Το παλιό αρχοντικό..

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM

Είδος: Tρόμος

Βία; Χμ, λίγη,ίσως..

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2100

Αυτοτελής; Οχι, είναι το πρώτο από δύο μέρη, αν και στέκεται άνετα και μόνη της.

Σχόλια: Πολυμασημένο το θέμα, αυτή είναι η δική μου προσπάθεια πάνω του. Το δεύτερο μέρος είναι ποίημα και θα το ανεβάσω αμέσως μετά στην αντίστοιχη κατηγορία.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ..

 

 

_____Κάποτε ο Stephen King είχε γράψει πως ο καλύτερος τρόπος για να σιγουρευτείς ότι κάποιος θα διαβάσει αυτά που γράφεις είναι να γράψεις με μεγάλα κι ευανάγνωστα γράμματα τη λέξη "Ημερολόγιο" στο εξώφυλλο. Το μόνο που θα μένει μετά είναι να πεθάνεις, και εγγυημένα ότι έγραψες θα διαβαστεί.

_____Απόψε σκοπεύω να πάω, και δε νομίζω να γυρίσω πίσω.Κι επειδή ακριβώς θέλω να μαθευτεί η ιστορία μου κάθομαι τώρα και τη γράφω εφαρμόζοντας αυτή τη συμβουλή, το τρυκ με το "Ημερολόγιο". Ίσως όχι αύριο, ούτε τις προσεχείς μέρες πιθανότατα, δεν είμαι και ο πιο αγαπητός άνθρωπος, κάποια στιγμή όμως κάποιος θα αντιληφθεί ότι λείπω, και μόλις η αστυνομία μπει στο σπίτι μου το πρώτο που θα βρουν θα είναι αυτό εδώ ακριβώς το τετράδιο. Αν βέβαια, όσο απίθανο κι αν μου φαίνεται αυτό, καταφέρω να επιστρέψω ζωντανός, τότε θα το κάψω στο τζάκι μου γιατί όλα θα έχουν πάει κατ' ευχήν και κανείς δε χρειάζεται να μάθει ποτέ τίποτα από ότι πρόκειται να γίνει αυτό το βράδυ. Αν φοβάμαι; Φυσικά και φοβάμαι! Για την ακρίβεια είμαι τρομοκρατημένος. Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να πάω και να αντιμετωπίσω ότι κι αν είναι αυτό που με περιμένει κοντά τριάντα χρόνια τώρα. Καλό όμως είναι να τα πάρω από την αρχή αν στ' αλήθεια θέλω να μαθευτεί τι συνέβη.

_____Παντού υπάρχει ένα σπίτι, ένα παλιό κατά κανόνα οίκημα που οι ντόπιοι θεωρούν στοιχιωμένο. Μην παρεξηγηθώ, δεν πιστεύω σε φαντάσματα, μάγισσες, βρυκόλακες και λοιπά συναφή. Από μικρός ήμουν άπιστος όσον αφορά όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε αφάνταστα να ακούω ιστορίες που κάνουνε τους ανθρώπους να ανατριχιάζουν. Και οι ιστορίες για το παλιό διόροφο αρχοντικό που δέσποζε σκοτεινό και ακατοίκητο στην πλαγιά πάνω από το χωριό μου ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές.

_____Είχε χτιστεί στα τέλη του 19ου αιώνα, από κάποιον Τούρκο αγά που είχε διοριστεί από το πασά των Ιωαννίνων ως αφέντης στην περιοχή. Με την Απελευθέρωση το 1913 τόσο ο ίδιος ο αγάς, όσο και όλοι όσοι ζούσαν στο αρχοντικό, χαρέμι, υπηρέτες, φρουρά κλπ, είχαν κατασφαχτεί από τους ξεσηκωμένους ντόπιους. Λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο το αγόρασε από την κοινότητα μέσω μεσιτικού γραφείου ένας πλούσιος σύμφωνα με τις φήμες αλλά εξαιρετικά μοναχικός άντρας, παντελώς άγνωστος στο χωριό. Απομονώθηκε εκεί, εγείροντας φυσικά απορίες και ψιθύρους στο χωριό, που ένα δυο χρόνια μετά έγιναν θεωρίες εξαιτίας μερικών αδικαιολόγητων εξαφανίσεων νέων κοριτσιών της περιοχής. Πιο λογικό βέβαια ήταν να σκεφτεί κανείς πως την είχαν κοπανήσει για τα Γιάννενα με κάποιον αγαπητικό, αλλά οι θεωρίες δίναν και παίρναν, μερικές μάλιστα πιο τραβηγμένες να κάνουν λόγο για μαγεία, ή ακόμα και για κανιβαλισμό! Ο μόνος που πήγαινε στο αρχοντικό ήταν ένας χωριανός που είχε προσληφθεί από το ίδιο μεσητικό γραφείο ως επιστάτης, στην πράξη είχε αναλάβει τον ανεφοδιασμό του αρχοντικού με τα απαραίτητα, όπως επίσης και με την διακίνηση της όποιας, σπάνιας, αλληλογραφίας. Αυτός υποστήριζε πως ποτέ δεν είχε δει τον μυστηριώδη ιδιοκτήτη, παρά μόνο έμπαινε στην κουζίνα από την πόρτα της υπηρεσίας τη συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας που όριζε η συμφωνία τους, έκανε γρήγορα ότι δουλειά είχε να κάνει, και έφευγε αμέσως. Μια δυο φορές που είχε πιει λίγο παραπάνω είχε εκμυστηρευθεί σε στενό κύκλο φίλων του πως το μέρος τον τρόμαζε, είχε αρνηθεί όμως οποιαδήποτε περαιτέρω λεπτομέρεια, εκτός από το ότι αν δεν είχε ανάγκη τα χρήματα δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάταγε το πόδι του εκεί.

_____Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και το χωριό καταλήφθηκε, οι ναζί επέλεξαν αυτό ακριβώς το αρχοντικό για τοπική τους βάση. Όταν μπήκαν μέσα δε βρήκαν κανέναν, κι όλοι στο χωριό υπέθεσαν πως ο ιδιοκτήτης τους είχε προλάβει να φύγει. Από τις πρώτες όμως μέρες κιόλας οι Γερμανοί άρχισαν να χάνουν στρατιώτες τους. Στην αρχή το απέδωσαν όπως είναι λογικό σε κάποια μυστική ομάδα αντίστασης, αλλά ξαφνικά μια μέρα ούτε ένα μήνα απ' όταν εγκαταστάθηκαν εκεί τα μάζεψαν άρον άρον και φύγανε, χωρίς κουβέντα! Φυσικά την άλλη μέρα νέα φρουρά ήταν στο χωριό, μόνο που αυτή τη φορά επέλεξαν ένα άλλο σπίτι για βάση τους, αισθητά μικρότερο και φτωχότερο, στην άλλη άκρη μάλιστα του χωριού. Έκτοτε το αρχοντικό έστεκε κλειστό, σκοτεινό και ακατοίκητο, μια ζοφερή εικόνα παρακμής που γεννούσε ιστορίες και θρύλους γύρω από τα τζάκια τα χειμωνιάτικα βράδυα. Κι όπως ήταν φυσικό, δεν άργησε να χαρακτηριστεί στοιχιωμένο, γεγονός που έκανε τους χωριανούς στις επόμενες δεκαετίες να το αποφεύγουν συστηματικά. Εκτός από μένα και τον φίλο μου τον Τάκη.

_____Ήμουν δεκατριών χρονών όταν χρειάστηκε να αποδείξω στους φίλους μου ότι δεν φοβάμαι. Ξέρετε πως είναι σ'αυτές τις ηλικίες, πέφτει μια κατά κανόνα ανόητη πρόκληση από κάποιον, κι αν δεν την αποδεχθείς σε κυνηγάει η καζούρα ίσως και για πάντα. Δέχτηκα να μπω βράδυ στο αρχοντικό για να αποδείξω ότι δεν φοβόμουν, άσχετα βέβαια που η καρδιά μου χοροπήδαγε στο στήθος μου λες και θα πεταγόταν έξω! Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το παραδεχτώ αυτό. Με ακολούθησε ο καλύτερός μου φίλος, ο Τάκης. Φοβισμένος κι αυτός όπως κι εγώ, αλλά είμασταν πολύ αχώριστοι για να δεχτεί να παριμένει απ' έξω με τους άλλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ, ήταν όπως και τώρα 31 του Μάρτη, του 1984. Τη στιγμή που στριμωχνόμασταν ανάμεσα στα σιδερένια κάγκελα του φράχτη για να μπούμε στο χορταριασμένο περίβολο, το ρολόι της εκκλησίας στην πλατεία του χωριού χτυπούσε έντεκα φορές. Είχε φεγγάρι,αλλά η ανοιξιάτικη συννεφιά το μισόκρυβε, και το λιγοστό φως έφτιαχνε αλλόκοτες, απόκοσμες σκιές κάτω από τα ψηλά κυππαρίσια που οριοθετούσαν το μονοπάτι για την κύρια είσοδο. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, κι αυτό ήταν παράξενο γιατί ενώ είχε αεράκι τα αιωνόβια κλαδιά και τα πυκνά χόρτα του απεριποίητου από πολλά χρόνια κήπου δεν θρόιζαν καθόλου. Οι υπόλοιποι της παρέας περίμεναν απ' έξω να δειλιάσουμε, και μας προκαλούσαν για λίγο γελώντας, αλλά στην πραγματικότητα απλά προσπαθούσαν να κρύψουν τη νευρικότητα και το φόβο τους στη θέα του στοιχιωμένου αρχοντικού.

_____Δεν ήταν κλειδωμένα. Αντίθετα, μόλις έσπρωξα την βαριά περίτεχνη ξύλινη εξώπορτα άνοιξε διάπλατα με ελάχιστη προσπάθεια. Θυμάμαι που μου έκανε εντύπωση ότι δεν έτριξε καθόλου! Λίγη σκόνη σηκώθηκε από το πάτωμα μόλις κάναμε καναδυό βήματα στο μεγάλο χωλ. Ανάψαμε άπό ένα κερί που είχαμε κλέψει νωρίτερα από τα σπίτια μας, και με μόνο φως τις ισχνές φλογίτσες προχωρήσαμε στο εσωτερικό. Τότε ήταν που μια δυνατή ριπή αέρα έκλεισε την πόρτα πίσω μας με πάταγο. Παγώσαμε, σχεδόν βρέξαμε τα παντελόνια μας από την τρομάρα μας. Γελάσαμε νευρικά, πιο πολύ για να πάρουμε λίγο θάρρος, και αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω μας. Όλο το χωλ είχε στους τοίχους του μεγάλους πίνακες σε σκαλιστά κάδρα με παράξενες απεικονήσεις που δεν τις καταλαβαίναμε αλλά μας ανατρίχιαζαν. Σε κάποιον γυμνές γυναικείες φιγούρες χόρευαν γύρω από μια μεγάλη φωτιά σ' ένα δάσος, σ' έναν άλλον μια ομάδα ημίγυμνων τριχωτών αντρών έτρωγαν οκλαδόν γύρω από μια φωτιά κόβοντας με τα χέρια τους κομμάτια από ένα μεγάλο ζώο, ενώ σε ένα μεγάλο δωμάτιο πάνω από το τζάκι υπήρχε ο πίνακας ενός αυστηρού επιβλητικού λιπόσαρκου ψηλού άντρα, με μαύρη καμπαρντίνα και ημίψηλο καπέλο που η σκιά του έκρυβε τα μάτια του έτσι που να φαίνονται μόνο δυο κοκκινωπές κουκίδες. Σ' αυτό το δωμάτιο, η κυρίως σάλα προφανώς, μια παλιά σκισμένη σβάστιγκα πεταμένη στο πάτωμα, και δυο τρεις καρέκλες γύρω από ένα αναποδογυρισμένο τραπέζι έδειχναν πως ήταν ο χώρος που χρησιμοποιούσαν κυρίως οι Γερμανοί. Κοιτάξαμε καναδυό ακόμα δωμάτια, αλλά ήταν άδεια, εκτός από μερικά πεταμένα κιβώτια χωρίς περιεχόμενο.

_____Στη βάση της σκάλας για τον πάνω όροφο συζητήσαμε για λίγο αν θα ανεβαίναμε, ή αν ήταν αρκετή η παραμονή μας και φρονιμότερο να βγούμε έξω. Είχαμε αποδείξει ότι δε φοβόμασταν, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να μείνουμε εκεί μέσα κι άλλο. Αποφασίσαμε ότι ήταν καλή ιδέα να φύγουμε και γυρίσαμε προς την εξώπορτα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τα κεριά μας έσβησαν ταυτόχρονα και μείναμε έντρομοι στο απόλυτο σκοτάδι, ενώ σαν να μην ήταν αρκετό αυτό ακούστηκε από μακρυά το ρολόι στο καμπαναριό να χτυπάει δώδεκα, μεσάνυχτα! Φυσικά πανικοβληθήκαμε! Κουτρουβαλώντας και σκοντάφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο τρέξαμε στο χωλ προς την εξώπορτα. Ο Τάκης έφυγε μπροστά, κι εγώ τον ακολουθούσα κατά πόδας. Τότε ένιωσα κάτι να με αρπάζει με δύναμη και να με τραβάει προς τα πίσω. Έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα ουρλιάζοντας απ' το φόβο μου. Αμέσως πάνω μου έπεσε μια λεπτή μορφή και με ακινητοποίησε. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα κατακόκκινα μάτια του, το μακρόστενο οστεώδες πρόσωπο με τους μεγάλους κυνόδοντες, τα μακριά δάχτυλα με τα γαμψά νύχια, την μαύρη καμπαρντίνα που ανέμισε και μας σκέπασε. Για μια στιγμή μόνο στάθηκε σα να σημάδευε, και το σάλιο του έτρεξε στο μέτωπό μου κάνοντάς με να γυρίσω στο πλάι εκθέτοντας έτσι το λαιμό μου στο πλάσμα. Έκανε αμέσως την κίνηση να μου σκίσει το λαιμό σαν άγριο ζώο. Μου έσωσε τη ζωή ο Τάκης, που χωρίς καν να το σκεφτεί όρμησε ουρλιάζοντας υστερικά και κλώτσησε το πλάσμα στο κεφάλι, κάνοντάς το να κυλήσει ξαφνιασμένο λίγο πιο πέρα. Πετάχτηκα όρθιος, και όρμησα για την εξώπορτα, την άνοιξα, βγήκα, και απομακρύνθηκα τρέχοντας πριν συνειδητοποιήσω ότι ο Τάκης δεν με ακολουθούσε. Η πόρτα έκλεισε ξανά με πάταγο, το πλάσμα ότι κι αν ήταν είχε προλάβει και είχε αρπάξει τον φίλο μου. Τον άκουγα να ουρλιάζει ενώ έπεφτα πάνω στην πόρτα και την έσπρωχνα με όλη μου τη δύναμη. Ούρλιαζα το όνομά του, χτύπαγα το σκληρό ξύλο με τις γροθιές μου, την κλώτσαγα, αλλά η πόρτα όσο εύκολα είχε ανοίξει την πρώτη φορά τόσο είχε σφραγίσει τώρα. Όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν πέσει πάλι σιγή στο εσωτερικό, και μόνο το δικό μου κλάμα ακουγόταν μέσα στη νύχτα. Το ουρλιαχτό απόγνωσης του Τάκη όμως ακόμα το ακούω ορισμένα βράδυα όταν προσπαθώ να κοιμηθώ.

_____Δεν ξαναείδα τον φίλο μου ποτέ. Το επόμενο πρωί η χωροφυλακή έκανε μια γρήγορη έρευνα γύρω από το αρχοντικό αλλά δε βρήκε τίποτα. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θέλανε να βρούνε κάτι. Έφαγα πολύ ξύλο για να μαρτυρήσω μια αλήθεια που να τους επιτρέπει να κοιμούνται ήσυχα τα βράδυα, μέχρι που κατάλαβα ότι κανένας δε πρόκειται ποτέ να με πίστευε και έκλεισα το στόμα μου για πάντα. Λίγους μήνες μετά μετακομίσαμε, το χωριό άρχισε να αποξενώνει τους γονείς μου, και τους απέφευγαν λες και είχαν κάποια αρρώστια. Ήρθαμε στα Γιάννενα, γράφτηκα σε νέο σχολείο, και σιγά σιγά η ζωή μου πήρε το δρόμο της. Ποτέ όμως δεν ξέχασα πως εγώ ήταν να χαθώ εκείνο το βράδυ, και πως ο φίλος μου με είχε σώσει και το είχε πληρώσει πολύ ακριβά.

_____Τώρα είμαι σαράντα χρονών. Δεν παντρεύτηκα ποτέ, κι από τότε που πέθαναν οι γονείς μου πριν από χρόνια ζω ολομόναχος. Δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός τύπος. Εκείνο το βράδυ με στοίχιωσε από τότε, και μου έγινε σιγά σιγά εμμονή. Μελέτησα την τοπική λαογραφία, σε σημείο να γίνω ειδικός και να μου δοθεί έδρα στο τοπικό Λαογραφικό Μουσείο, αποκτώντας έτσι πρόσβαση σε πλήθος πηγών απ' όπου κανονικά θα έπρεπε να βρω πληροφορίες για την δική μου περίπτωση. Έμαθα ένα σωρό πράγματα, αλλά δε βρήκα απολύτως τίποτα για το αρχοντικό από την Απελευθέρωση και μετά. Λες και έπαψε να υπάρχει, λες και κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί μ' αυτό. Εγώ όμως ήθελα, έτσι μη έχοντας άλλη επιλογή τα παράτησα όλα πριν δυο μήνες και επέστρεψα στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό. Οι χωριανοί με αποφεύγουν ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, πιστεύω μάλιστα πως τους έδωσα θέμα να συζητούν γύρω από τα τζάκια τους όταν μαζεύονται τα βράδυα. Περνώ ατελείωτες ώρες στη βεράντα μου παρατηρώντας το αρχοντικό, περιμένοντας κάτι, δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά κάτι. Πριν μια βδομάδα βγήκα ένα βράδυ πολύ αργά, κι έστρεψα το βλέμμα μου προς τα κει. Θα ορκιζόμουν ότι παρά την απόσταση είδα δύο κόκκινες λάμψεις σ' ένα από τα παράθυρα του πάνω ορόφου, δυο κατακόκκινα μάτια πίσω από τις γρίλιες που κοιτούσαν απ' ευθείας εμένα.

_____Αν φοβάμαι; Φυσικά και φοβάμαι, αλλά πρέπει να πάω. Εγώ έπρεπε να μείνω εκεί κι όχι ο Τάκης. Απόψε το βράδυ, 31 του Μάρτη όπως και τότε, μόνο που τώρα είναι 2013, θα διαβώ ξανά το κατώφλι του αρχοντικού. Μόνος μου αυτή τη φορά, γιατί μόνος μου είχα βγει την προηγούμενη, τότε το '84. Ελπίζω ο κύκλος να κλείσει κι όταν ( αν ) βγω να έχω μαζί μου και τον Τάκη, αλλά ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατο. Έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε, ξέρω καλά ότι ο φίλος μου που εκείνο το βράδυ μου έσωσε τη ζωή είναι χαμένος για πάντα. Αυτό όμως δεν μπορεί να με σταματήσει.

_____Σε λίγες ώρες όλα θα έχουν ξεδιαλύνει. Αν δε γυρίσω, αυτό εδώ το "Ημερολόγιο" θα διαβαστεί, και η ιστορία μου θα γίνει γνωστή. Αν γίνει και πιστευτή δεν ξέρω, δεν νομίζω. Μάλλον θα γίνει πάλι μια γρήγορη έρευνα όπως και τότε, και η υπόθεση θα μπει στα ανεξήγητα για πάντα.

_____Αν φοβάμαι; Όσο περνάει η ώρα και νυχτώνει νομίζω ότι πια όχι, δεν φοβάμαι όσο πριν..

 

By MADnJIM..

Edited May 29, 2014 by MadnJim

[MadnJim]

[wonderergr]

Μετά από περίπου δύο μήνες και ένα smiley κατάφερα επιτέλους να βρώ χρόνο να ποστάρω την άποψή μου για τις ιστορίες σου. Πρέπει να σου πω πως την συγκεκριμένη ιστορία την διάβασα με το που ανέβηκε. Ίσως όμως να φταίνε τα περίπου 5.000.000 θρίλερ που έχω δεί αλλά η ιστορία σου δεν με τρόμαξε ιδιαίτερα. Οχι η ιστορία σου όπως είναι δοσμένη, αλλά η ιδέα του στοιχειωμένου σπιτιού δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα τρομακτική. Πιστεύω πως με λίγη δουλειά παραπάνω στον τομέα της ατμόσφαιρας θα μπορούσες να κάνεις θαύματα ακόμη και με αυτή την όχι και τόσο τρομακτική, για τα δικά μου δεδομένα επαναλαμβάνω, ιδέα. Αυτά από εμένα. Ελπίζω να βοήθησα. 

[Φάντασμα]

Μόλις είδα οτι το διήγημα γράφτηκε από τον MadnJim τοτε είπα εγγυημένα θα είναι μια καλή ιστορία τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα.

 

Σκοτεινή ιστορία άκρως ατμοσφαιρική (λίγο κλισέ βέβαια) αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και την παρουσιάζεις πολύ ωραία.

Ακριβώς όπως και στο προηγούμενο διήγημα σου Το νησί του θανάτου.. έτσι και εδώ ένιωσα σαν να έβλεπα κάποια ταινία.

[MadnJim]

Ευχαριστώ πολύ παιδιά για το χρόνο σας και τα καλά σας λόγια.

Εννοείται πως το θέμα είναι ίσως από τα πιο κλισέ, γι' αυτό και στον πρόλογό μου το αναφέρω ως "πολυμασημένο". Αυτή είναι μία από τις δικές μου εκδοχές για στοιχιωμένα σπίτια. Ίσως να πρέπει να δείτε και το δεύτερο μέρος στη βιβλιοθήκη ποίησης, γιατί είναι ποίημα.

 

Φίλε μου Νίκο, σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα, γιατί με το σχόλιό σου φούσκωσα σα παγώνι! Ελπίζω να βρεις κι άλλες ιστορίες μου το ίδιο ενδιαφέρουσες, απλά να θυμάσαι ότι γράφω σε διάφορα είδη, με αδυναμία στα funny.

 

Να πω για τα smiley που έχω βάλει στις ασχολίαστες ιστορίες μου. Το έκανα, και θα το κάνω πάντα στο εξής, επειδή αν δεν υπάρξει κάποιο reply δεν φαίνονται τα views, και όπως όλους φαντάζομαι με ενδιαφέρει πολύ αυτό το νουμεράκι. Είναι πολύ αποθαρρυντικό να βλέπεις μόνιμα ένα μηδενικό, ότι κανείς δεν σου δίνει σημασία (το πιο άσχημο bug που έχω συναντήσει ποτέ)..