν’ αποθηκεύσω την πρώτη φορά, ο δορυφόρος βρισκόταν σε γεωσύγχρονη τροχιά πάνω από το Νέο Δελχί και συνέλεγε πληροφορίες απ’ όλη τη Γη, από ένα σύστημα που αποκαλούσαν τα Μάτια του–». «Και;» Η φωνή του με κόβει νευρικά. Λες κι έχει νόημα να βιαστεί να μάθει τι συνέβη τόσες δεκαετίες πριν. Τα μάτια και των τριών βρίσκονται καρφωμένα στη γκριζόμαυρη ολογραφική αναπαράσταση του πλανήτη που περιστρέφεται αργά, όσο εκείνοι παραμένουν ανήμποροι, καθηλωμένοι στις αιώρες. Αν δεν εμφανίζονταν σε τακτά διαστήματα οι κόκκινες κηλίδες της ζωντανής φωτιάς στην επιφάνεια, θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι τους άφησα στο πεδίο στάσης μέχρι το τέλος του χρόνου. Αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν πιο σπλαχνικό να το είχα κάνει. «Πρόλαβα και μάζεψα κάποιες πληροφορίες την πρώτη φορά, πριν υποχωρήσω στην πύλη για να μας προφυλάξω από τις ακτινοβολίες. Στον Μαχάτμα υπήρχε εγγραφή αυτόπτη μάρτυρα». «Που πέθανε από τις ακτινοβολίες;» ρωτάει η Αϊλίν. «Αυτό δε βρίσκεται πουθενά καταγραμμένο. Ή δεν πρόλαβα να το ανακτήσω την πρώτη φορά. Στην επόμενη ανάδυσή μας, ο σταθμός είχε νεκρώσει». «Τι λέει;» επιμένει ο Τζαμάλ. «Στην αρχή, τα όρια των πλακών άναψαν κι ανέδειξαν κατακόκκινο το Δαχτυλίδι της Φωτιάς στις άκρες του Ειρηνικού. Σύννεφα στάχτης κι ελαφρόπετρας άρχισαν να υψώνονται, τη μια να κρύβουν τις φλόγες που τα είχαν γεννήσει, την επόμενη ν’ αποκαλύπτουν την αναταραχή μέσα στα νερά. Πριν προλάβει καν να σημάνει παγκόσμιος συναγερμός για το μεγατσουνάμι, πριν τυφλωθούν από τη στάχτη το ένα μετά το άλλο τα μάτια του Μαχάτμα, ο χάρτης της καταστροφής πρόλαβε να ολοκληρωθεί: το Γιέλοουστόουν και το Τσέρο Γκαάν, η Λίμνη Τόμπα και το Γουακαμάρου, η Σαντορίνη, η Αίτνα και ο Βεζούβιος, το Κιλιμάντζαρο και το Έρεβος. Όλα ταυτόχρονα. Ολόκληρη η Μεσωκεάνεια ράχη του Ατλαντικού, τα υψίπεδα του Ντεκάν και το Νγκόρο-νγκόρο. Δέκα, εκατό, χίλια, ένα εκατομμύριο ηφαίστεια τινάχτηκαν σχεδόν μονομιάς, πληγές αμέτρητες στην πέτρα και στο νερό. Νησιά τινάζονταν στον αέρα, πλαγιές κυλούσαν πάνω στη φωτιά και βούλιαζαν σε λίμνες και σε θάλασσες. Πόλεις γίνονταν μεμιάς παρανάλωμα –πόσο εύθραυστες ήταν πάντοτε οι πόλεις, επίφαση μεγαλοσύνης, ισχνά κι αδύναμα έργα που ούτε από το βοριά δεν επαρκούσαν για να προστατέψουν τις λεγεώνες όσων συνωστίζονταν μέσα τους! »Ένα πείραμα που πήγε στραβά –μια θεωρία που δε θ’ αφήσει κανέναν πίσω της για να την αποδείξει ή να την απορρίψει. Σαμποτάζ; Το πιθανότερο. Διόλου δεν αποκλείεται οι φανατικοί Απομονωτιστές να είχαν διεισδύσει, όπως απειλούσαν–» «Οι Απομονωτιστές!» διακόπτει δύσπιστα ο Ροντρίγκο. «Εκείνο το μικρό εξτρεμιστικό κίνημα των σαλεμένων!» Οι Απομονωτιστές. Φανατικά ενάντιοι στην εξερεύνηση του διαστήματος, υπέρμαχοι της άποψης ότι η ζωή στη Γη ήταν κορωνίδα του Δημιουργού και κάθε απόπειρα επαφής με άλλα όντα βλασφημία στο έργο Του. Ένα μικρό κίνημα φονταμενταλιστών τον καιρό της αναχώρησής μας. Η χρονική ολίσθηση των αλμάτων είχε προσθέσει στους έξι μήνες του ανιχνευτικού ταξιδιού περίπου δυο τυπικές δεκαετίες ακόμα. Πολλά μπορούσαν να συμβούν μέσα σε είκοσι χρόνια. Και είχαν συμβεί. «–στη διπλή ενεργειακή φυσαλίδα με το φορτίο της αντιύλης και να την είχαν αφήσει να καταρρεύσει βαθιά μέσα στο μανδύα της Γης. Τι αισθάνονταν που θα πέθαιναν και οι ίδιοι; Ποιος μπορεί να το γνωρίζει;» «Τι έκαναν με την αντιύλη;» απορεί η Αϊλίν. «Από τις υπόλοιπες εγγραφές, συνάγω ότι πειραματίζονταν με κάποια νέα μορφή καυσίμου για μεγαλύτερη δυνατή χωροστρέβλωση». «Τι δουλειά είχαν στο μανδύα;» Οι επιστήμονες, καμία. Οι εξτρεμιστές από την άλλη, πολλές. «Ίσως πίστευαν ότι ένα σαμποτάζ με περιορισμένες συνέπειες θα ήταν ικανό να φρενάρει ή και να σταματήσει τη διαστατική έρευνα. Ίσως ήταν μια απόπειρα να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν και να ξέφυγε από τον έλεγχο. Ποιος μπορεί να γνωρίζει ποια μετέπειτα ζωή ονειρεύονταν, για ποιο επέκεινα μετέτρεψαν τον μητρικό πλανήτη σ’ έναν αποκαΐδι που ματώνει μέσα στις στάχτες του–» «Στο διάολο!» ξεφώνισε ο Ροντίγκο. «Άμε στο διάολο τα ημερολόγια και οι αναφορές και οι λογοτεχνίες! Και οι δικές του και οι δικές σου!» Σταματάω. Τόση ώρα αρνιόταν να πιστέψει. Τώρα πλημμυρίζει από οργή. Θετικό. Περνάει στο δεύτερο στάδιο του σοκ. Σημειώνω ωστόσο και την επιθυμία του καταδικασμένου παρατηρητή στον Μαχάτμα-12 ν’ αφήσει μια λογοτεχνική χροιά στην αιωνιότητα, την ίδια στιγμή που τα ραδιενεργά σωματίδια δουλεύουν για να τον μετατρέψουν σε σκόνη. Σίγουρα γνώριζε ότι ο σταθμός θ’ απέμενε φάντασμα του παρελθόντος, λειτουργικός για αρκετό καιρό μετά το θάνατο όσων τον επάνδρωναν. «Υπάρχουν ενδείξεις ζωής;» Ξέρω τι ρωτάει ο Τζαμάλ, αλλά ξέρω και να χρονοτριβώ. «Στους τροχιακούς σταθμούς; Κανένας δε θα μπορούσε να επιβιώσει–» «Στη Γη». Ούτε μονοκύτταρος οργανισμός. «Τρέχω αλγορίθμους φιλτραρίσματος παρεμβολών από τις ακτινοβολίες του εδάφους. Θα χρειαστεί να ολοκληρώσουμε μια πλήρη περιφορά αφότου εξασφαλίσω αποδεκτή λήψη, πριν αποφανθούμε». «Ίσως κάποιοι να επιβίωσαν και να βρίσκονται προστατευμένοι κάτω από ενεργειακά πεδία». Ονειρεύεται; Το διαπραγματεύεται; Τον αφήνω. Ωστόσο ξέρω τι έχω λάβει στους αισθητήρες και μια σχετική ρήση ανασύρεται από τη βάση μου. Μια που δε σκοπεύω να εκφράσω αυτή τη στιγμή: Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά… «Η ακτινοβολία αρχίζει να διαπερνά την ενεργειακή μόνωση», ενημερώνω. «Επόμενο παράθυρο εισόδου πύλης σε εννιά κόμμα τρία λεπτά. Αρχικοποιώ διαδικασίες άμεσης απομάκρυνσης». «Γιατί; Μήπως και βλάψει η ακτινοβολία τα παιδιά μας;» Η Αϊλίν φτύνει φαρμακερή ειρωνεία. Όλοι οι ταξιδιώτες των διαστατικών πυλών είναι στειρωμένοι. Τα ωάριά της βρίσκονταν φυλαγμένα σε κρυογονικές τράπεζες σε τρία διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Όπως και το σπέρμα των αντρών. «Η ασφάλειά σας συγκαταλέγεται στους πρωταρχικούς μου στόχους». Με διαολοστέλνει, μουρμουρίζοντας κάτι για την ασφάλεια του σκάφους μέσα από τα δόντια της. Ξέρουν πλέον ότι η αρχική μας έξοδος με βρήκε απροετοίμαστη για τον καταιγισμό της ακτινοβολίας που κατέστρεψε μέρος των εξωτερικών συστημάτων. Μεταξύ αυτών και όλο το σύστημα πλοήγησης των σωστικών λέμβων. Όχι ότι θα άφηναν οι ακτινοβολίες περιθώριο να πάνε κάπου αν οι λέμβοι λειτουργούσαν. Ο Ροντρίγκο κλαίει σιωπηλά από τη στιγμή που εικονοποίησα τις ενδείξεις. Κι όμως, αυτός ο ίδιος είχε αστειευτεί μια-δυο φορές μόλις δυο εβδομάδες πριν στον υποκειμενικό του χρόνο, όσο τα στοιχήματα του Τζαμάλ και της Αϊλίν έδιναν κι έπαιρναν. Εκείνος είχε αναφέρει την πιθανότητα να βρούμε μόνο αποκαΐδια στον πλανήτη που αφήσαμε πίσω. Η ιδέα δεν κατοχυρώθηκε επίσημα σαν στοίχημα, αλλά ούτε μόριο δεν κινείται στον Ανιχνευτή χωρίς να καταγραφεί στις μνήμες μου. Ήταν βράδυ σύμφωνα με τους κύκλους που τηρούσαν οι συνταξιδιώτες μου –η βάση δεδομένων, αλλά και οι παρατηρήσεις μου συμφωνούν ότι αυτό που αποκαλούν οι άνθρωποι “νύχτα” ευνοεί συχνά τέτοιες συζητήσεις. Δεν έχει σημασία πόσο βαθιά στο διάστημα βρίσκονται, πόσα έτη φωτός απέχουν από τον κοντινότερο ήλιο πόσο έχουν τροποποιηθεί γενετικά για να επιβιώσουν από τα άλματα ανάμεσα στ’ άστρα. Μερικοί δείκτες στο αίμα τους τους οδηγούν στις συμπεριφορές που έχουν κληρονομήσει από τους πυρήνες των πρώτων κοινωνιών γύρω από τη φωτιά. Εκατό χιλιάδες χρόνια κι ένα εκατομμύριο μεταλλάξεις μετά, οι άνθρωποι συνηθίζουν ν’ αφήνουν τα ίδια πίσω τους όταν σβήνουν τη νύχτα τις φωτιές τους. Στάχτη και φαντάσματα. Σκόνη και Επιθυμίες «Να επαναλάβω;» Ο Τζαμάλ κουνάει το κεφάλι αρνητικά. Τα χέρια του είναι ακίνητα, σφιγμένα μεταξύ τους. Ξέρω ότι τρέμει και ξέρει ότι το ξέρω, κι ωστόσο εξακολουθεί να προσποιείται τον ψύχραιμο, παρόλο που μόνο αυτός είναι ξύπνιος μέσα στο σκάφος. Οι συνταξιδιώτες μου συχνά με προσωποποιούν, κι ας γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να με ξεγελάσουν. «Επιστρέψαμε σαράντα χρόνια μετά την προηγούμενη φορά», συνοψίζει χαμηλόφωνα. «Είναι σχετικά ασφαλές να παραμείνουμε μεγαλύτερο διάστημα κοντά στη Γη. Κι έτσι είχες χρόνο να μελετήσεις ολόκληρο το φάσμα των εκπομπών πριν με αφυπνίσεις. Βρήκες δυο εγκαταστάσεις στην αθέατη πλευρά της Σελήνης, στα σημεία που είχαν ανιχνευτεί παλιότερα μικρές ποσότητες πάγου». Η φωνή του ανεβαίνει. «Όπου ζουν περίπου έξι μ’ εφτά χιλιάδες άνθρωποι. Απόγονοι όσων επέζησαν από τους τροχιακούς σταθμούς και τις παλιές σεληνιακές εγκαταστάσεις, οι οποίοι μαζεύτηκαν σ’ εκείνη την πλευρά για να προφυλαχτούν από τις ακτινοβολίες της Γης. Αλλά δε φαίνεται να διαθέτουν πια διαστημικά οχήματα. Κι εμείς–» κουνάει το κεφάλι «δεν έχουμε δυνατότητα προσεδάφισης ούτε λειτουργικές λέμβους διαφυγής!» Όλη η σειρά των Ανιχνευτών ήταν κατασκευασμένη στους διαστημικούς σταθμούς. Ήταν σκάφη σχεδιασμένα για το διάστημα, με έμφαση στους χώρους των δεδομένων, στους επεξεργαστές και στον διαστατικό κινητήρα. Υπάρχουν φυσικά οι πύραυλοι προώθησης για τις διορθώσεις της πορείας και την προσέγγιση των εξωπλανητών, αλλά με το τέλος του ταξιδιού τα καύσιμά τους έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Το ίδιο και οι προμήθειες για τη συντήρηση των επιβατών. Η πρόβλεψη ήταν για λίγες μέρες το πολύ σε τροχιά μετά το πέρας της αποστολής. Δεν ήταν για το τέλος του κόσμου. «Τα διαστημικά οχήματα έγιναν πρώτη ύλη για την επέκταση και τη λειτουργία των εγκαταστάσεων», συμφωνώ. Οι εικόνες που έχω συλλάβει από τις τηλεπικοινωνίες ανάμεσα στις δυο εγκαταστάσεις και στα οχήματα εδάφους μαρτυρούν ένα συνονθύλευμα, κατασκευασμένο εκ των ενόντων. Πλαστικό, κέβλαρ, μέταλλο, τσιμέντο, γυαλί, κεραμικά, όλα έχουν χρησιμοποιηθεί για να επεκτείνουν τις κατοικήσιμες ζώνες. Μεγάλο μέρος και των δυο εγκαταστάσεων είναι υπόγειο, σκαμμένο μέσα στους βράχους, για προστασία από τον ήλιο, από το κρύο, ίσως και κατά το δυνατόν από ατυχήματα αποσυμπίεσης. «Έχουν περάσει ενενήντα τρία χρόνια από την καταστροφή», συνεχίζω. «Ακόμα κι αν είχε μείνει κάποιο διαστημικό όχημα, είναι αμφίβολο ότι θα παρέμενε λειτουργ–». Ο Τζαμάλ με διακόπτει. «Οι λέμβοι μας δε λειτουργούν, αλλά θα μπορούσαμε να μεταγγίσουμε τα καύσιμα από τις δεξαμενές τους στην κεντρική και να βάλουμε πορεία για την αθέατη πλευρά της Σελήνης». «Αν φτάσουμε εκεί, δε θα έχουμε καύσιμα για επιστροφή στην πύλη». «Προφανώς. Αλλά ίσως μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε. Αν μάθουν για την ύπαρξή μας, λογικά θα προσπαθήσουν να μας κατεβάσουν. Για να έχουν επιβιώσει στη Σελήνη τόσα χρόνια, σίγουρα διατηρούν σχετικά υψηλό επίπεδο τεχνολογίας. Το σκάφος μας θα είναι πραγματικός θησαυρός. Μπορούμε να παραμείνουμε σε νάρκωση μέχρι να μας διασώσουν». Η πρόταση είναι λογική. Αλλά… «Να σ’ ενημερώσω για κάτι που ήδη πρέπει να υποθέτεις: πολλά από τα άτομα και το υλικό που διασώθηκε ήταν από μικρούς απομονωμένους σταθμούς όπου πραγματοποιούνταν βιολογικά πειράματα στις αμφισβητούμενες νομικά και ηθικά ζώνες. Μετά την καταστροφή, όλοι οι κανόνες για τις μεταλλάξεις άρθηκαν μπροστά τον κίνδυνο του ολικού αφανισμού της φυλής. Οι κάτοικοι των Σεληνιακών εγκαταστάσεων έχουν μεταλλαχθεί σημαντικά για να επιβιώσουν στο εχθρικό περιβάλλον του κόσμου τους. Οι συνθήκες ζωής είναι εξαιρετικά σκληρές και η θνησιμότητα πολύ υψηλή». «Κι αυτό, πόσο διαφορετικούς τους κάνει;» «Αρκετά ώστε να μας θεωρήσουν ξένους κι ανεπιθύμητους». Τα φρύδια του Τζαμάλ σμίγουν. «Δεν είναι παράλογο αυτό; Ουσιαστικά ερχόμαστε από το παρελθόν τους. Τι τους πειράζει αν έχουμε το DNA των προπάππων τους;» «Ίσως τίποτα. Θα πρότεινα ωστόσο ν’ ακούσεις την τρέχουσα θεωρία των Γεωπροσφύγων για την καταστροφή της Γης πριν προχωρήσεις στο σχέδιο. Ένα μικρό απόσπασμα από την παγκόσμια ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία τους». Ο συνομιλητής μου κάνει τη γνωστή χειρονομία “Λέγε”. «Ο στυγνός και φανατισμένος εχθρός έκανε χρήση απαγορευμένων όπλων για να κερδίσει τον πόλεμο ενάντια στον δικό μας φιλειρηνικό κι εργατικό λαό. Οι ήρωές μας πολέμησαν κι εξολόθρευσαν την πλειονότητα των ανηλεών δολοφόνων, όχι ωστόσο πριν εκείνοι πυροδοτήσουν από την άνανδρη ασφάλεια της υψηλής τους τροχιάς το θανατηφόρο όπλο τους. Εγκληματίες μητροκτόνοι, αυτό μόνο θα μπορούσαν να ονομαστούν. Αποστολή μας για τώρα και για πάντα να επιβιώσουμε και να τους καταστρέψουμε, δίνοντας στον αγώνα την τελευταία πνοή τη δική μας και των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών–» Ο Τζαμάλ σηκώνει το χέρι και με διακόπτει. «Αυτά είναι από σχολικό κείμενο;» «Ακριβώς». Η σωστή απάντηση είναι “δυστυχώς”. «Μοιάζει περισσότερο με ομιλία δημαγωγού έτοιμου να κηρύξει πόλεμο». Σωστά. Έχει μελετήσει καλά την ιστορία του ο Τζαμάλ. Υποτίθεται ότι θα ήταν ο Πρώτος Ομιλητής σε περίπτωση επαφής. «Ή καλύτερα, με προπαγάνδα ελάχιστα καλυμμένης δικτατορίας», διορθώνει. Ακόμα πιο σωστά. «Σε συνθήκες τόσο κακές, χρειάζονται έναν στόχο για ν’ ανεχτούν τη δυστυχία τους», συμπληρώνω. «Άκου». «Ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα κυριαρχήσουμε ξανά στο περιβάλλον μας, που θα κατατροπώσουμε οριστικά τ’ απομεινάρια των σκαφών του εχθρού και θα αξιοποιήσουμε τους πόρους που μας έχει στερήσει. Ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα γιατρέψουμε τη Μητέρα μας και γι’ αυτή τη στιγμή παλεύουμε και αγωνιζόμαστε όλοι». «Στη σκόνη γράφονται οι επιθυμίες τους», μουρμουρίζει ο Τζαμάλ. «Οι δυνατότητές τους είναι μηδαμινές και η καταστροφή της Γης είναι ολοκληρωτική. Κοροϊδεύονται». «Οι περισσότεροι Γεωπρόσφυγες δεν έχουν πρόσβαση στις παλιές βάσεις δεδομένων. Πολλά από τα στοιχεία έχουν σβηστεί για ν’ αξιοποιήσουν τους χώρους και ακόμα και το ηλεκτρονικό και κρυσταλλικό υλικό διαφορετικά», τον πληροφορώ. Τρίβει το πηγούνι του. «Είναι ίδιον κάθε δικτατορίας να περιορίζει την πρόσβαση στις πληροφορίες», παρατηρεί μετά. «Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν το κίνητρο ήταν κάποια στιγμή ευγενές». Βγαίνει από την αιώρα και πλέει αργά μέσα στην αίθουσα. Οι δυο συνταξιδιώτες του βρίσκονται κλεισμένοι ακόμα στα ενεργειακά τους κουκούλια. Τα μάτια του γυρίζουν σε μια από τις κάμερες. «Τώρα ψάχνουν κάποιον εχθρό για να του φορτώσουν το κακό, έτσι δεν είναι; Για να συσπειρωθούν περισσότερο γύρω από τους αρχηγούς και τον αγώνα τους για επιβίωση». Πλησιάζει τις οθόνες και ελέγχει τις ενδείξεις. Μέσος αριθμός γεννήσεων ανά θήλυ: 9.4 παιδιά. Μέσος αριθμός βιώσιμων τέκνων την πρώτη εβδομάδα: 6.73 Μέσος αριθμός τέκνων που φτάνουν ενηλικίωση: 3.19 Μέσος όρος ζωής: Τριάντα δυο τυπικά έτη. Ρυθμοί μεταλλάξεων: 28% θανατηφόρες μεταλλάξεις επί συνόλου του γενικού πληθυσμού. «Δεν ήταν έτσι στον πλανήτη που άφησα πίσω», μουρμουρίζει ενώ διαβάζει τη λίστα με τις κυριότερες αιτίες θανάτου. Δεν περιμένει να σχολιάσω το προφανές. «Πώς νομίζουν ότι θα κυνηγήσουν τον εχθρό;» αναρωτιέται μετά. «Είπες ότι δεν έχουν διαστημικά οχήματα». «Δεν είπα όμως ότι δεν έχουν όπλα. Ούτε είπα ότι δεν μπορούν να τα πυροδοτήσουν μέσω των δορυφορικών συστημάτων. Μερικά απ’ αυτά που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη λειτουργούν ακόμα». Γελάει ειρωνικά. «Να υποθέσω ότι θεωρείς πως αν εμφανιστούμε, θα γίνουμε ο ιδανικός στόχος για να βγάλουν την οργή που βράζει κάτω από τις στοές τους;» «Αν δεις παρακάτω στα ιστορικά τους κείμενα, θα διαβάσεις αναφορά σε μια κατάρριψη εχθρικού σκάφους. Από τα καταγραμμένα περιεχόμενα, υποψιάζομαι ότι ήταν ο Ανιχνευτής-3». Δε θέλει να δει. «Ας φύγουμε απ’ αυτόν το χρόνο», λέει χαμηλόφωνα. «Δεν υπάρχει πατρίδα για μας εδώ». Ξεκινάω την ενεργοποίηση του διαστατικού κινητήρα. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην… *** Σκουριά και Ενοχές «Πώς σε λένε;» Το άτομο στην άλλη άκρη της οθόνης δείχνει και ακούγεται για αγόρι. Οι αλγόριθμοι προεκβολής μου δείχνουν με τι πρέπει να μοιάζει ένα άτομο μετά από τις μεταλλάξεις, τυχαίες και προγραμματισμένες στις οποίες έχουν υποβληθεί οι απόγονοι των επιζώντων σε σαράντα οχτώ χρόνια επιπλέον ολίσθησης. Πρέπει να είναι ένα νεαρό παιδί κι ας φαίνεται το δέρμα του σκληρό και ζαρωμένο σαν ιπποπόταμου του πάλαι ποτέ Νείλου. «ΠολυΝόη». «Όμορφο». Ένα κόμμα εφτά εκατομμύρια εικόνες κι εκατόν δεκατρείς συνδυαστικοί αλγόριθμοι με διαβεβαιώνουν ότι το χαμόγελο είναι αυθόρμητο και τα λόγια ειλικρινή κι ας είναι το πρόσωπο σχεδόν ξένο προς την ανθρώπινη φυλή. «Δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Τέτοιο όνομα θα το θυμόμουνα». Είναι εύκολο, πραγματικά πολύ εύκολο τώρα πια για τους επεξεργαστές μου να μου επιτρέψουν την είσοδο στο τηλεπικοινωνιακό σύστημα των Σεληνιακών εγκαταστάσεων χωρίς να γίνω αντιληπτή. Εκείνο που δεν καταφέρνω είναι να κατεβάσω τον κώδικα που χρειάζομαι για να εγκαταστήσω ένα τμήμα του λογισμικού μου σε δικό τους αποθηκευτικό χώρο και να λειτουργήσω εκ των έσω. Δεν υπάρχουν πια χώροι κατάλληλου μεγέθους για να με φιλοξενήσουν. Το τρέχον επίπεδο τεχνολογίας τους προφανώς δεν επέτρεψε τη διατήρησή τους. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν και σε ποια σημεία των εγκαταστάσεων έχουν ανακυκλωθεί. Οι αριθμοί των κατοίκων έχουν αυξηθεί πάντως, κάτι παραπάνω από δεκαεφτά χιλιάδες άτομα, στριμωγμένα στους υπόγειους διαδρόμους που έχουν επεκτείνει κάτω από το έδαφος και γύρω από θόλους με τα φυτά. «Είμαι καινούργια στο σύστημα». Δεν υπάρχει λόγος να εξηγήσω περισσότερα. Όπως επίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ αφυπνίσω τους συνταξιδιώτες μου. Σίγουρα η εποχή δεν είναι κατάλληλη γι’ αυτούς και δεν είναι σκόπιμο να σπαταλάμε τις λιγοστές προμήθειες σε νερό και τρόφιμα για να καταλήξουμε στην απόφαση. «Νυχτερινή βάρδια στις προμήθειες, ε;» Δυο μέρες συγκέντρωνα στοιχεία για να μελετήσω τη γλώσσα τους. Έχει αλλάξει σημαντικά τον τελευταίο μισό αιώνα· σχεδόν δεν γνωρίζεται από την εποχή της καταστροφής. Αποτελεί σύμφυρμα των γλωσσών των τριών ή τεσσάρων κυρίαρχων ομάδων Γεωπροσφύγων, με περισσότερα σύμβολα, λιγότερους φθόγγους, απλούστερη σύνταξη, διαφορετικό λεξιλόγιο. Χιλιάδες λέξεις που αφορούσαν το γήινο τοπίο δεν έχουν πια καμιά θέση στη νέα τάξη πραγμάτων. Φυσικά, δε δυσκολεύομαι να την προσαρμόσω τις γλωσσικές μου γεννήτριες. Στο κάτω-κάτω παραμένει ανθρώπινη γλώσσα. Παίζω μερικά εκατομμύρια άχρηστους βρόχους επανάληψης ανάμεσα στις απαντήσεις για να προσποιηθώ τη χρονική υστέρηση του συστήματος. «Κάτι τέτοιο». «Πόσων χρονών είσαι;» Καλή ερώτηση. «Δεκατεσσάρων». Ελπίζω να μην ακούγεται παράλογο. Στην κοινωνία τους, τα παιδιά μεγαλώνουν νωρίς. «Εγώ είμαι δεκατριών. Γιατί δε σε βλέπω;» Θεωρώ ασφαλέστερο ν’ αποφύγω την οπτική επαφή, παρόλο που είναι παιχνίδι να συνθέσω μια αληθοφανή φυσιογνωμία. Εγώ, ωστόσο, έχω επαρκή εικόνα και του παιδιού και του χώρου γύρω του, παρόλο που είναι υποφωτισμένος. Το αγόρι είναι μικροκαμωμένο και σχεδόν γυμνό και βλέπω πόσο αδύνατο είναι κάτω από το τραχύ και κάπως φολιδωτό δέρμα του. Ή κάνει πολλή ζέστη μέσα στην εγκατάσταση ή οι μεταλλάξεις τούς έχουν κάνει ανθεκτικούς σε χαμηλότερες θερμοκρασίες. Βλέπω κομμάτια από διαλυμένα μηχανήματα πίσω του. Σκούρο κόκκινο της σκουριάς σχηματίζει μεγάλες κηλίδες πάνω σε μακριούς κυλίνδρους που μοιάζουν με σωλήνες. Καλώδια και λυχνίες στα δεξιά του, κάτι σαν κομμάτια έλικα στ’ αριστερά. Αυτά που αποκαλούν προμήθειες, στον πλανήτη που αφήσαμε πίσω θα θεωρούνταν σκουπίδια. «Δεν ξέρω. Εγώ σε βλέπω». Ακόμα και ανάμεσα από τις ιπποποταμίσιες δίπλες του προσώπου του, καταλαβαίνω ότι κάνει γκριμάτσα. «Θα έχει βλάβη το οπτικό μόντουλο». Το χέρι του κουνιέται σε μια χειρονομία που ερμηνεύω ως αποπεμπτική. Βρίσκω το άνοιγμα για να ψαρέψω κάποιες πληροφορίες για το ρυθμό της οπισθοδρόμησής τους. «Να δω ποια θα είναι η φορά που δε θα καταφέρουν να το επισκευάσουν», κάνω αδιάφορα. «Μη μιλάς έτσι». Φωνή βιαστική και χαμηλή. «Γιατί;» «Ρίχνεις το ηθικό. Δε σας τιμωρούν στα μέρη σου όταν λέτε τέτοιες κουβέντες;» Ακούγεται θυμωμένος τώρα καθώς κοιτάζει καχύποπτα γύρω του. «Όχι πολύ». Κάνει καινούργια γκριμάτσα. «Τυχερή είσαι». Λίγα δευτερόλεπτα σιγής, καθώς αποθηκεύω όλες τις εικόνες που μου προσφέρονται από τον άθλιο χώρο. «Πώς και δεν έχεις παιδιά;» με ρωτάει. Επικίνδυνο έδαφος. «Πού ξέρεις ότι δεν έχω;» «Με δουλεύεις; Δε θα σε είχαν στις αποθήκες!» Είναι περισσότερο ή λιγότερο επικίνδυνο να δουλεύεις στις αποθήκες; Είναι περισσότερο ή λιγότερο προστατευμένα τα θηλυκά που έχουν τεκνοποιήσει; Στα δεκατέσσερα; Ακούγομαι ν’ αναστενάζω κι ο συνομιλητής μου ζητάει συγνώμη. «Ονειρεύομαι τη μέρα που δε θα είναι τόσο δύσκολη η ζωή μας», μουρμουρίζει. «Όπως σ’ εκείνες τις ιστορίες που ζούσαν έξω στον αέρα οι άνθρωποι. Πολλές φορές φαντάζομαι τα δέντρα σε πολλές, ανάκατες σειρές. Μεγάλα όμως και πολλά. Τόσα που δεν σ’ αφήνουν να δεις παραπέρα. Τόσα που να φοβάσαι μήπως χαθείς. Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου ότι μπορεί να χαθείς στους θόλους των υδροπονικών;» «Όχι». «Μακάρι να γίνει κι εδώ ο κόσμος όπως ήταν στη Γη. Αλλά ποιος μπορούσε να την προστατέψει από τις ακτίνες του ουρανού;» συνεχίζει. «Το έχω δει στις παλιές εικόνες. Ήταν τόσο τεράστια η γλώσσα της φωτιάς που τίναξε ο ήλιος και την κατάκαψε. Τη λέγανε –θυμάσαι; Πώς τη λέγανε;» «Έκλαμψη», απαντάω. Μέσα στις δυο μέρες που τους παρακολουθώ, δεν έχω ανακαλύψει απλώς ότι αυτή είναι τώρα η επικρατούσα θεωρία για την καταστροφή. Έχω διαπιστώσει ότι δεν παύουν μικροί και μεγάλοι να την επαναλαμβάνουν, σαν να είναι ανάγκη να την πιστέψουν. Είναι ανάγκη να την πιστέψουν. Η ζωή τους είναι υπερβολικά δύσκολη. Δυσανάλογα δυστυχισμένη για ελάχιστα χρόνια που ζουν. Δεν αρκεί πια μόνο ένας εχθρός για να βρουν το στόχο τους. Η ιδέα λειτούργησε καλά στις προηγούμενες γενιές, αλλά στο τέλος τούς έκανε να νιώθουν ένοχοι. Τώρα θέλουν να πιστεύουν ότι δεν είχαν έλεγχο και μερίδιο στη συμφορά, πως κανένας από το ανθρώπινο γένος δεν ευθύνεται για την κατάντια τους. Προτιμούν να νιώθουν θύματα της φύσης, έστω κι αν αυτό τους κάνει μικρούς και αβοήθητους. Ο κόσμος τους είναι γεμάτος σκουριά και ενοχές. «Πού τις έχεις δει τις εικόνες;» Αξίζει να ξέρω αν παραποίησαν ηλεκτρονικά στοιχεία ή αν επιστράτευσαν καλλιτέχνες στο σκοπό τους. «Σε βάσεις δεδομένων;» «Σε τι;» κάνει, ζαρώνοντας τα υποτυπώδη φρύδια του, και καταλαβαίνω ότι δεν έχει ξανακούσει ποτέ στη ζωή του γι’ αυτές. Ίσως δεν έχουν απλώς έλλειψη χώρων για τα δεδομένα τους. Ίσως δεν έχουν καν δεδομένα έτσι όπως τα γνωρίζω εγώ. Αναρωτιέμαι αν διαθέτουν λειτουργικούς υπολογιστές για να τους βοηθάνε τις εργασίες της συντήρησης και στα βιοχημικά τους εργαστήρια ή αν κατέληξαν πάλι στους υπολογισμούς με το χέρι και με το μυαλό. Μπορεί να έχουν επανέλθει σε πρωτόγονα υπολογιστικά συστήματα, όπως αυτά των μέσων του εικοστού αιώνα. Είμαι μηχανή, δε βαυκαλίζομαι. Δεν ξεχνάω ότι εκείνοι οι πρωτόγονοι υπολογιστές έστειλαν τους ανθρώπους για πρώτη φορά στο διάστημα. Αλλά, συνειδητοποιώ κάτι ενδιαφέρον για πρώτη φορά. Δεν είναι μόνο οι συνταξιδιώτες μου ανάδελφοι. Είμαι κι εγώ. Στις βάσεις της Σελήνης δεν έχει απομείνει κανένα σύστημα με δυνατότητες έστω και στο ένα εκατομμυριοστό των δικών μου. Οι Γεωπρόσφυγες δεν έχουν κανέναν μηχανισμό για να τους προσφέρει προεκβολές και προβλέψεις για το μέλλον τους. Ου μάντιδα δάφνιν, λοιπόν. Ου παγάν λαλέουσαν. Σάρκα και Σκοτάδι «Ο Ουρανός έφριξε από τις αμαρτίες της Γης και την κεραυνοβόλησε. Κι αυτή από τότε αιμορραγεί και φλέγεται για να θυμίζει στους ανθρώπους την τιμωρία που μπορεί να επισύρουν τα σφάλματά τους. Μια γλώσσα φωτιάς χτύπησε ξώφαλτσα και τα δικά μας εδάφη, νέκρωσε και πάγωσε τις θάλασσες κι έκαψε τον αέρα πάνω από τις πεδιάδες. Για να μην ξεχνάμε τη θέση μας». Η Αϊλίν επαναλαμβάνει θλιμμένα τη σύνοψη της τρέχουσας θεωρίας των Γεωπροσφύγων, ρίχνοντας ξανά πού και πού τη ματιά της στο γκρίζο αποκαΐδι. Μετά τις αρχικές αντιδράσεις των συνταξιδιωτών μου, προτιμώ να εικονοποιώ τις ενδείξεις σ’ επίπεδη οθόνη και όχι στο τρισδιάστατο ολόγραμμα. Τους ταράζει λιγότερο. Εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να δουν ψύχραιμα τα γεγονότα. Στον υποκειμενικό τους χρόνο έχουν ζήσει μόνο μερικές ώρες από τη στιγμή που αντίκρισαν την καταστροφή για πρώτη φορά. «Έχουν περάσει τριακόσια έντεκα χρόνια από την έκρηξη», της υπενθυμίζω. «Το περίεργο δεν είναι που έχουν μεταλλαχτεί τόσο πολύ κι έχουν ξεχάσει ολόκληρο το παρελθόν της Γης. Είναι που έχουν καταφέρει να επιζήσουν και να πολλαπλασιαστούν μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Φτάνουν τις εξήντα τρεις χιλιάδες τώρα». «Δεν είναι τόσο απλό», παρατηρεί καθώς αιωρείται πάνω από το κείμενο που της προβάλω. Έχει περάσει τις τρεις ώρες από την υποχώρηση της νάρκωσης, μελετώντας αναφορές από τις δυο προηγούμενες αναδύσεις και τις αποφάσεις περαιτέρω χρονικής ολίσθησης. «Πρώτα, ο εχθρός. Μετά, οι δυνάμεις της φύσης. Τώρα, ο Ουρανός που τιμωρεί τη Γη για αμαρτίες. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό, ε; Πόσο τραγική είναι η οπισθοδρόμηση σε όλα τα επίπεδα». Καταλαβαίνω. Γι’ αυτό κι επέλεξα ν’ αφυπνίσω την Αϊλίν, την κοινωνιολόγο της αποστολής. Χρειάζομαι και την ανθρώπινη συναίνεση πριν επιλέξω τη στιγμή της επόμενης ανάδυσης. Τα καύσιμα του διαστατικού κινητήρα λιγοστεύουν και μαζί τους τελειώνουν και τα χρονικά άλματα. Και σε συμβατικό χρόνο, οι μέρες τους είναι μετρημένες. «Πέρασαν από τη φυσική στο μύθο», συμφωνώ. «Κι αυτό σημαίνει ότι παρόλο που διατηρούν την αναγκαία τεχνολογία για να τους συντηρεί σε τόσο εχθρικό περιβάλλον, έχουν τεράστιες απώλειες στην επιστημονική σκέψη». «Ο Ουρανός τιμωρεί τη Γη», επιμένει η Αϊλίν. «Οι γυναίκες εκπίπτουν και πάλι από τις θέσεις τους ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας σε φορείς της αμαρτίας. Η Γη αιμορραγεί και φλέγεται. Είναι χτυπημένη και ακάθαρτη, όπως θεωρούσαν τις γυναίκες οι περισσότερες κοινωνίες στο παρελθόν». Το έχω δει πριν από εκείνη. Παρά την οπισθοδρόμησή τους, διατηρούν ακόμα όσο καλύτερα μπορούν μεγάλο μέρος του τηλεπικοινωνιακού τους ιστού, μεταξύ άλλων και επειδή η επαφή ανάμεσα στις δυο κοινότητες παρέχει μια μορφή ασφάλειας και προστασίας από την τρέλα της μοναξιάς και μια δικλείδα ενάντια στην υπερβολική ενδογαμία. Έτσι έχω ακόμα τη δυνατότητα να διεισδύσω στα συστήματά τους και να συλλέξω πληροφορίες που δε θα ήταν προσβάσιμες διαφορετικά. Οι θεοί έκαναν την εμφάνισή τους σε ουρανό και γη, στο έδαφος, στις σπηλιές, στους θόλους και στα εργαστήρια, και οι γυναίκες στερήθηκαν σχεδόν την ανθρώπινη υπόσταση κι εξοβελίστηκαν σε φυλαγμένους χώρους, ζωντανές μηχανές αναπαραγωγής. Δεν προσφέρω στην Αϊλίν λεπτομέρειες για τη ζωή των Γεωπροσφύρων. Δε χρειάζεται να την ταράξω περισσότερο. Ήδη τη βλέπω να ξεροκαταπίνει κοιτάζοντας τους απογόνους των παλιών συνανθρώπων της. Κάποια στιγμή θ’ ανακαλύψει ότι στις πρώτες δεκαετίες των μεταλλάξεων, οι πειραματιστές δημιούργησαν και δυο λιγότερο επιτυχημένα διανοητικά υποείδη που χρησιμοποιούνται το ένα ως αναλώσιμα εργατικά χέρια και το άλλο ως πηγή πρωτεϊνών. Σάρκα που τροφοδοτεί την αθλιότητα της επιβίωσης. «Ονειρεύονται την ημέρα που θα κυριαρχήσουν οι αγαθοί θεοί και θα φέρουν το φως και τον άνεμο στη ρημαγμένη χώρα τους», συνεχίζει. «Ονειρεύονται τη στιγμή που θα δικαιωθούν όσοι πράττουν το σωστό. Έχουν αποθέσεις τις ελπίδες τους στις προσευχές. Είναι χαμένοι στο σκοτάδι». «Θα χρειαστεί να τους αποφύγουμε για αρκετούς αιώνες», λέω τελικά. «Θα περάσουν από βαθύτερα σκοτάδια ακόμα», συμφωνεί. «Και θ’ αργήσουν ν’ αναδυθούν. Από τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός δεν έχει καν φωνή–». Ξέρω. Απέσβετο και λάλον ύδωρ. *** Αναδύομαι. Και επιστρέφω. Και αναδύομαι. Και επιστρέφω. Από τη μια ο άγνωστος ήλιος εκατοντάδες έτη φωτός μακριά. Από την άλλη ένας νεκρός πλανήτης και μια ολοένα και πιο ξένη κι εχθρική ομάδα όντων που αγωνίζεται να επιβιώσει. Και τα καύσιμα του διαστατικού κινητήρα να ελαττώνονται σε κάθε άλμα. Κι εγώ, μαζί με το πλήρωμά μου, κάθε φορά κυνηγοί της ελπίδας, και μια ανάσα ακόμα πιο κοντά στο θάνατο. *** Πηλός και Φως «Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι καλή ιδέα να επικοινωνήσουμε αυτή τη φορά;» ρωτάει ο Ροντρίγκο. Έξι μέρες και τετρακόσια πενήντα χρόνια μετά την τελευταία συζήτηση με την Αϊλίν, κρίνω σκόπιμο ότι πρέπει να ενημερωθούν όλοι για την κατάσταση. Στη Γη έχουν αλλάξει ελάχιστα πράγματα από την πρώτη φορά. Αν εξαιρέσει κανείς τη σταθερή μείωση των ακτινοβολιών, ο μητρικός πλανήτης ίσως και να έχει ελπίδες να ξαναγίνει κατοικήσιμος σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Κι αυτό αν μολυνθεί με κάποιον τρόπο με νέες μορφές ζωής. Οι εγκαταστάσεις στη Σελήνη έχουν πολλαπλασιαστεί. Χρησιμοποιώντας τα υποδεέστερα είδη ως εργατικό δυναμικό, οι Γεωπρόσφυγες έχουν υψώσει περισσότερους θόλους, έχουν καταφέρει να σκάψουν και να επεκτείνουν τις υπόγειες εγκαταστάσεις, έχουν κατασκευάσει ισχυρότερους αναμεταδότες για επικοινωνίες και διαθέτουν ένα ευρύτερο σύστημα ανταλλαγών, βασισμένο σε εύθραυστα κι επικίνδυνα οχήματα ξηράς. Επιπλέον, αριθμούν τις τριακόσιες δεκατρείς χιλιάδες και το προσδόκιμο ζωής έχει φτάσει τα σαράντα ένα έτη. «Έχουμε καύσιμα για ένα μονάχα άλμα στο μέλλον και προμήθειες για λίγες μέρες ακόμα. Από κει και πέρα, οι επιλογές είναι εξαιρετικά περιορισμένες: Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα ελάχιστα καύσιμα των λέμβων διαφυγής για να πλησιάσουμε και να μπούμε σε τροχιά πάνω από τις εγκαταστάσεις και να ελπίζουμε ότι τότε θα είναι σε θέση να μας παραλάβουν ή να τα χρησιμοποιήσουμε για να παραμείνετε σε νάρκωση μέχρι να κλείσουν όλα τα συστήματα και να πεθάνετε στον ύπνο σας». Όσο χρόνο κι αν έτρεξα το δίλημμα στους υπεραγωγούς μου, όσους αλγορίθμους πρόβλεψης κι αν χρησιμοποίησα, όσα κείμενα κι αν ανέσυρα από τη βάση μου, η τελική απόφαση δεν μπορούσε να ληφθεί ερήμην του πληρώματος. «Ναι, αλλά εκεί πέρα», το χέρι του Τζαμάλ έδειξε κάπου προς την κατεύθυνση που πίστευε ότι ήταν η Σελήνη, «πιστεύουν σε δαίμονες των επικοινωνιών και σε θεούς των κλιματιστικών. Μαθαίνουμε ότι τις τηλεπικοινωνιακές συσκευές τις χειρίζονται άτομα του ιερατείου και πως κάθε λίγο εκτελούν κι από έναν διαφωνούντα. Δε βλέπω σε τι θα είναι περισσότερο φιλικοί από τους προγόνους τους, τότε που πρότεινα για πρώτη φορά να ζητήσουμε βοήθεια». «Στον διαφωνούντα». Οι δυο άντρες κοιτάζουν την Αϊλίν. Εκείνη έχει ψαρέψει από τις αναφορές τις κρίσιμες πληροφορίες. «Μιλάς για μια μικρή μειοψηφία που οι υπόλοιποι θεωρούν επικίνδυνη σέκτα». «Μια μικρή μειοψηφία των ημερών μας κατάστρεψε τη Γη», υπενθυμίζει. «Ωστόσο, αυτοί που αναφέρουμε δεν είναι τυχαίοι διαφωνούντες. Είναι άθεοι της κοινωνίας τους. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η Σελήνη είναι εξαιρετικά εχθρικός κόσμος για να ξεκίνησε η ζωή εκεί, όση ανάσα κι όσο σπέρμα κι αν έδωσαν οι χθόνιοι θεοί τους. Είναι επικίνδυνοι για το κατεστημένο τους. Φως για το μέλλον τους και –ίσως– για μας. «Δεν ελέγχει όλα τα συστήματα το ιερατείο; Τι προτείνεις; Να εισέλθει η ΠολυΝόη όπως έκανε και μια προηγούμενη φορά και να προσποιηθούμε τους θεούς με τη σειρά μας;» «Θα επικοινωνήσουμε με τους διαφωνούντες άμεσα. Η ΠολυΝόη ανακάλυψε ότι έχουν κάποια πρωτόγονη κωδικοποίηση στα πρωτόκολλα επικοινωνίας τους, που τους επιτρέπει την ανταλλαγή πληροφοριών κάτω από τη μύτη του ιερατείου». Τα μάτια του Ροντρίγκο σηκώνονται στην πλησιέστερη κάμερα. «Μπορούμε;» ρωτάει. «Φυσικά και μπορούμε», απαντάω. «Είμαι Πολυμορφική Νοημοσύνη Τέταρτης Γενιάς και διαθέτω το καλύτερο σύστημα επικοινωνιών του ηλιακού συστήματος». Για πρώτη φορά από τη στιγμή που βγήκαμε στη γήινη τροχιά, μέρες και αιώνες πριν, τους ακούω να γελάνε. Και λίγο μετά, στρώνονται στη δουλειά και κάνουν σχέδια. Πώς θα παρουσιαστούν, τι πληροφορίες θα δώσουν, τι θα προσφέρουν, τι θα ζητήσουν. Θέλω να τους προβάλω μερικά αποτελέσματα των αλγορίθμων προεκβολής, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι προτιμότερο να μην διακόψω. Μιλάνε και κάνουν τις δικές τους προβλέψεις, πλάθοντας τον πηλό των ελπίδων τους για την επόμενη επαφή μέχρι που ξεμένουν από ανάσα. Κι όσο προβλέπουν και ονειρεύονται, συνειδητοποιώ ότι δεν έπεσε η δαίδαλος αυλά. Εξάλλου, ξέρω ότι εκείνο το συγκλονιστικό κείμενο του χρησμού είναι πλαστό. Παρά τη λογοτεχνική του ομορφιά, έχει αποδειχτεί ότι δεν ήταν λόγια της μάντισσας αλλά μια απάτη του αρχαίου ιερατείου για να ρίξει βαθύτερα στα τάρταρα τον ανταγωνιστή θεό του φωτός. *** Βρίσκομαι σε σύγχρονη τροχιά πάνω από τη βάση εκτόξευσης των πρώτων σεληνιακών πυραύλων. Οι δεξαμενές και οι λέμβοι μου είναι στεγνές. Τα καύσιμα ξοδεύτηκαν μέχρι την τελευταία σταγόνα για να μας μεταφέρουν από την είσοδο της διαστατικής πύλης στο σημείο του ραντεβού. Η τροχιά χαμηλής κατανάλωσης έφερε στο τέλος τις προμήθειες των επιβατών και την ενέργεια των υπεραγωγών μου. Όλες οι επικοινωνίες έχουν περάσει από μένα. Ούτε κατά διάνοια δε μοιάζει η γλώσσα των Γεωπροσφύγων με του πληρώματος. Θα χρειαστεί να μάθουν πολλά μέσα στις πρώτες τους εβδομάδες, θα χρειαστεί να προσαρμοστούν σε ξένο και δύσκολο περιβάλλον. Η Αϊλίν, ο Τζαμάλ, ο Ροντρίγκο, κοιτάζουν και ξανακοιτάζουν στις οθόνες τα πρόσωπα των δυο αστροναυτών που έρχονται να τους παραλάβουν. Τα σχιστά, πολυπρισματικά μάτια, το χοντρό δέρμα με τις λεπτές φολίδες, τα σαγόνια με τα μικρότερα δόντια, τις δίπλες που φουσκώνουν γύρω από το λαιμό και γίνονται σακούλες οξυγόνου για τις περιπτώσεις ανάγκης. Μπορεί να είναι τυχαίο στα δυο άτομα της διαστημικής ομάδας, αλλά διακρίνω και μια μικρή διαφορά στα οστά του κρανίου, που τα κάνει λίγο πιο πεπλατυσμένα και μια ιδέα μεγαλύτερα. Οι βιο-ενδείξεις του πληρώματος φανερώνουν μια ελαφριά απέχθεια για τους σωτήρες τους, που ωστόσο είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρουν να ξεπεράσουν. Στο κάτω-κάτω ήταν επιλεγμένοι για πρώτη επαφή με άγνωστα είδη. Αυτοί που έρχονται να παραλάβουν τους δικούς μου από τον Ανιχνευτή δεν ανήκουν πια ούτε κατά διάνοια στο είδος που κυριαρχούσε κάποτε στον μητρικό πλανήτη. Τα γονίδιά τους είναι τόσο ασύμβατα που βιολογικά θεωρούνται διαφορετικό είδος, ένα άλλο, ξένο είδος, σαν ένα απ’ αυτά που –τι ειρωνεία!– αφορούσαν την αρχική μας αποστολή. Το έργο μου έχει τελειώσει από κάθε άποψη. Έτσι κι αλλιώς, χωρίς πηγή ενέργειας για να τροφοδοτεί τη λειτουργία μου, σύντομα και η δική μου ζωή θα τερματιστεί. Στην καλύτερη περίπτωση, θα καταφέρουν να προσεδαφίσουν και ν’ αξιοποιήσουν το σκάφος κι εμένα μετά από κάποιες δεκαετίες, και αν δεν έχω υποστεί αλλοιώσεις και απώλειες μέχρι τότε, θα βγω από τη δική μου στάση, σαν να έχω κάνει ένα ακόμα άλμα στο μέλλον. Κράτησα το πλήρωμά μου ασφαλές και κατά κάποιον τρόπο το έφερα σ’ επαφή με μια νέα μορφή ζωής. Αν δεν ήμουνα μηχανή, θα μπορούσα και να κοροϊδευτώ ότι εκπλήρωσα την αποστολή μου. Αλλά ξέρω πως είναι ίδιοι αυτοί που τρέμουν από φόβο και συγκίνηση από τις δυο πλευρές του θαλάμου αποσυμπίεσης. Είναι όλοι τους άνθρωποι. Είναι άνθρωποι επειδή ξέρουν να ξεγελιούνται. Είναι άνθρωποι επειδή κρύβουν τους θεούς τους στους ουρανούς και καρφώνουν τους ήρωές τους στη γη. Είναι γεννήματα της εποχής τους, θαύματα της βιολογίας, θύματα της πίστης και της ηθικής, μικρά βιοχημικά εργοστάσια, όπου το φως λάμπει εκτυφλωτικό και το έρεβος ξεχύνεται ασυγκράτητο στα νευρωνικά τους δίκτυα. Είναι πηλός που μπορεί να φαντάζεται το μέλλον του χωρίς τους δικούς μου αλγορίθμους. Είναι ένα κομμάτι σάρκας που θα γίνει χώμα. Αλλά πριν απ’ αυτό, θα προλάβει να γεμίσει το σύμπαν του με όνειρα. ΤΕΛΟΣ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted May 25, 2014 Share Posted May 25, 2014 What a treat Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Η ιστορία είναι στα μάτια μου έτοιμη να εκδοθεί αύριο κι όλας. Ενδιαφέρουσα οπτική γωνία, δεμένη υπόθεση, ολόκληρος κόσμος χτισμένος, τι να πω. Με το ζόρι η μόνη παρατήρηση που θα μπορούσε να μου βγει (αν και μόνο που την κάνω αισθάνομαι ρεζίλι) είναι ότι όταν η ΠολυΝόη λέει το τελεσίγραφο "ή θα πεθάνετε στον ύπνο σας ή θα επικοινωνήσουμε με τους Γεωπρόσφυγες" αντιδρούν ίσως πιο ψύχραιμα από ότι θα περίμενα. Γενικά, ευχαριστώ πολύ. Διάβαζα και νόμιζα ότι μύριζα χαρτί, σημάδι ότι η ιστορία είναι ψηφιακή τώρα αλλά την φαντάζομαι ανετότατα σε χαρτί, τυπωμένη σε κάποια έκδοση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted May 25, 2014 Share Posted May 25, 2014 Αρχίζει η ιστορία και σκέφτομαι στο πρώτο κομμάτι "Ωχ, είναι από αυτές τις ιστορίες που σε γεμίζουν με τεχνικούρες, περιγραφές μηχανημάτων, επιστημονικές εξηγήσεις, κλπ". Δεν έχω γενικώς πρόβλημα, αλλά προτιμώ συνήθως να μου παρουσιάζονται πιο εκλαϊκευμένα κάποια πράγματα. "Είναι κι η αφήγηση από την οπτική μιας μηχανής, δέσαμε". Συνεχίζει η ιστορία και πιάνω τον εαυτό μου να γελά(κι όμως!!), να θεωρώ τη φωνή της ιδιάζουσας αφηγήτριας ενδιαφέρουσα, να μου αρέσει να ακούω τις σκέψεις της, τα συμπεράσματά της για τους ανθρώπους. Πόσο λανθασμένη η αρχική μου εκτίμηση! Μπήκα μέσα για τα καλά. Με πιάνω, βέβαια, να μπερδεύομαι στιγμές, να πιάνω καθυστερημένα τις χρονικές μεταβολές ανάμεσα στις σκηνές, να μην καταλαβαίνω εξαρχής γιατί συμβαίνουν ορισμένα γεγονότα. Το κείμενο είναι πολύ πυκνό, κι ίσως γι' αυτό αντιμετώπισα το παραπάνω "πρόβλημα" στην ανάγνωση. Παρ’ όλα αυτά, η συνολική εικόνα είναι πολύ καλή!! Τι μου άρεσε: + Η γραφή σου, το χιούμορ που ήταν πολύ λεπτό, ίσως να μην ήταν καν στις προθέσεις σου , που το κάνει ακόμη καλύτερο (εδώ αναφέρομαι στις σκέψεις της μηχανής). Αποστασιοποιημένη γλώσσα, ταιριαστή στις επιλογές σου, ενδιαφέρουσες λογοτεχνικά παρατηρήσεις όπου χρειαζόταν, με την κατάλληλη δικαιολόγηση από πλευράς σου (π.χ. μεταφορά ντοκουμέντων, πρόσβαση σε λογοτεχνικά κείμενα, εξ ου κι η λογοτεχνικότητα σε ορισμένα σημεία στις περιγραφές) +Η ιστορία, οι ιδέες και τα θέματα. Δε γνωρίζω πόσο κλισέ ή κλασικά είναι, αλλά μου έδωσαν τον αέρα του φρέσκου κι αυτό θεωρώ ότι είναι το σημαντικό! Διαστατικές πύλες, χρονικές ολισθήσεις, μεταλλάξεις… Τα χειρίστηκες πολύ όμορφα και πειστικά, θαρρώ. +Κι οι λεπτομέρειες: ένιωθα ότι κάθε φράση ήταν προϊόν βαθιάς (για τα επίπεδα ενός λογοτεχνικού παιχνιδιού τουλάχιστον) σκέψης. Καθετί φαινόταν μελετημένο, στη σωστή του θέση. Οι σκέψεις της ΠολυΝόης, οι εξηγήσεις της. +Ο τρόπος που συνέδεσες τα κομμάτια του παζλ, οι συμβολισμοί σου, το τέλος και ό,τι συνεπάγεται αυτό! Δε χρειάστηκες καμιά ανατροπή, κανένα ουσιαστικό τρικ για να μας κερδίσεις στο τέλος. Απλώς χειρίστηκες καλά μια τόσο ποιητική ιδέα! Τι δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε: – Η χρήση των αρχαίων φράσεων. Ήταν ωραία ως ιδέα, αλλά επειδή αρκετές δεν τις καταλάβαινα, δε μου προσέθεσε εμένα κάτι. Αλλά σίγουρα θα μιλήσουν σε κάποιον άλλον και συνολικά ακόμη και σ’ εμένα δίνουν μια αίσθηση επαγγελματισμού. –Ίσως σε κάποια σημεία να ήθελα να εξηγούσε η ΠολυΝόη λίγο νωρίτερα (όχι απαραίτητα καλύτερα) τι γίνεται. Στο κομμάτι που μιλάει με το αγόρι από τους γεωπρόσφυγες δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε γίνει, γιατί χρειάστηκε να του μιλήσει. –Κι αυτό κάποιες φορές το προτιμώ, άλλες σπανιότερα με μπερδεύει, ιδίως σε πολύπλοκες ιστορίες σαν τη δικιά σου: Η εναλλαγή διαλόγου και μεγάλων κομματιών σκέψεων, περιγραφών, με ανάγκαζε πολλές φορές να γυρνάω πίσω για να παρακολουθώ το διάλογο. Δηλαδή σα να διέκοπτε τη ροή. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τίποτα, μπροστά στα θετικά. Απλώς υποθέτω ότι θες να ακούσεις και πράγματα που αν ταιριάζουν με το στυλ σου και μ' αυτά που ήθελες να βγάλεις με το διήγημα (γιατί το να είναι μπερδεμένα κάποια σημεία μπορεί να είναι σκόπιμο, για να μας δείξεις τη δυσκολία να παρακολουθήσουμε την πολύπλοκη σκέψη ενός τόσο γρήγορου και προχωρημένου συστήματος – Δεκτό από μένα!), μπορείς να τα αλλάξεις σε κάποια διόρθωση. Συνολικά, πολύ καλή εντύπωση! Η ιστορία δεν ξέρω αν έχει πολλά να ζηλέψει από δημοσιευμένες, μπορώ όπως κι η Νατάσσα να τη φανταστώ άνετα τυπωμένη. Σ’ ευχαριστώ πολύ που τη μοιράστηκες μαζί μας! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted May 26, 2014 Share Posted May 26, 2014 Ουάου άλλη μια πολύ καλή ιδέα. Λοιπόν το κείμενο πρέπει να γίνει όπως-και-δήποτε μικρή νουβέλα. Στην αρχή μου πήρε κάπως ώρα να προσαρμοστώ στον καινούριο κόσμο ίσως επειδή δεν ήξερα για πόσο μπροστά στο μέλλον βρισκόμουν. Όταν όμως ξεκίνησε η επικοινωνία με τη Σελήνη τότε είχα αγωνία για το τι θα γίνει. Εγώ στη θέση τους από την πρώτη φορά θα πήγαινα στη Σελήνη και θα συνεργαζόμουν μαζί με τους κατοίκους της. Όσο προχωρούσαν στο μέλλον τόσο περισσότερη απορία είχα πως θα καταφέρουν να τα "φτιάξουν" με τους κατοίκους γιατί πιστεύω έχασαν την ευκαιρία για μια πιο θετική "έκβαση". Να πω την αλήθεια ούτε κι εγώ ήξερα τι σήμαιναν οι αρχαίες προτάσεις Μπράβο Βάσω με εντυπωσιάζεις κάθε φορά με τους κόσμους που φτιάχνεις. (Θέλω περισσότερες νουβέλες - βιβλία από σένα!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted May 27, 2014 Share Posted May 27, 2014 Πολύ καλή γραφή, ωραίο θέμα κι ένα τέλος ήπιο και συνάμα επικά ανθρώπινο. Νομίζω ότι ξέρω πια τι να περιμένω από τα διηγήματά σου. Στην πρώτη ανάγνωση μού άρεσε πολύ, στην δεύτερη όχι και τόσο.Τρία πραγματάκια για όταν το ξανακοιτάξεις:1)Οι απομονωτιστές δε με πείθουν ιδιαίτερα ούτε όσον αφορά την ιδεολογία τους, ούτε όσον αφορά τον τρόπο δράσης τους.2)Η ενεργειακή φυσαλίδα. Ένα τέτοιο πείραμα με αντιύλη δεν είναι δυνατόν να γίνεται στη γη κι όχι σε κάποιον αστεροειδή ή δορυφόρο.3)Η ΤΝ. Γοητευτική ως αφηγήτρια κι οι δυνατότητές της είναι τέτοιες που στην ουσία μπορεί να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα τόσο της πρωτοπρόσωπης όσο και της τριτοπρόσωπης αφήγησης. Κάνει κι αρκετή οικονομία στην αφήγηση Τα μειονεκτήματα της χρήσης της όμως, είναι αρκετά. Κατά πρώτον λειτουργεί ως νταντά του πληρώματος, υποβαθμίζοντας το, τόσο ουσιαστικά όσο και δραματουργικά. Δεύτερον, δημιουργείται το ερώτημα γιατί οι επιζώντες δεν έπεσαν ευγνώμονα 'θύματα' ενός παρόμοιου νταντέματος από τις δικές τους ΤΝ, σε ακραίες μάλιστα συνθήκες προσπάθειας επιβίωσης (τουλάχιστον κατά το πρώτο διάστημα – οπότε ποιός ευθύνεται για το πως αντιμετωπίζουν ψυχολογικά τα πρώτα χρόνια της καταστροφής και ποιος κατασκευάζει τις θεωρίες;). Θα μπορούσα ν' αναφέρω κι άλλα παραδείγματα, αλλά γενικότερα μιλώντας, τόσο εξελιγμένες ΤΝ είναι σα να βάζεις μέσα σε μια ιστορία έναν εν δυνάμει από μηχανής θεό. Συχνά, όταν χρησιμοποιείται ως τέτοιος, ο αναγνώστης το βλέπει ως ευκολία, όταν πάλι δεν χρησιμοποιείται, αναρωτιέται ο αναγνώστης γιατί όχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 27, 2014 Share Posted May 27, 2014 (edited) Πολύ προσεγμένη ιστορία με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, αυτή της διανοητικής και πολιτισμικής οπισθοδρόμησης, ως αποτέλεσμα μιας αντίστοιχης βίαιης τεχνολογικής. Στα πολύ δυνατά ατού του κατατάσσω τον εξαιρετικά ταιριαστό ψευδοχρησμό της Πυθίας, ο οποίος χρησιμοποιείται υποδειγματικά σε όλο το κείμενο και την επιλογή της ΠολυΝόης (πετυχημένη ονοματοδοσία) ως αφηγήτριας. Θα διαφωνήσω με τον Cyrano (δεν συμβαίνει συχνά): Δεν είδα την ΠολυΝόη ως από μηχανής θεό, ούτε καν ως παντοδύναμη. Βρήκα φυσιολογικό και αναμενόμενο το "ντάντεμα" του πληρώματος. Μην ξεχνάμε ότι μόλις έχουν χάσει τα πάντα. Και τέλος, κάτι που εκτός από την ΠολυΝόη ισχύει και για τις υπόλοιπες πιθανές "τρύπες" του διηγήματος: Δεν κάθισα να τις ψάξω. Γιατί, αν υπάρχουν, είναι μικρές, γιατί δεν μου χτύπησαν και δεν με ενόχλησαν καθόλου. Γιατί δεν διατάραξαν το μήνυμα των τελευταίων καταπληκτικών γραμμών, για το οποίο, εμφανώς, γράφτηκε όλο το διήγημα. Και ναι, υπέροχο τέλος! Το διήγημα (μετά από εύλογο χτένισμα) είναι "πάρ' το, δημοσίευσέ το". Αν υπήρχε ακόμα το "9", νομίζω θα έκανε τα πάντα για να το χωρέσει. Εδίτιον το θαυμαστικόν: Είναι άνθρωποι επειδή ξέρουν να ξεγελιούνται. Είναι άνθρωποι επειδή κρύβουν τους θεούς τους στους ουρανούς και καρφώνουν τους ήρωές τους στη γη. Και όλο το υπόλοιπο τέλος, δηλαδή. Πω πω! Edited May 27, 2014 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted May 27, 2014 Share Posted May 27, 2014 Αυτό εδώ μου άρεσε πάρα πολύ. Έχεις πάρει τόσα θέματα της ΕΦ (διαστημικά άλματα, χρονικές μεταπηδήσεις, τεχνητή νοημοσύνη, μεταλλάξεις, κοσμικές καταστροφές) και τα έχεις δέσει όλα μαζί αριστοτεχνικά, χωρίς να κάνεις να αισθάνομαι ότι μου έχουν πέσει πάρα πολλά μαζεμένα. Αυτό είναι ένα σημαντικό ρίσκο, αλλά καταφέρνεις να το εκμεταλλευτείς με τέτοιο τρόπο που δίνει ένα άψογο αποτέλεσμα. Πολύ ιδιαίτερη και πετυχημένη η επιλογή της ΠολυΝόης ως αφηγήτριας. Η φωνή της είναι ακριβώς έτσι όπως πρέπει να είναι, ορθολογική, πραγματιστική, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ίσως μ' αυτόν τον τρόπο να αποδυναμώνονται κάπως οι υπόλοιποι χαρακτήρες, αλλά μ' ενδιέφερε πραγματικά η δική της άποψη. Εξαιρετικό το τέλος. Μπορεί να ψάχνεις όλο το διάστημα για κάτι, και τελικά να το βρεις στο σπίτι σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 27, 2014 Share Posted May 27, 2014 Μια Ε.Φ. ιστορία σου που κατάλαβα! Είχα λίγο πρόβλημα με το είδος της αφήγησης (τα πάντα έχουν ήδη συμβεί και τώρα ψάχνουμε να δούμε τι θα γίνει), αλλά με αυτό το θέμα ήταν φυσικό. Δεν με δυσκόλεψες πολύ όμως, ο ρυθμός ήταν καλός και τα κομμάτια με τους διαλόγους δεν ξέφευγαν (οι σκέψεις της πιλότου/ψυχολόγου/ιστορικού λειτούργησαν άψογα, καλύπτοντας ό,τι δεν λεγόταν στους διαλόγους). Και μου άρεσε πολύ το τέλος. Το αγαπημένο μου σημείο είναι αυτό: Εκατό χιλιάδες χρόνια κι ένα εκατομμύριο μεταλλάξεις μετά, οι άνθρωποι συνηθίζουν ν’ αφήνουν τα ίδια πίσω τους όταν σβήνουν τη νύχτα τις φωτιές τους. Στάχτη και φαντάσματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 28, 2014 Share Posted May 28, 2014 Πω πω, της κακομοίρας γίνεται σ' αυτό το διήγημα! Ομολογώ ότι, τις πρώτες μια δυο φορές που πήγα να το διαβάσω, είδα την τεχνικούρα της αρχής και άλλαξα πεζοδρόμιο. Αλλά προχωρώντας είδα ότι καταλαβαίνω τι γίνεται, αν και όχι την τεχνολογία με βάση την οποία γίνεται. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η κοινωνική εξέλιξη μιας φυλής που αναγκάζεται να στριμωχτεί, να συμβιβαστεί και να μεταφυτευτεί σε άλλο κόσμο εξαιτίας μιας τέτοιας καταστροφής του παλιού. Για κάτι τέτοια μου αρέσουν οι κοσμοπλασίες. Μου θυμίζει το "Αιρέσεις του Υπέρογκου θεού" του Brian Aldiss και επίσης μια λεπτομέρεια από το "Θυμάμαι τις αμαρτίες μου" του Joe Haldeman. Επίσης πολύ ενδιαφέρον έχει η δυνατότητα να "κοιμάσαι" κρυογονικά κάμποσους αιώνες ή χιλιετίες και να ξυπνάς πότε πότε για να ελέγξεις πώς τα πάει ένας πρωτόγονος πολιτισμός και αν έχει εξελιχτεί αρκετά για να έχει την τεχνολογία που σου χρειάζεται εσένα. Αυτό υπάρχει στο τρίτο άλμπουμ της σειράς κόμιξ από όπου προέρχεται το αβατάρ μου, της "Αρμάδας", που είναι και το αγαπημένο μου. Διαφορετική εκμετάλλευση της ίδιας ιδέας. Το έχεις διαβάσει; Οι αντιρρήσεις μου είναι οι εξής: -Γιατί πρέπει οι αστροναύτες να είναι στειρωμένοι; Πέρα από το ότι δε θα σου έφταναν οι λέξεις αν είχες να καλύψεις ΚΑΙ αυτές τις εξελικτικές παραμέτρους της ιδέας. Το να δεχτεί κάποιος να του κάνουν κάτι τέτοιο λόγω δουλειάς δεν προύποθέτει έναν κάποιο βαθμό φανατισμού, τον οποίο όμως δε βλέπω να εμφανίζουν τα τρία μέλη του πληρώματος; -Οι μεταλλάξεις μού τα χάλασαν ελαφρώς. Για να μεταλλάξει κανείς το ίδιο του το DNA και μάλιστα να φτιάξει νέες μορφές ζωής δεν απαιτείται προχωρημένη όχι μόνο τεχνολογία, αλλά και ιδεολογική ανοιχτομυαλιά; Ή ήταν τόσο συνηθισμένοι οι Γεωπρόσφυγες στις τεχνητές μεταλλάξεις και τόσο απαραίτητες αυτές στη ζωή τους (γιατί; ) που κατάφεραν να γίνουν μια καταπιεστική κοινωνία που, παρ'όλ'αυτά, επιτρέπει τις επεμβάσεις στο DNA της; Το δικαιολογείς κάπου και δεν το πρόσεξα; Και βέβαια εγώ θα προτιμούσα να δω την κοινωνική τους εξέλιξη χωρίς τις μεταλλάξεις, θα ήταν πιο ενδιαφέρον. -Αυτές τις φιλοσοφικές-λογοτεχνικές φράσεις τις πέρασα στα γρήγορα. Ακούγονται ωραία, αλλά δε θα έπρεπε να έχει και αισθήματα η νοημοσύνη που κάνει τέτοιες παρατηρήσεις για την πορεία της ανθρώπινης φυλής; Να νιώθει και η ίδια άνθρωπος; Ενώ έχει δηλώσει η ίδια ότι δεν είναι και δε νιώθει. Και γενικά δε βλέπω να έχει διαφορά από έναν άνθρωπο πέρα από τις τεράστιές της ικανότητες, σαν προσωπικότητα δηλαδή. Και κάτι ψιλά: Όλος αυτός ο χαμός με μια βόμβα αντιύλης... Και γιατί την έφτιαξαν, αφού ήταν τόσο επικίνδυνη; Και γιατί προκαλεί εκπομπές ακτινοβολίας και κάνει τη γη μη κατοικήσιμη για εκατομμύρια χρόνια, αν δεν είναι ατομική βόμβα; Αλλά υποθέτω αυτά θα έχουν επιστημονική εξήγηση, απλά δεν την ξέρω εγώ. Η γλώσσα των Γεωπροσφύγων δεν έχει λόγο να αλλάζει τόσο γρήγορα σε τόσο μικρό διάστημα (αιώνες μόνο), αφού πρόκειται για μια κοινωνία μικρή (χιλιάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες μόνο) και χωρίς επαφή με κανέναν άλλο (και αλλόγλωσσο) λαό. Σκέψου τον ελληνικό λαό, που με εκατομμύρια πληθυσμό, χιλιετίες ιστορίας και ένα σωρό περιόδους κατοχής από ξένους λαούς, ακόμα η γλώσσα μοιάζει τόσο πολύ με τα ελληνικά της κλασικής αρχαιότητας (2.000 με 3.000 χρονια πριν). Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Και βέβαια, όπως και το Heresies of the Huge God, έτσι κι αυτό δεν είναι γραμμένο λογοτεχνικά, αλλά κάτι ανάμεσα σε επιστημονικό δοκίμιο και ομιλία καθηγητή ιστορίας. Δεν έχει ανάπτυξη χαρακτήρων και μοιάζει με ντοκυμαντέρ. Αλλά είναι τόσο πυκνό και έχει να πει τόσα πολλά που δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί αλλιώς, εκτός αν γινόταν νουβέλα ή μυθιστόρημα. Αλλά γενικά πολύ καλό. Με συγκίνησε κι εμένα, όπως και την Αϊλίν, η ιδεολογική-κοινωνική οπισθοδρόμηση της ανθρώπινης φυλής και η εξαφάνιση τόσων πολλών ιδιοτήτων από αυτές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους από τα ζώα . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted May 28, 2014 Share Posted May 28, 2014 (edited) Θα έδινα με καμάρι το link αυτής της ιστορίας, σαν απάντηση στους αμφισβητίες της λογοτεχνικότητας της επιστημονικής φαντασίας. Αλλά, κυρίως, θα τους υπογράμμιζα, με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, το είδος του στοχασμού και της φιλοσοφίας που περιέχονται στο κείμενο αυτό, στοιχεία που δυνητικά φέρει γενικά η sf, όσο ίσως κανένα άλλο λογοτεχνικό είδος. Υ.Γ. (Ως φανατικός πιστός της επιστημονικής φαντασίας): Ευχαριστώ την μάγισσα του φανταστικού, για την υπέρτατη προσφορά της στην sf (προσωπικά δεν βρίσκω πού είναι καλύτερη). Edited May 29, 2014 by Πυθαρίων Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted June 5, 2014 Share Posted June 5, 2014 (edited) Καθώς δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, θα ξεκινήσω από τον τίτλο: υπέροχος. Θα μπω στον πειρασμό να αντιπροτείνω "Σκόνη και Όνειρα" όμως καθώς θα μου ταίριαζε περισσότερο στη συγκεκριμένη ιστορία. (Αλλά τι ξέρω εγώ μετά από την ανάγνωση ενός τέτοιου αριστουργήματος;) Η καθηλωτική ατμόσφαιρα, η σπουδαία κοσμοπλασία, ο βαθύ ανθρωπισμός, οι φιλοσοφικές πτυχές αυτού του διηγήματος το κατατάσσουν για εμένα σε ένα από τα πιο όμορφα διηγήματα εφ που έχω διαβάσει. Η γραφή με ταξίδεψε σε μία ιστορία που αγάπησα βαθιά. Υ.Γ.: Θα διαφωνήσω με τη wordsmith ως προς τη γλώσσα: τα σύγχρονα ελληνικά μοιάζουν με τα αρχαία σε έναν γλωσσολόγο, αλλά αν ένας άσχετος Έλληνας της σημερινής εποχής προσπαθήσει να συννενοηθεί ακίμη και έναν Έλληνα 200 χρόνια πριν θα έχει πρόβλημα στον προφορικό λόγο. Edited June 5, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 10, 2014 Share Posted June 10, 2014 Και αν δεν ήμουν αρκετά σαφής, αυτό το διήγημα μου άρεσε τόσο, που το συμπεριέλαβα στη Λίστα των αγαπημένων μου. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 12, 2014 Author Share Posted June 12, 2014 (edited) Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τα σχόλιά σας. Κάποια είναι ιδιαίτερα χρήσιμα και κάποια άλλα, ομολογώ ότι με συγκίνησαν. Να ευχαριστήσω κι από δω τους δυο συμπαίκτες, τον DinoHajiyorgi και τον nikosal για το χρόνο που μου έδωσαν. Μια που το παιχνίδι τελείωσε, να εξηγήσω ένα-δυο πράγματα: Τα αρχαία. Λοιπόν, τα αρχαία προδίδουν την ηλικία των γεροντίων του καναπέ. Όχι, δεν είμαι τόσο αρχαία – δεν τα μιλούσαμε στα χρόνια μου - αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι το είχαμε μάθει καλά. Αν ξέρετε για τον υποτιθέμενο χρησμό της Πυθίας, μη διαβάσετε το σεντόνι στο spoiler. Όταν ήμουνα στο δημοτικό, μάθαμε σε κάποια φάση στην Ιστορία για το μαντείο των Δελφών και για όλη την ιστορία με την Πυθία και τους χρησμούς της. (Βλέπε Φοίβος Απόλλων, Κασταλία Πηγή, φύλλα δάφνης κλπ). Αυτό που είχαμε μάθει στην Ιστορία ήταν ότι με την άνοδο του χριστιανισμού, το μαντείο άρχισε να χάνει την αίγλη του και μάλιστα όταν προσπάθησε ν’ αναβιώσει τα αρχαία ήθη ο Ιουλιανός (ο αποκαλούμενος και παραβάτης ) και πήγε στο μαντείο να ζητήσει χρησμό, η Πυθία του μήνυσε τα εξής: «Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην ού μάντιδα δάφνιν, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ = Πείτε στον Βασιλιά πως κατάχαμα έπεσε ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε Αυτό το κείμενο είχε χρειαστεί στην Ε’ Δημοτικού να το μάθουμε ορθογραφία και να το κάνουμε καλλιγραφία. Θα μπορούσα να το είχα σιχαθεί αλλά με εντυπωσίασε. Πολλά χρόνια αργότερα αναρωτήθηκα για πρώτη φορά αν πράγματι είπε κάτι τέτοιο η τελευταία μάντισσα. Και μόνο πολύ πρόσφατα ανακάλυψα σ’ ένα blog ότι ο χρησμός ήταν πλαστός και ότι τον είχε «συνθέσει» άκρως δημιουργικά ο Βυζαντικός χρονογράφος Γ. Κεδρηνός, τον 11ο αιώνα μ.Χ για να ενδυναμώσει τη χριστιανική πίστη. Και ομολογώ ότι τότε εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Όχι ακριβώς με την καλή έννοια… Το θέμα ήταν πολύ κατάλληλο για να μου θυμίσει το όλο σκηνικό. Η ΠολυΝόη γνωρίζει το χρησμό και γνωρίζει επίσης ότι είναι πλαστός. Από κει και πέρα, υπάρχει ένας παραλληλισμός των αλγορίθμων προεκβολής και πρόβλεψης με τους χρησμούς. Γι’ αυτό και στο τέλος λέει ότι δεν τους χρειάζονται οι αλγόριθμοί της έτσι κι αλλιώς ο χρησμός ήταν μια απάτη. Στα επί μέρους, ν’ απαντήσω κάποιες βασικές απορίες (και να θυμηθώ να τα εξηγήσω λίγο καλύτερα στις διορθώσεις): Morfea, η ΠολυΝόη κάνει πολύ περισσότερα πράγματα στο διάστημα που κοιμούνται οι επιβάτες. Απλώς δείχνω μόνο μερικά. Ας πούμε, η επικοινωνία της με το αγόρι ήταν ένας τρόπος για να δείξω τι συμβαίνει σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο στη Σελήνη χωρίς να τη βάλω πάλι να τα σκέφτεται μόνη της ή να τα συζητάει με κάποιον από το πλήρωμα. Το έκανα για να φανεί μέρος των δραστηριοτήτων της. Πιθανόν να είχε μιλήσει κι άλλες φορές με παρόμοια κόλπα, αλλά αναγκαστικά τη βλέπουμε μόνο σε μια από τις επικοινωνίες. Διγέλαδε, έχεις δίκιο ότι οι ταξιδιώτες είχαν περισσότερες πιθανότητες για καλύτερη τύχη πριν μεταλλαχτούν και οπισθοδρομήσουν κι άλλο οι Γεωπρόσφυγες, αλλά οι συνθήκες δεν επέτρεπαν εκείνη τη στιγμή να μείνουν περισσότερο κοντά στη Γη και να ταξιδέψουν μέχρι τις εγκαταστάσεις (οι ακτινοβολίες θα τους σκότωναν στη διαδρομή). wordsmith, αν κι τα είπαμε από κοντά, δεν είχαν κάνει καμιά θυσία οι αστροναύτες με τη στείρωση. Ίσα-ίσα που προστάτευαν ένα από τα πιο ευαίσθητα συστήματά τους από κοσμικές και λοιπές ακτινοβολίες. Είχαν DNA σε ασφαλείς τράπεζες στη Γη. Απλά η Γη καταστράφηκε τόσο ολοκληρωτικά όσο δεν περίμενε κανείς. Η γλώσσα θα άλλαζε οπωσδήποτε επειδή είχαν περάσει πολλά χρόνια, είχαν συγκεραστεί τρεις-τέσσερις κυρίαρχες κουλτούρες και πολλές άλλες, και είχαν αλλάξει οι συνθήκες ζωής τους ριζικά. Cyrano, η ιδέα δεν ήταν να κάνουν κάποιο πείραμα με αντιύλη στον μανδύα της Γης. Απλώς έγινε ένα σαμποτάζ που ξέφυγε από τον έλεγχο. Χαίρομαι που δεν σε πείθουν οι Απομονωτιστές. Έχει μερικές ελπίδες ακόμα η Γη Σίγουρα υπάρχουν και μερικά ακόμα πράγματα που ήθελαν περισσότερη εξήγηση, αλλά θεώρησα ότι έφταναν και λιγότερα για να πω την ιστορία. Χαίρομαι που σας άρεσε… Cassandra, ευχαριστώ και χαίρομαι που έγινα κατανοητή Πυθαρίων, Mesmer, Mystt, Natasha Greatly honored για την είσοδο στη λίστα των αγαπημένων, mman Sir. Edited June 12, 2014 by Tiessa 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.