Άγρια Ακρόπολη - Νίκος Α. Μάντης

[wordsmith]

Εδώ το λινκ:

 

http://www.biblionet.gr/book/191644/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82,_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91./%CE%86%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7

 

Εδώ το εξώφυλλο:

 

 

 

Εδώ το οπισθόφυλλο (το οποίο δείχνει ότι, όποιος το έγραψε, έχει διαβάσει μόνο το πρώτο τρίτο του βιβλίου - μετά γίνεται πιο ενδιαφέρον ακόμα):

 

Έτος 2159 μ.Χ. Ο κόσμος πλέον διοικείται με βάση τη νοημοσύνη: χωρίζεται σε αναστημένους προ-ανθρώπους, τους Νεάντερταλ, που απλώς επιβιώνουν ως μέλη της πιο εξαθλιωμένης κάστας της παγκόσμιας τάξης, και σε Χόμο Σάπιενς, που ζουν για να δίνουν τεστ με στόχο την άνοδό τους στην ιεραρχία. Όλα κινούνται γύρω από το περιβόητο "εμβόλιο της ευφυΐας". Μόνο όσοι εμβολιάζονται έχουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν ισόβια τους άλλους.

Ο Μάνο είναι ένας νεαρός Νεάντερταλ, κάτοικος της Μητρόπολης Νέας Αθήνας. Κάποιο βράδυ έρχεται σε επαφή με έναν άγνωστο, τον Άξελ, που ανήκει σε οργάνωση για την ανατροπή του συστήματος. Τότε του παρουσιάζεται μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Οι κίνδυνοι βέβαια είναι πολλοί και παραμονεύουν στους πάνω ορόφους της Μητρόπολης, στην Αλεξάνδρεια, κι ακόμα πιο ψηλά, στον Θόλο, όπου βρίσκονται οι Πιστοποιημένοι.

Μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους Νεάντερταλ σαν ζώα, αδυνατώντας να δει πέρα από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους. Θα καταφέρει ο Μάνο να αλλάξει τη μοίρα του; Και αν ναι, με ποιο τίμημα;

 

Και εδώ η γνώμη μου:

 

 

 

Σίγουρα μια πάρα πολύ αξιόλογη προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν και οι λογοτεχνικές και οι επιστημονικές μέθοδοι για να μεταδοθεί ένας προβληματισμός, που βέβαια δεν είναι καθόλου πρωτότυπος: το να διαχωριστούν τόσο πολύ οι κοινωνικές τάξεις ώστε να θεωρούνται διαφορετικά είδη ζωής το είχε σκεφτεί, πριν ακόμα και τον Aldous Huxley και το Brave New World, ο H. G. Wells στο Time Machine. Αλλά έχει αρκετά καλά ώστε να μη με πειράζουν καθόλου τα κακά.

Οι αρετές του βιβλίου είναι, καταρχάς, το πολύ προσεγμένο γράψιμο: στη γλώσσα είναι πολύ σπάνια τα εκφραστικά λάθη και ακόμα περισσότερο οι αγγλισμοί. Αντίθετα βρήκα κάποια σημεία όπου ο συγγραφέας δε φοβάται τις δυσκολομετάφραστες ελληνικές φράσεις (πχ "καλά μυαλά"). Στο ύφος γίνεται γερή προσπάθεια να περιγραφούν οι διάφορες καταστάσεις, διαθέσεις και χαρακτήρες με τρόπο συναισθηματικό/λογοτεχνικό, αλλά πάντα με στόχο τη σαφήνεια, χωρίς να ξεφεύγει, δηλαδή, σε υπερβολές μπουμπουληθροειδούς μελό. Δε θα έλεγα ότι πετυχαίνει απόλυτα να φτιάξει χαρακτήρες ενδιαφέροντες και πειστικούς, που να μην είναι εμφανώς μαριονέτες της ιδέας, αλλά και μόνο το ότι έχει θέσει τέτοιο στόχο, τον έχει λάβει σοβαρά υπόψη του και έχει κάνει πολύ καλή προσπάθεια για να τον πετύχει διαφοροποιεί αυτό το βιβλίο από πολλά δείγματα εφ κειμένων, που πολύ συχνά κολλάνε στην ιδέα και στην κοσμοπλασία και δεν κρύβουν αρκετά καλά το ότι κρατιούνται με τα δόντια να μη γράψουν άρθρο/δοκίμιο.

Το ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι η πολύ καλοδουλεμένη κοσμοπλασία, με ολοκληρωμένες ιδέες που καλύπτουν όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας (δε μου 'ρχεται τώρα κανείς που να έμεινε απέξω). Πολιτικοποιημένο (με την ιδεολογική έννοια, όχι την κομματική, εννοείται), καταφέρνει να μεταδώσει τον προβληματισμό του Ποιος Δηλαδή Είναι Ο Σωστός Τρόπος Διακυβέρνησης Ατόμων με Διαφορές χωρίς να δείχνει ότι παίρνει θέση από τη μία ή από την άλλη (ή έτσι μου φάνηκε εμένα), αν και σε κάποιο σημείο γίνεται σχεδόν αντιγραφή (ως προς το περιεχόμενο) των τελευταίων κεφαλαίων του Brave New World.

Τα μειονεκτήματα που μπορώ να βρω είναι, καταρχάς, τα κάπως πολλά δοκιμιακά σημεία με εξηγήσεις ευθείς και επιστημονικές. Εντάξει, θα ήταν δύσκολο να βαρετό και σελιδοβόρο να τα δείξει όλα αυτά αντί να τα πει, αλλά τα άρθρα και οι φιλοσοφικοί μονόλογοι είναι, αναπόφευκτα, πολύ λιγότερο ζωντανοί από μια ιστορία ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Ναι, κρατιέται με τα δόντια κι αυτός ο συγγραφέας να μη γράψει δοκίμιο (τρίξιμο κοκάλων του Όργουελ εδώ ηχητικό εφέ), αλλά το ξέρει ότι αυτό κάνει το κείμενο λιγότερο λογοτεχνικό και προσπαθεί να το αποφύγει. Και απλώς δεν είναι καλός όσο ο Ισιγκούρο ή η Άτγουντ σ' αυτό.

Επίσης, όπως οι περισσότεροι συγγραφείς εφ, θεωρεί ότι ο κόσμος αποτελείται μόνο από τις δυτικές κοινωνίες και εξελίσσεται όλος μαζί προς την ίδια κατεύθυνση. Γενική εξαφάνιση της θρησκείας σε λιγότερο από 150 χρόνια από τώρα, είπατε; Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αυτό έχει ήδη γίνει, αλλά οι Η.Π.Α., πχ, είναι η χώρα με τον ταχύτερα αυξανόμενο αριθμό θρησκειών στον κόσμο, για να μην αναφέρω τη Μέση Ανατολή και τη συντριπτική δύναμη που έχουν εκεί τα θεοκρατικά καθεστώτα.

Κάτι άλλο που το βρήκα κάπως άχρηστο είναι η υπερβολικά πολλή τεχνολογία. Δηλαδή ναι, σε ορισμένα από αυτά τα επιτεύγματα οφείλεται, σύμφωνα με το βιβλίο, η τεράστια κοινωνική κλπ αλλαγή στον κόσμο, αλλά ορισμένα άλλα δεν έχουν λόγο ύπαρξης, παρά μόνο, ίσως, να κάνουν αυτόν τον μελλοντικό κόσμο πιο εξωτικό, να πείσουν τον αναγνώστη ότι "είμαστε αλλού και ό,τι ήξερες να το ξεχάσεις". Με πιθανή παρενέργεια ο αναγνώστης να αρχίσει να μην καταλαβαίνει και να βαριέται να κρατήσει στη μνήμη του όλες αυτές τις διαφορές με τη σημερινή πραγματικότητα. Πχ το ναρκωτικό που δεν είναι, ως συνήθως, μια ουσία που την εισάγεις στον οργανισμό σου, αλλά μια μοριακή ανακατάταξη του σώματός σου κατά τη διάρκεια τηλεμεταφοράς είναι μια πολύ εντυπωσιακή και πρωτότυπη ιδέα, αλλά δεν είμαι σίγουρη σε τι χρειάζεται πέραν του εντυπωσιασμού.

Μη νομίσετε ότι το θάβω. Μου άρεσε πάρα πολύ, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και ζήλεψα την ικανότητα του συγγραφέα να ισορροπεί ανάμεσα στο συναισθηματικό γράψιμο και στη σαφήνεια. Αλλά είμαι σε θέση να διακρίνω μειονεκτήματα ακόμα και σε κάτι του οποίου δηλώνω μεγάλη φαν (και άλλωστε τα μειονεκτήματα που του αποδίδω τα έχουν και μεγάλοι, κλασικοί, συγγραφείς). Και μην ξεχνάτε ότι αυτό το βιβλίο ανταγωνίστηκε mainstream μυθιστορήματα και κατάφερε να πείσει μια επιτροπή γνωστών βιβλιοκριτικών ότι και η επιστημονική φαντασία μπορεί να έχει λογοτεχνική αξία. http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=603532

 

 

[Ayu]

Το προσέθεσα και στο goodreads για όποιον το χρησιμοποιεί. 

[mman]

Η γνώμη μου:

 

Μειονεκτήματα

 

--Η αίσθηση που δίνει το βιβλίο σε αρκετά σημεία ότι προσπαθεί μέσω της εξελιγμένης τεχνολογίας που παρουσιάζει να εκβιάσει το ότι είναι Ε.Φ. Χαρακτηριστικό (αν και εντελώς επουσιώδες) σημείο εκεί που βγαίνουν από ένα δωμάτιο (νομίζω στο ξενοδοχείο) και σβήνουν τα φώτα με μια κίνηση του χεριού. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η αχρείαστη και μάλλον αμήχανη επαναβάπτιση όλων των πόλεων με την προθήκη του επίθετου «Νέα» μπροστά: Νέα Αθήνα, Νέο Παρίσι, δεν θυμάμαι τι έκανε με τη (Νέα;) Νέα Υόρκη… Θα μ’ ενδιέφερε να μάθω αν ο συγγραφέας έχει ξαναγράψει Ε.Φ. και εάν αυτές οι κάπως βεβιασμένες ενέσεις φουτουρισμού έγιναν επίτηδες.

 

--Η κοσμοπλασία του, κατά τη γνώμη μου, πάσχει σε αρκετά σημεία. Τα πιο σημαντικά νομίζω ότι είναι:

1. Η διαστρωμάτωση του πληθυσμού με μόνο κριτήριο το IQ.

Το IQ δεν αποτελεί παρά μόνο μία ενδεικτική παράμετρο της νοημοσύνης και δεν εξασφαλίζει ότι κάποιος είναι έστω και στο ελάχιστο ικανός για διοίκηση. Η ιδέα αυτή έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στην Ε.Φ. και θεωρείται ξεπερασμένη από την πραγματικότητα. Μια καλή προσθήκη θα ήταν να λαμβάνονται επίσης υπόψη παράγοντες όπως οι διάφορες μορφές συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ), η κουβέντα για τις οποίες είναι ακόμα σχετικά νέα, αλλά δεν είναι εύκολα μετρήσιμες, και ακόμα κι έτσι δύσκολα θα με έπειθε.

 

2. Η κάθετη δομή των πόλεων σε επίπεδα όπου μόνο το κορυφαίο βλέπει τον ήλιο.

Με δεδομένο ότι η ελίτ του ανώτατου επίπεδου αποτελείται από μόλις 5% του πληθυσμού, το 95% περίπου δεν έβλεπε ποτέ ήλιο. Όχι, ο τεχνητός φωτισμός, δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη του φυσικού φωτός. Εδώ οι βορειοευρωπαίοι με λίγη συννεφιά παραπάνω έρχονται στην Ελλάδα και γίνονται αστακοί από τη λαχτάρα τους για ήλιο. Το λιγότερο που θα έπρεπε να αναφερθεί είναι η αντιμετώπιση της έλλειψης βιταμίνης D. Αλλά το ψυχολογικό κομμάτι του προβλήματος θα ήταν πολύ σημαντικότερο, όσο καλή κι αν ήταν η αναπαράσταση του ήλιου. Γενικά, η εθελοντική ταφή του συνόλου σχεδόν της ανθρωπότητας δεν είναι καθόλου πειστική.

 

3. Η μείωση του πληθυσμού των sapiens από 7,5 δις σε μόλις 2,5 δις μέσα σε μόνο 140 χρόνια.

Αυτό ισοδυναμεί με 36 εκ. επιπλέον θανάτους ανά έτος, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε καταστροφική επιδημία. Για σύγκριση, το AIDS έχει σκοτώσει μόλις 30 εκ. από το  1981 μέχρι σήμερα. Η πανδημία της γρίπης του 1918-20 σκότωσε 75 εκ. αλλά κράτησε δύο χρόνια, όχι 120. Επιπλέον, δεν αναφέρεται κανένας λόγος για μια τόσο δραματική μείωση πληθυσμού.

 

Γενικά, η κοσμοπλασία, ήθελε ακόμα δουλειά, γιατί είναι ένα έργο που επενδύει αρκετά στην αληθοφάνεια. Επίσης, η πολύ μικρή του έκταση (μόλις 220 σελ.) άφηνε μεγάλα περιθώρια για εποικοδομητικές προσθήκες. Η ειρωνεία είναι βέβαια, ότι αν είχε κάνει κάτι τέτοιο πιθανότατα δεν θα είχε κερδίσει το τόσο σημαντικό βραβείο του περιοδικού «Αναγνώστη»…

 

--Η σχεδόν αποσπασματική δομή του έργου. Το πρώτο μέρος είναι τελείως αποκομμένο από το υπόλοιπο βιβλίο. Περνάνε πολλές σελίδες μέχρι να σιγουρευτεί ο αναγνώστης για τη σύνδεση πρώτου και δεύτερου μέρους.

 

--Η χρήση των χαρακτήρων στην εξέλιξη του έργου δεν μου φαίνεται σφιχτοδεμένη. Όλη η επίσκεψη στο πάρκο διασκέδασης δείχνει να εξυπηρετεί μόνο το πέσιμο του άρρωστου φίλου από το  μπαλκόνι, ίσως του πιο αδύναμου χαρακτήρα του βιβλίου. Η διάσωση του Μυστικού, γίνεται σε μια βιαστικά, σχεδόν πρόχειρα στημένη σκηνή, σε ένα επίπεδο που η χρησιμότητά και κυρίως η πειστικότητά του είναι πολύ αμφιλεγόμενες, σχεδόν σαθρές. Και ο αναγνώστης πρέπει να τρέξει σχεδόν 200 σελίδες πριν για να καταλάβει γιατί το Μυστικό είναι τόσο σημαντικό, αφού δεν έχει προλάβει ν’ αγαπήσει αυτόν τον χαρακτήρα.

 

Πλεονεκτήματα

 

--Το πολύ στρωτό γράψιμο. Η ιστορία κυλάει γρήγορα, η γραφή είναι χωρίς λάθη (νομίζω πρόσεξα μόνο ένα εκφραστικό) και, το κυριότερο, είναι ξεκούραστη για τον αναγνώστη και φέρει με άνεση την ιστορία, χωρίς να καταφεύγει σε πομπώδη γλώσσα ή σε λογοτεχνικά κόλπα που έχουν στόχο τον εντυπωσιασμό. Πολύ καλή χρήση της γλώσσας.

 

--Ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση. Εντάξει, αυτό είναι προαπαιτούμενο, αλλά είναι πάντα θετικό όταν το διαπιστώνει κανείς. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο το έργο παίρνει θέση μέσω του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, κάτι όμως που από μόνο του δεν αποτελεί πρόβλημα, εφόσον ο συγγραφέας παραμένει ουδέτερος.

 

--Ο προβληματισμός της κεντρικής ιδέας. Πολύ χρησιμοποιημένος, βέβαια αλλά, δυστυχώς, πάντα επίκαιρος.

 

--Η εταιρική δομή του κόσμου που ακολούθησε την κατάρρευση των κυρίαρχων κρατών. Αντίθετα με τον διαχωρισμό σε κάστες νοημοσύνης, αυτή η εξέλιξη δείχνει πραγματικά πιθανή και ενδιαφέρουσα.

 

--Η αδυναμία του κεντρικού χαρακτήρα να παλέψει ενάντια στο σύστημα, η προσπάθειά του να ζήσει λαθραία κάτω από αυτό και η προσωπική του, περισσότερο εσωτερική, επανάσταση στο τέλος. Επίσης, το ότι ο ένας και μοναδικός ήρωας δεν σώζει τον κόσμο, ούτε τον αλλάζει εκ βάθρων, γιατί πολύ απλά, όπως και στην πραγματική ζωή, δεν μπορεί.

 

--Το τέλος. Απλό, ήσυχο, ίσως και κάπως κλισέ και φορεμένο, αλλά καλό. Μου άρεσε.

 

Συνολική εντύπωση

 

Το βιβλίο ό,τι κερδίζει σε εντυπώσεις με την (καλώς εννοούμενη) επαγγελματική γραφή του και τον προβληματισμό που αναδεικνύει η κεντρική ιδέα του, το χάνει σε κοσμοπλασία, δευτερεύοντες χαρακτήρες και δομή. Άξιο ανάγνωσης, αλλά μέχρι εκεί: 5/10.

 

 

 

[Naroualis]

Ξεκίνησα να το διαβάζω με κάποιο σφίξιμο. Γενικά τα βραβευμένα ποτέ δε με έπεισαν, ούτε τα ελληνικά, ούτε και τα ξένα.

 

Η αρχική εντύπωση ήταν πολύ καλή. Πάρα πολύ καλή, διότι επιτέλους, βρέθηκε ένας Έλληνας συγγραφέας που πρώτα και κύρια τον ενδιαφέρει η ιστορία του κι έπειτα να μας πει την καταπληκτική του φουτουριστική ιδέα (που πολλές φορές την έχουν πει άπειροι άλλοι πιο πριν από αυτόν). Λίγες καλές εικόνες, καλή εμβάθυνση στο χαρακτήρα του ήρωα και κάποια λίγα μπλα-μπλα (το επιλεγόμενο και info-dump) τα συγχωρείς εύκολα. Ωραίο φουτουριστικό θριλεράκι.

 

Μετά ξεκινάει το δεύτερο μέρος. Ήταν ανάγκη; Έκανα 100 σελίδες να καταλάβω τι σχέση είχε με το πρώτο μέρος. Γεμάτο ανούσιες φιοριτούρες και σκηνές που δεν τις λες και πλοκή και κουβέντες που θυμίζουν στρατευμένη λογοτεχνία. Δεν είμαι άνθρωπος που αγαπά τα βιβλία φιλοσοφίας, αλλά και να ήμουν, δεν ξέρω αν θα είχα καλύτερη γνώμη για το δεύτερο μέρος. Το "αστυνομικό", αν θέλετε, κομμάτι είναι εξίσου αδύναμο.

 

Τέλος το τρίτο μέρος είναι κάπως καλύτερο. Κλείνει με ενδιαφέροντα τρόπο, αλλά τις σκηνές στην Κόλαση τις θεωρώ κάπως υπερβολικές.

 

Γενικά, έχει άρτια και εύκολη γραφή, ρέει χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να κουράζει. Η κοσμοπλασία του έχει τα θέματά της, αλλά όπως λέει κι ο Μιχάλης, με κερδίζει το ότι ο ίδιος ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση, αφήνει τους ήρωές του να μιλήσουν και σε καλεί να βγάλεις τα συμπεράσματά σου μόνος σου. Αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο μέρος, με την πολύ ωραία αίσθηση του θρίλερ, νομίζω θα με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά.

[Nargathrod]

Τα μέλη της ΛΑΦ διάβασαν το βιβλίο και είπαν τα εξής: 

 

Deadend : μου άρεσε πολύ το γράψιμο, μου άρεσε και η ιδέα. Φαίνεται ότι αντιμετωπίζει καλά την ελληνική κοινωνία. Δείχνει τον εγγενή ρατσισμό. Ο συγγραφέας τραβάει μια μονοκοντιλιά. Η ελληνική εκπαίδευση δεν αντιμετωπίζει τον μαθητή μέσα από ένα διαφορετικό δρόμο. Στο πρώτο μέρος κάνει εκτεταμένη εξήγηση κοσμοπλασίας. 

 

Tiessa : Δεν μου άρεσε. Ξεκίνησα με ενδιαφέρον γιατί μου φαινόταν ότι κάτι πάει να γίνει. Είναι αδύνατον να υπάρχουν αυτοί οι κόσμοι. Στο δεύτερο μέρος χάνει τη μπάλα. Δεν ικανοποιήθηκα ούτε από κοσμοπλασία ούτε από πλοκή.

 

wordsmith: Εμένα μου άρεσε. Δεν έχει καθόλου υπόθεση, αλλά θέλει να δείξει τον κόσμο του. Έχει πολλές ιδέες και καλό υλικό. Υπάρχουν βέβαια πολλές ιδέες που δεν χρειάζονταν. Δεν με πείθει ότι έχουν γίνει τόσο μεγάλες αλλαγές. Διαφωνώ ότι θεωρείται λογοτεχνία της κρίσης. Θέλει δουλειά. Δεν έχει δοκιμάσει να γράψει ξανά επιστημονική φαντασία. Δεν μου άρεσε που αλλάζει συνέχεια τα ονόματα.

 

Αντωνία : Μου άρεσε σαν βιβλίο. Είχε ωραίες ιδέες, πολλές περιγραφές τα οποία τα συγχωρώ. Έχει δει κινηματογράφο και δεν έχει διαβάσει. Οι Νεάτερνταλ μου θύμισαν τα πλάσματα με τα μεγάλα αυτιά στον πόλεμο των άστρων. Δεν του συγχωρώ που παρουσίασε έναν ήρωα που θα έκανε μια επανάσταση σαν τον Σπάρτακο και τελικά κοίταξε τον εαυτό του.

 

Circi : Μου άρεσε το βιβλίο. Δεν είμαι προκατειλημένη. Ξεκαθαρίζω ότι συχαίνομαι τις δυστοπίες. Το βιβλίο έχει τρύπες. Δεν με είχε πείσει απόλυτα το οπισθόφυλλο.  Έχει στρωτή γραφή. Αυτό το βιβλίο το προχώρησα εύκολα. Η βασική ιδέα του μου αρέσει. Αυτό που με απογοήτευσε ήταν ότι ο ήρωας  αρκέστηκε στην δική του εξιλέωση κάθαρση και συμβιβάστηκε στο τέλος του δεύτερου μέρους. Ήθελα κάτι πιο δυναμικό από πλευράς του ήρωα. Με ακούμπησε συναισθηματικά σε ένα δυο σημεία. Ειδικά στο πάρκο. Καλό βιβλίο με δουλειά θα γινόταν καλύτερο.

 

Νargathrod : Δεν μου άρεσε το βιβλίο. 

 

aScannerDarkly: Mέτρια εντύπωση. Δεν είχαν ξαναδεί επιστημονική φαντασία αυτοί που του έδωσαν το βραβείο. Τα άλματα με αποσυντόνισαν. Έχει την ιστορία με τον Πάουλο που με αποσυντόνισε. Έχει πάρα πολλά θέματα που μένουν ανοικτά. πχ. Πως θα κατορθώσει να πληροφορήσει τους επαναστάτες. Δεν κατάλαβα σε τι χρησίμευαν τα υπόγεια. Τι έκαναν εκεί κάτω; Γενικότερα δεν είμαι σίγουρος αν οι Νεάτερνταλ είναι Νεάτερνταλ. Το βιβλίο διαβαζόταν εύκολα. Δεν ξέρει καλά την προιστορική εποχή και προσπαθεί να γράψει καλά για την προιστορική εποχή. Μέτρια εντύπωση. 

 

melkiades : Δεν μου άρεσε καθόλου. Άστοχες εικόνες με την αλλαγή σελίδων και την απαγγελία. Έχασα το νόημα με τον Άξελ και τον Μάνο στο πρώτο μέρος. Αυτό που συμβαίνει στο τέλος δεν μου φαίνεται περίεργο και δεν μου φαίνεται πιστευτό. Την δολοφονία την κρύβει. Τον σκοτώνει, αισθάνεται τύψεις αλλά δεν ξέρει γιατί τον απειλεί.

 

mman : Δεν είναι κακό δεν είναι καλό είναι άνισο. Όποιος έχει διαβάσει 10 βιβλια επιστημονικής φαντασίας καταλαβαίνει ότι δεν έχει ξαναγράψει το είδος. Η πλοκή είναι ασύνδετη. Είχε αδιέξοδο. Από την άλλη μεριά η χρήση της γλώσσας είναι καλή γιαυτό πήρε βραβείο.

 

Διγέλαδος : Ξεκίνησε ωραία αλλά τελικά απογοητεύτηκα. Το είδα ως σκελετό ενός μεγαλύτερου βιβλίου. Δεν θα με πείραζε να ήταν αφαιρετικό. Ίσως έπρεπε να βγάλει τις περιγραφές. Το βιβλίο το πήρα ως ένα πολιτικό μανιφέστο. Στο τέλος έχει πολύ καλή κατάλληξη αλλά ακυρώνει το μανιφέστο. Ο χαρακτήρας οπισθοδρομεί δεν εξελίσεται Για κάποια πράγματα διαβάζεις εκτενείς σκέψεις του ήρωα για κάποια άλλα όχι. Η γραφή με εντυπωσίασε.

[Nihilio]

Τι δε θα μας αρεσει στην επομενη ΛΑΦ;

[nikosal]

Κάντε και μια αξιολόγηση, να μπει στη λίστα, ε;

[Electroscribe]

Ήταν και στον βραχύ κατάλογο για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. Δεν κέρδισε, αλλά και πάλι, πρωτοφανές για το είδος

[Cassandra Gotha]

Μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό, όταν σκέφτομαι αυτό το βιβλίο: αναξιοποίητο.
Αναξιοποίητες δυνατότητες. Τόσο ο τρόπος που προχωρούσε η πλοκή, όσο και η γραφή του, δεν με άφηναν να μπω μέσα, να πλησιάσω τους χαρακτήρες, να με νοιάξει ο κόσμος του.
Αναξιοποίητες ιδέες. Είδα ιδέες που θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί σε ολόκληρα βιβλία, και απλώς αναφέρθηκαν, προσπεράστηκαν βιαστικά, σαν άχρηστες γαρνιτούρες.
Το τέλος με απογοήτευσε. Αυτό είναι, βέβαια, τελείως προσωπικό, αλλά θα ήθελα να ήθελε εκείνος να ξέρει.
Για τη γλώσσα έχω να πω ότι, σε μερικά σημεία, έμοιαζε να είναι κακομεταφρασμένα αγγλικά. Ένα τρανταχτό παράδειγμα: "ο φόβος των άλλων κοβόταν με το μαχαίρι". Στα ελληνικά, όταν λέμε "το κόβεις με το μαχαίρι", εννοούμε σταματάς κάτι απότομα, π.χ. "έκοψα το τσιγάρο με το μαχαίρι". Δεν σημαίνει ότι ένα συναίσθημα (στην προκειμένη, ο φόβος) είναι χειροπιαστό, όπως στην αγγλική φράση "you could cut the fear with a knife". Έκανα μία μικρή παύση, ώστε να καταλάβω τι ήθελε να πει ο συγγραφέας.

Το βιβλίο είχε και καλές στιγμές, μπορώ να πω ότι το συμπάθησα, απλά δεν το βρήκα αρκετά δουλεμένο.