Γουλιέλμος Στερεπόκεν

[Cyrano]

Όνομα Συγγραφέα: Ποθητός
Είδος: επιστημονική φαντασία, μάλλον.
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1382
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Σχολιάστε ανελέητα. Εννιά μήνες αποχής από τη συγγραφή λόγω έλλειψης χρόνου, με έχουν σκουριάσει.

 

 

Γουλιέλμος Στερεπόκεν

 

Όταν ο Γουλιέλμος Στερεπόκεν, έπειτα από μια στιγμή αφηρημάδας, έστρεψε το κεφάλι του κι αντίκρισε τα φώτα του τεράστιου φορτηγού που δύο δευτερόλεπτα αργότερα θα τον συνέθλιβε κάτω από τις ρόδες του, έψαξε με υπερένταση στο μυαλό του να βρει την τελευταία εικόνα με την οποία θα έκλεινε η αυλαία της ζωής του. Μη βρίσκοντας τίποτε το αξιοσημείωτο ανάμεσα στα επιτεύγματα του βίου του, μόλις που πρόλαβε ν' ανακαλέσει την εικόνα του γιου του, προτού εγκαταλείψει τον κόσμο.

 

***

 

Ανοίγοντας τά μάτια του, διαπιστώνει ότι είναι ανήμπορος να κουνηθεί. Περιφέρει το βλέμμα του στο τεράστιο δωμάτιο, το γεμάτο με κάποια γνώριμα και πολύ περισσότερα μη γνώριμα αντικείμενα. Μετά από λίγο, μια γιγαντιαία γυναίκα μπαίνει στο δωμάτιο, σκύβει πάνω του και του χαμογελάει. Με φρίκη, ο Γουλιέλμος Στερεπόκεν συνειδητοποιεί ότι είναι μωρό.

Πολύ γρήγορα ο Γουίλ, όπως τον φωνάζουν χαϊδευτικά, θα συνειδητοποιήσει ότι σε αυτή τη ζωή είναι πολύ πιο ευφυής απ' ό,τι στην προηγούμενη. Κι είναι ακριβώς αυτή η επιπλέον ευφυία που στα δύο πρώτα χρόνια, των κινητικών και γλωσσικών περιορισμών του βρέφους, θ' αποτελέσει τον βασικό του σύντροφο. Κατά την περίοδο αυτή, ο Γουίλ θ' αναστοχαστεί την προηγούμενη ζωή του, θα εντοπίσει πολλά από τα λάθη και τις αστοχίες του, ψευδαισθήσεις κι ιδεολογήματα που τον καθήλωσαν στην μετριότητα. Ως μωρό, ο Γουίλ θα κλάψει πολλές φορές πικρά αναλογιζόμενος όλα αυτά, αλλά και θα βυθιστεί συχνά σε γλυκές αναπολήσεις στιγμών τρυφερότητας .

Στο προνήπιο μαζί με τα άλλα παιδάκια, θα διδαχθεί βασικές αρχές κοινωνιολογίας και ψυχολογίας, λίγα ανώτερα μαθηματικά και βιολογία – κυρίως μέσω ντοκιμαντέρ, αλλά και διαδραστικών παιχνιδιών. Ο μπαμπάς κι η μαμά στο σπίτι συζητούν περίπλοκα ζητήματα. Παίζει μαζί με τον μπαμπά ένα παιχνίδι εννοιολογικού σκακιού, στο οποίο ο πρώτος προσπαθεί φιλότιμα, αλλά όχι πάντοτε επιτυχημένα, να χάνει τις περισσότερες φορές, ενώ η μαμά τον πηγαίνει συχνά στο θέατρο, για να παρακολουθήσει με τα άλλα νήπια Σαίξπηρ κι Ιονέσκο.

Στην πρώτη δημοτικού ο Γουίλ διδάσκεται Πλάτωνα και Λεβί Στρος. Στις εκπαιδευτικές εκδρομές η τάξη εξασκείται στην τοξοβολία. Νιώθει το μυαλό του ν' ανοίγει, αλλά τα μαθήματα είναι απαιτητικά κι ο Γουίλ έχει ανάγκη να παίζει με τους φίλους του: συνεργατικά αθλήματα, παιχνίδια ρόλων πολλαπλών προσωπικοτήτων, αλλά η αγαπημένη τους ασχολία, είναι να συναντώνται τ' απογεύματα στο πάρκο, μακριά από τα βλέμματα των γονιών τους και ν' ανταλλάσσουν αναμνήσεις του 'τότε'. Πρόκειται για μια άτυπα απαγορευμένη δραστηριότητα και το ξέρουν, μια μορφή ψυχοπαλιμπαιδισμού. Απ' ό,τι φαίνεται όμως οι μεγάλοι κάνουν συχνά τα στραβά μάτια – αρκεί οι μικροί να μην το παρακάνουν. Οι συναντήσεις θα τελειώσουν άδοξα όταν μια μέρα ένα παιδί, ο Μάριος, χημικός στην προηγούμενη ζωή του, προσφέρει στην παρέα αλκοόλ που έχει φτιάξει κρυφά στα εργαστήρια του σχολείου. Δύο ώρες αργότερα, η τρεκλίζουσα παρέα βγαίνει έξω στο δρόμο, φωνάζοντας σ' όλα τα παιδιά να επαναστατήσουν, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στον παλιό τους εαυτό και τον παλιό τους κόσμο. Συλλαμβάνονται όλοι άμεσα. Ο Γουίλ τιμωρείται αυστηρά και κανείς δεν ξαναβλέπει τον Μάριο. Αργότερα μαθαίνουν ότι έχει κλειστεί σε ένα ειδικό σχολείο με παιδιά που πάσχουν από νοητική και συναισθηματική υστέρηση.

Στην πρώτη γυμνασίου, ο Γουίλ γνωρίζει ήδη τοπολογία και κβαντομηχανική, έχει διαβάσει Καρτέσιο και Λοκ. Τώρα όμως που οι πρώτες ενδείξεις ανάπτυξης της υπερσυνείδησης αρχίζουν να εμφανίζονται, τα πράγματα σοβαρεύουν. Βλοσυρά προσωπάκια σπαζοκεφαλιάζουν πάνω από τον Βιτκεστάιν και την αναθεωρημένη θεωρία της σχετικότητας. Ουσιαστικά όμως, είναι ακόμη παιδιά και στα γενέθλιά τους παίρνουν δώρο ανθολογίες προεφηβικών αναγνωσμάτων με Ντοστογιέφσκι, Βολταίρο και Ρουσσώ.

Ο Γουίλ αντιλαμβάνεται γρήγορα πόσο ανάγκη έχει την προστασία των γονιών του. Καθώς αυξάνονται τα κρούσματα πρόωρης 'ανεξαρτητοποίησης' στον πληθυσμό των συμμαθητών του, ο Γουίλ ανακαλύπτει ότι οι ποινές που αφορούν στην εφηβική παραβατικότητα είναι απείρως αυστηρότερες από αυτές των ενηλίκων κι οδηγούν, όχι και τόσο σπάνια, ακόμη και στην θανατική ποινή. Ένας έντρομος Γουίλ θα ζητήσει από τον πατέρα του τη νομοθεσία σχετικά με τους ανήλικους και θα φθάσει στα όρια του πανικού όταν εκείνος θα κουνήσει το κεφάλι του λέγοντάς του πως απλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο κι ότι θα καταλάβει περισσότερα όταν θα διδαχθεί στο τέλος του γυμνασίου τον Καντ και τον Σπινόζα. Αποφεύγοντας να ρισκάρει ως τότε, ο Γουίλ θα φροντίσει να παραμείνει εντός των ορίων της παιδικότητάς του. Μια παιδικότητα που όμως σιγά σιγά τον εγκαταλείπει. Το κεφάλι του έχει ήδη αρχίζει να παίρνει το μπαλονοειδές σχήμα των ενηλίκων και το σώμα του ακολουθεί τις αλλαγές της έναρξης της εφηβείας.

Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα συνοδεύονται από το μάθημα σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο. Αφελώς ο Γουίλ προσδοκά μια επανεκκίνηση της αθωότητας κι ένα μάθημα που – επιτέλους – θα είναι εύκολο και βαρετό. Διαβάζει με ενδιαφέρον τις βιολογικές περιγραφές περί της ύπαρξης και λειτουργίας των ερωτικών ζωνών, αλλά όταν φθάνουν στην 'τεχνικές' φρίττει. Οι ταινείες πορνό που είχε παρακολουθήσει στην προηγούμενη ζωή του, φαντάζουν με απλοϊκές, συμβολικές χειρονομίες, ενώ ακόμη κι ο μαρκήσιος ντε Σαντ φαντάζει εδώ ως ένας πουριτανός κι ανέμπνευστος εκκεντρικός. Τις επόμενες εβδομάδες, ένας παραζαλισμένος Γουίλ θα διαβάσει με ανοιχτό το στόμα πλήθος ερωτικών σκηνικών που αντιστοιχούν στις υπερνευρώσεις κι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές των ενηλίκων, συμβουλές και προειδοποιήσεις πάνω σε πιθανές εκδοχές μιας σεξουαλικής ζωής, η οποία σχεδόν πάντοτε τον τρομοκρατεί και σπανίως τον διεγείρει. Το ότι πρόκειται για το μόνο μάθημα που δεν έχει εξετάσεις, δεν τον παρηγορεί στο ελάχιστο. Οι άρρενες συμμαθητές του μοιάζουν να υποφέρουν εξίσου μ' εκείνον· τα κορίτσια, ως πιο ώριμα, δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Στο λύκειο, ο Γουίλ θα κοπεί μία φορά στο εργαστήριο βιοτεχνολικού σχεδιασμού, καθώς η αποικία των πλασμάτων που κατασκεύασε, εκφυλίστηκε και πέθανε σε δύο μόλις εβδομάδες μέσα στη δεξαμένη της. Την επόμενη χρονιά, στο εργαστήριο μικροκοσμολογικών πυρηνικών κατασκευών, ο Γουίλ, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει τους καθηγητές του, θα σχεδιάσει μια εξαιρετικά φιλόδοξη κι εντυπωσιακή διάταξη μικροαστέρων. Το αποτέλεσμα θα είναι μια εξίσου εντυπωσιακή αλυσιδωτή αντίδραση, η οποία θα οδηγήσει το μεν εργαστήριο σε μερική καταστροφή, τον δε Γουίλ με ελαφρά εγκαύματα στις πρώτες βοήθειες του σχολείου του.

Με τις απολυτήριες εξετάσεις του λυκείου ν' απαιτούν τη σύνταξη μιας νέας κοσμοθεωρίας, σε μαθηματικό, βιολογικό, φιλοσοφικό, ή κοινωνιολογικό πεδίο, Ο κακομοίρης ο Γουιλ μετά βίας παίρνει τη βάση και δεν εισάγεται σε κανένα πανεπιστήμιο. Οι γονείς του, άνθρωποι πράοι και με στέρεα αντίληψη της πραγματικότητας, τον παροτρύνουν να διαλέξει μια πρακτική εκπαίδευση κι ο Γουίλ (ίσως παρακινούμενος από τα αχνά ξέφτια μιας παλιάς μνήμης που πλέον φαντάζει σαν παιδική ονειροπόληση) εγγράφεται ως μαθητευόμενος τεχνίτης κβαντικών υπολογιστών.

Πρόκειται για ένα αξιοπρεπές επάγγελμα, αν κι ο Γουίλ, που πλέον προσφωνείται και πάλι Γουλιέλμος, γνωρίζει πλέον καλά ότι ποτέ δε θα έχει πρόσβαση στις δραστηριότητες της μεσαίας κι ανώτερης τάξης. Οι ακανθώδεις πολιτικές διαμάχες μεταξύ των φυσιολατρών υποστηρικτών του νεομηχανικού κλάδου αντιστροφής της εντροπίας από τη μία και των βιοενορατικών οπαδών της εξέλιξης των ανθρώπων σε υλιστικές, περιορισμένης εμβέλειας θεότητες από την άλλη, είναι τομείς στους οποίους ο Γουλιέλμος ούτε μπορεί αλλά ούτε κι ενδιαφέρεται ν' αναμιχθεί. Άλλωστε οι ορίζοντές του αυτήν την περίοδο, έχουν κατακλυστεί από το εκτυφλωτικό φως του έρωτα Μια νοστιμούλα, παχουλούτσικη φοιτήτρια ψυχοκινητικού μασάζ στη διπλανή τεχνική σχολή, κυριαρχεί στους πόθους και τις επιθυμίες του. Κι αν εξαιρέσει κανείς δύο σχεδόν παρ' ολίγον μοιραία ατυχήματα κατά τη διάρκεια των πρώτων σεξουαλικών τους επαφών (ατυχήματα που στέλνουν εκείνον μεν στο νοσοκομείο, εκείνη δε για ένα σύντομο διάστημα σε νευρολογική κλινική), η Μοίρα φαντάζει αποφασισμένη να τους ενώσει σε ένα κοινό πεπρωμένο.

Και πράγματι, θα πορευτούν μαζί. Θα επιβιώσουν της Μεγάλης Καννιβαλικής Επιδημίας και είκοσι δύο χρόνια αργότερα, της μαύρης περιόδου της Επταετούς Ψύχωσης που κόντεψε ν' αφανίσει ολοκληρωτικά τον πολιτισμένο κόσμο. Θα κάνουν δύο παιδιά τα οποία δε θα εκπληρώσουν τις προσδοκίες τους, αλλά ούτε και θα επιβεβαιώσουν τους φόβους τους. Ογδόντα επτά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία τους, θα χωρίσουν συναινετικά. Οι ψυχοϋπαρξιολόγοι της παλιάς σχολής θ' απέδιδαν το χωρισμό τους στην 'κρίση της μέσης ηλικίας', ενώ οι νεοεμφανισθέντες κήρυκες της Κυκλικής Ζωτικότητας, αναμφίβολα θα υμνούσαν την επιλογή τους. Όμως ένας χωρισμός είναι ένας χωρισμός κι επιπλέον ο Γουλιέλμος, απασχολημένος με συνεχείς επιμορφώσεις πάνω στη δουλειά του, δε θα βρει ποτέ το χρόνο να στοχαστεί πάνω στις προοπτικές είτε της μίας είτε της άλλης θεώρησης.

 

***

 

Όταν ο Γουλιέλμος Στερεπόκεν, έπειτα από μια στιγμή αφηρημάδας, έστρεψε το κεφάλι του κι αντίκρισε τα φώτα του τεράστιου αεροχήματος που δύο δευτερόλεπτα αργότερα θα τον συνέθλιβε κάτω από τις τουρμπίνες του, δεν έψαξε καμία εικόνα με την οποία θα έκλεινε την αυλαία της ζωής του. Σε μια σπάνια γι αυτόν στιγμή διαύγειας, ευχήθηκε μόνο ολόψυχα, το τέλος αυτή τη φορά να ήταν οριστικό.

Γουλιέλμος Στερεπόκεν.doc

Edited June 3, 2014 by Cyrano

[mman]

+Ενδιαφέρον κοινωνιολογικά.

+Καλή η υπερβολή στα πάντα, ακόμα και στο σεξ, το οποίο ούτε σε μια τέτοια κοινωνία έρχεται "φυσιολογικά" λόγω της ακραίας εξέλιξής της και σ' αυτό τον τομέα.

-Μια τέτοια κοινωνία είναι αμφίβολο αν θα είχε διατηρήσει ως κυρίαρχο κύτταρο την πυρηνική οικογένεια, αλλά το παραβλέπω για χάρη της ιστορίας.

-Πολύ φορτωμένο για το μέγεθός του, κι αυτό είναι το μεγαλύτερό του πρόβλημα, για μένα. Όλες αυτές οι ιδέες και οι νεολογισμοί μπουκώνουν κάπως το κείμενο. Σε μεγαλύτερη έκταση θα έδειχνε πιο φυσικό. Μου φαίνεται κάπως σαν άσκηση περίληψης πλοκής.

 

[wordsmith]

Φαίνεται ότι είχες καιρό να γράψεις, σου ήρθαν πάρα πολλές ιδέες και προσπαθείς να τις στριμώξεις εδώ όλες μαζί, με αποτέλεσμα πολύ επιστημονικό και όχι αρκετά λογοτεχνικό. Πολύ ενδιαφέρον, αλλά χρειάζεται πολύ περισσότερη ανάπτυξη, μας βαρυστομάχιασες. Μου άρεσε πολύ η ειρωνεία του να είναι όλα τόσο προχωρημένα, εξελιγμένα, τραβηγμένα από τα μαλλιά και να αντιμετωπίζονται ως φυσιολογικά. Με άγχωσε, βέβαια, η σκέψη μιας τέτοιας κοινωνίας υπερευφυών και υπερεπιτυχημένων. Στα συν και το μαύρο χιούμορ της ιδέας του να παίρνεις, στην επόμενη ζωή σου, τη μορφή του πλάσματος που σκεφτόσουν την τελευταία στιγμή (εγώ θα σκέφτομαι την Lena Headey ) και του να θέλει κάποιος, μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία, να πεθάνει οριστικά και να ξεμπερδεύει. Έχεις τον κόσμο/ιδέα, βρες και κάτι να συμβαίνει εκεί μέσα, μια υπόθεση, έστω κάποια που η εξέλιξή της να επηρεάζεται από όλη αυτή την κοινωνιολογική παλαβομάρα, και θα έχεις υλικό για νουβέλα, αν όχι μυθιστόρημα. Πολύ καλή προσπάθεια, μπράβο. 

[Mesmer]

Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πολύ συνοπτική.

 

Με «ξαφνιάζει» η χρήση της

 

 

μετενσάρκωσης

 

 

σε μια ιστορία ΕΦ, λίγο με την καλή και λίγο κακή έννοια. Αν ήταν μεγαλύτερης έκτασης θα ήθελα μια (έστω και ελάχιστη) εξήγηση για το πώς. Επίσης, ένα καλό ερώτημα είναι: γιατί

 

 

μετενσάρκωση;

 

 

Καταλαβαίνω ότι θέλεις να χρησιμοποιήσεις τις προηγούμενες γνώσεις ως μέτρο για τα όσα κάνει ο Γουίλ στην άλλη κοινωνία, αλλά όλα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν μπορούμε να τα συσχετίσουμε.

 

Μάλλον έχεις περισσότερο στο επίκεντρο τον κόσμο και όχι τον Γουίλ.

 

Όπως είπαν και οι από πάνω, αρκετά φορτωμένο με έννοιες, που μένουν περισσότερο ως φιλοσοφικές θεωρίες κι όχι σαν μέρος της πλοκής, λόγω του μικρού μεγέθους και της μη επαρκούς ανάλυσης. Πάντως, μ' αρέσει αυτό το κι αν ήταν έτσι; της υπόθεσης. Θα ήθελα να δω αυτόν τον κόσμο απλωμένο σε νουβέλα και πιστεύω ότι έχει πολλά να δώσει.

 

Δεν μου έγινε απόλυτα κατανοητό γιατί ο Γουίλ θέλει να έρθει το τέλος. Έχει δει πάρα πολλά; Πηγαίνουμε όλο και προς το χειρότερο; Σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρει, δεν αμφισβητώ την επιθυμία του, αλλά δεν την καταλαβαίνω κιόλας.

 

Γενικά, αρκετά πετυχημένη προσπάθεια να μας πεις τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χώρο, αλλά μπορεί να αναδειχτεί πολύ περισσότερο με τον κατάλληλο χρόνο και χώρο.

[wonderergr]

 Νομίζω πως εξαιτίας των παιδιών μου, βλέπω διαφορετικά πράγματα στο κείμενο. Σίγουρα θα ήθελα να δω το παραπάνω κείμενο σε παραπάνω λέξεις, αλλά δεν θεωρώ το περιεχόμενό του πολύ τραβηγμένο. Παρακαλώ όποιος δεν έχει διαβάσει το κείμενο να το κάνει πριν διαβάσει το σχόλιο αυτό (περιέχονται spoilers).

 

 Η μετενσάρκωση (με την έννοια της συσσωρευμένης γνώσης) είναι η μόνη εκλογίκευση (που βλέπω) του γεγονότος πως οι απαιτήσεις στα σχολεία όλο και αυξάνονται. Κάποτε το πιο δύσκολο που έκανα στην τρίτη Λυκείου ήταν οι λογάριθμοι και τώρα τα κάνουν στο Δημοτικό! Οι ιδέες που φαίνονται στο κείμενο είναι πρωτοποριακές αλλά ως ιδέες που υπάρχουν πολύ πριν από σήμερα, δεν με ξαφνιάζουν. Κάπου διάβασα (δεν θυμάμαι που) πως η τεχνολογία είναι σαν παγόβουνο : δεν βλέπουμε τα 2/3 της. Τρομάζω στη σκέψη του τι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τα παιδιά μου αύριο μεθαύριο και δεν θα μπορώ να τα βοηθήσω!

 

 Εκτός από την τεχνολογική πρόοδο θα ήθελα να εστιάσω και στο θέμα του σεξ. Γίνεται όντως όλο και περισσότερο ανώμαλο και άρρωστο. Μόνο που τώρα εφευρίσκουμε (οι άνθρωποι γενικότερα) ωραίες λέξεις για να απενοχοποιήσουμε τη διαστροφή μας. Ελπίζω η κοινωνία μας να μην φτάσει ποτέ στα επίπεδα διαστροφής που περιγράφεις. Δυστυχώς όμως, το βλέπω πολύ πιθανόν.

 

 Κατά τ'άλλα το κείμενο είναι πολύ ωραία δοσμένο αν και η θέληση του κεντρικού χαρακτήρα να τελειώσει το γαϊτανάκι με την μετεμψύχωση δεν μου δημιούργησε τα απαραίτητα συναισθήματα. Κοινώς ο θάνατός του μου ήταν σχετικά αδιάφορος. Αυτά από εμένα και ελπίζω ειλικρινά η αποχή σου από το γράψιμο να τελείωσε. ;)

[Cyrano]

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, με βοηθήσατε όλοι σας.

 

@ mman

Δεν είχα κάτσει να το σκεφτώ αυτό, για το αν δηλαδή η δομή αυτής της κοινωνίας θα στηρίζεται στην πυρηνική οικογένεια ή σε κάτι άλλο. Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με αυτό που λες (άλλωστε δεν δίνω πολλή πληροφορία μέσα στην ιστορία), αλλά αυτό δεν έχει σημασία, διότι προβληματίζομαι εκ των υστέρων...

 

@ wordsmith

Μου έκανε εντύπωση που συνέδεσες την εικόνα του γιου με τον κόσμο στον οποίο βρέθηκε ο Γουλιέλμος. Κάτι που εγώ είχα προσθέσει ως νύξη συναισθηματικής κι υπαρξιακής αμηχανίας, εσύ το ενσωμάτωσες στην εσωτερική λογική της ιστορίας. Και φυσικά είχες δίκιονα το κάνεις. Πρέπει να είμαι πιο προσεχτικός.

 

@ Mesmer

Έχεις δίκιο να βγαίνεις από τα ρούχα σου με την 'μετενσάρκωση'. Αλλά το διήγημα, στον πυρήνα του, δεν είναι επιστημονικής φαντασίας (γι αυτό και στην περιγραφή έβαλα εκείνο το 'μάλλον' – δεν είχα που να το κατατάξω).

 

@ wonderergr

Ναι, δεν υπάρχει κανένας σημαντικός λόγος να νοιαστεί κανείς για το θάνατο του Γουλιέλμου. Δεν το υποστήριξα καλά αυτό.

 

Και πάλι σας ευχαριστώ.